Zwanger
alle pijlers
toch nog twijfels!?!?
dinsdag 1 mei 2012 om 12:08
haaii!!Ik ben nieuw hier op het forum dus zal me even voorstellen. Ik ben een meid van 25 jaar en heb inmiddels 7 jaar een relatie met mijn vriend van 27. Allebei hebben we nooit kinderen gewild. Tot een jaar geleden bij mij plots de knop op ging, van de ene op de andere dag wilde ik kinderen. We hebben er uitgebreid over gepraat, al was ik er eerder 'klaar voor' dan mijn vriend. Ik merkte aan alles dat ik graag moeder wilde worden. Zelfs toen mijn vriend aangaf dat we over een maand of 3 zouden gaan proberen zwanger te worden, duurde mijn dat nog te lang. Uiteindelijk is het moment aangebroken dat we afgelopen weekend 2x sex hebben gehad zonder condoom, in mijn vruchtbare periode. Echter kreeg ik gister ineens een heel naar gevoel. Wil ik dit wel??? Eigenlijk zou ik het liefste, als ik nu niet zwanger blijk te zijn, nog even een tijd wachten voordat we het weer gaan proberen. Allemaal hele rare gevoelens, want ik wilde het ZOOO graag! Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Is dit normaal omdat het toch een grote sprong in het diepe is? Of zou ik er toch nog niet aan toe zijn? Alvast bedankt voor jullie reacties.
dinsdag 1 mei 2012 om 12:12
het is normaal om er toch weer over te twijfelen.
Een kind krijgen is gewoon een hele grote stap, want je hele leven veranderd.
Ik had dat gevoel toen ik met de pil stopte, toen ik positief testte, honderduizend keer tijdens de zwangerschap, toen ik bevallen was en tegenwoordig zelfs nog wel eens af en toe, maar ja, terugstoppen gaat niet
Een kind krijgen is gewoon een hele grote stap, want je hele leven veranderd.
Ik had dat gevoel toen ik met de pil stopte, toen ik positief testte, honderduizend keer tijdens de zwangerschap, toen ik bevallen was en tegenwoordig zelfs nog wel eens af en toe, maar ja, terugstoppen gaat niet
dinsdag 1 mei 2012 om 12:16
Ach, dat hoort er een beetje bij, wat paque-pink zegt: koudwatervrees. Het is niet niks om zo'n beslissing te nemen. Zou het wel met je vriend bespreken. En je kunt toch ook nog even wachten? Ik had dat in het begin ook, als ik weer ongesteld werd wist ik niet of ik verdrietig of opgelucht was... Maar neem de tijd, je hebt geen haast toch?
dinsdag 1 mei 2012 om 12:25
quote:Snoek schreef op 01 mei 2012 @ 12:16:
Ach, dat hoort er een beetje bij, wat paque-pink zegt: koudwatervrees. Het is niet niks om zo'n beslissing te nemen. Zou het wel met je vriend bespreken. En je kunt toch ook nog even wachten? Ik had dat in het begin ook, als ik weer ongesteld werd wist ik niet of ik verdrietig of opgelucht was... Maar neem de tijd, je hebt geen haast toch?
nou inderdaad, en toen ik positief testte wist ik niet of ik nou blij was of paniek voelde.
Jarenlang word je doodgegooid met dat je niet zwanger mag worden en ben je soms opgelucht geweest dat je ongesteld werd en dan nu ineens 'mocht' het.
Toen de paniek afgezakt was, voelde ik me nog heel lang alsof ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. Een beetje alsof ik koekjes pikte En dan was ik nota bene ook al 25 en woonde ik al jaren op mezelf
Ach, dat hoort er een beetje bij, wat paque-pink zegt: koudwatervrees. Het is niet niks om zo'n beslissing te nemen. Zou het wel met je vriend bespreken. En je kunt toch ook nog even wachten? Ik had dat in het begin ook, als ik weer ongesteld werd wist ik niet of ik verdrietig of opgelucht was... Maar neem de tijd, je hebt geen haast toch?
nou inderdaad, en toen ik positief testte wist ik niet of ik nou blij was of paniek voelde.
Jarenlang word je doodgegooid met dat je niet zwanger mag worden en ben je soms opgelucht geweest dat je ongesteld werd en dan nu ineens 'mocht' het.
Toen de paniek afgezakt was, voelde ik me nog heel lang alsof ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. Een beetje alsof ik koekjes pikte En dan was ik nota bene ook al 25 en woonde ik al jaren op mezelf
dinsdag 1 mei 2012 om 12:27
quote:-noga- schreef op 01 mei 2012 @ 12:19:
bedankt voor jullie snelle reacties! ik heb het direct met m'n vriend besproken gister en hij zei dat hij dat gevoel ook al heel even had gehad en dat het idd koud watervrees is.....hij gaat er heel relaxt mee om .....Kijk, dat is fijn toch? Doe lekker kalm aan, wen een beetje aan het idee en ga dan voor het echie aan de slag. Succes!
bedankt voor jullie snelle reacties! ik heb het direct met m'n vriend besproken gister en hij zei dat hij dat gevoel ook al heel even had gehad en dat het idd koud watervrees is.....hij gaat er heel relaxt mee om .....Kijk, dat is fijn toch? Doe lekker kalm aan, wen een beetje aan het idee en ga dan voor het echie aan de slag. Succes!
dinsdag 1 mei 2012 om 12:30
Heel herkenbaar! Weet je wat het (denk ik) is. Voor de eerste keer sex zonder voorbehoedsmiddelen is misschien het begin van iets onomkeerbaars en dat is eng, doodeng.
Ik vond dat eigenlijk alleen de eerste maand. Daarna was de paniek weer wat weg omdat ik diep in mijn hart wel wist dat ik graag een kindje wilde.
Toen ik zwanger was kreeg ik rond de 20ste week weer een enorme paniekaanval. Ik dacht alleen maar 'WAAROM??? Ik wil dit denk ik helemaal niet!!' Na een paar dagen kwam ook daar weer de berusting in. Toen dochter was geboren zei ik ook tegen mijn vriend dat ik niet snapte waarom ik zo in paniek was geweest. Ik heb echt tijdens mijn zwangerschap aan vriendinnen gevraagd of ze het echt leuk vonden om een kind te hebben en dat ze me niet hoefden te schamen als ze het toch vonden tegenvallen (schaam...)
Nu ben ik zwanger van de tweede en toen ik een positieve test vast had sloeg de paniek meteen weer toe! Met dezelfde vraag 'wil ik dit wel' En ook nu weet ik diep in mijn hart dat ik dit natuurlijk heel graag wil.
Geen gekke gedachtes dus, doe waar jij je goed bij voelt.
Ik vond dat eigenlijk alleen de eerste maand. Daarna was de paniek weer wat weg omdat ik diep in mijn hart wel wist dat ik graag een kindje wilde.
Toen ik zwanger was kreeg ik rond de 20ste week weer een enorme paniekaanval. Ik dacht alleen maar 'WAAROM??? Ik wil dit denk ik helemaal niet!!' Na een paar dagen kwam ook daar weer de berusting in. Toen dochter was geboren zei ik ook tegen mijn vriend dat ik niet snapte waarom ik zo in paniek was geweest. Ik heb echt tijdens mijn zwangerschap aan vriendinnen gevraagd of ze het echt leuk vonden om een kind te hebben en dat ze me niet hoefden te schamen als ze het toch vonden tegenvallen (schaam...)
Nu ben ik zwanger van de tweede en toen ik een positieve test vast had sloeg de paniek meteen weer toe! Met dezelfde vraag 'wil ik dit wel' En ook nu weet ik diep in mijn hart dat ik dit natuurlijk heel graag wil.
Geen gekke gedachtes dus, doe waar jij je goed bij voelt.
dinsdag 1 mei 2012 om 12:35
quote:christina schreef op 01 mei 2012 @ 12:30:
Heel herkenbaar! Weet je wat het (denk ik) is. Voor de eerste keer sex zonder voorbehoedsmiddelen is misschien het begin van iets onomkeerbaars en dat is eng, doodeng.
Ik vond dat eigenlijk alleen de eerste maand. Daarna was de paniek weer wat weg omdat ik diep in mijn hart wel wist dat ik graag een kindje wilde.
Toen ik zwanger was kreeg ik rond de 20ste week weer een enorme paniekaanval. Ik dacht alleen maar 'WAAROM??? Ik wil dit denk ik helemaal niet!!' Na een paar dagen kwam ook daar weer de berusting in. Toen dochter was geboren zei ik ook tegen mijn vriend dat ik niet snapte waarom ik zo in paniek was geweest. Ik heb echt tijdens mijn zwangerschap aan vriendinnen gevraagd of ze het echt leuk vonden om een kind te hebben en dat ze me niet hoefden te schamen als ze het toch vonden tegenvallen (schaam...)
Nu ben ik zwanger van de tweede en toen ik een positieve test vast had sloeg de paniek meteen weer toe! Met dezelfde vraag 'wil ik dit wel' En ook nu weet ik diep in mijn hart dat ik dit natuurlijk heel graag wil.
Geen gekke gedachtes dus, doe waar jij je goed bij voelt.Wouw wat een super reactie! Stelt me echt enorm gerust! Thanks!!!
Heel herkenbaar! Weet je wat het (denk ik) is. Voor de eerste keer sex zonder voorbehoedsmiddelen is misschien het begin van iets onomkeerbaars en dat is eng, doodeng.
Ik vond dat eigenlijk alleen de eerste maand. Daarna was de paniek weer wat weg omdat ik diep in mijn hart wel wist dat ik graag een kindje wilde.
Toen ik zwanger was kreeg ik rond de 20ste week weer een enorme paniekaanval. Ik dacht alleen maar 'WAAROM??? Ik wil dit denk ik helemaal niet!!' Na een paar dagen kwam ook daar weer de berusting in. Toen dochter was geboren zei ik ook tegen mijn vriend dat ik niet snapte waarom ik zo in paniek was geweest. Ik heb echt tijdens mijn zwangerschap aan vriendinnen gevraagd of ze het echt leuk vonden om een kind te hebben en dat ze me niet hoefden te schamen als ze het toch vonden tegenvallen (schaam...)
Nu ben ik zwanger van de tweede en toen ik een positieve test vast had sloeg de paniek meteen weer toe! Met dezelfde vraag 'wil ik dit wel' En ook nu weet ik diep in mijn hart dat ik dit natuurlijk heel graag wil.
Geen gekke gedachtes dus, doe waar jij je goed bij voelt.Wouw wat een super reactie! Stelt me echt enorm gerust! Thanks!!!
dinsdag 1 mei 2012 om 12:36
dinsdag 1 mei 2012 om 12:36
dinsdag 1 mei 2012 om 12:37
dinsdag 1 mei 2012 om 12:43
Ik heb hetzelfde gevoel, paar maanden geleden wou ik het ook graag gelijk met de pil gestopt. Heb nu sinds vorige maand een nieuwe baan, dus kreeg al twijfels en dacht zodra ik ongesteld wordt ga ik maar weer aan de pil. En ja hoor vandaag een positieve test, dus ben een beetje in de war maar ook blij! Is overigens mijn tweede kind.
dinsdag 1 mei 2012 om 12:48
oh wat heerlijk herkenbaar!
wij hebben pas net besloten ervoor te gaan en we vinden het leuk. kunnen niet wachten, zijn doodsbenauwd en vinden het hééél eng!
logisch te relativeren aangezien je iets gaat doen wat zoals hierboven ook staat eerder nooit mocht en wat zo'n verantwoordelijkheid is! maar toch blijven die gevoelens regelmatig ineens opkomen.
mocht ik straks zwanger zijn zal dat ook wel enorm zijn want dan kun je écht niet meer terug!
desondanks blijft het toch voelen als een goede beslissing
wij hebben pas net besloten ervoor te gaan en we vinden het leuk. kunnen niet wachten, zijn doodsbenauwd en vinden het hééél eng!
logisch te relativeren aangezien je iets gaat doen wat zoals hierboven ook staat eerder nooit mocht en wat zo'n verantwoordelijkheid is! maar toch blijven die gevoelens regelmatig ineens opkomen.
mocht ik straks zwanger zijn zal dat ook wel enorm zijn want dan kun je écht niet meer terug!
desondanks blijft het toch voelen als een goede beslissing
En doooooor!
dinsdag 1 mei 2012 om 12:52
dinsdag 1 mei 2012 om 13:13
Zeeer herkenbaar, die paniek! Ik ben net een paar weken zwanger van de 3e, totaal ongepland en onverwacht (onze jongste is pas 6 maanden). Ik dacht al een paar dagen kwaaltjes te herkennen maar deed dat voor mezelf nog steeds af als ontzwangeren. Na een avondje gezellig eten (ja en de nodige drankjes) met vriendin een paar weken geleden toch maar een testje gedaan. Voor de zekerheid. Zat ik daar met mn katerige hoofd en zoon naast me in bad op de wc-pot, en zie zo een streepje verschijnen in dat testvenster....uuhmmm paniek!!
Ja we hebben de ruimte, genoeg liefde voor een 3e, alle spullen nog in huis etc etc, maar toch..even schrikken was het wel!
en nog steeds vliegt het me soms aan, maar dat zijn meer de praktische kanten.
Onthoud gewoon: je hebt altijd nog maaaaaanden de tijd om aan het idee te wennen!
Ja we hebben de ruimte, genoeg liefde voor een 3e, alle spullen nog in huis etc etc, maar toch..even schrikken was het wel!
en nog steeds vliegt het me soms aan, maar dat zijn meer de praktische kanten.
Onthoud gewoon: je hebt altijd nog maaaaaanden de tijd om aan het idee te wennen!
dinsdag 1 mei 2012 om 14:03
quote:Snoek schreef op 01 mei 2012 @ 12:26:
Ik riep na de positieve test tegen mijn man: oh mijn god wat hebben we gedaan??? Ik bedoelde het als geintje maar eigenlijk meende ik het best wel
Ik riep dit na de bevalling! En dan niet als geintje haha! Maar ook dat is goed gekomen gelukkig
Het is een grote stap en het is niet iets wat je terug kan draaien. Dat benauwde mij enorm. Alle andere beslissingen in je leven kan je terug draaien (verkeerde huis gekocht, verkeerde man getrouwd etc.) maar dit niet. Mama en papa ben je dan voor de rest van je leven. En dat is wel iets wat je je moet realiseren voordat je eraan begint. Terug krabbelen is er niet meer bij als je over de 24 weken bent. Maar volgens mij heeft iedereen dit soort gevoelens wel tijdens het proberen en tijdens de zwangerschap zelf. Tja, je kan nog wachten als het nu niet gelukt is. Maar waarschijnlijk heb je het tegen die tijd ook weer dan
Ik riep na de positieve test tegen mijn man: oh mijn god wat hebben we gedaan??? Ik bedoelde het als geintje maar eigenlijk meende ik het best wel
Ik riep dit na de bevalling! En dan niet als geintje haha! Maar ook dat is goed gekomen gelukkig
Het is een grote stap en het is niet iets wat je terug kan draaien. Dat benauwde mij enorm. Alle andere beslissingen in je leven kan je terug draaien (verkeerde huis gekocht, verkeerde man getrouwd etc.) maar dit niet. Mama en papa ben je dan voor de rest van je leven. En dat is wel iets wat je je moet realiseren voordat je eraan begint. Terug krabbelen is er niet meer bij als je over de 24 weken bent. Maar volgens mij heeft iedereen dit soort gevoelens wel tijdens het proberen en tijdens de zwangerschap zelf. Tja, je kan nog wachten als het nu niet gelukt is. Maar waarschijnlijk heb je het tegen die tijd ook weer dan
