Zwanger
alle pijlers
Waarschijnlijk geen kindje meer en dat doet pijn!
maandag 17 september 2012 om 14:46
Hallo allemaal,
Eigenlijk loop ik al een tijdje met het idee rond om een topic te openen, maar zie er toch maar steeds vanaf omdat ik 'bang' ben voor de reacties.
Zoals sommigen misschien wel weten heb ik op het gebied van zwangerschap en bevallen niet echt een vlekkeloze voorgeschiedenis.
Doordat de zwangerschappen en bevallingen nogal zwaar zijn geweest en vol met angst waren, is het zeer waarschijnlijk dat wij niet nog een kindje gaan krijgen.
En eerlijk gezegd heb ik daar heel veel verdriet over.
Even een korte schets:
Ons 1e kindje is plotseling veel te vroeg geboren en overleden en daardoor heb ik de 2e zwangerschap 20 weken bedrust gehad.
De bevalling werd ingeleid vanwege een acute HELLP en tijdens de bevalling is de placenta losgelaten en heb ik een spoedkeizersnede gehad onder algehele narcose.
Onze dochter kwam levenloos ter wereld, maar heeft het na 1 dag beademing ontzettend goed gedaan en is nu een blakend gezond kind van 14 maanden.
Waar het mij nu dus om gaat is dat ik moeite heb om te accepteren dat we waarschijnlijk geen kindje meer gaan krijgen.
Zoals jullie zullen begrijpen is een volgende zwangerschap niet zonder risico's.
Mijn man ziet het absoluut niet zitten. Hij dacht namelijk mij te verliezen na de bevalling (mijn bloeden kon tijdens de ok niet gestopt worden en er was paniek in de ok, dus ook bij hem) en dacht ook onze dochter te verliezen.
Zijn instelling is nu dat we na veel verdriet eindelijk weer helemaal gelukkig zijn, we hebben elkaar, een gezonde dochter en waarom zouden het risico nemen om dit gelukkige leven weer ongelukkig te maken. Waarom onze zegeningen niet tellen?!
Met mijn verstand vind ik dat hij gelijk heeft en voel ik dezelfde angst als hij.
Maar mijn gevoel hunkert naar nog een kindje.
Ik wilde vooral even mijn hart luchten, maar misschien zijn er mensen die ook hebben moeten beslissen om medische redenen om niet nog een kindje te krijgen.
En misschien zijn er wel mensen die voor mij kunnen relativeren dat het helemaal niet erg is voor mijn dochter om enig kind te zijn (want dat gevoel heb ik nu namelijk ook).
Alvast bedankt voor het lezen in ieder geval.
Eigenlijk loop ik al een tijdje met het idee rond om een topic te openen, maar zie er toch maar steeds vanaf omdat ik 'bang' ben voor de reacties.
Zoals sommigen misschien wel weten heb ik op het gebied van zwangerschap en bevallen niet echt een vlekkeloze voorgeschiedenis.
Doordat de zwangerschappen en bevallingen nogal zwaar zijn geweest en vol met angst waren, is het zeer waarschijnlijk dat wij niet nog een kindje gaan krijgen.
En eerlijk gezegd heb ik daar heel veel verdriet over.
Even een korte schets:
Ons 1e kindje is plotseling veel te vroeg geboren en overleden en daardoor heb ik de 2e zwangerschap 20 weken bedrust gehad.
De bevalling werd ingeleid vanwege een acute HELLP en tijdens de bevalling is de placenta losgelaten en heb ik een spoedkeizersnede gehad onder algehele narcose.
Onze dochter kwam levenloos ter wereld, maar heeft het na 1 dag beademing ontzettend goed gedaan en is nu een blakend gezond kind van 14 maanden.
Waar het mij nu dus om gaat is dat ik moeite heb om te accepteren dat we waarschijnlijk geen kindje meer gaan krijgen.
Zoals jullie zullen begrijpen is een volgende zwangerschap niet zonder risico's.
Mijn man ziet het absoluut niet zitten. Hij dacht namelijk mij te verliezen na de bevalling (mijn bloeden kon tijdens de ok niet gestopt worden en er was paniek in de ok, dus ook bij hem) en dacht ook onze dochter te verliezen.
Zijn instelling is nu dat we na veel verdriet eindelijk weer helemaal gelukkig zijn, we hebben elkaar, een gezonde dochter en waarom zouden het risico nemen om dit gelukkige leven weer ongelukkig te maken. Waarom onze zegeningen niet tellen?!
Met mijn verstand vind ik dat hij gelijk heeft en voel ik dezelfde angst als hij.
Maar mijn gevoel hunkert naar nog een kindje.
Ik wilde vooral even mijn hart luchten, maar misschien zijn er mensen die ook hebben moeten beslissen om medische redenen om niet nog een kindje te krijgen.
En misschien zijn er wel mensen die voor mij kunnen relativeren dat het helemaal niet erg is voor mijn dochter om enig kind te zijn (want dat gevoel heb ik nu namelijk ook).
Alvast bedankt voor het lezen in ieder geval.
maandag 17 september 2012 om 21:01
Nolleke, ik heb het asherman syndroom (verklevingen in de baarmoeder, gekomen door meerdere curettages). Dat ik zwanger ben geworden van mijn zoon is al best een wonder. De placenta lag idd bij de uitgang, dus een keizersnee. Tijdens de operatie hebben ze niet alles van de placenta kunnen verwijderen. Dat is een paar weken na de bevalling gedaan. Toen bleek de asherman ook weer terug te zijn. Als wij voor een tweede gaan zal ik dus weer hysterescopieen moeten ondergaan om het weefsel te verwijderen en dan maar hopen snel zwanger te worden. Mijn gyn heeft een paar weken geleden bevestigd dat het idd een periode met teleurstellingen zal worden en dat we er rekening mee moeten houden dat het helemaal niet zal lukken. Dat heeft mij/ons de doorslag gegeven.
Misschien geeft zo'n gesprek met jouw gyn ook een "berusting". Of komt ie met een plan zodat je het wel aandurft. Maar als hij zou zeggen dat het gevaarlijk zou zijn voor jou, dan is de keus snel gemaakt kijkt mij.
Misschien geeft zo'n gesprek met jouw gyn ook een "berusting". Of komt ie met een plan zodat je het wel aandurft. Maar als hij zou zeggen dat het gevaarlijk zou zijn voor jou, dan is de keus snel gemaakt kijkt mij.
maandag 17 september 2012 om 21:06
Toevallig begon mijn vriend er net over, een tweede kindje. Hij is er meer mee bezig dan ik dacht. Maar tegelijkertijd is hij er zich nog meer dan ik van bewust hoezeer we al gezegend zijn met 1 kindje. Het blijft een moeilijk onderwerp.
Als je kijkt in mijn hart zou ik nog liever gisteren dan vandaag weer zwanger zijn. Maar de angst dat het mis gaat overheerst het gevoel, meestal dan. Ik moet gewoon nog meer van Feliciaatje genieten dan ik al doe, ons kleine wondertje!
Als je kijkt in mijn hart zou ik nog liever gisteren dan vandaag weer zwanger zijn. Maar de angst dat het mis gaat overheerst het gevoel, meestal dan. Ik moet gewoon nog meer van Feliciaatje genieten dan ik al doe, ons kleine wondertje!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 17 september 2012 om 21:16
Nolleke, dank je voor je lieve woorden. Er is inderdaad een heel proces aan vooraf gegaan, maar gelukkig ben ik nu in staat op een topic als het jouwe te reageren. En twee, drie jaar geleden had ik waarschijnlijk ook gezegd dat je niet moest zeuren, want je hebt nu in ieder geval een kind.
Maar ik ben milder geworden en weet dat ik mijn verdriet niet langs een meetlat kan leggen met dat van iemand anders. Natuurlijk is jouw situatie anders, want jij hoort nu wel bij het "groepje" moeders, maar ik kan me ook indenken dat je verlangt naar nog een kindje.
Bij ons was het allemaal nogal complex, ik heb ook een aantal andere aandoeningen, zoals diabetes en een doorgemaakte acute pancreatitis wat alles redelijk gecompliceerd heeft gemaakt tijdens de IUI/IVF/ICSI behandelingen. Maar ik heb nooit kinderen vermeden, wilde niet verbitterd worden, ook al heb ik al die jaren gevreesd dat dit voor ons de uitkomst zou zijn.
Nu heb ik weer rust in mijn hoofd, heb een fijne relatie, twee lieve katten, leuk werk en een leuk sociaal leven. Ik kan bovendien gelukkig ontzettend genieten van neefjes en nichtjes en kindjes van vrienden.
Had ik het liever anders gezien? Absoluut! Maar ik heb een fijn leven!
Maar ik ben milder geworden en weet dat ik mijn verdriet niet langs een meetlat kan leggen met dat van iemand anders. Natuurlijk is jouw situatie anders, want jij hoort nu wel bij het "groepje" moeders, maar ik kan me ook indenken dat je verlangt naar nog een kindje.
Bij ons was het allemaal nogal complex, ik heb ook een aantal andere aandoeningen, zoals diabetes en een doorgemaakte acute pancreatitis wat alles redelijk gecompliceerd heeft gemaakt tijdens de IUI/IVF/ICSI behandelingen. Maar ik heb nooit kinderen vermeden, wilde niet verbitterd worden, ook al heb ik al die jaren gevreesd dat dit voor ons de uitkomst zou zijn.
Nu heb ik weer rust in mijn hoofd, heb een fijne relatie, twee lieve katten, leuk werk en een leuk sociaal leven. Ik kan bovendien gelukkig ontzettend genieten van neefjes en nichtjes en kindjes van vrienden.
Had ik het liever anders gezien? Absoluut! Maar ik heb een fijn leven!
maandag 17 september 2012 om 21:31
Nolleke, hier een soortgelijk verhaal: we wilde graag een kindje, en mbv het ziekenhuis (hormonen want ik bleek pco te hebben) raakte ik zwanger. Een zware zwangerschap. Bloeding in week 7 gevolgd met opname in het zkh, vanaf week 30 weer opname omdat de hartslag van ons kindje niet in orde was, en in week 36 ineens een ernstige hellp. Spoedkeizersnee (na 24 uur wee opwekkers en baarmoederballon, tot de hartslag van baby inklapte) ik was er slecht aan toe, ze kregen mijn bloed niet in orde (heb 7 dagen met alle infusen en ruggeprik rondgelopen omdat ze die er niet uit konden halen ivm bloedingen) dochter woog amper 2 kilo en lag een aantal weken in de couveuse. Toen ze thuis kwam kreeg ik een depressie. Heb veel gesproken met de medisch maatschappelijk werker en het ggze. De artsen hebben hun excuses aangeboden, ze hebben me te lang laten lopen met klachten en me onnodig nog laten proberen op de natuurlijke manier te laten bevallen. Nu is mijn kind bijna 2, en heb ik sinds een jaar weer rust in mijn lijf. Wat er toen is gebeurd heeft er bij mijn man en bij mij behoorlijk ingehakt. Sinds een half jaar heb ik de wens voor een tweede kind. Mijn man heeft een tijd aan dat idee moeten wennen, uit angst. Als ik weer zwanger word, zal dat een beladen zwangerschap worden, voor ons en onze familie. Toch wagen we nu de stap. Ik ben onder behandeling bij de gynaecoloog (mijn keizersnee is niet goed genezen waardoor ik nu bijna niet zwanger kan worden en ik veel klachten heb, over een tijdje word ik geopereerd hieraan). Ook met hem over de angst voor hellp gesproken. Hij zegt dat de kans redelijk klein is, bij zwangerschap van dezelfde man. Ook zou ik weer een keizersnee krijgen, uiterlijk in week 37 van de zwangerschap. Ik zeg hiermee niet dat je wel of niet voor een tweede moet gaan. Mogelijk veranderen jullie nog van gedachten. Je kunt je sowieso laten inlichten en een gesprek aanvragen met de gynaecoloog. Helaas zijn er geen enkele garanties, maar in ons geval is de wens groter dan de angst. Sterkte
maandag 17 september 2012 om 21:35
Hoi Nolleke,
Ik heb ook meegeschreven in het topic, een kindje verliezen tijdens de zwangerschap.
Even een vraag van mij:, als je voor de 'HELPP' het niet zou hoeven laten wat is dan nu je grootste angst? Want dat is toch waardoor jij er bijna niet meer was geweest?
Heel toevallig had ik net een stukje geschreven op het andere topic, kindje verliezen, zonder dit topic van jou te hebben gezien. Wel had ik al van je gelezen dat je nu therapie hebt ivm de verwerking. Ik/wij zouden ook heel graag ooit nog een tweede willen. Maar als ik er serieus over nadenk dan raakt ik bijna in paniek. Gewoon de gedachte al aan alle overheersende angsten die je weer moet doorstaan. De spanning van elke echo, de kans dat het weer verkeerd zou gaan, pffff moet er (nog) niet aan denken.
Wij zijn dus ook al heel blij met één gezond kindje maar het verlangen naar een groter gezin is er ook. Nu heb ik de tweede zwangerschap, behalve een dreigende vroeggeboorte, geen rare zwangerschap gehad en kan dus niet helemaal over jou situatie meepraten maar snap je gevoel wel.
Ik zou ook om het echt af te kunnen sluiten, een gesprek aangaan in het ziekenhuis. En geef het tijd, het is niet niks wat je in twee jaar hebt meegemaakt.
Ik heb ook meegeschreven in het topic, een kindje verliezen tijdens de zwangerschap.
Even een vraag van mij:, als je voor de 'HELPP' het niet zou hoeven laten wat is dan nu je grootste angst? Want dat is toch waardoor jij er bijna niet meer was geweest?
Heel toevallig had ik net een stukje geschreven op het andere topic, kindje verliezen, zonder dit topic van jou te hebben gezien. Wel had ik al van je gelezen dat je nu therapie hebt ivm de verwerking. Ik/wij zouden ook heel graag ooit nog een tweede willen. Maar als ik er serieus over nadenk dan raakt ik bijna in paniek. Gewoon de gedachte al aan alle overheersende angsten die je weer moet doorstaan. De spanning van elke echo, de kans dat het weer verkeerd zou gaan, pffff moet er (nog) niet aan denken.
Wij zijn dus ook al heel blij met één gezond kindje maar het verlangen naar een groter gezin is er ook. Nu heb ik de tweede zwangerschap, behalve een dreigende vroeggeboorte, geen rare zwangerschap gehad en kan dus niet helemaal over jou situatie meepraten maar snap je gevoel wel.
Ik zou ook om het echt af te kunnen sluiten, een gesprek aangaan in het ziekenhuis. En geef het tijd, het is niet niks wat je in twee jaar hebt meegemaakt.
maandag 17 september 2012 om 21:39
Mijn ouders zaten ook in jouw schuitje. Ik ben om nooit begrepen redenen enig kind en mijn ouders vonden dat niet leuk, maar ik heb het altijd prima gevonden!
Ik snap jouw verdriet maar voor een kind is het echt niet erg. Volgens mij is het cruciaal hoe jij jezelf opstelt naar je kind. Als je er laconiek in bent zal je kind dat ook zijn. Het is zoals het is: sommige families hebben 2 kinderen, sommige 3 en wij 1. Bijna net zoals sommige kinderen een hond willen en niet krijgen. Voor een kind zit het niet zo diep.
Maar als je duidelijk laat merken dat je er zelf veel verdriet om hebt, zal je kind ook denken 'kennelijk mis ik iets heel groots' en ook verdrietig zijn. En misschien zelfs af en toe bewust of onbewust gebruik maken van mama's zwakke plek: 'als ik nou zeg dat ik verdrietig ben omdat ik een zusje wil, wordt ze niet zo boos.'
Ik snap jouw verdriet maar voor een kind is het echt niet erg. Volgens mij is het cruciaal hoe jij jezelf opstelt naar je kind. Als je er laconiek in bent zal je kind dat ook zijn. Het is zoals het is: sommige families hebben 2 kinderen, sommige 3 en wij 1. Bijna net zoals sommige kinderen een hond willen en niet krijgen. Voor een kind zit het niet zo diep.
Maar als je duidelijk laat merken dat je er zelf veel verdriet om hebt, zal je kind ook denken 'kennelijk mis ik iets heel groots' en ook verdrietig zijn. En misschien zelfs af en toe bewust of onbewust gebruik maken van mama's zwakke plek: 'als ik nou zeg dat ik verdrietig ben omdat ik een zusje wil, wordt ze niet zo boos.'
maandag 17 september 2012 om 21:45
Ook hey jill, ook fijn om te lezen dat het goed met jou gaat. Ik heb toendertijd gelezen wat je allemaal hebt meegemaakt, en geweldig dat de 2de zwangerschap goed is gegaan. Angst heb ik ook gehad, tot ongeveer een maand of 3 geleden, toen leek het ineens wat minder te worden. Al denk ik, dat mocht ik nog eens zwanger worden, de angst vaak aanwezig zal zijn.
maandag 17 september 2012 om 23:13
Wat lopen er hier toch lieve dames rond...fijn dat je zoveel lieve reacties krijgt Nolleke!
Toch heb ik bij jou sterk het gevoel dat je nog niet kan berusten in een definitief besluit. Ik denk dat als de wens groter wordt dan de angst dat je dan misschien de stap weer wil nemen. Nu overheerst de angst nog. Je bent nog jong, je kan de tijd nemen.
Zoals ik al eerder schreef was onze derde (vierde) niet gepland en dat was schikken maar ook wel een geluk bij een ongeluk. We moesten er voor gaan en de natuur is mild: na twee heel zware zwangerschappen was deze probleemloos! Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Dat kan dus wel!
Zo te lezen zit je dicht bij het vuur (door je werk) en heb je aardig verstand van zwangerschappen. Misschien heb je wel te veel gezien/gehoord?
Sterkte ook aan de andere lotgenoten!
Toch heb ik bij jou sterk het gevoel dat je nog niet kan berusten in een definitief besluit. Ik denk dat als de wens groter wordt dan de angst dat je dan misschien de stap weer wil nemen. Nu overheerst de angst nog. Je bent nog jong, je kan de tijd nemen.
Zoals ik al eerder schreef was onze derde (vierde) niet gepland en dat was schikken maar ook wel een geluk bij een ongeluk. We moesten er voor gaan en de natuur is mild: na twee heel zware zwangerschappen was deze probleemloos! Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Dat kan dus wel!
Zo te lezen zit je dicht bij het vuur (door je werk) en heb je aardig verstand van zwangerschappen. Misschien heb je wel te veel gezien/gehoord?
Sterkte ook aan de andere lotgenoten!
dinsdag 18 september 2012 om 10:04
Lieve Nolleke,
Ik heb als stille meelezer je topics meegelezen en met je meegeleeft. Diepe respect voor hoe je je staande hebt weten te houden.....
Ik heb een totaaaaaaal andere oorzaak wat betreft onze keuze voor een tweede kindje. Onze dochter was 8 toen wij besloten te gaan voor een tweede. Deze keuze was weloverwogen en niet iedereen stond erachter. Ik wist van te voren wat mij te wachten stond aan extra controles, meerdere specialisten, risico's (voor de baby minimaal) maar vooral ook de nasleep. We hebben meerdere gesprekken gevoerd met artsen en dan nog was het niet zeker hoe het zou gaan lopen. Ik denk dat er nooit iemand je zekerheid kan geven. Vriend en ik besloten na vele gesprekken voor te gaan....
Ik was intens gelukkig toen ik zwanger bleek te zijn van ons tweede kindje. Ik probeerde heel erg te blijven genieten, ondanks dat het hele circus om mijn zwangerschap veel groter bleek dan ik had gedacht. Meerdere keren per week ziekenhuis, ik heb ontelbare begeleidende gesprekken gehad, begeleiding thuis, bij 30 weken al helemaal naar de bevalling (geplande ks) toeleven. Ik vond het loodzwaar. Maar toch ben ik in staat geweest om het geluk en genieten te kunnen scheiden van het zware en minder leuke van de zwangerschap.
Ik heb supergoede begeleiding gehad van medewerkers van de POP-poli . In de grotere ziekenhuizen aanwezig. Misschien als je besluit toch voor een kindje te gaan, een idee om daar begeleiding te krijgen?
Ook vlak na de bevalling in het ziekenhuis en thuis zaten ze er boven op.
Mijn zoontje is inmiddels 5 maanden oud, en ik ben ongelooflijk trots en blij dat ik dit geflikt heb. Ook al gaat het niet zoals verwacht, ik ben de gelukkigste mama op aarde....
Dit is dus een ander verhaal dan de meeste hier. Ik lees veel verhalen over vrouwen die hun wens voor een tweede hebben opgegeven. Eigenlijk ben ik ook zo geweest. Jarenlang die wens opgegeven, maar onze wens kwam heel hevig terug.....
Ik heb als stille meelezer je topics meegelezen en met je meegeleeft. Diepe respect voor hoe je je staande hebt weten te houden.....
Ik heb een totaaaaaaal andere oorzaak wat betreft onze keuze voor een tweede kindje. Onze dochter was 8 toen wij besloten te gaan voor een tweede. Deze keuze was weloverwogen en niet iedereen stond erachter. Ik wist van te voren wat mij te wachten stond aan extra controles, meerdere specialisten, risico's (voor de baby minimaal) maar vooral ook de nasleep. We hebben meerdere gesprekken gevoerd met artsen en dan nog was het niet zeker hoe het zou gaan lopen. Ik denk dat er nooit iemand je zekerheid kan geven. Vriend en ik besloten na vele gesprekken voor te gaan....
Ik was intens gelukkig toen ik zwanger bleek te zijn van ons tweede kindje. Ik probeerde heel erg te blijven genieten, ondanks dat het hele circus om mijn zwangerschap veel groter bleek dan ik had gedacht. Meerdere keren per week ziekenhuis, ik heb ontelbare begeleidende gesprekken gehad, begeleiding thuis, bij 30 weken al helemaal naar de bevalling (geplande ks) toeleven. Ik vond het loodzwaar. Maar toch ben ik in staat geweest om het geluk en genieten te kunnen scheiden van het zware en minder leuke van de zwangerschap.
Ik heb supergoede begeleiding gehad van medewerkers van de POP-poli . In de grotere ziekenhuizen aanwezig. Misschien als je besluit toch voor een kindje te gaan, een idee om daar begeleiding te krijgen?
Ook vlak na de bevalling in het ziekenhuis en thuis zaten ze er boven op.
Mijn zoontje is inmiddels 5 maanden oud, en ik ben ongelooflijk trots en blij dat ik dit geflikt heb. Ook al gaat het niet zoals verwacht, ik ben de gelukkigste mama op aarde....
Dit is dus een ander verhaal dan de meeste hier. Ik lees veel verhalen over vrouwen die hun wens voor een tweede hebben opgegeven. Eigenlijk ben ik ook zo geweest. Jarenlang die wens opgegeven, maar onze wens kwam heel hevig terug.....
dinsdag 18 september 2012 om 10:19
Zimaja, dat heb je goed opgemerkt. Ik zit (te) dicht bij het vuur.
Ik weet te goed wat er allemaal mis kan gaan.
Maar het meeste moeite heb ik met de mensen die alles zo voor lief nemen. Die ondanks dat ze heel onverantwoordelijk omgaan met hun eigen gezondheid en die van het kindje in hun buik, toch er vanuit gaan dat alles wel goed gaat.
Ik vind dat zoooo moeilijk!
Als er mensen zijn die moeizaam zwanger zijn geworden of een moeizame zwangerschap hebben gehad merk ik dat zij veel dankbaarder zijn voor alles. Daar kan ik veel beter mee omgaan.
Of mensen begeleiden die moeilijke dingen meemaken, ik kan me goed inleven.
En ik denk ook dat je gelijk hebt dat ik me er nog niet in kan berusten. Maar ik ga het wel proberen!
Soms hoop ik wel eens dat ik, ondanks zorgvuldig gebruik van anticonceptie, toch zwanger word. Natuurlijk is dat eigenlijk niet wat ik wil, want ik wil goed voorbereid aan een zwangerschap beginnen.
Maar dan wordt de keuze voor ons gemaakt.
Vera, jeetje wat een moeilijke situatie ook voor jullie.
Tja, zo'n opmerking is wel duidelijk zeg. Wij gaan sowieso in de toekomst nog een gesprek aan met een gyn om alles op een rijtje te zetten.
Zijn de risico's te hoog, is het duidelijk, dan doen we het niet.
Maar dat gesprek willen we pas aangaan als we eerst zelf alles laten berusten.
Felice, inderdaad enorm genieten van kleine Feliciaatje. Dat houd ik mezelf ook steeds voor en dat doe ik ook!
Jouw vriend is er dus ook veel mee bezig.
Amadea, nogmaals ik heb veel respect voor jou! En ben blij om te lezen dat je gelukkig bent.
Mia, knap en spannend dat jullie er weer voor gaan.
Wat je op het laatst schrijft is inderdaad het moeilijke, niemand kan garanties geven.
Alleen kansberekeningen en alles wat ik tot nu toe heb gehad, zeker de zwakke baarmoederhals en de solutio behoort tot hele hele kleine kansen (0,1%), dus tja in getallen geloof ik niet meer.
Jill, mijn grootste angst is de solutio. Van de ene op de andere seconde krijgt je kindje geen zuurstof en voedingsstoffen meer. Onze grote geluk was dat we overdag in het ziekenhuis aan het bevallen waren. Vanaf het moment dat ik bloed verloor en op de bel drukte tot ze geboren is, zaten 7 minuten!
Ieder ander scenario (dus thuis of 's nachts of niet aan het bevallen) had betekent dat ze het niet had overleeft.
Voor mij was de HELLP inderdaad het gevaarlijkste, maar voornamelijk het bloedverlies. Ook bij de 1e bevalling heb ik veel bloed verloren, toen 2,5 liter nu ruim 3 liter.
Voor HELLP ben ik niet zo bang omdat ik het 'pas' bij 37 weken kreeg en ik nu nooit meer verder zal raken dan 36 weken.
De kans dat je vroeger een HELLP krijgt is heel klein als je zwanger bent van dezelfde man (en dat is sowieso wel de bedoeling )
Wat toevallig dat je ook net een stukje had geschreven. Bij jou speelt het op dit moment dus ook heel erg.
Wie had dit nou een aantal jaar geleden gedacht, toen was ik toch zoveel naiever. De dag voordat ik opgenomen werd bij mijn zoon riep ik nog dat ik echt wel tot 36 weken ging werken! 3 dagen later was ik bevallen.
Pyridine, bedankt ook voor jouw bericht. Fijn om te lezen dat jij fijn opgegroeid bent.
Ik weet ook zeker dat we onze dochter gelukkig kunnen later opgroeien, wat er ook gaat gebeuren.
Ze zal er niets van merken, dat doet ze nu ook niet. We genieten alleen maar van haar en het verdriet laat ik toe als zij op bed ligt.
Ik weet te goed wat er allemaal mis kan gaan.
Maar het meeste moeite heb ik met de mensen die alles zo voor lief nemen. Die ondanks dat ze heel onverantwoordelijk omgaan met hun eigen gezondheid en die van het kindje in hun buik, toch er vanuit gaan dat alles wel goed gaat.
Ik vind dat zoooo moeilijk!
Als er mensen zijn die moeizaam zwanger zijn geworden of een moeizame zwangerschap hebben gehad merk ik dat zij veel dankbaarder zijn voor alles. Daar kan ik veel beter mee omgaan.
Of mensen begeleiden die moeilijke dingen meemaken, ik kan me goed inleven.
En ik denk ook dat je gelijk hebt dat ik me er nog niet in kan berusten. Maar ik ga het wel proberen!
Soms hoop ik wel eens dat ik, ondanks zorgvuldig gebruik van anticonceptie, toch zwanger word. Natuurlijk is dat eigenlijk niet wat ik wil, want ik wil goed voorbereid aan een zwangerschap beginnen.
Maar dan wordt de keuze voor ons gemaakt.
Vera, jeetje wat een moeilijke situatie ook voor jullie.
Tja, zo'n opmerking is wel duidelijk zeg. Wij gaan sowieso in de toekomst nog een gesprek aan met een gyn om alles op een rijtje te zetten.
Zijn de risico's te hoog, is het duidelijk, dan doen we het niet.
Maar dat gesprek willen we pas aangaan als we eerst zelf alles laten berusten.
Felice, inderdaad enorm genieten van kleine Feliciaatje. Dat houd ik mezelf ook steeds voor en dat doe ik ook!
Jouw vriend is er dus ook veel mee bezig.
Amadea, nogmaals ik heb veel respect voor jou! En ben blij om te lezen dat je gelukkig bent.
Mia, knap en spannend dat jullie er weer voor gaan.
Wat je op het laatst schrijft is inderdaad het moeilijke, niemand kan garanties geven.
Alleen kansberekeningen en alles wat ik tot nu toe heb gehad, zeker de zwakke baarmoederhals en de solutio behoort tot hele hele kleine kansen (0,1%), dus tja in getallen geloof ik niet meer.
Jill, mijn grootste angst is de solutio. Van de ene op de andere seconde krijgt je kindje geen zuurstof en voedingsstoffen meer. Onze grote geluk was dat we overdag in het ziekenhuis aan het bevallen waren. Vanaf het moment dat ik bloed verloor en op de bel drukte tot ze geboren is, zaten 7 minuten!
Ieder ander scenario (dus thuis of 's nachts of niet aan het bevallen) had betekent dat ze het niet had overleeft.
Voor mij was de HELLP inderdaad het gevaarlijkste, maar voornamelijk het bloedverlies. Ook bij de 1e bevalling heb ik veel bloed verloren, toen 2,5 liter nu ruim 3 liter.
Voor HELLP ben ik niet zo bang omdat ik het 'pas' bij 37 weken kreeg en ik nu nooit meer verder zal raken dan 36 weken.
De kans dat je vroeger een HELLP krijgt is heel klein als je zwanger bent van dezelfde man (en dat is sowieso wel de bedoeling )
Wat toevallig dat je ook net een stukje had geschreven. Bij jou speelt het op dit moment dus ook heel erg.
Wie had dit nou een aantal jaar geleden gedacht, toen was ik toch zoveel naiever. De dag voordat ik opgenomen werd bij mijn zoon riep ik nog dat ik echt wel tot 36 weken ging werken! 3 dagen later was ik bevallen.
Pyridine, bedankt ook voor jouw bericht. Fijn om te lezen dat jij fijn opgegroeid bent.
Ik weet ook zeker dat we onze dochter gelukkig kunnen later opgroeien, wat er ook gaat gebeuren.
Ze zal er niets van merken, dat doet ze nu ook niet. We genieten alleen maar van haar en het verdriet laat ik toe als zij op bed ligt.
dinsdag 18 september 2012 om 10:24
Kolki, ik krijg kippenvel van je verhaal, wat mooi! Je bent gewoon voor de 2e keer moeder geworden, nog gefeliciteerd met je zoontje.
Bij ons in het ziekenhuis is inderdaad een POP-poli. Maar wat het lastige is, is dat ik dus 24 uur per dag plat moet liggen en zo min mogelijk mag bewegen.
Dat was de vorige keer ook al het probleem. Als ik hulp nodig had, in welke vorm dan ook, moest ik ergens heen.
Voor een evt volgende zwangerschap heb ik al veel praktische oplossingen bedacht:
- Mijn psycholoog zit met haar praktijk om de hoek en doet ook aan huisbezoeken;
- Idem voor de huisarts en zij kan dus mijn injecties van weeenremmers wekelijks zetten, ipv speciaal hiervoor naar het ziekenhuis
- De verloskundige in ons dorp heeft bij de nacontroles al toegezegd om ook wekelijkse controles bij mij uit te willen voeren, ondanks dat ik bij de gyn onder controle ben. Dat is dus ipv 30 min heen en 30 min terug met de auto, 2 minuten lopen.
- Albert.nl laat ik komen voor de boodschappen.
Je leest het, het is in mijn hoofd allemaal al geregeld;-)
Bij ons in het ziekenhuis is inderdaad een POP-poli. Maar wat het lastige is, is dat ik dus 24 uur per dag plat moet liggen en zo min mogelijk mag bewegen.
Dat was de vorige keer ook al het probleem. Als ik hulp nodig had, in welke vorm dan ook, moest ik ergens heen.
Voor een evt volgende zwangerschap heb ik al veel praktische oplossingen bedacht:
- Mijn psycholoog zit met haar praktijk om de hoek en doet ook aan huisbezoeken;
- Idem voor de huisarts en zij kan dus mijn injecties van weeenremmers wekelijks zetten, ipv speciaal hiervoor naar het ziekenhuis
- De verloskundige in ons dorp heeft bij de nacontroles al toegezegd om ook wekelijkse controles bij mij uit te willen voeren, ondanks dat ik bij de gyn onder controle ben. Dat is dus ipv 30 min heen en 30 min terug met de auto, 2 minuten lopen.
- Albert.nl laat ik komen voor de boodschappen.
Je leest het, het is in mijn hoofd allemaal al geregeld;-)
dinsdag 18 september 2012 om 10:27
Misschien je idd ook gaan verdiepen in adoptie/pleegouderschap idd, ook al heb je daar nooit echt over nagedacht. Of evt een draagmoeder vinden voor je volgende baby als de wens zo sterk is. En misschien net als wat Kolki zegt komt over een paar jaar van beide kanten toch de wens weer terug.
Maar jou man klinkt uit jou verhaal erg vast besloten over het feit dat hij jou niet meer zwanger wil hebben uit angst je kwijt te raken. Maar imo is dat bij elke zwangerschap zo. Bij mij verloopt bijv tot nu toe alles gewoon goed. Maar ben al wel bezig dat straks alles goed geregeld is mocht er evt tijdens de bevalling of eerder iets met mij gebeuren. Want hoe je het ook went of keert, zwanger zijn is en blijft een topprestatie van je lijf.
Maar jou man klinkt uit jou verhaal erg vast besloten over het feit dat hij jou niet meer zwanger wil hebben uit angst je kwijt te raken. Maar imo is dat bij elke zwangerschap zo. Bij mij verloopt bijv tot nu toe alles gewoon goed. Maar ben al wel bezig dat straks alles goed geregeld is mocht er evt tijdens de bevalling of eerder iets met mij gebeuren. Want hoe je het ook went of keert, zwanger zijn is en blijft een topprestatie van je lijf.
dinsdag 18 september 2012 om 10:58
Dank jewel Nolleke! Ik ben zo gelukkig.....!
Als ik je post lees, heb je eigenlijk jouw besluit al genomen. Je wil een kindje. (mag ik dat zo zeggen?) Nu is het zaak om te kijken wat je met dat besluit kan en wil doen. Je partner is zover (nog) niet. Heel begrijpelijk, want hij heeft alles voor zijn ogen zien gebeuren en heeft alleen maar machteloos toe staan kijken. Wat een verschrikking moet dat zijn geweest voor die man...... Hij heeft al een kindje moeten afgeven, en hij heeft staan toekijken hoe hij misschien nog een kind en zijn vrouw had kunnen verliezen. Wat een trauma moet hij hebben.... Kan hij er goed met je over praten? En heeft hij eventueel maatschappelijk werk gehad ivm het verwerkingsproces? Mannen zijn sowieso veel sneller van oordeel als wij vrouwen. Waar wij nog allerlei opties zien en tal aan mogelijkheden is voor hun de deur simpelweg al dicht.
Of het vertrouwen bij hem terugkomt, en daardoor een zwangerschap en bevalling weer zou aandurven, weet ik niet. Dat is aan hem....
Bij de pop-poli, zouden ze daar ook telefonisch gesprekken kunnen voeren? Na mijn bevalling heb ik meerdere malen telefonisch contact gehad. Jammer dat ze in jou ziekenhuis daartoe niet bereid/ in staat toe waren.
De controles en echo's bij de gyn. kom je idd niet onderuit als je plat moet.
Moeilijk!
Als ik je post lees, heb je eigenlijk jouw besluit al genomen. Je wil een kindje. (mag ik dat zo zeggen?) Nu is het zaak om te kijken wat je met dat besluit kan en wil doen. Je partner is zover (nog) niet. Heel begrijpelijk, want hij heeft alles voor zijn ogen zien gebeuren en heeft alleen maar machteloos toe staan kijken. Wat een verschrikking moet dat zijn geweest voor die man...... Hij heeft al een kindje moeten afgeven, en hij heeft staan toekijken hoe hij misschien nog een kind en zijn vrouw had kunnen verliezen. Wat een trauma moet hij hebben.... Kan hij er goed met je over praten? En heeft hij eventueel maatschappelijk werk gehad ivm het verwerkingsproces? Mannen zijn sowieso veel sneller van oordeel als wij vrouwen. Waar wij nog allerlei opties zien en tal aan mogelijkheden is voor hun de deur simpelweg al dicht.
Of het vertrouwen bij hem terugkomt, en daardoor een zwangerschap en bevalling weer zou aandurven, weet ik niet. Dat is aan hem....
Bij de pop-poli, zouden ze daar ook telefonisch gesprekken kunnen voeren? Na mijn bevalling heb ik meerdere malen telefonisch contact gehad. Jammer dat ze in jou ziekenhuis daartoe niet bereid/ in staat toe waren.
De controles en echo's bij de gyn. kom je idd niet onderuit als je plat moet.
Moeilijk!
zondag 23 september 2012 om 23:34
quote:nolleke schreef op 17 september 2012 @ 19:20:
Streepjescode, wat lief! Je bent altijd zo betrokken gebleven, dat waardeer ik! Hoe gaat het met jou en je kindje? Schrijven jullie nog steeds in het januari topic?
Sorry voor mijn late reactie...
Het was ook niet niks wat je toen vertelde. Het is me heel erg bijgebleven. Met mij en mijn dochter gaat het goed. Ze is nu alweer bijna 21 maanden, de tijd gaat hard! Ze is een lieve, ondernemende dreumes. Het januari topic is een beetje doodgebloed, weinig reacties meer en we zijn allemaal de fase van zwanger, bevalling en eerste tijd met baby voorbij. Het gaat denk bij iedereen wel z'n gangetje. Zelf vergeet ik ook vaak om daar te kijken. Het ga je goed en ik blijf je 'in de gaten houden'!
Streepjescode, wat lief! Je bent altijd zo betrokken gebleven, dat waardeer ik! Hoe gaat het met jou en je kindje? Schrijven jullie nog steeds in het januari topic?
Sorry voor mijn late reactie...
Het was ook niet niks wat je toen vertelde. Het is me heel erg bijgebleven. Met mij en mijn dochter gaat het goed. Ze is nu alweer bijna 21 maanden, de tijd gaat hard! Ze is een lieve, ondernemende dreumes. Het januari topic is een beetje doodgebloed, weinig reacties meer en we zijn allemaal de fase van zwanger, bevalling en eerste tijd met baby voorbij. Het gaat denk bij iedereen wel z'n gangetje. Zelf vergeet ik ook vaak om daar te kijken. Het ga je goed en ik blijf je 'in de gaten houden'!
