Zwanger
alle pijlers
Zwanger na gezamenlijke keuze en nu is vriend weg.
zondag 10 augustus 2014 om 09:32
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 36 met een dochter van 14 uit een vorige relatie. Momenteel ben ik 6 weken zwanger van mijn ex-vriend (sinds een dag). Ik heb een hele vervelende scheiding achter de rug en ook vervelende ervaringen met al het getouwtrek rond de omgangsregeling. Nu loopt dit alweer vele jaren hartstikke goed gelukkig.
Heb altijd een kinderwens gehad maar ben altijd voorzichtig geweest gezien mijn ervaringen en heb ook altijd gezegd dat als ik ooit nog voor een kindje mocht kiezen, ik dit samen met iemand wil doen en nooit meer alleen voor een kind wil zorgen. Daarnaast heb ik ook een enorme restschuld door de verkoop van mijn huis met een andere ex-partner waardoor ik nu aan het kijken ben wat de mogelijkheden zijn voor een schuldsaneringstraject. Allemaal zaken waardoor ik heel voorzichtig ben geweest met partnerkeuze en de keuze voor weer een kindje. We zouden gaan samenwonen dus ik was bezig met de papieren voor een nieuwe huurwoning en we hadden besloten dat we voor een kindje gingen; hij had een baan en met zijn salaris konden we dan voor de kinderen zorgen en mijn salaris zou dan gebruikt kunnen worden voor het aflossen voor de schulden.
Ik was gelijk zwanger. Allebei bijzonder blij en het kindje is gewenst. Een week nadat we het weten speelt het wantrouwende karakter van mijn ex op en beschuldigt hij mij van bepaalde zaken en zegt hij dat hij geen vertrouwen meer heeft in mij; reden voor hem om weg te gaan en de relatie te verbreken. Wel geeft hij aan voor het kind te willen zorgen. Ik wil dit kindje erg graag en ben er bijzonder blij mee, helemaal nadat ik eerder door nare omstandigheden een abortus heb moeten laten plegen. Die keuze was afschuwelijk en ook de abortus was afschuwelijk. Ik heb altijd gezegd dat ik dat nooit meer wilde. Mijn ex wist dit ook dus toen we voor een kindje kozen, heb ik hem nogmaals op het hart gedrukt of hij het zeker wist omdat ik nooit meer die keuze wilde hoeven maken maar ik door bovengenoemde redenen het ook niet verantwoord vind om nog een kind op de wereld te zetten in mijn eentje daar ik het financieel al ontzettend moeilijk heb om voor mijn dochter te zorgen. Ja, dat wist hij zeker en hij zou altijd bij ons blijven en voor ons zorgen. Niet dus.
Hij wil dat ik het kind houd zodat hij ervoor kan zorgen, mag zelfs bij hem wonen. Hij ziet het al helemaal voor zich en ziet hij, zo lijkt het door wat hij zegt, mij als de oven voor zijn kind zodat hij straks klaar staat om dat kind op te eisen omdat de kans enorm groot is dat ik zonder baan (als mijn contract niet verlengd wordt in januari omdat ik hoogzwanger ben) in de schuldsanering zit met 2 kinderen. Hij aast op dat kind en dat maakt me bang. Ik wil niet dat hij het kind afneemt en bij hem straks is omdat ik in de ellende ben geraakt. Ik wil uberhaupt geen contact meer met hem omdat ik een hele nare, agressieve kant heb gezien van hem. De relatie komt daarom ook nooit meer goed. Ik wil een kind niet op deze wijze laten starten. Heb je met iemand een relatie, krijg je een kindje en loopt het na een paar jaar stuk, dan is het een ander verhaal, vind ik. Maar zo vroeg in de zwangerschap op deze manier opstappen vind ik heel laf. Ik heb ook ergens het gevoel dat hij het allemaal bewust heeft gedaan.
Dus om al deze dingen te voorkomen, overweeg ik een abortus. Maar dit kindje is zo gewenst en ik ben er zo blij mee. Maar als ik voor het kindje kies, gebeurt alles wat ik beschreven heb, daarom zeggen de mensen die van me houden ook om, hoe afschuwelijk ook, toch voor een abortus te kiezen. Ik wil niet weer een juridisch getouwtrek en zoveel pijn en verdriet. Maar ik weet ook hoe kapot ik was en nog steeds ben na de vorige abortus. Ik moet ook aan mijn dochter denken; dit gaat haar ook beïnvloeden op een negatieve wijze.
Ik heb ook geen familie om me heen die me kan helpen dus de zorg komt echt volledig op mij neer en het kind zou fulltime naar de opvang moeten. Rationeel weet ik dat abortus het enige juiste is maar ik ben zo bang weer; ik weet hoe afschuwelijk en leeg ik me voelde de vorige keer.
Dank jullie wel voor het lezen.
Ik ben een vrouw van 36 met een dochter van 14 uit een vorige relatie. Momenteel ben ik 6 weken zwanger van mijn ex-vriend (sinds een dag). Ik heb een hele vervelende scheiding achter de rug en ook vervelende ervaringen met al het getouwtrek rond de omgangsregeling. Nu loopt dit alweer vele jaren hartstikke goed gelukkig.
Heb altijd een kinderwens gehad maar ben altijd voorzichtig geweest gezien mijn ervaringen en heb ook altijd gezegd dat als ik ooit nog voor een kindje mocht kiezen, ik dit samen met iemand wil doen en nooit meer alleen voor een kind wil zorgen. Daarnaast heb ik ook een enorme restschuld door de verkoop van mijn huis met een andere ex-partner waardoor ik nu aan het kijken ben wat de mogelijkheden zijn voor een schuldsaneringstraject. Allemaal zaken waardoor ik heel voorzichtig ben geweest met partnerkeuze en de keuze voor weer een kindje. We zouden gaan samenwonen dus ik was bezig met de papieren voor een nieuwe huurwoning en we hadden besloten dat we voor een kindje gingen; hij had een baan en met zijn salaris konden we dan voor de kinderen zorgen en mijn salaris zou dan gebruikt kunnen worden voor het aflossen voor de schulden.
Ik was gelijk zwanger. Allebei bijzonder blij en het kindje is gewenst. Een week nadat we het weten speelt het wantrouwende karakter van mijn ex op en beschuldigt hij mij van bepaalde zaken en zegt hij dat hij geen vertrouwen meer heeft in mij; reden voor hem om weg te gaan en de relatie te verbreken. Wel geeft hij aan voor het kind te willen zorgen. Ik wil dit kindje erg graag en ben er bijzonder blij mee, helemaal nadat ik eerder door nare omstandigheden een abortus heb moeten laten plegen. Die keuze was afschuwelijk en ook de abortus was afschuwelijk. Ik heb altijd gezegd dat ik dat nooit meer wilde. Mijn ex wist dit ook dus toen we voor een kindje kozen, heb ik hem nogmaals op het hart gedrukt of hij het zeker wist omdat ik nooit meer die keuze wilde hoeven maken maar ik door bovengenoemde redenen het ook niet verantwoord vind om nog een kind op de wereld te zetten in mijn eentje daar ik het financieel al ontzettend moeilijk heb om voor mijn dochter te zorgen. Ja, dat wist hij zeker en hij zou altijd bij ons blijven en voor ons zorgen. Niet dus.
Hij wil dat ik het kind houd zodat hij ervoor kan zorgen, mag zelfs bij hem wonen. Hij ziet het al helemaal voor zich en ziet hij, zo lijkt het door wat hij zegt, mij als de oven voor zijn kind zodat hij straks klaar staat om dat kind op te eisen omdat de kans enorm groot is dat ik zonder baan (als mijn contract niet verlengd wordt in januari omdat ik hoogzwanger ben) in de schuldsanering zit met 2 kinderen. Hij aast op dat kind en dat maakt me bang. Ik wil niet dat hij het kind afneemt en bij hem straks is omdat ik in de ellende ben geraakt. Ik wil uberhaupt geen contact meer met hem omdat ik een hele nare, agressieve kant heb gezien van hem. De relatie komt daarom ook nooit meer goed. Ik wil een kind niet op deze wijze laten starten. Heb je met iemand een relatie, krijg je een kindje en loopt het na een paar jaar stuk, dan is het een ander verhaal, vind ik. Maar zo vroeg in de zwangerschap op deze manier opstappen vind ik heel laf. Ik heb ook ergens het gevoel dat hij het allemaal bewust heeft gedaan.
Dus om al deze dingen te voorkomen, overweeg ik een abortus. Maar dit kindje is zo gewenst en ik ben er zo blij mee. Maar als ik voor het kindje kies, gebeurt alles wat ik beschreven heb, daarom zeggen de mensen die van me houden ook om, hoe afschuwelijk ook, toch voor een abortus te kiezen. Ik wil niet weer een juridisch getouwtrek en zoveel pijn en verdriet. Maar ik weet ook hoe kapot ik was en nog steeds ben na de vorige abortus. Ik moet ook aan mijn dochter denken; dit gaat haar ook beïnvloeden op een negatieve wijze.
Ik heb ook geen familie om me heen die me kan helpen dus de zorg komt echt volledig op mij neer en het kind zou fulltime naar de opvang moeten. Rationeel weet ik dat abortus het enige juiste is maar ik ben zo bang weer; ik weet hoe afschuwelijk en leeg ik me voelde de vorige keer.
Dank jullie wel voor het lezen.
