Zwanger
alle pijlers
Waarschijnlijk geen kindje meer en dat doet pijn!
maandag 17 september 2012 om 14:46
Hallo allemaal,
Eigenlijk loop ik al een tijdje met het idee rond om een topic te openen, maar zie er toch maar steeds vanaf omdat ik 'bang' ben voor de reacties.
Zoals sommigen misschien wel weten heb ik op het gebied van zwangerschap en bevallen niet echt een vlekkeloze voorgeschiedenis.
Doordat de zwangerschappen en bevallingen nogal zwaar zijn geweest en vol met angst waren, is het zeer waarschijnlijk dat wij niet nog een kindje gaan krijgen.
En eerlijk gezegd heb ik daar heel veel verdriet over.
Even een korte schets:
Ons 1e kindje is plotseling veel te vroeg geboren en overleden en daardoor heb ik de 2e zwangerschap 20 weken bedrust gehad.
De bevalling werd ingeleid vanwege een acute HELLP en tijdens de bevalling is de placenta losgelaten en heb ik een spoedkeizersnede gehad onder algehele narcose.
Onze dochter kwam levenloos ter wereld, maar heeft het na 1 dag beademing ontzettend goed gedaan en is nu een blakend gezond kind van 14 maanden.
Waar het mij nu dus om gaat is dat ik moeite heb om te accepteren dat we waarschijnlijk geen kindje meer gaan krijgen.
Zoals jullie zullen begrijpen is een volgende zwangerschap niet zonder risico's.
Mijn man ziet het absoluut niet zitten. Hij dacht namelijk mij te verliezen na de bevalling (mijn bloeden kon tijdens de ok niet gestopt worden en er was paniek in de ok, dus ook bij hem) en dacht ook onze dochter te verliezen.
Zijn instelling is nu dat we na veel verdriet eindelijk weer helemaal gelukkig zijn, we hebben elkaar, een gezonde dochter en waarom zouden het risico nemen om dit gelukkige leven weer ongelukkig te maken. Waarom onze zegeningen niet tellen?!
Met mijn verstand vind ik dat hij gelijk heeft en voel ik dezelfde angst als hij.
Maar mijn gevoel hunkert naar nog een kindje.
Ik wilde vooral even mijn hart luchten, maar misschien zijn er mensen die ook hebben moeten beslissen om medische redenen om niet nog een kindje te krijgen.
En misschien zijn er wel mensen die voor mij kunnen relativeren dat het helemaal niet erg is voor mijn dochter om enig kind te zijn (want dat gevoel heb ik nu namelijk ook).
Alvast bedankt voor het lezen in ieder geval.
Eigenlijk loop ik al een tijdje met het idee rond om een topic te openen, maar zie er toch maar steeds vanaf omdat ik 'bang' ben voor de reacties.
Zoals sommigen misschien wel weten heb ik op het gebied van zwangerschap en bevallen niet echt een vlekkeloze voorgeschiedenis.
Doordat de zwangerschappen en bevallingen nogal zwaar zijn geweest en vol met angst waren, is het zeer waarschijnlijk dat wij niet nog een kindje gaan krijgen.
En eerlijk gezegd heb ik daar heel veel verdriet over.
Even een korte schets:
Ons 1e kindje is plotseling veel te vroeg geboren en overleden en daardoor heb ik de 2e zwangerschap 20 weken bedrust gehad.
De bevalling werd ingeleid vanwege een acute HELLP en tijdens de bevalling is de placenta losgelaten en heb ik een spoedkeizersnede gehad onder algehele narcose.
Onze dochter kwam levenloos ter wereld, maar heeft het na 1 dag beademing ontzettend goed gedaan en is nu een blakend gezond kind van 14 maanden.
Waar het mij nu dus om gaat is dat ik moeite heb om te accepteren dat we waarschijnlijk geen kindje meer gaan krijgen.
Zoals jullie zullen begrijpen is een volgende zwangerschap niet zonder risico's.
Mijn man ziet het absoluut niet zitten. Hij dacht namelijk mij te verliezen na de bevalling (mijn bloeden kon tijdens de ok niet gestopt worden en er was paniek in de ok, dus ook bij hem) en dacht ook onze dochter te verliezen.
Zijn instelling is nu dat we na veel verdriet eindelijk weer helemaal gelukkig zijn, we hebben elkaar, een gezonde dochter en waarom zouden het risico nemen om dit gelukkige leven weer ongelukkig te maken. Waarom onze zegeningen niet tellen?!
Met mijn verstand vind ik dat hij gelijk heeft en voel ik dezelfde angst als hij.
Maar mijn gevoel hunkert naar nog een kindje.
Ik wilde vooral even mijn hart luchten, maar misschien zijn er mensen die ook hebben moeten beslissen om medische redenen om niet nog een kindje te krijgen.
En misschien zijn er wel mensen die voor mij kunnen relativeren dat het helemaal niet erg is voor mijn dochter om enig kind te zijn (want dat gevoel heb ik nu namelijk ook).
Alvast bedankt voor het lezen in ieder geval.
maandag 17 september 2012 om 14:57
Wij hebben ook het besluit moeten nemen om het bij 1 kind te laten en ondanks dat we in andere omstandigheden graag nog een 2e kind gehad hadden, zijn we echt dolblij met een gezonde dochter en een gezonde papa en mama die voor haar kunnen zorgen. Ik ben het dus eens met je man.
Neemt niet weg dat je je gevoel niet kunt dwingen. ik hoop dat je zelf ook snel zult accepteren dat jullie een prachtig gezinnetje vormen met jullie drietjes.
En jullie dochter gaat echt wel speelkameraadjes krijgen, wees maar niet bang. Daarvoor hoef je geen broertje of zusje voor haar te krijgen hoor.
Neemt niet weg dat je je gevoel niet kunt dwingen. ik hoop dat je zelf ook snel zult accepteren dat jullie een prachtig gezinnetje vormen met jullie drietjes.
En jullie dochter gaat echt wel speelkameraadjes krijgen, wees maar niet bang. Daarvoor hoef je geen broertje of zusje voor haar te krijgen hoor.
maandag 17 september 2012 om 14:59
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Wat super dat jullie kind en jijzelf helemaal hersteld zijn! Dat mag je best een wonder noemen. Ik zou als ik jou was toch voor je verstand en de mening van je partner kiezen. Het risico lijkt me gewoon te groot.. Ik neem aan dat artsen dat ook tegen jullie gezegd hebben?
maandag 17 september 2012 om 14:59
Ik kan wel zeggen dat één kind hebben niet erg is maar dat maakt nog niet dat jij het ook zo gaat voelen. Wij wilden voorheen ook altijd twee kinderen. Maar nu we een heerlijk makkelijke en leuke dochter hebben (die er ook niet zonder slag of stoot is gekomen) tellen we onze zegeningen en vinden we het prima zo. Eén kind hebben heeft ook zo zijn voordelen. Ze is gelukkig sociaal en heeft al wat speelkameraadjes. Ik ben niet bang dat ze eenzaam is.
Zover ben jij nog niet. Hopelijk komt die acceptatie er zodat je gelukkig kan zijn met de situatie zoals hij is. Heb je al eens overwogen professionele hulp in te schakelen? Een psycholoog bijvoorbeeld?
maandag 17 september 2012 om 15:00
maandag 17 september 2012 om 15:00
Ik denk dat hoe rot ook, jouw verstand gelijk heeft.
Voor jullie dochter is het erger geen moeder te hebben dan geen broer of zus (om het even zwart wit neer te zetten).
Als je je gevoel op een lijn met je verstand wil krijgen kan het helpen daar met iemand over te praten. Het is nogal wat wat je hebt meegemaakt en heeft veel consequenties (geen andere kinderen).
Daar mag je gewoon verdrietig om zijn, maar als dat je leven zou gaan beheersen is er in mijn ogen tijd om daar iets aan te doen (praten).
Sterkte!
Voor jullie dochter is het erger geen moeder te hebben dan geen broer of zus (om het even zwart wit neer te zetten).
Als je je gevoel op een lijn met je verstand wil krijgen kan het helpen daar met iemand over te praten. Het is nogal wat wat je hebt meegemaakt en heeft veel consequenties (geen andere kinderen).
Daar mag je gewoon verdrietig om zijn, maar als dat je leven zou gaan beheersen is er in mijn ogen tijd om daar iets aan te doen (praten).
Sterkte!
maandag 17 september 2012 om 15:04
maandag 17 september 2012 om 15:04
Giuletta, daar heb je gelijk in. Voor mijn gevoel zal ik toch door een soort (rouw)proces moeten.
Ik merk ook dat we samen heel veel voordelen van 1 kind proberen te bedenken en die zien we ook echt!
Maar mijn verstand en gevoel staan op dit moment lijnrecht tegenover elkaar.
En ja, ik ga sinds een aantal weken naar een psycholoog. Op dit moment zijn we bezig met EMDR therapie om de gebeurtenissen te verwerken.
Ondanks dat ik mijn ei bij haar kwijt kan, vind ik het toch prettig om te lezen dat er nog meer mensen zijn die deze keuze hebben moeten maken/hebben gemaakt en hoe zij daar mee om zijn gegaan.
Mambo, het is inderdaad een wonder dat dit zo goed is afgelopen.
Dat besef ik me ook heel erg.
Gek dat je toch steeds maar blijft vergelijken met anderen (tenminste dat doe ik wel).
Hoe goed en makkelijk het bij anderen gaat, maar ook om te relativeren dat er ook mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen.
Ik merk ook dat we samen heel veel voordelen van 1 kind proberen te bedenken en die zien we ook echt!
Maar mijn verstand en gevoel staan op dit moment lijnrecht tegenover elkaar.
En ja, ik ga sinds een aantal weken naar een psycholoog. Op dit moment zijn we bezig met EMDR therapie om de gebeurtenissen te verwerken.
Ondanks dat ik mijn ei bij haar kwijt kan, vind ik het toch prettig om te lezen dat er nog meer mensen zijn die deze keuze hebben moeten maken/hebben gemaakt en hoe zij daar mee om zijn gegaan.
Mambo, het is inderdaad een wonder dat dit zo goed is afgelopen.
Dat besef ik me ook heel erg.
Gek dat je toch steeds maar blijft vergelijken met anderen (tenminste dat doe ik wel).
Hoe goed en makkelijk het bij anderen gaat, maar ook om te relativeren dat er ook mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen.
maandag 17 september 2012 om 15:06
Madderijn, wat een ontzettende rake zin die je schrijft over dat het erger is om geen moeder te hebben dan geen broertje/zusje.
Ik denk inderdaad dat het gewoon tijd nodig heeft om dit te accepteren en dat gaat me ook echt wel lukken.
Mijn man kan dit makkelijker en accepteert dit nu al.
Om hem niet teveel op te zadelen met mijn gevoel, vind ik het fijn om hier mijn hart te luchten.
En omdat ik het idee had dat het teveel mijn dagelijkse leven ging beinvloeden, heb ik inderdaad hulp gezocht bij de verwerking.
Ik denk inderdaad dat het gewoon tijd nodig heeft om dit te accepteren en dat gaat me ook echt wel lukken.
Mijn man kan dit makkelijker en accepteert dit nu al.
Om hem niet teveel op te zadelen met mijn gevoel, vind ik het fijn om hier mijn hart te luchten.
En omdat ik het idee had dat het teveel mijn dagelijkse leven ging beinvloeden, heb ik inderdaad hulp gezocht bij de verwerking.
maandag 17 september 2012 om 15:08
Je hebt veel meegemaakt en het is "pas" 14 maanden geleden.
Je man heeft gelijk, en dat weet jij ook met je verstand. Neem er de tijd voor, je had jarenlang een beeld van je van 2 (of meer?) kinderen en daar moet je nu afscheid van nemen. Op je eigen tempo.
Veel succes, heb er zelf geen ervaring mee maar enkele andere forummers wel. Misschien dat ze iets voor je kunnen betekeken.
Je man heeft gelijk, en dat weet jij ook met je verstand. Neem er de tijd voor, je had jarenlang een beeld van je van 2 (of meer?) kinderen en daar moet je nu afscheid van nemen. Op je eigen tempo.
Veel succes, heb er zelf geen ervaring mee maar enkele andere forummers wel. Misschien dat ze iets voor je kunnen betekeken.
maandag 17 september 2012 om 15:11
maandag 17 september 2012 om 15:12
quote:lavendelbloem schreef op 17 september 2012 @ 15:11:
Ik begrijp je heel goed, als je graag meerdere kinderen wilt, is dit heel moeilijk. Maar ik denk dat je inderdaad je inderdaad naar je man en je verstand moet luisteren.
En voor je kindje is het echt niet zielig om enig kind te zijn. Ik ben het ook en heb een heerlijke jeugd gehad.En dit idd! Enig kind zijn is niet zielig.
Ik begrijp je heel goed, als je graag meerdere kinderen wilt, is dit heel moeilijk. Maar ik denk dat je inderdaad je inderdaad naar je man en je verstand moet luisteren.
En voor je kindje is het echt niet zielig om enig kind te zijn. Ik ben het ook en heb een heerlijke jeugd gehad.En dit idd! Enig kind zijn is niet zielig.
maandag 17 september 2012 om 15:16
Hoi Nolleke,
Knuffel...
Ik heb je al eens mijn verhaal verteld onder een ander topic: ook kindje verloren en gecompliceerde zwangerschappen gehad.
Ik vroeg me eigenlijk af in hoeverre je je wens voor nog een kindje met de artsen hebt besproken en wat hun reactie was?
Heb je al eens gekeken naar het universitair ziekenhuis in Maastricht die vrouwen met HELLP een kansberekening geven?
Ik wil je absoluut niet aan het twijfelen maken maar misschien is het goed om om nog een laatste rondje artsen aan te doen, second opinions te vragen zodat je dan definitief een punt kan zetten.
Jouw angst en de angst van je man is begrijpelijk en daar moet je ook niet te snel over heen stappen.
Is er in huis misschien liefde over voor een adoptiekindje of is dat niks voor jullie?
Het is een rouwproces wat je doormaakt. Heel verdrietig. Je rouwt om je ongeboren kind, je rouwt om het feit dat je dochter geen broers of zussen heeft. Je moet afscheid nemen van je ideaal plaatje.
Heel veel sterkte en kracht! Goed dat je er over praat!
Knuffel...
Ik heb je al eens mijn verhaal verteld onder een ander topic: ook kindje verloren en gecompliceerde zwangerschappen gehad.
Ik vroeg me eigenlijk af in hoeverre je je wens voor nog een kindje met de artsen hebt besproken en wat hun reactie was?
Heb je al eens gekeken naar het universitair ziekenhuis in Maastricht die vrouwen met HELLP een kansberekening geven?
Ik wil je absoluut niet aan het twijfelen maken maar misschien is het goed om om nog een laatste rondje artsen aan te doen, second opinions te vragen zodat je dan definitief een punt kan zetten.
Jouw angst en de angst van je man is begrijpelijk en daar moet je ook niet te snel over heen stappen.
Is er in huis misschien liefde over voor een adoptiekindje of is dat niks voor jullie?
Het is een rouwproces wat je doormaakt. Heel verdrietig. Je rouwt om je ongeboren kind, je rouwt om het feit dat je dochter geen broers of zussen heeft. Je moet afscheid nemen van je ideaal plaatje.
Heel veel sterkte en kracht! Goed dat je er over praat!
maandag 17 september 2012 om 15:18
Ik begrijp je heel goed!
Bij ons komt er ook geen tweede kindje, maar ik zou het wel graag willen. Maar mijn rug heeft zo'n optater gehad van de bevalling dat ik het gewoon niet moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik straks niet meer voor Feliciaatje en een tweede kindje zou kunnen zorgen.
Mijn verstand zegt dus dat ik het niet moet doen, ben ook al 41, had nooit meer verwacht een kind te krijgen, was verminderd vruchtbaar en ik moet gewoon dankbaar zijn met wat ik heb. En dat ben ik!!!!
Maar het verlangen steekt nu en dan de kop op en ja, moet ook even horen dat een enig kind niet zielig is
!
Bij ons komt er ook geen tweede kindje, maar ik zou het wel graag willen. Maar mijn rug heeft zo'n optater gehad van de bevalling dat ik het gewoon niet moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik straks niet meer voor Feliciaatje en een tweede kindje zou kunnen zorgen.
Mijn verstand zegt dus dat ik het niet moet doen, ben ook al 41, had nooit meer verwacht een kind te krijgen, was verminderd vruchtbaar en ik moet gewoon dankbaar zijn met wat ik heb. En dat ben ik!!!!
Maar het verlangen steekt nu en dan de kop op en ja, moet ook even horen dat een enig kind niet zielig is
!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 17 september 2012 om 15:18
Wat herkenbaar wat je hier schrijft!
Ook wij hebben met veel horten en stoten een prachtige dochter gekregen. Daarna wilde ik ook graag een tweede kind en mijn man was een stuk minder enthousiast....ook hij durfde het niet aan. Wat een verdrietige periode brak toen aan. Moeilijk om te accepteren.....
Ik wil je heel veel sterkte wensen en goede gesprekken met je man en je psygoloog. Ik kan je geen tips geven of andere zinnigheden, ik wil je gewoon sterkte wensen en laten weten dat je hier niet alleen in bent.
X Biekoe
Ook wij hebben met veel horten en stoten een prachtige dochter gekregen. Daarna wilde ik ook graag een tweede kind en mijn man was een stuk minder enthousiast....ook hij durfde het niet aan. Wat een verdrietige periode brak toen aan. Moeilijk om te accepteren.....
Ik wil je heel veel sterkte wensen en goede gesprekken met je man en je psygoloog. Ik kan je geen tips geven of andere zinnigheden, ik wil je gewoon sterkte wensen en laten weten dat je hier niet alleen in bent.
X Biekoe
maandag 17 september 2012 om 15:19
Herken het gevoel. Hier ook geen kinderen meer vanwege gezondheid vriendin die bij beide zwangerschappen tot complicaties leidde. Een nieuwe zwangerschap zou gevaarlijk zijn. Ik denk dat ik het er iets minder moeilijk mee heb dan jij maar wens je veel sterkte. En de andere forummers hier die hetzelfde hebben ook een
maandag 17 september 2012 om 15:25
Dit is trouwens een interessant artikel over enige kinderen. http://www.ouders.nl/mopv2007-enigkinderen.htm
maandag 17 september 2012 om 15:32
Allereerst, wat een verhaal! Je hebt al heel wat doorgemaakt en je dochtertje is echt een wondertje! Geweldig dat het nu zo goed met haar gaat.
En nu geen tweede kindje...
Het is een rouwproces, ook al weet je dat het rationeel gezien een goede beslissing is. Je moet toch afscheid nemen van je kinderwens voor een tweede kindje en van je idee hoe je leven eruit zou zien (met een gezin van 2 of meer kindjes).
Zelf hebben wij moeten accepteren dat we geen kinderen zouden krijgen, na 7 jaar hebben we een punt gezet achter de behandelingen. En alhoewel dat een goede beslissing was (want ik ging er fysiek en mentaal aan onderdoor), doet het erg veel pijn en is er veel verdriet. Afscheid nemen van datgene wat je zo graag gewild hebt. Het onzichtbare verlies, zoals dat heet.
Maar nu, ruim twee jaar later, ben ik alweer zoveel sterker en heb ik veel meer rust. Er is "acceptatie", alhoewel ik dat nog steeds een rotwoord vind. Ik kan genieten van de kinderen van familie en vrienden en kan nu zelfs ook genieten van alle voordelen van kinderloos zijn.
Maw TO: het doet pijn en het kost tijd! Geef jezelf de ruimte om hierover te rouwen. Hoe moeilijk ook, probeer de beslissing rationeel te nemen en hier ook achter te staan. Hoe graag je het ook wil, welk risico ga je lopen? Enig kind zijn is voor je dochter niet het eind van de wereld, ze is niet anders gewend.
Jouw gezondheid is ook van belang, ook voor je dochter!
En nu geen tweede kindje...
Het is een rouwproces, ook al weet je dat het rationeel gezien een goede beslissing is. Je moet toch afscheid nemen van je kinderwens voor een tweede kindje en van je idee hoe je leven eruit zou zien (met een gezin van 2 of meer kindjes).
Zelf hebben wij moeten accepteren dat we geen kinderen zouden krijgen, na 7 jaar hebben we een punt gezet achter de behandelingen. En alhoewel dat een goede beslissing was (want ik ging er fysiek en mentaal aan onderdoor), doet het erg veel pijn en is er veel verdriet. Afscheid nemen van datgene wat je zo graag gewild hebt. Het onzichtbare verlies, zoals dat heet.
Maar nu, ruim twee jaar later, ben ik alweer zoveel sterker en heb ik veel meer rust. Er is "acceptatie", alhoewel ik dat nog steeds een rotwoord vind. Ik kan genieten van de kinderen van familie en vrienden en kan nu zelfs ook genieten van alle voordelen van kinderloos zijn.
Maw TO: het doet pijn en het kost tijd! Geef jezelf de ruimte om hierover te rouwen. Hoe moeilijk ook, probeer de beslissing rationeel te nemen en hier ook achter te staan. Hoe graag je het ook wil, welk risico ga je lopen? Enig kind zijn is voor je dochter niet het eind van de wereld, ze is niet anders gewend.
Jouw gezondheid is ook van belang, ook voor je dochter!
maandag 17 september 2012 om 15:39
Jeetje Nolleke, ik schrik van je verhaal.. Wij hebben nog even samen in het juli topic geschreven. Ik wist niet dat je zo'n heftige bevalling achter de rug hebt maar wat fijn dat je een gezond kindje hebt.
Ook hier komt waarschijnlijk geen tweede kindje. Soms denk ik er wel aan hoe leuk het zou zijn, maar hoe ontzettend gelukkig we nu zijn met z'n drietjes als gezin (las laatst in een topic dat je pas met twee kinderen een gezin bent..?!) wil ik niet op het spel zetten. Als wij voor een tweede willen gaan, zal daar een hoop spanning, onzekerheid en teleurstelling bij komen kijken. En ik weet dat ik dan geen vrolijk mens ben, dus ook geen blije moeder voor mijn zoon en leuke echtgenoot voor mijn man.
Ik geniet zo ontzettend van ons kind en ben zo blij dat we hem hebben mogen krijgen. Dan denk ik weleens aan hoe hartverscheurend het moet zijn wanneer je helemaal geen kind kan krijgen. Daarmee bedoel ik niet dat jij niet verdrietig mag zijn! Zo relativeer ik het voor mezelf.
Heel veel sterkte
Ook hier komt waarschijnlijk geen tweede kindje. Soms denk ik er wel aan hoe leuk het zou zijn, maar hoe ontzettend gelukkig we nu zijn met z'n drietjes als gezin (las laatst in een topic dat je pas met twee kinderen een gezin bent..?!) wil ik niet op het spel zetten. Als wij voor een tweede willen gaan, zal daar een hoop spanning, onzekerheid en teleurstelling bij komen kijken. En ik weet dat ik dan geen vrolijk mens ben, dus ook geen blije moeder voor mijn zoon en leuke echtgenoot voor mijn man.
Ik geniet zo ontzettend van ons kind en ben zo blij dat we hem hebben mogen krijgen. Dan denk ik weleens aan hoe hartverscheurend het moet zijn wanneer je helemaal geen kind kan krijgen. Daarmee bedoel ik niet dat jij niet verdrietig mag zijn! Zo relativeer ik het voor mezelf.
Heel veel sterkte
maandag 17 september 2012 om 15:49
quote:felice71 schreef op 17 september 2012 @ 15:18:
Ik begrijp je heel goed!
Bij ons komt er ook geen tweede kindje, maar ik zou het wel graag willen. Maar mijn rug heeft zo'n optater gehad van de bevalling dat ik het gewoon niet moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik straks niet meer voor Feliciaatje en een tweede kindje zou kunnen zorgen.
Mijn verstand zegt dus dat ik het niet moet doen, ben ook al 41, had nooit meer verwacht een kind te krijgen, was verminderd vruchtbaar en ik moet gewoon dankbaar zijn met wat ik heb. En dat ben ik!!!!
Maar het verlangen steekt nu en dan de kop op en ja, moet ook even horen dat een enig kind niet zielig is!
Vind dit echt n hele goede tip.
Of er nu uitkomt dat er positiever kansen zijn.
Of dat het eigenlijk echt te risico vol is.
Dan heb je er iig alles aangedaan.
En kan je het af gaan sluiten.
Ik begrijp je heel goed!
Bij ons komt er ook geen tweede kindje, maar ik zou het wel graag willen. Maar mijn rug heeft zo'n optater gehad van de bevalling dat ik het gewoon niet moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik straks niet meer voor Feliciaatje en een tweede kindje zou kunnen zorgen.
Mijn verstand zegt dus dat ik het niet moet doen, ben ook al 41, had nooit meer verwacht een kind te krijgen, was verminderd vruchtbaar en ik moet gewoon dankbaar zijn met wat ik heb. En dat ben ik!!!!
Maar het verlangen steekt nu en dan de kop op en ja, moet ook even horen dat een enig kind niet zielig is
!Vind dit echt n hele goede tip.
Of er nu uitkomt dat er positiever kansen zijn.
Of dat het eigenlijk echt te risico vol is.
Dan heb je er iig alles aangedaan.
En kan je het af gaan sluiten.
maandag 17 september 2012 om 16:16
Ooh zo herkenbaar. Ik heb een prachtige dochter die er na veel teleurstellingen op zwangerschapgebied eindelijk is gekomen. Er werd mij aangeraden om niet meer zwanger te raken. Ik was toen 40, inmiddels al 42. Uiteindelijk ben ik dat wel geworden ondanks alle waarschuwingen en dat is op een miskraam uitgelopen. Dat verdriet was zo immens (omdat ik het al een x aantal keren had meegemaakt) dat ik heb besloten om niet meer voor een tweede te gaan. Die beslissing is verstandelijk genomen, emotioneel gezien zou ik nog wel graag een keertje moeder willen worden. Dat verlangen knaagt en zal waarschijnlijk heel langzaam wegebben.
Ondertussen focuus ik me op de mooie dingen. Ik heb een lieve, makkelijke en sociale dochter die gezond is. Niets is belangrijker dan dat. Zij is dan ook de reden dat ik geen enkel risico wil nemen.
Even iets heel anders. Mijn collega heeft iets vergelijkbaars meegemaakt als jij. Bij de eerste zwangerschap ontwikkelde ze HELLP. De bevalling ging goed maar bij haar wilde de placenta niet loslaten. Deze is met een spoedoperatie verwijderd. Vervolgens verloor ze zo veel bloed dat ze op de IC een paar dagen heeft gelegen. De artsen dachten in eerste instantie dat het bloedverlies pure pech was dus ze mocht een tweede zwangerschap aan. Die bevalling was ook een drama met wederom een opname op de IC met veel bloedverlies. Overigens is het HELLP syndroom niet teruggekomen. Mocht de wens heel diep zitten, dan kun je altijd nog een gesprek met een andere gynaecoloog aan. Op basis daarvan kun je altijd nog kijken wat je wilt doen. Sterkte!
Ondertussen focuus ik me op de mooie dingen. Ik heb een lieve, makkelijke en sociale dochter die gezond is. Niets is belangrijker dan dat. Zij is dan ook de reden dat ik geen enkel risico wil nemen.
Even iets heel anders. Mijn collega heeft iets vergelijkbaars meegemaakt als jij. Bij de eerste zwangerschap ontwikkelde ze HELLP. De bevalling ging goed maar bij haar wilde de placenta niet loslaten. Deze is met een spoedoperatie verwijderd. Vervolgens verloor ze zo veel bloed dat ze op de IC een paar dagen heeft gelegen. De artsen dachten in eerste instantie dat het bloedverlies pure pech was dus ze mocht een tweede zwangerschap aan. Die bevalling was ook een drama met wederom een opname op de IC met veel bloedverlies. Overigens is het HELLP syndroom niet teruggekomen. Mocht de wens heel diep zitten, dan kun je altijd nog een gesprek met een andere gynaecoloog aan. Op basis daarvan kun je altijd nog kijken wat je wilt doen. Sterkte!
maandag 17 september 2012 om 16:25
Wij hebben ook 1 kind, na een bevalling waarbij ik er bijna niet meer was geweest (gelukkig ging het met de baby wel goed)
Ook ik vind het moeilijk dat we geen tweede zullen krijgen. Maar het verstand wint het. Inderdaad: beter enig kind dan geen moeder meer.
Dochter is inmiddels 7 en ik heb de bevalling nu pas een beetje verwerkt.
We hebben wel sinds een aantal jaar 2 pleegkinderen. En dat is heel erg gezellig, en ook voor mijn dochter. Ze groeien als broertje en zusjes op.
Maar met enig kind zijn is niets mis hoor! Tel je zegeningen!
Ook ik vind het moeilijk dat we geen tweede zullen krijgen. Maar het verstand wint het. Inderdaad: beter enig kind dan geen moeder meer.
Dochter is inmiddels 7 en ik heb de bevalling nu pas een beetje verwerkt.
We hebben wel sinds een aantal jaar 2 pleegkinderen. En dat is heel erg gezellig, en ook voor mijn dochter. Ze groeien als broertje en zusjes op.
Maar met enig kind zijn is niets mis hoor! Tel je zegeningen!
maandag 17 september 2012 om 16:25
Nolleke, hier geen ervaring, maar ik wilde je sterkte wensen. Wij 'kennen' elkaar van het januari 2011 topic. Het was zo triest dat je toen jullie vreselijke nieuws vertelde. Later heb ik je af en toe nog 'in de gaten gehouden' tijdens de zwangerschap van je dochter. Je hebt dus niet veel aan mij, maar zo te lezen krijg je gelukkig veel reacties waar je misschien wat mee kan. *knuffel*
maandag 17 september 2012 om 19:20
Zo, dochter ligt op bed en ik zit met de laptop op mijn schoot alle reacties te lezen.
Wat een verademing dat er zoveel herkenning is.
Natuurlijk is het ook erg dat er zoveel herkenning is, maar het helpt mij wel moet ik zeggen.
Even reageren op jullie:
Ruza, dat klopt, het is pas 14 maanden geleden. En toch ben ik er al zo mee bezig. En dat terwijl ik altijd heb gezegd dat als ik 2 kindjes zou mogen krijgen, ik er graag wat langer tussen zou willen hebben.
Maar ja, het gaat er ook niet om dat ik NU zwanger zou willen zijn, maar het uitzicht op ooit nog een zwangerschap.
Zimaja, ik heb niet echt met mijn eigen gyn hierover gesproken.
Het is nl zo dat ik direct samen werk met gynaecologen, zij zijn mijn collega's zeg maar.
Toen ik in mijn kraambed in het ziekenhuis lag kwamen ze 1 voor 1 langs en gaven allemaal hun visie (gevraagd en ongevraagd). Het komt er op neer dat ze allemaal vinden dat ik toch wel heel veel pathologie op mijn dak heb gekregen en dat voor een eventuele volgende zwangerschap zeker een goed pre-conceptioneel gesprek moet plaatsvinden.
Een goede tip hoor, om bijv een second opinion te doen. Maar de gyn die mijn bevalling heeft gedaan heeft al wel een soort van beleid verteld hoe hij het graag zou zien een volgende zwangerschap.
Een HELLP syndroom zo goed als altijd de 2e keer later in de zwangerschap dan de 1e keer. En zover zal ik nooit meer raken, want sowieso wordt er een keizersnede bij 36 weken gedaan.
Dus voor een HELLP ben ik niet meer zo bang.
Een adoptie/pleegkindje heb ik nooit echt over nagedacht. Er zijn mensen die altijd al hebben gezegd dat ze dit graag zouden willen, dat heb ik niet.
Ik denk nu niet dat ik dat wil, maar wel goed om ook over die opties na te denken.
Mijn 'voordeel' is dat ik pas 30 jaar ben, dus nog wel tijd heb om na te denken.
Giuletta, ik ga de link zo openen en lezen.
Amadea, jouw verhaal lijkt mij dus echt verschrikkelijk en was altijd mijn grootste angst.
Ik heb echt respect voor jou dat je op mijn topic reageert. Wellicht kan jij je niet voorstellen dat ik niet 'tevreden' ben met 1 kind, maar dat is invulling vanuit mijn kant.
Ik vind het heel knap om te lezen dat je zelfs de voordelen van kinderloosheid kunt zien, maar daar zal ook een hele tijd aan vooraf gegaan zijn inderdaad.
Bedankt voor je lieve reactie.
Vera, wat leuk om je hier te lezen. Vond het altijd jammer dat ons topic nooit echt van de grond kwam.
Hoe is het nu met jou?
Wat maakt voor jullie dat jullie wrs geen tweede willen? Jij had een voorliggende placenta en bloedingen als ik het goed onthouden heb, toch?
En wat je schrijft bedenk ik me ook heel vaak. Zoals ik hierboven ook tegen Amadea schrijf, dat lijkt me echt zo verschrikkelijk, geen kindjes krijgen.
Maar ik heb er wel 2, 1 in mijn hart en 1 in haar bedje, dus soms denk ik wel eens; wat zeur ik nou.
Hoe rijk ben ik! Dat helpt inderdaad goed om te relativeren. Maar ja, soms komen die emoties blijkbaar toch weer opspelen.
Alleen wordt dat hopelijk steeds minder heftig.
Jesmitsos, wat een moeilijke situatie zeg. Durf je er eindelijk voor te gaan, en dan gaat het mis.
Mijn man zei net dat we, als de tijd rijp ik voor ons allebei, nog wel met een gyn gaan praten om alles eens even op een rijtje te zetten. Dan kunnen we het daarna hopelijk beter afsluiten.
Streepjescode, wat lief! Je bent altijd zo betrokken gebleven, dat waardeer ik! Hoe gaat het met jou en je kindje? Schrijven jullie nog steeds in het januari topic?
Wat een verademing dat er zoveel herkenning is.
Natuurlijk is het ook erg dat er zoveel herkenning is, maar het helpt mij wel moet ik zeggen.
Even reageren op jullie:
Ruza, dat klopt, het is pas 14 maanden geleden. En toch ben ik er al zo mee bezig. En dat terwijl ik altijd heb gezegd dat als ik 2 kindjes zou mogen krijgen, ik er graag wat langer tussen zou willen hebben.
Maar ja, het gaat er ook niet om dat ik NU zwanger zou willen zijn, maar het uitzicht op ooit nog een zwangerschap.
Zimaja, ik heb niet echt met mijn eigen gyn hierover gesproken.
Het is nl zo dat ik direct samen werk met gynaecologen, zij zijn mijn collega's zeg maar.
Toen ik in mijn kraambed in het ziekenhuis lag kwamen ze 1 voor 1 langs en gaven allemaal hun visie (gevraagd en ongevraagd). Het komt er op neer dat ze allemaal vinden dat ik toch wel heel veel pathologie op mijn dak heb gekregen en dat voor een eventuele volgende zwangerschap zeker een goed pre-conceptioneel gesprek moet plaatsvinden.
Een goede tip hoor, om bijv een second opinion te doen. Maar de gyn die mijn bevalling heeft gedaan heeft al wel een soort van beleid verteld hoe hij het graag zou zien een volgende zwangerschap.
Een HELLP syndroom zo goed als altijd de 2e keer later in de zwangerschap dan de 1e keer. En zover zal ik nooit meer raken, want sowieso wordt er een keizersnede bij 36 weken gedaan.
Dus voor een HELLP ben ik niet meer zo bang.
Een adoptie/pleegkindje heb ik nooit echt over nagedacht. Er zijn mensen die altijd al hebben gezegd dat ze dit graag zouden willen, dat heb ik niet.
Ik denk nu niet dat ik dat wil, maar wel goed om ook over die opties na te denken.
Mijn 'voordeel' is dat ik pas 30 jaar ben, dus nog wel tijd heb om na te denken.
Giuletta, ik ga de link zo openen en lezen.
Amadea, jouw verhaal lijkt mij dus echt verschrikkelijk en was altijd mijn grootste angst.
Ik heb echt respect voor jou dat je op mijn topic reageert. Wellicht kan jij je niet voorstellen dat ik niet 'tevreden' ben met 1 kind, maar dat is invulling vanuit mijn kant.
Ik vind het heel knap om te lezen dat je zelfs de voordelen van kinderloosheid kunt zien, maar daar zal ook een hele tijd aan vooraf gegaan zijn inderdaad.
Bedankt voor je lieve reactie.
Vera, wat leuk om je hier te lezen. Vond het altijd jammer dat ons topic nooit echt van de grond kwam.
Hoe is het nu met jou?
Wat maakt voor jullie dat jullie wrs geen tweede willen? Jij had een voorliggende placenta en bloedingen als ik het goed onthouden heb, toch?
En wat je schrijft bedenk ik me ook heel vaak. Zoals ik hierboven ook tegen Amadea schrijf, dat lijkt me echt zo verschrikkelijk, geen kindjes krijgen.
Maar ik heb er wel 2, 1 in mijn hart en 1 in haar bedje, dus soms denk ik wel eens; wat zeur ik nou.
Hoe rijk ben ik! Dat helpt inderdaad goed om te relativeren. Maar ja, soms komen die emoties blijkbaar toch weer opspelen.
Alleen wordt dat hopelijk steeds minder heftig.
Jesmitsos, wat een moeilijke situatie zeg. Durf je er eindelijk voor te gaan, en dan gaat het mis.
Mijn man zei net dat we, als de tijd rijp ik voor ons allebei, nog wel met een gyn gaan praten om alles eens even op een rijtje te zetten. Dan kunnen we het daarna hopelijk beter afsluiten.
Streepjescode, wat lief! Je bent altijd zo betrokken gebleven, dat waardeer ik! Hoe gaat het met jou en je kindje? Schrijven jullie nog steeds in het januari topic?
