Zwanger
alle pijlers
Uitgerekend februari 2013
woensdag 6 maart 2013 om 11:49
Meis, als jij je er lekker bij voelt om nog in je cocon te zitten dan moet je dat doen! Zoals je zelf al aangeeft doet iedereen dit op zijn eigen manier en als dit voor jou op dit moment het beste is...prima! Ik vind het al heel goed dat je al wel een paar keer naar buiten bent geweest (al was dat niet voor leuke dingen), maar het is zo confronterend ook met alle baby's, kinderwagens en zwangeren die je opeens overal lijkt te zien. De een na de ander raakt maar zwanger, zeker bij bekende Nederlanders op dit moment. Het frustrerende is ook dat we alles hebben gedaan om onze kinderen een goede start te geven, en bij mensen die doorroken of drinken tijdens de zwangerschap gaat het dan gewoon goed....
En met verder dan "normaal" bedoelde ze dat we ook al naar de toekomst durven kijken, we willen bijvoorbeeld toch een vakantie plannen die ik twee weken geleden nog helemaal niet zag zitten. En dat normaal is natuurlijk relatief, want idd... Wat is normaal? Ze geven voor rouwverwerking toch al gauw aan dat dat een jaar duurt. En ik snap dat het voor jullie nog net even erger is, omdat je je zoontje hebt kunnen aankijken, geademd heeft en een eigen luchtje had. Mijn dochter heeft haar oogjes nooit open gedaan en geademd en ondanks dat ik heel veel verdriet heb, ben ik blij dat ze niet heeft geleden. Ik hoop dat jouw zoontje dat ook niet heeft gedaan....
Doe ook gewoon wat je hart je ingeeft hoor, als mensen daar geen begrip voor hebben dat is dat hun probleem. Want ja, hun wereld gaat door en dat van ons staat stil en je voelt je gewoon onbegrepen dat mensen gewoon doorgaan met hun leven.
Ik besef ook heel goed dat ik al gezegend ben met een kind, maar dat verlangen naar nog een kind is echt niet weg, net zo min als dat verlangen bij jou weg is. Ik denk dat het juist alleen maar toegenomen is, zeker omdat je lichaam aangeeft dat je iets te verzorgen hebt, alleen is alles zo koud en leeg........
En met verder dan "normaal" bedoelde ze dat we ook al naar de toekomst durven kijken, we willen bijvoorbeeld toch een vakantie plannen die ik twee weken geleden nog helemaal niet zag zitten. En dat normaal is natuurlijk relatief, want idd... Wat is normaal? Ze geven voor rouwverwerking toch al gauw aan dat dat een jaar duurt. En ik snap dat het voor jullie nog net even erger is, omdat je je zoontje hebt kunnen aankijken, geademd heeft en een eigen luchtje had. Mijn dochter heeft haar oogjes nooit open gedaan en geademd en ondanks dat ik heel veel verdriet heb, ben ik blij dat ze niet heeft geleden. Ik hoop dat jouw zoontje dat ook niet heeft gedaan....
Doe ook gewoon wat je hart je ingeeft hoor, als mensen daar geen begrip voor hebben dat is dat hun probleem. Want ja, hun wereld gaat door en dat van ons staat stil en je voelt je gewoon onbegrepen dat mensen gewoon doorgaan met hun leven.
Ik besef ook heel goed dat ik al gezegend ben met een kind, maar dat verlangen naar nog een kind is echt niet weg, net zo min als dat verlangen bij jou weg is. Ik denk dat het juist alleen maar toegenomen is, zeker omdat je lichaam aangeeft dat je iets te verzorgen hebt, alleen is alles zo koud en leeg........
woensdag 6 maart 2013 om 12:21
Karlie, ik bedoel echt ouderschapsverlof. Ook al is je kind overleden, je hebt 'gewoon' tot acht jaar recht om dat op te nemen, werd ons verteld. Ze hebben het speciaal uitgezocht en ons er apart over teruggemaild.
Ik vond het ook heel fijn om ons meisje thuis te hebben... Het thuiskomen vond ik wel heel moeilijk, mét een kindje maar niet blij... Wilde het liefst het kleine stukje van de auto naar de voordeur rennen. Was zo bang dat we buren zouden tegenkomen, maar gelukkig gebeurde dat niet. En toen thuis in de weer met koelelementen in haar mandje... Terwijl je normaal gesproken kruiken staat te vullen om haar warm te houden, wat een contrast. We hebben bijna meer foto's van na haar overlijden dan ervoor, we bleven maar klikken. Het echte moeilijke moment kwam voor mij pas na de begrafenis. Toen konden we haar niet meer zien, vasthouden, ruiken... Ik wilde haar het liefst weer opgraven om nog éven te zien, terwijl dat natuurlijk totaal niet realistisch is.
In eerste instantie hebben wij geen hulp gezocht. We kregen het aanbod van maatschappelijk werk, maar op dat moment wisten we niet wat we dan moesten bespreken. We praatten er vooral heel veel samen over, tijdens het wandelen. Eindeloze kilometers hebben we gemaakt. We deden alles samen, gingen nog net niet samen naar de wc...
Pas toen ik weer zwanger mocht worden en dat idee dus ineens niet meer abstract was, heb ik zelf hulp gezocht bij een (algemene) psycholoog. Het werd al snel een obsessie, ik was aan het temperaturen, gebruikte ovulatietesten, had zelfs al een paar zwangerschapstesten gedaan (veel te vroeg). Uiteindelijk was ik heel snel zwanger en heb ik nog veel gehad aan haar wat betreft al mijn angsten, zorgen, frustraties en lichamelijke klachten.
Ook hebben we het over de bevalling gehad. Dat is het deel waar ik nog steeds de meeste moeite mee heb. Ik heb een keizersnede gehad onder volledige narcose (jullie ook?). Ik heb dus de hele geboorte gemist, kwam bij met ontzettend veel pijn omdat de pijnstilling al was uitgewerkt en niemand kon me vertellen hoe het met mijn dochter was want het was druk. Toen ik haar later voor het eerst zag op Neonatologie vanuit mijn bed, suf van de narcose, was er ook totaal geen klik. Ik wist dat zij het was, maar gevoelsmatig kon ik het allemaal niet bevatten... Tot op de dag van vandaag vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik 'bevallen' ben, want zo voelt het niet omdat ik het niet heb meegemaakt. Was daar ook heel bang voor bij deze bevalling, maar de ruggenprik maakte een wereld van verschil. Het ging in alle rust, opgewekt en snel.
Ik vond het ook heel fijn om ons meisje thuis te hebben... Het thuiskomen vond ik wel heel moeilijk, mét een kindje maar niet blij... Wilde het liefst het kleine stukje van de auto naar de voordeur rennen. Was zo bang dat we buren zouden tegenkomen, maar gelukkig gebeurde dat niet. En toen thuis in de weer met koelelementen in haar mandje... Terwijl je normaal gesproken kruiken staat te vullen om haar warm te houden, wat een contrast. We hebben bijna meer foto's van na haar overlijden dan ervoor, we bleven maar klikken. Het echte moeilijke moment kwam voor mij pas na de begrafenis. Toen konden we haar niet meer zien, vasthouden, ruiken... Ik wilde haar het liefst weer opgraven om nog éven te zien, terwijl dat natuurlijk totaal niet realistisch is.
In eerste instantie hebben wij geen hulp gezocht. We kregen het aanbod van maatschappelijk werk, maar op dat moment wisten we niet wat we dan moesten bespreken. We praatten er vooral heel veel samen over, tijdens het wandelen. Eindeloze kilometers hebben we gemaakt. We deden alles samen, gingen nog net niet samen naar de wc...
Pas toen ik weer zwanger mocht worden en dat idee dus ineens niet meer abstract was, heb ik zelf hulp gezocht bij een (algemene) psycholoog. Het werd al snel een obsessie, ik was aan het temperaturen, gebruikte ovulatietesten, had zelfs al een paar zwangerschapstesten gedaan (veel te vroeg). Uiteindelijk was ik heel snel zwanger en heb ik nog veel gehad aan haar wat betreft al mijn angsten, zorgen, frustraties en lichamelijke klachten.
Ook hebben we het over de bevalling gehad. Dat is het deel waar ik nog steeds de meeste moeite mee heb. Ik heb een keizersnede gehad onder volledige narcose (jullie ook?). Ik heb dus de hele geboorte gemist, kwam bij met ontzettend veel pijn omdat de pijnstilling al was uitgewerkt en niemand kon me vertellen hoe het met mijn dochter was want het was druk. Toen ik haar later voor het eerst zag op Neonatologie vanuit mijn bed, suf van de narcose, was er ook totaal geen klik. Ik wist dat zij het was, maar gevoelsmatig kon ik het allemaal niet bevatten... Tot op de dag van vandaag vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik 'bevallen' ben, want zo voelt het niet omdat ik het niet heb meegemaakt. Was daar ook heel bang voor bij deze bevalling, maar de ruggenprik maakte een wereld van verschil. Het ging in alle rust, opgewekt en snel.
woensdag 6 maart 2013 om 13:45
Oh, dat moet je niet zeggen hoor Dana, dat het voor mij erger zou zijn omdat hij zijn oogjes open heeft gehad en heeft geleefd! Ik ben juist zo blij dat ik zijn oogjes heb gezien.. en het lijkt me voor jou juist heel naar dat je dat niet hebt. Volgens mij is het één sowieso net zo erg als het ander..
Frahim, vooral je tweede alinea lijkt wel door mij geschreven, ik herken álles. Die koelelementen inderdaad... dat voelde wel ook als 'verzorgen' vind ik. We hebben ons zoontje in een grote warme wikkeldoek gelegd, met een knuffeltje erbij, zo konden we hem toch lekker warm instoppen voor ons gevoel.
Mijn keizersnede was wel met ruggeprik, maar het ging zo plotseling en zo snel, ik kon alleen maar bang zijn en huilen. En daarna kreeg ik hem ook niet bij me, hij werd meteen onderzocht en beademd. De eerste keer dat ik hem van dichtbij zag (ik zag het eerste onderzoek in de ok op een afstandje terwijl ik werd gehecht) zat hij al helemaal onder de plakkertjes en draadjes.. Het voelde voor mij ook alsof hij niet van mij was, maar van de doktoren en verpleegkundigen..
Frahim, vooral je tweede alinea lijkt wel door mij geschreven, ik herken álles. Die koelelementen inderdaad... dat voelde wel ook als 'verzorgen' vind ik. We hebben ons zoontje in een grote warme wikkeldoek gelegd, met een knuffeltje erbij, zo konden we hem toch lekker warm instoppen voor ons gevoel.
Mijn keizersnede was wel met ruggeprik, maar het ging zo plotseling en zo snel, ik kon alleen maar bang zijn en huilen. En daarna kreeg ik hem ook niet bij me, hij werd meteen onderzocht en beademd. De eerste keer dat ik hem van dichtbij zag (ik zag het eerste onderzoek in de ok op een afstandje terwijl ik werd gehecht) zat hij al helemaal onder de plakkertjes en draadjes.. Het voelde voor mij ook alsof hij niet van mij was, maar van de doktoren en verpleegkundigen..
woensdag 6 maart 2013 om 14:42
Frahim, ook ik zou die tweede alinea hebben kunnen geschreven, wat herkenbaar! Ik was ook blij dat we op dat moment niemand tegen kwamen die even in de maxi Cosi wilde kijken of je wilde feliciteren. Wel goed dat jullie er goed met elkaar over konden/ kunnen praten en wat sterk dat je daarna gewoon hulp hebt ingeschakeld zodra je die behoefte had, dat doet lang niet iedereen hoor!
Ik heb de keizersnede ook niet meegemaakt, was onder volledige narcose.... En als je dan bijkomt, je man zit gebroken aan je bed en je kind ligt levenloos in een bedje...... Ik wilde mijn ogen weer dichtdoen, gaan slapen en als ik dan wakker zou worden dan was alles vast wel weer goed. Helaas was dat dus niet zo. En het is idd moeilijk om te zeggen dat je bevallen bent, want ik was er voor mijn gevoel helemaal niet bij geweest, heb haar nooit als eerste vast gehouden en mijn man heeft niet de navelstreng doorgeknipt.....
Karlie, natuurlijk is het allebei even erg, maar je hecht je zo snel aan zo'n klein frummeltje...... Heel oneerlijk wat ons overkomen is... Ik hoop dat je wel nog goed eet en slaapt, daar put je je kracht uit. Ik ben bijna 20 kilo afgevallen, en ik was er maar 14 aangekomen. En ik ben niet heel slank hoor, maar je merkt wel dat je ook voor jezelf moet zorgen. En wellicht weet een van jullie hoe lang je moet wachten voordat je een grafsteentje mag plaatsen? Er staat nu een bordje en bloemen en plantjes, omdat je niet direct iets neer mag zetten in verband dat de grond zich nog moet "zetten". En ook iets heel zakelijks, heeft je verzekering nog iets uitgekeerd? Je hebt dan al zoveel verdriet, en dan kost het ineens ook heel veel geld wat je liever had besteed aan een vakantie met het gezin..... Ik had me geen raad geweten zonder onze uitvaartverzorgster, ik had haar nooit willen leren kennen uiteraard, maar wat was ze lief voor ons. En ze heeft ons een hoop werk uit handen genomen.
Pfff, iedere keer wil ik maar een klein berichtje terugsturen, maar ik blijf maar typen! Sorry! Merk dat het me wel goeddoet, om het allemaal op te schrijven, hopelijk is het voor jullie ook een uitlaatklep....
Ik heb de keizersnede ook niet meegemaakt, was onder volledige narcose.... En als je dan bijkomt, je man zit gebroken aan je bed en je kind ligt levenloos in een bedje...... Ik wilde mijn ogen weer dichtdoen, gaan slapen en als ik dan wakker zou worden dan was alles vast wel weer goed. Helaas was dat dus niet zo. En het is idd moeilijk om te zeggen dat je bevallen bent, want ik was er voor mijn gevoel helemaal niet bij geweest, heb haar nooit als eerste vast gehouden en mijn man heeft niet de navelstreng doorgeknipt.....
Karlie, natuurlijk is het allebei even erg, maar je hecht je zo snel aan zo'n klein frummeltje...... Heel oneerlijk wat ons overkomen is... Ik hoop dat je wel nog goed eet en slaapt, daar put je je kracht uit. Ik ben bijna 20 kilo afgevallen, en ik was er maar 14 aangekomen. En ik ben niet heel slank hoor, maar je merkt wel dat je ook voor jezelf moet zorgen. En wellicht weet een van jullie hoe lang je moet wachten voordat je een grafsteentje mag plaatsen? Er staat nu een bordje en bloemen en plantjes, omdat je niet direct iets neer mag zetten in verband dat de grond zich nog moet "zetten". En ook iets heel zakelijks, heeft je verzekering nog iets uitgekeerd? Je hebt dan al zoveel verdriet, en dan kost het ineens ook heel veel geld wat je liever had besteed aan een vakantie met het gezin..... Ik had me geen raad geweten zonder onze uitvaartverzorgster, ik had haar nooit willen leren kennen uiteraard, maar wat was ze lief voor ons. En ze heeft ons een hoop werk uit handen genomen.
Pfff, iedere keer wil ik maar een klein berichtje terugsturen, maar ik blijf maar typen! Sorry! Merk dat het me wel goeddoet, om het allemaal op te schrijven, hopelijk is het voor jullie ook een uitlaatklep....
woensdag 6 maart 2013 om 16:59
Praktische zaken, tja... Helaas moet er heel veel geregeld worden, inclusief de uitvaart en alle kosten die daarbij komen kijken. Ik had dat nog nooit gedaan (onze ouders leven gelukkig allemaal nog) en wat kwam er veel op me af... Ik leerde vanalles over een wereld die ik helemaal niet wilde kennen. Zoals iemand eerder al zei: dan schrik je ineens dat er toch nog zoveel kindjes per jaar overlijden... Er zijn allerlei folders, hulporganisaties, instanties, websites...
Ook wij hebben heel veel gehad aan de uitvaartonderneemster. Ze was gespecialiseerd in kinderuitvaarten, wat erg fijn was. Nadat mijn man de aangifte van de geboorte had gedaan, heeft zij de aangifte van overlijden gedaan (ze is in een ander ziekenhuis geboren dan overleden). Ze heeft veel foto's gemaakt en een paar mooie woorden gesproken tijdens de uitvaart.
Wij hadden een uitvaartverzekering en gingen ervan uit dat onze dochter meteen meeverzekerd was. Een paar uur nadat ze was overleden ben ik dingen gaan regelen en heb ik dus ook naar onze verzekeraar gebeld. Die meldden me doodleuk dat ze niet meeverzekerd was en dat ze niet 'achteraf' verzekerd kon worden. Ik stond met mijn mond vol tanden, kon er niet op reageren en heb stamelend en in tranen opgehangen. Wij hadden dus in die paar spannende dagen in het ziekenhuis eraan moeten denken om onze dochter op te geven bij de uitvaartverzekering?! Later werd ik steeds bozer hierom, zeker omdat er bij de zorgverzekering helemáál niet moeilijk werd gedaan terwijl ze toen ook al was overleden. Uiteindelijk hebben we wel geld uitgekeerd gekregen vanuit een coulanceregeling, mede dankzij de aanhoudende belletjes van de uitvaartonderneemster. Het ging me niet eens om het geld, maar wél om de erkenning. En die hebben we gekregen, samen met een excuusbrief van de verzekeraar. Het mocht niet baten, we zijn daarna overgestapt naar een verzekering waarbij je kind de eerste zes weken standaard meeverzekerd is. Dat zou ons hoe dan ook niet nog een keer gebeuren!
Wat betreft het grafje werd ons gezegd dat we minimaal een half jaar moesten wachten voordat de grond goed ingeklonken was. Het werd na het overlijden (oktober) ook winter, dus was het met de bevroren grond sowieso niet handig om iets te plaatsen. We hebben het uiteindelijk stukje voor stukje gedaan. Eerst een kleine liggende steen, toen een lantaarntje voor waxinelichtjes, toen een boompje gepland en grind gelegd. We hebben het dus helemaal zelf gedaan. De steen is een plexiglas plaatje (zo een die je ook naast de voordeur kunt hangen) laten printen bij de Hema, gemonteerd op een platte natuursteen. We zijn er supertrots op!
Ook wij hebben heel veel gehad aan de uitvaartonderneemster. Ze was gespecialiseerd in kinderuitvaarten, wat erg fijn was. Nadat mijn man de aangifte van de geboorte had gedaan, heeft zij de aangifte van overlijden gedaan (ze is in een ander ziekenhuis geboren dan overleden). Ze heeft veel foto's gemaakt en een paar mooie woorden gesproken tijdens de uitvaart.
Wij hadden een uitvaartverzekering en gingen ervan uit dat onze dochter meteen meeverzekerd was. Een paar uur nadat ze was overleden ben ik dingen gaan regelen en heb ik dus ook naar onze verzekeraar gebeld. Die meldden me doodleuk dat ze niet meeverzekerd was en dat ze niet 'achteraf' verzekerd kon worden. Ik stond met mijn mond vol tanden, kon er niet op reageren en heb stamelend en in tranen opgehangen. Wij hadden dus in die paar spannende dagen in het ziekenhuis eraan moeten denken om onze dochter op te geven bij de uitvaartverzekering?! Later werd ik steeds bozer hierom, zeker omdat er bij de zorgverzekering helemáál niet moeilijk werd gedaan terwijl ze toen ook al was overleden. Uiteindelijk hebben we wel geld uitgekeerd gekregen vanuit een coulanceregeling, mede dankzij de aanhoudende belletjes van de uitvaartonderneemster. Het ging me niet eens om het geld, maar wél om de erkenning. En die hebben we gekregen, samen met een excuusbrief van de verzekeraar. Het mocht niet baten, we zijn daarna overgestapt naar een verzekering waarbij je kind de eerste zes weken standaard meeverzekerd is. Dat zou ons hoe dan ook niet nog een keer gebeuren!
Wat betreft het grafje werd ons gezegd dat we minimaal een half jaar moesten wachten voordat de grond goed ingeklonken was. Het werd na het overlijden (oktober) ook winter, dus was het met de bevroren grond sowieso niet handig om iets te plaatsen. We hebben het uiteindelijk stukje voor stukje gedaan. Eerst een kleine liggende steen, toen een lantaarntje voor waxinelichtjes, toen een boompje gepland en grind gelegd. We hebben het dus helemaal zelf gedaan. De steen is een plexiglas plaatje (zo een die je ook naast de voordeur kunt hangen) laten printen bij de Hema, gemonteerd op een platte natuursteen. We zijn er supertrots op!
woensdag 6 maart 2013 om 20:17
Ik had geen idee hoe lang je moet wachten tot je een steentje kunt plaatsen, maar een half jaar dus? Ok.. wij zijn er nog niet aan toegekomen, het is iets dat we wel binnenkort willen gaan regelen. Het duurt ook even voor zoiets klaar is natuurlijk, maar blijkbaar moet je sowieso langer wachten omdat het er nog niet op kan.
Qua verzekering is er bij ons gelukkig geen probleem, hij is automatisch voor hetzelfde bedrag als ons meeverzekerd. Want ook wij hebben er in die 3 dagen uiteraard niet aan gedacht contact met de verzekering op te nemen.. Ik kan uit je post niet opmaken of er bij jou wel problemen mee zijn Dana? Want hoewel het 'maar geld' is, lijkt me dat wel erg vervelend om er ook nog bij te hebben. Zoals bij jou Frahim.. wel mooi dat het uiteindelijk geregeld is maar wat ongelooflijk dat dat zoveel moeite moest kosten zeg!
Wij hadden ook een heel lieve uitvaartmevrouw. Super dat je inderdaad zoveel werk uit handen wordt genomen. Je hoeft zelf niets te regelen, je moet alleen ineens over heel veel dingen nadenken. Hoe wil je dit, hoe wil je dat? Dingen waar je helemaal nooit gehoopt had over na te moeten denken. Die van ons was ook gespecialiseerd in kinderuitvaarten, maar komt niet uit regio Rotterdam.
Ik eet wel weer redelijk inmiddels, maar ik ben 8 kilo lichter dan ik was vóórdat ik zwanger werd.
Qua verzekering is er bij ons gelukkig geen probleem, hij is automatisch voor hetzelfde bedrag als ons meeverzekerd. Want ook wij hebben er in die 3 dagen uiteraard niet aan gedacht contact met de verzekering op te nemen.. Ik kan uit je post niet opmaken of er bij jou wel problemen mee zijn Dana? Want hoewel het 'maar geld' is, lijkt me dat wel erg vervelend om er ook nog bij te hebben. Zoals bij jou Frahim.. wel mooi dat het uiteindelijk geregeld is maar wat ongelooflijk dat dat zoveel moeite moest kosten zeg!
Wij hadden ook een heel lieve uitvaartmevrouw. Super dat je inderdaad zoveel werk uit handen wordt genomen. Je hoeft zelf niets te regelen, je moet alleen ineens over heel veel dingen nadenken. Hoe wil je dit, hoe wil je dat? Dingen waar je helemaal nooit gehoopt had over na te moeten denken. Die van ons was ook gespecialiseerd in kinderuitvaarten, maar komt niet uit regio Rotterdam.
Ik eet wel weer redelijk inmiddels, maar ik ben 8 kilo lichter dan ik was vóórdat ik zwanger werd.
donderdag 7 maart 2013 om 09:27
Oh Frahim, wat een botte verzekeraar! Je zou toch denken dat ze enigszins met je meeleven en meedenken! Groot gelijk dat je er bent weggegaan hoor. Je hebt het al zo moeilijk en dan kun je dit soort dingen er niet bij hebben...... Mooi dat jullie zelf het grafje zo hebben "aangekleed", helpt ook wel voor de verwerking denk ik. En wat een goed idee om iets bij de Hema te laten doen, dat scheelt een hoop geld. Ook al heb je het er voor over, ik schrok van alle kosten die ze durven te rekenen.....
Gelukkig hebben de financiën bij ons geen problemen gegeven, we moesten uiteindelijk een derde deel zelf betalen. Ons "geluk" was dat onze dochter niet heeft geleefd, dus je hebt dan ook geen mogelijkheid om haar te verzekeren. Maar ik begrijp dat er dus polissen bestaan waarbij het kind al gelijk meeverzekerd is..... Bij ons werd er 30% van mijn polis uitgekeerd en op mijn andere polis een coulancebedrag (het is een naturapolis). Maar ja, het blijft gewoon iets waar je je helemaal niet mee bezig wilt houden.
Karlie, verdriet en stress vreten je echt op hè? Op zich zouden we ervoor tekenen om zo uit een bevalling te komen, maar had ik maar 30 kilo overgewicht en een gezond kind........ Hebben jullie ook zoveel kaarten gehad? Ik wist niet eens dat er kaarten bestonden voor overleden kindjes, daar let je normaal toch helemaal niet op?
Ik wil trouwens een tatoeage laten zetten met de naam van mijn dochter, ergens op mijn enkel denk ik. Ga binnenkort eens op zoek naar wat afbeeldingen, ik wil graag iets met een vlinder en een bloem. Ik heb al een tatoeage, dus ik weet dat het pijn doet, maar het is niks vergeleken met de pijn die het verlies van een kind met zich meebrengt.....
Morgen komt onze uitvaartverzorgster nog een keer langs om te praten over hoe het gaat en hoe we alles beleefd hebben. Het klinkt gek, maar ik kijk er naar uit dat ze komt, het is iets wat we uit de tijd met onze dochter overgehouden hebben......
Karlie, hebben jullie al contact gehad met een psycholoog? Wel pas als je er aan toe bent hoor, pas zei iemand tegen me dat je alles mag doen en dat niks gek is, als je je er beter door gaat voelen.
Net was ik mijn oudste naar school aan het brengen toen er een moeder tegen me zei:"Alles komt goed, dit is gebeurd met een reden." Sorry, hoor, maar daar kan ik dan echt even niks mee! Is hier een goede reden voor, een kind wat bij je weggerukt wordt? E ze is zelf zwanger van de vijfde, niet gepland en eigenlijk wilde ze het niet...... Hoe oneerlijk kan het leven zijn...... Sorry, moest het even kwijt.....
Gelukkig hebben de financiën bij ons geen problemen gegeven, we moesten uiteindelijk een derde deel zelf betalen. Ons "geluk" was dat onze dochter niet heeft geleefd, dus je hebt dan ook geen mogelijkheid om haar te verzekeren. Maar ik begrijp dat er dus polissen bestaan waarbij het kind al gelijk meeverzekerd is..... Bij ons werd er 30% van mijn polis uitgekeerd en op mijn andere polis een coulancebedrag (het is een naturapolis). Maar ja, het blijft gewoon iets waar je je helemaal niet mee bezig wilt houden.
Karlie, verdriet en stress vreten je echt op hè? Op zich zouden we ervoor tekenen om zo uit een bevalling te komen, maar had ik maar 30 kilo overgewicht en een gezond kind........ Hebben jullie ook zoveel kaarten gehad? Ik wist niet eens dat er kaarten bestonden voor overleden kindjes, daar let je normaal toch helemaal niet op?
Ik wil trouwens een tatoeage laten zetten met de naam van mijn dochter, ergens op mijn enkel denk ik. Ga binnenkort eens op zoek naar wat afbeeldingen, ik wil graag iets met een vlinder en een bloem. Ik heb al een tatoeage, dus ik weet dat het pijn doet, maar het is niks vergeleken met de pijn die het verlies van een kind met zich meebrengt.....
Morgen komt onze uitvaartverzorgster nog een keer langs om te praten over hoe het gaat en hoe we alles beleefd hebben. Het klinkt gek, maar ik kijk er naar uit dat ze komt, het is iets wat we uit de tijd met onze dochter overgehouden hebben......
Karlie, hebben jullie al contact gehad met een psycholoog? Wel pas als je er aan toe bent hoor, pas zei iemand tegen me dat je alles mag doen en dat niks gek is, als je je er beter door gaat voelen.
Net was ik mijn oudste naar school aan het brengen toen er een moeder tegen me zei:"Alles komt goed, dit is gebeurd met een reden." Sorry, hoor, maar daar kan ik dan echt even niks mee! Is hier een goede reden voor, een kind wat bij je weggerukt wordt? E ze is zelf zwanger van de vijfde, niet gepland en eigenlijk wilde ze het niet...... Hoe oneerlijk kan het leven zijn...... Sorry, moest het even kwijt.....
donderdag 7 maart 2013 om 09:50
Oh, wat een rotopmerking van die vrouw zeg. Dan begrijp je er echt helemaal niks van!
Wij hebben ook enorm veel kaartjes gekregen en inderdaad, ik wist ook niet dat er kaartjes speciaal hiervoor waren.. en zovéél verschillende ook! We krijgen trouwens kaartjes van mensen waar je het ook helemaal niet van verwacht, zelfs van mensen die we helemaal niet kennen. Wel bijzonder hoor. En ik vind het fijn dat mensen ook echt de naam van onze zoon noemen en het feit dat we toch echt papa en mama zijn geworden. Die erkenning heb ik op de één of andere manier ook nodig, omdat het zo raar voelt. Je bent papa en mama geworden, maar we hebben geen kindje meer.
Wij hebben ook enorm veel kaartjes gekregen en inderdaad, ik wist ook niet dat er kaartjes speciaal hiervoor waren.. en zovéél verschillende ook! We krijgen trouwens kaartjes van mensen waar je het ook helemaal niet van verwacht, zelfs van mensen die we helemaal niet kennen. Wel bijzonder hoor. En ik vind het fijn dat mensen ook echt de naam van onze zoon noemen en het feit dat we toch echt papa en mama zijn geworden. Die erkenning heb ik op de één of andere manier ook nodig, omdat het zo raar voelt. Je bent papa en mama geworden, maar we hebben geen kindje meer.
donderdag 7 maart 2013 om 13:49
Het doet je goed dat er zoveel mensen aan je denken, ook idd van mensen die je haast niet kent of van wie je het niet verwacht. En ook dat ze de naam van je kindje noemen, het is ook daadwerkelijk je kindje, het mocht alleen niet blijven..... Ik merk dat ik het ook heel emotioneel vind om haar naam op te schrijven, dat zal wellicht ook wel minder worden, maar ze hoort gewoon bij ons gezin. Ze komt straks ook gewoon op de kerstkaarten te staan (dat gevoel heb ik nu, wellicht denk ik er tegen die tijd anders over).
Mijn man is "even" koffiedrinken op zijn werk......hij is al bijna 4 uur weg! Nou ja, het is voor hem wel goed om die drempel maar over te gaan en ook om even anderen te spreken.....
Mijn man is "even" koffiedrinken op zijn werk......hij is al bijna 4 uur weg! Nou ja, het is voor hem wel goed om die drempel maar over te gaan en ook om even anderen te spreken.....
vrijdag 8 maart 2013 om 04:43
dana mensen denken soms niet na voordat ze wat zeggen.... het is idd erg bot... ik word er zelfs verdrietig vna voor jou,,,:O(
ik woon in amerika en hier is het heel slecht geregelt voor kindjes die te komen te overlijden voordat het ter wereled komt.. je kan het niet aan geven en heeft officieel dus nooit bestaan... zo erg.
ik vind het fijn te lezen dat jullie elkaar gevonden hebben hier op het forum...
Dana toen mijn vader 6 jaar terug overleed hebben we voor mijn jongen een ster "gekocht" je krijgt een officieel certificaat en cooridinaten waar de ster ligt..... ze noemen het hun opa ster...
http://osr.org/
dikke knuffel voor jullie alle drie.. er gaat geen dag voorbij dat ik aan jullie denk..hoe gek dat ook mag klinken...
ik woon in amerika en hier is het heel slecht geregelt voor kindjes die te komen te overlijden voordat het ter wereled komt.. je kan het niet aan geven en heeft officieel dus nooit bestaan... zo erg.
ik vind het fijn te lezen dat jullie elkaar gevonden hebben hier op het forum...
Dana toen mijn vader 6 jaar terug overleed hebben we voor mijn jongen een ster "gekocht" je krijgt een officieel certificaat en cooridinaten waar de ster ligt..... ze noemen het hun opa ster...
http://osr.org/
dikke knuffel voor jullie alle drie.. er gaat geen dag voorbij dat ik aan jullie denk..hoe gek dat ook mag klinken...
vrijdag 8 maart 2013 om 05:45
Vlammende troela, dank je wel voor de knuffels!!
Dutchie, het lijkt me vreselijk dat je je kindje zo moet weg geven, je hebt al zoveel verdriet en dan is het alsof hij of zij nooit heeft bestaan, bah...... Je zou denken dat ze in Amerika toch wel aardig vooruitstrevend zijn, maar met dit soort dingen dus duidelijk niet.
En mooi, een opa ster! Dat maakt het een beetje tastbaar voor kinderen.
Ik lig mezelf wakker te hoesten dus ben ik maar even beneden gaan zitten, kan mijn man in ieder geval even goed slapen.
Hij was emotioneel helemaal uitgeput na zijn bezoekje aan zijn werk. We hadden gisteravond ook nog drie vriendinnen van mij over de vloer, dus dan ben je natuurlijk weer heel je verhaal aan het vertellen. Het is emotioneel, maar ik vind het wel fijn om over mijn dochter te praten. Ik heb van mijn vriendinnen trouwens een ketting gehad met een hartje met mijn oudste haar naam erop en een sterretje met de naam van mijn overleden dochtertje erop..... Ik vond het zo mooi en symbolisch, en we hebben er lekker even met z'n allen bij zitten janken.....
Je hoort nu ook wat voor impact dit ook heeft op anderen; collega's die er slecht van hebben geslapen, mensen die je amper kent staan bij de boekhandel te huilen bij het uitzoeken van een kaartje en er komen nu ook wat meer verhalen naar boven van mensen die ook een kindje hebben verloren........
Ik ga nu toch nog maar even proberen wat te slapen
Dutchie, het lijkt me vreselijk dat je je kindje zo moet weg geven, je hebt al zoveel verdriet en dan is het alsof hij of zij nooit heeft bestaan, bah...... Je zou denken dat ze in Amerika toch wel aardig vooruitstrevend zijn, maar met dit soort dingen dus duidelijk niet.
En mooi, een opa ster! Dat maakt het een beetje tastbaar voor kinderen.
Ik lig mezelf wakker te hoesten dus ben ik maar even beneden gaan zitten, kan mijn man in ieder geval even goed slapen.
Hij was emotioneel helemaal uitgeput na zijn bezoekje aan zijn werk. We hadden gisteravond ook nog drie vriendinnen van mij over de vloer, dus dan ben je natuurlijk weer heel je verhaal aan het vertellen. Het is emotioneel, maar ik vind het wel fijn om over mijn dochter te praten. Ik heb van mijn vriendinnen trouwens een ketting gehad met een hartje met mijn oudste haar naam erop en een sterretje met de naam van mijn overleden dochtertje erop..... Ik vond het zo mooi en symbolisch, en we hebben er lekker even met z'n allen bij zitten janken.....
Je hoort nu ook wat voor impact dit ook heeft op anderen; collega's die er slecht van hebben geslapen, mensen die je amper kent staan bij de boekhandel te huilen bij het uitzoeken van een kaartje en er komen nu ook wat meer verhalen naar boven van mensen die ook een kindje hebben verloren........
Ik ga nu toch nog maar even proberen wat te slapen
vrijdag 8 maart 2013 om 13:21
Dankjewel voor alle knuffels en dat jullie aan ons denken
Ik heb vandaag een slechte dag.. ben huilend wakker geworden, het vliegt me allemaal ineens zo aan. Er zijn wel honderd gedachten en herinneringen aan de afgelopen 9 maanden die me doen huilen.
Fijn dat je zulke lieve vriendinnen hebt Dana. En dat je blij bent met het kettinkje dat ze voor je hebben gekocht. Ik kreeg van de week een kettinkje van mijn schoonouders en dat viel bij mij juist helemaal niet goed..
Ik heb vandaag een slechte dag.. ben huilend wakker geworden, het vliegt me allemaal ineens zo aan. Er zijn wel honderd gedachten en herinneringen aan de afgelopen 9 maanden die me doen huilen.
Fijn dat je zulke lieve vriendinnen hebt Dana. En dat je blij bent met het kettinkje dat ze voor je hebben gekocht. Ik kreeg van de week een kettinkje van mijn schoonouders en dat viel bij mij juist helemaal niet goed..
vrijdag 8 maart 2013 om 13:49
Meid, wat rot dat je je zo voelt vandaag, het zijn zulke pieken en dalen iedere keer! Het is die pijn waar we doorheen moeten..... De psycholoog vertelde ons dat de curve verdriet ten opzichte van tijd heel grillig verloopt. Het liefst zou je het in een dalende lijn naar beneden zien, maar het gaat omhoog en omlaag..... Ze zei er ook bij dat je in de momenten dat het even wat "beter" gaat weer kracht opdoet om de mindere momenten aan te kunnen. Ik hoop dat je de kracht kunt vinden meid!
Ja, ik was zo blij met die ketting, vond het zo lief dat ze daar aan gedacht hadden en het was ook heel symbolisch. Ik geloof echt dat je schoonouders het goed bedoelen dat ze je iets wilden geven ter herinnering aan je zoontje, maar als het net op een verkeerd moment gegeven wordt dan kan dat heel erg pijn doen. We zouden zo graag het allerliefst onze kindjes willen....... Heb jij soms geen zin om de boel kort en klein te slaan? Niet dat het de situatie veranderd, maar het lijkt me dat het wel even de woede uit je lichaam haalt. Ik had dat van de week een keer midden in de nacht, ik was zo boos! Maar omwille van de nachtrust van iedereen heb ik het toch maar niet gedaan......
Ben je ondertussen al naar het grafje geweest? En voelde het goed voor jezelf?
Ja, ik was zo blij met die ketting, vond het zo lief dat ze daar aan gedacht hadden en het was ook heel symbolisch. Ik geloof echt dat je schoonouders het goed bedoelen dat ze je iets wilden geven ter herinnering aan je zoontje, maar als het net op een verkeerd moment gegeven wordt dan kan dat heel erg pijn doen. We zouden zo graag het allerliefst onze kindjes willen....... Heb jij soms geen zin om de boel kort en klein te slaan? Niet dat het de situatie veranderd, maar het lijkt me dat het wel even de woede uit je lichaam haalt. Ik had dat van de week een keer midden in de nacht, ik was zo boos! Maar omwille van de nachtrust van iedereen heb ik het toch maar niet gedaan......
Ben je ondertussen al naar het grafje geweest? En voelde het goed voor jezelf?
vrijdag 8 maart 2013 om 14:10
Dames, denk nog steeds veel aan jullie! Ik zou wel van alles willen schrijven, maar ik zou echt niet weten wat en waar te beginnen.
Hopelijk hebben jullie wat steun aan elkaar. Het lijkt mij moeilijk om het grafje te bezoeken en weer 'op straat' te lopen. Iedereen zijn leven gaat gewoon door...en al die kinderwagens op straat...kan me voorstellen dat je liever binnenblijft....wat een groot verdriet hebben jullie te verwerken...
En zo oneerlijk.
Hopelijk hebben jullie wat steun aan elkaar. Het lijkt mij moeilijk om het grafje te bezoeken en weer 'op straat' te lopen. Iedereen zijn leven gaat gewoon door...en al die kinderwagens op straat...kan me voorstellen dat je liever binnenblijft....wat een groot verdriet hebben jullie te verwerken...
En zo oneerlijk.
vrijdag 8 maart 2013 om 16:57
Ja, er zijn zoveel ongelukkige uitspraken die mensen kunnen doen... "Alles gebeurt met een reden..." "Misschien is het maar beter zo." "Maar je hebt toch al/weer een gezond kindje?" "Ze was te mooi om hier te mogen blijven..." En soms zijn het zelfs dingen die je zelf ook denkt of zegt, maar die gewoon niet uit de mond van een ander mogen komen. Omdat ze niet weten hoe het voelt en wanneer je het wél wil horen.
Hier een stukje (blog) waar ik zoveel herkenning in vond...
Het gevoel wat komt en gaat is heel herkenbaar. De eerste weken was ik heel nuchter, heel zakelijk en rationeel. Mijn man was een wrak en ik had het gevoel dat ik hem moest steunen. Voelde me ook écht heel sterk. Heb alles heel bewust meegemaakt. Daarna draaide het om: hij keek weer meer naar de toekomst, terwijl ik 's avonds in bed ontroostbaar lag te huilen. Daarna zakte het eerste ondraaglijke verdriet en kwam er bijna een soort van verdoofdheid. Alsof het mij niet was overkomen... Onderbroken door momenten dat het me allemaal enorm aanvloog... En na anderhalf jaar gaat het nog op en neer. Het is alsof je alleen in een bootje op zee zit. Soms is het rustig, bijna bedrieglijk rustig, de zee is vlak en je kunt bijna tot op de bodem kijken en alles lijkt overzichtelijk en draaglijk. En dan ineens steekt er een storm op, wordt het aardedonker, golven van tien meter hoog. Je kunt niet verder kijken dan die enorme muur van water voor je en bent ervan overtuigd dat je opgeslokt gaat worden en voor altijd onder water zult verdwijnen... Na verloop van tijd zijn er wat meer rustige momenten dan stormen, maar het blijft niet te voorspellen.
Ik heb van vriendinnen na het overlijden van onze dochter een knuffel gekregen met haar geboortedatum en haar naam erop, handgemaakt. Ze hadden hem al besteld toen ze nog leefde en twijfelden heel erg of ze hem nog wel moesten geven. Ik was er heel blij mee: het was erkenning dat ze écht geboren was, dat ze erbij hoorde. Het was iets met haar naam erop, iets tastbaars. Én het was een echt kraamcadeautje, want die kregen we ineens niet meer - terwijl ik wist dat veel mensen al iets hadden gekocht. Ik vond dat zo dubbel... Aan de ene kant wilde ik ook helemaal geen cadeautjes die me eraan herinnerden dat ik ze nooit kon gebruiken. Kleertjes die ze nooit aan zou hebben... En aan de andere kant wilde ik juist cadeautjes omdat dat aangaf dat ik mama was geworden!
Ook wij hebben eindeloos veel kaarten gekregen. Ik heb ze uiteindelijk uitgespreid in een waaier en er een foto van gemaakt. Die zit nu in het fotoalbum, tussen de foto's van de voorbereiding op de begrafenis.
Lieve mama's, ook ik schrijf elke keer weer meer dan ik van plan was! Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik me meng in jullie nog veel 'versere' en rauwere verdriet... Die eerste weken, elke maand weer de datum die voorbij komt... Het is niet te beschrijven.
Hier een stukje (blog) waar ik zoveel herkenning in vond...
Het gevoel wat komt en gaat is heel herkenbaar. De eerste weken was ik heel nuchter, heel zakelijk en rationeel. Mijn man was een wrak en ik had het gevoel dat ik hem moest steunen. Voelde me ook écht heel sterk. Heb alles heel bewust meegemaakt. Daarna draaide het om: hij keek weer meer naar de toekomst, terwijl ik 's avonds in bed ontroostbaar lag te huilen. Daarna zakte het eerste ondraaglijke verdriet en kwam er bijna een soort van verdoofdheid. Alsof het mij niet was overkomen... Onderbroken door momenten dat het me allemaal enorm aanvloog... En na anderhalf jaar gaat het nog op en neer. Het is alsof je alleen in een bootje op zee zit. Soms is het rustig, bijna bedrieglijk rustig, de zee is vlak en je kunt bijna tot op de bodem kijken en alles lijkt overzichtelijk en draaglijk. En dan ineens steekt er een storm op, wordt het aardedonker, golven van tien meter hoog. Je kunt niet verder kijken dan die enorme muur van water voor je en bent ervan overtuigd dat je opgeslokt gaat worden en voor altijd onder water zult verdwijnen... Na verloop van tijd zijn er wat meer rustige momenten dan stormen, maar het blijft niet te voorspellen.
Ik heb van vriendinnen na het overlijden van onze dochter een knuffel gekregen met haar geboortedatum en haar naam erop, handgemaakt. Ze hadden hem al besteld toen ze nog leefde en twijfelden heel erg of ze hem nog wel moesten geven. Ik was er heel blij mee: het was erkenning dat ze écht geboren was, dat ze erbij hoorde. Het was iets met haar naam erop, iets tastbaars. Én het was een echt kraamcadeautje, want die kregen we ineens niet meer - terwijl ik wist dat veel mensen al iets hadden gekocht. Ik vond dat zo dubbel... Aan de ene kant wilde ik ook helemaal geen cadeautjes die me eraan herinnerden dat ik ze nooit kon gebruiken. Kleertjes die ze nooit aan zou hebben... En aan de andere kant wilde ik juist cadeautjes omdat dat aangaf dat ik mama was geworden!
Ook wij hebben eindeloos veel kaarten gekregen. Ik heb ze uiteindelijk uitgespreid in een waaier en er een foto van gemaakt. Die zit nu in het fotoalbum, tussen de foto's van de voorbereiding op de begrafenis.
Lieve mama's, ook ik schrijf elke keer weer meer dan ik van plan was! Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik me meng in jullie nog veel 'versere' en rauwere verdriet... Die eerste weken, elke maand weer de datum die voorbij komt... Het is niet te beschrijven.
vrijdag 8 maart 2013 om 17:20
Ja, ze bedoelen het natuurlijk heel goed en lief, maar het is voor mij zo persoonlijk wat ik wil dragen als herinnering.. en dit is helemaal niet wat ik wilde. Ik moet zoiets voor mijn gevoel echt zelf uitzoeken, dat kunnen zij niet voor me doen. Het voelde voor mij niet goed. Ik was eigenlijk zelfs een beetje boos, is dat raar?
Nog niet naar het grafje geweest, ik kan mezelf er nog niet toe zetten..
Kan me voorstellen dat je soms zo boos bent dat je dingen wilt gooien en slaan.. het helpt niet he? En huilen helpt ook niet.. ik weet niet wat dan wel helpt, waar je met die boosheid en onmacht dan wél heen moet.
Nog niet naar het grafje geweest, ik kan mezelf er nog niet toe zetten..
Kan me voorstellen dat je soms zo boos bent dat je dingen wilt gooien en slaan.. het helpt niet he? En huilen helpt ook niet.. ik weet niet wat dan wel helpt, waar je met die boosheid en onmacht dan wél heen moet.
vrijdag 8 maart 2013 om 17:27
vrijdag 8 maart 2013 om 20:46
Ik kom hier nog even een geven..
Op de dag dat mijn vliegen gebroken waren zag ik het droevige bericht van Karlie. Ik heb er tranen om gelaten toen ik het las maar kreeg geen reactie het toetsenbord uit.
Onze dochter heeft het heel moeilijk gehad tijdens en na de bevalling, dus we bleven nog een tijd in het ziekenhuis. Daar heb ik ook weer aan jouw berichten gedacht, wat moet het erg zijn als het zo loopt. Ik zie dat er nu meer moeders hier schrijven die hun kindje verloren zijn, wat een narigheid. Hopelijk kunnen jullie hier steun kunnen vinden bij elkaar.
Heel veel sterkte voor Karlie, Dana en de anderen die dit hebben moeten meemaken.
voor je zoontje Karlie
en voor jouw dochtertje Dana
Op de dag dat mijn vliegen gebroken waren zag ik het droevige bericht van Karlie. Ik heb er tranen om gelaten toen ik het las maar kreeg geen reactie het toetsenbord uit.
Onze dochter heeft het heel moeilijk gehad tijdens en na de bevalling, dus we bleven nog een tijd in het ziekenhuis. Daar heb ik ook weer aan jouw berichten gedacht, wat moet het erg zijn als het zo loopt. Ik zie dat er nu meer moeders hier schrijven die hun kindje verloren zijn, wat een narigheid. Hopelijk kunnen jullie hier steun kunnen vinden bij elkaar.
Heel veel sterkte voor Karlie, Dana en de anderen die dit hebben moeten meemaken.
voor je zoontje Karlie
en voor jouw dochtertje Dana
