Zwanger
alle pijlers
Uitgerekend februari 2013
vrijdag 8 maart 2013 om 22:09
Frahim, idd vind ik het ook juist fijn dat je meeschrijft, we vinden hier toch steun bij elkaar. Mooi artikel heb je bijgevoegd, ik las het met tranen in mijn ogen. En dat gevoel op zee is heel herkenbaar, alleen zit ik voor mijn gevoel in een achtbaan: soms rustig omhoog en dan weer keihard naar beneden.... Wij hebben ook nog een geboorteknuffel gehad voor onze dochter, die staat nu in haar bedje.
Ligura, normi en aaaane, lief dat jullie nog berichtjes plaatsen, kan me voorstellen dat je dit allemaal niet wilt lezen terwijl je zelf net een kindje hebt gehad! Ik hoop dat het allemaal goed gaat bij jullie!
Karlie, ik snap wel dat je er ook boos om kon worden, je zat er niet op te wachten en je emoties en hormonen razen door je lichaam. Het is niet eerlijk...... Het is ook heel lastig en vervelend om alles te beseffen en idd, waar moet je naartoe met alle woede, verdriet en ellende? Soms heb ik ook echt het idee dat het allemaal niet waar is, en dat mijn dochter gewoon nog geboren moet worden. Maar dan zie ik een lege buik en dan besef ik weer dat ze echt weg is, en dat niks ter wereld haar terug kan laten komen. Ik heb vanmiddag een boekje gekregen, dat heet "kleine ster". Het is een heel simpel boekje waarin een overleden kindje afscheid neemt van zijn moeder en zegt dat hij altijd bij haar zal zijn...... Liters tranen heb ik vergoten. Als je wilt kan ik de tekst hier wel een keer neerzetten.... Vanmiddag ben ik ook begonnen in het boek "geen blote voetjes in het gras", verhalen van mensen die hun kindje zijn verloren. Het helpt me om ervaringen te lezen, ook wetende dat we er niet alleen in staan....
Nogmaals een dikke
Ligura, normi en aaaane, lief dat jullie nog berichtjes plaatsen, kan me voorstellen dat je dit allemaal niet wilt lezen terwijl je zelf net een kindje hebt gehad! Ik hoop dat het allemaal goed gaat bij jullie!
Karlie, ik snap wel dat je er ook boos om kon worden, je zat er niet op te wachten en je emoties en hormonen razen door je lichaam. Het is niet eerlijk...... Het is ook heel lastig en vervelend om alles te beseffen en idd, waar moet je naartoe met alle woede, verdriet en ellende? Soms heb ik ook echt het idee dat het allemaal niet waar is, en dat mijn dochter gewoon nog geboren moet worden. Maar dan zie ik een lege buik en dan besef ik weer dat ze echt weg is, en dat niks ter wereld haar terug kan laten komen. Ik heb vanmiddag een boekje gekregen, dat heet "kleine ster". Het is een heel simpel boekje waarin een overleden kindje afscheid neemt van zijn moeder en zegt dat hij altijd bij haar zal zijn...... Liters tranen heb ik vergoten. Als je wilt kan ik de tekst hier wel een keer neerzetten.... Vanmiddag ben ik ook begonnen in het boek "geen blote voetjes in het gras", verhalen van mensen die hun kindje zijn verloren. Het helpt me om ervaringen te lezen, ook wetende dat we er niet alleen in staan....
Nogmaals een dikke
vrijdag 8 maart 2013 om 22:33
Met tranen in m'n ogen heb ik jullie berichten gelezen. Zelf is mijn mannetje met een spoedkeizersnee gehaald en ik heb me nooit gerealiseerd dat het zo mis kon gaan tot ik jullie berichten las. Echt hartverscheurend!
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, ik heb mijn zoontje namelijk wel in mijn handen, waar jullie je kindje moeten missen.
Ik moet veel aan jullie verhalen denken, heel veel sterkte en ik denk dat we allemaal heel erg neg jullie meeleven!!
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, ik heb mijn zoontje namelijk wel in mijn handen, waar jullie je kindje moeten missen.
Ik moet veel aan jullie verhalen denken, heel veel sterkte en ik denk dat we allemaal heel erg neg jullie meeleven!!
zaterdag 9 maart 2013 om 00:05
Dana, ik moet zo huilen om je post, dat in het boekje wordt gezegd dat hij altijd bij haar zal zijn.. natuurlijk mag je de tekst hier neerzetten... ik lees er wel overheen tot ik het aankan maar ik denk dat ik het vast ook heel mooi zal vinden... dankjewel.
Wat knap dat je al zo'n boekje kan lezen als blote voetjes.. alleen de titel al doet me janken gewoon.. Knuffel voor jou ook weer, slaap goed lieverd
Wat knap dat je al zo'n boekje kan lezen als blote voetjes.. alleen de titel al doet me janken gewoon.. Knuffel voor jou ook weer, slaap goed lieverd
zaterdag 9 maart 2013 om 16:36
karlie dana, gisteren is de laaste feb baby op dit forum geboren... maar om op te schijven dat ons clubje nu compleet is...dat kan ik niet ..het zou nooit compleet zijn zonder jullie dochtertje en zoontje :'O(
ik ga maandag weer aan het werk.. mijn verlof zit er op...amerika is maar een stom land... waarom zit ik hier ookalweer?
ik weet niet hoe jullie het voor elkaar krijgen om door tegeaan de gedahte alleen word alles mij al teveel.. jullie zijn zo sterk.... en ik vind het zo mooi om te lezen hoe jullie elkaar samen helpen..
dikke knuffel voor jullie allemaal
ik ga maandag weer aan het werk.. mijn verlof zit er op...amerika is maar een stom land... waarom zit ik hier ookalweer?
ik weet niet hoe jullie het voor elkaar krijgen om door tegeaan de gedahte alleen word alles mij al teveel.. jullie zijn zo sterk.... en ik vind het zo mooi om te lezen hoe jullie elkaar samen helpen..
dikke knuffel voor jullie allemaal
zaterdag 9 maart 2013 om 20:55
Karlie, ik zal de tekst zo even in een aparte post neer zetten. Pfff, ik ben op dit moment erg moe van de visite van vanmiddag. Het is fijn om over mijn jongste meisje te praten, maar de emoties maken het heel vermoeiend...... En wat was je nog laat wakker meid! Kon je niet slapen? Het blijft het ook zo vreselijk moeilijk om dit allemaal te accepteren, de vraag waarom blijft door mijn hoofd spoken. Ik ben vandaag wel met mijn oudste naar zwemles geweest voor de eerste keer na de geboorte.....gelukkig reageerden de mensen positief en heb ik er nog even over kunnen praten. Maar wat hadden we graag onze kindjes aan iedereen laten zien en ermee gepronkt.......
Ik hoop dat je vanavond beter slaapt en dat je ook wat beter wakker wordt in plaats van zo heel erg verdrietig. Voor mezelf merk ik dat ik het voornamelijk in de avond moeilijk krijg......
Dutchie, dank je wel voor je mooie woorden, dat we hier nooit compleet zullen zijn. Ik vind het ook fijn dat ik erbij betrokken wordt, ondanks ik hier alleen heb meegelezen totdat ik het verdrietige bericht van Karlie las, toen moest ik me aanmelden van mezelf om te laten weten dat ze er niet alleen voor staat. En dat we sterk overkomen.....op het scherm kun je je verdriet alleen beschrijven, maar als je me zou kunnen zien...... Ik stort ook nog vaak in hoor (lees het verhaaltje hieronder maar), maar ik moet door voor mijn andere dochter.....
En wat moet je alweer snel aan het werk, Amerika is niet altijd bigger and better...... Succes!
Ik hoop dat je vanavond beter slaapt en dat je ook wat beter wakker wordt in plaats van zo heel erg verdrietig. Voor mezelf merk ik dat ik het voornamelijk in de avond moeilijk krijg......
Dutchie, dank je wel voor je mooie woorden, dat we hier nooit compleet zullen zijn. Ik vind het ook fijn dat ik erbij betrokken wordt, ondanks ik hier alleen heb meegelezen totdat ik het verdrietige bericht van Karlie las, toen moest ik me aanmelden van mezelf om te laten weten dat ze er niet alleen voor staat. En dat we sterk overkomen.....op het scherm kun je je verdriet alleen beschrijven, maar als je me zou kunnen zien...... Ik stort ook nog vaak in hoor (lees het verhaaltje hieronder maar), maar ik moet door voor mijn andere dochter.....
En wat moet je alweer snel aan het werk, Amerika is niet altijd bigger and better...... Succes!
zaterdag 9 maart 2013 om 21:04
Kleine ster
Lieve mama,
Een tijdje mocht ik bij je wonen,
Veilig diep verscholen in je buik.
Je was zo gelukkig dat ik zou komen,
En ik wilde zo graag naar je toe.
Maar na lange maanden groeien in je buik,
Mocht ik maar heel even bij je zijn
Want ik werd geroepen door het grote licht.
Ik liet je achter in een grote leegte,
Want ik, jouw kindje, die je zo lang had gedragen
Werd bij het grote licht, een kleine ster.
Van het grote licht,
Mag ik je troosten.
Ik mag je zeggen,
Dat ik altijd bij je ben.
Wees niet bang lieve mama,
Ik ben dicht bij je.
Want ook al zie je me niet,
Ik weet dat je me voelt.
Maar je stille verdriet,
Kan ik ook bij jou zien,
Voelen, horen en begrijpen.
Begrijpen dat je zachtjes huilt om mij.
Veeg de tranen uit je ogen,
En wees niet verdrietig.
Ik ben en blijf jouw kindje......
Ik kus je......
Lieve mama.
En terwijl ik dit zit te typen rollen de tranen alweer over mijn wangen, ik hoop zo dat mijn kleine meid zo over mij denkt en over ons waakt......wat is het toch vreselijk oneerlijk.......
Lieve mama,
Een tijdje mocht ik bij je wonen,
Veilig diep verscholen in je buik.
Je was zo gelukkig dat ik zou komen,
En ik wilde zo graag naar je toe.
Maar na lange maanden groeien in je buik,
Mocht ik maar heel even bij je zijn
Want ik werd geroepen door het grote licht.
Ik liet je achter in een grote leegte,
Want ik, jouw kindje, die je zo lang had gedragen
Werd bij het grote licht, een kleine ster.
Van het grote licht,
Mag ik je troosten.
Ik mag je zeggen,
Dat ik altijd bij je ben.
Wees niet bang lieve mama,
Ik ben dicht bij je.
Want ook al zie je me niet,
Ik weet dat je me voelt.
Maar je stille verdriet,
Kan ik ook bij jou zien,
Voelen, horen en begrijpen.
Begrijpen dat je zachtjes huilt om mij.
Veeg de tranen uit je ogen,
En wees niet verdrietig.
Ik ben en blijf jouw kindje......
Ik kus je......
Lieve mama.
En terwijl ik dit zit te typen rollen de tranen alweer over mijn wangen, ik hoop zo dat mijn kleine meid zo over mij denkt en over ons waakt......wat is het toch vreselijk oneerlijk.......
zondag 10 maart 2013 om 07:39
Inderdaad een prachtig gedichtje....ook hier tranen en kippenvel hoor!!!
Oh...wat hebben jullie het moeilijk dames, ik denk elke dag aan jullie...ik zou niet weten hoe ik verder zou moeten na zo'n verdriet...
Dana, ik snap dat je door moetvoor je eerste dochter, ikvind het zo triest dat je opschrijft dat je haar zooo graag eenzusje had willen geven...echt tranen.... *knuffel*
Je vroeg hoe het gaat...ik weet niet in hoeverre jullie echt zitten te wachten op babynieuws...anders stop hier maar met het lezen van mijn post:
ik zit helemaal vooraan in de tabel. morgen is onze jongen alweer 2mnd, ben met 37wk direct ingeleid omdat hij achter zou lopen qua groei (werd in wk32 ontdekt en sindsdien om de dag CTG en echo), omdat er erg weinig vruchtwater was en omdat ze genetisch gezien wel een flinke baby zouden verwachten (ivm eigen lengte en ivm gewicht dochter). Uiteindelijk dus met 37wk bevallen en zoon zat nét op de onderste groeilijn. Nu is hij flink aanhet inhalen....omdat alles goed was hebben ze placenta niet uitgebreid onderzocht wat nou de oorzaak was. Ze zagen wel een extra vlies zitten, maar verder op het oog zag het er normaal uit.
Zoals Dutchie al schrijft is eergisteren de laatste februaribaby geboren. Maar ik kan het niet beter omschrijven: we zijn niet compleet...
Oh...wat hebben jullie het moeilijk dames, ik denk elke dag aan jullie...ik zou niet weten hoe ik verder zou moeten na zo'n verdriet...
Dana, ik snap dat je door moetvoor je eerste dochter, ikvind het zo triest dat je opschrijft dat je haar zooo graag eenzusje had willen geven...echt tranen.... *knuffel*
Je vroeg hoe het gaat...ik weet niet in hoeverre jullie echt zitten te wachten op babynieuws...anders stop hier maar met het lezen van mijn post:
ik zit helemaal vooraan in de tabel. morgen is onze jongen alweer 2mnd, ben met 37wk direct ingeleid omdat hij achter zou lopen qua groei (werd in wk32 ontdekt en sindsdien om de dag CTG en echo), omdat er erg weinig vruchtwater was en omdat ze genetisch gezien wel een flinke baby zouden verwachten (ivm eigen lengte en ivm gewicht dochter). Uiteindelijk dus met 37wk bevallen en zoon zat nét op de onderste groeilijn. Nu is hij flink aanhet inhalen....omdat alles goed was hebben ze placenta niet uitgebreid onderzocht wat nou de oorzaak was. Ze zagen wel een extra vlies zitten, maar verder op het oog zag het er normaal uit.
Zoals Dutchie al schrijft is eergisteren de laatste februaribaby geboren. Maar ik kan het niet beter omschrijven: we zijn niet compleet...
zondag 10 maart 2013 om 11:53
Heel mooi Dana, dankjewel!
Ik kon inderdaad niet slapen. Hoe gaat dat bij jou, aangezien je ook schrijft dat je het 's avonds het lastigst vindt? Word je ook 's nachts wakker of valt dat wel mee? Ik gelukkig niet, als ik in slaap ben, slaap ik wel door en word ik pas in de ochtend wakker. Rotmoment.. maar gelukkig niet midden in de nacht.
Fijn dat er goed gereageerd werd bij het zwemmen. Lijkt me heel lastig, zo onder de mensen te zijn. Maar je moet inderdaad door voor je oudste dochter.
Bedankt voor de knuffels februari-mama's
Ligura, hadden ze mij ook maar vanaf week 32 zo in de gaten gehouden.. dan was het wellicht heel anders gelopen.. Kreeg je behalve de controles ook nog iets van behandeling (medicijnen, of wat dan ook maar) om de groei te helpen?
Ik kon inderdaad niet slapen. Hoe gaat dat bij jou, aangezien je ook schrijft dat je het 's avonds het lastigst vindt? Word je ook 's nachts wakker of valt dat wel mee? Ik gelukkig niet, als ik in slaap ben, slaap ik wel door en word ik pas in de ochtend wakker. Rotmoment.. maar gelukkig niet midden in de nacht.
Fijn dat er goed gereageerd werd bij het zwemmen. Lijkt me heel lastig, zo onder de mensen te zijn. Maar je moet inderdaad door voor je oudste dochter.
Bedankt voor de knuffels februari-mama's
Ligura, hadden ze mij ook maar vanaf week 32 zo in de gaten gehouden.. dan was het wellicht heel anders gelopen.. Kreeg je behalve de controles ook nog iets van behandeling (medicijnen, of wat dan ook maar) om de groei te helpen?
zondag 10 maart 2013 om 13:54
Dana75 en karlie..
Ik kom jullie ook nog even een hele dikke knuffel geven..wat een onvoorstelbaar groot verdriet moeten jullie nu mee maken maar wat fijn dat jullie het hier zo kunnen delen...
verder weet ik niet goed wat ik nog zou kunnen zeggen alleen dat jullie, ook al ken ik jullie niet persoonlijk, heel veel in mijn gedachten zijn..
Nogmaals veel sterkte...
Ik kom jullie ook nog even een hele dikke knuffel geven..wat een onvoorstelbaar groot verdriet moeten jullie nu mee maken maar wat fijn dat jullie het hier zo kunnen delen...
verder weet ik niet goed wat ik nog zou kunnen zeggen alleen dat jullie, ook al ken ik jullie niet persoonlijk, heel veel in mijn gedachten zijn..
Nogmaals veel sterkte...
zondag 10 maart 2013 om 19:40
dat gedichtje, ook hier tranen...
en verder sluit ik me aan bij wat Hilly, Ligura vlaggenmast en dutchie hierboven al schreven...
en verder sluit ik me aan bij wat Hilly, Ligura vlaggenmast en dutchie hierboven al schreven...
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
zondag 10 maart 2013 om 20:49
Dank je wel iedereen, voor de mooie woorden. En ik vind het ook ontroerend om te lezen dat iedereen het verhaaltje zo mooi vind en de tranen ook komen....
Ligura, soms vraag ik mezelf ook wel eens af hoe het komt dat ik zo door kan gaan. Ik denk dat je sterker bent dan je denkt in dit soort situaties, een overlevingsmechanisme of zo iets. Het ene moment heel rustig en het andere moment stort ik in en sta ik te huilen bij de foto van mijn dochter, maar uiteindelijk merk ik ook dat dat erg oplucht en kan ik er weer heel even tegenaan.... Fijn dat ze je goed in de gaten hebben gehouden tijdens je zwangerschap, het kan zo anders aflopen, dat zie je. En ondanks alles zou ik alweer zo graag zwanger willen zijn, nog steeds voor dat broertje of zusje voor mijn oudste, maar ook voor mezelf, het verlangen is nog zo groot.......
Karlie, wat kan ik me voorstellen dat je baalt (en dat is wel een understatement hoor), hadden ze je beter in de gaten gehouden vanaf die 32 weken..... We kopen er niks voor, maar ik denk dat je dit wel meeneemt in een eventuele volgende zwangerschap. Maar dan zullen ze je sowieso goed in de gaten gaan houden met dit verhaal in het achterhoofd, mijn gynaecoloog zei dat in ieder geval.
Slapen lukt wel redelijk goed, ik ben ook 's nachts niet echt wakker, maar wel vaak vroeg wakker (voor 7 uur). En dan ga ik er ook echt uit, want anders ga ik liggen malen en draaien en krijg ik hoofdpijn. Maar iedere ochtend weer het besef:"Ze is er niet meer, ze is dood". Het is ook zo definitief, zo onomkeerbaar en dat is zo heftig..... Ik zit nu ook met een half oog Obese te kijken en dan denk ik:"Hoe kan het dat deze vrouw met zoveel overgewicht wel een gezond kind krijgt en wij niet?" En niet dat ik het haar niet gun, maar ons gun ik het nog net wat meer......
Ligura, soms vraag ik mezelf ook wel eens af hoe het komt dat ik zo door kan gaan. Ik denk dat je sterker bent dan je denkt in dit soort situaties, een overlevingsmechanisme of zo iets. Het ene moment heel rustig en het andere moment stort ik in en sta ik te huilen bij de foto van mijn dochter, maar uiteindelijk merk ik ook dat dat erg oplucht en kan ik er weer heel even tegenaan.... Fijn dat ze je goed in de gaten hebben gehouden tijdens je zwangerschap, het kan zo anders aflopen, dat zie je. En ondanks alles zou ik alweer zo graag zwanger willen zijn, nog steeds voor dat broertje of zusje voor mijn oudste, maar ook voor mezelf, het verlangen is nog zo groot.......
Karlie, wat kan ik me voorstellen dat je baalt (en dat is wel een understatement hoor), hadden ze je beter in de gaten gehouden vanaf die 32 weken..... We kopen er niks voor, maar ik denk dat je dit wel meeneemt in een eventuele volgende zwangerschap. Maar dan zullen ze je sowieso goed in de gaten gaan houden met dit verhaal in het achterhoofd, mijn gynaecoloog zei dat in ieder geval.
Slapen lukt wel redelijk goed, ik ben ook 's nachts niet echt wakker, maar wel vaak vroeg wakker (voor 7 uur). En dan ga ik er ook echt uit, want anders ga ik liggen malen en draaien en krijg ik hoofdpijn. Maar iedere ochtend weer het besef:"Ze is er niet meer, ze is dood". Het is ook zo definitief, zo onomkeerbaar en dat is zo heftig..... Ik zit nu ook met een half oog Obese te kijken en dan denk ik:"Hoe kan het dat deze vrouw met zoveel overgewicht wel een gezond kind krijgt en wij niet?" En niet dat ik het haar niet gun, maar ons gun ik het nog net wat meer......
maandag 11 maart 2013 om 08:00
Tja, gek hè, hoeveel verdriet een mens aan kan... Althans, het feit dat je erover kunt praten en schrijven geeft aan dat je je in ieder geval staande houdt, al is het soms maar nét. Wat van tevoren onmogelijk en ondraaglijk lijkt, blijkt ineens toch te dragen, omdat het nu eenmaal móet. Omdat er elke keer toch weer een minuut, een uur, een dag voorbij gaat.
Ik vond zelf de avonden ook het moeilijkst. En nog, als het verdriet me overvalt, is het meestal 's avonds. Gelukkig ziet het er in de ochtend - als het licht is - vaak weer wat beter uit. Dan zie ik de grote canvas foto van mijn meisje aan de muur bij het voeteneind en dan ben ik zo trots.
Ook het einde van het jaar vond ik lastig... Het jaar van ons meisje was om en kwam nooit meer terug... Elke dag, alles wat we deden bracht ons in tijd verder bij haar vandaan. Pfff... Maar ook dichter bij een mogelijk broertje of zusje, hoe dubbel.
Een eventuele volgende zwangerschap zal inderdaad heel anders zijn. Emotioneel natuurlijk; bij mij hadden zorgen en angsten toch meestal de overhand. Genieten lukte niet echt... Maar ook medisch; ik heb vanwege mijn plotselinge hartproblemen de vorige keer nu vanaf 32 weken preventief in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk gebeurde er nu niets, maar wat ben ik blij dat dat kon, en dat er vanalles werd geregeld om mijn jochie gezond op de wereld te helpen! Ik heb wel voortdurend het gevoel gehad 'ineens' weer overvallen te worden door iets heftigs en verdrietigs, daar kon geen arts of hartmonitor tegenop. Maar alle controles hielpen wel de angst een béétje te beteugelen.
Oh mama's, ik weet zo goed hoe het voelt. Wachten, wachten, tot je weer 'mag'... Malen of het nog wel een keer zal lukken. Of ze op elkaar zullen lijken. Wat je zou doen als het nóg een keer fout gaat (dat gevoel greep me geregeld naar de keel - wat als het nu juist bij míj nóg een keer zou gebeuren?)
Ik denk aan jullie...
Ik vond zelf de avonden ook het moeilijkst. En nog, als het verdriet me overvalt, is het meestal 's avonds. Gelukkig ziet het er in de ochtend - als het licht is - vaak weer wat beter uit. Dan zie ik de grote canvas foto van mijn meisje aan de muur bij het voeteneind en dan ben ik zo trots.
Ook het einde van het jaar vond ik lastig... Het jaar van ons meisje was om en kwam nooit meer terug... Elke dag, alles wat we deden bracht ons in tijd verder bij haar vandaan. Pfff... Maar ook dichter bij een mogelijk broertje of zusje, hoe dubbel.
Een eventuele volgende zwangerschap zal inderdaad heel anders zijn. Emotioneel natuurlijk; bij mij hadden zorgen en angsten toch meestal de overhand. Genieten lukte niet echt... Maar ook medisch; ik heb vanwege mijn plotselinge hartproblemen de vorige keer nu vanaf 32 weken preventief in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk gebeurde er nu niets, maar wat ben ik blij dat dat kon, en dat er vanalles werd geregeld om mijn jochie gezond op de wereld te helpen! Ik heb wel voortdurend het gevoel gehad 'ineens' weer overvallen te worden door iets heftigs en verdrietigs, daar kon geen arts of hartmonitor tegenop. Maar alle controles hielpen wel de angst een béétje te beteugelen.
Oh mama's, ik weet zo goed hoe het voelt. Wachten, wachten, tot je weer 'mag'... Malen of het nog wel een keer zal lukken. Of ze op elkaar zullen lijken. Wat je zou doen als het nóg een keer fout gaat (dat gevoel greep me geregeld naar de keel - wat als het nu juist bij míj nóg een keer zou gebeuren?)
Ik denk aan jullie...
maandag 11 maart 2013 om 10:52
Weten jullie waar ze het vanaf laten hangen of je na 6 maanden weer mag proberen zwanger te worden? Ik ben zo bang dat de gyn straks zegt dat ik echt een jaar moet wachten... 6 maanden lijkt al zo lang en wie zegt dat het dan snel, of uberhaupt..., lukt? Krijg je bij de nacontrole een echo waarop ze de wond binnenin controleren? En als dat er goed uitziet, dat je dan geen jaar hoeft te wachten? Speelt leeftijd mee (ik ben net 36)? Of hoe graag we het willen?
Als er een volgende zwangerschap komt, dan wordt die nooit meer zorgeloos voor mij, dat besef ik me goed. Maar helemáál geen zwangerschap meer, dat vind ik een ondraaglijk idee. Ik wil zo graag een gezond kindje.. Kon ik de tijd maar een jaar vooruit zetten alvast..
Als er een volgende zwangerschap komt, dan wordt die nooit meer zorgeloos voor mij, dat besef ik me goed. Maar helemáál geen zwangerschap meer, dat vind ik een ondraaglijk idee. Ik wil zo graag een gezond kindje.. Kon ik de tijd maar een jaar vooruit zetten alvast..
maandag 11 maart 2013 om 11:29
Karlie, volgens mij is zes maanden gewoon een algemene richtlijn... Het schijnt soms nog van gynaecoloog tot gynaecoloog te verschillen. Heb op internet gelezen van mama's die na drie maanden weer mochten, omdat de arts vond dat je lichaam zelf wel 'weet' wanneer het weer kan - en ook mama's waarbij de arts ervan overtuigd was dat je baarmoeder minimaal een jaar nodig heeft om te genezen. Mijne zei dus zes maanden.
Bij de nacontrole na zes weken had ik alleen een gesprek met de gyn over vloeien, het verdere herstel, over de bevalling. Ze keek naar het litteken aan de buitenkant. Ze voelde eraan en drukte op mijn buik om de stand van de baarmoeder te bepalen. Met de kinderarts hadden we een gesprek over eventuele erfelijke factoren, die er gelukkig niet waren. En, belangrijk, ik kreeg ook van de cardioloog positief advies (geen contra-indicatie, noemen ze dat). En er was meteen een (globaal) behandelplan, omdat we aangaven het meteen na zes maanden weer te willen proberen.
Toen ik weer zwanger was heb ik meer echo's gehad dan normaal en ook een vroege inwendige echo. Maar qua litteken zie je dan alleen een soort zwarte schaduw van het weefsel, niets specifieks.
Er zal dus denk ik niet zo snel een reden zijn om een langere termijn aan te houden. Geef aan dat je graag weer wil en wat het advies is. Onthoudt ook dat het een advies is. Natuurlijk is dat er om een reden, maar de norm is dus niet heel eenduidig.
Bij de nacontrole na zes weken had ik alleen een gesprek met de gyn over vloeien, het verdere herstel, over de bevalling. Ze keek naar het litteken aan de buitenkant. Ze voelde eraan en drukte op mijn buik om de stand van de baarmoeder te bepalen. Met de kinderarts hadden we een gesprek over eventuele erfelijke factoren, die er gelukkig niet waren. En, belangrijk, ik kreeg ook van de cardioloog positief advies (geen contra-indicatie, noemen ze dat). En er was meteen een (globaal) behandelplan, omdat we aangaven het meteen na zes maanden weer te willen proberen.
Toen ik weer zwanger was heb ik meer echo's gehad dan normaal en ook een vroege inwendige echo. Maar qua litteken zie je dan alleen een soort zwarte schaduw van het weefsel, niets specifieks.
Er zal dus denk ik niet zo snel een reden zijn om een langere termijn aan te houden. Geef aan dat je graag weer wil en wat het advies is. Onthoudt ook dat het een advies is. Natuurlijk is dat er om een reden, maar de norm is dus niet heel eenduidig.
maandag 11 maart 2013 om 12:11
Ik moet eind van de maand terug voor controle Karlie, ik zal je laten weten wat ze dan heeft gedaan qua controle. Ik zorg er maar voor dat het wel een beetje netjes is daar beneden....
En idd verschilt het per gynaecoloog wat ze adviseren. De ene 3 maanden, de ander 6 maanden en weer een ander een jaar..... Ik denk dat 6 maanden een mooi gemiddelde is, al vind ik het ook heel lang klinken hoor. En dan moeten we nog maar afwachten of het allemaal kan en mag lukken....... Ook hier speelt leeftijd een grote rol.
Frahim, ik vind het wel heel fijn dat het bij jouw zo snel gelukt is en ik snap heel goed dat je echt geen onbezorgde zwangerschap hebt. Ik zou met name de bevalling erg eng vinden omdat het daar met mijn dochter fout is gegaan.
Wanneer moet je op controle Karlie? Ben wel benieuwd wat ze bij jou gaan zeggen. En idd het idee dat je nooit meer zwanger zou mogen zijn.....dat doet pijn want je had je zo ingesteld op een kindje. Ik ga duimen hoor, dat je gyn een half jaar zegt of liever minder natuurlijk, maar niet langer!! En ik ga nog harder duimen dat we elkaar ook nog eens in een ander topic tegenkomen op deze pijler...... En ze zeggen dat je er dan niet teveel mee bezig moet zijn, maar krijg dat maar eens uit je hoofd met onze ervaringen. Ik snap je meid!
En idd verschilt het per gynaecoloog wat ze adviseren. De ene 3 maanden, de ander 6 maanden en weer een ander een jaar..... Ik denk dat 6 maanden een mooi gemiddelde is, al vind ik het ook heel lang klinken hoor. En dan moeten we nog maar afwachten of het allemaal kan en mag lukken....... Ook hier speelt leeftijd een grote rol.
Frahim, ik vind het wel heel fijn dat het bij jouw zo snel gelukt is en ik snap heel goed dat je echt geen onbezorgde zwangerschap hebt. Ik zou met name de bevalling erg eng vinden omdat het daar met mijn dochter fout is gegaan.
Wanneer moet je op controle Karlie? Ben wel benieuwd wat ze bij jou gaan zeggen. En idd het idee dat je nooit meer zwanger zou mogen zijn.....dat doet pijn want je had je zo ingesteld op een kindje. Ik ga duimen hoor, dat je gyn een half jaar zegt of liever minder natuurlijk, maar niet langer!! En ik ga nog harder duimen dat we elkaar ook nog eens in een ander topic tegenkomen op deze pijler...... En ze zeggen dat je er dan niet teveel mee bezig moet zijn, maar krijg dat maar eens uit je hoofd met onze ervaringen. Ik snap je meid!
woensdag 13 maart 2013 om 10:10
Ik heb volgende week een gesprek bij de gyn, de week erna is de nacontrole. En de week erna weer een gesprek. De vk geeft aan dat dit wel gebruikelijk is wanneer het niet goed is gegaan, dat er eerst een gesprek is over hoe het met ons gaat omdat het anders wel lang duurt voordat de nacontrole is. En de week na de controle is dan ws het bespreken van de uitslagen van het onderzoek naar de placenta. Ik kijk erg tegen die bezoeken op hoor, wat ze allemaal gaat zeggen..
Het schijnt per gyn enorm te verschillen wat ze adviseren, eerst was het altijd een jaar, nu zeggen ze vaker 6 maanden of 9 maanden. Op internet lees ik inderdaad zelfs 3 maanden soms. Ik vind zelf 6 maanden nog wel te doen, dat is te overzien nog voor me. En het blijft een advies natuurlijk, wel eentje met een reden maar toch een advies.
De vk zei ook dat een volgende zwangerschap altijd onder controle van het ziekenhuis zal zijn en er dan een behandelplan wordt opgesteld. Dat ze me niet laten lopen tot de bevalling spontaan begint, maar echt een max zullen stellen voor ze het dan gaan inleiden.
Ik hoop dat het weer nog lang blijft zoals nu, koud, sneeuw. Regen mag ook. Ik kan het nog niet met mijn gevoel combineren dat het lente wordt en mensen straks op terrasjes gaan zitten enzo.
Het schijnt per gyn enorm te verschillen wat ze adviseren, eerst was het altijd een jaar, nu zeggen ze vaker 6 maanden of 9 maanden. Op internet lees ik inderdaad zelfs 3 maanden soms. Ik vind zelf 6 maanden nog wel te doen, dat is te overzien nog voor me. En het blijft een advies natuurlijk, wel eentje met een reden maar toch een advies.
De vk zei ook dat een volgende zwangerschap altijd onder controle van het ziekenhuis zal zijn en er dan een behandelplan wordt opgesteld. Dat ze me niet laten lopen tot de bevalling spontaan begint, maar echt een max zullen stellen voor ze het dan gaan inleiden.
Ik hoop dat het weer nog lang blijft zoals nu, koud, sneeuw. Regen mag ook. Ik kan het nog niet met mijn gevoel combineren dat het lente wordt en mensen straks op terrasjes gaan zitten enzo.
woensdag 13 maart 2013 om 10:16
Eigenlijk wat jullie beide dus al zeggen Frahim en Dana, over de adviezen van de gyn. Ik heb de vk gisteren bij me thuis gehad omdat ik me een beetje zorgen maakte over een pijntje dat ik boven mijn wond heb. Er is niets aan de hand, de wond heelt mooi, de baarmoeder zakt goed.. maar ik wilde er niet tot de nacontrole mee blijven lopen. Dus toen heb ik gelijk ook maar even een heel vragenvuur over allerlei andere dingen op haar losgelaten. Dat was wel heel fijn om mijn vragen en zorgen alvast even ergens kwijt te kunnen en ze heeft me erg gerustgesteld. Niet dat zij de uitslagen natuurlijk al weet en in het hoofd van de gyn kan kijken, maar ze heeft er hier wel ervaring mee.
Hoe gaat het bij jou Dana? En Frahim?
Hoe gaat het bij jou Dana? En Frahim?
woensdag 13 maart 2013 om 10:21
Ik forum op mn mobiel, dus ik kan het knuffelplaatje niet vinden. Maar vanuit hier, een hele dikke knuffel voor jullie. En een enorme dosis kracht en sterkte toegewenst. Hele dikke kus, houd vol. (Helpt allemaal niets, lijken lege woorden die jullie gevoel zo tekort zullen doen, maar ze zijn welgemeend X)
woensdag 13 maart 2013 om 10:39
Karlie, fijn dat je even een gesprek kon hebben met de verloskundige, idd kan ze niet in het hoofd van de gynaecoloog kijken, maar ze kan je toch net wat meer vertellen dan bijvoorbeeld de huisarts. Hier hadden we ook al heel snel een gesprek na alle toestanden, en pas over twee weken de echte nacontrole (wond bekijken, eventueel inwendige echo....). Ik snap dat je opziet tegen de gesprekken, weer naar dat ziekenhuis ook..... Ik zat al in tranen toen ik het alleen al zag staan. En ook hier geen verloskundige meer hoor, de gynaecoloog zei meteen dat ze me bij een eventuele nieuwe zwangerschap onder controle houd en dat ze me zeker niet overtijd laten gaan en bij 37 weken waarschijnlijk gaan inleiden. Maar goed, laat ik niet op de zaken vooruitlopen, het is allemaal zo onzeker qua leeftijd en slagingskans, dat komt over een paar maanden wel weer ter sprake.
Verder gaat het redelijk, we zijn vanochtend met dochter naar de knoarts geweest, en ze moet buisjes...... Dus onder volledige narcose in de OK..... Toen brak ik wel even, manlief heeft de situatie uitgelegd en de arts was heel begripvol gelukkig. Hij stond zelfs op het moment van mijn keizersnede in de aangrenzende OK te opereren....... Maar hij nam het heel serieus, ondanks dat hij natuurlijk een heel ander specialisme heeft. Hij gaf ook aan hier echt de tijd voor te nemen, dus bij deze ook het advies aan jullie, hoewel het voor Frahim al wat langer geleden is.
En gezellig op een terrasje zitten.... Moet er ook nog niet aan denken hoor! Alhoewel ik aan de andere kant zo graag met een cocktail op een bedje aan een zwembad in een tropisch oord zou willen liggen.... Soort vluchtgedrag denk ik.
Vlaggenmast, dank je wel voor de knuffels, het doet me goed dat er toch nog regelmatig hier gelezen wordt door iedereen!
Verder gaat het redelijk, we zijn vanochtend met dochter naar de knoarts geweest, en ze moet buisjes...... Dus onder volledige narcose in de OK..... Toen brak ik wel even, manlief heeft de situatie uitgelegd en de arts was heel begripvol gelukkig. Hij stond zelfs op het moment van mijn keizersnede in de aangrenzende OK te opereren....... Maar hij nam het heel serieus, ondanks dat hij natuurlijk een heel ander specialisme heeft. Hij gaf ook aan hier echt de tijd voor te nemen, dus bij deze ook het advies aan jullie, hoewel het voor Frahim al wat langer geleden is.
En gezellig op een terrasje zitten.... Moet er ook nog niet aan denken hoor! Alhoewel ik aan de andere kant zo graag met een cocktail op een bedje aan een zwembad in een tropisch oord zou willen liggen.... Soort vluchtgedrag denk ik.
Vlaggenmast, dank je wel voor de knuffels, het doet me goed dat er toch nog regelmatig hier gelezen wordt door iedereen!
woensdag 13 maart 2013 om 12:35
Oh, wat spannend moet dat zijn Dana, dat je dochter geopereerd moet worden. Komt natuurlijk helemaal goed, maar wel spannend voor jullie. Sterkte!
Dat vluchtgedrag herken ik. Dat was meteen mijn eerste ingeving, nog toen we in het ziekenhuis waren: ik wil weg, ergens ver weg alleen met z'n tweeën. Waar niemand weet dat ik zwanger was.
Ik blijf nog steeds het liefst binnen. Is jouw man al weer aan het werk Dana? Die van mij gelukkig nog niet, ik weet ook niet wanneer wel. Ik hoop dat hij nog heel lang thuis blijft bij mij.. Ik weet natuurlijk dat dat niet kan en dat we uiteindelijk weer aan het werk moeten en dat dat ook goed is, maar ik kan me er nu nog niets bij voorstellen. Hoe ging dat toen bij jou Frahim, hoe lang is jouw man thuisgebleven en wanneer ging je ookal weer zelf aan het werk (na je verlof toch?)?
Dat vluchtgedrag herken ik. Dat was meteen mijn eerste ingeving, nog toen we in het ziekenhuis waren: ik wil weg, ergens ver weg alleen met z'n tweeën. Waar niemand weet dat ik zwanger was.
Ik blijf nog steeds het liefst binnen. Is jouw man al weer aan het werk Dana? Die van mij gelukkig nog niet, ik weet ook niet wanneer wel. Ik hoop dat hij nog heel lang thuis blijft bij mij.. Ik weet natuurlijk dat dat niet kan en dat we uiteindelijk weer aan het werk moeten en dat dat ook goed is, maar ik kan me er nu nog niets bij voorstellen. Hoe ging dat toen bij jou Frahim, hoe lang is jouw man thuisgebleven en wanneer ging je ookal weer zelf aan het werk (na je verlof toch?)?
woensdag 13 maart 2013 om 14:16
dana .. jeetje..niet leuk .. je kleintje achter te moeten laten voor een operatie ..dikke knuffel.....
jullie wachten allebei nog op de "officiele" uitslag wat er is mis gegaan bij jullie zwangerschap?
ik denk dat vlucht gedrag heel normaal is hoor... het lijkt me zo vervelend (zacht uitgedrukt) om gewoon met het "normale" leven door tegaan.. naar buiten gaan en weten dat je mensen tegen komt die weten dat je zwanger was en misschien niet weten hoe het is afgelopen... en dan naar jullie mooie kindjes vragen....
ik weet niet hoe jullie het doen.. ik vind jullie allemaal stuk voor stuk kanjers en hele lieve en stoere mama's
Knuf van uit het sneeuwige Ohio
jullie wachten allebei nog op de "officiele" uitslag wat er is mis gegaan bij jullie zwangerschap?
ik denk dat vlucht gedrag heel normaal is hoor... het lijkt me zo vervelend (zacht uitgedrukt) om gewoon met het "normale" leven door tegaan.. naar buiten gaan en weten dat je mensen tegen komt die weten dat je zwanger was en misschien niet weten hoe het is afgelopen... en dan naar jullie mooie kindjes vragen....
ik weet niet hoe jullie het doen.. ik vind jullie allemaal stuk voor stuk kanjers en hele lieve en stoere mama's
Knuf van uit het sneeuwige Ohio
woensdag 13 maart 2013 om 17:18
Ik ben inderdaad na mijn verlof weer officieel begonnen met werken, maar een maand van tevoren al vanuit huis begonnen met opbouwen. Ik had niets meer te doen thuis, man was weer aan het werk, dus ik wilde ook weer bezig. Man werd trouwens door zijn baas nogal gepusht om na drie weken alweer te beginnen. Dat was zwaar, vooral voor hem. Er was zo weinig begrip (en nog, hij werkt er nog wel)...
Op kantoor hebben we een vrijwilligersproject waar iedere maand iemand voor wordt ingezet, dus daar ben ik mee begonnen. Niet teveel druk, geen deadlines, geen klantgesprekken, dat was fijn. En ik ben alvast een paar keer naar kantoor geweest vooraf, om het moment iets minder 'groots' te laten zijn dat ik weer moest beginnen. Toen had ik de tijd voor alle vragen, om te praten, rustig weer eens achter mijn bureau te zitten... Dat vond ik erg fijn. Wel stonden de tranen in mijn ogen toen ik binnenkwam, ik moest letterlijk en figuurlijk een drempel over. Niet meer zwanger, maar ook geen trotse mama (nou ja, wel natuurlijk, maar zonder kindje om te showen...)
Het duurde wel even voordat ik weer echt goed kon presteren. Ik heb een veeleisende baan, hoge werkdruk en behoorlijk targetgericht. Ik merkte dat het me allemaal wat minder deed. Was dat nou écht zo belangrijk allemaal? Ik 'gleed' regelmatig even weg in herinneringen, was erg gevoelig voor verhalen over kinderen van collega's. Dat heeft nog maanden geduurd.
Het weg willen gaan herken ik helemaal. Wij wilden ook weg van alles, de leegte, het gemis, de kou... Maar we wisten totaal niet waar naartoe. Ik vond het sowieso heel moeilijk om keuzes te maken, tot aan het avondeten toe. Alles smaakte naar niks. Uiteindelijk zijn we niet gegaan en heb ik daar geen spijt van. Je kunt er toch niet van weg, het verdriet is overal (en misschien nog wel meer op een plek waar het contrast nog groter is door de zon en de lol die mensen hebben)... Nu merk ik dat ik wel echt toe ben aan zon, lekker bijkomen, voor het eerst in twee jaar. Tijdens beide zwangerschappen voelde ik me zo beroerd dat we niet ver zijn gegaan. Dus deze zomer maken we het goed!
Op kantoor hebben we een vrijwilligersproject waar iedere maand iemand voor wordt ingezet, dus daar ben ik mee begonnen. Niet teveel druk, geen deadlines, geen klantgesprekken, dat was fijn. En ik ben alvast een paar keer naar kantoor geweest vooraf, om het moment iets minder 'groots' te laten zijn dat ik weer moest beginnen. Toen had ik de tijd voor alle vragen, om te praten, rustig weer eens achter mijn bureau te zitten... Dat vond ik erg fijn. Wel stonden de tranen in mijn ogen toen ik binnenkwam, ik moest letterlijk en figuurlijk een drempel over. Niet meer zwanger, maar ook geen trotse mama (nou ja, wel natuurlijk, maar zonder kindje om te showen...)
Het duurde wel even voordat ik weer echt goed kon presteren. Ik heb een veeleisende baan, hoge werkdruk en behoorlijk targetgericht. Ik merkte dat het me allemaal wat minder deed. Was dat nou écht zo belangrijk allemaal? Ik 'gleed' regelmatig even weg in herinneringen, was erg gevoelig voor verhalen over kinderen van collega's. Dat heeft nog maanden geduurd.
Het weg willen gaan herken ik helemaal. Wij wilden ook weg van alles, de leegte, het gemis, de kou... Maar we wisten totaal niet waar naartoe. Ik vond het sowieso heel moeilijk om keuzes te maken, tot aan het avondeten toe. Alles smaakte naar niks. Uiteindelijk zijn we niet gegaan en heb ik daar geen spijt van. Je kunt er toch niet van weg, het verdriet is overal (en misschien nog wel meer op een plek waar het contrast nog groter is door de zon en de lol die mensen hebben)... Nu merk ik dat ik wel echt toe ben aan zon, lekker bijkomen, voor het eerst in twee jaar. Tijdens beide zwangerschappen voelde ik me zo beroerd dat we niet ver zijn gegaan. Dus deze zomer maken we het goed!
woensdag 13 maart 2013 om 21:29
Karlie, mijn man is ook nog thuis, hij is vorige week al wel een keer geweest en gaat morgen weer, gewoon om even bij te praten, verder nog niks. Ik merk wel dat hij er wel mee bezig is, in die zin dat hij ook af en toe zijn werkmail leest. Voor hem geeft dat ook wel wat afleiding en wat je zegt, uiteindelijk moeten we wel..... Ik weet het zelf allemaal niet, mijn "zwangerschapsverlof" zit ik uit, daarna zie ik het wel. Ik zou dan in mei en juni redelijk alleen thuis zitten met man aan het werk en kind op school, maar in juli en augustus heeft ze natuurlijk vakantie, dan zou het fijn zijn om thuis te zijn. Maar ja, de reden waarom je daadwerkelijk verlof hebt is er niet.......... Je bent nog niet veel buiten geweest begrijp ik. Nu is het weer er ook niet echt naar (ook afhankelijk welk deel van Nederland je zit), en als je er niet op uit wilt moet je het ook zeker niet doen, maar wellicht is een bos-of strandwandeling even fijn? Wij zijn vanmiddag nog even naar de begraafplaats geweest, de zon scheen even en we hebben nog wat plantjes neergezet. En gehuild uiteraard, ik schaam me er ook niet voor daar, dan kijken de mensen maar. Ik heb verdriet!
Dutchie, de oorzaak van het loslaten van mijn placenta was vrij duidelijk: er zat een bloedstolsel achter de placenta waardoor hij niet helemaal aan de baarmoederwand vast zat..... Heel wrang, je merkt er niks van, maar het is dus een verschil tussen leven en dood....... Door de weeën is de placenta dus snel losgekomen en is mijn dochter door zuurstoftekort overleden. En hoe we het doen? Op dit moment is het gewoon overleven, je staat op en gaat weer naar bed en daartussen zorg ik voor mijn oudste (veel) en voor mezelf (minder).
Frahim, het is volgens mij ook heel normaal dat je op je werk nog met van alles bezig was/bent behalve je werk. Het heeft ook zo'n verschrikkelijke impact allemaal, dit draag je de rest van je leven met je mee. En ik hoop dat jullie nu van een hele fijne vakantie kunnen gaan genieten, je hebt het verdiend. Eigenlijk willen we in juni toch een weekje naar de zon, maar ik voel me schuldig dat ik mijn jongste hier achterlaat...... Mijn schoonzus zei wel dat ze altijd in onze harten meegaat, en dat is natuurlijk ook wel zo. En we zijn al 6 jaar niet in het buitenland geweest ( hebben wel zo langzamerhand alle bungalowparken wel gezien) en de oudste wil heel graag vliegen..... Dat kan ik haar wel geven, een vliegreis, maar een zusje kon ik niet.........
Dutchie, de oorzaak van het loslaten van mijn placenta was vrij duidelijk: er zat een bloedstolsel achter de placenta waardoor hij niet helemaal aan de baarmoederwand vast zat..... Heel wrang, je merkt er niks van, maar het is dus een verschil tussen leven en dood....... Door de weeën is de placenta dus snel losgekomen en is mijn dochter door zuurstoftekort overleden. En hoe we het doen? Op dit moment is het gewoon overleven, je staat op en gaat weer naar bed en daartussen zorg ik voor mijn oudste (veel) en voor mezelf (minder).
Frahim, het is volgens mij ook heel normaal dat je op je werk nog met van alles bezig was/bent behalve je werk. Het heeft ook zo'n verschrikkelijke impact allemaal, dit draag je de rest van je leven met je mee. En ik hoop dat jullie nu van een hele fijne vakantie kunnen gaan genieten, je hebt het verdiend. Eigenlijk willen we in juni toch een weekje naar de zon, maar ik voel me schuldig dat ik mijn jongste hier achterlaat...... Mijn schoonzus zei wel dat ze altijd in onze harten meegaat, en dat is natuurlijk ook wel zo. En we zijn al 6 jaar niet in het buitenland geweest ( hebben wel zo langzamerhand alle bungalowparken wel gezien) en de oudste wil heel graag vliegen..... Dat kan ik haar wel geven, een vliegreis, maar een zusje kon ik niet.........
