Zwanger
alle pijlers
Uitgerekend februari 2013
donderdag 28 februari 2013 om 22:00
Lieve Karlie,
Ik herken zo je gevoelens, hier stond ook alles klaar voor ons kleine meisje (die ik overigens nooit in haar oogjes heb kunnen kijken), en nu blijft het leeg....wij hebben de kinderwagen, box en wipstoeltje opgeruimd, maar het gaat allemaal nog niet weg. Ook ik heb heel erg het verlangen om weer zwanger te zijn. Volgens mijn gynaecoloog is dat gevoel heel normaal, dus schaam je er zeker niet voor. Zelfs mijn man begreep het! Je lichaam is er klaar voor om een kindje alles te geven wat het nodig heeft, maar er is niks om voor te zorgen. Als je het kamertje binnen komt is het alsof je kindje er is, alles staat klaar. Alleen dat kindje is er niet.....
Kom je de dagen nog een beetje door? Ik heb nog een dochter, daar ga ik voor door, ik moet wel. En wat jij voelt, over dat schuldig zijn tegenover je man, ik heb dat ook, maar vooral tegenover mijn dochter, ze had zich enorm verheugd op haar zusje en dat kon ik haar uiteindelijk niet geven.....
Je vraagt je af hoeveel verdriet een mens kan hebben hè? Ik had vandaag een redelijk goede dag, maar gisteren was het helemaal niks, je zit in een achtbaan die af en toe rustig omhoog gaat, maar je daarna in een vrije val stort.
Mocht je behoefte hebben om te praten, feel free, maar als je liever je rust wilt snap ik dat ook heel goed. Heel veel kracht en wees er voor elkaar, praat samen en geef elkaar de ruimte om het verdriet te verwerken, we zullen het allemaal nodig hebben.
Knuffel voor jou!
Oja, ik herinner me dat je ook een spoed keizersnede hebt gehad, net als ik. Gezien mijn leeftijd (37) hebben wij wel groen licht gekregen om na een half jaar weer te proberen om eventueel zwanger te worden. Je lichaam moet ook weer even herstellen van de operatie......
Ik herken zo je gevoelens, hier stond ook alles klaar voor ons kleine meisje (die ik overigens nooit in haar oogjes heb kunnen kijken), en nu blijft het leeg....wij hebben de kinderwagen, box en wipstoeltje opgeruimd, maar het gaat allemaal nog niet weg. Ook ik heb heel erg het verlangen om weer zwanger te zijn. Volgens mijn gynaecoloog is dat gevoel heel normaal, dus schaam je er zeker niet voor. Zelfs mijn man begreep het! Je lichaam is er klaar voor om een kindje alles te geven wat het nodig heeft, maar er is niks om voor te zorgen. Als je het kamertje binnen komt is het alsof je kindje er is, alles staat klaar. Alleen dat kindje is er niet.....
Kom je de dagen nog een beetje door? Ik heb nog een dochter, daar ga ik voor door, ik moet wel. En wat jij voelt, over dat schuldig zijn tegenover je man, ik heb dat ook, maar vooral tegenover mijn dochter, ze had zich enorm verheugd op haar zusje en dat kon ik haar uiteindelijk niet geven.....
Je vraagt je af hoeveel verdriet een mens kan hebben hè? Ik had vandaag een redelijk goede dag, maar gisteren was het helemaal niks, je zit in een achtbaan die af en toe rustig omhoog gaat, maar je daarna in een vrije val stort.
Mocht je behoefte hebben om te praten, feel free, maar als je liever je rust wilt snap ik dat ook heel goed. Heel veel kracht en wees er voor elkaar, praat samen en geef elkaar de ruimte om het verdriet te verwerken, we zullen het allemaal nodig hebben.
Knuffel voor jou!
Oja, ik herinner me dat je ook een spoed keizersnede hebt gehad, net als ik. Gezien mijn leeftijd (37) hebben wij wel groen licht gekregen om na een half jaar weer te proberen om eventueel zwanger te worden. Je lichaam moet ook weer even herstellen van de operatie......
vrijdag 1 maart 2013 om 03:59
Dana, ik heb toentertijd ook een keizersnede gehad en ook ik ken het gevoel van snel weer zwanger willen worden. En toen moesten we minstens zes maanden wachten voor het herstel... Terwijl we inderdaad zaten in een leeg huis, elke keer langs het lege kamertje liepen, terwijl alles weer 'hetzelfde' was als voor de zwangerschap terwijl we ons hadden ingesteld op een compleet ander leven... Uiteindelijk duurde het acht maanden voordat ik weer zwanger was, en het voelde alsof mijn leven tot die tijd op pauze stond. De wereld ging verder, zonder ons.
Wat betreft muziek luisteren wij behalve 'Zo mooi' van Blog vaak ook 'Zo stil' van hun. Fly, van Céline Dion. One more day, van Rocket Club. Gone too soon, van Daughtry. Precious child, van Karen Taylor Good. En, nu het inmiddels iets langer geleden is, Oud verdriet van Acda & de Munnik...
Wat betreft muziek luisteren wij behalve 'Zo mooi' van Blog vaak ook 'Zo stil' van hun. Fly, van Céline Dion. One more day, van Rocket Club. Gone too soon, van Daughtry. Precious child, van Karen Taylor Good. En, nu het inmiddels iets langer geleden is, Oud verdriet van Acda & de Munnik...
vrijdag 1 maart 2013 om 08:38
Frahim, wat duurt de tijd dan lang..... En wat fijn dat je wel weer zo snel zwanger was! Maar inderdaad het lege, lege gevoel wat je hebt als alles is ingesteld op de komst van een kindje....
Ik vind het ook zo naar dat het schijnbaar nog zo vaak voorkomt dat er kindjes overlijden tijdens zwangerschap en bevalling..... Ik wist niet dat een mens zoveel verdriet kon hebben......
Wij hebben twee jaar geduld moeten hebben voordat ik zwanger was van mijn tweede dochter, dus ik durf al helemaal niet te hopen op een snelle zwangerschap als we er weer voor zouden gaan......lastig allemaal, je hebt het gevoel dat je zo op moet schieten en dat werkt alleen maar averechts volgens mij.
Mooi dat je muziek hebt waar je mooie herinneringen aan hebt, dat blijft je altijd bij. Ik heb net nog even naar Blof geluisterd, dan kun je me echt wegdragen, ben dan helemaal kapot en leeg......
Ik vind het ook zo naar dat het schijnbaar nog zo vaak voorkomt dat er kindjes overlijden tijdens zwangerschap en bevalling..... Ik wist niet dat een mens zoveel verdriet kon hebben......
Wij hebben twee jaar geduld moeten hebben voordat ik zwanger was van mijn tweede dochter, dus ik durf al helemaal niet te hopen op een snelle zwangerschap als we er weer voor zouden gaan......lastig allemaal, je hebt het gevoel dat je zo op moet schieten en dat werkt alleen maar averechts volgens mij.
Mooi dat je muziek hebt waar je mooie herinneringen aan hebt, dat blijft je altijd bij. Ik heb net nog even naar Blof geluisterd, dan kun je me echt wegdragen, ben dan helemaal kapot en leeg......
vrijdag 1 maart 2013 om 09:38
In plaats van een nieuw topic vind ik het wel fijn om hier af en toe iets te schrijven, maar ik wil ook zo'n mooi topic niet zo naar eindigen..
De verloskundige in het ziekenhuis waar we naartoe zijn gebracht ná de spoedkeizersnede in een ander ziekenhuis (daar hadden ze geen neo) gaf aan dat ze daar adviseren een jaar te wachten met een volgende zwangerschap. Zij heeft mij verder totaal niet onder behandeling gehad hoor, maar ik heb zowat het voltallige personeel daar wel aan mijn bed gehad. Maar voor de na-controle moet ik weer naar ziekenhuis 1 en ik hoop heel erg dat de gyn daar wel aangeeft dat 6 maanden 'genoeg' is. Ik ben ook al 36 zo.. en we willen zo ontzettend graag een kindje om voor te zorgen. De eerste zwangerschap ging heel snel, ik hoop dat ons dat bij de 2e ook gegeven is. Ik herken wat jullie zeggen over 'dat je leven tot dan toe stil staat'. Mijn man snapt het gelukkig ook goed, wil het ook graag en we zien het beide absoluut niet als vervanging van ons zoontje! Ik denk wel dat het me 'goed' zou doen, hoewel de volgende zwangerschap nooit meer zo onbezorgd zal zijn. Ik sta dan echt op extra controle in het ziekenhuis, al moet ik er 9 maanden voor in bed aan de ctg liggen. De zwangerschap van mijn zoontje leek volledig probleemloos, maar toch ineens dysmatuur bij 40 weken. Hadden ze dat nou maar eerder opgemerkt! Had ík het maar eerder opgemerkt, maar er was niets om dat aan te merken. Daar heb ik ook erg last van, hád ik het eerder moeten merken? Ze zoeken de oorzaak in de kleine placenta.. ik geloof dat de placenta bij iedere zwangerschap weer anders is, dus dat dat een volgende zwangerschap in elk geval niet in de weg zal staan..
Dana75, Frahim, we hebben zulke vergelijkbare verhalen. Het doet me 'goed' dat ik niet alleen sta, maar ik gun het mijn ergste vijand nog niet. Frahim, gaat alles nu goed met je kleintje? Kun je ervan genieten, of maak je je nog steeds zorgen?
De verloskundige in het ziekenhuis waar we naartoe zijn gebracht ná de spoedkeizersnede in een ander ziekenhuis (daar hadden ze geen neo) gaf aan dat ze daar adviseren een jaar te wachten met een volgende zwangerschap. Zij heeft mij verder totaal niet onder behandeling gehad hoor, maar ik heb zowat het voltallige personeel daar wel aan mijn bed gehad. Maar voor de na-controle moet ik weer naar ziekenhuis 1 en ik hoop heel erg dat de gyn daar wel aangeeft dat 6 maanden 'genoeg' is. Ik ben ook al 36 zo.. en we willen zo ontzettend graag een kindje om voor te zorgen. De eerste zwangerschap ging heel snel, ik hoop dat ons dat bij de 2e ook gegeven is. Ik herken wat jullie zeggen over 'dat je leven tot dan toe stil staat'. Mijn man snapt het gelukkig ook goed, wil het ook graag en we zien het beide absoluut niet als vervanging van ons zoontje! Ik denk wel dat het me 'goed' zou doen, hoewel de volgende zwangerschap nooit meer zo onbezorgd zal zijn. Ik sta dan echt op extra controle in het ziekenhuis, al moet ik er 9 maanden voor in bed aan de ctg liggen. De zwangerschap van mijn zoontje leek volledig probleemloos, maar toch ineens dysmatuur bij 40 weken. Hadden ze dat nou maar eerder opgemerkt! Had ík het maar eerder opgemerkt, maar er was niets om dat aan te merken. Daar heb ik ook erg last van, hád ik het eerder moeten merken? Ze zoeken de oorzaak in de kleine placenta.. ik geloof dat de placenta bij iedere zwangerschap weer anders is, dus dat dat een volgende zwangerschap in elk geval niet in de weg zal staan..
Dana75, Frahim, we hebben zulke vergelijkbare verhalen. Het doet me 'goed' dat ik niet alleen sta, maar ik gun het mijn ergste vijand nog niet. Frahim, gaat alles nu goed met je kleintje? Kun je ervan genieten, of maak je je nog steeds zorgen?
vrijdag 1 maart 2013 om 11:23
Oh, die schuldgevoelens hè? Had ik niet iets moeten merken, had ik iets eerder moeten doen..... Maar het wordt ook zo vaak om me heen gezegd: "Geef je zelf niet de schuld!" Ik neem aan dat je gewoon goed voor jezelf hebt gezorgd, niet hebt gerookt, bijzonder weinig gedronken, geen rauw vlees hebt gegeten....afijn, de hele riedel. Er zijn gewoon dingen die ongrijpbaar zijn en dit is zo'n situatie, hoe oneerlijk en gemeen ook. En ik praat er nu wel rustig over, een uur geleden zat ik nog hysterisch in tranen me af te vragen waarom dit toch gebeurd is.... Ja, doordat de placenta acuut losgelaten had, dat weet ik wel, maar je wilt weten waarom je dit toch overkomt.
Ik hoop ook heel erg voor je dat je eigen gynaecoloog zegt dat je het over 6 maanden mag gaan proberen, het duurt al zo lang en wat je zegt: we hebben onze leeftijd tegen. En idd is een eventueel volgend kindje nooit een vervanging van onze engeltjes, dat kan ook niet, maar ik herken het heel erg dat je zegt dat het je zal helpen in de verwerking, dat gevoel heb ik ook.
Er wordt bij elke zwangerschap een nieuwe placenta aangemaakt, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Bij mijn eerste is dat allemaal goed gegaan en als er geen bloedstolsel achter mijn placenta had gezeten zou mijn tweede dochter gezond geboren zijn........het leven is hard....
Ik vind het ook wel fijn om hier af en toe nog eens even bij te praten, maar als je even geen zin hebt is dat ook prima. Wellicht lopen we elkaar nog ergens dit jaar tegen het lijf op een vrolijker topic
Ik brand een kaarsje voor ons beiden!
Ik hoop ook heel erg voor je dat je eigen gynaecoloog zegt dat je het over 6 maanden mag gaan proberen, het duurt al zo lang en wat je zegt: we hebben onze leeftijd tegen. En idd is een eventueel volgend kindje nooit een vervanging van onze engeltjes, dat kan ook niet, maar ik herken het heel erg dat je zegt dat het je zal helpen in de verwerking, dat gevoel heb ik ook.
Er wordt bij elke zwangerschap een nieuwe placenta aangemaakt, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Bij mijn eerste is dat allemaal goed gegaan en als er geen bloedstolsel achter mijn placenta had gezeten zou mijn tweede dochter gezond geboren zijn........het leven is hard....
Ik vind het ook wel fijn om hier af en toe nog eens even bij te praten, maar als je even geen zin hebt is dat ook prima. Wellicht lopen we elkaar nog ergens dit jaar tegen het lijf op een vrolijker topic
Ik brand een kaarsje voor ons beiden!
vrijdag 1 maart 2013 om 16:53
Lieve Karlie & Dana, zoals al zoveel keer gezegd, schieten alle woorden in elke taal tekort wanneer we denken aan jullie kindjes die zo snel alweer weg moesten... Het enige wat ik kan zeggen is dat jullie veel in mijn gedachten zijn en dat ook hier een kaarsje brandt voor jullie beiden en voor jullie kleintjes...
Ik hoop met jullie mee op nieuwe zwangerschappen...
En zoals dotts al zei: we leven met jullie mee en hier op dit forum is natuurlijk ook plaats voor tranen, we hoeven niet alleen altijd met elkaar te lachen...
Ik hoop met jullie mee op nieuwe zwangerschappen...
En zoals dotts al zei: we leven met jullie mee en hier op dit forum is natuurlijk ook plaats voor tranen, we hoeven niet alleen altijd met elkaar te lachen...
zaterdag 2 maart 2013 om 20:13
Normi, ik weet dat een forum niet alleen om te lachen is, maar dit soort dingen verwacht je niet meer zo aan het eind van je zwangerschap, dat er nog zoveel verdriet volgt. Het gekke is dat ik nu opeens overal verhalen hoor over zwangerschappen die ook niet goed afgelopen zijn, in welk stadium dan ook....blijkbaar vinden mensen het toch moeilijk om erover te praten.
Karlie, ik hoop dat het goed met je gaat, ook lichamelijk. Ik merk dat ik mezelf nu al wel eens voorbij loop en teveel wil doen (krijg dan op mijn kop van mijn man ) maar we moeten rustig aan doen met die wond....... Slaap je wel goed trouwens?
Karlie, ik hoop dat het goed met je gaat, ook lichamelijk. Ik merk dat ik mezelf nu al wel eens voorbij loop en teveel wil doen (krijg dan op mijn kop van mijn man ) maar we moeten rustig aan doen met die wond....... Slaap je wel goed trouwens?
zaterdag 2 maart 2013 om 20:48
dikke knuffel voor dana en karlie....
Jullie komen zo sterk over ... sterke vrouwen en mama's
ik vind het erg moeilijk te bevatten dat we 2 kindjes in een korte tijd verloren zijn .. 2 kindjes die we ook zo graag hadden leren kennen...... je hoort af en toe dat op een viva topic een kindje over lijd.. maar 2 in 1 topic....
ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben.....
mag ik vragen naar de naam van julkie kindjes? als je dat liever niet wil kan ik dat begrijpen hoor.
Dana en karlie doen jullie voorzichtig aan... en let goed op je zelf doe geen dingen te snel en laat je lichaam herstellen...
ik vind het fijn dat jullie hier nog mee praten.... jullie zijn tenslotte ook feb mama's
dikke knuffel
Jullie komen zo sterk over ... sterke vrouwen en mama's
ik vind het erg moeilijk te bevatten dat we 2 kindjes in een korte tijd verloren zijn .. 2 kindjes die we ook zo graag hadden leren kennen...... je hoort af en toe dat op een viva topic een kindje over lijd.. maar 2 in 1 topic....
ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben.....
mag ik vragen naar de naam van julkie kindjes? als je dat liever niet wil kan ik dat begrijpen hoor.
Dana en karlie doen jullie voorzichtig aan... en let goed op je zelf doe geen dingen te snel en laat je lichaam herstellen...
ik vind het fijn dat jullie hier nog mee praten.... jullie zijn tenslotte ook feb mama's
dikke knuffel
zaterdag 2 maart 2013 om 21:03
Karlie, Dana: nogmaals een dikke knuffel...en voel je vooral niet bezwaard om hier te blijven schrijven. Het kan niet altijd positief zijn. We leven erg met jullie mee. De enige reden dat ik dit topic nog bekijk is vanwege jullie. En ik hoop later nog eens goed nieuws van jullie te lezen.
Karlie, als ik het goed begrijp heb jij een spoed-ks gehad omdat jouw zoontje dysmatuur bleek te zijn? Als gevolg van een te kleine placenta? Wanneer ben je daar achter gekomen?
Als je er nog niet aan toe bent om het hele verhaal te vertellen dan begrijp ik dat. Ik vind het zo ongelooflijk om ineens het slechte nieuws te lezen, terwijl je verder een goede zwangerschap hebt gehad dacht ik, vandaar mijn interesse
Karlie, als ik het goed begrijp heb jij een spoed-ks gehad omdat jouw zoontje dysmatuur bleek te zijn? Als gevolg van een te kleine placenta? Wanneer ben je daar achter gekomen?
Als je er nog niet aan toe bent om het hele verhaal te vertellen dan begrijp ik dat. Ik vind het zo ongelooflijk om ineens het slechte nieuws te lezen, terwijl je verder een goede zwangerschap hebt gehad dacht ik, vandaar mijn interesse
zaterdag 2 maart 2013 om 21:07
Let inderdaad goed op jezelf! Ik ben na de begrafenis al vrij snel weer veel gaan doen, veel wandelen om mijn gedachten te verzetten, gewoon autorijden en veel traplopen binnen zes weken. Ik heb er een verdikt litteken aan overgehouden wat ze nu, bij de tweede keizersnede, hebben moeten wegsnijden... Niet dat dat heel erg is, maar wel onnodig. Deze keer doe ik het bewust rustiger aan en merk ik dat de wond veel mooier geneest. Niet je grootste prioriteit in jullie situatie, ik weet het maar al te goed, maar toch...
Inmiddels is ons kleine kereltje alweer een maand. We genieten dubbel en dwars! Maar er zijn inderdaad ook veel zorgen. Niet dat daar aanleiding toe is, maar we weten helaas dat het zomaar ineens allemaal anders kan zijn. Onze dochter leek het drie dagen heel goed te 'doen' en ineens op dag vier werd ze ziek en overleed ze binnen een dag... Soms heb ik het gevoel alsof we hem alleen maar 'te leen' hebben. Alsof het elk moment over kan zijn. Too good to be true, zeg maar. Dat moet denk ik slijten...
Inmiddels is ons kleine kereltje alweer een maand. We genieten dubbel en dwars! Maar er zijn inderdaad ook veel zorgen. Niet dat daar aanleiding toe is, maar we weten helaas dat het zomaar ineens allemaal anders kan zijn. Onze dochter leek het drie dagen heel goed te 'doen' en ineens op dag vier werd ze ziek en overleed ze binnen een dag... Soms heb ik het gevoel alsof we hem alleen maar 'te leen' hebben. Alsof het elk moment over kan zijn. Too good to be true, zeg maar. Dat moet denk ik slijten...
zaterdag 2 maart 2013 om 21:43
Frahim, ik kan me voorstellen dat je nog steeds je zorgen hebt. Ik hoop voor je dat het in de loop der tijd wat minder wordt en dat je steeds meer kunt gaan genieten! Ik heb gelukkig mijn man die me overal bij helpt in het huishouden, dus ik krijg de kans vaak niet om veel te doen. Autorijden heb ik al drie weken niet gedaan.....
Ligura, het kan idd ineens omslaan na een goede zwangerschap, ik had ook nergens last van, maar na 41 weken kan het ook nog ineens fout gaan..... Het schijnt dat er per jaar nog zo'n 400 baby's overlijden! Ik schrok daar echt van.
Dutchie, Op dit moment wil ik nog even de naam hier niet neerzetten, wellicht later een keer. En dat is verder niet persoonlijk hoor en dat we sterk overkomen vind ik wel een compliment. Als ik voor mezelf spreek, ik vind het fijn om het allemaal van me af te schrijven, het helpt me. En dat wil niet zeggen dat het verdriet dan ook weg is hoor, ik heb nog genoeg huilbuien op een dag, zeker als je weer langs dat lege kamertje loopt......
Ik vind het wel fijn dat jullie zo meeleven, zeker omdat ik verder helemaal niet heb meegeschreven met jullie vanaf het begin......
Ligura, het kan idd ineens omslaan na een goede zwangerschap, ik had ook nergens last van, maar na 41 weken kan het ook nog ineens fout gaan..... Het schijnt dat er per jaar nog zo'n 400 baby's overlijden! Ik schrok daar echt van.
Dutchie, Op dit moment wil ik nog even de naam hier niet neerzetten, wellicht later een keer. En dat is verder niet persoonlijk hoor
en dat we sterk overkomen vind ik wel een compliment. Als ik voor mezelf spreek, ik vind het fijn om het allemaal van me af te schrijven, het helpt me. En dat wil niet zeggen dat het verdriet dan ook weg is hoor, ik heb nog genoeg huilbuien op een dag, zeker als je weer langs dat lege kamertje loopt...... Ik vind het wel fijn dat jullie zo meeleven, zeker omdat ik verder helemaal niet heb meegeschreven met jullie vanaf het begin......
maandag 4 maart 2013 om 13:40
Lief van jullie dat jullie zo met ons meeleven, dat doet me echt goed.
Dana, ik doe ook teveel hoor. Mensen moeten me er constant aan herinneren dat ik ook lichamelijk moet herstellen. Hoewel ik het huis nauwelijks uit kom hoor. Ik slaap wel, ben continue erg moe dus in slaap komen is geen probleem. Wakker worden is wel vaak heel confronterend. Ik droom soms dat ik nog zwanger ben, of dat hij geboren is en alles is goed. En dan realiseer ik me bij het wakker worden weer dat het niet zo is, dat is heel zwaar.
Maak jij je hele bevallings verlof 'af' trouwens? Ik voel me bijna lui, schuldig dat ik thuis zit. Wat doe ik hier met verlof terwijl ik geen kindje heb om voor te zorgen? Maar ik zie mezelf ook absoluut nog niet aan het werk gaan, ook niet na de 6 weken rust vanwege de kz. Veel mensen zijn daar nu ook zwanger, of net bevallen. Het grijpt me naar de keel als ik eraan denk dat ik met hen, en zoveel andere mensen, om me heen moet zitten. En ik kan me er geen voorstelling van maken dat ik met werkdingen bezig kan zijn, mijn hoofd zit zo vol. Ik kan alleen mijn man langer om me heen verdragen.
Ligura, ik voelde hem minder bewegen, waarna ik de vk heb gebeld. Die heeft me puur uit standaardprocedure (met de doptone was het hartje prima) naar het ziekenhuis gestuurd voor een ctg scan. Daar is het balletje gaan rollen. We dachten inderdaad dat de zwangerschap probleemloos was, maar blijkbaar hebben ze de achtergebleven groei toch over het hoofd gezien. Daar heb ik ook veel last van.
Frahim, fijn dat je zoontje het zo goed doet! Ik kan me je zorgen daarentegen ook goed voorstellen en je gevoel dat je hem 'te leen' hebt. Hopelijk wordt dat gevoel wel minder en kun je straks zorgelozer genieten. Dat wens ik je echt toe.
Dutchie, ik wil de naam liever ook niet geven, dan word ik wel heel herkenbaar ben ik bang.
Ik vind het fijn het kamertje nog zo te laten, het ruikt ook nog naar hem. En het ís zijn kamertje.. Heel langzaam ruim ik wel wat andere dingen uit het zicht, maar het stoort me niet dat er dingen zijn die aan zijn komst doen herinneren. Zo voelt het alsof hij er nog een beetje is.
Dana, ik doe ook teveel hoor. Mensen moeten me er constant aan herinneren dat ik ook lichamelijk moet herstellen. Hoewel ik het huis nauwelijks uit kom hoor. Ik slaap wel, ben continue erg moe dus in slaap komen is geen probleem. Wakker worden is wel vaak heel confronterend. Ik droom soms dat ik nog zwanger ben, of dat hij geboren is en alles is goed. En dan realiseer ik me bij het wakker worden weer dat het niet zo is, dat is heel zwaar.
Maak jij je hele bevallings verlof 'af' trouwens? Ik voel me bijna lui, schuldig dat ik thuis zit. Wat doe ik hier met verlof terwijl ik geen kindje heb om voor te zorgen? Maar ik zie mezelf ook absoluut nog niet aan het werk gaan, ook niet na de 6 weken rust vanwege de kz. Veel mensen zijn daar nu ook zwanger, of net bevallen. Het grijpt me naar de keel als ik eraan denk dat ik met hen, en zoveel andere mensen, om me heen moet zitten. En ik kan me er geen voorstelling van maken dat ik met werkdingen bezig kan zijn, mijn hoofd zit zo vol. Ik kan alleen mijn man langer om me heen verdragen.
Ligura, ik voelde hem minder bewegen, waarna ik de vk heb gebeld. Die heeft me puur uit standaardprocedure (met de doptone was het hartje prima) naar het ziekenhuis gestuurd voor een ctg scan. Daar is het balletje gaan rollen. We dachten inderdaad dat de zwangerschap probleemloos was, maar blijkbaar hebben ze de achtergebleven groei toch over het hoofd gezien. Daar heb ik ook veel last van.
Frahim, fijn dat je zoontje het zo goed doet! Ik kan me je zorgen daarentegen ook goed voorstellen en je gevoel dat je hem 'te leen' hebt. Hopelijk wordt dat gevoel wel minder en kun je straks zorgelozer genieten. Dat wens ik je echt toe.
Dutchie, ik wil de naam liever ook niet geven, dan word ik wel heel herkenbaar ben ik bang.
Ik vind het fijn het kamertje nog zo te laten, het ruikt ook nog naar hem. En het ís zijn kamertje.. Heel langzaam ruim ik wel wat andere dingen uit het zicht, maar het stoort me niet dat er dingen zijn die aan zijn komst doen herinneren. Zo voelt het alsof hij er nog een beetje is.
maandag 4 maart 2013 om 20:53
Lieve Karlie, wat herken ik je verhaal! Als je 's morgens wakker wordt ben je twee seconden even heerlijk onwetend, maar daarna knalt de werkelijkheid er weer keihard in.... En groot gelijk dat je het kamertje nog lekker in tact laat, hier staat ook alles gewoon nog, en voorlopig gaat het ook niet weg. We hebben wel de box, kinderwagen en het wipstoeltje opgeruimd, ook omdat ik wilde voorkomen dat met name de box een opslagplaats zou worden. Het staat nu allemaal op het kamertje zodat we 1 plek hebben waar we met ons verdriet naartoe kunnen.
Het is idd zo raar dat je zwangerschapsverlof hebt en niets om voor te zorgen Je hebt echt het idee:"Waar doe ik het voor?" Tot overmaat van ramp had ik er ook nog 5 maanden ouderschapsverlof achteraan geplakt....wat moet ik met die tijd? En officieel heb daar geeneens recht op, want ik heb geen kind voor wie ik dat op kan nemen....zo hard is het. Nou heb ik voor mijn andere dochter nooit ouderschapsverlof opgenomen, dus ik zou het voor haar kunnen doen, maar ik zie het eigenlijk niet zitten om hele dagen thuis te zitten, terwijl zij op school is en mijn man aan het werk is. Dus t.z.t. moet ik daar eens op mijn werk over gaan praten, maar daar heb ik nog helemaal geen zin in. Ik maak wel mijn zwangerschapsverlof vol, dat is tot begin mei, en dan zie ik het wel.
Ik heb vandaag zowaar eens een wat betere dag, we zijn naar de begraafplaats geweest en hebben roze en gele petunia's gepland, zodat ze wat kleur heeft. En voor het eerst ben ik weer meegeweest vandaag om mijn oudste naar school te brengen, dat was ook weer een hele stap.
Het is idd heel erg om zo thuis te moeten zitten hè? Je kunt niks doen in verband met het herstel van de wond, je mag niet autorijden en wandelen is ook vermoeiend...pffff, en dan het verdriet er nog bij.
Waar ik in het begin ook zo boos om wordt:"Je moet wel rustig aan doen, je bent ook gewoon kraamvrouw." Wat kraamvrouw, ik heb geen kind om voor te zorgen en ik ben ook niet op die roze wolk beland, maar in een grote onweerswolk waar ik de uitgang niet van kan vinden..... Ik
Ik zag gisteravond bij Hart van Nederland een item over doodgeboren kindjes...... Ze lieten een foto zien van hun dochter en het was alsof ik een foto van mijn eigen dochter zag.....tranen met tuiten natuurlijk.
We zullen moeten dealen met het verdriet en de pijn, ik ben alleen wel "blij" dat we richting lente en zomer gaan, en niet naar de depressiviteit van de herfst en de winter, zodat de zon hopelijk wat pijn kan wegnemen.
Meid, dikke voor jou en veel sterkte, ik hoop dat je dit alles een plekje kunt geven, maar dat kost veel tijd.......
Het is idd zo raar dat je zwangerschapsverlof hebt en niets om voor te zorgen Je hebt echt het idee:"Waar doe ik het voor?" Tot overmaat van ramp had ik er ook nog 5 maanden ouderschapsverlof achteraan geplakt....wat moet ik met die tijd? En officieel heb daar geeneens recht op, want ik heb geen kind voor wie ik dat op kan nemen....zo hard is het. Nou heb ik voor mijn andere dochter nooit ouderschapsverlof opgenomen, dus ik zou het voor haar kunnen doen, maar ik zie het eigenlijk niet zitten om hele dagen thuis te zitten, terwijl zij op school is en mijn man aan het werk is. Dus t.z.t. moet ik daar eens op mijn werk over gaan praten, maar daar heb ik nog helemaal geen zin in. Ik maak wel mijn zwangerschapsverlof vol, dat is tot begin mei, en dan zie ik het wel.
Ik heb vandaag zowaar eens een wat betere dag, we zijn naar de begraafplaats geweest en hebben roze en gele petunia's gepland, zodat ze wat kleur heeft. En voor het eerst ben ik weer meegeweest vandaag om mijn oudste naar school te brengen, dat was ook weer een hele stap.
Het is idd heel erg om zo thuis te moeten zitten hè? Je kunt niks doen in verband met het herstel van de wond, je mag niet autorijden en wandelen is ook vermoeiend...pffff, en dan het verdriet er nog bij.
Waar ik in het begin ook zo boos om wordt:"Je moet wel rustig aan doen, je bent ook gewoon kraamvrouw." Wat kraamvrouw, ik heb geen kind om voor te zorgen en ik ben ook niet op die roze wolk beland, maar in een grote onweerswolk waar ik de uitgang niet van kan vinden..... Ik
Ik zag gisteravond bij Hart van Nederland een item over doodgeboren kindjes...... Ze lieten een foto zien van hun dochter en het was alsof ik een foto van mijn eigen dochter zag.....tranen met tuiten natuurlijk.
We zullen moeten dealen met het verdriet en de pijn, ik ben alleen wel "blij" dat we richting lente en zomer gaan, en niet naar de depressiviteit van de herfst en de winter, zodat de zon hopelijk wat pijn kan wegnemen.
Meid, dikke voor jou en veel sterkte, ik hoop dat je dit alles een plekje kunt geven, maar dat kost veel tijd.......
maandag 4 maart 2013 om 21:41
Hebben jullie ook iemand om mee te praten? Als in: professionele hulp bij de verwerking van dit immense verdriet?
Iedereen bedoelt het waarschijnlijk ontzettend goed en leeft erg mee, maar zegt waarschijnlijk dezelfde dooddoeners (rotwoord....). Vrees dat je pas echt weet hoe erg het is als je het zelf hebt meegemaakt. Daarom is misschien het wel fijn om alles eruit te gooien bij een psycholoog of iets dergelijks?
Karlie: wat ontzettend erg dat de groeiachterstand is gemist. Maar zoals ik het begrijp is hij wel bij jullie thuis geweest? Wat was zijn gewicht? En heb je het idee dat als de achterstand eerder was opgemerkt dat dit niet was gebeurd?
Iedereen bedoelt het waarschijnlijk ontzettend goed en leeft erg mee, maar zegt waarschijnlijk dezelfde dooddoeners (rotwoord....). Vrees dat je pas echt weet hoe erg het is als je het zelf hebt meegemaakt. Daarom is misschien het wel fijn om alles eruit te gooien bij een psycholoog of iets dergelijks?
Karlie: wat ontzettend erg dat de groeiachterstand is gemist. Maar zoals ik het begrijp is hij wel bij jullie thuis geweest? Wat was zijn gewicht? En heb je het idee dat als de achterstand eerder was opgemerkt dat dit niet was gebeurd?
maandag 4 maart 2013 om 23:59
Ligura, we hebben deze week een gesprek met een psycholoog. We waren het er eigenlijk snel over eens dat we hulp wilden inschakelen, want zoveel verdriet kun je bijna niet zelf verwerken... Je wilt elkaar tot steun zijn, maar we hebben allebei zo veel verdriet, dat je elkaar soms gewoon niet tot steun kan zijn. Ik weet niet hoe de psycholoog ons kan of gaat helpen, maar dat horen we dan wel.
Mijn oudste dochter is vijf, dus ze begrijpt al heel veel. Ze had zich enorm verheugd op haar zusje. Ze kijkt elke avond naar buiten op zoek naar een ster en als ze die ontdekt dan gaat ze zwaaien en kushandjes geven.... Dat doet me zoveel. Aan de ene kant verdriet omdat ze haar zusje nooit zal kennen, aan de andere kant troost het me dat ze haar zusje niet vergeet. Soms voel ik me het meest ellendig omdat ik haar geen zusje heb kunnen geven, dat doet me zo'n pijn..... Maar goed, het verliezen van een kind doet ook vreselijk veel pijn, zoals Karlie al ergens schreef, je gunt het je ergste vijand niet!
Dank jullie wel voor alle woorden ook al zijn het "dooddoeners" ( idd een rotwoord ) het is fijn dat mensen belangstelling tonen.
Mijn oudste dochter is vijf, dus ze begrijpt al heel veel. Ze had zich enorm verheugd op haar zusje. Ze kijkt elke avond naar buiten op zoek naar een ster en als ze die ontdekt dan gaat ze zwaaien en kushandjes geven.... Dat doet me zoveel. Aan de ene kant verdriet omdat ze haar zusje nooit zal kennen, aan de andere kant troost het me dat ze haar zusje niet vergeet. Soms voel ik me het meest ellendig omdat ik haar geen zusje heb kunnen geven, dat doet me zo'n pijn..... Maar goed, het verliezen van een kind doet ook vreselijk veel pijn, zoals Karlie al ergens schreef, je gunt het je ergste vijand niet!
Dank jullie wel voor alle woorden ook al zijn het "dooddoeners" ( idd een rotwoord ) het is fijn dat mensen belangstelling tonen.
dinsdag 5 maart 2013 om 05:09
Ik vond mijn zwangerschapsverlof ook zo dubbel... Kreeg het woord 'zwangerschap' soms ook bijna niet over mijn lippen. Want waarom zou je verlof hebben als er niemand is om voor te zorgen? Mijn man moest na een paar weken weer aan het werk, en toen zat ik daar in een leeg huis... Ik ben toen vrij snel begonnen aan het maken van een foto/dagboek. Vanaf het moment dat ik onverwacht in het ziekenhuis terecht kwam, tot en met de begrafenis. Daarin alle foto's die we hadden met heel uitgebreid alle gebeurtenissen en details beschreven. Dat heeft echt therapeutisch gewerkt... Ik heb die boeken (twee delen) ook later met heel veel mensen doorgekeken. Veel begrepen toen iets (íets) beter wat er allemaal gebeurd was in zo korte tijd...
Dana, mijn man had al ouderschapsverlof voorafgaand aan de geboorte van onze dochter (hij is docent en dat kon alleen vanaf begin van het schooljaar). We hebben toen expliciet bij de overheid nagevraagd of ouderschapsverlof ook geldt bij een overleden kindje en dat is zo. Ik kan me voorstellen dat je er uiteindelijk geen behoefte aan hebt (ik ben na drie maanden weer gaan werken bijvoorbeeld) maat weet dat het dus wel kan.
Het item om SBS was van Lieve Engeltjes... Zoals ik al zei, daar mail ik al een tijd mee met lotgenoten. Dat is heel fijn. Ze begrijpen wat je voelt. Er zijn mama's waarbij het al langer geleden is en juist kort. Ik vind het fijn om te horen hoe het na langere tijd is en om te zien waar ik nu sta na anderhalf jaar. Om te weten (zoals Simone Kleinsma ook zingt) dat het verdriet niet minder wordt, maar wel gaat wennen...
Dana, mijn man had al ouderschapsverlof voorafgaand aan de geboorte van onze dochter (hij is docent en dat kon alleen vanaf begin van het schooljaar). We hebben toen expliciet bij de overheid nagevraagd of ouderschapsverlof ook geldt bij een overleden kindje en dat is zo. Ik kan me voorstellen dat je er uiteindelijk geen behoefte aan hebt (ik ben na drie maanden weer gaan werken bijvoorbeeld) maat weet dat het dus wel kan.
Het item om SBS was van Lieve Engeltjes... Zoals ik al zei, daar mail ik al een tijd mee met lotgenoten. Dat is heel fijn. Ze begrijpen wat je voelt. Er zijn mama's waarbij het al langer geleden is en juist kort. Ik vind het fijn om te horen hoe het na langere tijd is en om te zien waar ik nu sta na anderhalf jaar. Om te weten (zoals Simone Kleinsma ook zingt) dat het verdriet niet minder wordt, maar wel gaat wennen...
dinsdag 5 maart 2013 om 09:45
Frahim, het is ook erg dat je gewoon thuis zit en je hebt niks om voor te zorgen.... En als je man dan aan het werk is zit je in dat lege huis.....bah. Fijn dat je even meld dat het dus wel kan qua ouderschapsverlof, dank je! Maar idd wil ik misschien wel weer heel snel aan het werk. Ik maak wel mijn zwangerschapsverlof vol, en tegen die tijd ga ik wel eens op mijn werk praten. Ik wil ook een fotoboek gaan maken, kan me goed voorstellen dat je dat heeft geholpen met de verwerking. En je hebt nog iets tastbaars dat je terug kunt kijken, al hadden we natuurlijk het allerliefst een mooi gezond en levend kindje gehad......
Hopelijk kun jij nu wel genieten van je kleintje, al snap ik ook je angst van dat er iets mis zou kunnen gaan. Maar uit ervaring weet ik dat die angsten minder worden naarmate ze ouder worden...... Ik zou bij een eventuele volgende zwangerschap ook niet meer onbezorgd kunnen genieten, en de bevalling zal helemaal lastig zijn. Maar goed, ik ga niet op de zaken vooruitlopen, moet natuurlijk sowieso een half jaar wachten, en of het dan ook nog gaat lukken...... Daar kan ik nu al verdrietig om zijn, om een kindje wat je misschien niet eens meer mag krijgen, stom hè? Mijn man zegt ook dat ik eerst dit maar eens moet verwerken en dat we in de zomer wel eens verder gaan praten.....
Ik heb me ook aangemeld bij Lieve Engeltjes twee weken geleden, het is idd fijn dat je met mensen kunt praten die hetzelfde hebben meegemaakt, ondanks dat iedereen met je meeleeft weten zij als geen ander hoeveel pijn en verdriet je hebt.
Hopelijk kun jij nu wel genieten van je kleintje, al snap ik ook je angst van dat er iets mis zou kunnen gaan. Maar uit ervaring weet ik dat die angsten minder worden naarmate ze ouder worden...... Ik zou bij een eventuele volgende zwangerschap ook niet meer onbezorgd kunnen genieten, en de bevalling zal helemaal lastig zijn. Maar goed, ik ga niet op de zaken vooruitlopen, moet natuurlijk sowieso een half jaar wachten, en of het dan ook nog gaat lukken...... Daar kan ik nu al verdrietig om zijn, om een kindje wat je misschien niet eens meer mag krijgen, stom hè? Mijn man zegt ook dat ik eerst dit maar eens moet verwerken en dat we in de zomer wel eens verder gaan praten.....
Ik heb me ook aangemeld bij Lieve Engeltjes twee weken geleden, het is idd fijn dat je met mensen kunt praten die hetzelfde hebben meegemaakt, ondanks dat iedereen met je meeleeft weten zij als geen ander hoeveel pijn en verdriet je hebt.
dinsdag 5 maart 2013 om 11:44
Wij hebben ook een verwijzing naar een psycholoog gevraagd. Inderdaad heb je allebei zoveel verdriet en je gaat er ook beide anders mee om. Ik weet niet waar ik moet beginnen dan trouwens, er speelt zo ontzettend veel in mijn hoofd. Inderdaad ook het idee dat, was het eerder opgemerkt, dat het dan heel anders had kunnen verlopen en we nu 'gewoon' een gezond kindje hadden gehad.. dat is best een heel reële gedachte en die doet ontzettend veel pijn.
Over een paar weken heb ik de nacontrole in het ziekenhuis en dan is ws ook de uitslag van het placentaonderzoek bekend. En ook nog een nagesprek in het andere ziekenhuis, waar hij op de neo heeft gelegen en waar hij is overleden, om alle gebeurtenissen van die dagen nog eens door te spreken met de kinderarts en verpleegkundige.
Dana, wil je na het gesprek met de psych deze week laten weten hoe dat was? Veel sterkte alvast
Frahim, bedoel je dat je echt recht op het ouderschapsverlof hebt, of bedoel je het bevallingsverlof?
We gaan deze week voor het eerst weer naar het grafje.. dat was nu gisteren een week geleden. Ik kijk er wel tegenop, maar ik wil er ook graag weer even kijken. Ik hou mezelf voor dat hij daar niet ís natuurlijk, wat ook niet zo is (en wat een ondraaglijke gedachte zou zijn), hij zit in mijn hárt.
Over een paar weken heb ik de nacontrole in het ziekenhuis en dan is ws ook de uitslag van het placentaonderzoek bekend. En ook nog een nagesprek in het andere ziekenhuis, waar hij op de neo heeft gelegen en waar hij is overleden, om alle gebeurtenissen van die dagen nog eens door te spreken met de kinderarts en verpleegkundige.
Dana, wil je na het gesprek met de psych deze week laten weten hoe dat was? Veel sterkte alvast
Frahim, bedoel je dat je echt recht op het ouderschapsverlof hebt, of bedoel je het bevallingsverlof?
We gaan deze week voor het eerst weer naar het grafje.. dat was nu gisteren een week geleden. Ik kijk er wel tegenop, maar ik wil er ook graag weer even kijken. Ik hou mezelf voor dat hij daar niet ís natuurlijk, wat ook niet zo is (en wat een ondraaglijke gedachte zou zijn), hij zit in mijn hárt.
dinsdag 5 maart 2013 om 11:46
Ligura, hij is inderdaad met ons mee naar huis gegaan tot de dag van de uitvaart. Dat was heel fijn, dat we die week nog 'extra' hadden. Hij heeft echt nog in zijn eigen kamertje gelegen en we konden nog zo vaak als we wilden bij hem kijken, met hem knuffelen, etc. Dat klinkt misschien heel raar als je het niet hebt meegemaakt, maar voor ons was dat heel goed.
dinsdag 5 maart 2013 om 19:58
Karlie, wat goed dat je even naar het grafje wilt, het helpt mij wel om daar even te zijn en gewoon na te denken, de tranen komen vanzelf, maar ik hou ze niet in hoor.
We zijn overigens bij de psycholoog geweest. Het was op zich best een fijn gesprek, niet echt ons type mevrouw maar heel aardig en begrijpend. Wat me het meest bij is gebleven van het gesprek is dat ze zei dat je samen verdriet hebt, maar ook een stukje verdriet apart van elkaar wat je ook apart moet verwerken. Dus bijvoorbeeld: je man heeft niks met acupunctuur en jij wel, dan kan het heel fijn zijn om zo'n behandeling te ondergaan terwijl je man liever zijn frustratie eruit slaat op de tennisbaan. En zo moet je je verdriet een plekje gaan geven. Ook zei ze dat het goed is om structuur in je leven aan te brengen, nu is dat voor mij iets makkelijker dan voor jou omdat ik uit bed moet voor mijn oudste. Maar ritme en regelmaat geven je leven weer wat structuur zodat je dagen wat soepeler verlopen en je wat afleiding hebt..... Het klinkt ook lekker onbelangrijk, maar ik merk bij mezelf dat het wel even lekker is om andere mensen te spreken.
Verder hebben we het uiteraard gehad over hoe we de bevalling hebben beleeft (dus een hoop tranen), en ook hoe mijn man het uur heeft beleeft toen ik in de OK was. Al met al vond ik het een goed gesprek, alleen weet ik nog niet of er nog een vervolgafspraak komt, ze vond dat wij al aardig op de goede weg waren om alles te verwerken. We zijn al verder dan wat "normaal" is.... Dus we gaan het nog even laten bezinken.
Maar ga gewoon een keer praten dat kan echt geen kwaad en je weet gelijk of het wat voor je is of dat je liever iets anders zoekt.
Sterkte meid!!
En fijn dat jullie je kleine man nog thuis hebben gehad, niemand kan zich voorstellen dat je je overleden kindje thuis hebt, maar ik vond het ook fijn. Ik heb haar zelfs op een morgen nog bij me in bed gehad, en maar aaien, kijken en huilen.......
We zijn overigens bij de psycholoog geweest. Het was op zich best een fijn gesprek, niet echt ons type mevrouw maar heel aardig en begrijpend. Wat me het meest bij is gebleven van het gesprek is dat ze zei dat je samen verdriet hebt, maar ook een stukje verdriet apart van elkaar wat je ook apart moet verwerken. Dus bijvoorbeeld: je man heeft niks met acupunctuur en jij wel, dan kan het heel fijn zijn om zo'n behandeling te ondergaan terwijl je man liever zijn frustratie eruit slaat op de tennisbaan. En zo moet je je verdriet een plekje gaan geven. Ook zei ze dat het goed is om structuur in je leven aan te brengen, nu is dat voor mij iets makkelijker dan voor jou omdat ik uit bed moet voor mijn oudste. Maar ritme en regelmaat geven je leven weer wat structuur zodat je dagen wat soepeler verlopen en je wat afleiding hebt..... Het klinkt ook lekker onbelangrijk, maar ik merk bij mezelf dat het wel even lekker is om andere mensen te spreken.
Verder hebben we het uiteraard gehad over hoe we de bevalling hebben beleeft (dus een hoop tranen), en ook hoe mijn man het uur heeft beleeft toen ik in de OK was. Al met al vond ik het een goed gesprek, alleen weet ik nog niet of er nog een vervolgafspraak komt, ze vond dat wij al aardig op de goede weg waren om alles te verwerken. We zijn al verder dan wat "normaal" is.... Dus we gaan het nog even laten bezinken.
Maar ga gewoon een keer praten dat kan echt geen kwaad en je weet gelijk of het wat voor je is of dat je liever iets anders zoekt.
Sterkte meid!!
En fijn dat jullie je kleine man nog thuis hebben gehad, niemand kan zich voorstellen dat je je overleden kindje thuis hebt, maar ik vond het ook fijn. Ik heb haar zelfs op een morgen nog bij me in bed gehad, en maar aaien, kijken en huilen.......
woensdag 6 maart 2013 om 10:19
Ik heb momenteel inderdaad niet zoveel structuur in mijn dagen nee.. Eigenlijk hang ik maar gewoon wat rond, ik computer, kijk wat tv, doe af en toe een wasje of ga koken.. Mijn man is gelukkig ook nog thuis. Sinds we thuis zijn uit het zhuis ben ik 4 keer de deur uit geweest, 1 x om aangifte van geboorte te doen, 1 keer voor het uitzoeken van het grafje, 1 x de begrafenis zelf en 1 keer naar de supermarkt (niet alleen). Alle keren dus niet alleen en dat wil ik ook nog helemaal niet. Ik wil ook nog niet doen alsof het leven gewoon doorgaat. Ik voel me nu het fijnst in mijn eigen coconnetje, waar ik ieder moment naar zijn spulletjes kan, ieder moment kan huilen als ik dat wil, mijn man kan aankruipen. Misschien klinkt dit wel heel ongezond, maar dit is waar ik me nu het prettigst bij voel.
Mooi dat je gesprek goed was en mooi dat er misschien geen vervolggesprek 'nodig' is. Je kunt het verwerken natuurlijk ook vorm geven op een andere manier zoals je al zegt. Dat is voor iedereen anders. Was het een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwverwerking? Ik ben ook wel een beetje bang dat het lastig is iemand te vinden waar je een goede klik mee hebt. Wat bedoelde ze met 'verder dan normaal' eigenlijk? Bestaat er zoiets als 'normaal' dan?
Ja Dana, fijn om je kindje zo nog bij je te hebben he? Het voelde alsof je toch nog even voor je kind kon zorgen. Wij hebben hem ook nog boekjes voorgelezen.. heel veel met hem geknuffeld, kusjes gegeven en tegen hem gepraat.. Dat mis ik nu heel erg.
Mooi dat je gesprek goed was en mooi dat er misschien geen vervolggesprek 'nodig' is. Je kunt het verwerken natuurlijk ook vorm geven op een andere manier zoals je al zegt. Dat is voor iedereen anders. Was het een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwverwerking? Ik ben ook wel een beetje bang dat het lastig is iemand te vinden waar je een goede klik mee hebt. Wat bedoelde ze met 'verder dan normaal' eigenlijk? Bestaat er zoiets als 'normaal' dan?
Ja Dana, fijn om je kindje zo nog bij je te hebben he? Het voelde alsof je toch nog even voor je kind kon zorgen. Wij hebben hem ook nog boekjes voorgelezen.. heel veel met hem geknuffeld, kusjes gegeven en tegen hem gepraat.. Dat mis ik nu heel erg.
