Zwanger
alle pijlers
Pril zwanger: rustig aan doen is not my cup of tea
dinsdag 15 oktober 2013 om 07:05
Goedemorgen ladies,
Na geruime tijd afwezig te zijn geweest op het forum ben ik terug met een nieuwe nick.
Ik zit momenteel in mijn zesde week van mijn zwangerschap, die tot stand is gekomen via IVF. Gelukkig is de eerste poging gelukt en we zijn natuurlijk hartstikke blij!
De klachten zijn al enkele weken aanwezig, het moe zijn, misselijk in de ochtend, grote en pijnlijke borsten, niet goed naar het toilet kunnen. Allemaal niet zo erg, het hoort er eenmaal bij. Maar het vraagt wel een aanpassing in mijn dagelijkse bezigheden en dat is net waar ik moeite mee heb. Ik voel me al enkele dagen enkel een broedmachine en vind ik toegeven aan de rust erg moeilijk.
Voor onze IVF poging was ik actief aan het sporten (4x per week fitness, graag zware krachttraining en 3x per week hardlopen) en schreef ik graag. Nu doe ik in de plaats van sporten 1x per week zwemmen en volg ik wat zwangerschapsfitness op Youtube. Maar dat vaak enkel in het weekend omdat ik er gedurende week er geen energie voor heb. Vind ik moeilijk te accepteren en zeker als ik een herhaling zie van Family Guy op TV, kan ik er echt mee janken.
Ik kon op mijn tijd lekker lui zijn, maar van op de bank hangen wordt ik echt heel erg ongelukkig. Ik zie dan nu ook al heel erg op tegen mijn verlof van 4 tot 6 weken.
Nu heb ik enkel kunnen bedenken dat ik weer eens vaker naar mijn muziekcollectie kan luisteren, maar ik weet verder niet goed iets te bedenken wat ik thuis zou kunnen doen wat ik echt leuk vind. Misschien weten jullie wel tips, maar voornamelijk zou ik weten hoe om te gaan met dit onrustige gevoel en mijzelf de rust te gunnen die ik eigenlijk nodig heb.
Mijn vriend heb ik hier gisteravond (lekker jankend, charming) ook over gesproken en we gaan de komende tijd eens wat vaker iets leuks doen (weekendje weg e.d.), maar thuis, als hij er niet is, voel ik mij erg op mijzelf aangewezen en beland ik uiteindelijk maar op de bank omdat ik zo moe-hoe ben. Maar leuk vind ik dat dus helemaal niet. Ik vond uitslapen voorheen best lekker, maar nu merk ik dat als mijn oogleden zwaar worden, ik er echt tegen vecht. Slapen geeft gewoon geen voldoening meer!
Wie heeft er tips?
Alvast bedankt!
Na geruime tijd afwezig te zijn geweest op het forum ben ik terug met een nieuwe nick.
Ik zit momenteel in mijn zesde week van mijn zwangerschap, die tot stand is gekomen via IVF. Gelukkig is de eerste poging gelukt en we zijn natuurlijk hartstikke blij!
De klachten zijn al enkele weken aanwezig, het moe zijn, misselijk in de ochtend, grote en pijnlijke borsten, niet goed naar het toilet kunnen. Allemaal niet zo erg, het hoort er eenmaal bij. Maar het vraagt wel een aanpassing in mijn dagelijkse bezigheden en dat is net waar ik moeite mee heb. Ik voel me al enkele dagen enkel een broedmachine en vind ik toegeven aan de rust erg moeilijk.
Voor onze IVF poging was ik actief aan het sporten (4x per week fitness, graag zware krachttraining en 3x per week hardlopen) en schreef ik graag. Nu doe ik in de plaats van sporten 1x per week zwemmen en volg ik wat zwangerschapsfitness op Youtube. Maar dat vaak enkel in het weekend omdat ik er gedurende week er geen energie voor heb. Vind ik moeilijk te accepteren en zeker als ik een herhaling zie van Family Guy op TV, kan ik er echt mee janken.
Ik kon op mijn tijd lekker lui zijn, maar van op de bank hangen wordt ik echt heel erg ongelukkig. Ik zie dan nu ook al heel erg op tegen mijn verlof van 4 tot 6 weken.
Nu heb ik enkel kunnen bedenken dat ik weer eens vaker naar mijn muziekcollectie kan luisteren, maar ik weet verder niet goed iets te bedenken wat ik thuis zou kunnen doen wat ik echt leuk vind. Misschien weten jullie wel tips, maar voornamelijk zou ik weten hoe om te gaan met dit onrustige gevoel en mijzelf de rust te gunnen die ik eigenlijk nodig heb.
Mijn vriend heb ik hier gisteravond (lekker jankend, charming) ook over gesproken en we gaan de komende tijd eens wat vaker iets leuks doen (weekendje weg e.d.), maar thuis, als hij er niet is, voel ik mij erg op mijzelf aangewezen en beland ik uiteindelijk maar op de bank omdat ik zo moe-hoe ben. Maar leuk vind ik dat dus helemaal niet. Ik vond uitslapen voorheen best lekker, maar nu merk ik dat als mijn oogleden zwaar worden, ik er echt tegen vecht. Slapen geeft gewoon geen voldoening meer!
Wie heeft er tips?
Alvast bedankt!
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:15
Dag dames,
Ik begrijp de felle reacties ergens ook wel, er worden meningen geuit op basis van de OP. Maar ik denk dat Kastanjez en Hertjehertje en enkele anderen begrijpen wat ik bedoel. En om dat te uiten lijkt mij niet verkeerd, er zijn problemen en kwalen van alle soorten.
Natuurlijk ben ik geen grote aanstellert, ik heb juist het probleem dat ik te veel wil en te vaak doorga en dat ik niet besef van: ho, even stoppen nu. Ja, en dan valt dat best rauw op mijn dak en ja, dan mag ik daar best over praten. Zeker omdat wij ruim twee jaar bezig zijn geweest om op dit punt te komen, heb ik veel gelezen over en gevraagd wat je er zoal te wachten staat bij het zwanger zijn. En ja, moe zijn hoort daar ook bij, natuurlijk. Maar de verhalen zoals Kastanjez hier deelt, hoor je niet.
Als ik in de weekenden uitslaap en vervolgens na een uur in het huishouden bezig te zijn geweest weer rijp ben voor de bank, dan mag ik best aangeven dat ik het lastig vind en wellicht niet is wat ik er van verwacht had. En zo te horen aan andermans reacties ben ik hier niet de enige in.
Ik zou er mij graag overheen zetten, maar dat is dus iets waarvan ik aangeef heel erg moeilijk te vinden. Ik ben opgevoed met het idee om niet te zeuren en door te gaan en lukt dat niet, dan schop je jezelf maar flink onder die kont. Mijn vader vroeg waarom ik vanaf drie uur in de middag al kan slapen, hoe kan dat? Tja, dan vind ik mijzelf ineens weer een groot mietje en wil ik alsnog door, en dat werkte in het verleden enigzins, maar nu merk ik dat het niet lukt, dat doorgaan. Ik heb er mijzelf alleen maar mee. Maar hoe moet het dan? Ik weet niet beter en ik voel mij er duidelijk niet gelukkig bij om op de bank te liggen.
Ik weet dat het voor velen klink als een klein probleem, maar ik wil er juist overheen zodat ik ook kan genieten. In het verleden heb ik natuurlijk ook ergere dingen meegemaakt, net als de verhalen die hier gedeeld worden, maar joh, als dit al niet meer mag, dan weet ik niet waar we nog over mogen praten...
Ik begrijp de felle reacties ergens ook wel, er worden meningen geuit op basis van de OP. Maar ik denk dat Kastanjez en Hertjehertje en enkele anderen begrijpen wat ik bedoel. En om dat te uiten lijkt mij niet verkeerd, er zijn problemen en kwalen van alle soorten.
Natuurlijk ben ik geen grote aanstellert, ik heb juist het probleem dat ik te veel wil en te vaak doorga en dat ik niet besef van: ho, even stoppen nu. Ja, en dan valt dat best rauw op mijn dak en ja, dan mag ik daar best over praten. Zeker omdat wij ruim twee jaar bezig zijn geweest om op dit punt te komen, heb ik veel gelezen over en gevraagd wat je er zoal te wachten staat bij het zwanger zijn. En ja, moe zijn hoort daar ook bij, natuurlijk. Maar de verhalen zoals Kastanjez hier deelt, hoor je niet.
Als ik in de weekenden uitslaap en vervolgens na een uur in het huishouden bezig te zijn geweest weer rijp ben voor de bank, dan mag ik best aangeven dat ik het lastig vind en wellicht niet is wat ik er van verwacht had. En zo te horen aan andermans reacties ben ik hier niet de enige in.
Ik zou er mij graag overheen zetten, maar dat is dus iets waarvan ik aangeef heel erg moeilijk te vinden. Ik ben opgevoed met het idee om niet te zeuren en door te gaan en lukt dat niet, dan schop je jezelf maar flink onder die kont. Mijn vader vroeg waarom ik vanaf drie uur in de middag al kan slapen, hoe kan dat? Tja, dan vind ik mijzelf ineens weer een groot mietje en wil ik alsnog door, en dat werkte in het verleden enigzins, maar nu merk ik dat het niet lukt, dat doorgaan. Ik heb er mijzelf alleen maar mee. Maar hoe moet het dan? Ik weet niet beter en ik voel mij er duidelijk niet gelukkig bij om op de bank te liggen.
Ik weet dat het voor velen klink als een klein probleem, maar ik wil er juist overheen zodat ik ook kan genieten. In het verleden heb ik natuurlijk ook ergere dingen meegemaakt, net als de verhalen die hier gedeeld worden, maar joh, als dit al niet meer mag, dan weet ik niet waar we nog over mogen praten...
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:18
Kaarsvet: ik begrijp wat je bedoeld en ik weet dat het je intentie niet was. Ik wil zeggen hoe erg ik het voor je vind en dat het vreselijk voor je moet zijn. Dat is een aanpak die niet direct werkt bij mij, ik ga mij vaak dan alleen schuldig voelen en mijn probleempje van nu steeds kleiner maken (en dat heeft eerder 2 weken overspannen thuis zitten als gevolg gehad). Maar ik begrijp je standpunt wel. Dank je wel hiervoor.
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:31
fleetfox ik denk dat je er soms gewoon aan toe moet geven en soms als je zin heb in iets wat moet doorzetten. Om te zeggen je momenten uit kiezen. Zo heb ik het in de eerst 19 weken gedaan. Ik was namelijk misselijk en moe tot 19 weken. Ik heb echt uitgekozen wat ik leuk vond en dat gingen we doen.
Daarnaast is nooit te voorspellen hoe het allemaal loopt. Toen ik mij beter ging voelen bij 19 weken kon ik bij alles weer. Ik begon weer langzaam plannen te maken om dingen te gaan doen. Alleen toen bleek dat ik bij 26 weken in eens vroegtijdige weeën had en in het ziekenhuis kwam te liggen voor een aantal dagen. Alles is gelukkig gestopt, maar ik zit nu met 28 weken thuis en mag niets. Ik ben echt iemand die niet kan stil zitten en ik zal nu wel moeten. Je moet je nu eenmaal soms overgeven aan dingen.
Daarnaast is nooit te voorspellen hoe het allemaal loopt. Toen ik mij beter ging voelen bij 19 weken kon ik bij alles weer. Ik begon weer langzaam plannen te maken om dingen te gaan doen. Alleen toen bleek dat ik bij 26 weken in eens vroegtijdige weeën had en in het ziekenhuis kwam te liggen voor een aantal dagen. Alles is gelukkig gestopt, maar ik zit nu met 28 weken thuis en mag niets. Ik ben echt iemand die niet kan stil zitten en ik zal nu wel moeten. Je moet je nu eenmaal soms overgeven aan dingen.
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:38
Fleetfox, je bent een kind aan het bakken! Dat kost echt een hoop energie, bij de een wat meer dan de ander. Laat je vader maar lekker lullen (of geen hem een mud aardappels en vraag of hij daar drie maanden mee rond wil lopen) en zorg dat je doet wat goed voelt.
Als het goed voelt om 's middags om drie uur even te gaan slapen (en he, wie weet hoe je daar van opkikkert zodat je 's avonds weer iets leuks/nuttigs/ander ontspannends kunt gaan doen), doe dat dan vooral! Als dat niet lukt, maar je om 21u naar bed wilt, dan doe je dat.
Wat iemand anders al zei, probeer er ook maar aan toe te geven. Blijkbaar weet je precies waar je last van hebt en hoe het komt, dat maakt het volgens mij juist makkelijker voor je om er mee om te gaan.
En laat je gewoon een beetje verwennen door je partner...
Als het goed voelt om 's middags om drie uur even te gaan slapen (en he, wie weet hoe je daar van opkikkert zodat je 's avonds weer iets leuks/nuttigs/ander ontspannends kunt gaan doen), doe dat dan vooral! Als dat niet lukt, maar je om 21u naar bed wilt, dan doe je dat.
Wat iemand anders al zei, probeer er ook maar aan toe te geven. Blijkbaar weet je precies waar je last van hebt en hoe het komt, dat maakt het volgens mij juist makkelijker voor je om er mee om te gaan.
En laat je gewoon een beetje verwennen door je partner...
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:45
Als je jezelf heel erg ongelukkig voelt, dan kun je jezelf een kleine schop onder de kont geven en te accepteren dat het even minder gaat. Probeer je niet al te veel te focussen op hoe je je nu voelt. Over een paar weken voel je je weer totaal anders en denk je ineens weer "oh ja, toen was ik zo moe".
Je kunt er ook voor kiezen om tijdelijk toe te geven aan de moeheid tot je je weer fitter voelt (en de dingen weer vanzelf gaan). Maar omdat je zelf al aangeeft jezelf niet gelukkiger te voelen van "toegeven aan de moeheid" (wat ik wel herken), zou ik proberen gewoon een ritme aan te houden en af en toe eerder naar bed te gaan.
Die moeheid is echt maar tijdelijk.
quote:fleetfox schreef op 15 oktober 2013 @ 13:15:
Dag dames,
Ik begrijp de felle reacties ergens ook wel, er worden meningen geuit op basis van de OP. Maar ik denk dat Kastanjez en Hertjehertje en enkele anderen begrijpen wat ik bedoel. En om dat te uiten lijkt mij niet verkeerd, er zijn problemen en kwalen van alle soorten.
Natuurlijk ben ik geen grote aanstellert, ik heb juist het probleem dat ik te veel wil en te vaak doorga en dat ik niet besef van: ho, even stoppen nu. Ja, en dan valt dat best rauw op mijn dak en ja, dan mag ik daar best over praten. Zeker omdat wij ruim twee jaar bezig zijn geweest om op dit punt te komen, heb ik veel gelezen over en gevraagd wat je er zoal te wachten staat bij het zwanger zijn. En ja, moe zijn hoort daar ook bij, natuurlijk. Maar de verhalen zoals Kastanjez hier deelt, hoor je niet.
Als ik in de weekenden uitslaap en vervolgens na een uur in het huishouden bezig te zijn geweest weer rijp ben voor de bank, dan mag ik best aangeven dat ik het lastig vind en wellicht niet is wat ik er van verwacht had. En zo te horen aan andermans reacties ben ik hier niet de enige in.
Ik zou er mij graag overheen zetten, maar dat is dus iets waarvan ik aangeef heel erg moeilijk te vinden. Ik ben opgevoed met het idee om niet te zeuren en door te gaan en lukt dat niet, dan schop je jezelf maar flink onder die kont. Mijn vader vroeg waarom ik vanaf drie uur in de middag al kan slapen, hoe kan dat? Tja, dan vind ik mijzelf ineens weer een groot mietje en wil ik alsnog door, en dat werkte in het verleden enigzins, maar nu merk ik dat het niet lukt, dat doorgaan. Ik heb er mijzelf alleen maar mee. Maar hoe moet het dan? Ik weet niet beter en ik voel mij er duidelijk niet gelukkig bij om op de bank te liggen.
Ik weet dat het voor velen klink als een klein probleem, maar ik wil er juist overheen zodat ik ook kan genieten. In het verleden heb ik natuurlijk ook ergere dingen meegemaakt, net als de verhalen die hier gedeeld worden, maar joh, als dit al niet meer mag, dan weet ik niet waar we nog over mogen praten...
Je kunt er ook voor kiezen om tijdelijk toe te geven aan de moeheid tot je je weer fitter voelt (en de dingen weer vanzelf gaan). Maar omdat je zelf al aangeeft jezelf niet gelukkiger te voelen van "toegeven aan de moeheid" (wat ik wel herken), zou ik proberen gewoon een ritme aan te houden en af en toe eerder naar bed te gaan.
Die moeheid is echt maar tijdelijk.
quote:fleetfox schreef op 15 oktober 2013 @ 13:15:
Dag dames,
Ik begrijp de felle reacties ergens ook wel, er worden meningen geuit op basis van de OP. Maar ik denk dat Kastanjez en Hertjehertje en enkele anderen begrijpen wat ik bedoel. En om dat te uiten lijkt mij niet verkeerd, er zijn problemen en kwalen van alle soorten.
Natuurlijk ben ik geen grote aanstellert, ik heb juist het probleem dat ik te veel wil en te vaak doorga en dat ik niet besef van: ho, even stoppen nu. Ja, en dan valt dat best rauw op mijn dak en ja, dan mag ik daar best over praten. Zeker omdat wij ruim twee jaar bezig zijn geweest om op dit punt te komen, heb ik veel gelezen over en gevraagd wat je er zoal te wachten staat bij het zwanger zijn. En ja, moe zijn hoort daar ook bij, natuurlijk. Maar de verhalen zoals Kastanjez hier deelt, hoor je niet.
Als ik in de weekenden uitslaap en vervolgens na een uur in het huishouden bezig te zijn geweest weer rijp ben voor de bank, dan mag ik best aangeven dat ik het lastig vind en wellicht niet is wat ik er van verwacht had. En zo te horen aan andermans reacties ben ik hier niet de enige in.
Ik zou er mij graag overheen zetten, maar dat is dus iets waarvan ik aangeef heel erg moeilijk te vinden. Ik ben opgevoed met het idee om niet te zeuren en door te gaan en lukt dat niet, dan schop je jezelf maar flink onder die kont. Mijn vader vroeg waarom ik vanaf drie uur in de middag al kan slapen, hoe kan dat? Tja, dan vind ik mijzelf ineens weer een groot mietje en wil ik alsnog door, en dat werkte in het verleden enigzins, maar nu merk ik dat het niet lukt, dat doorgaan. Ik heb er mijzelf alleen maar mee. Maar hoe moet het dan? Ik weet niet beter en ik voel mij er duidelijk niet gelukkig bij om op de bank te liggen.
Ik weet dat het voor velen klink als een klein probleem, maar ik wil er juist overheen zodat ik ook kan genieten. In het verleden heb ik natuurlijk ook ergere dingen meegemaakt, net als de verhalen die hier gedeeld worden, maar joh, als dit al niet meer mag, dan weet ik niet waar we nog over mogen praten...
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:47
Leonie: dank je wel, dat is lief van je. Daar kan ik zeker wat mee. Veel sterkte de komende tijd, lijkt mij dat je flink bent geschrokken en dat je hier nu ook nog mee moet dealen.
Kastanjez: mijn vader is een strenge, bij hem hoef je echt niet aan te komen met 'ik ben zo moe'. Straks vroeg hij of ik een uurtje langer wilde blijven op het werk (werk bij hem namelijk). Heb toch nee gezegd maar oh, wat blijf ik dat moeilijk vinden!
Ik zal er mij wat meer aan gaan toegeven, in mijn omgeving ken ik enkel vrouwen die het zich nauwelijks kunnen heugen hoe het is om zo moe te zijn en van hun krijg je dus ook een beetje die 'suck it up' mentaliteit. Waardoor ik dan gauw denk dat het de standaard is waar je aan moet voldoen (en waar ik dan aan wil voldoen).
Een vriendin die ik via Viva heb leren kennen heeft me ook een lief mailtje gestuurd met haar ervaringen en is het mij dus ook duidelijk dat het mag, je er aan toegeven. En dat het blijkbaar wat aanpassing vergt om je er ook daadwerkelijk toe te zetten even niets te doen, maar dat het wel komt. Dank jullie wel meiden. Ik heb er veel aan gehad, wijze les geleerd.
Kastanjez: mijn vader is een strenge, bij hem hoef je echt niet aan te komen met 'ik ben zo moe'. Straks vroeg hij of ik een uurtje langer wilde blijven op het werk (werk bij hem namelijk). Heb toch nee gezegd maar oh, wat blijf ik dat moeilijk vinden!
Ik zal er mij wat meer aan gaan toegeven, in mijn omgeving ken ik enkel vrouwen die het zich nauwelijks kunnen heugen hoe het is om zo moe te zijn en van hun krijg je dus ook een beetje die 'suck it up' mentaliteit. Waardoor ik dan gauw denk dat het de standaard is waar je aan moet voldoen (en waar ik dan aan wil voldoen).
Een vriendin die ik via Viva heb leren kennen heeft me ook een lief mailtje gestuurd met haar ervaringen en is het mij dus ook duidelijk dat het mag, je er aan toegeven. En dat het blijkbaar wat aanpassing vergt om je er ook daadwerkelijk toe te zetten even niets te doen, maar dat het wel komt. Dank jullie wel meiden. Ik heb er veel aan gehad, wijze les geleerd.
dinsdag 15 oktober 2013 om 14:18
Ow Fleetfox, dat maakt het verhaal nog wel wat lastiger/ingewikkelder, dat je bij je vader werkt! Houd je jezelf goed in de gaten? Ik ben de laatste 6 weken voor mijn verlof iedere dag twee uurtjes eerder naar huis gegaan om een middagdutje te doen (op advies van VK, waar ARBO arts en leidinggevende mee instemden). Ik hoop natuurlijk dat dat bij jou helemaal niet nodig is, maar is het niet een goed idee om nu vast een goed gesprek met je vader te hebben over wat er voor jou allemaal bij (kan komen) komt kijken, bij je zwangerschap?
dinsdag 15 oktober 2013 om 14:52
Niet te veel opkijken tegen je verlof. Je weet nog helemaal niet hoe je je dan voelt. Op de dag dat mijn oudste dochter geboren is (met 39 weken en 5 dagen) lag ik om 7:00 uur 's morgens in het zwembad om baantjes te trekken, daarna heb ik de zadels van de paarden van mijn zus naar de zadelmaker gebracht, daarna naar een feest op mijn werk. En toen ik thuis kwam ging ik even lekker liggen en braken mijn vliezen. Ik voelde me topfit. Terwijl ik aan het begin van mijn zwangerschap ook verschrikkelijk moe was.
Ik had veel meer moeite met het ritme van een pasgeboren baby. Want dan breng je pas veel tijd door op de bank, voeden (zo'n 30 min. per keer), 20 min. rechtop houden na de voeding i.v.m. spugen. En ongeveer anderhalf uur later weer.
Pas bij mijn derde dochter had ik daar de rust voor en kon ik daar van genieten. Zonde dat me dat niet lukte bij de eerste twee.
Ik had veel meer moeite met het ritme van een pasgeboren baby. Want dan breng je pas veel tijd door op de bank, voeden (zo'n 30 min. per keer), 20 min. rechtop houden na de voeding i.v.m. spugen. En ongeveer anderhalf uur later weer.
Pas bij mijn derde dochter had ik daar de rust voor en kon ik daar van genieten. Zonde dat me dat niet lukte bij de eerste twee.
dinsdag 15 oktober 2013 om 15:06
Ga jezelf nou ook niet voor je hoofd slaan omdat je niet geniet. Neem het maar zoals het komt.
Ik heb ook veel moeite gehad met de 'je bent zwanger, niet ziek, stel je niet aan' tegenover de 'pas maar op, je bent zwanger, niet teveel doen hoor' van mijn omgeving.
Ik wist gewoon niet zo goed met welke stroming ik mee moest, omdat mensenzulke tegenstrijdige dingen zeggen.
Maar langzamerhand kies ik steeds meer voor wat ik wil, niet wat een ander verwacht. Maar dat vind ik best lastig!
Kastanjez, wat ben jij een lieve forumster!
Ik heb ook veel moeite gehad met de 'je bent zwanger, niet ziek, stel je niet aan' tegenover de 'pas maar op, je bent zwanger, niet teveel doen hoor' van mijn omgeving.
Ik wist gewoon niet zo goed met welke stroming ik mee moest, omdat mensenzulke tegenstrijdige dingen zeggen.
Maar langzamerhand kies ik steeds meer voor wat ik wil, niet wat een ander verwacht. Maar dat vind ik best lastig!
Kastanjez, wat ben jij een lieve forumster!
dinsdag 15 oktober 2013 om 15:21
dinsdag 15 oktober 2013 om 15:27
quote:Hertjehertje schreef op 15 oktober 2013 @ 15:06:
Ga jezelf nou ook niet voor je hoofd slaan omdat je niet geniet. Neem het maar zoals het komt.
Ik heb ook veel moeite gehad met de 'je bent zwanger, niet ziek, stel je niet aan' tegenover de 'pas maar op, je bent zwanger, niet teveel doen hoor' van mijn omgeving.
Ik wist gewoon niet zo goed met welke stroming ik mee moest, omdat mensenzulke tegenstrijdige dingen zeggen.
Maar langzamerhand kies ik steeds meer voor wat ik wil, niet wat een ander verwacht. Maar dat vind ik best lastig!
Kastanjez, wat ben jij een lieve forumster!Jij legt het goed uit Hertje! Hier had ik ook last van!
Ga jezelf nou ook niet voor je hoofd slaan omdat je niet geniet. Neem het maar zoals het komt.
Ik heb ook veel moeite gehad met de 'je bent zwanger, niet ziek, stel je niet aan' tegenover de 'pas maar op, je bent zwanger, niet teveel doen hoor' van mijn omgeving.
Ik wist gewoon niet zo goed met welke stroming ik mee moest, omdat mensenzulke tegenstrijdige dingen zeggen.
Maar langzamerhand kies ik steeds meer voor wat ik wil, niet wat een ander verwacht. Maar dat vind ik best lastig!
Kastanjez, wat ben jij een lieve forumster!Jij legt het goed uit Hertje! Hier had ik ook last van!
Ik denk dat we in Nederland een onderwerpenprobleem hebben
dinsdag 15 oktober 2013 om 16:25
Ik vind je ook heel lief Kastanjez, je sprong er op de eerste pagina tussen de andere forummers uit, zo begripvol.
Hertjes, ook heel herkenbaar. Zo zie je op Pinterest vrouwen een squat doen met 40 kilo op hun schouders met een dikke buik (even een heel extreem voorbeeld) en zo lees ik op sommige sites dat je zo voorzichtig moet zijn...
Ondertussen heb ik een dutje gedaan met de radio op de achtergrond en dat was wel lekker wakker worden. Dat was al een stuk lekkerder slapen. Nu heb ik ook zin dadelijk even te lopen als vriend thuis komt.
Hertjes, ook heel herkenbaar. Zo zie je op Pinterest vrouwen een squat doen met 40 kilo op hun schouders met een dikke buik (even een heel extreem voorbeeld) en zo lees ik op sommige sites dat je zo voorzichtig moet zijn...
Ondertussen heb ik een dutje gedaan met de radio op de achtergrond en dat was wel lekker wakker worden. Dat was al een stuk lekkerder slapen. Nu heb ik ook zin dadelijk even te lopen als vriend thuis komt.
dinsdag 15 oktober 2013 om 18:21
Het valt me wel op dat wanneer een vrouw zwanger is, dat ze een soort van gemeenschappelijk bezit wordt.
Iedereen bemoeit zich ermee, zegt wat ze moet doen en wat ze moet laten.
Op het betuttelende af.
Ik zou daar zelf niet tegen kunnen. Ik vind dat vrouwen dat helemaal zelf moeten bepalen welke risico's ze willen nemen.
Iedereen bemoeit zich ermee, zegt wat ze moet doen en wat ze moet laten.
Op het betuttelende af.
Ik zou daar zelf niet tegen kunnen. Ik vind dat vrouwen dat helemaal zelf moeten bepalen welke risico's ze willen nemen.
woensdag 16 oktober 2013 om 08:51
Heel herkenbaar fleetfox! Ik ben nu 38 weken zwanger en verzet me regelmatig nog tegen de moeheid en andere kwalen! Ik fietste door, heen en terug 12 km naar mijn werk, avondvergaderingen: geen probleem; ik ben er bij, zwemmen, enz: ging gewoon door. Moest overal erg aan wennen.
Bij de eerste bekkenklachten zat ik bij een bekkenfysio om erger te voorkomen: dat hielp.
De huisarts zei: Co, je lichaam doet aan topsport, vergeet dat niet. Doorgewerkt tot 37 weken en nu mijn 2e week thuis. De eerste week vloog ik tegen de muren op, voelde ik me vreselijk en een huisvrouw. Nu begint het ineens te landen, ik laat het los: er komt hier een kindje! Ik lees veel boeken, naai lakentjes, haak slofjes, kook weer, strijk de kleertjes. Alles rondom het kindje, maar wel productief . Aard van het beestje Mijn man sleept mij regelmatig richting bad, bank of bed .
Beetje aan toegeven en een beetje eigenwijs
Bij de eerste bekkenklachten zat ik bij een bekkenfysio om erger te voorkomen: dat hielp.
De huisarts zei: Co, je lichaam doet aan topsport, vergeet dat niet. Doorgewerkt tot 37 weken en nu mijn 2e week thuis. De eerste week vloog ik tegen de muren op, voelde ik me vreselijk en een huisvrouw. Nu begint het ineens te landen, ik laat het los: er komt hier een kindje! Ik lees veel boeken, naai lakentjes, haak slofjes, kook weer, strijk de kleertjes. Alles rondom het kindje, maar wel productief . Aard van het beestje Mijn man sleept mij regelmatig richting bad, bank of bed .
Beetje aan toegeven en een beetje eigenwijs
