Zwanger
alle pijlers
Zwanger, Corona en partner
maandag 22 maart 2021 om 11:29
Hallo allemaal,
Ik ben inmiddels 7 maanden zwanger en mijn partner werkt als ZZP-er in de horeca. Oftewel; hij zit al maanden thuis zonder werk, en zonder steun van de overheid omdat ik een baan heb.
Dit zorgt onder normale omstandigheden al voor stress maar ik ben ook nog eens in verwachting. We wonen in een appartement dus de mogelijkheid om wat meer van elkaar vandaan te zitten is niet mogelijk.
Hij heeft last van wekelijkse frustratie uitbarstingen en dit kan zo een paar dagen duren. Hij is een extroverte man die altijd veel prikkels nodig heeft en mensen om zich heen, iets wat natuurlijk al maanden van de baan is.
Nu ga ik over een 4 weken met verlof en had mijn hoop gevestigd op de heropening van terrassen per april waar zeker werk uit voort zou vloeien. Ook dit wordt weer van tafel geveegd en ik zie even geen lichtpuntje meer.
Ik wil mijn verlof doorbrengen in rust en me kunnen focussen op ons toekomstige (eerste) kindje, en alles wat daar nog voor gekocht en geregeld moet worden maar ik loop al maanden op mijn tenen door de sfeer in huis. Mijn begrip en medeleven is inmiddels naar het 0 punt gedaald en we zijn op een punt gekomen waar we ontzettend weinig van elkaar kunnen hebben. Ik werk gedeeltelijk thuis maar ook nog 3 dagen op kantoor wat echt een toevluchtsoord voor me is. Dat heb ik straks niet meer.
De ruzies, ergernissen en frustratie ben ik helemaal zat en wil dit ook niet meer. Dit is niet gezond voor ons kindje, voor hem, mij en onze relatie. Ik merk ook dat ik ontzettend boos ben dat hij er niet voor me kan zijn zoals een partner eigenlijk zou moeten bij een zwangerschap. Natuurlijk snap ik waar het allemaal vandaan komt en spreek ik uit hoe naar de situatie is en hoe erg ik het vind voor hem, maar ik kan er niks aan veranderen en ben geen boksbal waar hij maar tegenaan kan schreeuwen. De reden dat mijn vriend nog niet naar ander werk heeft gekeken is omdat hij wel steeds aanvragen voor opdrachten heeft gekregen maar die steeds uitgesteld werden en uiteindelijk gecanceld door alle maatregelen.
Ik heb hem al verteld dat als de situatie zo aanhoudt hij beter een paar dagen in de week bij zijn vader/broer of vriend kan gaan zitten want dit is geen houdbare situatie. Heel verdrietig want ik heb hem natuurlijk gewoon nodig, maar momenteel geeft het samen zijn meer stress dan steun.
Ik leef meer met de zorg om hem en hoe hij in zijn vel zit dan mijn eigen zwangerschap en mentale gezondheid.
Ook is ander werk zoeken, (wat in veel gevallen betekent in dienst gaan) wat hij tot op heden af heeft gehouden door de hoop op versoepelingen zijn denk ik niet reëel meer. Iets waar hij op tegen is want hij wil niet meer voor een baas werken of zich maar half inzetten omdat hij, zodra het kan, meteen weer voor zichzelf aan de slag wil.
Hebben jullie misschien nog ideeën wat de hele situatie iets draaglijker zou kunnen maken? Alvast dank allemaal!
Ik ben inmiddels 7 maanden zwanger en mijn partner werkt als ZZP-er in de horeca. Oftewel; hij zit al maanden thuis zonder werk, en zonder steun van de overheid omdat ik een baan heb.
Dit zorgt onder normale omstandigheden al voor stress maar ik ben ook nog eens in verwachting. We wonen in een appartement dus de mogelijkheid om wat meer van elkaar vandaan te zitten is niet mogelijk.
Hij heeft last van wekelijkse frustratie uitbarstingen en dit kan zo een paar dagen duren. Hij is een extroverte man die altijd veel prikkels nodig heeft en mensen om zich heen, iets wat natuurlijk al maanden van de baan is.
Nu ga ik over een 4 weken met verlof en had mijn hoop gevestigd op de heropening van terrassen per april waar zeker werk uit voort zou vloeien. Ook dit wordt weer van tafel geveegd en ik zie even geen lichtpuntje meer.
Ik wil mijn verlof doorbrengen in rust en me kunnen focussen op ons toekomstige (eerste) kindje, en alles wat daar nog voor gekocht en geregeld moet worden maar ik loop al maanden op mijn tenen door de sfeer in huis. Mijn begrip en medeleven is inmiddels naar het 0 punt gedaald en we zijn op een punt gekomen waar we ontzettend weinig van elkaar kunnen hebben. Ik werk gedeeltelijk thuis maar ook nog 3 dagen op kantoor wat echt een toevluchtsoord voor me is. Dat heb ik straks niet meer.
De ruzies, ergernissen en frustratie ben ik helemaal zat en wil dit ook niet meer. Dit is niet gezond voor ons kindje, voor hem, mij en onze relatie. Ik merk ook dat ik ontzettend boos ben dat hij er niet voor me kan zijn zoals een partner eigenlijk zou moeten bij een zwangerschap. Natuurlijk snap ik waar het allemaal vandaan komt en spreek ik uit hoe naar de situatie is en hoe erg ik het vind voor hem, maar ik kan er niks aan veranderen en ben geen boksbal waar hij maar tegenaan kan schreeuwen. De reden dat mijn vriend nog niet naar ander werk heeft gekeken is omdat hij wel steeds aanvragen voor opdrachten heeft gekregen maar die steeds uitgesteld werden en uiteindelijk gecanceld door alle maatregelen.
Ik heb hem al verteld dat als de situatie zo aanhoudt hij beter een paar dagen in de week bij zijn vader/broer of vriend kan gaan zitten want dit is geen houdbare situatie. Heel verdrietig want ik heb hem natuurlijk gewoon nodig, maar momenteel geeft het samen zijn meer stress dan steun.
Ik leef meer met de zorg om hem en hoe hij in zijn vel zit dan mijn eigen zwangerschap en mentale gezondheid.
Ook is ander werk zoeken, (wat in veel gevallen betekent in dienst gaan) wat hij tot op heden af heeft gehouden door de hoop op versoepelingen zijn denk ik niet reëel meer. Iets waar hij op tegen is want hij wil niet meer voor een baas werken of zich maar half inzetten omdat hij, zodra het kan, meteen weer voor zichzelf aan de slag wil.
Hebben jullie misschien nog ideeën wat de hele situatie iets draaglijker zou kunnen maken? Alvast dank allemaal!
maandag 22 maart 2021 om 13:09
Een jong kind is zwaar. Baby's slapen meestal minder dan jij aan slaap nodig hebt en doen een continu beroep op je. Als hij na de geboorte op een vergelijkbare manier met stress omgaat zou ik niet te lang wachten met stappen ondernemen. Misschien kun je alvast nadenken over een plan B, mocht het nodig zijn. Veel sterkte.
maandag 22 maart 2021 om 13:16
ClumsyNinja schreef: ↑22-03-2021 13:14Huh hoe werkt dat: werknemer willen hem aannemen, hij wordt gek van thuiszitten. Maar toch gaat hij niet aan het werk want hij wil geen werkgever.
Dat klinkt echt heel vreemd.
Willen die werkgevers hem dan niet inhuren als zzp-er?
En geen hulp willen om met zijn frustraties om te leren gaan. Het klinkt allemaal nogal star, niet de meest handige houding met een baby (of kind in het algemeen). Dat is ook de richting waarin ik de oplossing zou zoeken TO, voordat zich dit weer om een hele andere reden gaat herhalen.
maandag 22 maart 2021 om 13:18
Nee dit is voor veel werkgevers te duur momenteel (hoewel je van zzp-ers meteen weer af kunt en iemand die in dienst niet, het is ook maar hoe je het bekijkt).ClumsyNinja schreef: ↑22-03-2021 13:14Huh hoe werkt dat: werknemer willen hem aannemen, hij wordt gek van thuiszitten. Maar toch gaat hij niet aan het werk want hij wil geen werkgever.
Dat klinkt echt heel vreemd.
Willen die werkgevers hem dan niet inhuren als zzp-er?
maandag 22 maart 2021 om 13:19
Dat snap ik. Maar is precies de helft bijdragen echt noodzakelijk?catdoesdishes schreef: ↑22-03-2021 13:05Ik kan niet in in mijn eentje al onze financiële lasten dragen, daar verdien ik simpelweg niet genoeg voor. Als dat wel het geval was had ik gezegd maak je daar maar even niet druk om, dat komt wel weer.
Is het mogelijk jullie vaste lasten te verlagen?
maandag 22 maart 2021 om 13:20
Rot voor jullie beiden to!
Ik snap alleen niet waarom hij niet een tijdelijke baan, dus niet op zzp basis heeft gezocht in de afgelopen maanden. Al is het maar om bezig te zijn en zich nuttig te voelen.
De tip die ik zag van het uitzendbureau vind ik een hele goede.
Zodra z’n eigen werk weer opstart kan hij daar per direct mee stoppen.
Waarom heeft hij dat nog niet gedaan?
Ik snap alleen niet waarom hij niet een tijdelijke baan, dus niet op zzp basis heeft gezocht in de afgelopen maanden. Al is het maar om bezig te zijn en zich nuttig te voelen.
De tip die ik zag van het uitzendbureau vind ik een hele goede.
Zodra z’n eigen werk weer opstart kan hij daar per direct mee stoppen.
Waarom heeft hij dat nog niet gedaan?
maandag 22 maart 2021 om 13:23
Hij moet kiezen of delen: zich aanbieden als zzp-er voor een wat lager tarief of in dienst gaan. Iets verdienen is altijd nog beter dan niets en op je spaargeld interen terwijl er een kind aankomt.catdoesdishes schreef: ↑22-03-2021 13:18Nee dit is voor veel werkgevers te duur momenteel (hoewel je van zzp-ers meteen weer af kunt en iemand die in dienst niet, het is ook maar hoe je het bekijkt).
maandag 22 maart 2021 om 13:24
maandag 22 maart 2021 om 14:16
Ik ben het hier mee eens. Je kan niet blijven wachten tot het beter wordt. Hij leeft nu en zal nu keuzes moeten maken. Dat hij vader wordt is een element dat meegenomen moet worden. Ik snap dat het niet zijn ideaal is maar hij is verantwoordelijk voor een kind straks. Als dan naar een jaar blijkt dat hij zn ZZP werk weer kan oppakken, dan doet hij dat op dat moment. Als hij geen werk wil zoeken of hulp bij zn mentale issues, dan zal jij je keuze moeten maken. Je hoeft niet bij elkaar te blijven om een kind samen op te voeden.K0koro schreef: ↑22-03-2021 11:36Allemaal ontzettend rot en ten dele te begrijpen. Anderzijds ben jij gewoon zwanger en moet hij zich gaan voorbereiden op de komst van baby.
Het is allemaal driewerf ruk, maar het is tijd om een baan in dienst te gaan zoeken en bij te dragen aan stabiliteit i.p.v. de sfeer in huis gespannen maken. Als hem dat mentaal niet lukt, is het inderdaad tijd voor psychische hulp. Hij kan niet zijn hoogzwangere partner gaan lopen uitkafferen omdat hij het niet meer aan kan.
Veel succes met de laatste loodjes en sterkte gewenst. Ik hoop dat je een rustig, kalm verlof in gaat.
maandag 22 maart 2021 om 14:26
Maar wat dan wel?Led-lampje schreef: ↑22-03-2021 12:40In ieder geval niet sturen naar zijn ouders broer vriend.
Dat is geen oplossing.
maandag 22 maart 2021 om 14:43
Ik zou heel duidelijk zijn dat hij nu tijdelijk werk/uitzendwerk moet accepteren. Het is even niet anders. Ik herken het trouwens wel. Ik werk al ruim een jaar volledig thuis (en ben het helemaal zat) en het bedrijf van mijn man mag nu niet open vanwege de coronamaatregelen dus hij haalt daar dus amper inkomsten uit en er is weinig werk. Hij verveelt zich, voelt zich slecht en online surfen helpt dan ook niet. De hele dag op elkaars lip zitten doet ons ook geen goed. Ik ben ook zwanger en de hormonen helpen ook niet mee. We hebben beide een kort lontje. Hij heeft nu voor zolang het nodig is een uitzendbaan. Het is niet ideaal, het is verre van zijn droombaan maar hij is bezig, het huis uit en het brengt weer geld op. Hij kan nu een stuk meer hebben gelukkig en ik kan ook weer wat liever en minder geïrriteerd doen nu we niet continue bij elkaar zitten.
Echt een schop onder zijn hol en dan maar ander werk. Van thuiszitten wordt niemand beter. Dan gaat het van kwaad tot erger.
Echt een schop onder zijn hol en dan maar ander werk. Van thuiszitten wordt niemand beter. Dan gaat het van kwaad tot erger.
maandag 22 maart 2021 om 15:08
Dat is jouw mening. Vooralsnog deelt die mening niemand met jou. Lijkt me duidelijk.Led-lampje schreef: ↑22-03-2021 12:40In ieder geval niet sturen naar zijn ouders broer vriend.
Dat is geen oplossing.
Spanning die voortduurt is voor niemand goed. Zwangere vrouw moet nu niet alleen voor zichzelf maar ook voor haar baby opkomen. Zou ze dat niet doen zou ik me zorgen maken.
maandag 22 maart 2021 om 15:13
maandag 22 maart 2021 om 15:15
En nu?Ttroeteltje schreef: ↑22-03-2021 15:08Dat is jouw mening. Vooralsnog deelt die mening niemand met jou. Lijkt me duidelijk.
maandag 22 maart 2021 om 15:20
Wat zou je graag willen?
maandag 22 maart 2021 om 16:18
Baileyslife schreef: ↑22-03-2021 12:34Waar hij wat mij betreft alleen de mist in gaat is het niet accepteren van hulp. Ja hij vind dat misschien niet nodig, maar voor jullie als gezin is het wel nodig.
Mee eens. Ik vind het een zorgelijke situatie, deze twee aanstaande ouders zijn elkaar aan het kwijtraken en zodra de stress van het zorgen voor een baby erbij komt wordt het helemaal bal natuurlijk.
Je moet nu handelen TO, zorg dat je tot hem doordringt. Ga samen naar de HA of desnoods alleen als je hem echt niet meekrijgt.
maandag 22 maart 2021 om 22:27
Mega afknapper. Ik zie het bij velen helaas.ExodusRedux schreef: ↑22-03-2021 13:43Zijn ego is te groot voor een andere tijdelijke baan. Wat een afknapper.
maandag 22 maart 2021 om 23:19
Eens. Wat een rotsituatie, TO. En de mensen die roepen dat je dit van tevoren had moeten bedenken: dit kón je dus niet van tevoren bedenken, dat de horeca met steeds drie weken per keer nu nog altijd dicht zou zijn.S-Groot schreef: ↑22-03-2021 16:18Mee eens. Ik vind het een zorgelijke situatie, deze twee aanstaande ouders zijn elkaar aan het kwijtraken en zodra de stress van het zorgen voor een baby erbij komt wordt het helemaal bal natuurlijk.
Je moet nu handelen TO, zorg dat je tot hem doordringt. Ga samen naar de HA of desnoods alleen als je hem echt niet meekrijgt.
On topic: werk (inkomen en nuttig voelen) lijkt me voor vriend de beste oplossing. Iemand zei al uitzendbureau, vond ik een goeie tip!
Ondertussen laten weten hoeveel je van hem houdt en hoe rot je het voor hem vindt, maar ook hoezeer je hem nodig hebt als steun ipv onzekere factor... Klote dit. Maar het perspectief van de horeca verandert de komende maanden nog niet, dus hij zal nu toch wat moeten...
donderdag 25 maart 2021 om 19:36
Ik snap dat het een moeilijke situatie is
Maar toch vind ik je man geen ruggegraat hebben
Hij moet gewoon werk zoeken. Zonder werk geen eten.
En daarnaast is constant tegen jou schreeuwen terwijl je ook nog zwanger bent erg respectloos. Mijn man zou dat nooit doen.
Frustratie of niet, constant schreeuwen kan niet. TOen ik een miskraam kreeg en meteen erachteraan COVID heb ik ook niet tegen mijn man geschreeuwd
Maar toch vind ik je man geen ruggegraat hebben
Hij moet gewoon werk zoeken. Zonder werk geen eten.
En daarnaast is constant tegen jou schreeuwen terwijl je ook nog zwanger bent erg respectloos. Mijn man zou dat nooit doen.
Frustratie of niet, constant schreeuwen kan niet. TOen ik een miskraam kreeg en meteen erachteraan COVID heb ik ook niet tegen mijn man geschreeuwd
zaterdag 27 maart 2021 om 21:32
Het lukt hem niet om zich aan te passen aan een nieuwe situatie en nu komt er nog een enorme verandering aan, die nog groter is dan het verliezen van werk. Denk jij dat het hem gaat lukken om zich wel aan die nieuwe situatie aan te passen? Een leuke vader zijn komt na een paar jaar pas. Daarvoor is het bij een eerste kind vooral wennen aan hoeveel vrijheid je moet inleveren om volwaardig ouder te zijn. En gewoon kunnen zijn met welke ontwikkelingsfase zich aandient. Het vraagt veeeel van je flexibiliteit.
Mijn persoonlijke ervaring met een partner met psychische problemen tijdens de geboorte (van de tweede), verlies van een baan (en een verhuizing) is niet bijzonder rooskleurig. Hij eindigde met een ernstige verslaving en zonder individuele therapie voor hem had hij en hadden wij het zeker niet gered. Godzijdank maakte hij toen de keuze om wel in behandeling te gaan. Een slimme man haalt z'n kop uit het zand en gaat als een malle aan het werk met zichzelf.
Mijn persoonlijke ervaring met een partner met psychische problemen tijdens de geboorte (van de tweede), verlies van een baan (en een verhuizing) is niet bijzonder rooskleurig. Hij eindigde met een ernstige verslaving en zonder individuele therapie voor hem had hij en hadden wij het zeker niet gered. Godzijdank maakte hij toen de keuze om wel in behandeling te gaan. Een slimme man haalt z'n kop uit het zand en gaat als een malle aan het werk met zichzelf.
