Zwanger
alle pijlers
Wel of niet gaan voor een derde kindje?
zaterdag 23 augustus 2014 om 10:17
Hoi allemaal,
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
zondag 24 augustus 2014 om 21:32
Waarom zou zoon het totaal niet leuk vinden?
Over het algemeen zijn de meeste broers en zussen juist blij met elkaar.
En zelfs als een dreumes of peuter in het begin grote moeite zou hebben met het delen van de aandacht, dat is toch een veel te korte fase om een beslissing die over een hele levensduur gaat op te laten afketsen?
Als je nu aan volwassenen vraagt of zij -alle positieve en negatieve ervaringen bij elkaar optellend- het hebben van een/meerdere broers/zussen overall als negatief, neutraal of positief ervaren durf ik te wedden dat de meerderheid het als positief ervaart en slechts een klein percentage als uitgesproken negatief.
Er zijn absoluut mensen die hun sibs echt kunnen schieten, en dat ook echt langdurig volhouden, maar vrijwel alle volwassenen die ik ken hebben toch in meer of mindere mate een positieve band met hun sibs.
Over het algemeen zijn de meeste broers en zussen juist blij met elkaar.
En zelfs als een dreumes of peuter in het begin grote moeite zou hebben met het delen van de aandacht, dat is toch een veel te korte fase om een beslissing die over een hele levensduur gaat op te laten afketsen?
Als je nu aan volwassenen vraagt of zij -alle positieve en negatieve ervaringen bij elkaar optellend- het hebben van een/meerdere broers/zussen overall als negatief, neutraal of positief ervaren durf ik te wedden dat de meerderheid het als positief ervaart en slechts een klein percentage als uitgesproken negatief.
Er zijn absoluut mensen die hun sibs echt kunnen schieten, en dat ook echt langdurig volhouden, maar vrijwel alle volwassenen die ik ken hebben toch in meer of mindere mate een positieve band met hun sibs.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 24 augustus 2014 om 21:37
Vanuit mijn kindertijd kan ik me herinneren dat als ik bij iemand ging spelen hun oudere siblings nooit met ons wilden spelen omdat we te kinderachtig waren en wij op onze beurt wilden niet met de jongere spelen omdat die te kinderachtig waren.
En in mijn volwassen leven ken ik eigenlijk ook vrijwel niemand die 'n hechte band met een sibling heeft. In de gunstigste gevallen zien ze elkaar nog op verjaardagen en bij de ouders. Maar 'n hechte vriendschapsband heb ik nog nooit gezien.
En in mijn volwassen leven ken ik eigenlijk ook vrijwel niemand die 'n hechte band met een sibling heeft. In de gunstigste gevallen zien ze elkaar nog op verjaardagen en bij de ouders. Maar 'n hechte vriendschapsband heb ik nog nooit gezien.
zondag 24 augustus 2014 om 21:41
Mijn zoon en dochter zijn heel blij met elkaar hoor. Maken ook veel ruzie, maar sinds zij een jaarof 1.5 is ( hij is 2.5 jaar ouder) zijn ze ook beste vrienden. Ik vind dat dus juist makkelijker dan 1, want als we op vakantie zijn, hebben ze altijd een speel (en vecht) kameraadje. Als er 1tje uit logeren is, dan weet de ander zich vaak geen raad met zichzelf, terwijl ik het zo heeeeeeerlijk rustig vind
zondag 24 augustus 2014 om 21:43
quote:elninjoo schreef op 24 augustus 2014 @ 21:37:
Vanuit mijn kindertijd kan ik me herinneren dat als ik bij iemand ging spelen hun oudere siblings nooit met ons wilden spelen omdat we te kinderachtig waren en wij op onze beurt wilden niet met de jongere spelen omdat die te kinderachtig waren.
En in mijn volwassen leven ken ik eigenlijk ook vrijwel niemand die 'n hechte band met een sibling heeft. In de gunstigste gevallen zien ze elkaar nog op verjaardagen en bij de ouders. Maar 'n hechte vriendschapsband heb ik nog nooit gezien.Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....
Vanuit mijn kindertijd kan ik me herinneren dat als ik bij iemand ging spelen hun oudere siblings nooit met ons wilden spelen omdat we te kinderachtig waren en wij op onze beurt wilden niet met de jongere spelen omdat die te kinderachtig waren.
En in mijn volwassen leven ken ik eigenlijk ook vrijwel niemand die 'n hechte band met een sibling heeft. In de gunstigste gevallen zien ze elkaar nog op verjaardagen en bij de ouders. Maar 'n hechte vriendschapsband heb ik nog nooit gezien.Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....
zondag 24 augustus 2014 om 21:45
3 meisjes, spelen de godganse dag met elkaar, worden boos als ik ze uit hun spel haal.
Waren vandaag in een grote speeltuin, we hoeven ons eigenlijk niet met ze te bemoeien, ze vermaken elkaar.
Voor mijn kinderen is er echt geen nadeel aan het hebben van zusjes.
NYC, toen de tweeling kwam was de oudste 2 jr en 8 mnd. In die tijd heb ik haar buina altijd voor laten gaan op haar zusjes. Als ik een boekje voorlas, of bijv. Met haar aan het tekenen was maakte ik eerst af waar ik mee bezig was, ook als de meisjes begonnen te huilen. Natuurlijkk moest okk de oudste regelmatig wachten, maar in principe trok ik haar wel wat voor.
Het ligt er maar net aan hoe je er als ouder mee omgaat. Mijn kind heeft zich iig nooit achter gesteld gevoeld tegenover haar zusjes.
en wat betreft een tweede kind? Dat was al duidelijk toen we voor de eerste gingen
Waren vandaag in een grote speeltuin, we hoeven ons eigenlijk niet met ze te bemoeien, ze vermaken elkaar.
Voor mijn kinderen is er echt geen nadeel aan het hebben van zusjes.
NYC, toen de tweeling kwam was de oudste 2 jr en 8 mnd. In die tijd heb ik haar buina altijd voor laten gaan op haar zusjes. Als ik een boekje voorlas, of bijv. Met haar aan het tekenen was maakte ik eerst af waar ik mee bezig was, ook als de meisjes begonnen te huilen. Natuurlijkk moest okk de oudste regelmatig wachten, maar in principe trok ik haar wel wat voor.
Het ligt er maar net aan hoe je er als ouder mee omgaat. Mijn kind heeft zich iig nooit achter gesteld gevoeld tegenover haar zusjes.
en wat betreft een tweede kind? Dat was al duidelijk toen we voor de eerste gingen
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 24 augustus 2014 om 21:49
Broedkippetje, dat mensen zeggen dat ze het vooral als positief ervaren is denk ik een sociaal wenselijk antwoord. Er rust denk ik veel meer een taboe op zeggen dat je liever alleen was geweest dan dat je liever een broer of zus had gehad.
Hoe zoon het zou ervaren daar kan ik helemaal niks van zeggen, dus vandaar dat ik al schreef: de doorslaggevende reden zullen waarschijnlijk de babykriebels zijn, die wel of niet komen.
Wat mij voor een kind heel fijn lijkt, is echt quality time met ouders, zonder dat er rekening gehouden hoeft te worden met een broertje of zusje. En natuurlijk ligt het er ook veel aan hoe je er als ouder mee omgaat.
Wat ik bij veel mensen ook zie is een soort plichtsgevoel, tussen siblings onderling, naar de ouders toe, met de feestdagen etc.
Maar dat geeft verder allemaal niet, waar ik moeite mee heb is dat je de keuze voor bewust één vaak lijkt te moeten verdedigen terwijl dat bij een bewuste keuze voor twee nooit zo is, terwijl het een niet per se een betere keuze is dan het ander en allebei de keuzes geen garantie geven voor hoe het kind het ervaart.
Hoe zoon het zou ervaren daar kan ik helemaal niks van zeggen, dus vandaar dat ik al schreef: de doorslaggevende reden zullen waarschijnlijk de babykriebels zijn, die wel of niet komen.
Wat mij voor een kind heel fijn lijkt, is echt quality time met ouders, zonder dat er rekening gehouden hoeft te worden met een broertje of zusje. En natuurlijk ligt het er ook veel aan hoe je er als ouder mee omgaat.
Wat ik bij veel mensen ook zie is een soort plichtsgevoel, tussen siblings onderling, naar de ouders toe, met de feestdagen etc.
Maar dat geeft verder allemaal niet, waar ik moeite mee heb is dat je de keuze voor bewust één vaak lijkt te moeten verdedigen terwijl dat bij een bewuste keuze voor twee nooit zo is, terwijl het een niet per se een betere keuze is dan het ander en allebei de keuzes geen garantie geven voor hoe het kind het ervaart.
zondag 24 augustus 2014 om 21:51
quote:NYC schreef op 23 augustus 2014 @ 22:28:
Ik ben wel benieuwd of de wens voor een tweede, derde etc hetzelfde voelt als toen je voor de éérste ging. Dat gevoel echt om moeder te willen worden, terwijl je dat dus al bent als je voor een tweede en volgende wil gaan.
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?Grappig, ik houd me ook bezig met die vraag de laatste tijd. Mijn dochter is nogal vers met haar elf weken, dus ik hoef nog even niet na te denken over een tweede. Maar voor haar hebben we het IVF traject doorlopen en heb ik lang in de spanning gezeten of het ons zou lukken. We hadden veel geluk en poging één was het raak. Op de een of andere manier voel ik die spanning nu niet meer zo, ook al moet ik meerde pogingen ondergaan en komt daar niets uit, ik ben moeder geworden. En dat het voor één kind is of twee, ik weet niet, ik heb het gevoel van erop of eronder niet meer. Natuurlijk wil ik graag een tweede, maar ik voel er niet direct hetzelfde gevoel bij als toen ik het IVF traject instapte vorig jaar. Als het bij dochter blijft ben ik net zo blij als wanneer er toch een tweede komt.
Ik ben wel benieuwd of de wens voor een tweede, derde etc hetzelfde voelt als toen je voor de éérste ging. Dat gevoel echt om moeder te willen worden, terwijl je dat dus al bent als je voor een tweede en volgende wil gaan.
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?Grappig, ik houd me ook bezig met die vraag de laatste tijd. Mijn dochter is nogal vers met haar elf weken, dus ik hoef nog even niet na te denken over een tweede. Maar voor haar hebben we het IVF traject doorlopen en heb ik lang in de spanning gezeten of het ons zou lukken. We hadden veel geluk en poging één was het raak. Op de een of andere manier voel ik die spanning nu niet meer zo, ook al moet ik meerde pogingen ondergaan en komt daar niets uit, ik ben moeder geworden. En dat het voor één kind is of twee, ik weet niet, ik heb het gevoel van erop of eronder niet meer. Natuurlijk wil ik graag een tweede, maar ik voel er niet direct hetzelfde gevoel bij als toen ik het IVF traject instapte vorig jaar. Als het bij dochter blijft ben ik net zo blij als wanneer er toch een tweede komt.
zondag 24 augustus 2014 om 21:51
quote:alisan schreef op 24 augustus 2014 @ 21:43:
[...]
Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....Het is ook geen echt slechte band in de meeste gevallen die ik ken, alleen hebben ze niet zoveel met elkaar dus zien ze elkaar alleen op familiedingen. Ken ook wel 'n paar mensen die zo ongeveer gebroken hebben met 'n sibling, maar dat zijn dan weer uitzonderingen. Maar als je elkaar alleen als verplicht nummertje op 'n familiefeestje tegenkomt heb je natuurlijk ook niets aan elkaar. Met je zelf gekozen vrienden deel je doorgaans meer lief en leed.
[...]
Ik vind dit dus eigenlijk erg moeilijk te geloven, want ik ken dus bijna niemand met een echt slechte band met zijn broer of zus....Het is ook geen echt slechte band in de meeste gevallen die ik ken, alleen hebben ze niet zoveel met elkaar dus zien ze elkaar alleen op familiedingen. Ken ook wel 'n paar mensen die zo ongeveer gebroken hebben met 'n sibling, maar dat zijn dan weer uitzonderingen. Maar als je elkaar alleen als verplicht nummertje op 'n familiefeestje tegenkomt heb je natuurlijk ook niets aan elkaar. Met je zelf gekozen vrienden deel je doorgaans meer lief en leed.
zondag 24 augustus 2014 om 21:53
quote:saaaaar81 schreef op 24 augustus 2014 @ 21:45:
en wat betreft een tweede kind? Dat was al duidelijk toen we voor de eerste gingen Wellicht is dat misschien gewoon het stukje wat er bij mij aan ontbreekt, dat ik dat dus nīet al wist of voelde voor we voor de eerste gingen. Wel dacht ik altijd: áls we voor meer dan 1 gaan, dan kort op elkaar zodat ze met elkaar kunnen spelen. Mijn partner en ik schelen resp 4,5 en 6 jaar met onze zusjes en hebben dus nooit samen met hen kunnen spelen als kind. Maar ook kort op elkaar geeft geen garantie natuurlijk op gemeenschappelijke interesses.
en wat betreft een tweede kind? Dat was al duidelijk toen we voor de eerste gingen Wellicht is dat misschien gewoon het stukje wat er bij mij aan ontbreekt, dat ik dat dus nīet al wist of voelde voor we voor de eerste gingen. Wel dacht ik altijd: áls we voor meer dan 1 gaan, dan kort op elkaar zodat ze met elkaar kunnen spelen. Mijn partner en ik schelen resp 4,5 en 6 jaar met onze zusjes en hebben dus nooit samen met hen kunnen spelen als kind. Maar ook kort op elkaar geeft geen garantie natuurlijk op gemeenschappelijke interesses.
zondag 24 augustus 2014 om 21:58
Exact, fleetfox, en bij ons dus ook een medisch traject (IUI-D) dus dat maakt ook wel dat je er vooraf misschien meer over nadenkt dan dat je gewoon alleen met de pil gaat stoppen. En ook hier de eerste poging raak. Wens in vervulling.
Die angsten die ik hier beschrijf had mijn vrouw trouwens al bij de eerste, misschien ook omdat zij degene was die zwanger werd, maar ik heb alleen maar op een roze wolk gezeten en nog steeds. Hemel dat kereltje dus ook helemaal op.
Die angsten die ik hier beschrijf had mijn vrouw trouwens al bij de eerste, misschien ook omdat zij degene was die zwanger werd, maar ik heb alleen maar op een roze wolk gezeten en nog steeds. Hemel dat kereltje dus ook helemaal op.
zondag 24 augustus 2014 om 22:01
Ook met verplichte nummertjes heb je wat aan elkaar, een gedeeld verleden, dezelfde ouders. Met vrienden zul je nooit dat soort herinneringen of ervaringen delen.
En wie weet waar je elkaar in de toekomst nog voor nodig kunt hebben, bij het overlijden van een ouder is het natuurlijk ook een groot voordeel, of zou het moeten zijn, als je een broer of zus hebt.
En wie weet waar je elkaar in de toekomst nog voor nodig kunt hebben, bij het overlijden van een ouder is het natuurlijk ook een groot voordeel, of zou het moeten zijn, als je een broer of zus hebt.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 24 augustus 2014 om 22:03
Bij een vriend van mij was het hebben van siblings juist een groot nadeel bij het overlijden van hun ouders. Bij het ziektetraject was er al 'n hoop ergernis over en weer over hoe alles geregeld moest worden en wie wat zou doen bijv. Dan kun je dat gezeik beter niet hebben en in je eentje kunnen beslissen.
zondag 24 augustus 2014 om 22:06
quote:elninjoo schreef op 24 augustus 2014 @ 22:03:
Bij een vriend van mij was het hebben van siblings juist een groot nadeel bij het overlijden van hun ouders. Bij het ziektetraject was er al 'n hoop ergernis over en weer over hoe alles geregeld moest worden en wie wat zou doen bijv. Dan kun je dat gezeik beter niet hebben en in je eentje kunnen beslissen.
Ik zeg ook, zou het moeten zijn.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat in je eentje beslissen ook erg zwaar moet zijn
Bij een vriend van mij was het hebben van siblings juist een groot nadeel bij het overlijden van hun ouders. Bij het ziektetraject was er al 'n hoop ergernis over en weer over hoe alles geregeld moest worden en wie wat zou doen bijv. Dan kun je dat gezeik beter niet hebben en in je eentje kunnen beslissen.
Ik zeg ook, zou het moeten zijn.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat in je eentje beslissen ook erg zwaar moet zijn
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 24 augustus 2014 om 22:07
zondag 24 augustus 2014 om 22:10
quote:NYC schreef op 24 augustus 2014 @ 22:07:
[...]
Ja, had ik op zich wel gewild maar heb een erfelijke aandoening (niet zelf ziek hoor ) maar helaas wel een 50% kans om dat door te geven en dat risico wil ik niet nemen.
Jeetje....
gelukkig wist je het. Dat scheelt.
[...]
Ja, had ik op zich wel gewild maar heb een erfelijke aandoening (niet zelf ziek hoor ) maar helaas wel een 50% kans om dat door te geven en dat risico wil ik niet nemen.
Jeetje....
gelukkig wist je het. Dat scheelt.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 24 augustus 2014 om 22:15
quote:NYC schreef op 24 augustus 2014 @ 21:58:
Exact, fleetfox, en bij ons dus ook een medisch traject (IUI-D) dus dat maakt ook wel dat je er vooraf misschien meer over nadenkt dan dat je gewoon alleen met de pil gaat stoppen. En ook hier de eerste poging raak. Wens in vervulling.
Die angsten die ik hier beschrijf had mijn vrouw trouwens al bij de eerste, misschien ook omdat zij degene was die zwanger werd, maar ik heb alleen maar op een roze wolk gezeten en nog steeds. Hemel dat kereltje dus ook helemaal op.
En ook meer gaat waarderen wat je al hebt. Ik ben al zó blij dat het ons gegund is, het is een mooi gegeven als er een tweede mag komen, maar voor nu is een al prachtig. Kan ook uren doorgaan over mijn lief meisje.
Ik denk dat de keuze, als ouders zijnde, dat er nog eentje bijkomt erg afhankelijk is van hoe je zelf omgaat met je siblings (is even gemakkelijker dan broer en/of zus te typen, dank EN! ). Bij ons is de keuze voor een tweede al heel snel ontstaan, mede doordat dochter een heel gemakkelijke baby is, maar ook omdat ik twee broers heb en man heeft er drie waar we zó goed mee overweg kunnen. Dat gun ik mijn dochter ook - als het lukt natuurlijk. Maar anders vinden we onze weg ook wel, en dochter zal er gewoon mee opgroeien.
Exact, fleetfox, en bij ons dus ook een medisch traject (IUI-D) dus dat maakt ook wel dat je er vooraf misschien meer over nadenkt dan dat je gewoon alleen met de pil gaat stoppen. En ook hier de eerste poging raak. Wens in vervulling.
Die angsten die ik hier beschrijf had mijn vrouw trouwens al bij de eerste, misschien ook omdat zij degene was die zwanger werd, maar ik heb alleen maar op een roze wolk gezeten en nog steeds. Hemel dat kereltje dus ook helemaal op.
En ook meer gaat waarderen wat je al hebt. Ik ben al zó blij dat het ons gegund is, het is een mooi gegeven als er een tweede mag komen, maar voor nu is een al prachtig. Kan ook uren doorgaan over mijn lief meisje.
Ik denk dat de keuze, als ouders zijnde, dat er nog eentje bijkomt erg afhankelijk is van hoe je zelf omgaat met je siblings (is even gemakkelijker dan broer en/of zus te typen, dank EN! ). Bij ons is de keuze voor een tweede al heel snel ontstaan, mede doordat dochter een heel gemakkelijke baby is, maar ook omdat ik twee broers heb en man heeft er drie waar we zó goed mee overweg kunnen. Dat gun ik mijn dochter ook - als het lukt natuurlijk. Maar anders vinden we onze weg ook wel, en dochter zal er gewoon mee opgroeien.
zondag 24 augustus 2014 om 22:17
Nou, inderdaad! Ik kwam er pas op mijn 24e achter na een weefselonderzoekje, had toen dus eigenlijk allang moeder kunnen zijn in theorie...
Maar wellicht komt die vraag voor een tweede daar ook vandaan, omdat mensen er vanuit gaan dat ik misschien zelf ook zwanger zou willen worden. Je ziet het immers niet aan mij dat er in het DNA een foutje zit. Misschien had ik er anders tegenaan gekeken als dat wel een optie was geweest, dat zal ik nooit weten. Ik weet in elk geval wel dat dit kleine jongetje helemaal voelt als mijn zoon en ik ben stapeldol op hem. Ik koester dat gevoel zó dat ik het zelfs iets heel kwetsbaars vind om dan aan een tweede te denken.
Maar wellicht komt die vraag voor een tweede daar ook vandaan, omdat mensen er vanuit gaan dat ik misschien zelf ook zwanger zou willen worden. Je ziet het immers niet aan mij dat er in het DNA een foutje zit. Misschien had ik er anders tegenaan gekeken als dat wel een optie was geweest, dat zal ik nooit weten. Ik weet in elk geval wel dat dit kleine jongetje helemaal voelt als mijn zoon en ik ben stapeldol op hem. Ik koester dat gevoel zó dat ik het zelfs iets heel kwetsbaars vind om dan aan een tweede te denken.
zondag 24 augustus 2014 om 22:20
quote:saaaaar81 schreef op 24 augustus 2014 @ 22:06:
[...]
Ik zeg ook, zou het moeten zijn.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat in je eentje beslissen ook erg zwaar moet zijn
Ongetwijfeld is dat heel zwaar. Vooral ook omdat je geen afleiding hebt van je rouwproces doordat je continu strijd hebt met je siblings.
Overigens ken ik ook 'n geval waarbij een gezin uit elkaar viel na het overlijden van de vader. De puberkinderen woonden toen nog thuis, maar zij en hun moeder hadden elk hun eigen manier om met het verlies om te gaan waardoor het compleet botste en banden ook echt verbroken zijn. Mijn vriendin heeft met haar zus gebroken en broer heeft met hun moeder gebroken.
[...]
Ik zeg ook, zou het moeten zijn.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat in je eentje beslissen ook erg zwaar moet zijn
Ongetwijfeld is dat heel zwaar. Vooral ook omdat je geen afleiding hebt van je rouwproces doordat je continu strijd hebt met je siblings.
Overigens ken ik ook 'n geval waarbij een gezin uit elkaar viel na het overlijden van de vader. De puberkinderen woonden toen nog thuis, maar zij en hun moeder hadden elk hun eigen manier om met het verlies om te gaan waardoor het compleet botste en banden ook echt verbroken zijn. Mijn vriendin heeft met haar zus gebroken en broer heeft met hun moeder gebroken.
zondag 24 augustus 2014 om 22:26
Oja, en nu het gevoel van: niets is me te gek, teveel, te moeilijk of te zwaar als het om zoon gaat. Als hij 's nachts huilt ofzo.
En ik zou dat ook wel zo bij een tweede ervaren denk ik, maar is dan ook wel zielig als een dreumes of peuter uit zijn nachtslaap wordt gehaald.
Nou is dat ook maar tijdelijk natuurlijk, maar als zoon nu huilt, dsn troost ik en slaapt vrouw of andersom. Met twee of meer zul je vaker moeten schipperen of zeggen: even wachten. Kost denk ik allemaal iets meer organisatie. Niet alleen in het emotionele, ook praktisch.
En ik zou dat ook wel zo bij een tweede ervaren denk ik, maar is dan ook wel zielig als een dreumes of peuter uit zijn nachtslaap wordt gehaald.
Nou is dat ook maar tijdelijk natuurlijk, maar als zoon nu huilt, dsn troost ik en slaapt vrouw of andersom. Met twee of meer zul je vaker moeten schipperen of zeggen: even wachten. Kost denk ik allemaal iets meer organisatie. Niet alleen in het emotionele, ook praktisch.
zondag 24 augustus 2014 om 22:30
quote:NYC schreef op 24 augustus 2014 @ 21:49:
Maar dat geeft verder allemaal niet, waar ik moeite mee heb is dat je de keuze voor bewust één vaak lijkt te moeten verdedigen terwijl dat bij een bewuste keuze voor twee nooit zo is, terwijl het een niet per se een betere keuze is dan het ander en allebei de keuzes geen garantie geven voor hoe het kind het ervaart.
Eens, en datzelfde zie ik juist ook bij de keuze voor een 3e.
Die moet je veel meer verdedigen, zie hier in dit topic al, dan een 1e of een 2e.
Alsof 2 de norm is en 0,1,3 of meer de afwijkende keuze die dus wel erg goed beargumenteerd moet zijn:-)
En dat is niet zo. Argumenteren kun je alleen voor jezelf. Uiteindelijk hangt het allemaal af van de wens en de unieke combinatie van bijkomende factoren bij ieder ouderpaar.
Maar dat geeft verder allemaal niet, waar ik moeite mee heb is dat je de keuze voor bewust één vaak lijkt te moeten verdedigen terwijl dat bij een bewuste keuze voor twee nooit zo is, terwijl het een niet per se een betere keuze is dan het ander en allebei de keuzes geen garantie geven voor hoe het kind het ervaart.
Eens, en datzelfde zie ik juist ook bij de keuze voor een 3e.
Die moet je veel meer verdedigen, zie hier in dit topic al, dan een 1e of een 2e.
Alsof 2 de norm is en 0,1,3 of meer de afwijkende keuze die dus wel erg goed beargumenteerd moet zijn:-)
En dat is niet zo. Argumenteren kun je alleen voor jezelf. Uiteindelijk hangt het allemaal af van de wens en de unieke combinatie van bijkomende factoren bij ieder ouderpaar.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 24 augustus 2014 om 22:31
quote:NYC schreef op 24 augustus 2014 @ 22:26:
Oja, en nu het gevoel van: niets is me te gek, teveel, te moeilijk of te zwaar als het om zoon gaat. Als hij 's nachts huilt ofzo.
En ik zou dat ook wel zo bij een tweede ervaren denk ik, maar is dan ook wel zielig als een dreumes of peuter uit zijn nachtslaap wordt gehaald.
Nou is dat ook maar tijdelijk natuurlijk, maar als zoon nu huilt, dsn troost ik en slaapt vrouw of andersom. Met twee of meer zul je vaker moeten schipperen of zeggen: even wachten. Kost denk ik allemaal iets meer organisatie. Niet alleen in het emotionele, ook praktisch.Mijn kinderen hebben elkaar echt werkelijk waar nog nooit wakker gehuild. En zelfs bij mensen met kinderen op één kamer hoor ik vaak dat ze opvallend makkelijk door elkaars gehuil heenslapen.
Oja, en nu het gevoel van: niets is me te gek, teveel, te moeilijk of te zwaar als het om zoon gaat. Als hij 's nachts huilt ofzo.
En ik zou dat ook wel zo bij een tweede ervaren denk ik, maar is dan ook wel zielig als een dreumes of peuter uit zijn nachtslaap wordt gehaald.
Nou is dat ook maar tijdelijk natuurlijk, maar als zoon nu huilt, dsn troost ik en slaapt vrouw of andersom. Met twee of meer zul je vaker moeten schipperen of zeggen: even wachten. Kost denk ik allemaal iets meer organisatie. Niet alleen in het emotionele, ook praktisch.Mijn kinderen hebben elkaar echt werkelijk waar nog nooit wakker gehuild. En zelfs bij mensen met kinderen op één kamer hoor ik vaak dat ze opvallend makkelijk door elkaars gehuil heenslapen.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 24 augustus 2014 om 22:31
Ik vind het leeftijdsverschil best groot. Jullie oudste is al 8.
Scheel zelf 10 jaar met mijn jongste zusje. Het was behoorlijk heftig in huis toen zij erbij kwam. Zusje was een enorme huilbaby, en daar hadden de middelste en ik echt last van, want wij lagen ook iedere nacht wakker. Alles draaide opeens om de jongste, en dat vonden wij als oudere zussen niet altijd leuk. Ze had ook eigenlijk niets aan ons. Groeide echt een beetje 'alleen' op. Toen middelste zus en ik wat ouder waren en op kamers gingen was voor mijn jongste zusje helemaal eenzaam. Opeens was ze alleen met mijn ouders. Dat vond ze niet leuk.
Scheel zelf 10 jaar met mijn jongste zusje. Het was behoorlijk heftig in huis toen zij erbij kwam. Zusje was een enorme huilbaby, en daar hadden de middelste en ik echt last van, want wij lagen ook iedere nacht wakker. Alles draaide opeens om de jongste, en dat vonden wij als oudere zussen niet altijd leuk. Ze had ook eigenlijk niets aan ons. Groeide echt een beetje 'alleen' op. Toen middelste zus en ik wat ouder waren en op kamers gingen was voor mijn jongste zusje helemaal eenzaam. Opeens was ze alleen met mijn ouders. Dat vond ze niet leuk.
