ons lieve meisje overleden bij 35 weken zwangerschap

Jennifer, oh wat erg, dit verlies van je twee mooie kindjes...

Fran en Jennefer ik zou jullie adviseren een besloten hyvesaccount te maken. Daar kun je vrijuit praten met elkaar. Helaas zullen nog meer vrouwen dit meemaken en wellicht hebben jullie veel aan elkaar. Fran ik wil wel met je mailen maar ik hou me bij mijn vertrouwde hyvesgroep. Ik denk dat je ook meer hebt aan mensen die ook nog vers in het rouwproces staan. ik kan je wel mijn ervaring vertellen nu,een jaar later een kindje later. Kan hier op viva maar ik heb ook een email aangemaakt om anoniem te blijven...

Mijn verhaal staat ook hier op het forum, kun je onder mijn loepje terug vinden. Mijn afbeelding is van mijn bink Kaan*

Lieve Fran, hier schieten woorden tekort.

Ik wil jou en je parntner heel veel sterkte wensen en ik hoop van harte dat jullie na deze donkere tijd een gezond kindjes gegund is.

Liefs,

Lieve Fran, wat vreselijk om dit mee te moeten maken.

Heel veel sterkte .

Heel veel sterkte voor jullie allemaal.

Gefeliciteerd met je dochter en wat verschrikkelijk dat je haar niet kan zien opgroeien. Zoek professionele hulp want het is een heel rouwproces wat je doormoet. Dat heeft tijd nodig en elke vorm van ondersteuning is welkom lijkt me. Sterkte

@Fran: wat verschrikkelijk om mee te maken! Je bent wel degelijk moeder geworden, incl alle verwachtingen, liefde, emoties, gevoelens en hormonen die jou en je man verbinden met dit prachtige kindje. Hoewel je nu met lege handen staat, kan niemand je dat nog afpakken! Dus toch gefeliciteerd met dit prachtige mensje, helemaal "af", van jullie samen!



Ik geloof dat er al een ziel, een heel persoon in een baby "huist". Daar ben je voor altijd mee verbonden, ook al mag je haar niet zien opgroeien en ontwikkelen. Ik geloof ook dat je eigen intuitie/ziel onbewust heeft willen waarschuwen (in je dromen). Het is jammer dat medici daar niet zo in geloven, want die vrouwelijke intuitie (of je lichaam dat aangeeft dat er iets mis is/gaat) zou serieuzer genomen mogen worden.



Kan me niet half indenken hoe dit moet voelen, maar alleen al bij proberen voor te stellen moet dat ongelooflijk veel pijn doen, het gevoel dat je een deel van jezelf kwijt bent, zo eigen is dat kindje, na al die maanden samen in 1 lichaam, logisch dat dat gemis zo heftig is!



Kan me ook voorstellen dat je zsm uit die pijn wil richting de vreugde die je verwacht had. Dat onverwachte dat het totaal anders heeft uitgepakt maakt die pijn nog ruwer/scherper. Toch is het goed om dit nu als rouwproces goed te doorstaan, de tijd voor te nemen, die pijn te voelen, want in die pijn voel je ook de liefde voor haar. En door die pijn niet te onderdrukken, maar te voelen, erken je dit meisje, koester je haar in je hart, want ik ben ervan overtuigd dat dat haar goed doet, te weten dat je al zo onvoorwaardelijk van haar houdt. Daarmee draagt ze toch bij aan je leven, is ze onderdeel van jullie samen, en van jullie liefde samen.



Het is heel goed dat vroegoverleden kinderen tegenwoordig (itt vroeger) een plek krijgen, een naam, een ziel en persoon zijn en ook als zodanig erkend worden. Je mag van dit meisje houden zoveel je wil en voor altijd in je hart en ziel meedragen.

Ik geloof dat dat haar ziel goed doet, neem daar tijd voor, zodat je over een tijdje weer echt met vertrouwen open kan staan voor een evt nieuwe zwangerschap. Dus niet om de reden van gemis of (hoe begrijpelijk ook) dat je pijn zsm in vreugde wil veranderen, maar omdat je voelt dat je er klaar voor bent, in het vertrouwen dat het goed gaat en nog meer liefde te geven hebt.



Ik geloof ook dat het goed is dit meisje te mogen koesteren en herinneren, zodat alleen het mooie overblijft: de liefde voor dit eerste kindje. Zij zal altijd je eerste blijven, zolang jij haar in ere houdt, in gedachten, in je hart.



Dat je lichamelijk onderzocht wordt is misschien alleen maar goed, zodat je juist vertrouwen krijgt dat als je weer zwanger mag worden, je niet opnieuw die angst meedraagt. Mocht er iets gevonden worden dan is er meestal/hopelijk iets aan te doen en dat zal dan juist geruststellender zijn! Het geeft je tijd, je lichaam moet zowiezo herstellen en "ontzwangeren", je hormonen zijn dan denk ik nog aan het normaliseren en lijkt me beter als je lichamelijk helemaal hersteld en in optimale staat bent voor een evt volgende zwangerschap. Het vergt nogal wat van je lichaam (en mentaal ook), onderschat dat niet, die tijd heb je nodig, hoe moeilijk ook..



Ik hoop dat dit kleine zieltje jullie gaat helpen er vrede mee te krijgen en samen deze grote tegenslag samen met liefde te overwinnen. Je man zal dit anders verwerken dan jij, wees daarop voorbereid, gun elkaar jullie eigen tempo en manier. Laat haar een blijvend onderdeel van je leven zijn, een geliefde, aanwezig in gedachten, ik geloof dat geliefden altijd dichtbij je zijn, dat ze jullie zal helpen hierdoorheen te komen. Zij wil ook dat jullie weer gelukkig zijn/worden. Ik hoop dat jullie daar juist de moed en vertrouwen uit zullen halen, al zal dat niet van de ene op de andere dag zijn. Je mag die liefde voor en van je kindje voelen!



Juist onder tegenwind moed en vertrouwen houden is een hele uitdaging, maar als dat lukt zal je ook je veerkracht kennen en mocht het zijn weggelegd, heel veel kracht meegeven om -mocht het zijn weggelegd- een nog sterker stel stralende ouders te zijn dan jullie nu al zijn!

Heel veel sterkte gewenst, houd vertrouwen!

hoi Fran,



ik heb je berichtje nog niet ontvangen, maar ik zag net dat ik nog iets was vergeten aan te vinken in de instellingen, waardoor het waarschijnlijk niet aangekomen bij mij. als je mij nog een keertje iets kan sturen, denk ik dat het nu wel binnenkomt. het is voor mij nl. ook de eerste keer dat ik meeschrijf op het forum, dus ben ook alles nog aan het uitproberen. heb je ook geprobeerd toe te voegen bij vrienden, maar denk niet dat het gelukt is.



gr. Jennifer

Wat verschrikkelijk, wil jullie beide even sterkte wensen !

hoi Fran,



als je ingelogd bent en je gaat naar het tabje forum, kun je daar bij "voorkeuren" aanvinken dat je berichten wilt ontvangen. ik heb dit ook gedaan. ik denk/hoop dat we hierna dan prive berichten kunnen sturen naar elkaar en de mailadressen kunnen uitwisselen..



gr. jennifer

Lieve Fran, ik heb de foto zelf gemaakt, vind het zelf ook een superfoto. Ik las dat je erg vaak aan de bevalling terug denkt.

Ik heb dat onzettend lang gehad en nu soms nog. Het overweldige verdriet wat ik voelde en de eenzaamheid. want ik voelde me ook erg eenzaam. ja mijn man voelde mee, ja de zusters deden lief. maar er lag in die kamer maar 1 mama kennis te maken en afscheid te nemen van haar kind. Dat raakt zo diep.

Toen Kaan net geboren was zag ik de verpleegsters een blik naar elkaar werpen, ik zag zijn ruggetje. Ik zag gelijk dat er geen leven in zat (bij mij was er een kans dat hij nog even zou leven) Nu ik dit zo opschrijf zie en voel ik het weer.

Hoe je het ook went of keert fran, het is een traumatische ervaring. Je zult er telkens door moeten tot de scherpe randje s ervan af zijn.



Hoe gaat het nu met je? werk je normaal gesproken? Krijg je steun IRL van vrienden familie collegas?

liefs fener

Ik heb van de week een heeeeeeeeeel verhaal geschreven en zie nu dat het hier niets staat...

Ik ben in juni bevallen en in november was ik weer zwanger. De zwangerschap was tot een week of 25 spannender.Ik heb verdriet om Kaan,angst om het opnieuw mee te maken en blijdschap naast elkaar ervaren. Niet het een voor het ander.

Bij de geboorte was het gevoel wel overweldigend, Ik was zooooooooooooooo blij dat hij er was. Heb 10000 keer geroepen je bent er, je bent er. Pas toen heb ik mijn hart 100% opengezet voor dit manneke. Gelukkig heb ik geen oude emoties op dat moment gehad. Deze baby is deze baby en niet Kaan.

Met 37 weken heb ik wel een moeilijke week gehad, de bevalling kwam eraan en dat gaf veel oud gevoel. Gevoel wat bij de geboorte van Kaan hoort, Verdriet en eenzaamgheid.

Begin jij fulltime? of bouw je je uren op?

liefs fener

Fran hoe is t?