Uitgerekend eerste helft oktober 2013

x

zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje, laat de baby's maar komen, maar hier nog steeds rustig heb vandaag heel veel met de honden gewandeld, paardenwei schoongemaakt in de hoop dat meer beweging zou helpen, niet dus

aapje31 jeetje dan zit er ook wel nog wat stress op als je vriend donderdag naar het buitenland moet hoop echt voor je dat het stress voor niks is..



had met mijzelf afgesproken mij niet vast te pinnen op de datum omdat mijn andere kinderen ook laat geboren zijn maar toch doe ik het weer. Stom!

x

Aapje, ik zou dit met je verloskundige of gyn bespreken. Zij kunnen precies vertellen wat de risico's zijn en je goed voorlichten. Hoop heel erg dat je baby gewoon snel komt!! Liefs mariene

aapje31 lastige beslissing zeg! heb laatst wel onderzoeken gelezen waar ik niet vrolijk van werd gezien het inleiden, bij strippen is dat anders maar je vriend wil natuurlijk ook bij de bevalling zijn , lastig, zal uiteindelijk denk ik wel vanzelf goedkomen!!!!

Aapje, wat een lastige keuze.

Als je blijft twijfelen, zou ik dat hele onderzoek gewoon laten gaan en het aan de doktoren overlaten of inleiden noodzakelijk is. Kan je inderdaad iets anders regelen met vriend ?



Maar goed, ik ben niet helemaal objectief. Heb geen goede ervaring met inleiden en het is dan ook mijn grote angst. Terwijl het natuurlijk heel vaak prima gaat en mooi dat het kan!



Amele, tien procent dat is echt veel!

Lastig Aapje! Zelf zou ik er niet voor kiezen. Nu had ik ook een grote wens om thuis te bevallen. Maar ook denk ik dat het altijd beter is om de natuur zijn gang te laten gaan. Neemt niet weg dat het fantastisch is dat het kán, indien het medisch noodzakelijk is. Maar ik begrijp ook dat jouw situatie lastig is ivm het reizen van je partner. Hij moet er natuurlijk gewoon bij zijn! Ik zou zelf toch alles op alles zetten om het op zijn werk te regelen.



Hier kwakkelt t een beetje. Baarmoeder rommelt wat. Mn temp al paar dagen iets hoger en mijn verbanden ruiken erg. Kraamzorg zou vandaag de laatste dag zijn maar we gaan straks met de verloskundige bespreken dat we willen verlengen. Word er ook erg onzeker van en maak me er ook wel zorgen over. Het gaat verder namelijk allemaal zó goed! Zit echt niet op een baarmoederontsteking te wachten. Zware antibiotica, moeten gaan kolven en dit weggooien enzo. Borstvoeding loopt juist zó goed!. Dus... Pfff! Zit er ff doorheen.

Voor alle wachtende zwangeren: Hold on! Nog efkes!!!

Aapje, het verhaal dat nu komt heeft ook met inleiden te maken, maar bij mij ging dat niet goed. M'n lichaam was er duidelijk nog niet zelf klaar voor.



WARNING: lezen op eigen risico....

Komt ie dan:

De bevalling was voor mij behoorlijk heftig en een zeer nare ervaring waar ik nog wel een tijd van moet bijkomen. Had 2 weken voor de bevalling al steeds erge pijn in m'n bovenbuik en er werd toen gedacht aan zwangerschapsvergiftiging. Maar de testen wezen steeds uit dat het niet zo was en we mochten gewoon weer terug onder controle van de verloskundige. Ze dachten aan misschien een spierscheuring, gekneusde ribben of dat de baby gewoon klem zat. Ik liet op me inpraten dat het niets ernstigs was en dacht dat het er dan maar gewoon bij hoorde die laatste weken. Helaas bleef ik de pijn houden en zondag op maandagnacht was voor mij de maat vol. Maandagochtend de vk gebeld en toen zij bloeddruk kwam meten was deze iets verhoogd, maar zij merkte aan mij dat ik het niet vertrouwde en stuurde me voor de zóveelste keer door naar het ziekenhuis. Daar voor de wéér alle bekende testen gedaan en we zaten al te bedenken wat we zouden zeggen als ik weer naar huis gestuurd werd, toen de gynaecoloog kwam vertellen dat ze mij op gingen nemen, dat ik het HELLP syndroom had, ze die middag gelijk de weeën op gingen wekken en ik de volgende ochtend dan hoogstwaarschijnlijk ging bevallen. Wij waren natuurlijk in een soort van shock en moesten 'even' verwerken wat hij ons zojuist verteld had. Al gauw daarna werd een 'ballon' geplaatst om ontsluiting te verkrijgen en later kwam daar ook een infuus met wee-opwekkers bij. 's Nachts verloor ik de ballon en de slijmprop, wat een goed teken was. Ze hadden 2 á 3 cm ontsluiting gemeten dus dat ging heel goed. Ik wist de weeën prima weg te puffen door zo rustig mogelijk te blijven en de vorderingen/vooruitzichten waren goed. De wee-opwekkers werden steeds opgehoogd en het werd heftiger om alles rustig op te vangen, maar.... Alles voor de baby! Helaas verdwenen deze positieve gedachten steeds meer na een uur of 18, toen er nog steeds maar 3 cm ontsluiting was en de weeënstormen bleven komen. Weer het infuus opgeschroefd en door blijven gaan en weer een nieuwe dienst met arts-assistenten en gynaecologen die niet begrepen hoe het nu niet kon vorderen. Ze konden Jools ook niet meer monitoren op de CTG door de weeënstormen en moesten rond 15.15 inwendig bloed van Jools aftappen om haar PH waarde te bepalen. Gelukkig bleek dit allemaal in orde en werd het infuus weer opgeschroefd. Ik wist ondertussen niet meer waar ik het zoeken moest en was volledig in mijn eigen wereld gekeerd. Het koste me lichamelijk en geestelijk zo ongelooflijk veel kracht om positief te blijven en door te gaan, vooral ook omdat er totaal geen schot in zat en het een soort van onmenselijk aan het worden was. Wanneer er een heek kleine pauze was, viel ik flauw of moest overgeven. De afwezige toestand en misselijkheid kwam waarschijnlijk ook door de morfine die ze twee keer hadden toegediend. Ruggenprik was geen optie omdat mijn trombocyten-waarde onder de 70 lag en ze geen risico wilden nemen. Je bloed stolt hierdoor nl niet meer goed en de kans op een interne bloeding die niet stopt en dus verlamming is te groot.

Rond 18.15 wilden ze weer Jools' haar bloed testen, maar tijdens de voorbereidingen hiervan kwamen ze erachter dat ze hier het materiaal niet meer voor in huis hadden... Provisorisch probeerden ze dit op te lossen, maar het lukte niet goed omdat het buisje afbrak. (De volgende ochtend vonden ze bij het wassen nog een stukje hiervan in mij...) Om 18.55 werd besloten door weer een nieuwe gynaecoloog dat het zo niet langer kon en dat er een keizersnede moest komen. Het kon mij allemaal niet meer schelen, zolang dit maar stopte. Mijn vriend was inmiddels in tranen (en even daarvoor al bijna flauwgevallen), maar wist zich te herpakken. Hij kreeg een OK pak aan en nam de camera mee om zoveel mogelijk vast te leggen en straks de eerste zorg voor Jools op zich te nemen. Tussen een van de weeënstormen door hebben ze mij in de OK toch die ruggenprik gegeven en om 19.17 uur is Jools geboren. Ze huilde gelijk, alle testjes waren goed en mijn vriend legde haar bij mijn hoofd. Hij ging daarna met haar naar onze kamer en ik werd daar later ook heengebracht. Heb zelf van de laatste uren, of eigenlijk de hele dinsdag weinig meegekregen, dus het is goed dat er foto's zijn. Ik zie wel dat ik dat ben op die foto's en weet dat het gebeurd is, maar het lijkt alsof het een hele slechte film is waar ik in ben beland. Alsof het niet echt is. Zelfs de gynaecologen waren er nogal van onder de indruk wat er was gebeurd en stonden de dagen erna behoorlijk vaak naast m'n bed om even te kletsen over de hele ervaring.

Al met al heeft het totaal 27 uur geduurd en heb ik de dagen erna ook nog weinig meegekregen wat er allemaal gebeurde. Wel weet ik dat er veel visite kwam en dat mij dit erg uitputte. Kon niet lachen, huilen, hoesten of niezen omdat dit veel te veel pijn deed. Ook de kleinste bewegingen waren bijna niet te doen. En als er bezoek is doe je je toch vrolijker voor dan je je misschien voelt. Op donderdag ging het catether en infuus eruit en mocht ik voor het eerst uit bed. Dit was zeer pijnlijk, maar gelukkig is mijn vriend een zeer bekwame fysio en hielp hij mij erdoorheen. Wat de verpleegkundigen even vergaten te vertellen was dat je na een keizersnede én het verwijderen van catether geen aandrang tot plassen voelt. Ik zat dus al een paar uur op bed en had de afgelopen dagen enorm veel vocht toegediend gekregen, toen ik verschrikkelijke pijn onderin m'n buik kreeg. Brandend en alsof er wat ging ontploffen. De (stomme) verpleegster dacht dat het blaasontsteking zou kunnen zijn en zei dat ik maar in een potje moest plassen. Maar ik kon niet eens bewegen omdat dit nog meer pijn deed. Uiteindelijk de po-stoel erbij gehaald en vriend heeft me hier op moeten heisen omdat ik zowat crepeerde van de pijn. Ik met dat kleine potje onder me plassen en dat luchtte op!!! Maar.... Het blééf maar stromen en het potje zat binnen no-time voller dan vol, maar de po ook! De allergrootste plaswaterval ooit! Bleek nou dat ik 900 cl had geplast, terwijl er maar 300 cl in een blaas past.... Dus niet heel gek dat ik het gevoel had dat iets op ontploffen stond, dat wás ook echt zo!

Heb die dag voor het eerst Jools verschoond en dat was erg bijzonder. Heb al zoveel luiers verwisseld bij andere baby's van vriendinnen en vroeger op bijbaantje bij kdv, maar je eigen baby is wel heel speciaal natuurlijk. Eindelijk kon het opbouwen van onze band voor mijn gevoel ook beginnen, want dat is ook allemaal anders verlopen dan ik gehoopt had. Toen ze haar na de keizersnede bij mijn hoofd legden kon ik niet goed geloven en voelen dat het om mijn eigen kindje ging. Een ben nu nog steeds aan het opbouwen, het wordt elke dag sterker!

Alles wat er gebeurd is begint nu langzaamaan tot me door te dringen en ben er best van ondersteboven. Ook de pijn valt erg tegen, maar moet me leren over te geven eraan om zo rustig en goed mogelijk te herstellen. Gelukkig heb ik de allerbeste partner, verzorger, kok, personal-assistent en newbe papa in 1 aan mijn zijde en zorgt hij fantastisch voor mij en Jools. Daar ben ik hem ongelooflijk dankbaar voor en scheelt de helft in het herstel en het positief blijven. Jools is ons zonnetje en om haar steeds beter te leren kennen is geweldig. Daar doe ik het allemaal voor! Het herstel valt me behoorlijk tegen, heb nog veel pijn en de stijgende lijn gaat me veel te langzaam. Moet me er echt aan overgeven...! Wat wel gelijk goed ging is de borstvoeding. De borstvoeding ging gelukkig wel gelijk goed, ook al had ik de eerste dagen nog maar weinig productie. We brachten het goed op gang door gelijk na het voeden ook te kolven. En Jools kreeg er ook wat kunstvoeding bij omdat ze 7% afgevallen was. Eerst in een plastic bekertje om 'tepel-speen-verwarring' te voorkomen volgens de ene verpleegkundige, maar later gewoon met een flesje. Geen last van enige verwarring, want ze drinkt uit alles. Maar met de kv mochten we gelukkig al gauw stoppen. Nu heb ik echt heeeel veel productie en groeit ze goed.

De volle en positieve batterij en flow die ik altijdchad zijn na de bevalling diep onder het nulpunt gedoken en door de drukke tijd daarna heb ik dit nog niet op kunnen laden. Vanaf nu ga ik echt even voor mezelf en ons gezinnetje kiezen en wil de komende tijd vééééél minder mensen zien!!!

AndeG jeetje wat heftig wat jij hebt meegemaakt! duidelijk geschreven, hoop zelf ook echt niet op een inleiding, strippen mogen ze doen wat mij betreft , maar ja soms heb je het niet voor het zeggen jammer genoeg, hoop dat je snel een goede band met haar gaat krijgen, gaat wel goed komen!!!!



bij mij nog steeds rustig jammer genoeg

x

succes aapje! hoop dat het strippen gaat helpen zodat de bevalling snel begint!

Lieve AndeG, wat een heftig verhaal. Je gevoelens doen me denken aan mijn eerste bevalling, al ging die heel anders (juist veel te snel!) Maar het gevoel van paniek en het idee hebben dat je samen met je kindje het hoekje omgaat hebben diepe indruk gemaakt. Jouw verhaal is nog wel een stuk heftiger dan het mijne, dus denk om jezelf! Goed dat je rust gaat pakken. Ik heb destijds mede door de hele toestand en slechte nazorg waarschijnlijk een postnatale depressie gekregen, waarschijnlijk had het me erg kunnen helpen als ik de kans had gekregen de bevalling goed na te bespreken en psychische hulp had gekregen.

Mensen wuiven het vaak weg met 'gelukkig is het achter de rug en heb je nu een mooi kindje..' Jaja, ondertussen lag ik nog elke nacht hyperventilerend die bevalling te herbeleven.

Doe rustig aan en zorg dat je je verhaal kwijt kan!! Geniet van je mooie meisje, je klinkt heel trots.

Aapje, het klinkt alsof je een goede keuze hebt gemaakt. Hopelijk heeft het strippen effect en kan je snel je kindje in je armen houden!



Natas, hoop dat het meevalt. Kijk even op borstvoeding.com hier staat ergens een lijst met medicatie die wel met bv samengaat. Vaak zet men voor de zekerheid in de bijsluiter dat het beter niet bij bv genomen kan worden. Of overleg met een lactatiekundige, heel vaak kan het wel of een ander soort antibiotica, huisartsen zijn hier niet altijd van op de hoogte schijnt het.

Zou zonde zijn als je voor niets je melk weg moet gooien.

*breekt weer ff in*

Jeetje AndeG, wat een verhaal! Hellp + al die tijd weeën + een keizersnede is niet niks.



Inderdaad heel goed om nu een tijdje te cocoonen met je vriend en Jools. Je bent 6 weken kraamvrouw hè en die tijd heb je zeker bij een sectio nodig om te herstellen. Dus luister maar goed naar jezelf.



Nog een tip voor jou en de anderen met een sectio: er bestaat een supergoede (en dure) littekencreme op basis van siliconen:?dermatix. Als je na 6 weken op controle komt kun je de arts vragen om er een receptje voor uit te schrijven. Wel zo mooi als het litteken snel glad, licht en dun wordt Zeker bij een spoedsectio kan het litteken wat minder mooi zijn en als je slank bent dan valt het litteken niet in een huidplooi. Dan kan het er maar beter mooi uit zien



Veel geluk allemaal!

*breekt weer uit*!

Allereerst nog gecondoleerd met t verlies van je vader Marion. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk om hem juist nu te moeten missen.



Gefeliciteerd voor alle bevallen dames en sterkte nog voor de dames die nog moeten wachten!



Wat mijn bevallingsverhaal betreft; ik merk dat ik er wat gemengde emoties/gevoelens aan heb over gehouden. Het begon allemaal op woensdag. We hadden een afspraak bij de verloskundige en ik merkte dat ik op begon te raken. Met vriend had ik al besproken dat ik wilde gaan vragen of ze de week erop (op de ud) wilde strippen als de kleine er dan nog niet was. Vriend was het er mee eens. Dus besproken, waarop ze aangaf dat als het kon ze dat best wilde doen. Vervolgens nam ze m'n bloeddruk op en die was in de laatste weken al aan t oplopen maar zat nu wel heel eeg op die grens waarop ze mogelijk maatregelen moesten gaan nemen. Vervolgens liggen om de baby te voelen waarop ze ineens zegt "ik kan je ook nu strippen?" De paniek die vervolgens in vriend's ogen te zien was was niet te kort, hahaha. Op onze lichte schrik antwoordde ze dat ze gewoon aan me zag dat ik er klaar mee en voor was, de baby voelde goed, dat gecombineerd met m'n bloeddruk maakte dat ze vond dat t wel kon en misschien zelfs wel beter was. Bovendien bestond het risico dat als m'n bloeddruk nog verder zou stijgen en dan zou ik overgedragen moeten worden aan t ziekenhuis met het risico op een ingeleide bevalling. Dus, besloten, strippen maar. Nou had ik al wat ervaringen opgezocht, de een vind t een vervelend gevoel de ander wat pijnlijk maar op de pijn die dit met zich meebracht was ik niet voorbereid. Later herkende ik de pijn toen de weeën om de 4 minuten kwamen als de piek van de wee. Die voelde precies hetzelfde als dat t strippen deed. Ik bleek bij het strippen 2cm ontsluiting te hebben, de vliezen reageerden goed en na het strippen had ik al 4cm. Ze gaf aan goede hoop te hebben voor me. Waarschijnlijk zou de bevalling binnen 24u beginnen. Na de afspraak was ik helemaal afgepeigerd maar is het rommelen niet meer gestopt. Die dag nog een dutje gedaan en s avonds gewoon geslapen maar bij het wakker worden merkte ik al dat ik vrij regelmatige contracties had. Tegen vriend gezegd dat t rommelde maar dat ie maar gewoon naar z'n werk moest gaan. Vanaf 9u ben ik ze gaan bijhouden. Tegen 12u smiddags was de regelmaat dusdanig dat ik vriend heb gebeld om te zeggen dat het die dag waarschijnlijk zou gaan gebeuren. Vriend kwam na 2u thuis en begon vervolgens alsnog aan een grote schoonmaak. Na een uur heb ik m verzocht om te stoppen omdat ik er gestrest van raakte waardoor de weeën weer afnamen. Vriend heeft vervolgens nog even een dutje gedaan en rond 8u savonds heb ik m wakker gemaakt met het verzoek de verloskundige te bellen.

Bij het onderzoek bleek ik nog steeds 4cm ontsluiting te hebben en heb ik aangegeven dat ik waarschijnlijk wel pijnstilling wilde. We wilden al dat ik in het ziekenhuis zou bevallen dus ze heeft ons meteen doorgestuurd. Om 21u kwamen we in het ziekenhuis aan en waren de weeën inmiddels dusdanig heftig dat ik zeker wist; pijnstilling! Omdat ik het idee van een ruggeprik wat eng vond heb ik om remifentanil gevraagd. De twijfel was nog of dat handig was met 4cm ontsluiting omdat remifentanil max 5u werkt maar tegen de tijd dat de arts er was om het te bespreken namen de weeën dusdanig toe dat het me niet meer kon schelen. In de tussentijd had ze ook de vliezen gebroken met de mededeling dat de weeën wrs nog wat venijniger zouden worden. Ik had pijn, wist niet meer hoe ik moest liggen of zitten bij het opvangen van de weeën en wilde gewoon nú minder pijn. Inmiddels begon ik ook wat duf te worden. Wat in praktijk 2a3uur duurde leek voor mij een eeuwigheid want de weeën kwamen steeds sneller en heftiger. Na een hoop gedoe (ik bleek heel moeilijk te prikken voor een infuus) zat de remifentanil er eindelijk in en vervolgens gebeurde er...niks. Ook al hadden de verloskundige en vriend het idee dat het wel wat deed, voor mij was het iig niet wat ik er van gehoopt had dan.



Ik denk dat ik vervolgens nog ong een uur weeën heb liggen opvangen toen ik merkte dat ik bij de laatste weeën een enorme persdrang had. Na een paar keer aangegeven waarop de gynaecoloog eerst wilde kijken of ik voldoende ontsluiting had voordat ik mee mocht persen. Ik moest dus de persweeen wegzuchten en mocht alleen mee persen als het weg puffen écht niet meer ging. Vervolgens moest ik van m'n rechterzijde op m'n linker gaan liggen omdat de baarmoedermond links nog een randje had. En weer moest ik de persweeen wegpuffen. Ik denk dat ik dat twee keer gedaan heb toen ik aangaf dat t echt niet meer ging. Vriend moet nog lachen om m'n antwoord op de vraag hoe het voelde waarbij ik uitschreeuwde "het braaaaaaand!!". En hoewel ik dacht dat het moment waarop je mee mag persen opluchting biedt ging dat laatste uur zo snel dat ik volledig overrompeld werd. Bovendien had ik zo lang persweeen weg liggen puffen dat ik gewoon niet wist wat te doen toen ik wel mocht persen. De verloskundige en gynaecoloog probeerden me aan alle kanten te coachen (knieën vast pakken, geen geluid maken, alleen maar persen, naar beneden toe) maar ik was fysiek zo moe dat ik t nauwelijks voor elkaar kreeg. M'n knieën vastpakken al helemaal niet want bij het opvangen van de weeën had ik steeds heel hard het bedhek vastgepakt waardoor ik gewoon geen kracht meer had. Uiteindelijk heb ik mn lichaam maar gewoon het werk laten doen en geprobeerd zo goed als mogelijk te luisteren naar de adviezen en is onze zoon in 4x persen ter wereld gekomen. 4 minuten uitdrijving. Voor m'n gevoel duurde t veel langer. M'n redding was dat, bij de laatste aanmoediging van de arts ik haar niet geloofde dat ik echt bijna klaar was, m'n vriend neens riep "echt, nog heel even hij is er echt echt echt bijna!!!" Terwijl ie tot dan toe heel stil was gebleven.



Wat ik lastig vind als ik erop terug kijk is dat het in principe heel goed verlopen is. Geen echte rupturen (alleen in de vagina wand een paar scheurtjes), snel weer op de been, borstvoeding verloopt super en een supersnelle uitdrijving. Maar doordat ik zo overvallen werd door het geheel en de instructies niet goed kon opvolgen voelt t toch een beetje alsof ik gefaald heb ergens. Suf hè? Misschien zijn t gewoon de hormonen wel. Zeker aangezien ik in de uren en dagen na de bevalling wel hartstikke tevreden was.



Maar goed, langzaamaan ben ik verliefd geworden op onze zoon (hier niet dat instant verliefde gevoel bij de geboorte. Moest echt ff aan m wennen maar da's ook prima wat mij betreft.) en geniet ik echt volop van m. Kan uren naar m kijken en wil m eigenlijk helemaal niet in z'n bedje leggen overdag. Vind t veel te leuk om m bij me te hebben. Ook al slaapt ie 90% van de tijd



Hoop dat jullie ook snel jullie kleintjes in jullie armen mogen hebben!!

PotjeSambal, bedankt voor je verhaal. Lekker genieten joh, van je kleine mannetje!

Enne, heel normaal dat je het allemaal even verwerken moet, het is niet niks, zelfs als het allemaal relatief goed gaat.



Vanochtend bij controle was mijn bloeddruk ineens veel te hoog. Direct naar het ziekenhuis gestuurd. CTG, lab, het hele circus. Gelukkig waren alle uitslagen verder goed en met de baby ook. Omdat ik zo tegen inleiden op zie, en mijn ervaring van vorige bevallin ben ik gestript en mocht ik naar huis om te kijken of het spontaan komt. Morgen weer controle in het ziekenhuis, tot die tijd mag ik thuis bevallen.

Hopen jullie met me mee dat het spontaan begint??? Tot nu toe gebeurd er niet zoveel helaas.

Wel af kunnen spreken dat ze -mocht inleiden noodzakelijk zijn- het proberen met wat minder geweld, eerst alleen de vliezen breken en kijken wat er gebeurd voordat het infuus er in gaat.

x

Hier nog geen baby of weeën helaas. Vannacht werd ik wakker van vervelende harde buiken (niet echt pijnlijk) die wel een tijdje steeds terug kwamen. Helaas niet doorgezet.

Ik heb nog een paar uurtjes voordat ik naar het ziekenhuis ga, maar geloof niet dat het nog op gang gaat komen.



Aapje, een spannende dag vandaag voor jullie dus! Succes met strippen en ik hoop dat je vriend in goed overleg thuis mag blijven.

Vanmorgen om vijf voor twaalf bevallen van een mooie zoon genaamd finn ontsluiting ging weer geheel pijnloos zonder weeeen alleen na anderhalf uur persen kwam hij nog steeds niet verder en ben ik met ambulance naar ziekenhuis gegaan en is hij met vacuüm gehaald zonder knip of scheur blij hij heeft het overigens nooit moeilijk gehad !

Marion, gefeliciteerd!!! Ik begon al te denken, willen die oktoberkindjes er niet uit ofzo? Hier nog geen teken van een wee of begin van de bevalling.

Superleuke naam trouwens, Finn!

Hee meiden!



Marion: gefeliciteerd en erg leuke naam!!! NYC, Mimmy, Amele, Aapje succes met wachten. Aapje ik denk dat je een goede keuze hebt gemaakt! Hopen dat het snel zelf op gang komt.

AnnedeG en potjeSambal bedankt voor jullie verhalen. Ik kan ze echt niet lezen zonder zelf tranen te krijgen.

Natas, hoop dat je snel weer beter voelt!

Liesje en Hiesje en zomerzonnestraal hoe is het met jullie?



Hier gaat het goed met T. Af en toe krampjes. Maar hij eet goed, slaapt goed en ben smoorverliefd op hem Met mij zelf gaat het ook steeds beter, al merk ik wel dat ik af en toe rustiger aan moet doen. Kraambezoek komt hier langzaam op gang en dat is wel fijn. We nemen ook bewust veel tijd met zijn 3 en Bergen post elke dag en ook pakjes van sommige mensen, heerlijk!

Bij de verloskundige geweest; bloeddruk perfect, kind ligt nog steeds prima, hart klinkt goed, gewicht gelijk gebleven (dat van mij).



Hebben besproken wat de procedures zijn de komende weken mocht ik nog niet bevallen zijn. Volgende week mogelijk strippen (vliezen losmaken), paar dagen later controle ziekenhuis (mocht ik niet bevallen zijn ondertussen) om de conditie van kind/vruchtwater/placenta/ik te controleren, afhankelijk van uitslag advies hoe verder te gaan.



Voor nu gaat het perfect, dus mag nog best even duren zolang ik nergens last van heb. Volgens de verloskundige heb ik een goed lichaam voor een bevalling (sterk, gezond, lang, goede buik). Dus we zien het wel.



Volgende week weer een afspraak op donderdag middag.



Gefeliciteerd alle dames die hun kindje al hebben mogen ontmoeten. Hier dus nog geen weeën of gerommel, maar ben ook nog lekker bezig met van alles.