Zwanger
alle pijlers
Ongepland
maandag 15 november 2021 om 23:48
Sinds jaar en dag meelezer, af en toe meegeschreven, maar hiervoor een nieuw account aangemaakt. En dan direct een lange lap tekst.
Korte situatieschets: ik, 39, een jaar of 4 geleden gescheiden van de vader van mijn 4 kinderen (weekendregeling qua omgang), sinds 3 jaar samen met huidige partner (40) met zijn twee kinderen (co-ouderschap). Leeftijden kinderen liggen tussen 16 en 5 jaar. We wonen sinds 1,5 jaar samen en dat gaat heel goed, ook met de kinderen.
3 jaar geleden spiraal laten plaatsen. Sinds die tijd, ondanks alle positieve verhalen van menstruaties die wegblijven met een spiraal, toch iedere maand ongesteld. Kan er de klok op gelijk zetten. Tot deze week. 4 dagen later dan normaal, nog steeds niet ongesteld. En meer om mezelf gerust te stellen dat er niets aan de hand is, dan het vermoeden dat ik zwanger zou kunnen zijn, heb ik vanmiddag een test gedaan. Positief. Afgaand op mijn laatste menstruatie verwacht ik een week of 5 zwanger te zijn.
En nu weet ik het niet. Partner heb ik nog niet op de hoogte gebracht, ik wil eerst zelf op een rijtje krijgen wat het juiste is.
Praktisch gezien zijn er theoretisch geen bezwaren. We hebben 5 slaapkamers, de oudste twee (14 en 16) hebben ieder hun eigen kamer, de middelste drie (variërend in leeftijd 6 - 8) delen een kamer en de jongste (5) heeft een eigen kamer. De jongste kan bij de middelste drie erbij op de kamer, die kamer is daar groot genoeg voor. En dan kan baby een eigen kamer krijgen. De oudsten zullen op termijn het huis uit gaan en dan komen hun kamers vrij om weer her te verdelen over de andere kinderen.
Financieel gezien ook geen bezwaren. Beide hebben we een goede, vaste, baan. Partner werkt 34 uur, ik werk 28 uur. Opvang hoeft geen probleem te zijn qua kosten. Als we nu met zijn allen ergens naartoe gaan, doen we dat met twee auto’s, dat verandert niet met een baby erbij. Spullen zijn, al dan niet tweedehands, ook overal wel vandaan te halen.
Maar ja. Dat spiraal heb ik natuurlijk niet voor niets laten plaatsen. We hebben het wel eens gehad over een kindje van ons samen en waren toen in de overtuiging dat het goed is zo. Geen kindje van ons samen. Onze zes kinderen samen is genoeg. Ze worden langzaamaan steeds wat ouder, dat geeft steeds wat meer vrijheid en mogelijkheden voor ons. Stiekem ben ik heel blij dat ik ‘uit de luiers’ ben en weet ik niet of ik zit te wachten op weer van voren af aan te beginnen met gebroken nachten en alles wat bij een baby (en daarna opgroeiend kind) komt kijken.
En toch. Nu ik weet dat ik zwanger ben, slaan de twijfels toe. Misschien toch? Of beter van niet? Mijn partner kennende, zal hij zeggen dat, ongeacht wat ik beslis, hij achter me staat. Hij zal ongetwijfeld een mening hebben, maar het uiteindelijke besluit bij mij laten liggen. Dat geeft me het gevoel dat dit besluit volledig op mijn schouders rust.
Korte situatieschets: ik, 39, een jaar of 4 geleden gescheiden van de vader van mijn 4 kinderen (weekendregeling qua omgang), sinds 3 jaar samen met huidige partner (40) met zijn twee kinderen (co-ouderschap). Leeftijden kinderen liggen tussen 16 en 5 jaar. We wonen sinds 1,5 jaar samen en dat gaat heel goed, ook met de kinderen.
3 jaar geleden spiraal laten plaatsen. Sinds die tijd, ondanks alle positieve verhalen van menstruaties die wegblijven met een spiraal, toch iedere maand ongesteld. Kan er de klok op gelijk zetten. Tot deze week. 4 dagen later dan normaal, nog steeds niet ongesteld. En meer om mezelf gerust te stellen dat er niets aan de hand is, dan het vermoeden dat ik zwanger zou kunnen zijn, heb ik vanmiddag een test gedaan. Positief. Afgaand op mijn laatste menstruatie verwacht ik een week of 5 zwanger te zijn.
En nu weet ik het niet. Partner heb ik nog niet op de hoogte gebracht, ik wil eerst zelf op een rijtje krijgen wat het juiste is.
Praktisch gezien zijn er theoretisch geen bezwaren. We hebben 5 slaapkamers, de oudste twee (14 en 16) hebben ieder hun eigen kamer, de middelste drie (variërend in leeftijd 6 - 8) delen een kamer en de jongste (5) heeft een eigen kamer. De jongste kan bij de middelste drie erbij op de kamer, die kamer is daar groot genoeg voor. En dan kan baby een eigen kamer krijgen. De oudsten zullen op termijn het huis uit gaan en dan komen hun kamers vrij om weer her te verdelen over de andere kinderen.
Financieel gezien ook geen bezwaren. Beide hebben we een goede, vaste, baan. Partner werkt 34 uur, ik werk 28 uur. Opvang hoeft geen probleem te zijn qua kosten. Als we nu met zijn allen ergens naartoe gaan, doen we dat met twee auto’s, dat verandert niet met een baby erbij. Spullen zijn, al dan niet tweedehands, ook overal wel vandaan te halen.
Maar ja. Dat spiraal heb ik natuurlijk niet voor niets laten plaatsen. We hebben het wel eens gehad over een kindje van ons samen en waren toen in de overtuiging dat het goed is zo. Geen kindje van ons samen. Onze zes kinderen samen is genoeg. Ze worden langzaamaan steeds wat ouder, dat geeft steeds wat meer vrijheid en mogelijkheden voor ons. Stiekem ben ik heel blij dat ik ‘uit de luiers’ ben en weet ik niet of ik zit te wachten op weer van voren af aan te beginnen met gebroken nachten en alles wat bij een baby (en daarna opgroeiend kind) komt kijken.
En toch. Nu ik weet dat ik zwanger ben, slaan de twijfels toe. Misschien toch? Of beter van niet? Mijn partner kennende, zal hij zeggen dat, ongeacht wat ik beslis, hij achter me staat. Hij zal ongetwijfeld een mening hebben, maar het uiteindelijke besluit bij mij laten liggen. Dat geeft me het gevoel dat dit besluit volledig op mijn schouders rust.
donderdag 9 december 2021 om 18:19
Exact. Als je begrijpt dat aan een miskraam 2 kanten kunnen zitten is het een kleine stap naar een empathische reactie ten aanzien van de “blijdschap” in een van de reacties.
Niemand staat te juichen van feestvreugde. Maar in dit specifieke geval betreft het linksom of rechtsom een verdrietige situatie, en die keuze die Jeetje wilde maken is nu genomen door haar eigen lichaam. En zo heeft het moeten zijn.
Bijkomend “voordeel” is dat de onzekere tijd van wachten en het dubbele gevoel dat iemand daarbij heeft nu anders kan worden ingevuld. En dat doet niets af aan het feit dat het hartstikke naar is.
Ook ik ben blij voor Jeetje. Ze koos voor de abortus, werd ziek, had moeten wachten alvorens die abortus een feit zou zijn en al die tijd zou er een baby in haar lichaam groeien. Lijkt me heel pijnlijk.
Dus het is echt beter zo, zoals het nu gaat.
Niemand staat te juichen van feestvreugde. Maar in dit specifieke geval betreft het linksom of rechtsom een verdrietige situatie, en die keuze die Jeetje wilde maken is nu genomen door haar eigen lichaam. En zo heeft het moeten zijn.
Bijkomend “voordeel” is dat de onzekere tijd van wachten en het dubbele gevoel dat iemand daarbij heeft nu anders kan worden ingevuld. En dat doet niets af aan het feit dat het hartstikke naar is.
Ook ik ben blij voor Jeetje. Ze koos voor de abortus, werd ziek, had moeten wachten alvorens die abortus een feit zou zijn en al die tijd zou er een baby in haar lichaam groeien. Lijkt me heel pijnlijk.
Dus het is echt beter zo, zoals het nu gaat.
vrijdag 10 december 2021 om 00:10
Dat is ook precies de manier hoe ik het betreffende bericht heb gelezen. Als: blij dat het dubbele gevoel voorbij is, ik niet langer zelf de keuze voor abortus hoef te nemen.Ttroeteltje schreef: ↑09-12-2021 18:19Exact. Als je begrijpt dat aan een miskraam 2 kanten kunnen zitten is het een kleine stap naar een empathische reactie ten aanzien van de “blijdschap” in een van de reacties.
Niemand staat te juichen van feestvreugde. Maar in dit specifieke geval betreft het linksom of rechtsom een verdrietige situatie, en die keuze die Jeetje wilde maken is nu genomen door haar eigen lichaam. En zo heeft het moeten zijn.
Bijkomend “voordeel” is dat de onzekere tijd van wachten en het dubbele gevoel dat iemand daarbij heeft nu anders kan worden ingevuld. En dat doet niets af aan het feit dat het hartstikke naar is.
Ook ik ben blij voor Jeetje. Ze koos voor de abortus, werd ziek, had moeten wachten alvorens die abortus een feit zou zijn en al die tijd zou er een baby in haar lichaam groeien. Lijkt me heel pijnlijk.
Dus het is echt beter zo, zoals het nu gaat.
Een miskraam is niet iets fijns, maar op het moment dat de keuze is gemaakt voor een abortus, is het wèl fijn dat je lijf en niet je hoofd de keuze maakt, het voelt (voor mij) als natuurlijker. Het heeft zo moeten zijn.
vrijdag 10 december 2021 om 06:22
Was natuurlijk goedbedoeld en deels uit ervaring
Het is raar want ik ken je niet en ben toch opgelucht voor je, (zal geen blij zeggen). Vond het zo naar dat je door corona niet terecht kon! Nu lijkt het bijna alsof het zo heeft moeten zijn want ik zeg NIEt dat een abortus slecht is maar het is wel een eigen keuze die je een plekje moet geven hoe voorstander je er ook van bent en een miskraam dan weet je dat er wat mis was met het kindje en het sowieso niet had geweest. Dus niemand hoeft een keuze te maken. Dan is rouwen over wat er niet is geweest veel makkelijker.
Het is raar want ik ken je niet en ben toch opgelucht voor je, (zal geen blij zeggen). Vond het zo naar dat je door corona niet terecht kon! Nu lijkt het bijna alsof het zo heeft moeten zijn want ik zeg NIEt dat een abortus slecht is maar het is wel een eigen keuze die je een plekje moet geven hoe voorstander je er ook van bent en een miskraam dan weet je dat er wat mis was met het kindje en het sowieso niet had geweest. Dus niemand hoeft een keuze te maken. Dan is rouwen over wat er niet is geweest veel makkelijker.
