Zwanger
alle pijlers
Obsessieve zwangerschapswens
dinsdag 1 november 2011 om 12:15
Bij deze jullie adviezen gevraagd.
Ik heb al heel lang een kinderwens en sinds een paar maanden is het dan zo ver, ik ben aan het proberen om zwanger te worden.
Het is tot nu toe 3 keer niet gelukt. Ik weet heel erg goed dat dat volledig normaal is. (En bij deze mijn oprechte excuses aan de dames bij wie het veel langer al niet lukt, ik lees ook wel eens op de topics na 6 of na 11 maanden niet zwanger, of de prikbitches. Ik begrijp dat zij wel redenen tot klagen hebben).
Alleen lukt het mij niet dit te relativeren. Mijn leven draait op dit moment om ovulatiedagen, testdagen en menstruatie. Elk steekje in borsten of buik wordt zorgvuldig geanalyseerd. Ik struin internet af voor welke informatie over zwanger worden en vruchtbaarheid dan ook. Ik heb steeds meer moeite met kraamvisite. Een goede kennis die tussen neus en lippen door vermeldde in een keer zwanger te zijn van nummer 3 heeft een huilbui opgeleverd en ik merk dat ik haar een beetje ontwijk (voor alle duidelijkheid: zij heeft hier niets van gemerkt, ik heb haar vrolijk gefeliciteerd). Ik ben emotioneel en humeurig.
Oftewel: ik vind mezelf op dit moment een vervelend, obsessief en gestressed mens. De wetenschap dat stress niet bevorderlijk is voor een zwangerschap helpt al helemaal niet mee.
Ik zoek dus eigenlijk naar praktische tips. Wat helpt om beter te relativeren? Een paar cycli overslaan? Psycholoog, osteopaat, acupunctuur? Of wordt het uiteindelijk vanzelf minder? (Heb al yoga geprobeerd, zat daar in een klein groepje met drie stralend gelukkige zwangeren, was niet echt een succes).
Ik heb al heel lang een kinderwens en sinds een paar maanden is het dan zo ver, ik ben aan het proberen om zwanger te worden.
Het is tot nu toe 3 keer niet gelukt. Ik weet heel erg goed dat dat volledig normaal is. (En bij deze mijn oprechte excuses aan de dames bij wie het veel langer al niet lukt, ik lees ook wel eens op de topics na 6 of na 11 maanden niet zwanger, of de prikbitches. Ik begrijp dat zij wel redenen tot klagen hebben).
Alleen lukt het mij niet dit te relativeren. Mijn leven draait op dit moment om ovulatiedagen, testdagen en menstruatie. Elk steekje in borsten of buik wordt zorgvuldig geanalyseerd. Ik struin internet af voor welke informatie over zwanger worden en vruchtbaarheid dan ook. Ik heb steeds meer moeite met kraamvisite. Een goede kennis die tussen neus en lippen door vermeldde in een keer zwanger te zijn van nummer 3 heeft een huilbui opgeleverd en ik merk dat ik haar een beetje ontwijk (voor alle duidelijkheid: zij heeft hier niets van gemerkt, ik heb haar vrolijk gefeliciteerd). Ik ben emotioneel en humeurig.
Oftewel: ik vind mezelf op dit moment een vervelend, obsessief en gestressed mens. De wetenschap dat stress niet bevorderlijk is voor een zwangerschap helpt al helemaal niet mee.
Ik zoek dus eigenlijk naar praktische tips. Wat helpt om beter te relativeren? Een paar cycli overslaan? Psycholoog, osteopaat, acupunctuur? Of wordt het uiteindelijk vanzelf minder? (Heb al yoga geprobeerd, zat daar in een klein groepje met drie stralend gelukkige zwangeren, was niet echt een succes).
dinsdag 1 november 2011 om 12:27
Mm. Dat was dus eigenlijk ook de vraag. Ben ik de enige die hier zo mee bezig is?
Misschien moet ik er bij zeggen dat ik verder normaal functioneer. Mijn vriend is een geduldige lieverd, ik heb hem wel een verteld dat ik het zo spannend vind en dat ik er wat humeurig van ben, maar wat ik nu op het forum heb gezet weet verder niemand. Ik heb er dus alleen zelf last van.
Ik ben -een hele tijd geleden- om volledig andere redenen wel eens bij een psycholoog geweest. Dat was matig succesvol. Ik ben erg goed in het zelf analyseren van mijn problemen, mijn probleem is juist dat ik gevoel en ratio niet op een lijn kan krijgen.
Misschien moet ik er bij zeggen dat ik verder normaal functioneer. Mijn vriend is een geduldige lieverd, ik heb hem wel een verteld dat ik het zo spannend vind en dat ik er wat humeurig van ben, maar wat ik nu op het forum heb gezet weet verder niemand. Ik heb er dus alleen zelf last van.
Ik ben -een hele tijd geleden- om volledig andere redenen wel eens bij een psycholoog geweest. Dat was matig succesvol. Ik ben erg goed in het zelf analyseren van mijn problemen, mijn probleem is juist dat ik gevoel en ratio niet op een lijn kan krijgen.
dinsdag 1 november 2011 om 12:30
Ik zou in ieder geval proberen om zoveel mogelijk verder te gaan met je leven. Gewoon dingen plannen, ook voor over een paar maanden en dus niet continu anticiperen op 'maar misschien ben ik straks zwanger en kan het niet'. Dat zie je dan wel weer.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat er een gouden tip is. Je hebt zelf heel goed door wat het probleem is. De enige raad die ik kan geven is daarom: zet het van je af! Dat kost moeite, inspanning en oefening. Maar de oorzaak van dit probleem moet je echt bij jezelf zoeken, niet bij een hulpverlener of therapie.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat er een gouden tip is. Je hebt zelf heel goed door wat het probleem is. De enige raad die ik kan geven is daarom: zet het van je af! Dat kost moeite, inspanning en oefening. Maar de oorzaak van dit probleem moet je echt bij jezelf zoeken, niet bij een hulpverlener of therapie.
dinsdag 1 november 2011 om 12:36
Goudkevertje, het helpt altijd om te praten. Dan lijken je problemen al half zo groot als ze eerst leken. Dit is een onderwerp waarmee je niet zo maar bij iedereen terecht kunt, dat maakt het wat ingewikkelder.
Wat je hier op het forum schrijft is eigenlijk een berichtje aan jezelf. Lees het nog een keer goed door en probeer te relativeren en afleiding te zoeken! Mocht dit niet helpen, ga dan het gesprek aan met je vriend. Hij wil er waarschijnlijk graag voor je zijn! Als je merkt dat je probleem je dagelijkse functioneren gaat beïnvloeden, dan is het tijd om hulp te zoeken. Vraag je huisarts om advies.
Sterkte er mee!
Wat je hier op het forum schrijft is eigenlijk een berichtje aan jezelf. Lees het nog een keer goed door en probeer te relativeren en afleiding te zoeken! Mocht dit niet helpen, ga dan het gesprek aan met je vriend. Hij wil er waarschijnlijk graag voor je zijn! Als je merkt dat je probleem je dagelijkse functioneren gaat beïnvloeden, dan is het tijd om hulp te zoeken. Vraag je huisarts om advies.
Sterkte er mee!
dinsdag 1 november 2011 om 12:46
Hier praten helpt zelfs al..
Wat erachter zit? Moest ik even over nadenken. Het belangrijkste denk ik de angst dat het niet lukt (ik ben inmiddels de 35 jaar gepasseerd).
Daarnaast ook nog dit:
Ik heb met veel verdriet mijn eerdere relatie om het 'niet overeenkomen van een kinderwens' verbroken.
Heb nu sinds een aantal jaar een hele leuke nieuwe vriend, met wel een kinderwens, en sinds kort dus ook actief aan het proberen
Ik heb heel erg lang mijn kinderwens moeten onderdrukken. Nu het dus opeens wel mag, lijken alle emoties ineens als een soort stortvloed los te komen.
Wat erachter zit? Moest ik even over nadenken. Het belangrijkste denk ik de angst dat het niet lukt (ik ben inmiddels de 35 jaar gepasseerd).
Daarnaast ook nog dit:
Ik heb met veel verdriet mijn eerdere relatie om het 'niet overeenkomen van een kinderwens' verbroken.
Heb nu sinds een aantal jaar een hele leuke nieuwe vriend, met wel een kinderwens, en sinds kort dus ook actief aan het proberen
Ik heb heel erg lang mijn kinderwens moeten onderdrukken. Nu het dus opeens wel mag, lijken alle emoties ineens als een soort stortvloed los te komen.
dinsdag 1 november 2011 om 12:51
Dit gedrag helpt niet nee... ik zelf was het ook (gelukkig niet ZO erg als dat jij bent), maar juist toen ik dacht van (na 2 jaar) "laat maar even zitten... even rust en andere dingen. Laat die stomme ovulatietesten maar zitten", toen werd ik zwanger... (nu 38 wkn zwanger). Het is wel echt zo dat het je lichaam tegen houdt, maar het is zo verrekte moeilijk om er ineens niet aan te denken of er mee bezig zijn. Ineens moet de knop omgaan bij je en hou je inderdaad lekker bezig met andere dingen.
Pas ook op met je partner. NU is hij nog geduldig, maar als jij zo obsessief bezig blijft, dan wordt hij het ook echt een keer zat. En wat je al zegt.... 3x proberen is nog niks. Er staat echt een jaar voor.....
Pas ook op met je partner. NU is hij nog geduldig, maar als jij zo obsessief bezig blijft, dan wordt hij het ook echt een keer zat. En wat je al zegt.... 3x proberen is nog niks. Er staat echt een jaar voor.....
dinsdag 1 november 2011 om 12:54
En of de wereld vergaat als ik niet zwanger word? Ik denk dat mijn wereld dan wel even vergaat ja. Maar ik heb al meer voorbeelden in mijn omgeving gezien waarbij duidelijk is geworden dat de mens sterker is dan hij zelf denkt. Dus natuurlijk red ik dat, en mijn relatie is gelukkig ook sterk.
Mijn vriend weet het dus deels. Die is een ster in relativeren. En plant gerust vakanties eind volgend jaar (is misschien weer het andere uiterste). Hij neemt me absoluut serieus maar vindt het moeilijk te begrijpen waarom ik er zo mee bezig ben. (Wat ik dan ook wel weer begrijp, want er is feitelijk nog niets aan de hand).
Mijn vriend weet het dus deels. Die is een ster in relativeren. En plant gerust vakanties eind volgend jaar (is misschien weer het andere uiterste). Hij neemt me absoluut serieus maar vindt het moeilijk te begrijpen waarom ik er zo mee bezig ben. (Wat ik dan ook wel weer begrijp, want er is feitelijk nog niets aan de hand).
dinsdag 1 november 2011 om 12:59
Ik snap je wel hoor. Ten eerste de strijd om jezelf serieus te nemen en een relatie te verbreken omdat je echt een kinderwens hebt, nu héb je een partner die er voor open staat... ja dan komt het ongeduld om de hoek kijken en misschien ook wel een beetje prestatiedrang: ´ik heb er zo ´moeilijk´ over gedaan, dan moet ik maar meteen zwanger worden ook.´
Praat met je vriend, hij heeft ook een kinderwens, hij kan misschien wel met je meevoelen hoe het is om die wens te hebben én de onzekerheid dat het misschien niet (snel) gaat lukken. Wat dat betreft zitten jullie in hetzelfde schuitje.
Realiseer je hoe waardevol het is, dat je jouw gevoel hierover met je partner kan delen. Bij hem mag dat verlangen er zijn, je hebt er zo lang tegen en daarna voor moeten vechten.
Niemand kan je zeggen of het gaat lukken, dat is en blijft de onbekende factor nu. Maar je bent niet alleen, en het zou fijn zijn als je je dat realiseert.
Praat met je vriend, hij heeft ook een kinderwens, hij kan misschien wel met je meevoelen hoe het is om die wens te hebben én de onzekerheid dat het misschien niet (snel) gaat lukken. Wat dat betreft zitten jullie in hetzelfde schuitje.
Realiseer je hoe waardevol het is, dat je jouw gevoel hierover met je partner kan delen. Bij hem mag dat verlangen er zijn, je hebt er zo lang tegen en daarna voor moeten vechten.
Niemand kan je zeggen of het gaat lukken, dat is en blijft de onbekende factor nu. Maar je bent niet alleen, en het zou fijn zijn als je je dat realiseert.
dinsdag 1 november 2011 om 13:00
Ik herken het helemaal. In 2009 ben ik voor de eerste keer gestopt met de pil en ik stond er precies zo voor als jij omschrijft. Het werd een complete obsessie! En het was echt heel moeilijk voor m'n man om te zien dat ik er compleet door in beslag werd genomen.
9 maanden gingen voorbij, en "nog" niet zwanger. Ik besloot toen dat ik weer met de pil ging beginnen, dat ik eerst aan mezelf moest gaan werken. Op deze manier doorgegaan zijn was voor niemand goed geweest. In 2011 pas, ben ik weer gestopt met de pil. Ik heb in de tussentijd geen professionele hulp gezocht, maar heb wel veel gepraat en heb uiteindelijk zelfs een half jaar in de ziektewet doorgebracht omdat er achter dat obsessieve gedrag heeeeel veel meer schuil ging.
Toen ik voor de tweede keer stopte met de pil voelde dit compleet anders, en was ik er echt klaar voor.
Inmiddels ben ik zwanger, en kom ik tot de conclusie dat ik er misschien eerder toch niet zo aan toe was als dat ik dacht.
Lang verhaal. Maar ik wil je er alleen maar mee zeggen dat je echt de enige niet bent, en dat ik, als ik jou was, toch even langs de huisarts zou gaan. Mocht ik het overnieuw kunnen doen had ik namelijk wel prof. hulp gezocht.
Suc6!
9 maanden gingen voorbij, en "nog" niet zwanger. Ik besloot toen dat ik weer met de pil ging beginnen, dat ik eerst aan mezelf moest gaan werken. Op deze manier doorgegaan zijn was voor niemand goed geweest. In 2011 pas, ben ik weer gestopt met de pil. Ik heb in de tussentijd geen professionele hulp gezocht, maar heb wel veel gepraat en heb uiteindelijk zelfs een half jaar in de ziektewet doorgebracht omdat er achter dat obsessieve gedrag heeeeel veel meer schuil ging.
Toen ik voor de tweede keer stopte met de pil voelde dit compleet anders, en was ik er echt klaar voor.
Inmiddels ben ik zwanger, en kom ik tot de conclusie dat ik er misschien eerder toch niet zo aan toe was als dat ik dacht.
Lang verhaal. Maar ik wil je er alleen maar mee zeggen dat je echt de enige niet bent, en dat ik, als ik jou was, toch even langs de huisarts zou gaan. Mocht ik het overnieuw kunnen doen had ik namelijk wel prof. hulp gezocht.
Suc6!
dinsdag 1 november 2011 om 13:06
Nokiafan:
Ik heb ook wel getwijfeld om dit op het forum te zetten, want natuurlijk weet ik dat de dames in de MMM het zwaar hebben en dat ik geen enkele reden tot klagen heb.
Maar helaas worden zij ook geconfronteerd met berichten als 'zwanger door de pil heen' en 'wie wil ook een vierde kind'. In mijn directe vriendenkring en familie heeft intussen elk stel een of meer kinderen. Het is bijna statistisch gezien niet mogelijk, maar het is alle dames/ stellen gelukt (heerlijk voor hun natuurlijk). Iedereen heeft haar gezinnetje al 'af'.
Als ik nu toch in de klaagmodus zit: ik heb het idee dat ik 'overschiet'. Nogmaals: het zit allemaal in mijn hoofd en ja, ik stel me aan. Maar dat is nou juist de reden van dit topic..
Ik heb ook wel getwijfeld om dit op het forum te zetten, want natuurlijk weet ik dat de dames in de MMM het zwaar hebben en dat ik geen enkele reden tot klagen heb.
Maar helaas worden zij ook geconfronteerd met berichten als 'zwanger door de pil heen' en 'wie wil ook een vierde kind'. In mijn directe vriendenkring en familie heeft intussen elk stel een of meer kinderen. Het is bijna statistisch gezien niet mogelijk, maar het is alle dames/ stellen gelukt (heerlijk voor hun natuurlijk). Iedereen heeft haar gezinnetje al 'af'.
Als ik nu toch in de klaagmodus zit: ik heb het idee dat ik 'overschiet'. Nogmaals: het zit allemaal in mijn hoofd en ja, ik stel me aan. Maar dat is nou juist de reden van dit topic..
dinsdag 1 november 2011 om 13:06
Goudkevertje, heel herkenbaar!
Ook ik heb ooit om dezelfde reden mijn relatie verbroken en toen we (mijn man en ik) besloten hadden ervoor te gaan....pffft, ik zat er ook helemaal vol van. Een soort zenuwen leken het wel! Toen was ik na twee maanden al zwanger(!!!!) Oooooh wat waren we blij! Na ruim 3 mnd bleek dit niet goed te zijn
Het verdriet hierom was fiks, misschien ook wel een beetje too much. Vervolgens duurde het een (lang) jaar voor ik weer zwanger was. Nu zijn we 3 1/2 jaar verder en ben ik de gelukkige moeder van een dochter en een zoon! Met twee keer flinke complicaties.
Wat ik wil zeggen... het komt allemaal wel, probeer het los te laten en te genieten van wat je wel hebt ipv balen van de ontbrekende zwangerschap. Maar dat is nu zo makkelijk praten. Ik wil je gewoon laten weten dat je niet de enige bent. Maar het voelt misschien wel zo.
Sterkte!
Ook ik heb ooit om dezelfde reden mijn relatie verbroken en toen we (mijn man en ik) besloten hadden ervoor te gaan....pffft, ik zat er ook helemaal vol van. Een soort zenuwen leken het wel! Toen was ik na twee maanden al zwanger(!!!!) Oooooh wat waren we blij! Na ruim 3 mnd bleek dit niet goed te zijn
Het verdriet hierom was fiks, misschien ook wel een beetje too much. Vervolgens duurde het een (lang) jaar voor ik weer zwanger was. Nu zijn we 3 1/2 jaar verder en ben ik de gelukkige moeder van een dochter en een zoon! Met twee keer flinke complicaties.Wat ik wil zeggen... het komt allemaal wel, probeer het los te laten en te genieten van wat je wel hebt ipv balen van de ontbrekende zwangerschap. Maar dat is nu zo makkelijk praten. Ik wil je gewoon laten weten dat je niet de enige bent. Maar het voelt misschien wel zo.
Sterkte!
dinsdag 1 november 2011 om 13:15
Hoewel de 'schop onder de kont' adviezen net zo welkom zijn, vind ik ook wel fijn om te ontdekken dat ik toch niet de enige ben.
Fijn voor de dames bij wie het uiteindelijk toch gelukt is! (Biekoe en BeschuitjeAardbei).
Sporten doe ik al en helpt inderdaad.
Ik denk dat ik toch wat meer met mijn vriend zal praten. Ik heb inderdaad de angst dat hij er 'moe' van zal worden (zoals iemand al zei, kijk uit dat je hem er niet teveel in betrekt).
Hij is echter zoals al gezegd heel geduldig en ik denk dat hij liever wil dat ik hem er in betrek (ik ben soms nogal gesloten, dat vindt hij moeilijker denk ik dan te veel zeuren). Helaas maakt dat het probleem ineens 'echt' en dat vind ik wel spannend. Maar als ik mezelf teruglees is het probleem al 'echt' genoeg..
Fijn voor de dames bij wie het uiteindelijk toch gelukt is! (Biekoe en BeschuitjeAardbei).
Sporten doe ik al en helpt inderdaad.
Ik denk dat ik toch wat meer met mijn vriend zal praten. Ik heb inderdaad de angst dat hij er 'moe' van zal worden (zoals iemand al zei, kijk uit dat je hem er niet teveel in betrekt).
Hij is echter zoals al gezegd heel geduldig en ik denk dat hij liever wil dat ik hem er in betrek (ik ben soms nogal gesloten, dat vindt hij moeilijker denk ik dan te veel zeuren). Helaas maakt dat het probleem ineens 'echt' en dat vind ik wel spannend. Maar als ik mezelf teruglees is het probleem al 'echt' genoeg..
dinsdag 1 november 2011 om 13:24
quote:hanke321 schreef op 01 november 2011 @ 12:59:
Ik snap je wel hoor. Ten eerste de strijd om jezelf serieus te nemen en een relatie te verbreken omdat je echt een kinderwens hebt, nu héb je een partner die er voor open staat... ja dan komt het ongeduld om de hoek kijken en misschien ook wel een beetje prestatiedrang: ´ik heb er zo ´moeilijk´ over gedaan, dan moet ik maar meteen zwanger worden ook.´
Mm, dit is eigenlijk precies de spijker op zijn kop...
Praat met je vriend, hij heeft ook een kinderwens, hij kan misschien wel met je meevoelen hoe het is om die wens te hebben én de onzekerheid dat het misschien niet (snel) gaat lukken. Wat dat betreft zitten jullie in hetzelfde schuitje.
Realiseer je hoe waardevol het is, dat je jouw gevoel hierover met je partner kan delen. Bij hem mag dat verlangen er zijn, je hebt er zo lang tegen en daarna voor moeten vechten.
Niemand kan je zeggen of het gaat lukken, dat is en blijft de onbekende factor nu. Maar je bent niet alleen, en het zou fijn zijn als je je dat realiseert.
Ik snap je wel hoor. Ten eerste de strijd om jezelf serieus te nemen en een relatie te verbreken omdat je echt een kinderwens hebt, nu héb je een partner die er voor open staat... ja dan komt het ongeduld om de hoek kijken en misschien ook wel een beetje prestatiedrang: ´ik heb er zo ´moeilijk´ over gedaan, dan moet ik maar meteen zwanger worden ook.´
Mm, dit is eigenlijk precies de spijker op zijn kop...
Praat met je vriend, hij heeft ook een kinderwens, hij kan misschien wel met je meevoelen hoe het is om die wens te hebben én de onzekerheid dat het misschien niet (snel) gaat lukken. Wat dat betreft zitten jullie in hetzelfde schuitje.
Realiseer je hoe waardevol het is, dat je jouw gevoel hierover met je partner kan delen. Bij hem mag dat verlangen er zijn, je hebt er zo lang tegen en daarna voor moeten vechten.
Niemand kan je zeggen of het gaat lukken, dat is en blijft de onbekende factor nu. Maar je bent niet alleen, en het zou fijn zijn als je je dat realiseert.
dinsdag 1 november 2011 om 13:34
quote:Sunny81 schreef op 01 november 2011 @ 12:51:
Dit gedrag helpt niet nee... ik zelf was het ook (gelukkig niet ZO erg als dat jij bent), maar juist toen ik dacht van (na 2 jaar) "laat maar even zitten... even rust en andere dingen. Laat die stomme ovulatietesten maar zitten", toen werd ik zwanger... (nu 38 wkn zwanger). Het is wel echt zo dat het je lichaam tegen houdt, maar het is zo verrekte moeilijk om er ineens niet aan te denken of er mee bezig zijn. Ineens moet de knop omgaan bij je en hou je inderdaad lekker bezig met andere dingen.
Pas ook op met je partner. NU is hij nog geduldig, maar als jij zo obsessief bezig blijft, dan wordt hij het ook echt een keer zat. En wat je al zegt.... 3x proberen is nog niks. Er staat echt een jaar voor.....
Hoe kom je daar bij? Dat slaat echt nergens op hoor!
On topic, To, ik snap je wel. Ook al ben ik één van de prikbitches, en wacht ik al 4 jaar op een (goede) zwangerschap.
Toen wij net begonnen, was ik ook heeel erg ongeduldig. Ik wilde zwanger worden en wel meteen. Elke maand was ik er van overtuigd dat ik zwanger was, want dan ene steekje had ik de vorige keer niet, en koffie rook opeens anders. Je lichaam kan je heel erg goed voor de gek houden. Bij mij heeft het geholpen om afleiding te zoeken. Als ik drang had om te gaan googelen ging ik een leuke film of serie kijken, een boek lezen, of lekker naar buiten. Probeer het een klein beetje los te laten, dat zal je niet sneller zwanger maken, maar waarschijnlijk voel je je wel een stuk relaxter.
heel veel succes, en ik hoop dat je snel zwanger bent!
Dit gedrag helpt niet nee... ik zelf was het ook (gelukkig niet ZO erg als dat jij bent), maar juist toen ik dacht van (na 2 jaar) "laat maar even zitten... even rust en andere dingen. Laat die stomme ovulatietesten maar zitten", toen werd ik zwanger... (nu 38 wkn zwanger). Het is wel echt zo dat het je lichaam tegen houdt, maar het is zo verrekte moeilijk om er ineens niet aan te denken of er mee bezig zijn. Ineens moet de knop omgaan bij je en hou je inderdaad lekker bezig met andere dingen.
Pas ook op met je partner. NU is hij nog geduldig, maar als jij zo obsessief bezig blijft, dan wordt hij het ook echt een keer zat. En wat je al zegt.... 3x proberen is nog niks. Er staat echt een jaar voor.....
Hoe kom je daar bij? Dat slaat echt nergens op hoor!
On topic, To, ik snap je wel. Ook al ben ik één van de prikbitches, en wacht ik al 4 jaar op een (goede) zwangerschap.
Toen wij net begonnen, was ik ook heeel erg ongeduldig. Ik wilde zwanger worden en wel meteen. Elke maand was ik er van overtuigd dat ik zwanger was, want dan ene steekje had ik de vorige keer niet, en koffie rook opeens anders. Je lichaam kan je heel erg goed voor de gek houden. Bij mij heeft het geholpen om afleiding te zoeken. Als ik drang had om te gaan googelen ging ik een leuke film of serie kijken, een boek lezen, of lekker naar buiten. Probeer het een klein beetje los te laten, dat zal je niet sneller zwanger maken, maar waarschijnlijk voel je je wel een stuk relaxter.
heel veel succes, en ik hoop dat je snel zwanger bent!
dinsdag 1 november 2011 om 13:44
quote:Eva82 schreef op 01 november 2011 @ 13:34:
[...]
Hoe kom je daar bij? Dat slaat echt nergens op hoor!
!Ik heb het toch zelf ervaren?? En om mij heen ook. Ook als je verder gaat kijken en lezen, dan KAN obsessief gedrag om zwanger te worden tegen werken. En daarom zeg ik ook dat het zo verrekte moeilijk is om het los te laten. Ook als anderen zeggen dat je het moet loslaten. Dat gaat niet dat is moeilijk. Je wilt heel graag iets en je wilt ervoor gaan.
[...]
Hoe kom je daar bij? Dat slaat echt nergens op hoor!
!Ik heb het toch zelf ervaren?? En om mij heen ook. Ook als je verder gaat kijken en lezen, dan KAN obsessief gedrag om zwanger te worden tegen werken. En daarom zeg ik ook dat het zo verrekte moeilijk is om het los te laten. Ook als anderen zeggen dat je het moet loslaten. Dat gaat niet dat is moeilijk. Je wilt heel graag iets en je wilt ervoor gaan.
dinsdag 1 november 2011 om 13:47
Sunny er is echt absoluut 0 maar dan ook 0,0 bewijs voor dat je zelf een zwangerschap tegen kan houden omdat je er teveel mee bezig bent.
Het is ook een van de meest lullige en kwetsende opmerkingen tegen iemand bij wie het zwanger worden niet lukt!
En ja ik ben zo iemand, en ja ik ben zwanger geraakt. Maar niet omdat ik er niet mee bezig was, het was gewoon geluk!
En ja de gynaecoloog heeft bovenstaande aan mij bevestigd, daarnaast ben ik zelf verloskundige dus echt wel onderlegd.
Dat jij het zelf ervaren hebt zegt niets, dat kan echt gewoon puur toeval zijn! Zat mensen die tig keer op vakantie gaan, andere plannen maken, een puppy nemen etc etc en toch echt niet zwanger raken hoor...
sorry moet ook even voor Eva opkomen.
TO is niet aanvallend naar jou bedoelt, ik snap je ook wel en het is gewoon heel moeilijk omdat het iets waar je geen controle over hebt. Tegenwoordig heb je bijna overal controle over, maar dit dus niet. Dat is moeilijk te accepteren..
Sterkte en ik hoop dat je snel zwanger mag zijn!
Het is ook een van de meest lullige en kwetsende opmerkingen tegen iemand bij wie het zwanger worden niet lukt!
En ja ik ben zo iemand, en ja ik ben zwanger geraakt. Maar niet omdat ik er niet mee bezig was, het was gewoon geluk!
En ja de gynaecoloog heeft bovenstaande aan mij bevestigd, daarnaast ben ik zelf verloskundige dus echt wel onderlegd.
Dat jij het zelf ervaren hebt zegt niets, dat kan echt gewoon puur toeval zijn! Zat mensen die tig keer op vakantie gaan, andere plannen maken, een puppy nemen etc etc en toch echt niet zwanger raken hoor...
sorry moet ook even voor Eva opkomen.
TO is niet aanvallend naar jou bedoelt, ik snap je ook wel en het is gewoon heel moeilijk omdat het iets waar je geen controle over hebt. Tegenwoordig heb je bijna overal controle over, maar dit dus niet. Dat is moeilijk te accepteren..
Sterkte en ik hoop dat je snel zwanger mag zijn!
dinsdag 1 november 2011 om 13:49
Lieve Goudkevertje ik snap je gevoelens heel goed en je bent zeker niet de enige hoor. Ik ben zelf sinds mei bezig om zwanger te worden en ook ik was na ronde 3 en 4 ineens flink in "paniek". Misschien was het ook wel ergens een beetje "verwend prinsesje" gedrag. Ik wil nu ook en ben "boos/verdrietig" omdat ik het (nog) niet krijg. Vooral ook omdat er in het topic waar ik mee schrijf (lentekriebels) al best veel na 1,2,3 of 4 maanden zwanger zijn geworden. En irl ben ik sinds mei ook ineens door een paar goede vriendinnen "ingehaald". Zat er even flink doorheen en heb toen ook eens goed met mn man gesproken. Ook hij vond/vind het natuurlijk jammer dat het nog niet gelukt is, maar hij laat niet zn hele leven erdoor stilstaan en hij kon niet begrijpen dat ik dat wel deed. Heb toen ook echt de afgelopen maanden er flink aan gewerkt wat meer "zen" te worden. Veel sporten, leuke afleiding zoeken, weekendjes weg etc. En heb zelfs die ene leuke verre reis geboekt (die ik eerst liever niet had willen boeken want "wat als ik dan zwanger ben...") En merk dat ik er nu veel rustiger en relaxder onder ben. Het komt toch wel zoals het komt, het is de natuur en daar kan ik gewoon geen invloed op uitoefenen. Misschien duurt het bij mij uiteindelijk ook wel een jaar of langer, en dat is dan ook prima. Het enige wat je zelf in de hand hebt en kunt doen is gewoon flink doorsexen en probeer niet al teveel te kijken naar iedereen bij wie het wel snel lukt. Er zijn er echt ook genoeg die een jaar bezig zijn.
Succes en sterkte TO! Je bent al goed bezig dat je dit topic hebt geopend. En echt, er komt zeker weten een dag waarop ook jij een positieve test in de hand mag hebben
Succes en sterkte TO! Je bent al goed bezig dat je dit topic hebt geopend. En echt, er komt zeker weten een dag waarop ook jij een positieve test in de hand mag hebben
dinsdag 1 november 2011 om 13:56
