Zwanger
alle pijlers
Wanneer opnieuw zwanger? (overlijden kind)
zaterdag 13 oktober 2012 om 10:18
Eigenlijk spreekt de titel al voor zich.
In het voorjaar van dit jaar is ons kindje overleden een dag na de bevalling. Goede bevalling gehad, gezond kindje maar toch heeft een bacterie zijn weg in gevonden en is ons kindje na een urenlange strijd overleden.
Langzaamaan vinden wij onze weg in het verdriet en het opnieuw oppakken van het leven. Dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Maar gelukkig kunnen wij bij elkaar goed terecht.
Het verlangen naar een kind blijft, ondanks dat ons kindje niet mocht blijven leven blijven de ouderlijke gevoelens wel. En hoe! Af en toe stuiter ik tegen het plafond van de moeder gevoelens die ik niet kwijt kan.
Wij zijn tot de conclusie gekomen dat we er nog een keer voor willen gaan. Nu nog niet, maar over een poosje.
Dit maakt mij toch wel nieuwsgierig; heb je zo'n vergelijkbare situatie meegemaakt, hoe lang daarna hebben jullie besloten om er weer voor te gaan?
Het is natuurlijk voor iedereen verschillend, laat ik in elk geval aangeven dat er geen goed of fout is. Sommige zijn er al snel weer aan toe, anderen pas na jaren of helemaal nooit.
Ik besef dat ik erg herkenbaar ben met dit verhaal, laat dan ook even in het midden waar ons kindje aan is overleden. Mede daarom heb ik er voor gekozen om een andere nick aan te nemen.
Edit:Dit topic stond eerst op de pijler kinderen, maar wellicht dat hier meer zwangeren of toekomstig zwangeren zitten die hier ervaring mee hebben.
In het voorjaar van dit jaar is ons kindje overleden een dag na de bevalling. Goede bevalling gehad, gezond kindje maar toch heeft een bacterie zijn weg in gevonden en is ons kindje na een urenlange strijd overleden.
Langzaamaan vinden wij onze weg in het verdriet en het opnieuw oppakken van het leven. Dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Maar gelukkig kunnen wij bij elkaar goed terecht.
Het verlangen naar een kind blijft, ondanks dat ons kindje niet mocht blijven leven blijven de ouderlijke gevoelens wel. En hoe! Af en toe stuiter ik tegen het plafond van de moeder gevoelens die ik niet kwijt kan.
Wij zijn tot de conclusie gekomen dat we er nog een keer voor willen gaan. Nu nog niet, maar over een poosje.
Dit maakt mij toch wel nieuwsgierig; heb je zo'n vergelijkbare situatie meegemaakt, hoe lang daarna hebben jullie besloten om er weer voor te gaan?
Het is natuurlijk voor iedereen verschillend, laat ik in elk geval aangeven dat er geen goed of fout is. Sommige zijn er al snel weer aan toe, anderen pas na jaren of helemaal nooit.
Ik besef dat ik erg herkenbaar ben met dit verhaal, laat dan ook even in het midden waar ons kindje aan is overleden. Mede daarom heb ik er voor gekozen om een andere nick aan te nemen.
Edit:Dit topic stond eerst op de pijler kinderen, maar wellicht dat hier meer zwangeren of toekomstig zwangeren zitten die hier ervaring mee hebben.
anoniem_161263 wijzigde dit bericht op 26-10-2012 11:08
Reden: Edit
Reden: Edit
% gewijzigd
zaterdag 13 oktober 2012 om 12:44
quote:Solomio schreef op 13 oktober 2012 @ 12:22:
[...]
Knap van MIJ, ik ben bewust alleenstaand moeder.
Mijn volgende zwangerschap werd een miskraam, pas mijn 3e zwangerschap leidde tot een gezond kind. Die nu 14 is.
En ja, uiteraard was iedere volgende zwangerschap spannend.Ja, knap van JOU. Sorry voor de aanname, maar dat zal je vaker hebben denk ik.
[...]
Knap van MIJ, ik ben bewust alleenstaand moeder.
Mijn volgende zwangerschap werd een miskraam, pas mijn 3e zwangerschap leidde tot een gezond kind. Die nu 14 is.
En ja, uiteraard was iedere volgende zwangerschap spannend.Ja, knap van JOU. Sorry voor de aanname, maar dat zal je vaker hebben denk ik.
zaterdag 13 oktober 2012 om 16:55
Ik ken een bevriend stel die vrij snel weer zwanger zijn geworden na het overlijden van hun eerste kindje.. Later gaf zij aan dat ze tijdens de zwangerschap merkte dat ze niet echt gerouwd had om het verlies van haar eerste kindje. Beiden hadden zich gelijk weer op de nieuwe zwangerschap, nieuwe hoop gericht.
Uiteindelijk zijn zij dolgelukkig met de kleine en hebben hierin ook hun weg gevonden, met hulp.
Ik hoor in jouw verhaal terug dat je met je man over het verlies kan praten en rouwen. Dat is heel fijn en sterk van jullie beiden.
Ik hoop dat indien de tijd er voor jullie rijp voor is, het geluk aan jullie kant is en jullie ouders worden.
Uiteindelijk zijn zij dolgelukkig met de kleine en hebben hierin ook hun weg gevonden, met hulp.
Ik hoor in jouw verhaal terug dat je met je man over het verlies kan praten en rouwen. Dat is heel fijn en sterk van jullie beiden.
Ik hoop dat indien de tijd er voor jullie rijp voor is, het geluk aan jullie kant is en jullie ouders worden.
zondag 28 oktober 2012 om 13:20
quote:ikbenmoedervan schreef op 17 oktober 2012 @ 12:47:
Wat ik me nog afvroeg, dames die na 3 maanden weer gingen proberen, waren jullie niet bang om in dezelfde tijd uitgerekend te zijn?
Waarom zou je hier moeite mee hebben?
Ik weet niet hoe ik zelf hier in zou staan, want heb zelf nooit iets zo moeilijks moeten meemaken.
Sterkte met alle beslissingen die je/ jullie gaan nemen.
Wat ik me nog afvroeg, dames die na 3 maanden weer gingen proberen, waren jullie niet bang om in dezelfde tijd uitgerekend te zijn?
Waarom zou je hier moeite mee hebben?
Ik weet niet hoe ik zelf hier in zou staan, want heb zelf nooit iets zo moeilijks moeten meemaken.
Sterkte met alle beslissingen die je/ jullie gaan nemen.
zondag 28 oktober 2012 om 13:34
Wij zijn in oktober vorig jaar voor het eerst papa en mama geworden na zeven maanden zwangerschap. Enkele dagen na haar geboorte is ons dochtertje even onverwacht overleden... Ik heb een keizersnede gehad en andere mysterieuze lichamelijke klachten, waardoor werd aangeraden zes maanden te wachten. We wilden eigenlijk direct wel weer, maar ik ben blij dat we moesten wachten. Ik ben nu verder in het verwerkingsproces, rustiger en weer meer geland in het 'normale' leven. Wel is het gevoel van lege armen en overal baby's om ons heen alleen maar sterker (en soms pijnlijker) geworden.
Na acht maanden was ik weer zwanger en ik ben in februari 2013 uitgerekend... Mentaal gaat het op zich goed, hoewel de zorgen en angsten wel regelmatig op de voorgrond staan. De weken gaan langzaam voorbij. Helaas is mijn lichaam daarbij een (zwangerschaps)wrak, waardoor ik eigenlijk niks kan en noodgedwongen ben gestopt met werken. Ook word ik over een aantal weken preventief opgenomen in het ziekenhuis. Al met al een zware weg, maar de wens is groter dan de angst, om maar een cliché erin te gooien.
Na acht maanden was ik weer zwanger en ik ben in februari 2013 uitgerekend... Mentaal gaat het op zich goed, hoewel de zorgen en angsten wel regelmatig op de voorgrond staan. De weken gaan langzaam voorbij. Helaas is mijn lichaam daarbij een (zwangerschaps)wrak, waardoor ik eigenlijk niks kan en noodgedwongen ben gestopt met werken. Ook word ik over een aantal weken preventief opgenomen in het ziekenhuis. Al met al een zware weg, maar de wens is groter dan de angst, om maar een cliché erin te gooien.
zondag 28 oktober 2012 om 13:34
quote:Galadriel schreef op 28 oktober 2012 @ 13:20:
[...]
Waarom zou je hier moeite mee hebben?
Ons kind heeft een geboorte- en sterfdag, stel dat onze 2e op dezelfde dag geboren zal worden of op de sterfdag dan lijkt het me zo dubbel voor alle verjaardagen die er aankomen.
Nu zit er bij ons sowieso langere tijd tussen, want we zijn niet na 3 maanden begonnen maar ik vroeg me af hoe anderen dat ervaren.
[...]
Waarom zou je hier moeite mee hebben?
Ons kind heeft een geboorte- en sterfdag, stel dat onze 2e op dezelfde dag geboren zal worden of op de sterfdag dan lijkt het me zo dubbel voor alle verjaardagen die er aankomen.
Nu zit er bij ons sowieso langere tijd tussen, want we zijn niet na 3 maanden begonnen maar ik vroeg me af hoe anderen dat ervaren.
zondag 28 oktober 2012 om 13:54
quote:Frahim schreef op 28 oktober 2012 @ 13:34:
Wij zijn in oktober vorig jaar voor het eerst papa en mama geworden na zeven maanden zwangerschap. Enkele dagen na haar geboorte is ons dochtertje even onverwacht overleden... Ik heb een keizersnede gehad en andere mysterieuze lichamelijke klachten, waardoor werd aangeraden zes maanden te wachten. We wilden eigenlijk direct wel weer, maar ik ben blij dat we moesten wachten. Ik ben nu verder in het verwerkingsproces, rustiger en weer meer geland in het 'normale' leven. Wel is het gevoel van lege armen en overal baby's om ons heen alleen maar sterker (en soms pijnlijker) geworden.
Dit gevoel herken ik wel, aan de ene kant wordt het leven weer normaler, aan de andere kant heb ik nu vaker momenten dat ik in tranen kan uitbarsten om het zo maar te zeggen. Vooral verjaardagen e.d. vind ik moeilijker worden want je wordt vaker genegeerd of niet aangesproken. Vervelend vind ik dat.
Na acht maanden was ik weer zwanger en ik ben in februari 2013 uitgerekend... Mentaal gaat het op zich goed, hoewel de zorgen en angsten wel regelmatig op de voorgrond staan. De weken gaan langzaam voorbij. Helaas is mijn lichaam daarbij een (zwangerschaps)wrak, waardoor ik eigenlijk niks kan en noodgedwongen ben gestopt met werken. Ook word ik over een aantal weken preventief opgenomen in het ziekenhuis. Al met al een zware weg, maar de wens is groter dan de angst, om maar een cliché erin te gooien.Gefeliciteerd. Maar ik snap dat het moeilijk is. Dat is ook iets waar ik vreselijk tegenop zie. Dat je banger bent dat het verkeerd gaat, zoiets. Je bent nu opeens nog bewuster van alles wat fout kan gaan lijkt het wel. Heel veel sterkte de komende tijd. Ondanks alles zal je vast ook wel genieten.
Wij zijn in oktober vorig jaar voor het eerst papa en mama geworden na zeven maanden zwangerschap. Enkele dagen na haar geboorte is ons dochtertje even onverwacht overleden... Ik heb een keizersnede gehad en andere mysterieuze lichamelijke klachten, waardoor werd aangeraden zes maanden te wachten. We wilden eigenlijk direct wel weer, maar ik ben blij dat we moesten wachten. Ik ben nu verder in het verwerkingsproces, rustiger en weer meer geland in het 'normale' leven. Wel is het gevoel van lege armen en overal baby's om ons heen alleen maar sterker (en soms pijnlijker) geworden.
Dit gevoel herken ik wel, aan de ene kant wordt het leven weer normaler, aan de andere kant heb ik nu vaker momenten dat ik in tranen kan uitbarsten om het zo maar te zeggen. Vooral verjaardagen e.d. vind ik moeilijker worden want je wordt vaker genegeerd of niet aangesproken. Vervelend vind ik dat.
Na acht maanden was ik weer zwanger en ik ben in februari 2013 uitgerekend... Mentaal gaat het op zich goed, hoewel de zorgen en angsten wel regelmatig op de voorgrond staan. De weken gaan langzaam voorbij. Helaas is mijn lichaam daarbij een (zwangerschaps)wrak, waardoor ik eigenlijk niks kan en noodgedwongen ben gestopt met werken. Ook word ik over een aantal weken preventief opgenomen in het ziekenhuis. Al met al een zware weg, maar de wens is groter dan de angst, om maar een cliché erin te gooien.Gefeliciteerd. Maar ik snap dat het moeilijk is. Dat is ook iets waar ik vreselijk tegenop zie. Dat je banger bent dat het verkeerd gaat, zoiets. Je bent nu opeens nog bewuster van alles wat fout kan gaan lijkt het wel. Heel veel sterkte de komende tijd. Ondanks alles zal je vast ook wel genieten.
zondag 28 oktober 2012 om 14:16
Lang geleden werd ons zoontje doodgeboren t.g.v. trombose in de navelstreng. Wij konden goed samen erover praten en ook met vrienden en familie en ons verdriet goed verwerken.Ik herken heel goed wat je zegt over die moedergevoelens die je hebt. Die had ik ook en ik had ook een grote wens om zo snel mogelijk weer zwanger te zijn. Het scheelde wel dat ik een prima zwangerschap gehad had en dat het heel onwaarschijnlijk geacht werd dat ons hetzelfde nog eens zou overkomen.
Binnen een jaar na onze zoon werd onze oudste dochter geboren. De zwangerschap was heel spannend natuurlijk, je durft er pas echt in te geloven als het kindje op je buik ligt. Maar we hebben er nooit spijt van gehad dat we er zo snel weer voor waren gegaan en ik heb niet het gevoel dat het ten koste is gegaan van het rouwen of het verwerkingsproces.
Later hebben we nog twee dochters gekregen en pas bij de laatste zwangerschap, de vierde dus, werd het weer wat onbezorgder en had ik meer vertrouwen. Onze derde heb ik ook altijd meer als toegift of cadeautje gezien.
Sterkte met beslissen, volg je hart!
Binnen een jaar na onze zoon werd onze oudste dochter geboren. De zwangerschap was heel spannend natuurlijk, je durft er pas echt in te geloven als het kindje op je buik ligt. Maar we hebben er nooit spijt van gehad dat we er zo snel weer voor waren gegaan en ik heb niet het gevoel dat het ten koste is gegaan van het rouwen of het verwerkingsproces.
Later hebben we nog twee dochters gekregen en pas bij de laatste zwangerschap, de vierde dus, werd het weer wat onbezorgder en had ik meer vertrouwen. Onze derde heb ik ook altijd meer als toegift of cadeautje gezien.
Sterkte met beslissen, volg je hart!
zondag 28 oktober 2012 om 15:40
De zwangerschap an sich was best goed, de bevalling ook maar daarna is het fout gegaan.
Ons kind lag heerlijk bij mij op de buik en na een poosje bleek het zuurstofgehalte lager te worden. Toen is het balletje gaan rollen en is ons kindje steeds zieker geworden en uiteindelijk overleden.
Maar als zoiets gebeurd hoor je om je heen steeds meer van dit soort verhalen, met name van mensen een
generatie ouder dan ons.dat maakt ook dat ik benieuwd ben naar andere mensen die dit hebben meegemaakt.
Een nieuwe zwangerschap lijkt me heel eng, maar de bevalling en de eerste uren daarna nog veel enger. Maar goed, eerst maar eens kijken of een nieuwe zwangerschap ons is gegund.
Ons kind lag heerlijk bij mij op de buik en na een poosje bleek het zuurstofgehalte lager te worden. Toen is het balletje gaan rollen en is ons kindje steeds zieker geworden en uiteindelijk overleden.
Maar als zoiets gebeurd hoor je om je heen steeds meer van dit soort verhalen, met name van mensen een
generatie ouder dan ons.dat maakt ook dat ik benieuwd ben naar andere mensen die dit hebben meegemaakt.
Een nieuwe zwangerschap lijkt me heel eng, maar de bevalling en de eerste uren daarna nog veel enger. Maar goed, eerst maar eens kijken of een nieuwe zwangerschap ons is gegund.
