Zwanger
alle pijlers
Uitgerekend februari 2013
dinsdag 19 maart 2013 om 14:30
@ Karlie , mijn eerste dochter is op 09-08-2011 geboren (inleiding) en op 30-08-2011 een engeltje geworden. Op mijn uitgerekende datum ..
De reden dat ik kleine kindjes heb is omdat ik zo verschrikkelijk ziek ben als ik zwanger ben , kon echt werkelijk niets binnen houden . Heb ook van allerlei drankjes en pillen en zetpillen uitgeprobeert maar niets hielp..
Bij mijn eerste dochter zat ik ook in de thuismonitoring ,kwamen ze elke dag bij mij thuis een ctg maken ,je kan dat zien als eenmziekenhuisname maar dan thuis complete bedrust dus..
Mijn dochter is wel kerngezond ter wereld gekomen en uit sektie is ook niet gebleken dat ze ziek was . Hoe het dan toch kon gebeuren ??? Ik weet het niet
Bij mijn tweede zwangerschap was thuismonitoring gelukkig niet nodig , moest het wel heel rustig aan doen .
Werd goed in de gaten gehouden kreeg elke week een echo. De ene week voor de groei en de andere week een dopler.
Ook mijn tweede kindje wouden ze halen met een inleiding met 37 weken maar daar ging ik niet mee akkoord kwam te dichtbij en was bang voor herhaling , omdat ze gewoon met haar eigen lijntje mee groeide mocht ik een datum uitzoeken voor 40 weken of precies 40 weken niet later ..
Ik lees dat jullie pas na 6 maanden het weer opnieuw mogen proberen , bij mij is dat nooit gezegt ook nooit over gehad , of heeft dat een speciale reden ?
De reden dat ik kleine kindjes heb is omdat ik zo verschrikkelijk ziek ben als ik zwanger ben , kon echt werkelijk niets binnen houden . Heb ook van allerlei drankjes en pillen en zetpillen uitgeprobeert maar niets hielp..
Bij mijn eerste dochter zat ik ook in de thuismonitoring ,kwamen ze elke dag bij mij thuis een ctg maken ,je kan dat zien als eenmziekenhuisname maar dan thuis complete bedrust dus..
Mijn dochter is wel kerngezond ter wereld gekomen en uit sektie is ook niet gebleken dat ze ziek was . Hoe het dan toch kon gebeuren ??? Ik weet het niet
Bij mijn tweede zwangerschap was thuismonitoring gelukkig niet nodig , moest het wel heel rustig aan doen .
Werd goed in de gaten gehouden kreeg elke week een echo. De ene week voor de groei en de andere week een dopler.
Ook mijn tweede kindje wouden ze halen met een inleiding met 37 weken maar daar ging ik niet mee akkoord kwam te dichtbij en was bang voor herhaling , omdat ze gewoon met haar eigen lijntje mee groeide mocht ik een datum uitzoeken voor 40 weken of precies 40 weken niet later ..
Ik lees dat jullie pas na 6 maanden het weer opnieuw mogen proberen , bij mij is dat nooit gezegt ook nooit over gehad , of heeft dat een speciale reden ?
dinsdag 19 maart 2013 om 14:42
En inderdaad super van koehandel dat ze de cheerpoppetjes uit de tabel heeft gehaald. En hoop ook dat dit een plekje mag zijn voor jullie waar je het even allemaal kwijt kunt ..
@Dana , zo herkenbaar dat je struikelt over een maxi-cosie , toen mijn meisje net was overleden ik zag ze opeens overal. Overal kinderwagens en alles wat met baby's te maken heeft .. Waarschijnlijk waren ze er altijd al hoor , het valt je denk ik dan meer op .. Ik moest zelfs op kraambezoek bij een vriendin , een redelijk goede dus kon niet afzeggen , was al wel een paar maanden later maar toch..
Hoe gaat het nu met jullie ? Slapen jullie wel goed ? Kan je aanraden om dat wel in de gaten te houden , ik ging op een gegeven moment mijn dag en nachtritme omgooien helemaal niet goed dus. Wou ook niet eens meer naar buiten , snap dat dat voor jullie ook moeilijk is , maar kijken jullie wel uit dat je de drempel niet te hoog maakt ?? Dat is namelijk wat ik deed. En het helpt je niets ! En blijven praten , zo belangrijk !
Een hele dikke knuffel voor jullie !
Xxx
@Dana , zo herkenbaar dat je struikelt over een maxi-cosie , toen mijn meisje net was overleden ik zag ze opeens overal. Overal kinderwagens en alles wat met baby's te maken heeft .. Waarschijnlijk waren ze er altijd al hoor , het valt je denk ik dan meer op .. Ik moest zelfs op kraambezoek bij een vriendin , een redelijk goede dus kon niet afzeggen , was al wel een paar maanden later maar toch..
Hoe gaat het nu met jullie ? Slapen jullie wel goed ? Kan je aanraden om dat wel in de gaten te houden , ik ging op een gegeven moment mijn dag en nachtritme omgooien helemaal niet goed dus. Wou ook niet eens meer naar buiten , snap dat dat voor jullie ook moeilijk is , maar kijken jullie wel uit dat je de drempel niet te hoog maakt ?? Dat is namelijk wat ik deed. En het helpt je niets ! En blijven praten , zo belangrijk !
Een hele dikke knuffel voor jullie !
Xxx
dinsdag 19 maart 2013 om 17:10
Lieve mama's, ik wilde graag schrijven de afgelopen dagen maar het kwam er telkens niet van... Het is nog steeds onwerkelijk dat er nu écht een ventje is om voor te zorgen. Gisteren was ik voor nacontrole bij de gynaecoloog en ze vroeg hoe ik me nu voelde en of ik veel aan mijn dochtertje moest denken. Ik zei toen na even nadenken, dat ik soms nog steeds het gevoel heb dat elk moment het laatste kan zijn. Ik wil alles intens meemaken, omdat het voor mijn gevoel zó over kan zijn. Herkenbaar?
Het naar buiten gaan, de kou, het komt steeds terug in wat jullie schrijven... Ik vond het ook heel eng en onwerkelijk om naar buiten te gaan. Vooral alleen. Had het gevoel alsof iedereen aan me kon zien dat ik intens verdrietig was, en tegelijk voelde het alsof niemand het zag. Ik had ook heel erg de behoefte tegen iedereen te vertellen wat er was gebeurd. Om mensen wakker te schudden of zo, zo van: waarom lach je? Mijn kind is dood! Er gaan elke dag babys dood, wat valt er dan nog te lachen? Niet eerlijk natuurlijk. En ondanks mezelf lachte ik na een week zelf ook hardop om een grapje. Ik voelde me wel meteen enorm schuldig, alsof ik niet mocht lachen... Dat heeft zeker een half jaar geduurd. En ook soms het gevoel dat anderen niet verdrietig mochten zijn, dat ik daar het alleenrecht op had. Absurd, maar het was zo. Alles leek te verbleken bij mijn intense gevoelens en tegelijk was mijn gevoel soms juist vlak vergeleken bij het walgelijk opgewekte gedrag van anderen. Zoveel tegenstellingen...
Het naar buiten gaan, de kou, het komt steeds terug in wat jullie schrijven... Ik vond het ook heel eng en onwerkelijk om naar buiten te gaan. Vooral alleen. Had het gevoel alsof iedereen aan me kon zien dat ik intens verdrietig was, en tegelijk voelde het alsof niemand het zag. Ik had ook heel erg de behoefte tegen iedereen te vertellen wat er was gebeurd. Om mensen wakker te schudden of zo, zo van: waarom lach je? Mijn kind is dood! Er gaan elke dag babys dood, wat valt er dan nog te lachen? Niet eerlijk natuurlijk. En ondanks mezelf lachte ik na een week zelf ook hardop om een grapje. Ik voelde me wel meteen enorm schuldig, alsof ik niet mocht lachen... Dat heeft zeker een half jaar geduurd. En ook soms het gevoel dat anderen niet verdrietig mochten zijn, dat ik daar het alleenrecht op had. Absurd, maar het was zo. Alles leek te verbleken bij mijn intense gevoelens en tegelijk was mijn gevoel soms juist vlak vergeleken bij het walgelijk opgewekte gedrag van anderen. Zoveel tegenstellingen...
dinsdag 19 maart 2013 om 20:32
Patriciac, wat een mooie site hebben jullie voor je eerste dochter gemaakt! En hoe herkenbaar allemaal wat er allemaal gebeurd als je kindje is overleden..... Wat fijn dat je goed in de gaten bent gehouden bij je tweede dochter. Wel lastig dat je rustig aan moest doen, maar dat heb je er voor over. Ik zou juist wel al met 37 weken willen bevallen, en absoluut niet meer na de 40 weken. Maar dat ligt dus helemaal aan je situatie wat je het prettigst vind.... Ik vrees alleen met alle stress dat mijn menstruatie nog wel even op zich laat wachten. De reden dat we 6 maanden moeten wachten is omdat we een keizersnede gehad hebben, eerst moet de buikwand zich weer herstellen..... Een vriendin van mij had een collega die na de eerste binnen twee maanden alweer zwanger was terwijl ze een keizersnede had gehad, daar was haar gynaecoloog niet blij mee! Het gaat hier redelijk, ik kom eigenlijk elke dag wel buiten om de oudste naar school te brengen. Ook slapen is het probleem niet, dat gaat gelukkig goed, net zoals bij mijn man. En ik praat veel over mijn dochtertje, zeker bij mijn familie kan ik goed terecht!
Frahim, ik herken het hoor, je loopt buiten en iedereen is vrolijk en blij terwijl jij met een onmenselijk groot verdriet rondloopt. Af en toe zou ik wel tegen iedereen willen zeggen die ik tegenkom dat mijn dochter dood is..... Dat slaat nergens op, alsof die mensen er wat aan kunnen doen. Maar je wilt dat mensen met je meeleven en niet doen alsof het allemaal leuk en gezellig is in het leven. Ik kan me ook wel iets voorstellen bij je gedachtes dat je onzeker bent over het feit dat je zoontje wel mag blijven. Geniet van elk moment, maar maak jezelf niet gek. Als ik er nu ook aan denk wat er allemaal met mijn oudste kan gebeuren word ik gek....dus daar ben ik maar mee gestopt, je weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft. En ik heb vandaag ook gelachen, het voelde goed, maar inderdaad komt daarna gelijk het schuldgevoel om de hoek kijken.......
Ik ben nog even naar het grafje geweest vanmiddag, het blijft een emotioneel moment, maar het voelt ook fijn om er te zijn. Het is het enige plekje waar ik haar nog dicht bij me heb...... In het begin wilde ik haar bij wijze van spreken opgraven om haar toch nog maar even te knuffelen en te zien, maar uiteraard zou dat niet zo'n fraai gezicht zijn. Maar het geeft wel aan hoe graag ik haar nog bij me wil hebben, ik mis haar.......
Karlie, hoe is het gegaan in het ziekenhuis vandaag?
Frahim, ik herken het hoor, je loopt buiten en iedereen is vrolijk en blij terwijl jij met een onmenselijk groot verdriet rondloopt. Af en toe zou ik wel tegen iedereen willen zeggen die ik tegenkom dat mijn dochter dood is..... Dat slaat nergens op, alsof die mensen er wat aan kunnen doen. Maar je wilt dat mensen met je meeleven en niet doen alsof het allemaal leuk en gezellig is in het leven. Ik kan me ook wel iets voorstellen bij je gedachtes dat je onzeker bent over het feit dat je zoontje wel mag blijven. Geniet van elk moment, maar maak jezelf niet gek. Als ik er nu ook aan denk wat er allemaal met mijn oudste kan gebeuren word ik gek....dus daar ben ik maar mee gestopt, je weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft. En ik heb vandaag ook gelachen, het voelde goed, maar inderdaad komt daarna gelijk het schuldgevoel om de hoek kijken.......
Ik ben nog even naar het grafje geweest vanmiddag, het blijft een emotioneel moment, maar het voelt ook fijn om er te zijn. Het is het enige plekje waar ik haar nog dicht bij me heb...... In het begin wilde ik haar bij wijze van spreken opgraven om haar toch nog maar even te knuffelen en te zien, maar uiteraard zou dat niet zo'n fraai gezicht zijn. Maar het geeft wel aan hoe graag ik haar nog bij me wil hebben, ik mis haar.......
Karlie, hoe is het gegaan in het ziekenhuis vandaag?
woensdag 20 maart 2013 om 09:47
Het gesprek met de gyn gisteren was heel fijn. Ze nam echt de tijd voor ons en heeft nog eens alles was er in dat ziekenhuis gebeurd is (voordat we naar zkh 2 gingen dus) doorgenomen. We hebben nog een keer de ctg-scan gezien en de scan van de navelstreng.. dat was wel emotioneel maar ook goed om nog eens te zien en uitleg te krijgen waarom ze zo snel hebben gehandeld toen.
De uitslag van het placenta-onderzoek was binnen en er bleken, naast dat het een kleine placenta was, ook wat infarcten in te zitten. Ze kunnen daar geen oorzaak voor geven, wat ik ook niet had verwacht (ik heb me natuurlijk suf gegoogled). De feitelijke oorzaak ligt bij 'niet opgemerkte groeiachterstand'. Was het eerder opgemerkt, dan had het wellicht anders gelopen ja.. Ze heeft me in elk geval op het hart gedrukt dat mij niets te verwijten valt, dat ik alles goed heb gedaan.. Want ik denk dan: als ik nu een week, een dag eerder naar het ziekenhuis was gegaan, had hij het dan wél gered? Maar dat kan zowel ja als nee zijn, dat kunnen ze gewoon niet zeggen. Het kan ook als resultaat hebben gehad dat ons zoontje het dan wel gehaald zou hebben, maar zo ernstig gehandicapt dat er echt geen enkele kwaliteit van leven zou zijn. Hij heeft in elk geval nooit geleden, geen pijn gehad, ook niet in de baarmoeder gelukkig.
Er is niets wat een volgende zwangerschap in de weg staat, dat lucht enorm op. Omdat ze van mijn vk al had gehoord dat we vragen hadden rond wanneer weer zwanger mogen worden, heeft ze dat afgelopen week in de vakgroep ingebracht. En gevraagd: wat zeggen jullie in zo'n geval, en waarom? Daarop kreeg ze ontzettend wisselende antwoorden: 'ik zeg altijd 9 maanden zwanger, 9 maanden niet zwanger', 'ik adviseer altijd een jaar', 'ik zeg vanaf 3 maanden kan het weer', etc. We hebben besproken wat de risico's dan zijn na een keizersnede en die treden pas op bij de bevalling zelf, door de weeen kán het litteken in de bm opengaan. Bij een natuurlijke bevalling krijg je daarom banden op je buik om de spanning op de bm te monitoren. Maar ze gaf ook aan dat ik een volgende keer ook zelf voor een keizersnede mag kiezen.
Het komt erop neer dat we het van mijn gyn weer mogen proberen als we daaraan toe zijn, ook als dat met 3 maanden al is. Ik denk dat we wel ietsje langer wachten, al was het alleen al om niet rond dezelfde periode uitgerekend te zijn volgend jaar, maar het is een enorme opluchting voor me dat het dus gewoon weer mag wanneer wij dat willen.
Bij een volgende zwangerschap kom ik idd onder controle in het zkh, zoals ligura, frahim en patriciac ook beschrijven (een behandeling is dan wel weer op mijn situatie afgestemd natuurlijk). En zodra ik me ook maar even zorgen maak, mag ik altijd voor een extra echo of ctg komen, al is het midden in de nacht.
De uitslag van het placenta-onderzoek was binnen en er bleken, naast dat het een kleine placenta was, ook wat infarcten in te zitten. Ze kunnen daar geen oorzaak voor geven, wat ik ook niet had verwacht (ik heb me natuurlijk suf gegoogled). De feitelijke oorzaak ligt bij 'niet opgemerkte groeiachterstand'. Was het eerder opgemerkt, dan had het wellicht anders gelopen ja.. Ze heeft me in elk geval op het hart gedrukt dat mij niets te verwijten valt, dat ik alles goed heb gedaan.. Want ik denk dan: als ik nu een week, een dag eerder naar het ziekenhuis was gegaan, had hij het dan wél gered? Maar dat kan zowel ja als nee zijn, dat kunnen ze gewoon niet zeggen. Het kan ook als resultaat hebben gehad dat ons zoontje het dan wel gehaald zou hebben, maar zo ernstig gehandicapt dat er echt geen enkele kwaliteit van leven zou zijn. Hij heeft in elk geval nooit geleden, geen pijn gehad, ook niet in de baarmoeder gelukkig.
Er is niets wat een volgende zwangerschap in de weg staat, dat lucht enorm op. Omdat ze van mijn vk al had gehoord dat we vragen hadden rond wanneer weer zwanger mogen worden, heeft ze dat afgelopen week in de vakgroep ingebracht. En gevraagd: wat zeggen jullie in zo'n geval, en waarom? Daarop kreeg ze ontzettend wisselende antwoorden: 'ik zeg altijd 9 maanden zwanger, 9 maanden niet zwanger', 'ik adviseer altijd een jaar', 'ik zeg vanaf 3 maanden kan het weer', etc. We hebben besproken wat de risico's dan zijn na een keizersnede en die treden pas op bij de bevalling zelf, door de weeen kán het litteken in de bm opengaan. Bij een natuurlijke bevalling krijg je daarom banden op je buik om de spanning op de bm te monitoren. Maar ze gaf ook aan dat ik een volgende keer ook zelf voor een keizersnede mag kiezen.
Het komt erop neer dat we het van mijn gyn weer mogen proberen als we daaraan toe zijn, ook als dat met 3 maanden al is. Ik denk dat we wel ietsje langer wachten, al was het alleen al om niet rond dezelfde periode uitgerekend te zijn volgend jaar, maar het is een enorme opluchting voor me dat het dus gewoon weer mag wanneer wij dat willen.
Bij een volgende zwangerschap kom ik idd onder controle in het zkh, zoals ligura, frahim en patriciac ook beschrijven (een behandeling is dan wel weer op mijn situatie afgestemd natuurlijk). En zodra ik me ook maar even zorgen maak, mag ik altijd voor een extra echo of ctg komen, al is het midden in de nacht.
woensdag 20 maart 2013 om 10:09
Frahim, ik herken heel erg wat je schrijft over dat anderen geen verdriet mogen hebben.. of juist niet mogen lachen.. en dat je zelf niet vindt dat je mag lachen.. Daarom vind ik het thuis gewoon nog het fijnst, omdat hier alles mag en iedereen die hier komt weet wat er gebeurd is. Maar ik kan het bv van mijn (superlieve) schoonmoeder ook nauwelijks verdragen als ze hier huilt en ze me al huilend wil knuffelen en me aankijkt en zegt hoe erg het wel niet is allemaal en dat ze er elke dag weer zoveel verdriet van heeft. Dan schiet ik in de afweerstand, niet huilen bij mij! Ik ben van ons 2-en degene die hier getroost moet worden, jij moet bij een ander uithuilen niet bij mij. Als ik even een goed moment heb en zelf niet huil, kan ik niet een ander zo huilend bij me hebben. Ik kan alleen mijn man troosten, alleen hem huilend verdragen. Herkent iemand dit?
En die baby's overal he Dana? Vooral als ze echt nog heel erg superklein zijn, ik vind dat ook lastig. En die blije ouders erbij.. (terecht natuurlijk!!) Maar dan denk ik: waarom ik niet, waarom wij niet? En doe niet zo ongegeneerd blij, weet je dan niet wat er ook had kunnen gebeuren, wat MIJ is gebeurd? En dat ik daar helemaal niets aan kon doen en net zoveel recht heb op een baby als jullie?! Dat ik thuis óók een kinderwagen heb staan en een lieve, mooie baby heb gekregen maar dat ik die niet overal zo blij mag showen?
Ik voel ook een soort van schaamte.. dat het mij niet is 'gelukt' terwijl de grootste randdebielen overal ter wereld gezonde kinderen op de wereld zetten.. Erg he.. het is niet eerlijk dat ik zo denk en ik gun ook iedereen een gezond kind.
Fijn dat het slapen goed gaat Dana, dat is hier ook zo. Hopelijk heb je na vorige week deze week een iets 'betere' week.
En die baby's overal he Dana? Vooral als ze echt nog heel erg superklein zijn, ik vind dat ook lastig. En die blije ouders erbij.. (terecht natuurlijk!!) Maar dan denk ik: waarom ik niet, waarom wij niet? En doe niet zo ongegeneerd blij, weet je dan niet wat er ook had kunnen gebeuren, wat MIJ is gebeurd? En dat ik daar helemaal niets aan kon doen en net zoveel recht heb op een baby als jullie?! Dat ik thuis óók een kinderwagen heb staan en een lieve, mooie baby heb gekregen maar dat ik die niet overal zo blij mag showen?
Ik voel ook een soort van schaamte.. dat het mij niet is 'gelukt' terwijl de grootste randdebielen overal ter wereld gezonde kinderen op de wereld zetten.. Erg he.. het is niet eerlijk dat ik zo denk en ik gun ook iedereen een gezond kind.
Fijn dat het slapen goed gaat Dana, dat is hier ook zo. Hopelijk heb je na vorige week deze week een iets 'betere' week.
woensdag 20 maart 2013 om 11:22
Wat fijn dat jullie gesprek met de gynaecoloog zo goed verlopen is! Je zag er toch erg tegenop, wist niet wat je moest verwachten, maar gelukkig heeft ze jullie heel goed geholpen. En ook goed dat ze je op het hart heeft gedrukt dat het niet aan jou heeft gelegen, ik moest het ook van mijn gynaecoloog horen om dat te beseffen. Volgens mij hebben we alles gedaan en gelaten voor onze kindjes, maar heeft moeder natuur keihard ingebroken (wat een rotwijf is het eigenlijk.......).
Het blijft apart om te zien hoe verschillend gynaecologen denken over de termijn voor het opnieuw zwanger worden, daar zouden ze eens een richtlijn voor moeten bedenken. Maar wat een opluchting voor je dat jullie niet zolang hoeven te wachten meid, en ik kan me heeeeeel goed voorstellen dat jullie niet rond dezelfde datum uitgerekend zouden willen zijn....... Dank je wel dat je je ervaring even wilde delen, dat is voor mij ook fijn om te lezen. Dan weet ik dat we niet precies tot 6 maanden hoeven te wachten. Is jouw menstruatie al op gang gekomen? Bij mij nog niet, en ik heb een vrij lange cyclus (zo rond de 36 dagen, al verschilde het elke maand) en ik denk dat alle stress daar ook niet goed voor is.... Maar we gaan er maar vanuit dat dat binnenkort wel weer op orde is. Ik heb nu ook wel het idee dat je iets rustiger de dag doorkomt, maar dat kan ik ook helemaal mis hebben natuurlijk.
Ik herken het dan weer niet dat ik iemand niet om me heen kan verdragen die huilt, ik krijg dan juist de drang om die ander erg te gaan troosten en mijn eigen tranen vloeien ook wel, maar ik heb de neiging om me dan sterk te houden omdat de ander juist zo verdrietig is...... Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om gelukkig, dus voel je vooral niet afwijkend omdat je juist niemand huilend kan verdragen! Er is geen "foute" manier van rouwen.
Oh, en mijn man was vorige week ineens boos, vrienden van ons hebben een gezond kindje mogen krijgen terwijl ze allebei gewoon stug doorrookten..... Hij vond het zo oneerlijk dat dat gewoon allemaal goed gaat, terwijl het bij ons dan zo gruwelijk mis is gegaan. En idd, niet omdat je het een ander niet gunt, maar je gunt het jezelf net een beetje meer. Vind je het wel fijn om je verhaal hier kwijt te kunnen? Anders had je je misschien een beetje verloren gevoeld op dit topic, alhoewel Frahim en Patriciac waarschijnlijk dan ook hier nog hun ervaringen met je hadden gedeeld. Ik was verder gewoon een stille mee lezer hier, maar toen ik je bericht las wilde ik laten weten dat je niet alleen bent met zulk verdriet en ik merk dat ik het erg fijn vind om hier mijn verhaal te kunnen doen en ervaringen te kunnen delen. Eerlijk gezicht post ik meer hier dan op de site van Lieve Engeltjes, daar is het erg stil op het moment en zijn er diverse dames ook weer zwanger wat ook confronterend is. Dus op dit moment ben ik hier even meer op mijn plek.....
Alle dames, dank jullie wel voor de knuffels en berichtjes die jullie nog steeds sturen, jullie kunnen de pijn niet weg nemen, maar wel een beetje verzachten.....
Het blijft apart om te zien hoe verschillend gynaecologen denken over de termijn voor het opnieuw zwanger worden, daar zouden ze eens een richtlijn voor moeten bedenken. Maar wat een opluchting voor je dat jullie niet zolang hoeven te wachten meid, en ik kan me heeeeeel goed voorstellen dat jullie niet rond dezelfde datum uitgerekend zouden willen zijn....... Dank je wel dat je je ervaring even wilde delen, dat is voor mij ook fijn om te lezen. Dan weet ik dat we niet precies tot 6 maanden hoeven te wachten. Is jouw menstruatie al op gang gekomen? Bij mij nog niet, en ik heb een vrij lange cyclus (zo rond de 36 dagen, al verschilde het elke maand) en ik denk dat alle stress daar ook niet goed voor is.... Maar we gaan er maar vanuit dat dat binnenkort wel weer op orde is. Ik heb nu ook wel het idee dat je iets rustiger de dag doorkomt, maar dat kan ik ook helemaal mis hebben natuurlijk.
Ik herken het dan weer niet dat ik iemand niet om me heen kan verdragen die huilt, ik krijg dan juist de drang om die ander erg te gaan troosten en mijn eigen tranen vloeien ook wel, maar ik heb de neiging om me dan sterk te houden omdat de ander juist zo verdrietig is...... Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om gelukkig, dus voel je vooral niet afwijkend omdat je juist niemand huilend kan verdragen! Er is geen "foute" manier van rouwen.
Oh, en mijn man was vorige week ineens boos, vrienden van ons hebben een gezond kindje mogen krijgen terwijl ze allebei gewoon stug doorrookten..... Hij vond het zo oneerlijk dat dat gewoon allemaal goed gaat, terwijl het bij ons dan zo gruwelijk mis is gegaan. En idd, niet omdat je het een ander niet gunt, maar je gunt het jezelf net een beetje meer. Vind je het wel fijn om je verhaal hier kwijt te kunnen? Anders had je je misschien een beetje verloren gevoeld op dit topic, alhoewel Frahim en Patriciac waarschijnlijk dan ook hier nog hun ervaringen met je hadden gedeeld. Ik was verder gewoon een stille mee lezer hier, maar toen ik je bericht las wilde ik laten weten dat je niet alleen bent met zulk verdriet en ik merk dat ik het erg fijn vind om hier mijn verhaal te kunnen doen en ervaringen te kunnen delen. Eerlijk gezicht post ik meer hier dan op de site van Lieve Engeltjes, daar is het erg stil op het moment en zijn er diverse dames ook weer zwanger wat ook confronterend is. Dus op dit moment ben ik hier even meer op mijn plek.....
Alle dames, dank jullie wel voor de knuffels en berichtjes die jullie nog steeds sturen, jullie kunnen de pijn niet weg nemen, maar wel een beetje verzachten.....
woensdag 20 maart 2013 om 14:07
Ja, het gesprek van gisteren heeft me wel even goed gedaan. Er zijn wat zorgen weg (is de operatie wel helemaal goed gegaan, is er iets uit het onderzoek gekomen wat bij een vlg zwangerschap voor problemen zorgt, had ik het kunnen voorkomen, heeft hij geleden, hoe lang moet ik wachten, etc). Mijn hoofd draait nog steeds wel overuren, nu ook omdat er gisteren zoveel besproken is wat nog even moet landen. En het verdriet is er natuurlijk nog steeds.. maar ik heb dus een paar goede dagen nu.
Ik ben ook nog niet ongesteld hoor, het is natuurlijk ook nog geen 5 weken geleden. Ik maak me daar nog geen zorgen over, dat komt wel weer op gang. Ik was altijd regelmatig, 28/29 dagen, hopelijk is dat straks wel weer zo.
Ik vind het ook heel fijn om hier te kunnen praten. Ben ook heel blij dat je van lezer naar schrijver bent gegaan voor mij (en voor jezelf natuurlijk) hoewel ik voor jou liever had gehad dat je je bij de blije moeders op facebook had kunnen voegen
Is dat wat met die Lieve Engeltjes? Ik heb daar wel eens gekeken maar me nog niet aangemeld. Ik snap dus ook niet precies hoe het werkt. Iets met een maillijst, maar is het dan zo dat iedereen je mailt en je daarvoor dus ook een echt mailadres gebruikt, of moet ik het meer zien als een forum?
Ik ben ook nog niet ongesteld hoor, het is natuurlijk ook nog geen 5 weken geleden. Ik maak me daar nog geen zorgen over, dat komt wel weer op gang. Ik was altijd regelmatig, 28/29 dagen, hopelijk is dat straks wel weer zo.
Ik vind het ook heel fijn om hier te kunnen praten. Ben ook heel blij dat je van lezer naar schrijver bent gegaan voor mij (en voor jezelf natuurlijk) hoewel ik voor jou liever had gehad dat je je bij de blije moeders op facebook had kunnen voegen
Is dat wat met die Lieve Engeltjes? Ik heb daar wel eens gekeken maar me nog niet aangemeld. Ik snap dus ook niet precies hoe het werkt. Iets met een maillijst, maar is het dan zo dat iedereen je mailt en je daarvoor dus ook een echt mailadres gebruikt, of moet ik het meer zien als een forum?
(
woensdag 20 maart 2013 om 16:51
Karlie, wat een heftig gesprek moet het geweest zijn bij de gynaecoloog.... Wel een opluchting dat jullie zoon niet heeft geleden.
Ik heb uren gegoogeld op groeiachterstand en las toen ook dat in de meeste gevallen er geen oorzaak voor wordt gevonden. Ook een opluchting dat er niets is gevonden waardoor je er kans op hebt bij een volgende zwangerschap.
Blijf jebij een volgende zwangerschap onder behandeling van zkh1? Of zkh2? Fijn dat jedan zo goed wordt gecontroleerd, al geven alle controles ook een hoop stress...maar een zwangerschap zal hoe dan ook confronterend worden. Hoe dan ook geruststellend dat je zelfs middenin de nacht mag langskomen als je het niet vertrouwd
*knuffel*
Ik snap helemaal dat jullie boos kunnen zijn op alles en iedereen, zeker op mensen die stug doorroken en een gezond kindje krijgen, of mensen die compleet onvoorbereid en nonchalant erin stappen, of als mensen blij buiten rondlopen met kinderwagen. Het verdriet is zo onvoorstelbaar groot!
En wat Dana zegt, iedereen verwerkt het verdriet op een andere manier, er is geen goed of fout.
Nogmaals dikke knuffel voor allemaal....
Ik heb uren gegoogeld op groeiachterstand en las toen ook dat in de meeste gevallen er geen oorzaak voor wordt gevonden. Ook een opluchting dat er niets is gevonden waardoor je er kans op hebt bij een volgende zwangerschap.
Blijf jebij een volgende zwangerschap onder behandeling van zkh1? Of zkh2? Fijn dat jedan zo goed wordt gecontroleerd, al geven alle controles ook een hoop stress...maar een zwangerschap zal hoe dan ook confronterend worden. Hoe dan ook geruststellend dat je zelfs middenin de nacht mag langskomen als je het niet vertrouwd
*knuffel*
Ik snap helemaal dat jullie boos kunnen zijn op alles en iedereen, zeker op mensen die stug doorroken en een gezond kindje krijgen, of mensen die compleet onvoorbereid en nonchalant erin stappen, of als mensen blij buiten rondlopen met kinderwagen. Het verdriet is zo onvoorstelbaar groot!
En wat Dana zegt, iedereen verwerkt het verdriet op een andere manier, er is geen goed of fout.
Nogmaals dikke knuffel voor allemaal....
woensdag 20 maart 2013 om 17:34
dana.. kan je man of andere familie dan de tandarts niet even van te voren bellen om uitleg te geven? (deze post komt te laat van wegenhet tijds verschil met de US)
Karlie, ik vind het fijn dat jullie goed gesprek hebben gehad....
je kan dit natuurlijk niet vergelijken met het overlijden van je kind.. maar ik vond het heel moeilijk toen mijn vader overleed dat ik het gevoel had dat mensen het wel welletjes vonden na 4 weken rouwen.. zo iets van meid.. het is gebeurd je moet weer voor uit kijken.. het voelde als of ik niet meer mocht rouwen en dat er van me verwacht werd om "gewoon" weer de draad van het dagelijks leven op te pakken.
een dikke knuffel voor jullie allemaal
Karlie, ik vind het fijn dat jullie goed gesprek hebben gehad....
je kan dit natuurlijk niet vergelijken met het overlijden van je kind.. maar ik vond het heel moeilijk toen mijn vader overleed dat ik het gevoel had dat mensen het wel welletjes vonden na 4 weken rouwen.. zo iets van meid.. het is gebeurd je moet weer voor uit kijken.. het voelde als of ik niet meer mocht rouwen en dat er van me verwacht werd om "gewoon" weer de draad van het dagelijks leven op te pakken.
een dikke knuffel voor jullie allemaal
woensdag 20 maart 2013 om 20:03
Ligura, ja jij zult je ook wel suf gegoogled hebben op groeiachterstand.. bedankt nog voor je uitgebreide reactie op mijn vragen daarover.
Bij een volgende zwangerschap kom ik onder controle bij zkh 1. Mocht er tijdens die controles nou dusdanig iets ontdekt worden waardoor ik naar zkh 2 word doorverwezen, dan kan dat ook, maar in principe is zkh 1 hier prima voor ingericht. Alleen hebben ze daar geen neonatologie-afd met intensive care, alleen high care. Vandaar dat we dus nu naar zkh 2 zijn gegaan maar tijdens de zwangerschap kunnen ze in zkh 1 net zoveel als daar.
We gaan wel binnenkort ook weer naar zkh 2 toe voor een nagesprek met de kinderarts en de verpleegkundigen die daar voor ons zoontje hebben gezorgd. Dan gaan we ook daar weer alles langs wat er is gebeurd toen we daar waren. Ik vond het terugkomen in zkh 1 gisteren heftig omdat ik daar geweest ben voor de 'leuke' dingen tijdens de zwangerschap: het bloedprikken, de 20 weken-echo, de groeiecho.. waar we iedere keer weer met prima uitslagen weg gingen. En vervolgens de achtbaanrit op de dag van de bevalling waarna ik per ambulance naar zkh 2 ben gegaan. Het terugkomen in zkh 2 is misschien nog wel emotioneler, omdat we daar echt 4 nachten zijn gebleven en alles zo snel bergafwaarts ging en waar ons zoontje ook in onze armen is overleden. Waar ik hele dagen geschreeuwd en gehuild heb, maar ook zo fijn met ons zoontje heb mogen knuffelen. De enige plek waar ik hem levend in mijn armen heb gehouden.. en waar al het personeel zo ontzettend lief voor ons was.
Dutchie, mensen die zo denken hebben toch nog nooit een groot verlies meegemaakt? Als er iets is dat ik de afgelopen tijd ook heb geleerd, is het me niets aantrekken van hoe andere mensen vinden dat het zou moeten, maar te doen, zeggen, niet-zeggen, etc. wat voor mij goed voelt.
En lieve mede-mama's: voor de duidelijkheid, ik ben niet boos op jullie hoor! En over het algemeen niet op blije ouders die - helemaal terecht - dolgelukkig en blij zijn met hun lieve kindjes! Geniet van ze en geef ze vanavond maar een extra knuffel namens deze mama hier
Bij een volgende zwangerschap kom ik onder controle bij zkh 1. Mocht er tijdens die controles nou dusdanig iets ontdekt worden waardoor ik naar zkh 2 word doorverwezen, dan kan dat ook, maar in principe is zkh 1 hier prima voor ingericht. Alleen hebben ze daar geen neonatologie-afd met intensive care, alleen high care. Vandaar dat we dus nu naar zkh 2 zijn gegaan maar tijdens de zwangerschap kunnen ze in zkh 1 net zoveel als daar.
We gaan wel binnenkort ook weer naar zkh 2 toe voor een nagesprek met de kinderarts en de verpleegkundigen die daar voor ons zoontje hebben gezorgd. Dan gaan we ook daar weer alles langs wat er is gebeurd toen we daar waren. Ik vond het terugkomen in zkh 1 gisteren heftig omdat ik daar geweest ben voor de 'leuke' dingen tijdens de zwangerschap: het bloedprikken, de 20 weken-echo, de groeiecho.. waar we iedere keer weer met prima uitslagen weg gingen. En vervolgens de achtbaanrit op de dag van de bevalling waarna ik per ambulance naar zkh 2 ben gegaan. Het terugkomen in zkh 2 is misschien nog wel emotioneler, omdat we daar echt 4 nachten zijn gebleven en alles zo snel bergafwaarts ging en waar ons zoontje ook in onze armen is overleden. Waar ik hele dagen geschreeuwd en gehuild heb, maar ook zo fijn met ons zoontje heb mogen knuffelen. De enige plek waar ik hem levend in mijn armen heb gehouden.. en waar al het personeel zo ontzettend lief voor ons was.
Dutchie, mensen die zo denken hebben toch nog nooit een groot verlies meegemaakt? Als er iets is dat ik de afgelopen tijd ook heb geleerd, is het me niets aantrekken van hoe andere mensen vinden dat het zou moeten, maar te doen, zeggen, niet-zeggen, etc. wat voor mij goed voelt.
En lieve mede-mama's: voor de duidelijkheid, ik ben niet boos op jullie hoor! En over het algemeen niet op blije ouders die - helemaal terecht - dolgelukkig en blij zijn met hun lieve kindjes! Geniet van ze en geef ze vanavond maar een extra knuffel namens deze mama hier
woensdag 20 maart 2013 om 20:27
Dutchie, dank je wel voor het meedenken, je post was idd iets te laat, maar het viel gelukkig mee bij de tandarts. Hij heeft er niet naar gevraagd omdat de assistente er niet was, dus heeft hij verder niet in de computer gekeken. En ik merk nu al dat mensen vinden dat het rouwen wel een beetje klaar is, ze vragen niet meer hoe het gaat of hebben het voornamelijk over zichzelf. Aan de andere kant stond van de week nog een buurvrouw uit de straat hierachter met een bloemetje voor de deur omdat ze het zo vreselijk vond wat er gebeurd is. Dat vind ik dan zo verschrikkelijk fijn!
Ik heb het ook met sommige collega's, van degene van wie ik iets verwachtte (al is het maar een kaartje) hoor ik niks en juist van degene van wie ik niks zou verwachten heb ik een kaartje gehad. Dat zal altijd wel zo blijven.....
Karlie, je schrijft je in bij Lieve Engeltjes en dan wordt je op een lijst gezet. Dit werkt anders dan een forum. Deze lijst heeft een eigen e-mailadres en er zitten ongeveer 10 tot 15 mensen op een lijst. Als je een mail stuurt naar het adres krijgen dus 10 tot 15 mensen die mail en kunnen er op reageren. Andersom werkt dat dus ook, dus krijg je mail van anderen waar je op kunt reageren. Het is besloten en dus ook niet te bekijken door derden. Tot nu toe heb ik daar nog niet zo heel veel geplaatst, ik heb voor mezelf het idee dat ik hier goed mijn ei kwijt kan. Maar goed, wie weet in de toekomst. En als je wilt zouden we ter zijner tijd ook nog met elkaar kunnen gaan mailen, maar dat is uiteraard geen verplichting, denk er maar over na.
En wat had ik ons samen graag op de FB groep gezien, het is zo triest dat we hier zo "overblijven" ik ben in ieder geval wel blij dat we elkaar kunnen steunen meid! Anders zou ik echt het idee gehad hebben dat niemand dat overkomt. Helaas gebeurd het nog veel te vaak dat er kindjes overlijden, en het valt me op dat het vaak met de placenta te maken heeft....... Maar goed, elke zwangerschap wordt er een nieuwe gemaakt, dus we hebben gewoon zo gruwelijk veel pech gehad.....
Fijn dat je cyclus regelmatig is, dan kun je toch wat beter "plannen". Bij ons is het echt een kwestie van geluk hebben, maar wie weet hebben we dat! Ik ben alleen zo bang dat het niet meer gaat lukken, we hebben op mijn jongste dochter twee jaar moeten wachten! En natuurlijk moet ik me er nu nog niet mee bezig houden, maar het schiet we wel vaak door het hoofd.
Hoe is het met je man trouwens, hij zit nu ook in de ziektewet neem ik aan?
Vandaag is mijn man met dochter naar het ziekenhuis geweest voor de voorlichtingsmiddag over het plaatsen van buisjes. Ze mochten ook in de OK kijken......het was dezelfde als waar ik de keizersnede gehad heb..... Het was voor hem ook even slikken, hij heeft wel bij de mevrouw van de narcose aangegeven wat er gebeurd is en ze had er al van gehoord. Tja, het blijkt dat het toch wel een impact heeft gehad op alle betrokkenen......al koop ik er niks voor. Maar mocht mijn man het toch even niet meer trekken tijdens de operatie van mijn dochter, dan weten ze in ieder geval waarom dat is. Gelukkig zitten die buisjes er binnen 5 minuten in, dus hij hoeft er niet lang te blijven. Ik heb besloten dat ik de dag van de operatie wel mee ga, alleen niet naar de OK. Maar ik wil er graag voor mijn dochter bij zijn, hoe moeilijk het ook zal zijn.......
Ik heb het ook met sommige collega's, van degene van wie ik iets verwachtte (al is het maar een kaartje) hoor ik niks en juist van degene van wie ik niks zou verwachten heb ik een kaartje gehad. Dat zal altijd wel zo blijven.....
Karlie, je schrijft je in bij Lieve Engeltjes en dan wordt je op een lijst gezet. Dit werkt anders dan een forum. Deze lijst heeft een eigen e-mailadres en er zitten ongeveer 10 tot 15 mensen op een lijst. Als je een mail stuurt naar het adres krijgen dus 10 tot 15 mensen die mail en kunnen er op reageren. Andersom werkt dat dus ook, dus krijg je mail van anderen waar je op kunt reageren. Het is besloten en dus ook niet te bekijken door derden. Tot nu toe heb ik daar nog niet zo heel veel geplaatst, ik heb voor mezelf het idee dat ik hier goed mijn ei kwijt kan. Maar goed, wie weet in de toekomst. En als je wilt zouden we ter zijner tijd ook nog met elkaar kunnen gaan mailen, maar dat is uiteraard geen verplichting, denk er maar over na.
En wat had ik ons samen graag op de FB groep gezien, het is zo triest dat we hier zo "overblijven" ik ben in ieder geval wel blij dat we elkaar kunnen steunen meid! Anders zou ik echt het idee gehad hebben dat niemand dat overkomt. Helaas gebeurd het nog veel te vaak dat er kindjes overlijden, en het valt me op dat het vaak met de placenta te maken heeft....... Maar goed, elke zwangerschap wordt er een nieuwe gemaakt, dus we hebben gewoon zo gruwelijk veel pech gehad.....
Fijn dat je cyclus regelmatig is, dan kun je toch wat beter "plannen". Bij ons is het echt een kwestie van geluk hebben, maar wie weet hebben we dat! Ik ben alleen zo bang dat het niet meer gaat lukken, we hebben op mijn jongste dochter twee jaar moeten wachten! En natuurlijk moet ik me er nu nog niet mee bezig houden, maar het schiet we wel vaak door het hoofd.
Hoe is het met je man trouwens, hij zit nu ook in de ziektewet neem ik aan?
Vandaag is mijn man met dochter naar het ziekenhuis geweest voor de voorlichtingsmiddag over het plaatsen van buisjes. Ze mochten ook in de OK kijken......het was dezelfde als waar ik de keizersnede gehad heb..... Het was voor hem ook even slikken, hij heeft wel bij de mevrouw van de narcose aangegeven wat er gebeurd is en ze had er al van gehoord. Tja, het blijkt dat het toch wel een impact heeft gehad op alle betrokkenen......al koop ik er niks voor. Maar mocht mijn man het toch even niet meer trekken tijdens de operatie van mijn dochter, dan weten ze in ieder geval waarom dat is. Gelukkig zitten die buisjes er binnen 5 minuten in, dus hij hoeft er niet lang te blijven. Ik heb besloten dat ik de dag van de operatie wel mee ga, alleen niet naar de OK. Maar ik wil er graag voor mijn dochter bij zijn, hoe moeilijk het ook zal zijn.......
woensdag 20 maart 2013 om 22:32
Ik ben echt niet goed in het forummen , alles gaat zo snel,excuses daarvoor..
Ben jullie zeker niet vergeten , ik hoop dat jullie veel steun om je heen hebben van vrienden en familie.
Helaas is het altijd zo in dit soort situaties dat je de mensen om je heen echt leert kennen. En soms valt dat heel zwaar. Geloof het of niet hier worden we nog een stukje sterker door. Ik kan nu ook zeggen dat ik een heel ander iemand ben geworden door het verlies van mijn eerste.
@Frahim heel herkenbaar het gevoel dat je van ieder moment moet genieten , en dat het zomaar de laatste kan zijn . Ik hoop eigenlijk dat dat gevoel snel een beetje afzakt want het maakt me heel angstig , en ik ga me dan van alles in het hoofd halen wat mis kan gaan . Moet ik natuurlijk niet doen
Ook het schuldgevoel als je ergens om kan lachen heb ik ook gehad, nu af en toe nog. Maar dan denk ik ik moet lachen , ik(we) heb de keuze gemaakt om opnieuw een kindje te krijgen , en zij heeft ook recht op blije ouders ondanks alles . Zal toch gek zijn he , als we echt niet meer mogen lachen
Ik had dan niet het gevoel dat anderen niet verdrietig mochten zijn, maar als er in de familie of vriendenkring iemand wat had als problemen met financien / niet naar zn zin op school of werk vond ik maar dat ze niet moesten zeuren, begreep ook niet hoe ze dat in godsnaam konden bestempelen als ellende. Heb ik niet naar ze uitgesproken , maar mijn vriend kon het wel begrijpen dat het voor mij zo voelde.
Het ziekenhuis vind ik nu nog steeds geen fijne plek om te zijn , mijn dochter moest ook 15 dagen in het ziekenhuis blijven op de neonatologie , ze hebben haar natuurlijk heel goed verzorgd maar ik word er zo verdrietig van veel foto's zijn daar gemaakt en heb daar natuurlijk ook zoveel fijne momenten gehad met haar. De eerste keer borstvoeding , eerste keer in bad , eigenlijk alles voor het eerst natuurlijk. Krijg al tranen in mijn ogen als ik er langs moet. De gyneacoloog vroeg me zelfs of ik het fijn vond om in de zelfde verloskamer te bevallen , dat had ik liever niet , ook niet met 37 weken inleiden omdat alles dan weer zo dichtbij kwam het gevoel alsof ik dan weer hetzelfde mee moest maken.
@ Karlie , fijn dat je zo goed bent opgevangen in het ziekenhuis , en dat ze alles hebben uitgelegt en je vragen zijn beantwoordt. Het laatste wat je nodig hebt is het gevoel een nummer te zijn.
Ik had er even niet aan gedacht dat het met een keizersnede anders is , de ''regels'' rondom het opnieuw zwanger worden.
Over Lieve Engeltjes heb ik ook even ''rondgekeken'' maar ik vond het niet echt iets voor mij. Ik heb gekozen voor de vlindersite omdat je daar zelf kan weten wanneer je een berichtje neerzet bij iemand. Vind het ook iets overzichtelijker dan mailen met veel mensen tegelijk, maar bovenal werd ik er heel erg verdrietig van al die verhalen ondanks dat ik het zelf ook had meegemaakt.
@ Dana , ik merkte in mijn omgeving ook dat het rouwen maar snel klaar moest zijn, en dat iedereen weer verder ging met de orde van de dag. Laat je hierdoor niet van de wijs brengen, want met rouwen zijn we nooit klaar. Je zult met de tijd merken dat de ene dag beter gaat dan de andere, misschien zelfs wekenlang dat het hartstikke goed gaat. Maar het kan zo ineens omslaan. Dan komt dat hele heftige verdriet weer boven. Daar kunnen we niks aan doen en dat hoeft ook helemaal niet.
Meestal hebben die mensen zelf nooit iemand verloren waar ze heel veel van hielden , laat staan hun eigen kindje. Kreeg rond de kerst en haar verjaardag ook van die stomme opmerkingen , Je zal Alisha nu wel missen he ?? Nee ik mis haar altijd , niet alleen nu. Frustrerend die dingen.. Maarja ik denk dan maar , gelukkig voor jou weet je niet hoe het is .
Ben jullie zeker niet vergeten , ik hoop dat jullie veel steun om je heen hebben van vrienden en familie.
Helaas is het altijd zo in dit soort situaties dat je de mensen om je heen echt leert kennen. En soms valt dat heel zwaar. Geloof het of niet hier worden we nog een stukje sterker door. Ik kan nu ook zeggen dat ik een heel ander iemand ben geworden door het verlies van mijn eerste.
@Frahim heel herkenbaar het gevoel dat je van ieder moment moet genieten , en dat het zomaar de laatste kan zijn . Ik hoop eigenlijk dat dat gevoel snel een beetje afzakt want het maakt me heel angstig , en ik ga me dan van alles in het hoofd halen wat mis kan gaan . Moet ik natuurlijk niet doen
Ook het schuldgevoel als je ergens om kan lachen heb ik ook gehad, nu af en toe nog. Maar dan denk ik ik moet lachen , ik(we) heb de keuze gemaakt om opnieuw een kindje te krijgen , en zij heeft ook recht op blije ouders ondanks alles . Zal toch gek zijn he , als we echt niet meer mogen lachen
Ik had dan niet het gevoel dat anderen niet verdrietig mochten zijn, maar als er in de familie of vriendenkring iemand wat had als problemen met financien / niet naar zn zin op school of werk vond ik maar dat ze niet moesten zeuren, begreep ook niet hoe ze dat in godsnaam konden bestempelen als ellende. Heb ik niet naar ze uitgesproken , maar mijn vriend kon het wel begrijpen dat het voor mij zo voelde.
Het ziekenhuis vind ik nu nog steeds geen fijne plek om te zijn , mijn dochter moest ook 15 dagen in het ziekenhuis blijven op de neonatologie , ze hebben haar natuurlijk heel goed verzorgd maar ik word er zo verdrietig van veel foto's zijn daar gemaakt en heb daar natuurlijk ook zoveel fijne momenten gehad met haar. De eerste keer borstvoeding , eerste keer in bad , eigenlijk alles voor het eerst natuurlijk. Krijg al tranen in mijn ogen als ik er langs moet. De gyneacoloog vroeg me zelfs of ik het fijn vond om in de zelfde verloskamer te bevallen , dat had ik liever niet , ook niet met 37 weken inleiden omdat alles dan weer zo dichtbij kwam het gevoel alsof ik dan weer hetzelfde mee moest maken.
@ Karlie , fijn dat je zo goed bent opgevangen in het ziekenhuis , en dat ze alles hebben uitgelegt en je vragen zijn beantwoordt. Het laatste wat je nodig hebt is het gevoel een nummer te zijn.
Ik had er even niet aan gedacht dat het met een keizersnede anders is , de ''regels'' rondom het opnieuw zwanger worden.
Over Lieve Engeltjes heb ik ook even ''rondgekeken'' maar ik vond het niet echt iets voor mij. Ik heb gekozen voor de vlindersite omdat je daar zelf kan weten wanneer je een berichtje neerzet bij iemand. Vind het ook iets overzichtelijker dan mailen met veel mensen tegelijk, maar bovenal werd ik er heel erg verdrietig van al die verhalen ondanks dat ik het zelf ook had meegemaakt.
@ Dana , ik merkte in mijn omgeving ook dat het rouwen maar snel klaar moest zijn, en dat iedereen weer verder ging met de orde van de dag. Laat je hierdoor niet van de wijs brengen, want met rouwen zijn we nooit klaar. Je zult met de tijd merken dat de ene dag beter gaat dan de andere, misschien zelfs wekenlang dat het hartstikke goed gaat. Maar het kan zo ineens omslaan. Dan komt dat hele heftige verdriet weer boven. Daar kunnen we niks aan doen en dat hoeft ook helemaal niet.
Meestal hebben die mensen zelf nooit iemand verloren waar ze heel veel van hielden , laat staan hun eigen kindje. Kreeg rond de kerst en haar verjaardag ook van die stomme opmerkingen , Je zal Alisha nu wel missen he ?? Nee ik mis haar altijd , niet alleen nu. Frustrerend die dingen.. Maarja ik denk dan maar , gelukkig voor jou weet je niet hoe het is .
donderdag 21 maart 2013 om 00:23
Frafim, wat je in je post van 17.10 schrijft is zo herkenbaar. Sommige dingen zijn voor mij nog in de toekomst, maar wat je schrijft over het nu..."dat iedereen aan me kon zien dat ik intens verdrietig was, en tegelijk voelde het alsof niemand het zag'... ja.. dat. Zo is het. Dankjewel.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou nog zo onwerkelijk voelt, daadwerkelijk voor een kindje te mogen zorgen.. wauw.. natuurlijk denk je nog veel aan je dochtertje, zij blijft altijd zijn grote zus!! En ja, ik ja me zo voorstellen dat je het gevoel hebt dat elk moment het laatste kan zijn, maar dat is alleen gebaseerd op jouw en mijn ervaring (en mijn projectie op hoe ik het bij een volgende zwangerschap zou ervaren (als die er komt, hoop/bid/duim voor me mee)). Dat is niet meer zorgeloos omdat je meegemaakt hebt wat je hebt meegemaakt.. maar aan de andere kant besef je je ook veel meer dan anderen die zoiets niet hebben meegemaakt, hoe vreselijk bijzonder het is, wat een ongelooflijk wonder het is, wanneer je kindje gezond is en je het bij je mag houden. Geniet ervan Frahim, ik snap je zorgen maar alles is goed he?! Geniet van je zoontje, geef 'm een dikke kus, ook van mij
Ik kan me voorstellen dat het voor jou nog zo onwerkelijk voelt, daadwerkelijk voor een kindje te mogen zorgen.. wauw.. natuurlijk denk je nog veel aan je dochtertje, zij blijft altijd zijn grote zus!! En ja, ik ja me zo voorstellen dat je het gevoel hebt dat elk moment het laatste kan zijn, maar dat is alleen gebaseerd op jouw en mijn ervaring (en mijn projectie op hoe ik het bij een volgende zwangerschap zou ervaren (als die er komt, hoop/bid/duim voor me mee)). Dat is niet meer zorgeloos omdat je meegemaakt hebt wat je hebt meegemaakt.. maar aan de andere kant besef je je ook veel meer dan anderen die zoiets niet hebben meegemaakt, hoe vreselijk bijzonder het is, wat een ongelooflijk wonder het is, wanneer je kindje gezond is en je het bij je mag houden. Geniet ervan Frahim, ik snap je zorgen maar alles is goed he?! Geniet van je zoontje, geef 'm een dikke kus, ook van mij
donderdag 21 maart 2013 om 00:59
Patriciac: bedankt dat je je ervaring zo uitgebreid hebt willen delen hier.. Hebben ze nog onderzoek gedaan naar waarom je 1e dochtertje zo ziek was? Niks wat als oorzaak aangegeven kon worden neem ik uit je verhaal aan? Kon je daar vrede mee hebben? Je geeft aan dat je bij je 2e zwangerschap zelf mocht kiezen voor een datum tussen de 37e en 40e week. Hoe heb je dat gedaan, waarop heb je dat dan voor jezelf gebaseerd? En je had de ene week een echo en de andere week een dopler? Was die dopler dan meer dan alleen '30 seconden hart luisteren'? Want dat is toch best weinig info dan, die dopler..? Als je geen antwoord wilt geven, is dat natuurlijk ook prima hoor! Ik stel de vragen niet uit sensatiezucht oid... maar echt interesse en omdat het ook voor mezelf van toepassing gaat zijn denk ik... Dikke knuffel voor jou in elk geval Wanneer moet je eerste dochter nu voor het hartruisje naar het ziekenhuis? Heel veel sterkte alvast !!
donderdag 21 maart 2013 om 12:20
Wauw, wat zijn jullie actief geweest nog zo laat op de avond!
Patricac, maakt toch niet uit of je hier veel of weinig komt, als je behoefte hebt om te schrijven dan kan dat, en anders besteed je je aandacht gewoon aan je kindje, logisch toch! En met rouwen ben je idd denk ik nooit klaar, het zal wat dragelijke worden, maar altijd blijft dat gemis. Je zult ook altijd twee kindjes hebben ( tot nu toe dan, ik weet natuurlijk niet wat je verder wilt). En natuurlijk mis je haar niet alleen met kerst, maar altijd! Met feestdagen, geboortedag, Moederdag en vaderdag mis je haar alleen nog meer dan normaal.......
En in dezelfde kamer bevallen, dat werd gevraagd? Ik zou dat ook niet meer willen, ik had een uitzicht op een strand en dat hoef ik even niet meer te zien......
Karlie, dat beschrijft idd precies hoe het is, die omschrijving van Frahim. Ik kan me indenken dat de rit naar zh2 straks nog emotioneler is, omdat je daar je zoontje moest laten gaan. Er kleven zoveel herinneringen aan, dat zal ook altijd wel zo blijven. Maar we moeten ook trots zijn, trots op onze kinderen en trots op onszelf, omdat we over ze kunnen praten en we doorgaan, hoe moeilijk het ook af en toe is. We zullen best nog vaak op ons gezicht vallen, maar we krabbelen op en herpakken onszelf.
Ik weet het even niet meer, maar moet je al snel naar het ziekenhuis (het tweede dan)?
Patricac, maakt toch niet uit of je hier veel of weinig komt, als je behoefte hebt om te schrijven dan kan dat, en anders besteed je je aandacht gewoon aan je kindje, logisch toch! En met rouwen ben je idd denk ik nooit klaar, het zal wat dragelijke worden, maar altijd blijft dat gemis. Je zult ook altijd twee kindjes hebben ( tot nu toe dan, ik weet natuurlijk niet wat je verder wilt). En natuurlijk mis je haar niet alleen met kerst, maar altijd! Met feestdagen, geboortedag, Moederdag en vaderdag mis je haar alleen nog meer dan normaal.......
En in dezelfde kamer bevallen, dat werd gevraagd? Ik zou dat ook niet meer willen, ik had een uitzicht op een strand en dat hoef ik even niet meer te zien......
Karlie, dat beschrijft idd precies hoe het is, die omschrijving van Frahim. Ik kan me indenken dat de rit naar zh2 straks nog emotioneler is, omdat je daar je zoontje moest laten gaan. Er kleven zoveel herinneringen aan, dat zal ook altijd wel zo blijven. Maar we moeten ook trots zijn, trots op onze kinderen en trots op onszelf, omdat we over ze kunnen praten en we doorgaan, hoe moeilijk het ook af en toe is. We zullen best nog vaak op ons gezicht vallen, maar we krabbelen op en herpakken onszelf.
Ik weet het even niet meer, maar moet je al snel naar het ziekenhuis (het tweede dan)?
donderdag 21 maart 2013 om 16:26
donderdag 21 maart 2013 om 16:31
donderdag 21 maart 2013 om 19:46
Ja, wij hadden al een gesprek gehad twee weken na de geboorte en volgende week heb ik de na controle. Overigens wel bij dezelfde gynaecoloog gelukkig. En daarna begin mei nog, ik vraag me af waarom die nog is, maar dat zal ik volgende week wel eens vragen. Jij hebt dus nog twee gesprekken in het vooruitzicht. In zh1 een controle ook? Heb je soms ook nog het idee dat alles zo onwerkelijk is? Dat het allemaal niet waar is en dit niet meemaken? Het is raar dat de wereld gewoon maar doorgaat.......
Dutchie, als ik het me goed herinner was Karlie niet zo van de FB, maar als ik het mis heb dan hoor ik het wel! In ieder geval bedankt voor het meedenken.
Ligura, je vroeg nog waar naartoe we op vakantie gaan, dat is naar de Canarische eilanden en we gaan een weekje. Sorry voor de late reactie
Dutchie, als ik het me goed herinner was Karlie niet zo van de FB, maar als ik het mis heb dan hoor ik het wel! In ieder geval bedankt voor het meedenken.
Ligura, je vroeg nog waar naartoe we op vakantie gaan, dat is naar de Canarische eilanden en we gaan een weekje. Sorry voor de late reactie
