Uitgerekend februari 2013

Dutchie: ja, wij krijgen nog uitslag van het onderzoek naar de placenta. Die bleek bij de bevalling te klein en daar ligt naar alle waarschijnlijkheid (ze weten het eigenlijk wel zeker) de oorzaak voor de achtergebleven groei en het zuurstofgebrek. Maar de kans dat ze een duidelijke reden voor de kleine placenta kunnen geven, is klein.



Frahim: kies maar een mooie vakantiebestemming uit en geniet ervan! Bedankt voor je ervaring mbt werkhervatting. Wat naar hoe ze je man zo hebben gepusht. Is het een werkomgeving/bedrijf waarvan jullie tevoren ook niet veel begrip hadden verwacht? Bij ons zijn ze tot nu toe, ook richting mijn man, gelukkig heel begripvol en wordt er helemaal nog niet aangedrongen op terugkeer. Hoewel het een groot bedrijf is, hebben ze deze situatie volgens mij ook niet eerder aan de hand gehad en zijn ze er enorm van geschrokken.

Ik las net op fb dat een collega van mij net bevallen is.. van een gezonde zoon. Natuurlijk gun ik het ze, maar het was wel weer precies zo'n stel dat het allemaal niet zoveel kon schelen. Ze vonden elke voorbereiding (babykamer, rekening houden met bepaalde etenswaren, bezoeken aan vk, etc) maar onzin, het 'kwam allemaal wel goed'... Dat steekt toch..



Dana: natuurlijk schaam je je niet voor je tranen! Op de begraafplaats niet, maar op andere plekken ook niet toch.. je hébt verdriet.. zo ongeveer wel het ergste wat je mee kunt maken is jou, ons, gebeurd.. Het gemis is zo groot, de pijn zo diep..

Wij gaan morgen voor het eerst weer naar het grafje. Omdat we zijn mooie, lieve lichaampje daar hebben neergelegd, maar hij is overal waar we zelf zijn, niet alleen dáár. Voel je dus ook niet schuldig dat je je jongste zou achterlaten als je op vakantie gaat meid, want ze gaat met jullie méé!

Wat goed dat je morgen even naar het grafje gaat meid, het gaat met kleine stapjes, maar we gaan vooruit..... Ook al is het met 2 stappen naar voren en 4 naar achteren, maar heel langzaam komen we verder. Wellicht doet het je ook even goed om daar te zijn, dichterbij je zoontje kun je niet komen, hoe graag we dat ook zouden willen. Je zegt het ook, dit gemis is zo groot wat ons is overkomen, dat gun je niemand. Kom je verder de dagen nog een beetje door? Ik heb vanmiddag voor het eerst weer een was opgehangen, ook weer iets waarvan je had gedacht dat je dat elke dag zou moeten doen met al die babykleertjes.

En we hebben vanochtend de knoop doorgehakt en zijn naar het reisbureau gegaan om een reis te boeken....... Die mevrouw vroeg met hoeveel personen we wilden gaan.... Nou, we wilden wel met vier personen, maar gaan met z'n drieën. Allemaal zo confronterend, elke keer het besef dat je niet met z'n vieren bent.... En wat je zegt, onze kinderen gaan altijd met ons mee, waar we ook gaan. Ik zat me vanochtend af te vragen hoe we er over een jaar voor zullen staan: zou het verdriet wat gesleten zijn, de pijn dragelijker en zouden we ons ook al voorzichtig mogen verheugen op de toekomst? Het is nog ver weg, maar ik gun ons allebei nog zo veel geluk! En allebei even veel hoor, we zitten in hetzelfde schuitje in die woeste zee dus we hebben er gewoon "recht" op. Ik wens je alvast veel sterkte voor morgen, hopelijk schijnt het zonnetje voor jullie en jullie zoontje!

mijn hart voelt zwaar als ik jullie woorden lees, het is niet te bevatten dat het mogelijk is, jullie lieve onschuldige kleintjes... zó gewenst...

ik sluit me volledig bij Dutchie aan, wat zijn jullie ongelooflijk sterke en lieve mama's

Normi, het is ook niet te bevatten wat er allemaal gebeurd. En ze waren ook idd zo verschrikkelijk gewenst, en nu moeten we verder zonder hen....... Maar het is niet makkelijk, al is het voor mijn gevoel al weer zo lang geleden in plaats van vijf weken. Ik mis haar nog iedere seconde van de dag.......



Karlie, sterkte vandaag!

Dankjewel Normi, en dankjewel Dana.. we gaan met 2 uurtjes die kant op. Heb vanmorgen mooie bloemen gehaald om neer te leggen. En een kaartje.. kan me er nog niet toe zetten om er iets op te schrijven. Het zal de eerste keer zijn dat ik zijn naam opschrijf bedacht ik me.. ik mis hem zo..

Karlie, dan nog maar een keer

Erg hè, hoe pijn dat missen doet........ Ik was vanochtend aan het stoffen en opeens overviel het verdriet me weer.....je lichaam schreeuwt dat het een kind wil verzorgen, maar er is niks.

Ik hoop dat je ondertussen iets moois op het kaartje hebt kunnen zetten, het valt vaak niet mee om woorden te vinden, want woorden zijn er te weinig, tranen zijn er teveel....

Het was fijn vandaag even bij het grafje te zijn. Ik was er onverwacht erg rustig, wel tranen maar ook rustig.. Mijn man lijkt zich wel dichterbij hem te voelen, emotioneler te zijn, als hij daar is. Hij praat dan ook even tegen hem, heel lief . Ik vind het fijn dat hij zich daar dan zo kan uiten, hij doet dat thuis wat minder sinds de begrafenis. Niet dat hij er sindsdien helemaal niet over praat, maar het is vaak na of tijdens een huilbui van mij dan. Voor de buitenwereld lijkt het voor hem misschien gemakkelijker te gaan, laat ik het zo zeggen. Hij verwerkt het weer net anders dan ik en we hebben allebei gelukkig veel begrip voor de manier van de ander en we weten dat het verdriet bij allebei even groot is.

Je hoort vaak dat relaties na het overlijden van een kind stuklopen, maar hoewel het allemaal nog erg vers is natuurlijk, zijn we er echt van overtuigd dat dit ons niet gaat gebeuren! Ik hou zo ontzettend veel van hem, de papa van mijn zoontje.

Dana

Ik voel je pijn door je post heen.. snap helemaal hoe je ineens zo overvallen kunt worden door het verdriet tijdens zoiets sufs als afstoffen... het doet inderdaad zo'n pijn steeds... Ik gun ons ook zo veel meer..



Ik wil ook die vieze poepluiers verschonen, twintig wassen per week draaien, 7 keer eruit 's nachts 7 nachten per week, een continue huilend kindje troosten vanwege darmkrampjes ofzo en niet wegkunnen omdat er geen oppas is...

Lieve Karlie, wat goed om te lezen dat je je zo "goed" voelt bij het grafje! Dat is echt al een stap meid! En fijn dat je man zich daar ook goed kan uiten. Mannen verwerken het toch anders dan wij, zij willen sterk zijn omdat wij het niet zijn, maar ook zij hebben verdriet en pijn. Hier merk ik het ook, ik kan bij het minste geringste in huilen uitbarsten, maar hij heeft dat veel minder. Maar dat geeft niet, je hoeft niet te huilen en toch verdriet hebben.... Als je elkaar maar de ruimte geeft om het verdriet te verwerken. Ik weet het, het klinkt erg psycholoog-achtig, maar zolang je maar bij elkaar terecht kunt is het goed. En idd hoor je ook vaak dat stellen uit elkaar groeien na zo'n ervaring, maar ik hoop dat dit bij ons niet gaat spelen. Ik heb hier juist het idee dat we dichter bij elkaar gekomen zijn. En idd, je man blijft gewoon de vader van jullie zoontje, wat er ook moge gebeuren in de toekomst!!



En wat kan ons dat huishouden interesseren... Maar wat hadden we liever gehad dat het een bende was omdat je het te druk hebt met de baby...... Ik snap je gevoel zo goed...... Nog maar weer een dikke (er wordt wat afgeknuffeld hier de laatste weken ) Ik hoop dat je de avond goed doorkomt en een goede nachtrust hebt, morgen is er weer een dag, hoe cliché dat ook klinkt. En het kan best zijn dat het morgen best een beetje goed gaat, en dan is het maandag weer niks, maar stukje bij beetje moeten we opkrabbelen. Kunnen we elkaar er een beetje doorheen slepen......



Heb je trouwens mensen in de omgeving die zoiets hebben meegemaakt? Ik heb een vriendin die twee jaar geleden haar dochtertje heeft verloren met 20 weken, dus ook daar kan ik goed mee praten. Ik ken haar nog maar 1,5 jaar, dus ik wist het in het begin ook helemaal niet, maar het is fijn om met iemand te praten die dezelfde pijn en hetzelfde verdriet heeft ervaren.......

Na lang nadenken dan toch maar wat schrijven , wil graag iedereen feliciteren met hun kindjes ! Maar ook de moeders die hun kindjes verloren zijn een dikke knuffel geven !!! Het is zo nodig !!!

Ik heb in het begin van dit topic weleens meegeschreven maar ben er meegestopt omdat ik van de gyn te horen kreeg dat ik wederom een klein kindje had en begon de angst... vanaf dat moment wilde ik mijn zwangerschap met niemand meer delen, had het hier natuurlijk wel normaal kunnen zeggen...



Wat niemand hier nog wist is dat ik mijn eerste prachtige dochter ook verloren ben , ze is 3 weekjes oud geworden . Heb ik hier nooit gemeld omdat mijn dochter kerngezond was en toch na 3 weken aan wiegendood overleed , want tja zon begin van je zwangerschap zit iedereen al genoeg in de zenuwen en dan wil niemand van mij horen dat het na 3 weken alsnog zo mis kan gaan ..



Ik weet als geen anders hoe oneerlijk dit is , en hoe moeilijk het nu voor jullie moet zijn, het enige wat ik kan zeggen is neem je tijd. Want rouwen daar ben je nooit klaar mee !



Ik heb voor mijn dochter een site gemaakt alleen valt t me soms ook erg zwaar om er mee bezig te gaan ( www.alishacats.vlindersite.nl) , ook nu ik bevallen ben van mijn 2e dochter .

Maar de berichten die je krijgt van andere moeders en vaders deed mij erg goed en daarom wil ik het graag met jullie delen , want jullie zijn niet alleen. Er zijn helaas heel veel mensen die precies begrijpen wat jullie nu voelen en doormaken .



Lieve mama's jullie kindjes zullen altijd bij jullie zijn !

lieve Patriciac: allereerst natuurlijk van harte proficiat met jullie 2e dochtertje!!! Gaat het allemaal goed met haar? Voor jullie zal het geen tijd van onbezorgd genieten zijn.... Wat ontzettend tragisch dat jullie eerste dochtertje zo snel alweer van jullie weg is genomen

voor jou en voor de andere mama's die met dit onbeschrijfelijke verlies moeten zien om te gaan.......

PatriciaC, en

en verder sluit ik me bij de woorden van Normi aan...

Dankje Normi en VlammendeTroela,



Met mijn 2e dochter gaat het super , geboren op 12-02-2013 2650 gr en 46 cm. nu alweer bijna 5 weken gaat super snel , ook goed gegroeit ze is nu 3915 gr en 51 cm , maar eet ook veeeeel meer. Echt een hongerige baby ... Ze leek/lijkt ook als 2 druppels water op haar grote zus ! Daar was ik tijdens mn zwangerschap wel bang voor , maar nu is het eigenlijk alleen maar fijn .. Vergelijken qua uiterlijk doe je sowieso...





Heb hier in het begin ook mee geschreven totdat ik erg ziek werd in de zwangerschap. Heb al die maanden niks kunnen doen alleen maar misselijk en overgeven, toen hoorde ik in het ziekenhuis van de gyn dat ze veel te klein was en vanaf dat moment ben k toen ook een beetje "ingezakt"



De eerste afspraak bij het cb zit er ook al op ! Goed gegroeit dus , alleen bij het hartje luisteren Hoorde de arts een ruisje. We kregen een doorverwijzing naar de kinderarts en nu wachten we wanneer ze terecht kan voor nader onderzoek. Heel spannend. Ik denk er maar zo min mogelijk aan ...





Hoe is het met jullie en jullie kleintjes natuurlijk !? Ik neem aan dat iedereen intussen wel bevallen is , staat niet in de tabel ... Anders zijn dat de eerste die zijn blijven zitten !!! ( hoor je toch altijd in het einde van je zwangerschap. Succes met de laatste loodjes ! Er is er nog nooit 1 blijven zitten hoor!!)

Patriciac, wat zul jij je zeker de eerste weken van je tweede dochter onzeker en bang hebben gevoeld, bang om ook haar kwijt te raken. Maar fijn dat het met haar goed gaat!

En wat vreselijk dat jij ook je eerste dochter hebt moeten laten gaan, dan denk je alles achter de rug te hebben qua zwangerschap en bevalling, en dan nog kan het niet goed gaan...... Ik ga straks even op je site kijken als je het goed vind (anders had je de link niet geplaatst denk ik), niet uit sensatiezucht maar uit belangstelling en respect. Het is niet te bevatten hoe groot je verdriet is als je een kind verliest. Ik denk dat dit het ergste is wat een mens kan overkomen....... Ik wens je heel veel geluk met je tweede dochter, geniet van haar!

Overigens zijn alle februari mama's bevallen, er wordt veel gekletst op Facebook begreep ik en niet meer zoveel hier. Nu is het ook niet het vrolijkste topic op dit moment.......



Karlie, hoe is het met je? En Frahim, hoe is het met jou?

Hallo Dana

Ik was verschrikkelijk bang !! Nu soms nog steeds wel maar ik heb een goede babyfoon kan zelfs de temperatuur in de gaten houden begint te piepen als het te koud of warm is , ook heb ik een camera in de babykamer kan haar dag en nacht zien .. Ook leuk voor papa als hij op zn werk is .



Ik heb al eens eerder op dit forum de link geplaatst vind het helemaal niet erg dat je een kijkje komt nemen , eigenlijk alleen maar mooi dan weet er nog iemand van haar bestaan ! .

En misschien in de toekomst dat ze ook het vlindervriendje van jullie kleintjes mag worden in de toekomst



Ik ben nog niet echt toegekomen aan het teruglezen van dit topic. Ik dacht laat ik eens een kijkje nemen hoe het met iedereen gaat en dan lees je die berichten. Jeetje niet verwacht ..



Die lange eenzame avonden en nachten wat je doormaakt. Je voelt je zo eenzaam en zo machteloos ik weet nog hoevaak ik mezelf in slaap heb gehuilt.... En dan word je ook zo verschrikkelijk wakker. .

Vind het zo erg voor jullie , Die pijn wat je voelt en doormaakt wil jullie wel zo allemaal knuffelen kom maar lekker uithuilen bij mij ! Dat is goed , gooi het er maar uit wanneer het moet !!



Wel jammer dat hier niet zoveel geschreven word , maar begrijpelijk.

Patriciac, gefeliciteerd met je 2e dochtertje! En wat vreselijk spannend nu je met haar naar de kinderarts moet. Ik duim voor je dat het allemaal goedkomt. Zeker met je eerste ervaring is dit nu natuurlijk helemaal niet iets wat je kunt hebben..

Fijn dat je je verhaal hier nu ook hebt neergezet. Het komt helaas zo veel vaker voor dan je denkt, dan ik dacht, dat een kindje niet bij je mag blijven.. Hoe lang geleden is dat nu voor jou?

Je schrijft dat je 'opnieuw' een klein kindje hebt, was je eerste dochter ook te klein? Hebben ze hier nog een oorzaak voor gevonden? En bij je 2e dochter? Ik neem aan dat je toen wel veel extra controles hebt gekregen?



Ik had gisteren een enorme 'dip', als je het al een dip kunt noemen als je eigenlijk constant al zo laag zit als je kunt zitten.. Ik wilde eigenlijk heel hard schreeuwen en huilen, maar dat lukt niet.. dus ik huil zachtjes, staar voor me uit.. het is gewoon veel te veel allemaal..

Morgen voor het eerste gesprek naar het ziekenhuis, kijk er vreselijk tegenop.

Hoe gaat het met jou nu Dana?

Inderdaad, alle februari-babies zijn geboren. Er wordt inderdaad op facebook druk gekletst.

Hier voelt het voor mij (en ik neem zomaar aan voor de anderen ook) niet meer gepast om hier blije verhalen te schrijven.

Ik heb zelfs al moeite met die cheerleader-poppetjes in de tabel bovenaan...Het hoort hier niet meer na jullie verhalen.

En daar hoeven jullie je absoluut niet rot om te voelen ofzo, want op facebook is er ruimte genoeg om de verhalen uit te wisselen.

Uiteraard had ik veeeel liever gehad dat jullie mee konden doen met blije verhalen uitwisselen, maar toch denk ik dat het wel een soort van 'fijn' is dat jullie hier met elkaar een plekje gevonden hebben, en die mogelijkheid gun ik jullie hier van harte!

Ik schrijf hier niet dagelijks (wat zou ik moeten schrijven?) en zet alleen af en toe een voor jullie neer, maar ik kom wel bijna dagelijks even kijken en ik denk veel aan jullie.



Jullie komen zo sterk over!

ik ben het met VT eens... en ik vind ook dat jullie hier moeten schrijven.. jullie zijn immers toch ook feb mama's.... en als je je hier thuis voelt moeten jullie dat ook gewoon blijven doen....



dit topic stond al op een laag pitje omdat we veel kletsen op FB, en ik vind het juist fijn dat dit topic nog gebruikt word... en ik hoop ook dat we hier gauw positief nieuws van julie horen..wat jullie zo gegunt is.



ik moet ook toegeven dat jullie jullie nieuws ook echt is ingeslagen in ons fb groepje..en dat we heel veel stil staan bij jullie



dikke knuf!

ps ik zal even vragen of koehandel de tabel wil aan passen en de cheer poppetjes wil weg halen..dat vind ik wel zo gepast

thanks lady!

Ik sluit me volledig aan bij wat VT en Dutchie zeggen. Het is inderdaad niet gepast om hier dansende poppetjes of gelukkige babyverhalen te plaatsen....En hier ook hetzelfde, ik blijf meelezen en knuffels geven en ik hoop, duim zo voor jullie dat er over een tijdje ander nieuws is...en ik gun het jullie zo!



Karlie: dus morgen naar het ziekenhuis, hoop dat je een beetje kunt slapen. Wat confronterend om voor het eerst weer terug te moeten gaan. Heel veel sterkte!



Je vroeg nog of ik medicijnen had gekregen ivm groeiachterstand. Dat heb ik niet. Bij week 32 constateerde de verloskundige dat ze toch voor de zekerheid een groeiecho wilde laten maken omdat ze vond dat mijn buik niet erg groot was / baarmoeder niet veel gegroeid. Een paar dagen later uit de groeiecho bleek dat het buikje van de baby nogal achter liep, bijna 4 weken. Toen doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar weer een groeiecho, echo om doorbloeding navelstreng te meten en een uur aan de CTG gelegen. Vanaf dat moment heb ik dat iedere 2 dagen gehad. Ook ben ik nog opgenomen geweest. En had ik verminderd vruchtwater, al wisselde dat per keer weer, de ene keer was het 'bijna op' en de andere keer 'zat er nog een hele plons'.

Daarnaast zei de verloskundige dat ik (bed)rust moest houden, maar volgens de gynaecologen was het niet wetenschappelijk bewezen dat dat beter was: desondanks adviseerden ze mij om het zeer rustig aan te doen (stoppen met werken). Dat heb ik ook meteen gedaan, dochter is veel uit logeren geweest bij opa en oma en ik heb veel op de bank gelegen, af en toe even een boodschapje doen maar dat was het ook.

Omdat mijn bloeddruk op een gegeven moment ook begon op te lopen, is besloten om direct met 37wk in te leiden. Ze hadden me er al steeds op voorbereid dat ze me niet over de 40wk zouden laten lopen, maar als je dan met 36+6 te horen krijgt dat je je de volgende ochtend kunt melden bij de verloskamers is dat wel even schrikken....

Het was uiteindelijk niet zo dramatisch qua gewicht als ze steeds hadden geschetst (kindje zou echt op p1 - p5 zitten en het was uiteindelijk nét p10, dus net op de alleronderste groeilijn).

We waren er vooral heel erg bang voor dat het kindje een afwijking zou hebben, omdat onze eerste wel normaal op gewicht was, omdat we beide zelf groot zijn, omdat de artsen steeds aangaven dat een tweede kindje gemiddeld 150-200gr groter is dan de 1e en een jongetje nog weer groter dan een meisje én omdat de onderzoeken van buitenaf (metingen navelstreng, CTG) steeds goed waren. Maar uiteindelijk was dus alles goed.... Ze hebben de placenta nog wel bekeken, die leek op het eerste oog ok, maar er zat wel een extra vlies. Maar omdat het nu allemaal goed was hebben ze dat niet meer uitgebreid onderzocht. Ik besef me eigenlijk pas na jullie updates hoe anders het ook had kunnen aflopen....



Hoe zwaar was jouw kindje Karlie? Wat ontzettend erg (understatement...) dat het bij jullie niet voortijdig is geconstateerd. Ik neem aan dat ze je bij een volgende zwangerschap je uitvoerig in de gaten houden...en dat je dan medisch bent onder begeleiding van gynaecoloog. Ga je morgen ook vragen naar wanneer je weer zwanger mag worden, of dat na 6mnd al mag? Is het in verband met de keizersnede dat het niet eerder mag? Ik kan me heel goed voorstellen dat je zó graag een kindje wilt, je bent nu al mama maar je hebt niemand om voor te zorgen En ondertussen maar wachten, eerst wachten om het weer te proberen, dan wachten tot het raak is, en dan 9 maanden (of 8 1/2) in spanning zitten....pfff...



Dana, wat goed dat jullie een reis hebben geboekt. En inderdaad, bij zulke vragen die ze stellen sta je als reisbureaumedewerkster natuurlijk niet stil, maar voor jullie weer zo zwaar....waar gaan jullie heen en hoe lang?

Hoe gaat je dochter om met het verdriet, want zij gaat natuurlijk 'gewoon weer naar school', terwijl thuis alles anders is.



PatricaAC, jeee, dus jij ook al. Verschrikkelijk. Hoop dat je nu inmiddels wat kunt gaan genieten van jullie tweede.

Ik ben er al weken stil van, wil elke keer iets schrijven en 'gum' het dan weer uit..... Ik kan niets bedenken wat toereikend is... En wens jullie alles toe wat nodig is om dit verdriet dragelijk te maken

Note to myself: eerst je tekst kopiëren voordat je het plaatst..... Heel mijn verhaal weg!

Meiden, dank jullie wel dat jullie zo mee leven en zelfs de tabel hebben aangepast! Ook heel lief dat jullie ons hier de ruimte geven om over onze ellende te praten, terwijl jullie op een roze wolk zitten! En houd die roze wolk vast, als je weer eens een nacht slecht hebt geslapen door een huilende baby, denk dan aan ons.....we zouden zo graag hetzelfde hebben.....

Ik moest vanmiddag even naar de blokker, ik struikelde bijna over een tweeling maxi Cosi kinderwagen, die komt dan wel even binnen. Ik kan er ook geen blik in werpen, ander barst ik in huilen uit midden in die winkel. Maar ja, overal zijn baby's, ik kan ze niet uit de weg gaan want dan kom ik nooit meer buiten.



Karlie, wat rot dat je zo'n baaldag hebt. Je voelt zo machteloos, murw gebeukt door alle emoties en jezelf afvragend hoe je ooit weer normaal kan functioneren......lastig meid, ik zou willen dat we een knopje hadden zodat we alles even uit konden zetten qua emoties en gevoel...even geen pijn..... En dan zit je ook nog tegen morgen aan te hikken. Ik hoop dat je vannacht een beetje kunt slapen en je rust neemt. Hier gaat het redelijk goed, vorige week had ik echt een rotweek. vandaag nog geen huilbui gehad, maar dat komt vanavond in bed wel vrees ik......Ik ga morgen even naar het grafje met mijn ouders. Ik denk dat de bloemstukken nu wel uitgebloeid zijn. Ze hebben er dan toch 5 weken gelegen. Mijn dochter had een bloemstuk van Hello Kitty neergelegd met de tekst op het lint:"Dag lief zusje, ik zal je missen, wordt maar een mooie ster". En voordat ze vanavond naar bed ging stond er 1 ster aan de hemel en ze zei meteen dat dat haar zusje was..... Zie je, nu toch al tranen hier.



Ligura, je moet inderdaad een half jaar wachten voordat je weer zwanger mag worden. Mijn gynaecoloog zei dat het eigenlijk een jaar is, maar gezien mijn leeftijd mogen we het na een half jaar weer proberen. Eerst maar eens kijken of ik het aandurf tegen die tijd..... Ik blijf sowieso onder controle in het ziekenhuis en zouden me gaan inleiden met 37 weken. Een keizersnede doen ze liever pas bij 39 weken, omdat de longetjes dan beter "openklappen". Je kunt wel eerder via de natuurlijke weg bevallen omdat de weeën een stresshormoon aanmaken die de longetjes doen openklappen en die je natuurlijk niet hebt bij een keizersnede. Maar eerst moeten we dit maar eens verwerken....het was allemaal zo mooi, mijn oudste dochter nog niet te oud, ik nog niet te oud, het huis op orde (wonen hier nog niet zo lang) en financieel liggen we op koers....... En dan heb je niks........ Zo oneerlijk, je hoort als ouder niet je kind te begraven!

En wat je zegt, je moet eerst maar weer eens zwanger worden, als dat allemaal maar lukt...... Ik heb het gevoel dat mij m'n laatste kans is ontnomen, maar waarschijnlijk denk ik dat ook nu in al mijn verdriet. We zullen zien wat de toekomst brengt, we weten dat jullie voor ons duimen!



Karlie, ik wens je alvast heel veel sterkte morgen, we horen wel hoe het geweest is als je er aan toe bent om het op te schrijven....