Zwanger
alle pijlers
Vriend wil eerst een ook gevoel hebben dat hij het heel graa
maandag 10 december 2012 om 19:14
Hoi meiden, ik vraag me af of iemand mijn verhaal herkent. Mijn vriend en ik willen graag kinderen. Ik zou daar nu al erg graag aan willen beginnen maar hij 'voelt' het nog niet helemaal. Hij is erg gevoelig en heeft altijd veel tijd nodig om naar een volgende stap te gaan. Ik ben erg blij met hem en houd ontzettend veel van hem en daarom wil ik het alleen nog maar liever. Er is een tijdje geweest dat we miss januari wilde beginnen maar daar is hij op terug gekomen. Hij denkt heel veel na over alles en kan daar best ver in gaan. Opzich niets verkeerds aan maar ik zeg ook altijd maar dat je niet weet hoelang het duurt voor je zwanger bent. Ergens denk ik dat hij een zetje nodig heeft maar wil ook dat hij er helemaal achter staat. Hij is totaal niet bang voor vrijheid verliezen en dat soort dingen die je vaak leest. Hij wil alleen ook dat gevoel hebben van het graag willen. Herkennen jullie dit en hebben jullie miss tips voor me zodat ik wat rustiger word? Liefs
maandag 10 december 2012 om 21:09
We hebben het over trouwen gehad en hij gaf aan dat hij liever een kleintje krijgt dan dat hij eerst trouwt..het kost een hoop geld en dat hebben we er nu niet voor over. Ooit wel. Ik ben me er erg bewust van dat ik een deur niet achter me dicht kan trekken. Ik werk dagelijks met huilbaby's dus ik zie het niet als 'alleen maar leuk'
Wat wil ik eraan veranderen? Weet ik niet. Ik wil dat hij er zelf mee komt, maar merk dat ik er mee bezig blijf omdat ik het zo graag wil. Ik kan normaal gesproken vrij makkelijk een knop omzetten, maar het lukt me nu niet. Daarom ben ik nu hier..
Wat wil ik eraan veranderen? Weet ik niet. Ik wil dat hij er zelf mee komt, maar merk dat ik er mee bezig blijf omdat ik het zo graag wil. Ik kan normaal gesproken vrij makkelijk een knop omzetten, maar het lukt me nu niet. Daarom ben ik nu hier..
maandag 10 december 2012 om 21:15
je bent van harte welkom!
maandag 10 december 2012 om 21:52
Mijn vriend was exact zoals de jouwe, maar dan 10 jaar ouder. Ik wilde al jaren een kindje, maar hij was er steeds niet klaar voor. Vorig jaar rond deze tijd, na bijna 7 jaar samen, kwam onze relatie op een dieptepunt, waar het kind-gebeuren voor mij een groot aandeel in had. We zijn in relatietherapie geweest, en wat ben ik daar blij om! We hebben beter leren praten en luisteren, en uiteindelijk heb ik ook geaccepteerd dat ik mijn magische grens (moeder worden voor mijn 25e) niet hoef te halen. Ik had er vrede mee dat het nog best even mocht duren en we hebben een grove planning gemaakt van dingen die we eerst 'klaar' wilden hebben voor we begonnen aan een kindje. Beide vast contract, wat spaargeld enz.
En hoewel de planning pas was om volgend jaar te beginnen, ben ik inmiddels 15 weken zwanger. Ondanks anticonceptie. Toen we er achter kwamen, was ik lichtelijk panisch, omdat ik bang was dat vriend er nog totaal niet aan toe was. Maar hij zei alleen maar: "Ach, er komt toch nooit een moment waarop ik zou zeggen dat ik er NU klaar voor ben... Dus eigenlijk is het wel goed zo."
En hoewel de planning pas was om volgend jaar te beginnen, ben ik inmiddels 15 weken zwanger. Ondanks anticonceptie. Toen we er achter kwamen, was ik lichtelijk panisch, omdat ik bang was dat vriend er nog totaal niet aan toe was. Maar hij zei alleen maar: "Ach, er komt toch nooit een moment waarop ik zou zeggen dat ik er NU klaar voor ben... Dus eigenlijk is het wel goed zo."
maandag 10 december 2012 om 22:15
quote:Penelope_ schreef op 10 december 2012 @ 20:49:Maar niet een soort openbaring dat ik ineens dacht; nu is het moment daar. We hebben het meer van praktische zaken af laten hangen, eerst een huis, vaste baan en voldoende inkomen om een kind te onderhouden. Herkenbaar. Wij wilden eerst allebei geen kinderen, maar het begon stiekem toch wel te kriebelen. Omdat het best een grote beslissing is vonden we het erg spannend. Op een gegeven moment was aan alle voorwaarden voldaan: beiden afgestudeerd, een koophuis, allebei een baan. Het heeft toen nog ruim een jaar geduurd voor we het allebei aandurfden. HET moment was voor ons een beslissing, niet een ingeving of gevoel. Het blijft namelijk heel erg eng en spannend en echt klaar ben je er denk ik nooit voor.
Vorig jaar december zou ik stoppen met de pil. Manlief vond dat eerst heel eng, maar kon vervolgens niet wachten. Bij mij was het andersom: ik had ineens wat meer tijd nodig. Eind januari 2012 ben ik gestopt met de pil, en over een paar weken verwachten we ons eerste kindje. Het is waar dat je er in die 9 maanden een beetje aan kan wennen, maar het blijft ook superspannend. Je leven staat wel op zijn kop, er is geen weg meer terug en hoeveel boeken je ook leest: je weet toch niet hoe het voor jullie zal zijn. Het is een sprong in het diepe en je moet samen bepalen wanneer je die aandurft.
Vorig jaar december zou ik stoppen met de pil. Manlief vond dat eerst heel eng, maar kon vervolgens niet wachten. Bij mij was het andersom: ik had ineens wat meer tijd nodig. Eind januari 2012 ben ik gestopt met de pil, en over een paar weken verwachten we ons eerste kindje. Het is waar dat je er in die 9 maanden een beetje aan kan wennen, maar het blijft ook superspannend. Je leven staat wel op zijn kop, er is geen weg meer terug en hoeveel boeken je ook leest: je weet toch niet hoe het voor jullie zal zijn. Het is een sprong in het diepe en je moet samen bepalen wanneer je die aandurft.
maandag 10 december 2012 om 22:21
Ik bedoel niet de zorg aan huilbaby's. Ik heb 2 makkelijke kindjes maar de zorgen in je hoofd draaien altijd door. Ook als ze een weekendje uit logeren zijn. Ik kon me er niets bij voorstellen toen ik nog geen moeder was en kan het ook niet heel duidelijk uitleggen. Maar kort gezegd komt het hier op neer: je bent nooit zonder verantwoordelijkheid. Nooit. En dat voel je de hele tijd. Misschien is je vriend daar bang voor?
Mijn man heeft ook getwijfeld of hij kinderen wilde en wanneer hij ze dan wilde. Er waren praktische bezwaren (geld voornamelijk en vast contract) maar ook wel gevoelens en vragen (zijn we er wel klaar voor, wat als..... etc.). Ik heb gewacht en af en toe begon ik er over. Misschien eens per maand of zelfs minder vaak. Mijn man is vanzelf bijgedraaid. Maar toen ik er midden in zat duurde het mij ook veeeeeeel te lang hoor! Ik snap je gevoel dus wel.
Ik vind je ook niet te jong trouwens. Maar je moet er wel allebei achter staan.
Mijn man heeft ook getwijfeld of hij kinderen wilde en wanneer hij ze dan wilde. Er waren praktische bezwaren (geld voornamelijk en vast contract) maar ook wel gevoelens en vragen (zijn we er wel klaar voor, wat als..... etc.). Ik heb gewacht en af en toe begon ik er over. Misschien eens per maand of zelfs minder vaak. Mijn man is vanzelf bijgedraaid. Maar toen ik er midden in zat duurde het mij ook veeeeeeel te lang hoor! Ik snap je gevoel dus wel.
Ik vind je ook niet te jong trouwens. Maar je moet er wel allebei achter staan.
maandag 10 december 2012 om 22:31
Dankje kaetje voor je uitleg. Ik kan denk ik nog niet voorstellen wat je voelt met die verantwoordelijkheid maar denk wel dat ik daar klaar voor ben. Tuurlijk is het een enorme verandering en zal ons leven op de kop staan maar ik denk dat we dat aankunnen. Ik snap en weet dat hij vanzelf op een punt komt dat hij zegt' we gaan ervoor' maar nu lijkt een maand wel een jaar. Waarin ik het er niet veel over probeer te hebben om hem tijd te geven.. Bedankt voor je begrip.
maandag 10 december 2012 om 22:32
quote:Het is waar dat je er in die 9 maanden een beetje aan kan wennen, maar het blijft ook superspannend. Je leven staat wel op zijn kop, er is geen weg meer terug en hoeveel boeken je ook leest: je weet toch niet hoe het voor jullie zal zijn. Het is een sprong in het diepe en je moet samen bepalen wanneer je die aandurft.
Hier ben ik het helemaal mee eens!
Het is echt nogal wat, een kindje en hoe graag jij het nu ook wilt, je partner wil het (nog) niet en zegt ook dat hij het in de toekomst best wilt. Gun hem tijd, het komt echt wel. Hoe meer jij gaat duwen hoe minder leuk het word denk ik. Bij mij "rammelde" het ook eerder dan bij mijn man. We hebben het lekker gelaten en 2 jaar later was hij er ook helemaal klaar voor en hebben we echt samen de beslissing genomen. Ik was 28 toen onze oudste werd geboren. Inmiddels 32 en zwanger van nummer 3
Hier ben ik het helemaal mee eens!
Het is echt nogal wat, een kindje en hoe graag jij het nu ook wilt, je partner wil het (nog) niet en zegt ook dat hij het in de toekomst best wilt. Gun hem tijd, het komt echt wel. Hoe meer jij gaat duwen hoe minder leuk het word denk ik. Bij mij "rammelde" het ook eerder dan bij mijn man. We hebben het lekker gelaten en 2 jaar later was hij er ook helemaal klaar voor en hebben we echt samen de beslissing genomen. Ik was 28 toen onze oudste werd geboren. Inmiddels 32 en zwanger van nummer 3
maandag 10 december 2012 om 22:39
Aardbei het spreekt wel voor je dat je hier vraagt om tips om zelf rustiger te worden. Vaak willen vrouwen juist tips hebben om de man over te halen, wat volgens mij eerder averechts werkt. Jij lijkt hem de tijd te (willen) geven om aan het idee te wennen en zelf het moment te bepalen waarop hij er klaar voor is. Klasse!
Dat het voor jou lastig is om rustig te blijven is logisch, je wil dit gewoon heel graag. Maar gevoel is lastig. Er kunnen wel 10.000 verschillende redenen zijn om wel of niet voor kinderen te (durven) gaan, misschien weet hij zelf ook niet precies wat het is. Heb het er af en toe samen eens over, wees eerlijk maar niet opdringerig, en respecteer zijn gevoel. Dan komt dat moment vanzelf wel. En je kan natuurlijk ook vragen 'zeg schat, wat zou je ervan vinden als ik deze zomer alvast (!!!) zou stoppen met de pil?' succes!
Dat het voor jou lastig is om rustig te blijven is logisch, je wil dit gewoon heel graag. Maar gevoel is lastig. Er kunnen wel 10.000 verschillende redenen zijn om wel of niet voor kinderen te (durven) gaan, misschien weet hij zelf ook niet precies wat het is. Heb het er af en toe samen eens over, wees eerlijk maar niet opdringerig, en respecteer zijn gevoel. Dan komt dat moment vanzelf wel. En je kan natuurlijk ook vragen 'zeg schat, wat zou je ervan vinden als ik deze zomer alvast (!!!) zou stoppen met de pil?' succes!
maandag 10 december 2012 om 22:44
quote:aardbei1987 schreef op 10 december 2012 @ 21:01:
Ik heb wel eens aan hem gevraagd' wat als ik zwanger ben?' ' dan komt het allemaal goed' zegt hij dan. Waarom dan wel en er niet voor kiezen? Nogmaals: ik wil het begrijpen. Hij kan het niet uitleggen en is er onduidelijk over.
Maar wat begrijp je er niet aan dat hij zich nog niet klaar voelt voor kinderen? Als je er maar lang genoeg over doorgaat dan 'draait hij vanzelf bij' zoals mijn voorgangster dat heel oneerbiedig zegt
Of hij krijgt het erg benauwd en rent weg.
Ik snap dat je het uit hem wil trekken met vragen als 'wat als ik zwanger ben'. Maar jullie praten daarmee volledig langs elkaar heen. Kiezen voor een kind is voor mij als man hetzelfde als parachutespringen: jezelf uit een perfect werkend vliegtuig laten vallen en dan maar hopen dat het goed afloopt. Sommigen zien hier iets heel spannends in, maar heel veel mensen ook niet. Eenmaal op de grond vindt iedereen het wel een leuk avontuurtje. Maar betekent dat dan ook dat je het MOET doen?
Ik heb wel eens aan hem gevraagd' wat als ik zwanger ben?' ' dan komt het allemaal goed' zegt hij dan. Waarom dan wel en er niet voor kiezen? Nogmaals: ik wil het begrijpen. Hij kan het niet uitleggen en is er onduidelijk over.
Maar wat begrijp je er niet aan dat hij zich nog niet klaar voelt voor kinderen? Als je er maar lang genoeg over doorgaat dan 'draait hij vanzelf bij' zoals mijn voorgangster dat heel oneerbiedig zegt
Of hij krijgt het erg benauwd en rent weg.
Ik snap dat je het uit hem wil trekken met vragen als 'wat als ik zwanger ben'. Maar jullie praten daarmee volledig langs elkaar heen. Kiezen voor een kind is voor mij als man hetzelfde als parachutespringen: jezelf uit een perfect werkend vliegtuig laten vallen en dan maar hopen dat het goed afloopt. Sommigen zien hier iets heel spannends in, maar heel veel mensen ook niet. Eenmaal op de grond vindt iedereen het wel een leuk avontuurtje. Maar betekent dat dan ook dat je het MOET doen?
maandag 10 december 2012 om 22:58
@ Kadanz. Ik wil hem niet pushen en ik wil wachten tot hij het zelf wil maar dat neemt niet weg dat ik het nu wel wil. Ik zoek een manier om daarmee om te gaan. Gewoon verder genieten zonder dat als ik hem met t kindje van zn beste vriend zie een steek voel. ik heb alle begrip maar ik hoef mezelf toch niet weg te cijferen?
maandag 10 december 2012 om 23:25
quote:aardbei1987 schreef op 10 december 2012 @ 22:58:
@ Kadanz. Ik wil hem niet pushen en ik wil wachten tot hij het zelf wil maar dat neemt niet weg dat ik het nu wel wil. Ik zoek een manier om daarmee om te gaan. Gewoon verder genieten zonder dat als ik hem met t kindje van zn beste vriend zie een steek voel. ik heb alle begrip maar ik hoef mezelf toch niet weg te cijferen?
Maar waar wil je van genieten dan?
Ik snap je probleem wel, ik zit er middenin, je zou zo mijn vriendin kunnen zijn. Maar aan de andere kant kwel je jezelf onnodig. Neem nou de terechte opmerking van Orzoo. Je bent zo met jezelf en je kinderwens bezig dat je niet doorhebt dat je vriend je een volstrekt logisch antwoord heeft gegeven op de vraag 'wat als ik nu zwanger ben'. Hoe kun je begrijpen wat je vriend voelt als je zo langs elkaar heen praat?
@ Kadanz. Ik wil hem niet pushen en ik wil wachten tot hij het zelf wil maar dat neemt niet weg dat ik het nu wel wil. Ik zoek een manier om daarmee om te gaan. Gewoon verder genieten zonder dat als ik hem met t kindje van zn beste vriend zie een steek voel. ik heb alle begrip maar ik hoef mezelf toch niet weg te cijferen?
Maar waar wil je van genieten dan?
Ik snap je probleem wel, ik zit er middenin, je zou zo mijn vriendin kunnen zijn. Maar aan de andere kant kwel je jezelf onnodig. Neem nou de terechte opmerking van Orzoo. Je bent zo met jezelf en je kinderwens bezig dat je niet doorhebt dat je vriend je een volstrekt logisch antwoord heeft gegeven op de vraag 'wat als ik nu zwanger ben'. Hoe kun je begrijpen wat je vriend voelt als je zo langs elkaar heen praat?
dinsdag 11 december 2012 om 07:24
Gewoon van ons leven samen. Zonder dat stemmetje in mijn hoofd..
Vergeet niet dat ik daarvoor juist hier ben.. Omdat ik het niet begrijp. Ben blij dat je reageert want ik wil het juist begrijpen en daar goed over kunnen praten. En met wie kan dat beter dan met een man! (sorry dames). Wat kan ik nu doen of op wat voor manier kan ik met hem praten? Ik heb dat vliegtuig verhaal aan m voorgelegd. Hij kan zich daar niet in vinden. Wat hij dan wel voelt weet hij niet. Hoe moet ik het dan weten?
Vergeet niet dat ik daarvoor juist hier ben.. Omdat ik het niet begrijp. Ben blij dat je reageert want ik wil het juist begrijpen en daar goed over kunnen praten. En met wie kan dat beter dan met een man! (sorry dames). Wat kan ik nu doen of op wat voor manier kan ik met hem praten? Ik heb dat vliegtuig verhaal aan m voorgelegd. Hij kan zich daar niet in vinden. Wat hij dan wel voelt weet hij niet. Hoe moet ik het dan weten?
dinsdag 11 december 2012 om 10:39
quote:aardbei1987 schreef op 11 december 2012 @ 07:24:
Gewoon van ons leven samen. Zonder dat stemmetje in mijn hoofd..
Vergeet niet dat ik daarvoor juist hier ben.. Omdat ik het niet begrijp. Ben blij dat je reageert want ik wil het juist begrijpen en daar goed over kunnen praten. En met wie kan dat beter dan met een man! (sorry dames). Wat kan ik nu doen of op wat voor manier kan ik met hem praten? Ik heb dat vliegtuig verhaal aan m voorgelegd. Hij kan zich daar niet in vinden. Wat hij dan wel voelt weet hij niet. Hoe moet ik het dan weten?
Deze post niet quoten asjeblieft.
Ach, ik ben maar één man, ik vind de vrouwelijke kijk op dit soort zaken ook verhelderend werken. Toen ik met hetzelfde 'probleem' zat als je vriend opende ik hier een topic (onder een andere nick). Het heeft me niet direct van gedachten doen veranderen, maar ik heb er wel meer begrip door gekregen voor de positie van mijn vriendin waardoor ik wat opener en duidelijker ben gaan communiceren met haar. Misschien een idee voor je vriend
(de rest van de tekst is weer weggehaald vanwege privacyredenen)
Gewoon van ons leven samen. Zonder dat stemmetje in mijn hoofd..
Vergeet niet dat ik daarvoor juist hier ben.. Omdat ik het niet begrijp. Ben blij dat je reageert want ik wil het juist begrijpen en daar goed over kunnen praten. En met wie kan dat beter dan met een man! (sorry dames). Wat kan ik nu doen of op wat voor manier kan ik met hem praten? Ik heb dat vliegtuig verhaal aan m voorgelegd. Hij kan zich daar niet in vinden. Wat hij dan wel voelt weet hij niet. Hoe moet ik het dan weten?
Deze post niet quoten asjeblieft.
Ach, ik ben maar één man, ik vind de vrouwelijke kijk op dit soort zaken ook verhelderend werken. Toen ik met hetzelfde 'probleem' zat als je vriend opende ik hier een topic (onder een andere nick). Het heeft me niet direct van gedachten doen veranderen, maar ik heb er wel meer begrip door gekregen voor de positie van mijn vriendin waardoor ik wat opener en duidelijker ben gaan communiceren met haar. Misschien een idee voor je vriend
(de rest van de tekst is weer weggehaald vanwege privacyredenen)
dinsdag 11 december 2012 om 11:40
TO wat ik mis in jouw hele verhaal is de praktische kant (voor mannen heel erg belangrijk). Behalve het "gevoel" er klaar voor te zijn.
- Hoe lang zijn jullie samen en is er sprake van een stabiele relatie?
- Wonen jullie samen en is je woonruimte geschikt voor een kind?
- Hoe staan de zaken er financieel voor (beiden een baan en stabiel inkomen, spaargeld, schulden, opledingen afgerond etc).
Verder is 25 of 26 niet jong voor een kind maar bedenk wel dat mannen er vaak minder snel klaar voor zijn dan vrouwen. Misschien is je vriend nog heel veel bezig met zijn vrienden / uitgaan of bezig iets op te bouwen op zijn werk. Er kunnen tal van redenen zijn waarom iemand nog niet klaar is. Ga hem dus niets opdringen. Je moet er echt beiden klaar voor zijn! Spreek er dus af en toe over maar ga niet zeuren of iets opdringen. Geeft hem ook de tijd om zich klaar te maken voor zo'n ingrijpend besluit.
- Hoe lang zijn jullie samen en is er sprake van een stabiele relatie?
- Wonen jullie samen en is je woonruimte geschikt voor een kind?
- Hoe staan de zaken er financieel voor (beiden een baan en stabiel inkomen, spaargeld, schulden, opledingen afgerond etc).
Verder is 25 of 26 niet jong voor een kind maar bedenk wel dat mannen er vaak minder snel klaar voor zijn dan vrouwen. Misschien is je vriend nog heel veel bezig met zijn vrienden / uitgaan of bezig iets op te bouwen op zijn werk. Er kunnen tal van redenen zijn waarom iemand nog niet klaar is. Ga hem dus niets opdringen. Je moet er echt beiden klaar voor zijn! Spreek er dus af en toe over maar ga niet zeuren of iets opdringen. Geeft hem ook de tijd om zich klaar te maken voor zo'n ingrijpend besluit.
dinsdag 11 december 2012 om 13:35
Oke de praktische dingen. We zijn vijf jaar samen rn hebben een hele fijne relatie, vol lol, gezelligheid, zorgen voor elkaar en helpen elkaar, kunnen goed praten behalve over dit, of naja moeizamer iig. We wonen samen in een huis die we uitgezocht hebben door ook naar toekomst te kijken dus er is genoeg ruimte. We hebben allebei een baan. Zekerheid is er voldoende. We zijn goed aan t sparen, altijd al eigelijk. Het heeft geloof ik bij ons meer met t gevoel te maken dan met de materialen. Dat zegt hij ook.
Ik wil hem ook de tijd geven. Ik ben ook niet onwillend. Zoek alleen n manier om er zelf wat meer rust in te vinden.,het wat meer los te laten en het uit hem te laten komen.
Ik wil hem ook de tijd geven. Ik ben ook niet onwillend. Zoek alleen n manier om er zelf wat meer rust in te vinden.,het wat meer los te laten en het uit hem te laten komen.
dinsdag 11 december 2012 om 14:18
quote:pyridine schreef op 10 december 2012 @ 19:35:
Zoek kinderen op in je omgeving of laat hem eens wat boeken lezen zodat het wat gaat leven voor hem. Bij mijn vriend hielp het boek van Kluun wel, Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Volgens mij is dat boek van Bastiaan Ragas ook leuk: Maar je krijgt er ook heel veel voor terug.
Als ik nog niet zou willen zou ik het echt niet op prijs stellen dat mijn partner met buurkindjes/neefjes/nichtjes of zelfs leesboeken op de proppen zou komen.
Laat het zijn zoals het is, ga hem niet pushen of proberen over de streep te trekken. Het laatste dat je wil is een vriend die tijdens een ruzie tegen je roept "hey wie wilde dit kind??"
Zoek kinderen op in je omgeving of laat hem eens wat boeken lezen zodat het wat gaat leven voor hem. Bij mijn vriend hielp het boek van Kluun wel, Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Volgens mij is dat boek van Bastiaan Ragas ook leuk: Maar je krijgt er ook heel veel voor terug.
Als ik nog niet zou willen zou ik het echt niet op prijs stellen dat mijn partner met buurkindjes/neefjes/nichtjes of zelfs leesboeken op de proppen zou komen.
Laat het zijn zoals het is, ga hem niet pushen of proberen over de streep te trekken. Het laatste dat je wil is een vriend die tijdens een ruzie tegen je roept "hey wie wilde dit kind??"
dinsdag 11 december 2012 om 14:32
mijn vriend was er ook niet klaar voor hoor. Nu ik 7 weken zwanger ben is hij de enthousiasteling van ons 2. Hij leest boeken en praat in de ochtend als hij gaat werken al tegen mijn buik alsof er al een volgroeid kind in zit
Maar het komt wel, mannen voelen niet wat wij voelen, die produceren nog jaren zaadjes en kunnen altijd nog een jong bloempje zwanger maken. Jammer genoeg voor ons niet.
Maar het komt wel, mannen voelen niet wat wij voelen, die produceren nog jaren zaadjes en kunnen altijd nog een jong bloempje zwanger maken. Jammer genoeg voor ons niet.
dinsdag 11 december 2012 om 15:36
quote:juuleke30 schreef op 11 december 2012 @ 14:32:
Maar het komt wel, mannen voelen niet wat wij voelen, die produceren nog jaren zaadjes en kunnen altijd nog een jong bloempje zwanger maken. Jammer genoeg voor ons niet.
Dat argument gaat eigenlijk niet meer op sinds je als vrouw je eitjes kunt bevriezen om op zestigjarige leeftijd alsnog zwanger te raken
aardbei, ik denk dat je de druk best wel wat mag opvoeren, zodat je vriend weet dat het menens is. Dat schept helderheid. Maar je kunt hem inderdaad niet pushen, dus als hij er echt nog niet aan toe is om kinderen te krijgen, dan moet je je eigen conclusies trekken: geduldig wachten, blijven pushen, of uit elkaar gaan.
Maar het komt wel, mannen voelen niet wat wij voelen, die produceren nog jaren zaadjes en kunnen altijd nog een jong bloempje zwanger maken. Jammer genoeg voor ons niet.
Dat argument gaat eigenlijk niet meer op sinds je als vrouw je eitjes kunt bevriezen om op zestigjarige leeftijd alsnog zwanger te raken
aardbei, ik denk dat je de druk best wel wat mag opvoeren, zodat je vriend weet dat het menens is. Dat schept helderheid. Maar je kunt hem inderdaad niet pushen, dus als hij er echt nog niet aan toe is om kinderen te krijgen, dan moet je je eigen conclusies trekken: geduldig wachten, blijven pushen, of uit elkaar gaan.
dinsdag 11 december 2012 om 15:48
De biologisch klok is natuurlijk wel een cruciaal verschil Kadanz.
Maakt veel uit of je in principe je hele volwassen leven 24/7 in staat bent een kind te verwekken, of dat dat tot je ca 43e 2 dagen per maand bent.
Eitje oogsten om te laten invriezen is niet bepaald vergelijkbaar met klaarkomen.
Hormonen spuiten om eicellen te laten rijpen, pijnlijke punctie om te oogsten etc etc.
Beetje flauw van me om bovenstaande te schrijven, want dt weet je zelf wrsch ook wel, maar om die reden ook een flauwe opmerking van jou.
Ik denk nl dat het argument van Juuleke de essentie van het man-vrouw verschil is wanneer het gaat om kinderwens, de timing de soms duidelijke wens/drang bij vrouwen en het eeuwig weifelen en twijfelen bij mannen.
Maakt veel uit of je in principe je hele volwassen leven 24/7 in staat bent een kind te verwekken, of dat dat tot je ca 43e 2 dagen per maand bent.
Eitje oogsten om te laten invriezen is niet bepaald vergelijkbaar met klaarkomen.
Hormonen spuiten om eicellen te laten rijpen, pijnlijke punctie om te oogsten etc etc.
Beetje flauw van me om bovenstaande te schrijven, want dt weet je zelf wrsch ook wel, maar om die reden ook een flauwe opmerking van jou.
Ik denk nl dat het argument van Juuleke de essentie van het man-vrouw verschil is wanneer het gaat om kinderwens, de timing de soms duidelijke wens/drang bij vrouwen en het eeuwig weifelen en twijfelen bij mannen.
