Zwanger
alle pijlers
Wel of niet gaan voor een derde kindje?
zaterdag 23 augustus 2014 om 10:17
Hoi allemaal,
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
zondag 24 augustus 2014 om 09:19
Ik las ergens dat hun derde een verrijking is, zo zien wij het ook. Onze oudste was 5 toen nummer 3 werd geboren. Zij heeft de dag dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis de hele dag op een stoel naast de kinderwagen gezeten, kijkend naar haar zusje. Apetrots. Wij zeggen regelmatig tegen elkaar dat we zo blij zijn dat we destijds voor ja zijn gegaan.
Tussen 1 en 2 zit drieeneenhalf jaar, tussen 2 en 3 anderhalf jaar. Wij hebben 3 meisjes.
Gisteren zei ik nog tegen iemand dat het wel zo is dat de ontwikkeling van nummer 3 heel snel gaat. Opeens hebben ze tanden, kruipen ze en he, gaat ze nu ook al zelf staan? Je hebt minder tijd om dat bewust mee te maken omdat er al 2 zijn.
Tussen 1 en 2 zit drieeneenhalf jaar, tussen 2 en 3 anderhalf jaar. Wij hebben 3 meisjes.
Gisteren zei ik nog tegen iemand dat het wel zo is dat de ontwikkeling van nummer 3 heel snel gaat. Opeens hebben ze tanden, kruipen ze en he, gaat ze nu ook al zelf staan? Je hebt minder tijd om dat bewust mee te maken omdat er al 2 zijn.
zondag 24 augustus 2014 om 12:58
NYC natuurlijk was het voor mij bij de eerste zwangerschap ook gelijk een kindje. Toch was het gevoel bij de volgende zwangerschappen veel heviger. Alsof het moeder gevoel al optimaal ontwikkeld is door de oudste en je dus beter beseft hoe 'kostbaar' het is.
Het gevoel dat het niet completer kan dan dit had ik niet na de eerste. Misschien omdat ik altijd al de wens had voor meer kinderen. Eigenlijk was het besluit gelijk na de eerste ook voor de tweede te gaan als vooraf genomen. Heb enkel drie maanden gewacht omdat de eerste met een keizersnede geboren was maar daarna was het gelijk raak. Ook na de jongste stond ik nog open voor nog een kindje. Maar ik was inmiddels de 40 gepasseerd, man vond het ook wel goed zo dus daar heb ik me bij neergelegd.
Maar eerste kleinkind kan ieder moment geboren worden dus we gaan aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
Het gevoel dat het niet completer kan dan dit had ik niet na de eerste. Misschien omdat ik altijd al de wens had voor meer kinderen. Eigenlijk was het besluit gelijk na de eerste ook voor de tweede te gaan als vooraf genomen. Heb enkel drie maanden gewacht omdat de eerste met een keizersnede geboren was maar daarna was het gelijk raak. Ook na de jongste stond ik nog open voor nog een kindje. Maar ik was inmiddels de 40 gepasseerd, man vond het ook wel goed zo dus daar heb ik me bij neergelegd.
Maar eerste kleinkind kan ieder moment geboren worden dus we gaan aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
zondag 24 augustus 2014 om 13:48
Kinderen krijg je , die neem je niet. En al helemaal niet om het leeftijdsverschil te gaan bepalen. Dat is iets waar we niet echt invloed op hebben. Als je zegt , niet meer dan 2 jaar ertussen , dan is het nog maar afwachten of het ook lukt. Weet heel zeker, dat als je echt nog zwanger mag worden , dat zeker je oudste, het geweldig gaat vinden, geloof me. Die gaat je helpen met van alles en nog wat. Is gewoon geweldig hoe die kinderen dan meeleven met moeders. Het is echt een verrijking erbij. En die beren op de weg , die zij er ineens niet meer als blijkt dat je zwanger bent, en al helemaal niet meer als de kleine er zou zijn.
zondag 24 augustus 2014 om 14:03
zondag 24 augustus 2014 om 14:13
quote:jo-elise schreef op 24 augustus 2014 @ 13:48:
Weet heel zeker, dat als je echt nog zwanger mag worden , dat zeker je oudste, het geweldig gaat vinden, geloof me. Die gaat je helpen met van alles en nog wat.Dat is niet vanzelfsprekend hoor! Toen mijn oom en tante met 'n baby kwamen toen ik 4 was, toen heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik hoopte dat ik geen broertje/zusje zou krijgen. Gelukkig hadden mijn ouders bewust voor 1 kind gekozen, dus ik had geluk, maar ik had echt 'n hekel aan kinderen jonger dan mijzelf, dus zou echt niet blij zijn geworden met zo'n jengelkind, laat staan dat ik zou willen meehelpen!
Weet heel zeker, dat als je echt nog zwanger mag worden , dat zeker je oudste, het geweldig gaat vinden, geloof me. Die gaat je helpen met van alles en nog wat.Dat is niet vanzelfsprekend hoor! Toen mijn oom en tante met 'n baby kwamen toen ik 4 was, toen heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik hoopte dat ik geen broertje/zusje zou krijgen. Gelukkig hadden mijn ouders bewust voor 1 kind gekozen, dus ik had geluk, maar ik had echt 'n hekel aan kinderen jonger dan mijzelf, dus zou echt niet blij zijn geworden met zo'n jengelkind, laat staan dat ik zou willen meehelpen!
zondag 24 augustus 2014 om 14:15
quote:baukje schreef op 24 augustus 2014 @ 12:58:
Ook na de jongste stond ik nog open voor nog een kindje. Maar ik was inmiddels de 40 gepasseerd, man vond het ook wel goed zo dus daar heb ik me bij neergelegd.Je bent toch geen wandelende baarmoeder? Jezus zeg, als je man je niet had afgeremd was je blijven baren? Je had beter in grootmoederstijd kunnen leven, toen kon je 'n heel elftal op de wereld zetten zonder daar raar op aangekeken te worden.
Ook na de jongste stond ik nog open voor nog een kindje. Maar ik was inmiddels de 40 gepasseerd, man vond het ook wel goed zo dus daar heb ik me bij neergelegd.Je bent toch geen wandelende baarmoeder? Jezus zeg, als je man je niet had afgeremd was je blijven baren? Je had beter in grootmoederstijd kunnen leven, toen kon je 'n heel elftal op de wereld zetten zonder daar raar op aangekeken te worden.
zondag 24 augustus 2014 om 15:28
quote:jo-elise schreef op 24 augustus 2014 @ 13:48:
Kinderen krijg je , die neem je niet. En al helemaal niet om het leeftijdsverschil te gaan bepalen. Dat is iets waar we niet echt invloed op hebben. Als je zegt , niet meer dan 2 jaar ertussen , dan is het nog maar afwachten of het ook lukt. Weet heel zeker, dat als je echt nog zwanger mag worden , dat zeker je oudste, het geweldig gaat vinden, geloof me. Die gaat je helpen met van alles en nog wat. Is gewoon geweldig hoe die kinderen dan meeleven met moeders. Het is echt een verrijking erbij. En die beren op de weg , die zij er ineens niet meer als blijkt dat je zwanger bent, en al helemaal niet meer als de kleine er zou zijn.
Nouuu... daar ben ik het dus niet mee eens... Dat je het niet 100% in de hand hebt op welk moment je de kinderen plant dat klopt, want op het moment dat je ervoor wil gaan (of dat nou de eerste of de zesde is) is het ook maar de vraag of het meteen lukt. Maar als je er per se niet minder dan 2 jaar tussen wil hebben kun je er met ac wel voor zorgen dat het niet gebeurt.
En of een oudste het per se leuk vindt of er een tweede komt? Dat hangt toch helemaal van het karakter van je kind af? Ik betwijfel dat echt ten zeerste. Een (jong) kind kan toch ook best gehecht zijn aan privacy, rust, alle aandacht voor hem of haar zelf? Niet dat dit niet de énige reden is om niet aan een tweede of derde te beginnen. Er zijn mensen die dolgelukkig zijn dat ze enigst kind zijn en er zijn enigstkinderen die zeggen 'had ik maar een broertje of zusje gehad'. Maar vaak als ze hun achtergrond dan schetsen dan klinkt het ook eerder als gewoon een saaie of hele sobere jeugd. Ik verwacht niet dat mijn zoon een sobere jeugd zal krijgen, of er nu wel of geen broertje of zusje komt...
Soms lees je ook verhalen over dat ouders hun peuter of kleuter slechter gaan verdragen als er een baby komt. Daarop gaat dat kind dan weer op een negatieve manier aandacht vragen, want eerst was hij/zij alles en nu zijn papa of mama ineens druk met de baby. Dat is toch ook wel een beetje zielig?
Kinderen krijg je , die neem je niet. En al helemaal niet om het leeftijdsverschil te gaan bepalen. Dat is iets waar we niet echt invloed op hebben. Als je zegt , niet meer dan 2 jaar ertussen , dan is het nog maar afwachten of het ook lukt. Weet heel zeker, dat als je echt nog zwanger mag worden , dat zeker je oudste, het geweldig gaat vinden, geloof me. Die gaat je helpen met van alles en nog wat. Is gewoon geweldig hoe die kinderen dan meeleven met moeders. Het is echt een verrijking erbij. En die beren op de weg , die zij er ineens niet meer als blijkt dat je zwanger bent, en al helemaal niet meer als de kleine er zou zijn.
Nouuu... daar ben ik het dus niet mee eens... Dat je het niet 100% in de hand hebt op welk moment je de kinderen plant dat klopt, want op het moment dat je ervoor wil gaan (of dat nou de eerste of de zesde is) is het ook maar de vraag of het meteen lukt. Maar als je er per se niet minder dan 2 jaar tussen wil hebben kun je er met ac wel voor zorgen dat het niet gebeurt.
En of een oudste het per se leuk vindt of er een tweede komt? Dat hangt toch helemaal van het karakter van je kind af? Ik betwijfel dat echt ten zeerste. Een (jong) kind kan toch ook best gehecht zijn aan privacy, rust, alle aandacht voor hem of haar zelf? Niet dat dit niet de énige reden is om niet aan een tweede of derde te beginnen. Er zijn mensen die dolgelukkig zijn dat ze enigst kind zijn en er zijn enigstkinderen die zeggen 'had ik maar een broertje of zusje gehad'. Maar vaak als ze hun achtergrond dan schetsen dan klinkt het ook eerder als gewoon een saaie of hele sobere jeugd. Ik verwacht niet dat mijn zoon een sobere jeugd zal krijgen, of er nu wel of geen broertje of zusje komt...
Soms lees je ook verhalen over dat ouders hun peuter of kleuter slechter gaan verdragen als er een baby komt. Daarop gaat dat kind dan weer op een negatieve manier aandacht vragen, want eerst was hij/zij alles en nu zijn papa of mama ineens druk met de baby. Dat is toch ook wel een beetje zielig?
zondag 24 augustus 2014 om 17:21
Nee, ik vind het niet zielig,
Vanzelfsprekend moet je dingen doseren als ouders.
Maar ik vind het zeker niet per definitie zielig als een kind tijd en aandacht moet leren delen met broertjes of zusjes.
In mijn optiek is dat juist gezond (waarmee ik weer niet wil zeggen dat enig kind zijn ongezond is
)
Vanzelfsprekend moet je dingen doseren als ouders.
Maar ik vind het zeker niet per definitie zielig als een kind tijd en aandacht moet leren delen met broertjes of zusjes.
In mijn optiek is dat juist gezond (waarmee ik weer niet wil zeggen dat enig kind zijn ongezond is
)
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 24 augustus 2014 om 18:31
quote:elninjoo schreef op 24 augustus 2014 @ 14:15:
[...]
Je bent toch geen wandelende baarmoeder? Jezus zeg, als je man je niet had afgeremd was je blijven baren? Je had beter in grootmoederstijd kunnen leven, toen kon je 'n heel elftal op de wereld zetten zonder daar raar op aangekeken te worden.
Nou nee toen was er nog geen wasmachine en was het niet gebruikelijk dat vrouwen ook gewoon de kost verdienden. Dus dan liever in de tijd van nu met mensen die me raar aankijken.
Overigens laat er geen misverstand over staan, het zwanger zijn en baren is nooit een hobby van me geweest hoor. Het ging mij echt om het resultaat.
[...]
Je bent toch geen wandelende baarmoeder? Jezus zeg, als je man je niet had afgeremd was je blijven baren? Je had beter in grootmoederstijd kunnen leven, toen kon je 'n heel elftal op de wereld zetten zonder daar raar op aangekeken te worden.
Nou nee toen was er nog geen wasmachine en was het niet gebruikelijk dat vrouwen ook gewoon de kost verdienden. Dus dan liever in de tijd van nu met mensen die me raar aankijken.
Overigens laat er geen misverstand over staan, het zwanger zijn en baren is nooit een hobby van me geweest hoor. Het ging mij echt om het resultaat.
zondag 24 augustus 2014 om 18:35
quote:elninjoo schreef op 24 augustus 2014 @ 14:13:
[...]
Dat is niet vanzelfsprekend hoor! Toen mijn oom en tante met 'n baby kwamen toen ik 4 was, toen heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik hoopte dat ik geen broertje/zusje zou krijgen. Gelukkig hadden mijn ouders bewust voor 1 kind gekozen, dus ik had geluk, maar ik had echt 'n hekel aan kinderen jonger dan mijzelf, dus zou echt niet blij zijn geworden met zo'n jengelkind, laat staan dat ik zou willen meehelpen!
En wie weet hoe anders jij geweest was als je wel een kleiner broertje of zusje had gehad. Dat weet ik niet , dat weet jij niet , dat zullen we nooit te weten komen. Maar dus ook niet hoe jij het uiteindelijk had ervaren.
Want broers en zussen hebben een grote invloed op je leven zeker in je jeugdjaren.
[...]
Dat is niet vanzelfsprekend hoor! Toen mijn oom en tante met 'n baby kwamen toen ik 4 was, toen heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik hoopte dat ik geen broertje/zusje zou krijgen. Gelukkig hadden mijn ouders bewust voor 1 kind gekozen, dus ik had geluk, maar ik had echt 'n hekel aan kinderen jonger dan mijzelf, dus zou echt niet blij zijn geworden met zo'n jengelkind, laat staan dat ik zou willen meehelpen!
En wie weet hoe anders jij geweest was als je wel een kleiner broertje of zusje had gehad. Dat weet ik niet , dat weet jij niet , dat zullen we nooit te weten komen. Maar dus ook niet hoe jij het uiteindelijk had ervaren.
Want broers en zussen hebben een grote invloed op je leven zeker in je jeugdjaren.
zondag 24 augustus 2014 om 18:42
Kinderen neem je niet, die krijg je? Ook zulke lariekoek, je neemt wel een kind. Die keuze is bewust. Natuurlijk moet je daarin een behoorlijk aantal factoren mee hebben, maar krijgen impliceert een zeker "overkomen" waarop je geen invloed hebt en dat is niet het geval.
Bovendien ben je ook aardig op leeftijd toch? Stel dat er wat mis is met het kind, wil je dat risico ervoor lopen?
Bovendien ben je ook aardig op leeftijd toch? Stel dat er wat mis is met het kind, wil je dat risico ervoor lopen?
zondag 24 augustus 2014 om 18:42
Ik kan me voorstellen dat het beklemmend gaat voelen als alles altijd alleen maar om jou zelf draait. Leren delen ook in aandacht is voor een ieder belangrijk. En daar hoef je geen broertjes of zusjes voor te hebben hoor, dat kan ook op andere manieren. Echter als je ouders hebt die al hun niet waargemaakte dromen of hun idealen op hun nageslacht storten ben je als enig kind wel extra de klos.
Maar een peuter of kleuter slechter verdragen door de komst van een baby daar geloof ik net in. Die zelfde ouders hadden waarschijnlijk zonder baby net zo goed op een bepaalde leeftijd met hun kind in conflict geraakt.
Maar een peuter of kleuter slechter verdragen door de komst van een baby daar geloof ik net in. Die zelfde ouders hadden waarschijnlijk zonder baby net zo goed op een bepaalde leeftijd met hun kind in conflict geraakt.
zondag 24 augustus 2014 om 18:48
quote:Justmaartje123 schreef op 24 augustus 2014 @ 18:38:
Net als met puppies; ze blijven niet klein hoor. Ik zeg nee, 2 is zat. We moeten ons eens gaan realiseren dat er teveel mensen op deze wereld zijn. Wat voegt dat nou nog toe, een derde kind? Je hebt het nu toch meegemaakt. Snap daar helemaal niets van.
Met dit uitgangspunt hoe wil je dan twee kinderen wel goedpraten. Of je nu bewust kiest voor geen kinderen of voor tien kinderen, het zijn altijd egoïstische overwegingen. En met een gezonde dosis egoïsme is niets mis. Probleem zou pas zijn als je kinderen zou nemen uit andere overwegingen dan dat je ze gewoon heel erg graag wil.
En wat heeft to meegemaakt. Het gaat toch niet om de zwangerschap/bevalling/babytijd het gaat om een nieuw leven dat uniek is, en nee dat eventueel volgende unieke leven heeft to nog niet meegemaakt.
En gelukkig blijven ze niet klein. Ooit dacht is wel een echte baby moeder te zijn. Maar geloof me pubers zijn zoveel leuker.
Net als met puppies; ze blijven niet klein hoor. Ik zeg nee, 2 is zat. We moeten ons eens gaan realiseren dat er teveel mensen op deze wereld zijn. Wat voegt dat nou nog toe, een derde kind? Je hebt het nu toch meegemaakt. Snap daar helemaal niets van.
Met dit uitgangspunt hoe wil je dan twee kinderen wel goedpraten. Of je nu bewust kiest voor geen kinderen of voor tien kinderen, het zijn altijd egoïstische overwegingen. En met een gezonde dosis egoïsme is niets mis. Probleem zou pas zijn als je kinderen zou nemen uit andere overwegingen dan dat je ze gewoon heel erg graag wil.
En wat heeft to meegemaakt. Het gaat toch niet om de zwangerschap/bevalling/babytijd het gaat om een nieuw leven dat uniek is, en nee dat eventueel volgende unieke leven heeft to nog niet meegemaakt.
En gelukkig blijven ze niet klein. Ooit dacht is wel een echte baby moeder te zijn. Maar geloof me pubers zijn zoveel leuker.
zondag 24 augustus 2014 om 18:59
quote:dufty schreef op 23 augustus 2014 @ 18:17:
Wat fijn om jullie berichten te lezen. Ik kan me zowel in de voors als in de tegens vinden. Dat maakt het er niet makkelijker op
Het leeftijdsverschil tussen mijn jongste van nu 5 en een eventueel derde kind vind ik nieteens zo gek groot, maar het verschil tussen mijn oudste juist weer wel, zij is nu 8. Aan de andere kant scheel ik ook 8 jaar met mijn broertje en heb dat nooit als vervelend ervaren, maar misschien was dat voor hem wel zo. Nu we allemaal volwassen zijn denk ik dat zowel ik als mijn oudste broer het meeste hebben met het nakomertje
Qua huis en financieen maak ik me geen zorgen. We wonen groot, hebben een kamer over en qua auto moet het ook lukken. Maar vooral het opgeven van mijn huidige vrijheid vind ik het lastigst. Want inderdaad, iemand schreef het al, het leven van mijn 2 kinderen staat ook on hold als er een derde kindje komt, alle uitjes en vakanties die we nu hebben zullen dan een stuk minder worden. Aan de andere kant, hoe gezellig is zon klein hummeltje erbij, lekker thuis zijn de eerste periode is ook niet heel erg, ik denk dat ze blij zijn dat ze eens niet de hort op hoeven
Maarja. Diepe diepe zucht. Twijfel lijkt me geen goede basis om tot zo'n grote beslissing te komen...
Ik heb nog niet alles gelezen maar toch. Wij zijn er voor gegaan en ik ben nog oudr dan jij. De mijne zijn 6 en 3 en ze zijn echt helemaal weg van hun zusje. Wat slapeloze nachten betreft hebben we dit keer echt geluk gehad want ze is een modelbaby. Daar hebben we niets voor hoeven doen.
Het idd wel een stuk drukker en soms denk ik ook, wat zou het toch relaxead zijn als we er maar twee hebben, maar het is echt heel leuk.
Wat fijn om jullie berichten te lezen. Ik kan me zowel in de voors als in de tegens vinden. Dat maakt het er niet makkelijker op
Het leeftijdsverschil tussen mijn jongste van nu 5 en een eventueel derde kind vind ik nieteens zo gek groot, maar het verschil tussen mijn oudste juist weer wel, zij is nu 8. Aan de andere kant scheel ik ook 8 jaar met mijn broertje en heb dat nooit als vervelend ervaren, maar misschien was dat voor hem wel zo. Nu we allemaal volwassen zijn denk ik dat zowel ik als mijn oudste broer het meeste hebben met het nakomertje Qua huis en financieen maak ik me geen zorgen. We wonen groot, hebben een kamer over en qua auto moet het ook lukken. Maar vooral het opgeven van mijn huidige vrijheid vind ik het lastigst. Want inderdaad, iemand schreef het al, het leven van mijn 2 kinderen staat ook on hold als er een derde kindje komt, alle uitjes en vakanties die we nu hebben zullen dan een stuk minder worden. Aan de andere kant, hoe gezellig is zon klein hummeltje erbij, lekker thuis zijn de eerste periode is ook niet heel erg, ik denk dat ze blij zijn dat ze eens niet de hort op hoeven
Maarja. Diepe diepe zucht. Twijfel lijkt me geen goede basis om tot zo'n grote beslissing te komen...
Ik heb nog niet alles gelezen maar toch. Wij zijn er voor gegaan en ik ben nog oudr dan jij. De mijne zijn 6 en 3 en ze zijn echt helemaal weg van hun zusje. Wat slapeloze nachten betreft hebben we dit keer echt geluk gehad want ze is een modelbaby. Daar hebben we niets voor hoeven doen.
Het idd wel een stuk drukker en soms denk ik ook, wat zou het toch relaxead zijn als we er maar twee hebben, maar het is echt heel leuk.
zondag 24 augustus 2014 om 19:03
quote:TessTan schreef op 23 augustus 2014 @ 22:20:
[...]
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
Maarrrr.... Het is geweldig om die oudsten met hun kleine zusje te zien. Die jongste is wel echt een verrijking van ons gezin.Ha Tess, hier ook. De grote vakantie was wel even minder moment! Ben het alweer vergeten
[...]
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
Maarrrr.... Het is geweldig om die oudsten met hun kleine zusje te zien. Die jongste is wel echt een verrijking van ons gezin.Ha Tess, hier ook. De grote vakantie was wel even minder moment! Ben het alweer vergeten
zondag 24 augustus 2014 om 19:45
quote:baukje schreef op 24 augustus 2014 @ 18:35:
[...]
En wie weet hoe anders jij geweest was als je wel een kleiner broertje of zusje had gehad. Dat weet ik niet , dat weet jij niet , dat zullen we nooit te weten komen. Maar dus ook niet hoe jij het uiteindelijk had ervaren.
Want broers en zussen hebben een grote invloed op je leven zeker in je jeugdjaren.Waarschijnlijk was ik dan ontspoord in mijn jeugd. Ik zocht nu in mijn jeugd altijd al mijn eigen plekje en zat vaker op m'n eigen kamer dan bij m'n ouders (vonden zij overigens erg jammer) Als ik dan een of andere sibling had gehad die het had gewaagd me dan te storen om te komen zieken omdat ie aandacht wilde, dan was ik het huis uitgevlucht en wie weet wat er dan van me terecht was gekomen. Ik ben niet zo'n mensen-mens, dat is mijn aard. Ik geloof dan ook meer in nature dan in nurture.
[...]
En wie weet hoe anders jij geweest was als je wel een kleiner broertje of zusje had gehad. Dat weet ik niet , dat weet jij niet , dat zullen we nooit te weten komen. Maar dus ook niet hoe jij het uiteindelijk had ervaren.
Want broers en zussen hebben een grote invloed op je leven zeker in je jeugdjaren.Waarschijnlijk was ik dan ontspoord in mijn jeugd. Ik zocht nu in mijn jeugd altijd al mijn eigen plekje en zat vaker op m'n eigen kamer dan bij m'n ouders (vonden zij overigens erg jammer) Als ik dan een of andere sibling had gehad die het had gewaagd me dan te storen om te komen zieken omdat ie aandacht wilde, dan was ik het huis uitgevlucht en wie weet wat er dan van me terecht was gekomen. Ik ben niet zo'n mensen-mens, dat is mijn aard. Ik geloof dan ook meer in nature dan in nurture.
zondag 24 augustus 2014 om 20:01
Maar Elninjoo, dat is dus een toevalsfactor (en voor jou een geluksfactor) maar dat wisten jouw ouders dus nog niet, toen jij een half jaar, een jaar, twee jaar oud was. Ik ken ook mensen die zeggen: "ik ben opgegroeid als enig kind maar ik had zooo graag een broer of zus gehad" en ik vind het dus heel lastig welke kant mijn zoon op zal gaan als hij enig kind blijft. Blij dat hij alleen is en genoeg ruimte of juist heel eenzaam. Zoiets kun je zo moeilijk inschatten!
Daarom wachten we maar tot die moedergevoelens komen zoals ze voelden als vóór zoon op komst was, en als die niet komen dan blijft hij dus alleen. Overigens hebben we daarnaast ook gewoon ieder onze rationele bezwaren en die vind ik ook heel moeilijk te negeren. (We hebben allebei ook nog eens andere bezwaren dus helemaal lastig!)
Daarom wachten we maar tot die moedergevoelens komen zoals ze voelden als vóór zoon op komst was, en als die niet komen dan blijft hij dus alleen. Overigens hebben we daarnaast ook gewoon ieder onze rationele bezwaren en die vind ik ook heel moeilijk te negeren. (We hebben allebei ook nog eens andere bezwaren dus helemaal lastig!)
zondag 24 augustus 2014 om 20:08
Als je kind genoeg mogelijkheden krijgt om naar believen vriendjes mee naar huis te nemen/te gaan spelen en op clubs te gaan, dan komt ie niets te kort qua leeftijdgenoten om mee op te groeien. En het is dan heerlijk thuiskomen in je eigen kamertje waar je niet meer gestoord wordt door je speelmaatjes omdat zij ook weer gewoon naar huis zijn.
zondag 24 augustus 2014 om 20:52
Ja dat lijkt mij dus ook... Ik durf die stap dus gewoon (nog?) niet aan en misschien wel nooit. Het lijkt me voor een kind gewoon zo fijn dat ie weet wat ie heeft. Zijn ouders en zijn eigen ruimte. Behoefte aan veel gezelschap? Dan vaak vrienden over de vloer en zo niet: dan dus ook de vrijheid om alléén te kunnen zijn. Je hebt dan tenminste een keuze en met een broer of zus heb je dat niet. Misschien zit die wel keiharde muziek op de kamer naast je te draaien of is het een huilie die elke avond aan tafel zijn of haar depressieve verhalen kwijt moet. Dat hoeft natuurlijk niet, het kan best ook wel leuk zijn misschien, maar dat kan ik niet garanderen en dat vind ik dus heel moeilijk.
zondag 24 augustus 2014 om 20:59
Maar je kunt nu niet eenmaal garanderen dat alles in een kinds zijn leven leuk is NYC. Als je zoon straks puber is zal hij zeker en vast periodes hebben dat hij jullie ook helemaal niet leuk vind bijvoorbeeld. Soms hoort het er bij.
Ik heb zeker niet altijd een leuke tijd gehad met mijn broers, zeker niet met de oudste, maar ik vind de balans nu we groot zijn echt in het positieve slaan.
We zijn geen types die wekelijks op elkaars stoep staan, maar ze zijn er wel, als het nodig is. Ik vind het echt en toegevoegde waarde, ook met het oog op de baby in mijn buik. en de band die hij zal hebben met zijn ooms.
Ik heb zeker niet altijd een leuke tijd gehad met mijn broers, zeker niet met de oudste, maar ik vind de balans nu we groot zijn echt in het positieve slaan.
We zijn geen types die wekelijks op elkaars stoep staan, maar ze zijn er wel, als het nodig is. Ik vind het echt en toegevoegde waarde, ook met het oog op de baby in mijn buik. en de band die hij zal hebben met zijn ooms.
zondag 24 augustus 2014 om 21:04
Pfff wat een redenaties zeg. Misschien neemt je kind t je later wel kwalijk dat hij alleen is gebleven.
En dat het leven on hold staat slaat ook nergens op. Als we iets doen wat de jongste nog niet kan zoeken we een oppas. En verder leren ze dus ook flexibel te zijn rekening met anderen te houden en dat de wereld niet alleen om hen draait.
En als de jongste straks/ooit alleen met ons op vakantie gaat....dat zien we dan wel weer. Dat is nog zo ver weg.
En dat het leven on hold staat slaat ook nergens op. Als we iets doen wat de jongste nog niet kan zoeken we een oppas. En verder leren ze dus ook flexibel te zijn rekening met anderen te houden en dat de wereld niet alleen om hen draait.
En als de jongste straks/ooit alleen met ons op vakantie gaat....dat zien we dan wel weer. Dat is nog zo ver weg.
zondag 24 augustus 2014 om 21:09
Klopt Paddle, maar dat hij zich tegen ons zal verzetten, dat is iets waar ik al rekening mee houd. Dat doet vrijwel iedere puber en misschien binnen onze aparte gezinssituatie al helemaal.
Nou ja, het is ook niet zo dat ik de definitieve keuze alleen daarvan af laat hangen hoor, maar je krijgt daar dus geen antwoord op vooraf, of ik hem er juist een plezier mee zal doen of dat het alleen maar voor meer ergernissen zorgt.
Laat het dus maar afhangen van het wel of niet krijgen van opnieuw babykriebels. Maar wat anderen schrijven over vooraf al een beeld hebben van meerdere kinderen, dat heb ik dus nooit gehad. Er was de wens om moeder te willen worden en vooralsnog voelt de wens als "vervuld".
Nou ja, het is ook niet zo dat ik de definitieve keuze alleen daarvan af laat hangen hoor, maar je krijgt daar dus geen antwoord op vooraf, of ik hem er juist een plezier mee zal doen of dat het alleen maar voor meer ergernissen zorgt.
Laat het dus maar afhangen van het wel of niet krijgen van opnieuw babykriebels. Maar wat anderen schrijven over vooraf al een beeld hebben van meerdere kinderen, dat heb ik dus nooit gehad. Er was de wens om moeder te willen worden en vooralsnog voelt de wens als "vervuld".
zondag 24 augustus 2014 om 21:16
Je hebt ook nog tijd om te beslissen hé NYC, hoeft echt niet nu direct natuurlijk. Misschien groeit het gevoel nog en misschien niet. Hoe denkt je vrouw er eigenlijk over?
Hier overigens wel een beeld van twee kinderen, maar twijfels hoe dat praktisch moet straks met tweede zwangerschap enzo (maargoed, eerst deze eens op de wereld zetten straks ).
Hier overigens wel een beeld van twee kinderen, maar twijfels hoe dat praktisch moet straks met tweede zwangerschap enzo (maargoed, eerst deze eens op de wereld zetten straks ).
zondag 24 augustus 2014 om 21:24
Nou, mijn vrouw ziet sowieso op tegen de zwangerschap. Die had letterlijk het gevoel van negen maanden op en negen maanden af, en aangezien zoon nu 10 maanden is, is ze daar nog echt niet aan toe. Daarnaast ziet ze dan op tegen het feit dat het een huilbaby kan worden, terwijl we nu zo geprezen zijn met een zoontje dat bijna niet huilt en meestal goed doorslaapt. Financieel vindt ze het te riskant/onzeker én ze vindt zichzelf al te oud worden (35).
Ik heb daarnaast dus weer andere bezwaren/angsten die hier in het topic of andere topics die hierover gaan wel duidelijk zijn denk ik: Angst voor een gehandicapt kindje, dat het een stuk pittiger is qua organisatie, de extra ruimte die je aan een slaapkamer "kwijt" bent en dat reizen met 1 kind toch makkelijker is (één leeftijdsfase), dat zoon het totaal niet leuk zal vinden, dat het een stuk drukker is in huis, letterlijk. Nou ja, noem maar op.
Dus dat alles bij elkaar opgeteld denk ik: hmm dit klinkt meer als een ja dan als een nee...
En vandaar dat ik mij dus steeds afvraag: hoe gaat dat dan bij andere ouders? Hoe ontstaat die wens voor een tweede, en wanneer? En neem je al die onzekerheden dan voor lief?
Ik heb daarnaast dus weer andere bezwaren/angsten die hier in het topic of andere topics die hierover gaan wel duidelijk zijn denk ik: Angst voor een gehandicapt kindje, dat het een stuk pittiger is qua organisatie, de extra ruimte die je aan een slaapkamer "kwijt" bent en dat reizen met 1 kind toch makkelijker is (één leeftijdsfase), dat zoon het totaal niet leuk zal vinden, dat het een stuk drukker is in huis, letterlijk. Nou ja, noem maar op.
Dus dat alles bij elkaar opgeteld denk ik: hmm dit klinkt meer als een ja dan als een nee...
En vandaar dat ik mij dus steeds afvraag: hoe gaat dat dan bij andere ouders? Hoe ontstaat die wens voor een tweede, en wanneer? En neem je al die onzekerheden dan voor lief?
