Proberen zwanger te worden- nu al bang

Bevallen deed zeer, vooral de persweeën en nog niet mogen persen, gelukkig aardig in een roes door het goede puffen. Feliciaatje is een sterrenkijkertje dus het duurde 2 uur voordat het laatste randje ontsloten was en ik eindelijk mocht persen. Na 3 kwartier opeens het mooiste kado op mijn buik.

De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik ook heel bang voor de bevalling, maar bij mij werd de angst vervangen door verlangen. En wetende dat het zeer doet, verdomd zeer; ik zou het zo met heeel veel liefde overdoen, het is namelijk geweldig!

O en qua tegengeluid.. mijn 1e bevalling begon volgens het boekje.. lekker thuis.. gezellig.. maar mondde uit in een dramatische spoedkeizersnede met alles wat maar kon aan drama..



mijn 2e bevalling was een geplande ks ..



slechts mijn 3e was voor mij een fijne bevalling..

Mij is het ontzettend meegevallen, ik zag er best wel tegenop vooraf/voordat ik zwanger werd. Maar ik heb 2 hele makkelijke bevallingen gehad. Bij beide heeft het wel even echt pijn gedaan, maar dat duurde echt geen uren (paar minuten of zo?, ik weet het niet eens meer precies). Je lichaam maakt ook een bepaalde stof aan waardoor je evt. pijn veel beter kunt verdragen. Als ik nu wel eens bevallingen op tv zie denk ik wel eens, tjongejonge, hoe bestaat het dat dat past en wat zal dat zeer doen! Maar op dat moment sta je daar niet zo bij stil, het gebeurt en je gaat er vol doorheen, gedreven op golven adrenaline, zonder er bij na te denken. En tegen dat je gaat bevallen wil je zo ontzettend graag dat kind eindelijk eens vasthouden, dat je niets liever wilt, haha.

quote:Nammma schreef op 04 april 2012 @ 16:40:

Men zegt wel eens: Veel menstruatiepijn? Dan een makkelijke bevalling...gaat voor mij zeker op!

Nou, als dat zo is zouden ze er bij mij gewoon zo uit moeten komen vallen.



Sorry TO, geen ervaring (en geen kinderwens), maar om deze reactie moest ik even lachen.

Ik was ook erg bang voor de bevalling. Toch vrolijk zwanger geworden. Daarna wel angsten bij vk neergelegd. Zij gaf me telefoonnummers van dames die gespecialiseerd waren in bevallingsangst beteugelen. Vk was verder heel begripvol en gaandeweg kreeg ik wel vertrouwen in haar. Maar ook in mijn lichaam. Mijn lichaam kon blijkbaar zo'n heel kind bouwen, dan zou het vast ook wel kunnen bevallen. Al met al ben ik dus nooit naar die dames gegaan en heb ik het helemaal zelf gedaan. En het viel best mee, zeker voor de vier kilo die hij groot was. Maar elke bevalling is anders (wat een dooddoener).

Ik heb/had het ook. Ik wist zeker dat ik geen kinderen wilde, alleen al voor die bevallig. Momenteel ben ik 15 weken zwanger. De angst is nu alleen nog maar groter.



Die angst heb ik bij mijn verloskundige neergelegd. Nu ga ik iedere week naar coachingsgesprekken. Het is alleen nog steeds niet minder helaas. Dus weet ook niet zo goed hoe het nu verder moet. Vanavond ga ik weer naar coaching, kijken of dat helpt.

Hier ook geen horrorverhaal hoor. Ik kreeg om half 1 's nachts een beetje kramp. Beneden even kopje thee gedronken en man zitten timen. Het was net of ik ongesteld was, zulke kramp. Daarna onder de douche gaan staan en werd iets erger, maar nog steeds prima uit te houden. Om kwart over 3 kwam de vk binnen en moest ik de weeën wel beetje opvangen door goed via neus in te ademen en via de mond uit, maar ook dat viel nog reuze mee qua pijn. Had toen al 7 tot 8cm ontsluiting dus op naar zh. Daar aangekomen kreeg ik in de lift de eerste wee waarvan ik dacht, deze doet een beetje pijn. Eenmaal op bed mocht ik meteen gaan persen en na 24 minuten persweeën was ze er. Om 4.34 geboren, dus in totaal 4 uurtjes bezig geweest. En het was de 1e dus

Het enige wat vrij pijnlijk was waren die persweeën. Het voelde bij mij alsof ik heel erge kramp kreeg die uitstraalde naar mijn benen. En dan ook echt kramp die je aan voelt komen. Ook had ik een branderig gevoel bij mij doos, maar de vk legde er telkens een warm washandje op en dat was zo lekker! Toen het hoofdje stond deed het echt ff zeer, maar dat is denk ik een minuut geweest tot de volgende wee en toen was ze eruit. Dat geeft zo'n opgelucht gevoel...heerlijk was dat! Het valt dus allemaal best mee als je zo'n bevalling als ik hebt.



En ik heb mijn hele zwangerschap geroepen dat ik een hele makkelijke bevalling zou krijgen. Dat het een piece of cake ging worden en dat ik dat wel ff zou doen. En ik blijf erbij dat het door die instelling ook zo is gegaan. Je kan het geloven of niet, maar toen ik onder de douche stond en mijn man de vk gebeld had zei ik tegen hem "goh, het zou wat zijn als ze er zometeen is en zegt dat ik 8 cm heb en door moet naar het ziekenhuis". En zoals je hierboven kan lezen ging het precies zo!

Ik had me helemaal ingelezen op het taboetopic. Was op het ergste voorbereid. Ja, het deed kapot veel zeer. Ja, ik ben een paar weken ontregeld geweest omdat zoonlief 5 weken te vroeg gehaald werd. En niemand had me verteld dat de pijn niet direct stopt zodra de baby eruit is.



Maar ik herstelde ontzettend snel, had nagenoeg geen schade (twee kleine hechtinkjes, zat twee dagen na de bevalling alweer in kleermakerszit) en kan terugkijken op een "fijne" bevalling.



Een eventuele tweede zwangerschap zou ik anders aanpakken, maar op deze manier zou ik nog wel een keer willen bevallen (hoewel ik liever heb dat de bevalling uit zichzelf begint).

Ik vind de pijn van weeën moeilijk te beschrijven. Bij mij was het in golven met een duidelijke top. De eerste helft van een wee vond ik een verschrikking. Die opbouw, de wetenschap dat het nog erger werd, dat vond ik zwaar. De tweede helft was een stuk prettiger, als het steeds iets minder pijnlijk werd tot het helemaal weg was.



Op het hoogtepunt van de wee voelde het als de ergste menstruatiepijn ooit en dat keer tien.



Ik heb een ruggenprik gehad, dat is een weldaad. Kan het zeker aanraden als je angstig bent. Bij mij boden ze het zelf aan, daar was ik heel blij om. Het is niet zo dat je niks meer voelt hoor, maar alles wordt enorm gedempt. Je voelt wel wat er gebeurt maar je kan het heel rustig ondergaan omdat de pijn goed hanteerbaar is.

Ik vond het een beetje vergelijkbaar met het gevoel van een zware griepaanval maar dan 10x zo erg. Het gevoel dat je staat te tollen op je benen, het klamme zweet je uitbreekt, je hele lichaam voelt lamlendig en pijn, je weet niet waar je het zoeken moet. Het idee dat je moet poepen en overgeven tegelijk, je haren zijn vies en plakkerig, maar dat boeit je helemaal niet meer. Net zomin als dat je zo hard staat te loeien dat de buren het kunnen horen en dat je bloot door het huis loopt terwijl de vk eraan komt. Zoiets dus.

Maar aangezien mijn kinderen er allebei binnen 4 uur waren zonder hechtingen kijk ik heel goed op mijn bevallingen terug. Het is dat ik geen kinderen meer wil, maar het voelde toch ook wel een beetje als iets oers en magisch. Een geweldige ervaring die ik niet had willen missen.