Te snel zwanger, partner wil nu nog geen kindje

Saeva, denk dat je daar wel gelijk in hebt, dat het leven ook mooi is/kan zijn zonder kinderen.





Nesbo, dat jij het anders hebt ervaren, wil niet dat Fash onzin uitkraamt

Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen TO. En je een goede en toch fijne zwangerschap toewensen.

quote:rosanna08 schreef op 30 september 2011 @ 11:00:

Saeva, denk dat je daar wel gelijk in hebt, dat het leven ook mooi is/kan zijn zonder kinderen.





Nesbo, dat jij het anders hebt ervaren, wil niet dat Fash onzin uitkraamt Sorry Roos, maar het is ik vind het echt onzin. Een baby maak je samen, verzorg je samen. In onze vrienden kring waren we met 4 tegelijk zwanger. Alle mannen droegen echt hun steentje bij. Manlief deed hier de late avond voeding en hij nam de baby over als hij thuis kwam en ik ging lekker een uurtje zwemmen. Eten was er ook niet altijd, nou dan maakte hij wat.



FV verkoopt het alsof het alleenstaande moederschap a piece of cake is, maar het is heel zwaar om er 100% van de tijd alleen voor te staan. Ik heb het trouwens niet alleen over praktische hulp, maar ook emotioneel. Een baby is ontzettend wennen, hardstikke fijn als je partner je daar in kan steunen.

@Natalie. Ik ben er zelf ook een aantal weken behoorlijk door van slag geweest destijds. Bij ons ging het ook snel en toen ik eenmaal zwanger was vroeg ik me af of ik het eigenlijk wel wilde..... Dat heeft toch wel een paar weken geduurd. Mijn man had het juist niet en hij begreep mijn angst dan ook niet echt.



Wat ik wil zeggen: geef hem even de tijd. Alles is zo snel gegaan! Jij hebt je er in principe al heel lang op voorbereid, voor hem is het allemaal nog wat priller vermoed ik.

Hoe lang moet je iemand dan de tijd geven?

Hij weet het nou toch onderhand een maand of twee.

quote:nesbojofan schreef op 30 september 2011 @ 11:52:

[...]





Sorry Roos, maar het is ik vind het echt onzin. Een baby maak je samen, verzorg je samen. In onze vrienden kring waren we met 4 tegelijk zwanger. Alle mannen droegen echt hun steentje bij. Manlief deed hier de late avond voeding en hij nam de baby over als hij thuis kwam en ik ging lekker een uurtje zwemmen. Eten was er ook niet altijd, nou dan maakte hij wat.



FV verkoopt het alsof het alleenstaande moederschap a piece of cake is, maar het is heel zwaar om er 100% van de tijd alleen voor te staan. Ik heb het trouwens niet alleen over praktische hulp, maar ook emotioneel. Een baby is ontzettend wennen, hardstikke fijn als je partner je daar in kan steunen.



Een baby maak je inderdaad samen en als je het ook nog eens samen kunt opvoeden is het helemaal mooi.

Maar ik ben ook van mening dat je een kind prima in je eentje kunt opvoeden. waarom niet? In mijn ogen is het niet zwaarder alleen dan wanneer je een partner hebt die er niets voor doet.

Dan kun je hem beter kwijt dan rijk zijn want dan hoef je hem er ook niet nog eens bij te nemen om voor te koken, wassen ed.



En zeg nu zelf, de meeste zorg voor kinderen komt tóch al op de schouders van de vrouw terecht. Althans, dat is wat ik op het forum'lees en hoe ik het in mijn omgeving zie.



Mijn vriend lijkt zich vooralsnog te ontpoppen in een vader die zijn aandeel neemt in het ouderschap. Hij heeft dat al genoeg laten zien gedurende onze relatie. Hij heeft aangegeven ook minder te gaan werken om bij zijn kind te kunnen zijn.

Uiteraard ben ik hier heel blij om. Maar moest het zo zijn dat ik dit kind alleen zou moeten opvoeden, dan is er geen enkele angst in mij dat ik het niet zou aan kunnen. Integendeel.

quote:nesbojofan schreef op 30 september 2011 @ 11:52:

[...]





Sorry Roos, maar het is ik vind het echt onzin. Een baby maak je samen, verzorg je samen. In onze vrienden kring waren we met 4 tegelijk zwanger. Alle mannen droegen echt hun steentje bij. Manlief deed hier de late avond voeding en hij nam de baby over als hij thuis kwam en ik ging lekker een uurtje zwemmen. Eten was er ook niet altijd, nou dan maakte hij wat.



FV verkoopt het alsof het alleenstaande moederschap a piece of cake is, maar het is heel zwaar om er 100% van de tijd alleen voor te staan. Ik heb het trouwens niet alleen over praktische hulp, maar ook emotioneel. Een baby is ontzettend wennen, hardstikke fijn als je partner je daar in kan steunen.





Ik vond het helemaal niet zwaar om geen partner te hebben. Echt niet. Ik had overigens de eerste maanden wel hulp in huis, maar dat was een vrouw (mijn moeder). Ik vond dat fijn. Ik vond het fijn dat ik alleen maar met mezelf en mijn kind bezig hoefde te zijn, naast de beslommeringen van alledag. Ik vond het fijn dat ik niet met seks bezig hoefde te zijn, want daar stond mijn hoofd sowieso het hele eerste jaar niet naar. Ik vond het fijn dat de enige was die ik hoefde te doen, die van mij en mijn baby was. Ik vond het fijn dat de enige die naast me lag, mijn baby was. Ik vond het fijn dat ik mijn hele ritme kon afstemmen op mijn baby. Ik ben dan ook echt nauwelijks moe geweest. Ik gaf meerdere nachtvoedingen, maar kon ze me s ochtends niet eens herinneren. Ik viel gewoon zelf direct ook weer in slaap.



Ik heb ook niet echt hoeven wennen, op de eerste paar weken na. Ik vond het na een paar dagen normaal dat het kind er was, dat hij niet meer weg ging, zeg maar, en na een paar weken had ik routine en een ritme: het zijne. Bovendien vond ik het heerlijk dat ik alles zelf mocht beslissen: zijn naam, hoe zijn kamertje eruit zou zien, welke kleertjes hij aan deed, of hij wel of niet besneden zou worden, hoe lang hij borstvoeding kreeg, dat soort dingen.



Ik vond het serieus heerlijk om alleenstaande moeder te zijn en nu ik weer een relatie heb valt het me soms best tegen om ineens ook rekening met de ander te houden. Die vindt ook altijd iets, over hoe je een kind opvoedt, en ook al ben je het daarin gewoon met elkaar eens (dat zijn mijn vriend en ik eigenlijk altijd), het simpele feit dat er iemand is die ook wat vindt, daar moet ik vreselijk aan wennen. En wat ik ook lastig vind is de aandacht verdelen. Ik ben kennelijk niet zo'n goede multi-tasker want mijzelf verdelen tussen twee mensen die allebei dol op me zijn (en gelukkig ook dol op elkaar zijn) vind ik soms vermoeiend.



Natuurlijk merk ik nu in praktijk dat het best handig is dat de een alvast de was doet terwijl de ander staat te koken, maar emotioneel gezien vond en vind ik het leven een stuk rustiger als het alleen om jezelf en je kind draait. Het valt me bijvoorbeeld nu op dat als we allemaal samen thuis zijn, dat het nooit meer stil is in huis, terwijl dat als je met maar twee mensen (of eigenlijk zelfs maar anderhalf, want zo'n kind telt maar half) bent wel vaak zo is. Eén hele volwassene erbij neemt gewoon ruimte in, in emotionele en fysieke zin, ruimte die ik voorheen aan mezelf kon besteden. Vroeger was het zo dat als mijn kind naar bed was, ik een hele avond helemaal alleen was en dat vond ik heerlijk. Om niks te doen, of dingen te doen die ik leuk vind, lekker niet meer hoeven praten als ik gewerkt had, gewoon lekker alleen. Nu begint het dan pas, dan is het kind naar bed en dan is er nog iemand die ook aandacht wil. Aandacht die ik met liefde geef hoor, anders was ik niet met hem, maar het is echt vele malen drukker om ineens met een volwassene erbij samen te leven en dat drukker weegt in mijn ogen niet op tegen de geringe praktische voordelen. Die vuilnisbak zelf buiten zetten vond ik minder veeleisend dan het feit dat er een hele volwassene bij is.

quote:nesbojofan schreef op 30 september 2011 @ 11:52:

[...]





Sorry Roos, maar het is ik vind het echt onzin. Een baby maak je samen, verzorg je samen. In onze vrienden kring waren we met 4 tegelijk zwanger. Alle mannen droegen echt hun steentje bij. Manlief deed hier de late avond voeding en hij nam de baby over als hij thuis kwam en ik ging lekker een uurtje zwemmen. Eten was er ook niet altijd, nou dan maakte hij wat.



FV verkoopt het alsof het alleenstaande moederschap a piece of cake is, maar het is heel zwaar om er 100% van de tijd alleen voor te staan. Ik heb het trouwens niet alleen over praktische hulp, maar ook emotioneel. Een baby is ontzettend wennen, hardstikke fijn als je partner je daar in kan steunen.

Ach wat ontroerend. Ik krijg er tranen van in de ogen

Je gaat voor het gemak voorbij aan het feit dat sommige vrouwen 'per ongeluk expres' zwanger raken en het een ongelukje laten lijken, terwijl het een bewuste actie is waarbij manlief een kind door de strot geduwd krijgt, of hij er nu aan toe is/achter staat of niet. Ik kan me goed voorstellen dat zo'n man zegt: bekijk het maar, ik wilde geen kind, doe het dan maar alleen.

quote:nesbojofan schreef op 29 september 2011 @ 23:23:

[...]





Wat kraam jij er een godallemachtige onzin uit zeg. Ik denk dat ik het 1e jaar niet zonder partner overleeft had, en daar ben ik zeker de enige niet in.Nou, dat is wel een beetje overdreven hoor. Je zult wel door moeten, want je hebt een kind. Hoe moet het dan wel niet met al die vrouwen met kleine kinderen, die plotsklaps weduwe zijn geworden. Als het er echt op aan komt, dan kan je heel veel.

ik kan me dat best voorstellen FV. Nachtvoedingen komen in de regel toch wel op de moeder neer (vooral als je bv geeft) dus wat is 's nachts de meerwaarde van een vent naast je?

Die van mij wordt sowieso niet wakker al schiet je een kanon naast hem af, dus al wilde hij 's nachts een flesje doen, dan had ik hem wakker moeten maken....nou dan doe ik het zelf wel.

Maar het heeft ook wel voordelen om wel een partner te hebben. Jij hebt je vooral gefocust op de voordelen van alleenstaand ouderschap omdat het nou eenmaal zo was. Dat is prima, want er zijn ook zat moeders die alleen maar het negatieve zien en constant klagen over die vent die bij ze weggelopen is.

Toen mijn kinderen nog heel klein waren is mijn man een hele tijd aan de andere kant van Nl werkzaam geweest. Hij was dus alleen de weekenden thuis.

Best lekker inderdaad, want ik hoefde alleen maar met de kinderen rekening te houden en kon 's avonds of in een huispak op de bank ploffen, of vroeg naar bed als ik dat wilde. Geen vent waarvoor je er aantrekkelijk uit wilt (moet) zien of die gezellig de avond met je door wilt brengen terwijl je omvalt van de slaap.

kan er soms best naar terugverlangen.

quote:fashionvictim schreef op 30 september 2011 @ 14:56:

[...]





Ik vond het helemaal niet zwaar om geen partner te hebben. Echt niet. Ik had overigens de eerste maanden wel hulp in huis, maar dat was een vrouw (mijn moeder). Ik vond dat fijn. Ik vond het fijn dat ik alleen maar met mezelf en mijn kind bezig hoefde te zijn, naast de beslommeringen van alledag. Ik vond het fijn dat ik niet met seks bezig hoefde te zijn, want daar stond mijn hoofd sowieso het hele eerste jaar niet naar. Ik vond het fijn dat de enige was die ik hoefde te doen, die van mij en mijn baby was. Ik vond het fijn dat de enige die naast me lag, mijn baby was. Ik vond het fijn dat ik mijn hele ritme kon afstemmen op mijn baby. Ik ben dan ook echt nauwelijks moe geweest. Ik gaf meerdere nachtvoedingen, maar kon ze me s ochtends niet eens herinneren. Ik viel gewoon zelf direct ook weer in slaap.



Ik heb ook niet echt hoeven wennen, op de eerste paar weken na. Ik vond het na een paar dagen normaal dat het kind er was, dat hij niet meer weg ging, zeg maar, en na een paar weken had ik routine en een ritme: het zijne. Bovendien vond ik het heerlijk dat ik alles zelf mocht beslissen: zijn naam, hoe zijn kamertje eruit zou zien, welke kleertjes hij aan deed, of hij wel of niet besneden zou worden, hoe lang hij borstvoeding kreeg, dat soort dingen.



Ik vond het serieus heerlijk om alleenstaande moeder te zijn en nu ik weer een relatie heb valt het me soms best tegen om ineens ook rekening met de ander te houden. Die vindt ook altijd iets, over hoe je een kind opvoedt, en ook al ben je het daarin gewoon met elkaar eens (dat zijn mijn vriend en ik eigenlijk altijd), het simpele feit dat er iemand is die ook wat vindt, daar moet ik vreselijk aan wennen. En wat ik ook lastig vind is de aandacht verdelen. Ik ben kennelijk niet zo'n goede multi-tasker want mijzelf verdelen tussen twee mensen die allebei dol op me zijn (en gelukkig ook dol op elkaar zijn) vind ik soms vermoeiend.



Natuurlijk merk ik nu in praktijk dat het best handig is dat de een alvast de was doet terwijl de ander staat te koken, maar emotioneel gezien vond en vind ik het leven een stuk rustiger als het alleen om jezelf en je kind draait. Het valt me bijvoorbeeld nu op dat als we allemaal samen thuis zijn, dat het nooit meer stil is in huis, terwijl dat als je met maar twee mensen (of eigenlijk zelfs maar anderhalf, want zo'n kind telt maar half) bent wel vaak zo is. Eén hele volwassene erbij neemt gewoon ruimte in, in emotionele en fysieke zin, ruimte die ik voorheen aan mezelf kon besteden. Vroeger was het zo dat als mijn kind naar bed was, ik een hele avond helemaal alleen was en dat vond ik heerlijk. Om niks te doen, of dingen te doen die ik leuk vind, lekker niet meer hoeven praten als ik gewerkt had, gewoon lekker alleen. Nu begint het dan pas, dan is het kind naar bed en dan is er nog iemand die ook aandacht wil. Aandacht die ik met liefde geef hoor, anders was ik niet met hem, maar het is echt vele malen drukker om ineens met een volwassene erbij samen te leven en dat drukker weegt in mijn ogen niet op tegen de geringe praktische voordelen. Die vuilnisbak zelf buiten zetten vond ik minder veeleisend dan het feit dat er een hele volwassene bij is.Je beschrijft het heel goed en ik heb echt alle bewondering voor je!! Vond je het niet lastig dat je nooit iets alleen kon doen, dat vond ik zo heerlijk, even de baby aan man geven en lekker alleen weggaan.

quote:driewieler schreef op 30 september 2011 @ 14:03:

[...]





Een baby maak je inderdaad samen en als je het ook nog eens samen kunt opvoeden is het helemaal mooi.

Maar ik ben ook van mening dat je een kind prima in je eentje kunt opvoeden. waarom niet? In mijn ogen is het niet zwaarder alleen dan wanneer je een partner hebt die er niets voor doet.

Dan kun je hem beter kwijt dan rijk zijn want dan hoef je hem er ook niet nog eens bij te nemen om voor te koken, wassen ed.



En zeg nu zelf, de meeste zorg voor kinderen komt tóch al op de schouders van de vrouw terecht. Althans, dat is wat ik op het forum'lees en hoe ik het in mijn omgeving zie.



Mijn vriend lijkt zich vooralsnog te ontpoppen in een vader die zijn aandeel neemt in het ouderschap. Hij heeft dat al genoeg laten zien gedurende onze relatie. Hij heeft aangegeven ook minder te gaan werken om bij zijn kind te kunnen zijn.

Uiteraard ben ik hier heel blij om. Maar moest het zo zijn dat ik dit kind alleen zou moeten opvoeden, dan is er geen enkele angst in mij dat ik het niet zou aan kunnen. Integendeel.Dat klinkt geweldig maar je bent nu zwanger begrijp ik? Ik bedoel dit echt niet onaardig/denigrerend maar wacht maar tot de baby geboren is.

quote:nesbojofan schreef op 30 september 2011 @ 17:56:

[...]





Je beschrijft het heel goed en ik heb echt alle bewondering voor je!! Vond je het niet lastig dat je nooit iets alleen kon doen, dat vond ik zo heerlijk, even de baby aan man geven en lekker alleen weggaan.



Volgens mij had FV een hele batterij aan familie (moeder en tantes) die bijsprong waar nodig.



Een man, een vader was voor mij pure noodzaak in praktische zin. Ik had geen moeder of tantes die bijsprongen. Ik had geen kinderdagverblijf die voor mijn baby zorgde, ik had sowieso geen betaalde baan. Ik ben de eerste 4 jaar in het leven van mijn zoons nog nooit alleen geweest. Alleen de momenten dat mijn man voor ze zorgde en ik iets alleen of met vriendinnen kon doen.



Bovendien vind ik het wel heel fijn om de verantwoordelijkheid te delen. Iemand als klankbord, iemand die netzoveel van je kinderen houdt als jijzelf, iemand die er voor ze is als jij dood gaat....



Ik moet er serieus niet aan denken mijn kinderen op te moeten voeden zonder hun vader. Niet dat ik het niet alleen zou kúnnen maar ik zou het niet willen...

quote:evelynsalt schreef op 30 september 2011 @ 15:07:

[...]





Nou, dat is wel een beetje overdreven hoor. Je zult wel door moeten, want je hebt een kind. Hoe moet het dan wel niet met al die vrouwen met kleine kinderen, die plotsklaps weduwe zijn geworden. Als het er echt op aan komt, dan kan je heel veel.TO: sterkte. Ik niet echt wijze raad of tips voor je behalve dat ik hoop dat hij uit paniek heeft gereageerd en bijdraait. Mocht dat zo zijn, probeer hem niet na te dragen dat hij je nu gevoelsmatig in de steek laat. Dat kan echt gaan woekeren. Probeer daar op een andere manier mee te dealen. En sterkte...

Ben wel benieuwd hoe het met TO is

Natuurlijk kan een alleenstaande ouder ook prima een kind opvoeden, en natuurlijk kan een alleenstaand ouder heel gelukkig zijn. Maar als je liever samen was geweest, lijkt het me toch wel heel moeilijk en dan zal je af en toe echt wel balen.



Zelf herken ik weinig in FV's verhaal. Ik heb al sinds mijn 16e een heerlijke relatie en had daar geen moment van willen missen. Al snel na de bevalling wilde ik weer andere dingen doen dan thuis zitten en ik wilde juist wel aantrekkelijk gevonden worden. Van alleen maar moeder zijn, werd ik niet gelukkig. Ik zat net midden in de verbouwing van een oud pand tot cultureel centrum en kon niet wachten om weer aan de slag te gaan. Met mijn drie weken oude zoon in de draagzak onderhandelde ik alweer met de wethouder over de bouw van een platte zaal. En als ik dan een keer tijdens het avondeten bedacht dat ik 's avonds nog naar een vriendin wilde, dan kon dat meestal gewoon omdat mijn vriend toch thuis was. Ik heb het ook nooit lastig gevonden om mijn aandacht te moeten verdelen tussen kind en vriend, vind het juist fijn om de verantwoordelijkheid te delen.

Hi TO, kwam via een ander topic hierop terecht. Hoe is het nu met je/ jullie? Als je voor het kindje gekozen hebt ben je nu zo'n 20wkn zwanger denk ik? Ik hoop dat je voor jou de beste keuze hebt gemaakt en dat je erachter staat.