Zwanger
alle pijlers
Wel of niet gaan voor een derde kindje?
zaterdag 23 augustus 2014 om 10:17
Hoi allemaal,
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
zondag 24 augustus 2014 om 22:46
quote:TessTan schreef op 23 augustus 2014 @ 22:20:
[...]
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
[...]
Maar dat duurt ook weer niet zo lang. Mijn jongste is een jaar ouder dan die van jou, en dit jaar was het al echt leuk, met drie kinderen op vakantie. Het scheelt wel dat onze jongste alles wil doen wat zijn broers doen, en zich dus gewoon vrolijk met hun van de waterglijbaan in het zwembad stort. Aan slapen overdag doet hij ook niet meer, dus daar hoeven we geen rekening meer mee te houden.
Vorig jaar was wel bewerkelijk, met een kind dat nog niet liep maar wel kroop, maar zulke praktische dingen spelen nu eigenlijk al niet meer.
Ik vind het leuk, een gezin met meer kinderen dan volwassenen, maar het is ook wel echt drukker dan twee kinderen.
[...]
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
[...]
Maar dat duurt ook weer niet zo lang. Mijn jongste is een jaar ouder dan die van jou, en dit jaar was het al echt leuk, met drie kinderen op vakantie. Het scheelt wel dat onze jongste alles wil doen wat zijn broers doen, en zich dus gewoon vrolijk met hun van de waterglijbaan in het zwembad stort. Aan slapen overdag doet hij ook niet meer, dus daar hoeven we geen rekening meer mee te houden.
Vorig jaar was wel bewerkelijk, met een kind dat nog niet liep maar wel kroop, maar zulke praktische dingen spelen nu eigenlijk al niet meer.
Ik vind het leuk, een gezin met meer kinderen dan volwassenen, maar het is ook wel echt drukker dan twee kinderen.
maandag 25 augustus 2014 om 09:10
En de overgang van 1 naar 2, Miffy? Was dat ook veel drukker en kostte het meer organisatie dan eentje? Eén vind ik (tot nog toe) zo heerlijk en makkelijk en ik groei natuurlijk met hem mee, maar op de een of andere manier heb ik een blinde vlek als het gaat om proberen voor te stellen hoe 't met twee kinderen zou zijn.
maandag 25 augustus 2014 om 09:59
quote:NYC schreef op 24 augustus 2014 @ 09:16:
Daarnaast vind ik het zo zielig voor zoon, áls die wens voor een tweede er zou komen. Alsof hij niet goed/leuk genoeg is, van zijn troon wordt verstoren een beetje. Ook niet herkenbaar?
Voordat wij kinderen kregen was het voor ons al vanzelfsprekend dat het er minimaal twee zouden zijn. En toch, op het moment dat mijn vliezen braken bij de tweede heb ik grienend bij het bedje van de oudste gestaan. Ik voelde me op dat moment schuldig dat haar leventje zo zou gaan veranderen.
En ik moet zeggen, in het begin was dat natuurlijk ook zo. Een baby vergt nou eenmaal veel aandacht. Aandacht die zij gewend was om te krijgen. Ook van de opa's en oma's bijvoorbeeld.
Maarrrr, mijn oudste twee vinden elkaar zó leuk! Vanaf het moment dat ze een beetje samen konden spelen zijn het vier handen op één buik. Ik heb zo vaak tegen mijn man gezegd 'het is toch echt leuk voor de oudste dat we haar een broertje hebben gegeven'.
Natuurlijk is dit niet bij iedereen zo en zijn er ook broers en zussen die elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar voor mijn oudste is het hebben van een broertje echt een toevoeging zeg maar.
En de derde vinden ze gelukkig ook heel leuk en schattig .
Daarnaast vind ik het zo zielig voor zoon, áls die wens voor een tweede er zou komen. Alsof hij niet goed/leuk genoeg is, van zijn troon wordt verstoren een beetje. Ook niet herkenbaar?
Voordat wij kinderen kregen was het voor ons al vanzelfsprekend dat het er minimaal twee zouden zijn. En toch, op het moment dat mijn vliezen braken bij de tweede heb ik grienend bij het bedje van de oudste gestaan. Ik voelde me op dat moment schuldig dat haar leventje zo zou gaan veranderen.
En ik moet zeggen, in het begin was dat natuurlijk ook zo. Een baby vergt nou eenmaal veel aandacht. Aandacht die zij gewend was om te krijgen. Ook van de opa's en oma's bijvoorbeeld.
Maarrrr, mijn oudste twee vinden elkaar zó leuk! Vanaf het moment dat ze een beetje samen konden spelen zijn het vier handen op één buik. Ik heb zo vaak tegen mijn man gezegd 'het is toch echt leuk voor de oudste dat we haar een broertje hebben gegeven'.
Natuurlijk is dit niet bij iedereen zo en zijn er ook broers en zussen die elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar voor mijn oudste is het hebben van een broertje echt een toevoeging zeg maar.
En de derde vinden ze gelukkig ook heel leuk en schattig .
maandag 25 augustus 2014 om 10:10
Wat fijn om te lezen, TessTan!
Tja, ik merk toch wel dat de gemene deler bij mensen met meer dan één kind is dat ze zoiets al (onbewust?) wilden of wisten, nog voor er überhaupt sprake was van een eerste. En daar wijk ik dus al vanaf. Dus misschien is het daarom ook wel zo dat ik die blinde vlek heb als het gaat om het visualiseren van "meer dan 1 kind".
Misschien 'hoort' 1 kind ook wel gewoon beter bij me, zoals het bij anderen beter past om er 0, 2, 3 of een heel stel te hebben.
Vond je het moment om te bepalen 'en nu gaan voor de tweede?' lastig? Of was het minder moeilijk omdat je sowieso al wist dat je het graag wilde?
Tja, ik merk toch wel dat de gemene deler bij mensen met meer dan één kind is dat ze zoiets al (onbewust?) wilden of wisten, nog voor er überhaupt sprake was van een eerste. En daar wijk ik dus al vanaf. Dus misschien is het daarom ook wel zo dat ik die blinde vlek heb als het gaat om het visualiseren van "meer dan 1 kind".
Misschien 'hoort' 1 kind ook wel gewoon beter bij me, zoals het bij anderen beter past om er 0, 2, 3 of een heel stel te hebben.
Vond je het moment om te bepalen 'en nu gaan voor de tweede?' lastig? Of was het minder moeilijk omdat je sowieso al wist dat je het graag wilde?
maandag 25 augustus 2014 om 10:20
Nee hoor, ik denk dat dat idee vaak gewoon komt uit wat je gewend bent. En de meeste mensen hebben nu eenmaal broers of zussen en weten dus niet beter. Ik wilde na mijn eerste HEEL lang geen tweede. Vond het eerste jaar veel en veels te zwaar. Toen hij bijna 2 was zijn we ervoor gegaan terwijl ik nog steeds heel erg twijfelde. Als ik had gekund (qua leeftijd) had ik het nog uitgesteld. Maar ik ben heel blij dat we dat niet gedaan hebben, want nu hadden we nog net op het nippertje tijd voor een derde
Maaru, 1 kind kan natuurlijk net zo prima. Als ik niet zo makkelijk zwanger werd, was dat bij ons gewoon ook zo gebleven.
Maaru, 1 kind kan natuurlijk net zo prima. Als ik niet zo makkelijk zwanger werd, was dat bij ons gewoon ook zo gebleven.
maandag 25 augustus 2014 om 10:23
Dat laatste wat je zegt NYC. We wisten toch al dat een tweede wilden. Op het moment dat de oudste 18 maanden was moest (vanwege medische redenen) mijn spiraaltje eruit en dat was voor ons een natuurlijk moment om voor die tweede te gaan.
Maarre, heeft jouw vrouw ook nog inspraak? Als zij nou heel graag een tweede wil, zou jij daar dan in meegaan?
Daarnaast, jullie zoontje is nu nog maar heel klein. Ik zou er nu nog uberhaupt niet mee bezig zijn, wel of geen tweede. Kan altijd nog.
Maarre, heeft jouw vrouw ook nog inspraak? Als zij nou heel graag een tweede wil, zou jij daar dan in meegaan?
Daarnaast, jullie zoontje is nu nog maar heel klein. Ik zou er nu nog uberhaupt niet mee bezig zijn, wel of geen tweede. Kan altijd nog.
maandag 25 augustus 2014 om 10:32
Fleetfox en NYC hier via de mmm een kleine gekregen. Het hele proces heeft meer dan 3 jaar geduurd. We voelen ons echt gezegend met onze zoon, maar we willen graag nog een kindje. Dit laatste wisten we eigenlijk al voor we zwanger wouden wouden van de eerste.
Toen onze zoon 6 maanden was hebben we de stap naar het zkh weer gemaakt. Inmiddels is hij bijna 8 maanden en ik heb waarschijnlijk over 1,5 de punctie voor onze 1ste ivf poging voor een tweede. Misschien wat snel, maar wij weten maar al te goed dat het ook een stuk langer kan duren. Mocht de eerst poging raak zijn dan zit er 1,5 jaar tussen de twee kinderen. Het zal wel zwaar zijn, maar ik denk dat het wel mee valt.
Nu moet ik wel zeggen dat die kleine van ons tegen die tijd zeker wel goed zal lopen ook we gokken ook zelf de trap op lopen en dat soort dingen aangezien hij nu al wil lopen aan de hand en zelf ook kan optrekken.
Toen onze zoon 6 maanden was hebben we de stap naar het zkh weer gemaakt. Inmiddels is hij bijna 8 maanden en ik heb waarschijnlijk over 1,5 de punctie voor onze 1ste ivf poging voor een tweede. Misschien wat snel, maar wij weten maar al te goed dat het ook een stuk langer kan duren. Mocht de eerst poging raak zijn dan zit er 1,5 jaar tussen de twee kinderen. Het zal wel zwaar zijn, maar ik denk dat het wel mee valt.
Nu moet ik wel zeggen dat die kleine van ons tegen die tijd zeker wel goed zal lopen ook we gokken ook zelf de trap op lopen en dat soort dingen aangezien hij nu al wil lopen aan de hand en zelf ook kan optrekken.
maandag 25 augustus 2014 om 10:42
TessTan, jazeker heeft mijn vrouw er nog inspraak in Als zij héél graag een tweede wil dan sta ik er voor open. Het is alleen zo dat ik gezegd heb: áls er een tweede komt, dan dicht op elkaar. Zo dicht op elkaar dat ze nu ongeveer zwanger zou moeten proberen te worden. Wij hebben namelijk ook nog wel de wens om te reizen en dat is natuurlijk anders met twee kinderen van 6,5 en 8 dan met twee kinderen van 8 en 3.
Aan zwanger worden is ze nu alleen écht nog niet toe. Dus ja, we zien wel of die wens komt en als die helemaal nooit meer komt, dan blijft het sowieso bij één. Een leeftijdsverschil van meer dan drie jaar wil ik niet, en hoewel dat in de beginfase misschien het meest ideaal is, is het dat na een half jaar denk ik al niet meer... Qua organisatie ook niet vrees ik. Nu ziet 1 dagje weg er al uit of we drie weken op vakantie gaan. Zoon wordt steeds zelfstandiger en met een kindje erbij is het (denk ik?) toch weer meer plannen en organiseren.
Aan zwanger worden is ze nu alleen écht nog niet toe. Dus ja, we zien wel of die wens komt en als die helemaal nooit meer komt, dan blijft het sowieso bij één. Een leeftijdsverschil van meer dan drie jaar wil ik niet, en hoewel dat in de beginfase misschien het meest ideaal is, is het dat na een half jaar denk ik al niet meer... Qua organisatie ook niet vrees ik. Nu ziet 1 dagje weg er al uit of we drie weken op vakantie gaan. Zoon wordt steeds zelfstandiger en met een kindje erbij is het (denk ik?) toch weer meer plannen en organiseren.
maandag 25 augustus 2014 om 10:49
quote:alisan schreef op 24 augustus 2014 @ 21:43:
[...]
Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....
Ik wel. De broer en zus van mijn vriend (hij is een nakomertje, zij schelen maar twee jaar met elkaar) kunnen elkaar niet luchten of zien. Dat was al zo toen ze kinderen waren en nu ze beide over de 50 zijn hebben ze nog steeds geen contact met elkaar. Het hoeft dus echt niet altijd leuk te zijn...
Ik kan zelf heel erg goed met mijn zus, maar toch zie ik haar niet zo vaak. Ze woont niet in de buurt, dus vaak is het alleen met verjaardagen en familiedingen dat we elkaar zien. We wonen te ver bij elkaar vandaan om even op de koffie te gaan. Dus wat Elninjoo zegt, klopt wel een beetje.
Wat een derde kindje betreft, daar kan ik weinig over zeggen. Wij hebben er 1 en dat vinden we genoeg!
[...]
Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....
Ik wel. De broer en zus van mijn vriend (hij is een nakomertje, zij schelen maar twee jaar met elkaar) kunnen elkaar niet luchten of zien. Dat was al zo toen ze kinderen waren en nu ze beide over de 50 zijn hebben ze nog steeds geen contact met elkaar. Het hoeft dus echt niet altijd leuk te zijn...
Ik kan zelf heel erg goed met mijn zus, maar toch zie ik haar niet zo vaak. Ze woont niet in de buurt, dus vaak is het alleen met verjaardagen en familiedingen dat we elkaar zien. We wonen te ver bij elkaar vandaan om even op de koffie te gaan. Dus wat Elninjoo zegt, klopt wel een beetje.
Wat een derde kindje betreft, daar kan ik weinig over zeggen. Wij hebben er 1 en dat vinden we genoeg!
maandag 25 augustus 2014 om 11:03
quote:NYC schreef op 25 augustus 2014 @ 10:42:
TessTan, jazeker heeft mijn vrouw er nog inspraak in Als zij héél graag een tweede wil dan sta ik er voor open. Het is alleen zo dat ik gezegd heb: áls er een tweede komt, dan dicht op elkaar. Zo dicht op elkaar dat ze nu ongeveer zwanger zou moeten proberen te worden. Wij hebben namelijk ook nog wel de wens om te reizen en dat is natuurlijk anders met twee kinderen van 6,5 en 8 dan met twee kinderen van 8 en 3.
Aan zwanger worden is ze nu alleen écht nog niet toe. Dus ja, we zien wel of die wens komt en als die helemaal nooit meer komt, dan blijft het sowieso bij één. Een leeftijdsverschil van meer dan drie jaar wil ik niet, en hoewel dat in de beginfase misschien het meest ideaal is, is het dat na een half jaar denk ik al niet meer... Qua organisatie ook niet vrees ik. Nu ziet 1 dagje weg er al uit of we drie weken op vakantie gaan. Zoon wordt steeds zelfstandiger en met een kindje erbij is het (denk ik?) toch weer meer plannen en organiseren.
Eigenlijk vind ik het niet eerlijk om te zeggen 'nu of nooit'. Ik snap helemaal dat je vrouw er nu nog niet aan toe is om zwanger te worden, maar dat kan over een half jaar of een jaar weer heel anders zijn. Dan kan die wens wel ineens heel groot zijn. En om dan te zeggen 'ja, sorry, dan had je dat maar een jaar geleden moeten beslissen' vind ik niet kunnen. (Nu schat ik jou wel wat genuaneerder in hoor )
Ik ben zelf de helft van een tweeling, mijn broer is twee jaar ouder. Mijn moeder had graag nog een vierde gewild, maar dan wel met minimaal drie jaar leeftijdsverschil. Mijn vader wilde alleen een vierde kort op ons. Maar ja, hij was altijd aan het werk en mijn moeder zat intussen thuis met drie hele kleintjes. Die vierde is er dus nooit gekomen.
Zelf weet ik 99,8% zeker dat ik echt geen vierde kind meer wil. Maar als mijn partner nu zou zeggen 'zo, het is klaar, ik laat me steriliseren' dan zou ik toch wel even moeten slikken. Omdat het dan zo definitief is.
TessTan, jazeker heeft mijn vrouw er nog inspraak in Als zij héél graag een tweede wil dan sta ik er voor open. Het is alleen zo dat ik gezegd heb: áls er een tweede komt, dan dicht op elkaar. Zo dicht op elkaar dat ze nu ongeveer zwanger zou moeten proberen te worden. Wij hebben namelijk ook nog wel de wens om te reizen en dat is natuurlijk anders met twee kinderen van 6,5 en 8 dan met twee kinderen van 8 en 3.
Aan zwanger worden is ze nu alleen écht nog niet toe. Dus ja, we zien wel of die wens komt en als die helemaal nooit meer komt, dan blijft het sowieso bij één. Een leeftijdsverschil van meer dan drie jaar wil ik niet, en hoewel dat in de beginfase misschien het meest ideaal is, is het dat na een half jaar denk ik al niet meer... Qua organisatie ook niet vrees ik. Nu ziet 1 dagje weg er al uit of we drie weken op vakantie gaan. Zoon wordt steeds zelfstandiger en met een kindje erbij is het (denk ik?) toch weer meer plannen en organiseren.
Eigenlijk vind ik het niet eerlijk om te zeggen 'nu of nooit'. Ik snap helemaal dat je vrouw er nu nog niet aan toe is om zwanger te worden, maar dat kan over een half jaar of een jaar weer heel anders zijn. Dan kan die wens wel ineens heel groot zijn. En om dan te zeggen 'ja, sorry, dan had je dat maar een jaar geleden moeten beslissen' vind ik niet kunnen. (Nu schat ik jou wel wat genuaneerder in hoor )
Ik ben zelf de helft van een tweeling, mijn broer is twee jaar ouder. Mijn moeder had graag nog een vierde gewild, maar dan wel met minimaal drie jaar leeftijdsverschil. Mijn vader wilde alleen een vierde kort op ons. Maar ja, hij was altijd aan het werk en mijn moeder zat intussen thuis met drie hele kleintjes. Die vierde is er dus nooit gekomen.
Zelf weet ik 99,8% zeker dat ik echt geen vierde kind meer wil. Maar als mijn partner nu zou zeggen 'zo, het is klaar, ik laat me steriliseren' dan zou ik toch wel even moeten slikken. Omdat het dan zo definitief is.
maandag 25 augustus 2014 om 11:14
quote:
NYC, 2 uur geleden
En de overgang van 1 naar 2, Miffy? Was dat ook veel drukker en kostte het meer organisatie dan eentje? Eén vind ik (tot nog toe) zo heerlijk en makkelijk en ik groei natuurlijk met hem mee, maar op de een of andere manier heb ik een blinde vlek als het gaat om proberen voor te stellen hoe 't met twee kinderen zou zijn.
Ik vond de overgang van 1 naar 2 de eerste paar maanden groter dan van 0 naar 1. Aandacht verdelen over twee kinderen, waarvan één een redelijk bewerkelijke baby, vond ik moeilijk. Mijn man vond de overgang van nul naar één juist groter.
Na een paar maanden was de eerste schok wel weer over, en toen kwam er ook interactie tussen de kinderen, en dat vind ik echt heel leuk.
NYC, 2 uur geleden
En de overgang van 1 naar 2, Miffy? Was dat ook veel drukker en kostte het meer organisatie dan eentje? Eén vind ik (tot nog toe) zo heerlijk en makkelijk en ik groei natuurlijk met hem mee, maar op de een of andere manier heb ik een blinde vlek als het gaat om proberen voor te stellen hoe 't met twee kinderen zou zijn.
Ik vond de overgang van 1 naar 2 de eerste paar maanden groter dan van 0 naar 1. Aandacht verdelen over twee kinderen, waarvan één een redelijk bewerkelijke baby, vond ik moeilijk. Mijn man vond de overgang van nul naar één juist groter.
Na een paar maanden was de eerste schok wel weer over, en toen kwam er ook interactie tussen de kinderen, en dat vind ik echt heel leuk.
maandag 25 augustus 2014 om 11:14
Oh nee, zo strikt bedoel ik het ook niet hoor. Ik ben er zelf nu (en de afgelopen maanden) ook niet aan toe geweest dus ik zal over een half jaar (of jaar) echt niet zeggen: "Ja, nou hoeft 't niet meer, nu wordt het leeftijdsverschil me te groot." Met een max van 3-3,5 jaar verschil ertussen hebben we ook nog wel éventjes om het voor ons uit te kunnen schuiven. Wie weet voelt het voor mij over een haf jaar of jaar ook wel weer anders. Ik weet alleen dat ik niet 4 jaar of meer ertussen wil, puur door mijn eigen ervaring/herinnering als kind (al vraag ik mij af dat representatief is)
maandag 25 augustus 2014 om 15:26
Wij hebben nu drie kinderen en zouden ook nog wel een vierde willen (en wie weet een vijfde )
Ik kom zelf uit een groot gezin en ik heb dat altijd heel gezellig gevonden. Dus ik had sowieso altijd wel het beeld van meerdere kinderen.
Mijn man had er minder een beeld van hoeveel kinderen maar hij vindt het toch nog toe allemaal heel leuk en wil ook nog een vierde.
Leeftijdsverschil is hier niet zo groot maar er zit toch nu al 5 jaar tussen de oudste en de jongste. En als we een vierde mochten krijgen dan zal er minstens 7 jaar tussen de oudste en de jongste zitten (de oudste is nu 6 en ik ben nog niet zwanger verder)
Maar een groter leeftijdsverschil hoeft helemaal niet verkeerd te zijn. Ik heb ook kleinere broertjes en zusjes en ik vond het juist vaak heel leuk. Bij een groot leeftijdsverschil heb je ook minder ruzie en conflicten. Ik heb inderdaad veel meer gespeeld met de broers/zus die het dichts bij mij zaten in leeftijd. Echter nu als volwassene heb ik niet perse met hun de beste de band.
Ik ga ook heel regelmatig alleen iets met de oudste of de middelste doen want inderdaad ze hebben andere interesses. Bovendien vind ik het ook leuk om tijd 1 op 1 met de kinderen door te brengen. Mijn ouders deden dat eigenlijk nooit en dat vind ik wel jammer.
De baby houdt ons overigens niet tegen om op vakantie te gaan of leuke dingen samen te doen. Gaan we iets doen wat echt niet geschikt is voor haar dan regelen we een oppas.
Ik kom zelf uit een groot gezin en ik heb dat altijd heel gezellig gevonden. Dus ik had sowieso altijd wel het beeld van meerdere kinderen.
Mijn man had er minder een beeld van hoeveel kinderen maar hij vindt het toch nog toe allemaal heel leuk en wil ook nog een vierde.
Leeftijdsverschil is hier niet zo groot maar er zit toch nu al 5 jaar tussen de oudste en de jongste. En als we een vierde mochten krijgen dan zal er minstens 7 jaar tussen de oudste en de jongste zitten (de oudste is nu 6 en ik ben nog niet zwanger verder)
Maar een groter leeftijdsverschil hoeft helemaal niet verkeerd te zijn. Ik heb ook kleinere broertjes en zusjes en ik vond het juist vaak heel leuk. Bij een groot leeftijdsverschil heb je ook minder ruzie en conflicten. Ik heb inderdaad veel meer gespeeld met de broers/zus die het dichts bij mij zaten in leeftijd. Echter nu als volwassene heb ik niet perse met hun de beste de band.
Ik ga ook heel regelmatig alleen iets met de oudste of de middelste doen want inderdaad ze hebben andere interesses. Bovendien vind ik het ook leuk om tijd 1 op 1 met de kinderen door te brengen. Mijn ouders deden dat eigenlijk nooit en dat vind ik wel jammer.
De baby houdt ons overigens niet tegen om op vakantie te gaan of leuke dingen samen te doen. Gaan we iets doen wat echt niet geschikt is voor haar dan regelen we een oppas.
maandag 25 augustus 2014 om 15:36
quote:leoni schreef op 25 augustus 2014 @ 10:33:
Fleetfox ik kan trouwens wel zeggen dat wij nu heel anders in het hele proces staat. Eerst was er toch ook een duidelijk vrees aanwezig en die is nu weg. We hebben namelijk al een heel lief blij kindjeIk denk dat dat ook is wat ik voel, de vrees is weg. Veel succes en veel sterkte met jullie poging, wat spannend!
Fleetfox ik kan trouwens wel zeggen dat wij nu heel anders in het hele proces staat. Eerst was er toch ook een duidelijk vrees aanwezig en die is nu weg. We hebben namelijk al een heel lief blij kindjeIk denk dat dat ook is wat ik voel, de vrees is weg. Veel succes en veel sterkte met jullie poging, wat spannend!
dinsdag 26 augustus 2014 om 11:35
Om nog even terug te komen of het zwanger worden van mijn eerste anders voelde dan de tweede: JA!
Bij mijn eerste voelde het meer als een droom. De wens was heel groot, wist ook zeker dat ik minimaal 4 kinderen wilde. Toen ze er eenmaal was donderde ik vrijwel direct van mijn roze wolk. Ik vond het zo zwaar. De nachten bleven tot haar 3e jaar gebroken, ik kwam slaap tekort en raakte in een depressie. Het vloog me enorm aan. De keuze voor een 2e was meer een logisch gevolg, ik wilde heel graag een broertje/zusje voor mijn dochter, maar het duurde lang voordat ik daar echt weer voor durfde te gaan. De zwangerschap viel me mee en na de geboorte van mijn zoon ben ik voor mijn gevoel pas echt moeder geworden. Ineens kon ik wel genieten, al bleven de nachten zwaar en vlogen de muren op me af. Wat denk ik mijn grootste probleem is, is dat ik moeilijk kan loslaten.
Na mijn zoon was ik zeker dat er nooit meer een derde zou komen. Ook omdat ik mij liet leiden door de angst dat mijn moeder is overleden na de geboorte van haar derde kind, mijn broertje. Ik wist zeker dat zoiets mij ook zo overkomen. Inmiddels heb ik dat gevoel laten varen Angst is geen goede raadgever.
En toch kwam daar weer een wens voor een derde kindje. Terwijl we net ons leven op de rit hebben. Ik snap er geen bal van, we waren toch klaar?!
Bij mijn eerste voelde het meer als een droom. De wens was heel groot, wist ook zeker dat ik minimaal 4 kinderen wilde. Toen ze er eenmaal was donderde ik vrijwel direct van mijn roze wolk. Ik vond het zo zwaar. De nachten bleven tot haar 3e jaar gebroken, ik kwam slaap tekort en raakte in een depressie. Het vloog me enorm aan. De keuze voor een 2e was meer een logisch gevolg, ik wilde heel graag een broertje/zusje voor mijn dochter, maar het duurde lang voordat ik daar echt weer voor durfde te gaan. De zwangerschap viel me mee en na de geboorte van mijn zoon ben ik voor mijn gevoel pas echt moeder geworden. Ineens kon ik wel genieten, al bleven de nachten zwaar en vlogen de muren op me af. Wat denk ik mijn grootste probleem is, is dat ik moeilijk kan loslaten.
Na mijn zoon was ik zeker dat er nooit meer een derde zou komen. Ook omdat ik mij liet leiden door de angst dat mijn moeder is overleden na de geboorte van haar derde kind, mijn broertje. Ik wist zeker dat zoiets mij ook zo overkomen. Inmiddels heb ik dat gevoel laten varen Angst is geen goede raadgever.
En toch kwam daar weer een wens voor een derde kindje. Terwijl we net ons leven op de rit hebben. Ik snap er geen bal van, we waren toch klaar?!
zaterdag 13 september 2014 om 17:44
Ik heb niet alle reacties doorgenomen, maar jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. Dochter 8 jaar, zoon 6 jaar, ik 38 jaar. Jaren heb ik het goed gevonden zo. Maar de laatste tijd heb ik last van stuiptrekkende eierstokken. Ik ben me erg bewust van het feit dat ik snel een keus moet maken want eigenlijk vind ik mezelf al aan de oude kant. Hoe ouder, hoe meer risico's.
Gek toch hoe het verlanggen naar een kind ineens weer zo aanwezig kan zijn en de angst om te laat te zijn, en spijt te krijgen van 'geen derde', opspeelt. Een groter gezin lijkt me heerlijk, ik ben gek op mijn kids; kan ze wel opvreten af en toe
Ook hier hebben we het prima op de rit. Ik werk 32 uur, man ook. Kids gaan goed op school en we zijn gezond en gelukkig. Financieel kunnen we het ook dragen. Ik zou mijn zegeningen moeten tellen maar in plaats daarvan zou een derde prima in het plaatje passen. Misschien juist omdat we zo'n fijn stabiel en gelukkig thuis hebben.
Ook ik denk vaak; ik had snel na mijn tweede de derde moeten krijgen...
De kinderen vinden het overigens een leuk idee, ze zijn gek op de kleintjes op de BSO (is combinatie met KDV). MIjn man staat er net als jouw man, relaxed in. Prima als ik de wens heb, maar niet is ook goed voor hem. Het is een lieve vader.
Mijn bevallingen en zwangerschappen waren niet echt prettig dus daar doe ik het niet voor.
Kortom; twijfel alom...beetje warrig verhaal, haha.
Gek toch hoe het verlanggen naar een kind ineens weer zo aanwezig kan zijn en de angst om te laat te zijn, en spijt te krijgen van 'geen derde', opspeelt. Een groter gezin lijkt me heerlijk, ik ben gek op mijn kids; kan ze wel opvreten af en toe
Ook hier hebben we het prima op de rit. Ik werk 32 uur, man ook. Kids gaan goed op school en we zijn gezond en gelukkig. Financieel kunnen we het ook dragen. Ik zou mijn zegeningen moeten tellen maar in plaats daarvan zou een derde prima in het plaatje passen. Misschien juist omdat we zo'n fijn stabiel en gelukkig thuis hebben.
Ook ik denk vaak; ik had snel na mijn tweede de derde moeten krijgen...
De kinderen vinden het overigens een leuk idee, ze zijn gek op de kleintjes op de BSO (is combinatie met KDV). MIjn man staat er net als jouw man, relaxed in. Prima als ik de wens heb, maar niet is ook goed voor hem. Het is een lieve vader.
Mijn bevallingen en zwangerschappen waren niet echt prettig dus daar doe ik het niet voor.
Kortom; twijfel alom...beetje warrig verhaal, haha.
woensdag 17 september 2014 om 09:14
Weetje ik kan wel 100 praktische redenen bedenken waarom een derde niet handig is...Het gaat om het gevoel, tuurlijk moet je wel realistisch blijven, het moet wel te doen zijn.
Ik ben zelf 37 en heb 2 kinderen van 6 en 4, en inmiddels ruim 10 weekjes zwanger van de derde. Als de derde geboren wordt zal de oudste 7 zijn en de jongste is dan net 5. Ondanks dat het mij soms aanvliegt (door de vermoeidheid en de drukte van onze 2 boys) zijn we er wel heel gelukkig mee.
Ik vind het fantastisch om deze zwangerschap nu heel bewust mee te kunnen maken, dit zal echt de laatste keer zijn, er komt geen vierde kindje.
Ook onze jongens vinden het geweldig, het scheelt ook dat we nog een nichtje en neefje van 1 hebben. De oudste heeft het er nu al over dat hij mee wil helpen met flesjes geven e.d. en vindt het ook heel stoer dat hij dan de grootste broer is.
Zelf kom ik ook uit een gezin van 3, met mn ene broer(tje) scheel ik 3,5 jaar, in onze kindertijd veel met elkaar gespeeld, in de pubertijd werd het leeftijdsverschil wel groot. Met mn tweede broertje scheel ik 12 jaar. Ik vond het heel bijzonder om op mn 12de een babybroertje te krijgen en heb mijn moeder ook veel (mogen) helpen. En toen ik op kamers ging kwam mn jongst broertje bij mij logeren. Was ook heel leuk! Met beide broers is de band goed maar niet super close. Hoeft ook niet, en als we elkaar nodig hebben zijn we er voor elkaar.
Mijn jongens schelen een kleine 2,5 jaar, ik vond de overgang van 1 naar 2 groter dan van 0 naar 1. De eerste 2 jaar met 2 kids vond ik erg pittig, toch heb ik ook zeker wel genoten en de broers zijn heel blij met elkaar en zijn elkaars grootste vrienden.
Onze derde zal een heel andere band krijgen, dat beseffen we. Maar die scheelt dan weer minder in leeftijd met zijn neefje(s) en nichtje(s). Ach, we zien wel, komt goed!
Ik ben zelf 37 en heb 2 kinderen van 6 en 4, en inmiddels ruim 10 weekjes zwanger van de derde. Als de derde geboren wordt zal de oudste 7 zijn en de jongste is dan net 5. Ondanks dat het mij soms aanvliegt (door de vermoeidheid en de drukte van onze 2 boys) zijn we er wel heel gelukkig mee.
Ik vind het fantastisch om deze zwangerschap nu heel bewust mee te kunnen maken, dit zal echt de laatste keer zijn, er komt geen vierde kindje.
Ook onze jongens vinden het geweldig, het scheelt ook dat we nog een nichtje en neefje van 1 hebben. De oudste heeft het er nu al over dat hij mee wil helpen met flesjes geven e.d. en vindt het ook heel stoer dat hij dan de grootste broer is.
Zelf kom ik ook uit een gezin van 3, met mn ene broer(tje) scheel ik 3,5 jaar, in onze kindertijd veel met elkaar gespeeld, in de pubertijd werd het leeftijdsverschil wel groot. Met mn tweede broertje scheel ik 12 jaar. Ik vond het heel bijzonder om op mn 12de een babybroertje te krijgen en heb mijn moeder ook veel (mogen) helpen. En toen ik op kamers ging kwam mn jongst broertje bij mij logeren. Was ook heel leuk! Met beide broers is de band goed maar niet super close. Hoeft ook niet, en als we elkaar nodig hebben zijn we er voor elkaar.
Mijn jongens schelen een kleine 2,5 jaar, ik vond de overgang van 1 naar 2 groter dan van 0 naar 1. De eerste 2 jaar met 2 kids vond ik erg pittig, toch heb ik ook zeker wel genoten en de broers zijn heel blij met elkaar en zijn elkaars grootste vrienden.
Onze derde zal een heel andere band krijgen, dat beseffen we. Maar die scheelt dan weer minder in leeftijd met zijn neefje(s) en nichtje(s). Ach, we zien wel, komt goed!
