Zwanger
alle pijlers
Slechte 20 weken echo
zaterdag 8 december 2012 om 09:10
Lang getwijfeld of ik een topic zou openen, maar ik weet het gewoon even niet meer. Afgelopen donderdag hebben we de 20 weken echo gehad en waar ik al de hele tijd bang voor was (voorgevoel?) is gebeurd: het is niet goed.
De echoscopiste heeft allerlei afwijkingen gevonden (eigenlijk bij alles wat ze moest checken) waardoor ze vermoed dat het kindje een afwijking of syndroom heeft. We moeten rekening houden met het ergste, maar wat is in deze situatie het ergste? Maandag naar het academisch ziekenhuis voor verder echo-onderzoek en punctie.
Zijn er hier mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en ervaringen willen delen?
De echoscopiste heeft allerlei afwijkingen gevonden (eigenlijk bij alles wat ze moest checken) waardoor ze vermoed dat het kindje een afwijking of syndroom heeft. We moeten rekening houden met het ergste, maar wat is in deze situatie het ergste? Maandag naar het academisch ziekenhuis voor verder echo-onderzoek en punctie.
Zijn er hier mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en ervaringen willen delen?
maandag 17 december 2012 om 07:57
Heel veel sterkte Lila, wat een lieve reactie van Wereldvrouw, ik vind het heel erg dat er mensen zijn die deze dingen moeten meemaken. Het leven is soms erg moeilijk. Gelukkig krijgen jullie veel steun in het ziekenhuis en van de mensen om jullie heen, hopelijk geeft dat je kracht om door te gaan en hoop dat jullie een zonnigere toekomst tegemoet mogen gaan als het verdriet meer naar de achtergrond is gegaan.
zondag 23 december 2012 om 23:09
Lieve allemaal
Bedankt weer voor jullie berichtjes! Ik heb niet eerder gereageerd omdat me er tot nu toe niet toe kon zetten.
Inmiddels ben ik bevallen van onze dochter. Al met al is het best snel gegaan (een kleine 24 uur, terwijl uitgegaan was van 1,5 dag) en doordat ik uiteindelijk ook een ruggenprik heb gehad (de weeën kwamen al heel snel om de minuut waarbij het tussendoor toch nog bleef zeuren) is de pijn ook meegevallen. Ons meisje is in de vruchtzak geboren waardoor ook de placenta direct meekwam. Een hele opluchting omdat de kans bestond dat de placenta niet uit zichzelf zou meekomen (vanwege de korte duur van de zwangerschap) en dan zou die operatief verwijderd moeten worden.
Na de bevalling hebben we haar nog even gezien en heeft mijn vriend ook foto's gemaakt. Door de verpleegkundige zijn ook nog voetafdrukjes gemaakt. In het begin vond ik het wel erg spannend om haar te zien, maar achteraf ben ik wel blij dat ik het gedaan heb. Het was zo bijzonder om te zien dat ondanks dat ze zo klein was, alles er wel op en aan zat. En ja, de chromosomale afwijking was ook wel in haar uiterlijk zichtbaar, maar uiteindelijk kijk je daar ook doorheen en is ze gewoon ons lieve meisje.
We hebben ervoor gekozen om haar in het ziekenhuis te laten tot de crematie. En dan kom je dus uiteindelijk eind van de middag thuis, bevallen en wel, maar met lege handen. De dag zelf waren we alle twee zo moe dat dit besef nog niet echt doordrong, maar de volgende dag kwam dat wel hard binnen. Het voelt allemaal zo leeg. Je hebt de neiging om over je buik te wrijven, maar tegelijkertijd besef je je dat ze niet meer bij je is.
Eind van de week hebben we haar laten cremeren. De opa's en oma's zijn met ons meegegaan en achteraf hebben we nog even samen met elkaar wat gedronken.
Lichamelijk gaat het redelijk met me. Op zich weinig klachten van de bevalling, merk enkel dat ik echt wel rustig aan moet doen. Psychisch gaat het op en af. Het ene moment gaat het best aardig, het volgende moment wordt ik opeens overmand door verdriet. De grote 'waarom' vraag komt vaak naar voren, ookal weet ik dat ik daar nooit een antwoord op zal krijgen.Maar het voelt gewoon allemaal zo oneerlijk. En dan de confrontaties met andere vrolijke zwangeren. Ik gun het iedereen, maar had het mezelf ook zo gegund . Deze vakantie zouden we eigenlijk bezig gaan met het kamertje en nu moet ik in plaats daarvan allerlei zaken gaan afmelden. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk!
Bedankt weer voor jullie berichtjes! Ik heb niet eerder gereageerd omdat me er tot nu toe niet toe kon zetten.
Inmiddels ben ik bevallen van onze dochter. Al met al is het best snel gegaan (een kleine 24 uur, terwijl uitgegaan was van 1,5 dag) en doordat ik uiteindelijk ook een ruggenprik heb gehad (de weeën kwamen al heel snel om de minuut waarbij het tussendoor toch nog bleef zeuren) is de pijn ook meegevallen. Ons meisje is in de vruchtzak geboren waardoor ook de placenta direct meekwam. Een hele opluchting omdat de kans bestond dat de placenta niet uit zichzelf zou meekomen (vanwege de korte duur van de zwangerschap) en dan zou die operatief verwijderd moeten worden.
Na de bevalling hebben we haar nog even gezien en heeft mijn vriend ook foto's gemaakt. Door de verpleegkundige zijn ook nog voetafdrukjes gemaakt. In het begin vond ik het wel erg spannend om haar te zien, maar achteraf ben ik wel blij dat ik het gedaan heb. Het was zo bijzonder om te zien dat ondanks dat ze zo klein was, alles er wel op en aan zat. En ja, de chromosomale afwijking was ook wel in haar uiterlijk zichtbaar, maar uiteindelijk kijk je daar ook doorheen en is ze gewoon ons lieve meisje.
We hebben ervoor gekozen om haar in het ziekenhuis te laten tot de crematie. En dan kom je dus uiteindelijk eind van de middag thuis, bevallen en wel, maar met lege handen. De dag zelf waren we alle twee zo moe dat dit besef nog niet echt doordrong, maar de volgende dag kwam dat wel hard binnen. Het voelt allemaal zo leeg. Je hebt de neiging om over je buik te wrijven, maar tegelijkertijd besef je je dat ze niet meer bij je is.
Eind van de week hebben we haar laten cremeren. De opa's en oma's zijn met ons meegegaan en achteraf hebben we nog even samen met elkaar wat gedronken.
Lichamelijk gaat het redelijk met me. Op zich weinig klachten van de bevalling, merk enkel dat ik echt wel rustig aan moet doen. Psychisch gaat het op en af. Het ene moment gaat het best aardig, het volgende moment wordt ik opeens overmand door verdriet. De grote 'waarom' vraag komt vaak naar voren, ookal weet ik dat ik daar nooit een antwoord op zal krijgen.Maar het voelt gewoon allemaal zo oneerlijk. En dan de confrontaties met andere vrolijke zwangeren. Ik gun het iedereen, maar had het mezelf ook zo gegund . Deze vakantie zouden we eigenlijk bezig gaan met het kamertje en nu moet ik in plaats daarvan allerlei zaken gaan afmelden. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk!
zondag 23 december 2012 om 23:14
Heel erg veel sterkte, neem de tijd om alles te gaan verwerken, stop het verdriet niet weg maar beleef het. Dat is belangrijk.
En hoewel je het nu waarschijnlijk niet kunt geloven komt er een dag waarop je weer een gevoel van geluk kunt ervaren, jullie kleine meisje zal altijd in je hart en in je gedachten blijven, ze hoort bij jullie, bij jullie leven en gezin, dat blijft voor altijd.
En hoewel je het nu waarschijnlijk niet kunt geloven komt er een dag waarop je weer een gevoel van geluk kunt ervaren, jullie kleine meisje zal altijd in je hart en in je gedachten blijven, ze hoort bij jullie, bij jullie leven en gezin, dat blijft voor altijd.
zondag 23 december 2012 om 23:16
dinsdag 25 december 2012 om 15:31
Ach, wat afschuwelijk om het door jullie zo gewenste dochtertje te moeten afstaan aan de dood. Vreselijk om in je hart zo vol moedergevoelens te zitten en met lege armen te moeten achterblijven! Het zou gewoon niet mògen.
Heel veel sterkte en liefde gewenst op de weg die voor je ligt! Warme knuff van mij
Heel veel sterkte en liefde gewenst op de weg die voor je ligt! Warme knuff van mij
donderdag 27 december 2012 om 09:06
Ik heb je topic gevolgd, ik wens jullie veel sterkte! Mijn vriend heeft dit meegemaakt met zijn ex, vergelijkbaar verhaal als jullie...ik weet uit zijn verhalen dat dit heel zwaar is.
Je wilt dit nu waarschijnlijk helemaal niet lezen, maar ik wil het je toch meegeven...mijn vriend en ex hebben hierna een gezond kind gekregen, en ik ben nu zwanger van hem, ook een gezond kindje. Net als bij jullie geen erfelijkheid en zeer kleine kans op herhaling, dus een volgende keer moet dat jullie ook gegeven zijn!
Veel sterkte
Je wilt dit nu waarschijnlijk helemaal niet lezen, maar ik wil het je toch meegeven...mijn vriend en ex hebben hierna een gezond kind gekregen, en ik ben nu zwanger van hem, ook een gezond kindje. Net als bij jullie geen erfelijkheid en zeer kleine kans op herhaling, dus een volgende keer moet dat jullie ook gegeven zijn!
Veel sterkte
