Zwanger
alle pijlers
Obsessieve zwangerschapswens
dinsdag 1 november 2011 om 12:15
Bij deze jullie adviezen gevraagd.
Ik heb al heel lang een kinderwens en sinds een paar maanden is het dan zo ver, ik ben aan het proberen om zwanger te worden.
Het is tot nu toe 3 keer niet gelukt. Ik weet heel erg goed dat dat volledig normaal is. (En bij deze mijn oprechte excuses aan de dames bij wie het veel langer al niet lukt, ik lees ook wel eens op de topics na 6 of na 11 maanden niet zwanger, of de prikbitches. Ik begrijp dat zij wel redenen tot klagen hebben).
Alleen lukt het mij niet dit te relativeren. Mijn leven draait op dit moment om ovulatiedagen, testdagen en menstruatie. Elk steekje in borsten of buik wordt zorgvuldig geanalyseerd. Ik struin internet af voor welke informatie over zwanger worden en vruchtbaarheid dan ook. Ik heb steeds meer moeite met kraamvisite. Een goede kennis die tussen neus en lippen door vermeldde in een keer zwanger te zijn van nummer 3 heeft een huilbui opgeleverd en ik merk dat ik haar een beetje ontwijk (voor alle duidelijkheid: zij heeft hier niets van gemerkt, ik heb haar vrolijk gefeliciteerd). Ik ben emotioneel en humeurig.
Oftewel: ik vind mezelf op dit moment een vervelend, obsessief en gestressed mens. De wetenschap dat stress niet bevorderlijk is voor een zwangerschap helpt al helemaal niet mee.
Ik zoek dus eigenlijk naar praktische tips. Wat helpt om beter te relativeren? Een paar cycli overslaan? Psycholoog, osteopaat, acupunctuur? Of wordt het uiteindelijk vanzelf minder? (Heb al yoga geprobeerd, zat daar in een klein groepje met drie stralend gelukkige zwangeren, was niet echt een succes).
Ik heb al heel lang een kinderwens en sinds een paar maanden is het dan zo ver, ik ben aan het proberen om zwanger te worden.
Het is tot nu toe 3 keer niet gelukt. Ik weet heel erg goed dat dat volledig normaal is. (En bij deze mijn oprechte excuses aan de dames bij wie het veel langer al niet lukt, ik lees ook wel eens op de topics na 6 of na 11 maanden niet zwanger, of de prikbitches. Ik begrijp dat zij wel redenen tot klagen hebben).
Alleen lukt het mij niet dit te relativeren. Mijn leven draait op dit moment om ovulatiedagen, testdagen en menstruatie. Elk steekje in borsten of buik wordt zorgvuldig geanalyseerd. Ik struin internet af voor welke informatie over zwanger worden en vruchtbaarheid dan ook. Ik heb steeds meer moeite met kraamvisite. Een goede kennis die tussen neus en lippen door vermeldde in een keer zwanger te zijn van nummer 3 heeft een huilbui opgeleverd en ik merk dat ik haar een beetje ontwijk (voor alle duidelijkheid: zij heeft hier niets van gemerkt, ik heb haar vrolijk gefeliciteerd). Ik ben emotioneel en humeurig.
Oftewel: ik vind mezelf op dit moment een vervelend, obsessief en gestressed mens. De wetenschap dat stress niet bevorderlijk is voor een zwangerschap helpt al helemaal niet mee.
Ik zoek dus eigenlijk naar praktische tips. Wat helpt om beter te relativeren? Een paar cycli overslaan? Psycholoog, osteopaat, acupunctuur? Of wordt het uiteindelijk vanzelf minder? (Heb al yoga geprobeerd, zat daar in een klein groepje met drie stralend gelukkige zwangeren, was niet echt een succes).
dinsdag 1 november 2011 om 14:32
Bij ons was het pas in ronde 21 raak. Terwijl ik eigenlijk verwachtte dat het wel snel raak zou zijn, in mijn familie is het vaak snel raak namelijk.
Ik was er lang niet zo mee bezig als jij omdat ik wist dat ik ook wel vrede zou krijgen met plan B. Kort gezegd: Plan A was een gezin, plan B was een carriere. Maar na ongeveer een jaar ben ik ovulatietesten gaan gebruiken, na een maand of 4 daar weer mee opgehouden omdat ik er onuitstaanbaar van werd. Mijn man was nog steeds heel relaxed onder alles en had dus wel eens gewoon geen zin als ik vruchtbaar was volgens die test, of hij zat in het buitenland. Ik werd woest omdat hij de kansen niet benutte. Het werkte voor ons veel beter zolang ik niet wist wanneer we precies kans hadden.
Na ongeveer anderhalf jaar begon ik eens aan een medisch onderzoek te denken, ondanks dat ik wist dat wij niet in de MM terecht wilden komen. Ik zou graag wel de reden van de kinderloosheid willen weten maar we wilden geen IUI, IVF, ICSI, etc.
Dat onderzoek bleef ik lekker uitstellen, want zolang je het niet weet heb je immers hoop (en bovendien wist ik van mezelf niet zeker dat ik niet boos zou zijn op mijn man als het aan hem zou liggen). Na een tijdje begon ik serieus aan plan B te denken, informatie in te winnen enzo. En na 21 ronden bleek ik toch zwanger, was toch wel weer even schakelen om van plan B terug naar plan A te gaan.
Ik denk zelf helemaal niet dat "het van je af zetten" helpt bij het zwanger worden want dan had ik wel veel eerder plan B in werking gezet natuurlijk. Maar het lijkt me wel heel logisch dat je aandacht voor het onderwerp na zo'n lange tijd wel eens verslapt of naar iets anders verplaatst (zoals een plan
terwijl je evenveel kans op een zwangerschap houdt als toen je er nog helemaal vol van was.
Als ik jou was zou ik er lekker over gaan praten in dit topic, het helpt al als je ziet dat je niet de enige bent.
Ik was er lang niet zo mee bezig als jij omdat ik wist dat ik ook wel vrede zou krijgen met plan B. Kort gezegd: Plan A was een gezin, plan B was een carriere. Maar na ongeveer een jaar ben ik ovulatietesten gaan gebruiken, na een maand of 4 daar weer mee opgehouden omdat ik er onuitstaanbaar van werd. Mijn man was nog steeds heel relaxed onder alles en had dus wel eens gewoon geen zin als ik vruchtbaar was volgens die test, of hij zat in het buitenland. Ik werd woest omdat hij de kansen niet benutte. Het werkte voor ons veel beter zolang ik niet wist wanneer we precies kans hadden.
Na ongeveer anderhalf jaar begon ik eens aan een medisch onderzoek te denken, ondanks dat ik wist dat wij niet in de MM terecht wilden komen. Ik zou graag wel de reden van de kinderloosheid willen weten maar we wilden geen IUI, IVF, ICSI, etc.
Dat onderzoek bleef ik lekker uitstellen, want zolang je het niet weet heb je immers hoop (en bovendien wist ik van mezelf niet zeker dat ik niet boos zou zijn op mijn man als het aan hem zou liggen). Na een tijdje begon ik serieus aan plan B te denken, informatie in te winnen enzo. En na 21 ronden bleek ik toch zwanger, was toch wel weer even schakelen om van plan B terug naar plan A te gaan.
Ik denk zelf helemaal niet dat "het van je af zetten" helpt bij het zwanger worden want dan had ik wel veel eerder plan B in werking gezet natuurlijk. Maar het lijkt me wel heel logisch dat je aandacht voor het onderwerp na zo'n lange tijd wel eens verslapt of naar iets anders verplaatst (zoals een plan
terwijl je evenveel kans op een zwangerschap houdt als toen je er nog helemaal vol van was.Als ik jou was zou ik er lekker over gaan praten in dit topic, het helpt al als je ziet dat je niet de enige bent.
dinsdag 1 november 2011 om 14:41
Ik ben er ook wel erg mee bezig. Maar ik merk dat het veranderd is toen een goede vriendin onlangs vertelde dat haar eerste na anderhalf jaar bij de gyneacoloog tot stand is gekomen en de tweede 'spontaan' tot stand kwam toen ze eenmaal weer waren doorverwezen naar de gyneacoloog. Voor beiden zijn ze een behoorlijke tijd bezig geweest.
Ik wist wel dat dat kon, maar ik kende niemand die zo concreet zei dat het bij hen ook erg veel moeite had gekost en nu gewoon twee schatjes van kinderen heeft gekregen. Gaf mij het gevoel dat ik 'normaal' ben dat het me met 9 maanden nog niet gelukt is. Het lijkt soms alsof iedereen maar 'gelijk' zwanger wordt, maar de vraag is maar of je de echte verhalen altijd wel meekrijgt.
Ik wist wel dat dat kon, maar ik kende niemand die zo concreet zei dat het bij hen ook erg veel moeite had gekost en nu gewoon twee schatjes van kinderen heeft gekregen. Gaf mij het gevoel dat ik 'normaal' ben dat het me met 9 maanden nog niet gelukt is. Het lijkt soms alsof iedereen maar 'gelijk' zwanger wordt, maar de vraag is maar of je de echte verhalen altijd wel meekrijgt.
dinsdag 1 november 2011 om 15:32
Goh... Daar was ie alweer hoor... Op de eerste pagina: "Je moet er niet zo mee bezig zijn".
Is er nou serieus nog iemand die denkt dat een zaadje harder de goede kant op zwemt als je er niet bij nadenkt? Of dat een ei harder de goede kant op springt als je er niet mee bezig bent?
Flikker toch op zeg!!!
TO, ik snap je wel. Je geeft zelf al aan dat er vrouwen in de medische molen zitten en dat je niet mag klagen.
Waarom vind je dan van niet?
Van mij mag je! (En ja, ik ben een van de prikbitches)
Als je hier neer zou zetten dat je 'al 3 maanden bezig bent en het nóg niet is gelukt', tsja... Dan is het een ander verhaal.
Maar ik herken je verhaal wel een beetje. Je hebt er tijden naar uitgekeken om echt te gaan beginnen. En nu is het echt! Niet raar toch? Dat je er mee bezig bent. Het is ook allemaal spannend en leuk!
Maar je kan er ook in doorslaan. Dat je niet blij kan zijn voor een ander vind ik wel wat zorgelijk. Dat je nu al (ja, die dan wel) opziet tegen kraamvisites vind ik ook zorgelijk.
Misschien moet je proberen om jezelf er maar 'gedoseerd' mee bezig te laten zijn. Dus: niet tijdens je werk en de hele avond alle zwangerschapswebsites uitpluizen, maar 2 avonden in de week. Hardlopen helpt ook om je hoofd leeg te maken (en het is nog gezond ook: dus dat is weer een bonus)
En realiseer je dat iedere dag er een is die je dichter bij een zwangerschap of een kindje bent. Niet dat dat weer een dag is waarop zwanger worden NIET is gelukt.
En, lullig maar waar, de eerste 3 maanden is alles erg spannend, maar bij ons werd het op een gegeven moment wel minder. De eerste spanning zakte wat weg, en het leven gaat gewoon weer door. Met 'zwanger worden' als onderdeel ervan, niet als hoofddoel.
Is er nou serieus nog iemand die denkt dat een zaadje harder de goede kant op zwemt als je er niet bij nadenkt? Of dat een ei harder de goede kant op springt als je er niet mee bezig bent?
Flikker toch op zeg!!!
TO, ik snap je wel. Je geeft zelf al aan dat er vrouwen in de medische molen zitten en dat je niet mag klagen.
Waarom vind je dan van niet?
Van mij mag je! (En ja, ik ben een van de prikbitches)
Als je hier neer zou zetten dat je 'al 3 maanden bezig bent en het nóg niet is gelukt', tsja... Dan is het een ander verhaal.
Maar ik herken je verhaal wel een beetje. Je hebt er tijden naar uitgekeken om echt te gaan beginnen. En nu is het echt! Niet raar toch? Dat je er mee bezig bent. Het is ook allemaal spannend en leuk!
Maar je kan er ook in doorslaan. Dat je niet blij kan zijn voor een ander vind ik wel wat zorgelijk. Dat je nu al (ja, die dan wel) opziet tegen kraamvisites vind ik ook zorgelijk.
Misschien moet je proberen om jezelf er maar 'gedoseerd' mee bezig te laten zijn. Dus: niet tijdens je werk en de hele avond alle zwangerschapswebsites uitpluizen, maar 2 avonden in de week. Hardlopen helpt ook om je hoofd leeg te maken (en het is nog gezond ook: dus dat is weer een bonus)
En realiseer je dat iedere dag er een is die je dichter bij een zwangerschap of een kindje bent. Niet dat dat weer een dag is waarop zwanger worden NIET is gelukt.
En, lullig maar waar, de eerste 3 maanden is alles erg spannend, maar bij ons werd het op een gegeven moment wel minder. De eerste spanning zakte wat weg, en het leven gaat gewoon weer door. Met 'zwanger worden' als onderdeel ervan, niet als hoofddoel.
dinsdag 1 november 2011 om 15:39
Ook ik herken je verhaal wel. Ik schrijf in hetzelfde topic als MissShopping (hai Miss ) en ben ook sinds mei serieus bezig met zwanger worden. Ik weet sinds vorige week dat het ons enigszins moeilijk wordt gemaakt doordat ik pcos blijk te hebben. Ik probeer positief te blijven, maar dat is soms moeilijk. Ik heb een hyperfocus op mn lijf (net als jij omschrijft). Dat probeer ik zoveel mogelijk los te laten en dat gaat met pieken en dalen. Ik praat er veel over: op ons topic met mn (inmiddels toch wel zo te noemen) online-vriendinnetjes, met mn real-life vriendinnen en natuurlijk met mijn man. Praten helpt vind ik, dan hoef je er niet altijd helemaal alleen mee te zitten.
Wat het moeilijk maakt is dat ik het zo graag wil (net als jij en alle vrouwen met een zw.wens) en dat het niet zo is dat je dit pas vanaf het moment dat je stopt met de pil graag wil. Je loopt er veel langer mee rond, maar de omstandigheden waren er niet naar. Dus de wens is er al veel langer, waardoor het geduld sterker is dan je had verwacht (zo gaat het bij mij iig). Wanneer de knoop is doorgehakt er écht voor te gaan moet het ook NU!
Kortom, geen (concrete) adviezen, maar wel degelijk herkenning.
Veel succes!!
Wat het moeilijk maakt is dat ik het zo graag wil (net als jij en alle vrouwen met een zw.wens) en dat het niet zo is dat je dit pas vanaf het moment dat je stopt met de pil graag wil. Je loopt er veel langer mee rond, maar de omstandigheden waren er niet naar. Dus de wens is er al veel langer, waardoor het geduld sterker is dan je had verwacht (zo gaat het bij mij iig). Wanneer de knoop is doorgehakt er écht voor te gaan moet het ook NU!
Kortom, geen (concrete) adviezen, maar wel degelijk herkenning.
Veel succes!!
dinsdag 1 november 2011 om 15:43
Aanvulling: ik ben het er mee eens dat het standaard 'er niet zoveel mee bezig' zijn geen houd snijdt.. Het maakt het voor jezelf alleen wat gemakkelijker en lichter te dragen
En: Ik kreeg van iemand het advies om toch juist wel proberen te genieten, bv van de voorpret van bijna kunnen testen. Ik probeerde dit juist niet meer te doen, om mezelf te beschermen tegen teleurstelling, maar ik zie in dat het juist zo'n mooie en bijzondere periode is, waarvan we mogen genieten!
En: Ik kreeg van iemand het advies om toch juist wel proberen te genieten, bv van de voorpret van bijna kunnen testen. Ik probeerde dit juist niet meer te doen, om mezelf te beschermen tegen teleurstelling, maar ik zie in dat het juist zo'n mooie en bijzondere periode is, waarvan we mogen genieten!
dinsdag 1 november 2011 om 15:44
Beste TO
Ik begrijp je heel goed. Ik dacht dat het bij ons allemaal best snel zou gaan. Ik ben redelijk jong (toen 30), man ook, zussen zijn vruchtbaar, mijn moeder was vroeger in no time zwanger. We zouden dat wel even fiksen in een maand of drie. En iedere keer dacht ik van alles te voelen.
Nu, ruim een jaar en vele, vele (ik heb een korte cyclus) teleurstellingen verder, sta ik er toch anders in. Je moet wel, anders word je gek. Helaas zitten we nu dus in die medische molen en is het wachten op uitslagen. En het besef dat het waarschijnlijk zonder hulp niet gaat lukken. Dat is heel wrang.
Maar wat mij heeft geholpen is:
- beseffen dat je iedere poging maar een procent of 10 kans hebt, als je helemaal gezond bent. De kans dat het niet lukt is groter, je moet ook een beetje geluk hebben.
- afleiding, sporten, leuke dingen afspreken. Vooral niet van tevoren zeggen dat je niet mee kunt op bijv. wintersport omdat je denkt dan zwanger te zijn. Want dat valt zo tegen.
- niet je hele leven 'on hold' zetten. Stel jezelf doelen, ga iets nieuws doen (hobby, cursus weet ik veel). Focus op iets anders.
En sta jezelf twee dagen per cyclus toe om te balen als het niet gelukt is. Daarna is het hoofd omhoog en verder gaan.
Ik begrijp je heel goed. Ik dacht dat het bij ons allemaal best snel zou gaan. Ik ben redelijk jong (toen 30), man ook, zussen zijn vruchtbaar, mijn moeder was vroeger in no time zwanger. We zouden dat wel even fiksen in een maand of drie. En iedere keer dacht ik van alles te voelen.
Nu, ruim een jaar en vele, vele (ik heb een korte cyclus) teleurstellingen verder, sta ik er toch anders in. Je moet wel, anders word je gek. Helaas zitten we nu dus in die medische molen en is het wachten op uitslagen. En het besef dat het waarschijnlijk zonder hulp niet gaat lukken. Dat is heel wrang.
Maar wat mij heeft geholpen is:
- beseffen dat je iedere poging maar een procent of 10 kans hebt, als je helemaal gezond bent. De kans dat het niet lukt is groter, je moet ook een beetje geluk hebben.
- afleiding, sporten, leuke dingen afspreken. Vooral niet van tevoren zeggen dat je niet mee kunt op bijv. wintersport omdat je denkt dan zwanger te zijn. Want dat valt zo tegen.
- niet je hele leven 'on hold' zetten. Stel jezelf doelen, ga iets nieuws doen (hobby, cursus weet ik veel). Focus op iets anders.
En sta jezelf twee dagen per cyclus toe om te balen als het niet gelukt is. Daarna is het hoofd omhoog en verder gaan.
dinsdag 1 november 2011 om 16:04
Dank voor alle lieve reacties.
Ben wel een beetje onder de indruk van het feit dat hier ook meerdere vrouwen reageren die zelf heel lang hebben moeten wachten of al heel lang aan het wachten zijn. Fijn dat jullie (toch) willen reageren.
Vind het inderdaad fijn dat ik het hier kan spuien. Omdat er niemand weet dat we aan het proberen zijn kan ik het niet met vriendinnen bespreken.
En er zitten veel goede (toch ook concrete) tips tussen.
Ik denk dat ik toch die verre reis zal plannen (was dat aan het uitstellen). Misschien nog niet boeken maar wel vakantie regelen enzovoorts.
En ook het gedoseerd (bijvoorbeeld 2 avonden per week) er mee bezig zijn zou kunnen werken (dus ook niet teveel hier op het forum (met name op de zwangerpagina) zitten..
..)
Om nog even op Karan te reageren: zoals 1miep1 omschrijft, ben ik voor mijn gevoel al veel en veel langer bezig dan 3 maanden met mijn kinderwens (alleen niet actief). Daarom misschien het 'nu al' niet meer op kraamvisite enzo. Blijft een slecht excuus hoor, ik lees wel eens mee op jullie topic en ondanks alle tegenslagen blijven jullie blij voor een andere zwangere. Bij deze: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik probeer ook echt blij te zijn voor een ander (ben dat vaak ook oprecht), maar de manier waarop die kennis het vertelde was gewoon erg confronterend (een beetje in de trant van: ik ben al zwanger als je naar me kijkt, ongelooflijk he dat ik zo vruchtbaar ben enzovoorts).
Het is natuurlijk zeker zo dat je -behalve dit soort uitzonderingen- nooit weet hoe lang stellen al bezig zijn. Besef ik ook wel. Het is meer zoiets van: vrijwel alle vriendinnen zijn al lang en breed 'klaar' (nummer 2 of 3 is er ook al), mag ik nu ook eens? En me dan weer heel hard schamen dat ik dat dus nu al denk... (er zijn nog zoveel wachtenden voor me..)
@Vl43inder: met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik ook wel eens flink chagrijnig ben geweest op vriend die op het 'noodzakelijke moment' gewoon een avond te moe was. Gelukkig na 5 minuten wel afgezakt. Hij is veel te lief om hem dat kwalijk te nemen. Helaas een onregelmatige cyclus, hetgeen het plannen niet makkelijker maakt.
Heb tot nu toe nog geen ovulatietesten gebruikt. Heb voor mezelf afgesproken dat na 6 keer proberen te gaan doen.
Vind de stelling dat ik steeds dichter bij een zwangerschap ben wel een fijn idee.
Ben wel een beetje onder de indruk van het feit dat hier ook meerdere vrouwen reageren die zelf heel lang hebben moeten wachten of al heel lang aan het wachten zijn. Fijn dat jullie (toch) willen reageren.
Vind het inderdaad fijn dat ik het hier kan spuien. Omdat er niemand weet dat we aan het proberen zijn kan ik het niet met vriendinnen bespreken.
En er zitten veel goede (toch ook concrete) tips tussen.
Ik denk dat ik toch die verre reis zal plannen (was dat aan het uitstellen). Misschien nog niet boeken maar wel vakantie regelen enzovoorts.
En ook het gedoseerd (bijvoorbeeld 2 avonden per week) er mee bezig zijn zou kunnen werken (dus ook niet teveel hier op het forum (met name op de zwangerpagina) zitten..
..)Om nog even op Karan te reageren: zoals 1miep1 omschrijft, ben ik voor mijn gevoel al veel en veel langer bezig dan 3 maanden met mijn kinderwens (alleen niet actief). Daarom misschien het 'nu al' niet meer op kraamvisite enzo. Blijft een slecht excuus hoor, ik lees wel eens mee op jullie topic en ondanks alle tegenslagen blijven jullie blij voor een andere zwangere. Bij deze: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik probeer ook echt blij te zijn voor een ander (ben dat vaak ook oprecht), maar de manier waarop die kennis het vertelde was gewoon erg confronterend (een beetje in de trant van: ik ben al zwanger als je naar me kijkt, ongelooflijk he dat ik zo vruchtbaar ben enzovoorts).
Het is natuurlijk zeker zo dat je -behalve dit soort uitzonderingen- nooit weet hoe lang stellen al bezig zijn. Besef ik ook wel. Het is meer zoiets van: vrijwel alle vriendinnen zijn al lang en breed 'klaar' (nummer 2 of 3 is er ook al), mag ik nu ook eens? En me dan weer heel hard schamen dat ik dat dus nu al denk... (er zijn nog zoveel wachtenden voor me..)
@Vl43inder: met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik ook wel eens flink chagrijnig ben geweest op vriend die op het 'noodzakelijke moment' gewoon een avond te moe was. Gelukkig na 5 minuten wel afgezakt. Hij is veel te lief om hem dat kwalijk te nemen. Helaas een onregelmatige cyclus, hetgeen het plannen niet makkelijker maakt.
Heb tot nu toe nog geen ovulatietesten gebruikt. Heb voor mezelf afgesproken dat na 6 keer proberen te gaan doen.
Vind de stelling dat ik steeds dichter bij een zwangerschap ben wel een fijn idee.
dinsdag 1 november 2011 om 18:34
To: vervelend dat je je zo voelt, en goed dat je dit hier wel op durft te schrijven.
Mijn tip: ga lekker die reis maken die jullie zo graag willen! Probeer van andere dingen te genieten, ga uitdagingen aan!
Hier wordt je misschien niet sneller zwanger van maar het houdt je leven én je relatie wel leuker. Want als je op deze manier blijft leven en denken wordt het er niet makkelijker op.
Ik was zelf wel relaxed toen ik stopte met de pil, maar werd ook niet zwanger. Ik heb mijn tweeling uiteindelijk na een moeilijk proces in de medische molen gekregen, 4 jaar na het stoppen met de pil was het eindelijk zover.
Het hield me echter niet af van het maken van een verre reis, het volgen van een studie en het aannemen van een nieuwe baan. En dat maakte het proces wel wat beter te dragen......
Succes, ik hoop dat je snel zwanger bent!
Mijn tip: ga lekker die reis maken die jullie zo graag willen! Probeer van andere dingen te genieten, ga uitdagingen aan!
Hier wordt je misschien niet sneller zwanger van maar het houdt je leven én je relatie wel leuker. Want als je op deze manier blijft leven en denken wordt het er niet makkelijker op.
Ik was zelf wel relaxed toen ik stopte met de pil, maar werd ook niet zwanger. Ik heb mijn tweeling uiteindelijk na een moeilijk proces in de medische molen gekregen, 4 jaar na het stoppen met de pil was het eindelijk zover.
Het hield me echter niet af van het maken van een verre reis, het volgen van een studie en het aannemen van een nieuwe baan. En dat maakte het proces wel wat beter te dragen......
Succes, ik hoop dat je snel zwanger bent!
dinsdag 1 november 2011 om 18:45
Ook hier herkenning hoor ( haai Miep en MissS )
Vanaf januari van de anticonceptie af, sinds mei denk ik echt actief en bewust bezig ook met ovulatietesten. Daarnaast heb ik al een gezonde dochter van 2 dus ik weet dat het allemaal werkt ( of in elk geval gewerkt heeft) toch was mijn spanning en frustratie niet minder.. Sinds vorige maand heb ik me er meer bij neergelegd ofzo, natuurlijk ben ik er wel mee bezig, de wens is er waardoor je er automatisch mee bezig bent. Toch is het niet meer alles omvattend.
Praat en schrijf er lekker over ( sluit je aan bij 1 van de gezellige topics) en besef je dat je echt niet de enige bent! En ondertussen lol beleven in bed ( of waar jullie het ook doen ) is ook niet onbelangrijk!
Succes!
Vanaf januari van de anticonceptie af, sinds mei denk ik echt actief en bewust bezig ook met ovulatietesten. Daarnaast heb ik al een gezonde dochter van 2 dus ik weet dat het allemaal werkt ( of in elk geval gewerkt heeft) toch was mijn spanning en frustratie niet minder.. Sinds vorige maand heb ik me er meer bij neergelegd ofzo, natuurlijk ben ik er wel mee bezig, de wens is er waardoor je er automatisch mee bezig bent. Toch is het niet meer alles omvattend.
Praat en schrijf er lekker over ( sluit je aan bij 1 van de gezellige topics) en besef je dat je echt niet de enige bent! En ondertussen lol beleven in bed ( of waar jullie het ook doen ) is ook niet onbelangrijk!
Succes!
dinsdag 1 november 2011 om 19:04
Ik was er ook erg veel mee bezig. Ik vond het zo spannend en overweldigend dat ik er helemaal vol van was. Toch was ik wel snel zwanger. Dus dat 'er niet te veel mee bezig zijn' gold in mijn geval echt niet! Laat je dus niet gek maken door dergelijke lulkoek. Ik heb het ook tegen een aantal mensen in mijn omgeving verteld dat we een kindje wilden. Dat hielp ook heel goed. Succes ermee!
dinsdag 1 november 2011 om 23:04
Sterkte goudkevertje,
In hoeverre je gedrag wel/niet normaal is, daar ga ik geen uitspraken over doen, maar verdriet en boosheid lijken me heel begrijpelijk!
Zelf word ik (nog?) niet boos/verdrietig van mensen in mijn omgeving die me dierbaar zijn en kinderen krijgen, maar vraag ik me wel vaak af in hoeverre zij stilstaan dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Meer moeite heb ik met het lezen van verhalen als 'per ongeluk zwanger', 'zwanger in je studententijd', 'mensen die nooit iets met kinderen hadden maar nu wel ineens helemaal wég zijn van de baby etc.
Het is heel mooi dat deze mensen allemaal uiteindelijk heel gelukkig worden met hun kindje (en niet in de laatste plaats voor dat kindje zelf), maar het contrast wordt wel zo groot voor iemand die altijd gek was op kinderen, wel uitkeek niet 'zomaar' zwanger te worden, maar ineens door ziekte tot het rationele besluit moet komen dat het beter is niet zwanger te worden.
Dat zal voor vrouwen die met vruchtbaarheidsproblemen kampen misschien net zo werken. En ergens voel ik me daar ook nog verdrietig over, ik weet niet eens of ik zwanger kán worden, omdat ik vind (mijn ratio) dat dat onverstandig is.
In hoeverre je gedrag wel/niet normaal is, daar ga ik geen uitspraken over doen, maar verdriet en boosheid lijken me heel begrijpelijk!
Zelf word ik (nog?) niet boos/verdrietig van mensen in mijn omgeving die me dierbaar zijn en kinderen krijgen, maar vraag ik me wel vaak af in hoeverre zij stilstaan dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Meer moeite heb ik met het lezen van verhalen als 'per ongeluk zwanger', 'zwanger in je studententijd', 'mensen die nooit iets met kinderen hadden maar nu wel ineens helemaal wég zijn van de baby etc.
Het is heel mooi dat deze mensen allemaal uiteindelijk heel gelukkig worden met hun kindje (en niet in de laatste plaats voor dat kindje zelf), maar het contrast wordt wel zo groot voor iemand die altijd gek was op kinderen, wel uitkeek niet 'zomaar' zwanger te worden, maar ineens door ziekte tot het rationele besluit moet komen dat het beter is niet zwanger te worden.
Dat zal voor vrouwen die met vruchtbaarheidsproblemen kampen misschien net zo werken. En ergens voel ik me daar ook nog verdrietig over, ik weet niet eens of ik zwanger kán worden, omdat ik vind (mijn ratio) dat dat onverstandig is.
woensdag 2 november 2011 om 07:51
NYC. Wat verdrietig voor je dat je zo'n besluit hebt moeten nemen. Kan me heel goed voorstellen dat het dan heel oneerlijk aanvoelt als sommige mensen per ongeluk zwanger raken.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit forum voor mij heel belangrijk is geweest om in te zien hoe moeilijk het is als zwanger worden niet zomaar gaat. Ik wist ook niet dat het zo vaak voorkwam, omdat er in het dagelijkse leven zo weinig over gesproken wordt. Vaak hoor je het dan pas achteraf.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit forum voor mij heel belangrijk is geweest om in te zien hoe moeilijk het is als zwanger worden niet zomaar gaat. Ik wist ook niet dat het zo vaak voorkwam, omdat er in het dagelijkse leven zo weinig over gesproken wordt. Vaak hoor je het dan pas achteraf.
woensdag 2 november 2011 om 07:59
woensdag 2 november 2011 om 09:58
Eens met floor en lisa (en anderen) wat betreft dat je er niet zo mee bezi moet zijn. Ik kreeg dan altijd de neiging om te slaan. Maar goed.
Wij zijn 3,5 jaar bezig geweest en ik vond het ook wel eens oneerlijk dat het bij anderen zo snel en goed ging. Wat mij altijd hielp was de gedachte dat je daar totaal geen invloed op had en dat het van geen enkele invloed was op hoe snel en wanneer wij een kind zouden krijgen.
Ik hoop dat het voor jullie snel mag lukken.
Wij zijn 3,5 jaar bezig geweest en ik vond het ook wel eens oneerlijk dat het bij anderen zo snel en goed ging. Wat mij altijd hielp was de gedachte dat je daar totaal geen invloed op had en dat het van geen enkele invloed was op hoe snel en wanneer wij een kind zouden krijgen.
Ik hoop dat het voor jullie snel mag lukken.
woensdag 2 november 2011 om 10:01
okkervil, ja ik schreef al eerder dat het 1 van de meeste lullige en kwetsende opmerkingen is.
Kort door de bocht genomen zeg je namelijk dat het onze eigen schuld is dat we niet zwanger worden, als we er namelijk niet zo mee bezig zouden zijn zou het gewoon lukken hoor.
Okkervil je hebt inmiddels ook een kindje? Ik hoop het voor je!
Kort door de bocht genomen zeg je namelijk dat het onze eigen schuld is dat we niet zwanger worden, als we er namelijk niet zo mee bezig zouden zijn zou het gewoon lukken hoor.
Okkervil je hebt inmiddels ook een kindje? Ik hoop het voor je!
woensdag 2 november 2011 om 10:08
TO en alle andere vrouwen die moeilijk zwanger raken een hele dikke
Wij zijn nog niet bezig, maar toch kan ik mij heel goed voorstellen hoe moeilijk dit is. Zelf heb ik al heel lang een enorme kinderwens, maar de omstandigheden waren en zijn nog niet optimaal. We zitten nu midden in alle rompslomp voor het kopen van ons huis. Als dat rond is volgend jaar gaan we beginnen. Zelfs nu merk ik dat ik er al heel veel mee bezig ben en mijn angst is dat ik, als we straks eenmaal begonnen zijn daar nog intensiever mee bezig ga. En dat wil ik niet, want dat maakt het hele proces er niet leuker door.
In mijn omgeving verschillende situaties gezien. Mijn zus die er jaren over heeft gedaan en ineens op een moment dat ze er helemaal niet mee bezig was zwanger werd. Haar tweede die er in no time was.
Een collega die er 2 jaar over heeft gedaan.
Mijn schoonzusje die er een half jaar over heeft gedaan. Mijn andere schoonzusje gelijk zwanger. En nog wat familieleden en bekenden die door de zogenaamde "ongelukjes" zwanger werden.
Hoe het ons in de toekomst vergaat weet ik niet, het kan lang duren of juist niet. Ik probeer negatieve gedachten zoveel mogelijk te relativeren, bewust aan iets anders te denken als zo'n gedachte de kop op steekt en met andere dingen in mijn leven bezig te zijn. (hoop dat mij dat net zo goed lukt als we volgend jaar bezig zijn)
Kraamvisite vind ik ook moeilijk. Niet omdat ik het die mensen misgun, maar omdat het verlangen dan extra aangewakkerd wordt. Ik praat er daarna even goed over met mijn partner om daarna met opgeheven hoofd weer verder te gaan met het leven. Moeilijk ja, maar wel noodzakelijk!
TO heel veel sterkte. Ik blijf hier meelezen, wie weet haal ik hier zelf ook nog tips uit voor volgend jaar.
PS. Frutje, begin dit jaar schreef je nog mee op het rammelaars topic, vandaar dat ik je verhaal enigszins ken. Ik hoop echt van harte dat jullie snel een zwangerschap is gegund. Heel veel sterkte in de MM. Hele dikke
Wij zijn nog niet bezig, maar toch kan ik mij heel goed voorstellen hoe moeilijk dit is. Zelf heb ik al heel lang een enorme kinderwens, maar de omstandigheden waren en zijn nog niet optimaal. We zitten nu midden in alle rompslomp voor het kopen van ons huis. Als dat rond is volgend jaar gaan we beginnen. Zelfs nu merk ik dat ik er al heel veel mee bezig ben en mijn angst is dat ik, als we straks eenmaal begonnen zijn daar nog intensiever mee bezig ga. En dat wil ik niet, want dat maakt het hele proces er niet leuker door.
In mijn omgeving verschillende situaties gezien. Mijn zus die er jaren over heeft gedaan en ineens op een moment dat ze er helemaal niet mee bezig was zwanger werd. Haar tweede die er in no time was.
Een collega die er 2 jaar over heeft gedaan.
Mijn schoonzusje die er een half jaar over heeft gedaan. Mijn andere schoonzusje gelijk zwanger. En nog wat familieleden en bekenden die door de zogenaamde "ongelukjes" zwanger werden.
Hoe het ons in de toekomst vergaat weet ik niet, het kan lang duren of juist niet. Ik probeer negatieve gedachten zoveel mogelijk te relativeren, bewust aan iets anders te denken als zo'n gedachte de kop op steekt en met andere dingen in mijn leven bezig te zijn. (hoop dat mij dat net zo goed lukt als we volgend jaar bezig zijn)
Kraamvisite vind ik ook moeilijk. Niet omdat ik het die mensen misgun, maar omdat het verlangen dan extra aangewakkerd wordt. Ik praat er daarna even goed over met mijn partner om daarna met opgeheven hoofd weer verder te gaan met het leven. Moeilijk ja, maar wel noodzakelijk!
TO heel veel sterkte. Ik blijf hier meelezen, wie weet haal ik hier zelf ook nog tips uit voor volgend jaar.
PS. Frutje, begin dit jaar schreef je nog mee op het rammelaars topic, vandaar dat ik je verhaal enigszins ken. Ik hoop echt van harte dat jullie snel een zwangerschap is gegund. Heel veel sterkte in de MM. Hele dikke
woensdag 2 november 2011 om 10:39
@floortje, ja okkie is inmiddels 9 maanden. Wij zaten ook in de mmm dus waren er zeer mee bezig. Nu ben ik 6 weken zwanger van de tweede geheel tegen de verwachtingen in. Ik kan nog niet echt blij zijn, want ik heb voor okkie 2 miskramen gehad. Ik zal blij zijn als ik 12 weken ben. Zo zie je maar dat je er niks van kan zeggen.
woensdag 2 november 2011 om 10:41
Okkervil ja ik las het net op het topic moeder na lang wachten. Ik heb daar zelf ook al gepost. Wat ontzettend fijn dat je nu een kindje hebt maar ik snap dat het heel erg spannend is. Ik ben nu 33 weken en ik vind het nog steeds spannend. Ik zal zo blij zijn als ik dit kindje veilig in mijn armen heb....
woensdag 2 november 2011 om 11:08
quote:okkervil schreef op 02 november 2011 @ 10:39:
Nu ben ik 6 weken zwanger van de tweede geheel tegen de verwachtingen in. Okkervil, ik herkende je naam uit ons topic (zwanger worden vanaf september), gefeliciteerd! Heb je nog behoefte om mee te schrijven in ons topic of zal ik je uit de tabel halen?
Nu ben ik 6 weken zwanger van de tweede geheel tegen de verwachtingen in. Okkervil, ik herkende je naam uit ons topic (zwanger worden vanaf september), gefeliciteerd! Heb je nog behoefte om mee te schrijven in ons topic of zal ik je uit de tabel halen?
woensdag 2 november 2011 om 11:56
quote:klunt schreef op 02 november 2011 @ 07:59:
Ik weet niet of dit helpt, maar wie weet! Ik ken een stel dat heel lang probeerde zwanger te worden (de vrouw dan), het lukte dus ook heel lang niet (jaren). Toen zijn ze verhuisd en nu in blijde verwachting!!!! Maar ehm het is ergens tijdens die drukke verhuizing gebeurd.
Juist ja... Dit soort verhalen vallen onder de categorie 'kleine wondertjes'.
Want er zijn zoooooo ontzettend veel stellen die in dezelfde situatie zitten, ook gaan verhuizen of op vakantie gaan, en dan NIET zwanger worden. Dat zijn er ontelbaar veel.
Maar als er dan 1 keer zoiets wel gebeurd, dan word dat meteen gebruikt om vrouwen waarbij het niet lukt keihard om de oren te slaan: Zie je nou wel dat je er niet mee bezig moet zijn!
Ofwel: Het is je eigen schuld dat het niet lukt.
Fijn voor dat stel, heel erg fijn zelfs. Maar het is absoluut NIET het bewijs dat dat werkt!!!!!!!
Ik weet niet of dit helpt, maar wie weet! Ik ken een stel dat heel lang probeerde zwanger te worden (de vrouw dan), het lukte dus ook heel lang niet (jaren). Toen zijn ze verhuisd en nu in blijde verwachting!!!! Maar ehm het is ergens tijdens die drukke verhuizing gebeurd.
Juist ja... Dit soort verhalen vallen onder de categorie 'kleine wondertjes'.
Want er zijn zoooooo ontzettend veel stellen die in dezelfde situatie zitten, ook gaan verhuizen of op vakantie gaan, en dan NIET zwanger worden. Dat zijn er ontelbaar veel.
Maar als er dan 1 keer zoiets wel gebeurd, dan word dat meteen gebruikt om vrouwen waarbij het niet lukt keihard om de oren te slaan: Zie je nou wel dat je er niet mee bezig moet zijn!
Ofwel: Het is je eigen schuld dat het niet lukt.
Fijn voor dat stel, heel erg fijn zelfs. Maar het is absoluut NIET het bewijs dat dat werkt!!!!!!!
woensdag 2 november 2011 om 12:04
woensdag 2 november 2011 om 12:31
