Zwanger
alle pijlers
Te snel zwanger, partner wil nu nog geen kindje
donderdag 29 september 2011 om 13:25
Hoi forumlezers,
Ik zie veel berichten over zwanger zijn maar niet met dit onderwerp dus ik start er zelf eentje. Ik ben nu zo'n 8 weken zwanger en ben er zelf ergblij mee (eerste kindje en ik had zelf al een kinderwens). Maar met de vader heb ik nu net 3 maanden een relatie. We waren superblij met elkaar, echt een goede klik etc en zagen de toekomst ook al helemaal zitten. Ook kinderen samen (ook al heeft hij al 2 uit vorige relatie, die ik ook al heb leren kennen en dat gaat best goed). Nu ik zo snel zwanger ben geworden, wat we allebei niet hadden verwacht!, is hij enorm geschrokken en ziet alleen maar wat fout kan gaan en beren op de weg. Hij is afstandelijker geworden, doet negatief (terwijl ik hem juist als een enorme positiveling heb leren kennen) en vindt het voor ons te vroeg voor een kind. Omdat we nog geen stabiele basis hebben (we wonen ook nog niet samen). Maar ja, het kindje is er! En ik wil het niet weg laten halen. Nu dus van een enorme roze wolk van verliefdheid ineens naar kilte, afstand, en een groot gat tussen ons. Ik vind het heel erg moeilijk om hier mee om te gaan. Ik voel me in de steek gelaten (hij heeft vantevoren gezegd dat hij kindjes met mij fantastisch zou vinden!) en nu is hij ineens helemaal omgedraaid. Ik ben ook boos want dan hadden we het veilig moeten doen, als hij het nu echt niet wil. Wie heeft ervaring in deze situatie? want stress is nu extra slecht voor me maar weet niet altijd goed wat ik moet doen, thanks!!
Ik zie veel berichten over zwanger zijn maar niet met dit onderwerp dus ik start er zelf eentje. Ik ben nu zo'n 8 weken zwanger en ben er zelf ergblij mee (eerste kindje en ik had zelf al een kinderwens). Maar met de vader heb ik nu net 3 maanden een relatie. We waren superblij met elkaar, echt een goede klik etc en zagen de toekomst ook al helemaal zitten. Ook kinderen samen (ook al heeft hij al 2 uit vorige relatie, die ik ook al heb leren kennen en dat gaat best goed). Nu ik zo snel zwanger ben geworden, wat we allebei niet hadden verwacht!, is hij enorm geschrokken en ziet alleen maar wat fout kan gaan en beren op de weg. Hij is afstandelijker geworden, doet negatief (terwijl ik hem juist als een enorme positiveling heb leren kennen) en vindt het voor ons te vroeg voor een kind. Omdat we nog geen stabiele basis hebben (we wonen ook nog niet samen). Maar ja, het kindje is er! En ik wil het niet weg laten halen. Nu dus van een enorme roze wolk van verliefdheid ineens naar kilte, afstand, en een groot gat tussen ons. Ik vind het heel erg moeilijk om hier mee om te gaan. Ik voel me in de steek gelaten (hij heeft vantevoren gezegd dat hij kindjes met mij fantastisch zou vinden!) en nu is hij ineens helemaal omgedraaid. Ik ben ook boos want dan hadden we het veilig moeten doen, als hij het nu echt niet wil. Wie heeft ervaring in deze situatie? want stress is nu extra slecht voor me maar weet niet altijd goed wat ik moet doen, thanks!!
donderdag 29 september 2011 om 21:00
donderdag 29 september 2011 om 21:04
Juist als je niet alle noodzakelijk dingen (studie, rijbewijs) zelf moet betalen, heb je de kans om goed te sparen van je weekend/vakantiebaantjes om 'n goede start te maken als je op jezelf gaat. En je hikt tenminste niet tegen 'n torenhoge studielening aan die je eerst nog jarenlang moet afbetalen voor je eindelijk kunt gaan leven.
donderdag 29 september 2011 om 21:08
donderdag 29 september 2011 om 21:30
quote:ikbenlief schreef op 29 september 2011 @ 20:51:
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
En jij zegt dat je niet verwend bent?
Mijn ouders hadden me vroeger alleen maar hard uitgelachen!
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
En jij zegt dat je niet verwend bent?
Mijn ouders hadden me vroeger alleen maar hard uitgelachen!
donderdag 29 september 2011 om 21:55
Mijne ook, en dat terwijl ik eigenlijk best verwend ben. Maar zeker toen ik 18 was en een bijbaantje had gingen ze er vanuit dat ik dat soort dingen gewoon zelf regelde hoor.. Soms als ik met mijn moeder ga winkelen betaalt ze wel eens mee of ze geeft me een kadootje. Maar dat is dan wel echt speciaal en gaat echt niet over zulke bedragen.
donderdag 29 september 2011 om 22:15
quote:rosanna08 schreef op 29 september 2011 @ 20:11:
ik geloof het wel, ik heb meer moeite met het feit dat mijn leven niet zo is als dat ik op 18jarige leeftijd voor ogen had en dat is op meer vlakken dan alleen die kinderen
Nou, dat is dan alleen maar mooi. Ik ken mensen die (net als ik geen kinderen kunnen krijgen en daar al jaren (soms zelfs tientallen jaren) om rouwen, en dat is natuurlijk heel erg.
En de andere zaken, die andere vlakken... kun je dat nog veranderen of 'moet' je dat aanvaarden?
ik geloof het wel, ik heb meer moeite met het feit dat mijn leven niet zo is als dat ik op 18jarige leeftijd voor ogen had en dat is op meer vlakken dan alleen die kinderen
Nou, dat is dan alleen maar mooi. Ik ken mensen die (net als ik geen kinderen kunnen krijgen en daar al jaren (soms zelfs tientallen jaren) om rouwen, en dat is natuurlijk heel erg.
En de andere zaken, die andere vlakken... kun je dat nog veranderen of 'moet' je dat aanvaarden?
donderdag 29 september 2011 om 22:19
quote:Marahbloem schreef op 29 september 2011 @ 20:16:
Tja, op mijn 31e ernstig auto-ongeluk gehad waar ik wel even zoet mee ben geweest...het leven is echt niet maakbaar hoor.
Niet altijd dus. Soms is dat echt afhankelijk van externe factoren en dan heb ik het niet eens over de juiste man tegenkomen...
In dit topic gaat het om iemand met een enorm sterke kinderwens. In dat kader zeg ik (en het is absoluut niet mijn bedoeling om jou (of wie dan ook) te kwetsen, mocht dat het geval zijn) dat ik dan zou 'zorgen' dat ik voor mijn 30e kinderen had...
Tja, op mijn 31e ernstig auto-ongeluk gehad waar ik wel even zoet mee ben geweest...het leven is echt niet maakbaar hoor.
Niet altijd dus. Soms is dat echt afhankelijk van externe factoren en dan heb ik het niet eens over de juiste man tegenkomen...
In dit topic gaat het om iemand met een enorm sterke kinderwens. In dat kader zeg ik (en het is absoluut niet mijn bedoeling om jou (of wie dan ook) te kwetsen, mocht dat het geval zijn) dat ik dan zou 'zorgen' dat ik voor mijn 30e kinderen had...
donderdag 29 september 2011 om 22:29
quote:saeva schreef op 29 september 2011 @ 22:15:
[...]
Nou, dat is dan alleen maar mooi. Ik ken mensen die (net als ik geen kinderen kunnen krijgen en daar al jaren (soms zelfs tientallen jaren) om rouwen, en dat is natuurlijk heel erg.
En de andere zaken, die andere vlakken... kun je dat nog veranderen of 'moet' je dat aanvaarden? die andere vlakken, iig de dingen waar ik zelf invloed op heb, daar ben ik druk mee bezig om daar een vorm aan te geven
[...]
Nou, dat is dan alleen maar mooi. Ik ken mensen die (net als ik geen kinderen kunnen krijgen en daar al jaren (soms zelfs tientallen jaren) om rouwen, en dat is natuurlijk heel erg.
En de andere zaken, die andere vlakken... kun je dat nog veranderen of 'moet' je dat aanvaarden? die andere vlakken, iig de dingen waar ik zelf invloed op heb, daar ben ik druk mee bezig om daar een vorm aan te geven
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 29 september 2011 om 22:35
quote:ikbenlief schreef op 29 september 2011 @ 20:51:
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie. :PJa, 'wij' snappen het wel. Jij niet echt, geloof ik. Maar: komt tijd, komt raad...
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie. :PJa, 'wij' snappen het wel. Jij niet echt, geloof ik. Maar: komt tijd, komt raad...
donderdag 29 september 2011 om 22:46
(Iranian version)
donderdag 29 september 2011 om 22:56
donderdag 29 september 2011 om 22:58
donderdag 29 september 2011 om 23:23
quote:fashionvictim schreef op 29 september 2011 @ 20:37:
[...]
Ik wou voor ik de vader van mijn kind had leren kennen altijd al BAM worden, dus die mening heb ik niet door die ervaring gevormd. Hij is wel bevestigd door mijn ervaring als alleenstaand moeder. Ik ken uiteraard behoorlijk wat vrouwen die samen met mij zwanger waren en wel relaties hadden, en mijn leven was in vergelijking met dat van hen in de eerste jaren veeeeeeeeeeel stress-vrijer en rustiger.
Biologisch gezien ben je als vrouw zeker in het eerste jaar echt helemaal ingesteld op je jong verzorgen en in leven houden. Je hormonen, je lijf, je geest, alles is afgesteld op de behoeften van je baby en eigenlijk kan je daar niet zo gek veel bij hebben. En als je alleen bent, dan hóef je er ook niks bij te hebben.
De meeste vrouwen die het moederschap in het eerste jaar vinden tegenvallen die vinden dat omdat ze eigenlijk veel te veel ballen in de lucht moeten houden. Ze moeten een leuke partner zijn, een goede werknemer zijn, sociaal leven op peil houden, en dat allemaal terwijl alles in hun lijf schreeuwt om die baby. Veel mannen hebben daar ook nog eens weinig begrip voor, en beginnen na een maand of wat alweer te trekken dat zij er ook nog zijn, dat vrouwlief vroeger veel spannender was, dat ze seksueel niet aan hun trekken komen, dat ze "alleen nog maar moeder" is, etcetera.
Als alleenstaande moeder heb je al dat soort stress niet. Je kunt je leven helemaal inrichten naar de behoeften van je baby en die van jezelf.Wat kraam jij er een godallemachtige onzin uit zeg. Ik denk dat ik het 1e jaar niet zonder partner overleeft had, en daar ben ik zeker de enige niet in.
[...]
Ik wou voor ik de vader van mijn kind had leren kennen altijd al BAM worden, dus die mening heb ik niet door die ervaring gevormd. Hij is wel bevestigd door mijn ervaring als alleenstaand moeder. Ik ken uiteraard behoorlijk wat vrouwen die samen met mij zwanger waren en wel relaties hadden, en mijn leven was in vergelijking met dat van hen in de eerste jaren veeeeeeeeeeel stress-vrijer en rustiger.
Biologisch gezien ben je als vrouw zeker in het eerste jaar echt helemaal ingesteld op je jong verzorgen en in leven houden. Je hormonen, je lijf, je geest, alles is afgesteld op de behoeften van je baby en eigenlijk kan je daar niet zo gek veel bij hebben. En als je alleen bent, dan hóef je er ook niks bij te hebben.
De meeste vrouwen die het moederschap in het eerste jaar vinden tegenvallen die vinden dat omdat ze eigenlijk veel te veel ballen in de lucht moeten houden. Ze moeten een leuke partner zijn, een goede werknemer zijn, sociaal leven op peil houden, en dat allemaal terwijl alles in hun lijf schreeuwt om die baby. Veel mannen hebben daar ook nog eens weinig begrip voor, en beginnen na een maand of wat alweer te trekken dat zij er ook nog zijn, dat vrouwlief vroeger veel spannender was, dat ze seksueel niet aan hun trekken komen, dat ze "alleen nog maar moeder" is, etcetera.
Als alleenstaande moeder heb je al dat soort stress niet. Je kunt je leven helemaal inrichten naar de behoeften van je baby en die van jezelf.Wat kraam jij er een godallemachtige onzin uit zeg. Ik denk dat ik het 1e jaar niet zonder partner overleeft had, en daar ben ik zeker de enige niet in.
vrijdag 30 september 2011 om 00:17
quote:rosanna08 schreef op 29 september 2011 @ 22:37:
dank je
en jij, heb jij er vrede mee?
Ja. Al vind ik het soms wel erg voor mijn man, maar hij zegt dat het voor hem (net als voor mij) een afgesloten hoofdstuk is. Maar dat komt mede, denk ik, omdat we het al heel lang weten - ik was 23 toen we te horen kregen dat ik hoogstwaarschijnlijk geen kinderen zou krijgen.
Toen ik 30 was heb ik me in het ziekenhuis opnieuw helemaal laten onderzoeken om te kijken of er tóch mogelijkheden waren, omdat de medische wereld vast veel verbeterd was in 7 jaar. En dat zal ook wel, maar niet in mijn geval.
Na een jaar van in mij laten loeren met inwendige camera's (elke 2 dagen) en ander (soms pijnlijk) gedoe en de verplichte nummertjes, was ik er zat van. Ik wilde niet dat mijn (en ons) leven alleen maar draaide om zwanger proberen te worden. Dat leek me ongezond.
Zes jaar geleden had ik 1,5% kans op een 'spontane' zwangerschap. Dat is zo goed als geen kans en dat heb ik geaccepteerd.
Ook omdat ik er overtuigd van ben dat het hebben van kinderen niet zaligmakend is, en dat het leven zonder ook mooi is.
dank je
en jij, heb jij er vrede mee?
Ja. Al vind ik het soms wel erg voor mijn man, maar hij zegt dat het voor hem (net als voor mij) een afgesloten hoofdstuk is. Maar dat komt mede, denk ik, omdat we het al heel lang weten - ik was 23 toen we te horen kregen dat ik hoogstwaarschijnlijk geen kinderen zou krijgen.
Toen ik 30 was heb ik me in het ziekenhuis opnieuw helemaal laten onderzoeken om te kijken of er tóch mogelijkheden waren, omdat de medische wereld vast veel verbeterd was in 7 jaar. En dat zal ook wel, maar niet in mijn geval.
Na een jaar van in mij laten loeren met inwendige camera's (elke 2 dagen) en ander (soms pijnlijk) gedoe en de verplichte nummertjes, was ik er zat van. Ik wilde niet dat mijn (en ons) leven alleen maar draaide om zwanger proberen te worden. Dat leek me ongezond.
Zes jaar geleden had ik 1,5% kans op een 'spontane' zwangerschap. Dat is zo goed als geen kans en dat heb ik geaccepteerd.
Ook omdat ik er overtuigd van ben dat het hebben van kinderen niet zaligmakend is, en dat het leven zonder ook mooi is.
vrijdag 30 september 2011 om 09:10
quote:ikbenlief schreef op 29 september 2011 @ 20:51:
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
Dit kun je toch niet menen?? En dan beweer jij dat je de waarde van geld prima kent?
Als ik geen geld heb om 200 euro voor een paar schoenen te kopen koop ik ze niet. Of ik ga meer werken zodat ik meer dan 200 verdien. Of ik leg geld opzij zodat ik ze evt later kan kopen. Maar ik ga eerst nadenken of ik het wel nodig vind om 200 voor een paar schoenen uit te geven. De conclusie zou waarschijnlijk 'nee' zijn.
Maar ja, ik heb dan ook mijn rijbewijs en studie zelf betaald en zit dan nu ook met een studieschuld, dus dat is dan ook wel weer heel zielig voor mij. Maar gelukkig was mijn vader wel altijd in de buurt (alleen dus niet om schoenen van 200 voor mij te kopen).
Ik moet er niet aan denken om mijn handje steeds op te moeten houden bij mijn ouders. Mijn zoon kan het later ook beter uit z'n hoofd laten om om dat soort bedragen voor schoenen te gaan vragen bij mij.
Wat ik mij afvraag ikbenlief: wat doe je dan met die 200 euro? Koop je bijv. wel eens iets lekkers voor je vader, gewoon om te bedanken dat hij altijd klaar staat met z'n portemonnee?
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
Dit kun je toch niet menen?? En dan beweer jij dat je de waarde van geld prima kent?
Als ik geen geld heb om 200 euro voor een paar schoenen te kopen koop ik ze niet. Of ik ga meer werken zodat ik meer dan 200 verdien. Of ik leg geld opzij zodat ik ze evt later kan kopen. Maar ik ga eerst nadenken of ik het wel nodig vind om 200 voor een paar schoenen uit te geven. De conclusie zou waarschijnlijk 'nee' zijn.
Maar ja, ik heb dan ook mijn rijbewijs en studie zelf betaald en zit dan nu ook met een studieschuld, dus dat is dan ook wel weer heel zielig voor mij. Maar gelukkig was mijn vader wel altijd in de buurt (alleen dus niet om schoenen van 200 voor mij te kopen).
Ik moet er niet aan denken om mijn handje steeds op te moeten houden bij mijn ouders. Mijn zoon kan het later ook beter uit z'n hoofd laten om om dat soort bedragen voor schoenen te gaan vragen bij mij.
Wat ik mij afvraag ikbenlief: wat doe je dan met die 200 euro? Koop je bijv. wel eens iets lekkers voor je vader, gewoon om te bedanken dat hij altijd klaar staat met z'n portemonnee?
vrijdag 30 september 2011 om 10:56
quote:ikbenlief schreef op 29 september 2011 @ 20:51:
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
Ik ben ook verwend, ouders die zo'n beetje alles hebben betaald ( zelfs een groot aandeel aan mijn auto), maar ik heb zelf geld om mijn spullen te kopen. Ik weet wat mijn ouders er voor moeten doen om dit geld te hebben en ik ben ze ontzettend dankbaar dat ze zoveel voor me hebben betaald. Nu is het tijd dat ik alles zelf ga betalen en mijn ouders eens meeneem op een uitje. Om ze te bedanken en om ze te laten zien dat ik nu zelf genoeg geld heb om ze te trakteren. Als ik alles zelf had moeten betalen had ik ook niet gemopperd, maar het is nu wel een stukje makkelijker geweest En ja, bovenstaand stuk kan erg verwend overkomen, maar ik heb ouders die hier van tevoren over nagedacht hebben en het geld op deze wijze konden besteden.
Het zou niet in mijn hoofd opkomen om mijn vader mee te nemen om schoenen van 200 euro te kopen. Hij zou het wel doen, het geld uitgeven voor mij, maar het is mijn eer te na. Studie en rijbewijs kan ik inkomen, maar kleding etc. is mijn eigen pakkie aan.
Ja. Ik zag laatst leuke hakken voor ¤200 met een vriendin. Ik heb ze alleen aangepast en later ben ik met mijn vader terug gegaan om de hakken te kopen, zo die ik dat altijd. Dat vind ik namelijk zonde van mijn geld want ik verdien maar ¤200 ofzo in de maand!!
Snappen jullie.
Ik ben ook verwend, ouders die zo'n beetje alles hebben betaald ( zelfs een groot aandeel aan mijn auto), maar ik heb zelf geld om mijn spullen te kopen. Ik weet wat mijn ouders er voor moeten doen om dit geld te hebben en ik ben ze ontzettend dankbaar dat ze zoveel voor me hebben betaald. Nu is het tijd dat ik alles zelf ga betalen en mijn ouders eens meeneem op een uitje. Om ze te bedanken en om ze te laten zien dat ik nu zelf genoeg geld heb om ze te trakteren. Als ik alles zelf had moeten betalen had ik ook niet gemopperd, maar het is nu wel een stukje makkelijker geweest En ja, bovenstaand stuk kan erg verwend overkomen, maar ik heb ouders die hier van tevoren over nagedacht hebben en het geld op deze wijze konden besteden.
Het zou niet in mijn hoofd opkomen om mijn vader mee te nemen om schoenen van 200 euro te kopen. Hij zou het wel doen, het geld uitgeven voor mij, maar het is mijn eer te na. Studie en rijbewijs kan ik inkomen, maar kleding etc. is mijn eigen pakkie aan.
