Zwanger, Corona en partner

Hallo allemaal,

Ik ben inmiddels 7 maanden zwanger en mijn partner werkt als ZZP-er in de horeca. Oftewel; hij zit al maanden thuis zonder werk, en zonder steun van de overheid omdat ik een baan heb.
Dit zorgt onder normale omstandigheden al voor stress maar ik ben ook nog eens in verwachting. We wonen in een appartement dus de mogelijkheid om wat meer van elkaar vandaan te zitten is niet mogelijk.

Hij heeft last van wekelijkse frustratie uitbarstingen en dit kan zo een paar dagen duren. Hij is een extroverte man die altijd veel prikkels nodig heeft en mensen om zich heen, iets wat natuurlijk al maanden van de baan is.

Nu ga ik over een 4 weken met verlof en had mijn hoop gevestigd op de heropening van terrassen per april waar zeker werk uit voort zou vloeien. Ook dit wordt weer van tafel geveegd en ik zie even geen lichtpuntje meer.
Ik wil mijn verlof doorbrengen in rust en me kunnen focussen op ons toekomstige (eerste) kindje, en alles wat daar nog voor gekocht en geregeld moet worden maar ik loop al maanden op mijn tenen door de sfeer in huis. Mijn begrip en medeleven is inmiddels naar het 0 punt gedaald en we zijn op een punt gekomen waar we ontzettend weinig van elkaar kunnen hebben. Ik werk gedeeltelijk thuis maar ook nog 3 dagen op kantoor wat echt een toevluchtsoord voor me is. Dat heb ik straks niet meer.

De ruzies, ergernissen en frustratie ben ik helemaal zat en wil dit ook niet meer. Dit is niet gezond voor ons kindje, voor hem, mij en onze relatie. Ik merk ook dat ik ontzettend boos ben dat hij er niet voor me kan zijn zoals een partner eigenlijk zou moeten bij een zwangerschap. Natuurlijk snap ik waar het allemaal vandaan komt en spreek ik uit hoe naar de situatie is en hoe erg ik het vind voor hem, maar ik kan er niks aan veranderen en ben geen boksbal waar hij maar tegenaan kan schreeuwen. De reden dat mijn vriend nog niet naar ander werk heeft gekeken is omdat hij wel steeds aanvragen voor opdrachten heeft gekregen maar die steeds uitgesteld werden en uiteindelijk gecanceld door alle maatregelen.

Ik heb hem al verteld dat als de situatie zo aanhoudt hij beter een paar dagen in de week bij zijn vader/broer of vriend kan gaan zitten want dit is geen houdbare situatie. Heel verdrietig want ik heb hem natuurlijk gewoon nodig, maar momenteel geeft het samen zijn meer stress dan steun.
Ik leef meer met de zorg om hem en hoe hij in zijn vel zit dan mijn eigen zwangerschap en mentale gezondheid.

Ook is ander werk zoeken, (wat in veel gevallen betekent in dienst gaan) wat hij tot op heden af heeft gehouden door de hoop op versoepelingen zijn denk ik niet reëel meer. Iets waar hij op tegen is want hij wil niet meer voor een baas werken of zich maar half inzetten omdat hij, zodra het kan, meteen weer voor zichzelf aan de slag wil.

Hebben jullie misschien nog ideeën wat de hele situatie iets draaglijker zou kunnen maken? Alvast dank allemaal!

redbulletje schreef: ↑

22-03-2021 11:33

Verhuizen. Maar dat had je beter kunnen doen voor je besloot zwanger te worden in een klein appartementje.

Tsja, dat was ook de bedoeling. Afgelopen november zou hij 3 jaar als ZZP-er gewerkt hebben en de omzetten aan de hypotheekverstrekker kunnen overhandigen. Toen kwam dat fijne Corona en zit een hypotheek er niet meer in.

redbulletje schreef: ↑

22-03-2021 11:39

Maar afgelopen november was je al zwanger. Je zou toch ook niet hoogzwanger willen verhuizen en klussen? Buiten dat je ook niet van 't ene op 't andere moment een huis kunt kopen in deze verhitte markt. Nu zit je met de gebakken peren en moet je het voor je kind er het beste maar van maken.

En dat doen we dus ook rebulletje, bedankt.

drominique schreef: ↑

22-03-2021 11:34

Het is een dik jaar geleden dat de horeca voor het eerst dicht ging. Wanneer veranderde zijn gedrag zo?

Edit: geloept want ik dacht je naam te herkennen:
Op 19-4-20 schreef je al over zijn negativiteit en de achteruit rennende financiën.
Waarom ben je dan toch zwanger geworden?
Je wist hoe hij onder de COVID toestanden was...

In de zomer heeft hij weer volop kunnen werken en waren de maatregelen een heel stuk versoepeld. De vooruitzichten waren compleet anders dan nu. Mijn leeftijd speelt ook een rol, halverwege de 30. Vandaar ons besluit.

dianaf schreef: ↑

22-03-2021 11:49

Terecht dat je aan geeft dat hij maar ergens anders moet gaan zitten. Maar ik snap echt niet dat hij het wel oké vindt om al bijna een jaar geen inkomen te hebben, alleen omdat hij geen baas wil hebben. Ook als zzp-er heb je een opdrachtgever. Gewoon misplaatste trots/arrogantie.

Ja, een leuke baan is fijn, maar van principes (zzp-er/geen dienstverband) kun je geen brood kopen.

Als hij jou niet gehad had, wat had hij dan gedaan. In de goot liggen? Bij zijn ouders gaan wonen? Nee, toch? Dan had hij ook gewoon anders werk gezocht. Maar blijkbaar reikt zijn trots niet zover. Want niet alleen vindt hij het prima om bij jou zijn hand op te houden, hij vindt het ook geen probleem om de sfeer te verpesten. Zijn trots is alleen maar ego. Calimero en zo.

Dus zeg hem maar dat hij die in moet slikken en zich moet gedragen als een gelijkwaardige partner en een goede vader. Als hij wel aan het werk is, dat heeft hij meer prikkels en is hij thuis ook beter te pruimen.

Maar man, wat een afknapper.

Ik ben het er zeker mee eens dat hij maar tijdelijk in dienst moet gaan. Hij heeft genoeg gesprekken met werkgevers gehad de afgelopen tijd, en hij is ook echt een gewild iemand dus in dat opzicht is het geen probleem. Uiteraard niet tegen het salaris wat hij de afgelopen jaren heeft kunnen verdienen maar het zij zo.

Wil wel even zeggen dat hij zijn handje niet bij mij ophoudt, hij heeft gelukkig een buffer waarbij het netjes zijn helft van de kosten bijdraagt.

Zoals bij veel mensen zonder werk, afleiding en gezelligheid van vrienden en familie heeft dit impact op zijn mentale toestand.

Weer een beetje routine, en je nuttig voelen (nieuwe mensen) zou al heel veel voor hem doen. Hier ga ik vanavond maar weer over in gesprek.