Zwanger
alle pijlers
zwanger willen worden maar onzeker
donderdag 29 november 2012 om 23:23
Beste mede viva-forumers,
Ik zit met een dingetje die ik graag even zou willen delen. Het is niet dat anderen dit voor mij zouden kunnen oplossen, maar het helpt wel als ik er over praat.
Mijn man (34) en ik (29) hebben vrijwel alles voor elkaar: we hebben een fantastische relatie. Wonen nu 6 jaar samen in een geweldige buurt met onze 2 hondjes, en zijn nu 3 jaar getrouwd. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen om een stap verder te gaan in ons leven: wij zouden dolgraag een kindje willen! Als ik voor mijzelf spreek, ik wil mijn hele leven al moeder worden. Dat is eigenlijk het enige wat ik écht ooit gewild heb. Toch houdt iets mij tegen om eraan te beginnen, en ik vind dat BEHOORLIJK frustrerend!!
Het is alsof ik continu smoesjes aan het bedenken ben om toch maar nog niet te beginnen, omdat ik telkens iets vind wat ik 'wil verbeteren voor ik aan kinderen begin', 'omdat dat verantwoordelijk is'. In het begin was dat bijv. eerst werken aan onze relatie omdat we elkaar nog niet goed genoeg kennen. Toen was het van eerst een wat stabielere financiële basis creeëren omdat ik vind dat je een kind wel wat te bieden moet hebben. Daarna was het dat ik van mezelf moest werken aan de relatie naar mijn eigen ouders toe, aangezien deze niet al te best was, en ik niet wilde dat 'ons kind' daar onder zou moeten lijden. Toen was het dat ik vond dat ik aan mezelf moest werken, omdat ik veel te bang ben dat ik op mijn eigen moeder lijk, en haar fouten ook ga maken, en vond ik van mezelf dat ik niet zo onzeker moest doen. Toen kreeg ik ineens zomaar out of the blue een enorme psychische terugslag die veroorzaakt werd door mijn verleden met seksueel misbruik. Daarvoor ben ik in therapie geweest, samen met mijn man, en daar ben ik nu gelukkig helemaal uit, en is nu helemaal geen probleem meer.
In feite zijn al dit soort problemen opgelost: mijn relatie heeft diepgang en is stabiel, onze financiele situatie is stabiel (voor zover dat kan in deze crisistijd), de relatie met mijn ouders is hersteld en verbeterd, en mijn onzekerheden die daaruit voortkwamen zijn ook zo goed als verdwenen.
En je raad het al, ik heb nu weer een nieuwe 'reden' waardoor ik onzeker raak. Het feit is namelijk dat ik een wa-jong uitkering heb omdat ik jong-gehandicapt ben en moeite heb om zo op de arbeidsmarkt te komen. Ik vind dat met vlagen heel erg moeilijk om dat te accepteren, en voel mij op dit moment weer ontzettend onzeker. Sinds februari zit ik weer in een soort van 'depressie/dipje' die wordt gekenmerkt door continue gedachtens en gevoelens die mij onzeker maken. Ik haal mijzelf continu omlaag, heb continu het gevoel dat wat ik ook doe, ik niet goed genoeg als moeder zou zijn. Het is alsof ik nooit tevreden kan zijn met mezelf. Gewoon bang ben om fouten te maken. Ik trek mij continu aan wat mensen zeggen, of wat ik her en der lees. Ik vind altijd van mezelf dat ik hard aan mezelf moet werken, me moet ontwikkelen als mens, en altijd zie ik wel weer iets waarvan ik vind waar aan gewerkt dient te worden. Nooit kan ik eens achterover leunen, en eens een keertje genieten. Niet nadenken, spontaan doen, me ergens niet van bewust zijn. Alle kennis die ik heb los kan laten, en gewoon eens een keer kan gaan leven. Ik zit mezelf continu te overanalyseren, te zoeken naar fouten die ik moet 'fixen'. Ik weet niet of iemand dit herkent? Maar ik ben dat echt zó beu!! Ik denk wel eens van: waarom kan ik niet gewoon d'r aan beginnen. Gewoon hup, zonder na te denken. Het klinkt misschien stom, maar ik kan soms wel eens jaloers worden als ik van die tienermoeders zie o.i.d, die gewoon maar doen, die gewoon niet nadenken over verantwoordelijkheden, die zich daarin ook niet interesseren, maar gewoon doen! Soms denk ik wel eens: had ik maar niet zoveel geleerd, had ik maar niet zoveel kennis, had ik maar niet een goede intelligentie. Soms denk ik echt wel eens: was ik maar dom, naïef en onwetend! Dat zou voor mij misschien een stuk makkelijker zijn!
Toen wij net getrouwd waren maakten mensen vaak het bekende grapje van, 'nou samenwonen, getrouwd, next step: kinderen he'. In het begin is dat nog wel leuk, maar soms begin ik het nu soms vervelend te vinden, omdat ik niets liever zou willen dan dat, maar deze dingen waar ik nu weer mee zit, daar heeft mijn omgeving totaal geen weet van. Waardoor ik het ook moeilijk vind om onder de mensen te komen. Ik voel mij soms beetje onder druk gezet, maar besef aan de andere kant dat ik die druk gewoon zelf op mezelf leg. Waarom doe ik dat in godsnaam???
Ik wil heel heel heel heel heel erg graag een gezinnetje stichten. Dat is gewoon mijn ultieme droom! Maar hoe kom ik van dit (rot) gevoel af? Is er hier iemand die zich hierin misschien herkent? Wat heb jij hiermee gedaan?
Ik zit met een dingetje die ik graag even zou willen delen. Het is niet dat anderen dit voor mij zouden kunnen oplossen, maar het helpt wel als ik er over praat.
Mijn man (34) en ik (29) hebben vrijwel alles voor elkaar: we hebben een fantastische relatie. Wonen nu 6 jaar samen in een geweldige buurt met onze 2 hondjes, en zijn nu 3 jaar getrouwd. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen om een stap verder te gaan in ons leven: wij zouden dolgraag een kindje willen! Als ik voor mijzelf spreek, ik wil mijn hele leven al moeder worden. Dat is eigenlijk het enige wat ik écht ooit gewild heb. Toch houdt iets mij tegen om eraan te beginnen, en ik vind dat BEHOORLIJK frustrerend!!
Het is alsof ik continu smoesjes aan het bedenken ben om toch maar nog niet te beginnen, omdat ik telkens iets vind wat ik 'wil verbeteren voor ik aan kinderen begin', 'omdat dat verantwoordelijk is'. In het begin was dat bijv. eerst werken aan onze relatie omdat we elkaar nog niet goed genoeg kennen. Toen was het van eerst een wat stabielere financiële basis creeëren omdat ik vind dat je een kind wel wat te bieden moet hebben. Daarna was het dat ik van mezelf moest werken aan de relatie naar mijn eigen ouders toe, aangezien deze niet al te best was, en ik niet wilde dat 'ons kind' daar onder zou moeten lijden. Toen was het dat ik vond dat ik aan mezelf moest werken, omdat ik veel te bang ben dat ik op mijn eigen moeder lijk, en haar fouten ook ga maken, en vond ik van mezelf dat ik niet zo onzeker moest doen. Toen kreeg ik ineens zomaar out of the blue een enorme psychische terugslag die veroorzaakt werd door mijn verleden met seksueel misbruik. Daarvoor ben ik in therapie geweest, samen met mijn man, en daar ben ik nu gelukkig helemaal uit, en is nu helemaal geen probleem meer.
In feite zijn al dit soort problemen opgelost: mijn relatie heeft diepgang en is stabiel, onze financiele situatie is stabiel (voor zover dat kan in deze crisistijd), de relatie met mijn ouders is hersteld en verbeterd, en mijn onzekerheden die daaruit voortkwamen zijn ook zo goed als verdwenen.
En je raad het al, ik heb nu weer een nieuwe 'reden' waardoor ik onzeker raak. Het feit is namelijk dat ik een wa-jong uitkering heb omdat ik jong-gehandicapt ben en moeite heb om zo op de arbeidsmarkt te komen. Ik vind dat met vlagen heel erg moeilijk om dat te accepteren, en voel mij op dit moment weer ontzettend onzeker. Sinds februari zit ik weer in een soort van 'depressie/dipje' die wordt gekenmerkt door continue gedachtens en gevoelens die mij onzeker maken. Ik haal mijzelf continu omlaag, heb continu het gevoel dat wat ik ook doe, ik niet goed genoeg als moeder zou zijn. Het is alsof ik nooit tevreden kan zijn met mezelf. Gewoon bang ben om fouten te maken. Ik trek mij continu aan wat mensen zeggen, of wat ik her en der lees. Ik vind altijd van mezelf dat ik hard aan mezelf moet werken, me moet ontwikkelen als mens, en altijd zie ik wel weer iets waarvan ik vind waar aan gewerkt dient te worden. Nooit kan ik eens achterover leunen, en eens een keertje genieten. Niet nadenken, spontaan doen, me ergens niet van bewust zijn. Alle kennis die ik heb los kan laten, en gewoon eens een keer kan gaan leven. Ik zit mezelf continu te overanalyseren, te zoeken naar fouten die ik moet 'fixen'. Ik weet niet of iemand dit herkent? Maar ik ben dat echt zó beu!! Ik denk wel eens van: waarom kan ik niet gewoon d'r aan beginnen. Gewoon hup, zonder na te denken. Het klinkt misschien stom, maar ik kan soms wel eens jaloers worden als ik van die tienermoeders zie o.i.d, die gewoon maar doen, die gewoon niet nadenken over verantwoordelijkheden, die zich daarin ook niet interesseren, maar gewoon doen! Soms denk ik wel eens: had ik maar niet zoveel geleerd, had ik maar niet zoveel kennis, had ik maar niet een goede intelligentie. Soms denk ik echt wel eens: was ik maar dom, naïef en onwetend! Dat zou voor mij misschien een stuk makkelijker zijn!
Toen wij net getrouwd waren maakten mensen vaak het bekende grapje van, 'nou samenwonen, getrouwd, next step: kinderen he'. In het begin is dat nog wel leuk, maar soms begin ik het nu soms vervelend te vinden, omdat ik niets liever zou willen dan dat, maar deze dingen waar ik nu weer mee zit, daar heeft mijn omgeving totaal geen weet van. Waardoor ik het ook moeilijk vind om onder de mensen te komen. Ik voel mij soms beetje onder druk gezet, maar besef aan de andere kant dat ik die druk gewoon zelf op mezelf leg. Waarom doe ik dat in godsnaam???
Ik wil heel heel heel heel heel erg graag een gezinnetje stichten. Dat is gewoon mijn ultieme droom! Maar hoe kom ik van dit (rot) gevoel af? Is er hier iemand die zich hierin misschien herkent? Wat heb jij hiermee gedaan?
donderdag 29 november 2012 om 23:36
Weet je wel zeker dat je echt kinderen wil?
Is het niet omdat je ze vroeger wilde dat je nu vind dat je het nog steeds moet willen? Verwacht je omgeving misschien dat je kinderen krijgt.
Ik kan mij namelijk niet zo goed voorstellen dat als je echt graag kinderen wil dat je dan steeds redenen bedenkt om ze niet te krijgen.
Is het niet omdat je ze vroeger wilde dat je nu vind dat je het nog steeds moet willen? Verwacht je omgeving misschien dat je kinderen krijgt.
Ik kan mij namelijk niet zo goed voorstellen dat als je echt graag kinderen wil dat je dan steeds redenen bedenkt om ze niet te krijgen.
donderdag 29 november 2012 om 23:36
Ik herken jouw beweegredenen om aan een gezin te beginnen niet, maar ik had wel mijn eigen twijfels (zoals iedereen die voor een kind gaat wel heeft denk ik). Op een gegeven moment heb ik me gewoon voorgesteld dat ik zwanger was, net gedaan alsof het zo was (voor me uit mijmerend op een bankje in de zon, ik heb niet maandenlang de schijn opgehouden ofzo). En ik raakte niet in paniek, wilde niet de gedachte direct uitbannen, ik vond de situatie wel lekker eigenlijk.
En ondanks dat ik nooit rammelende eierstokken heb gehad, zijn we er toch voor gegaan.
Het is natuurlijk een spannende stap om ervoor te gaan. Misschien hou jij jezelf daarom tegen? Herken je dat bij eerdere spannende dingen? Een lange reis, samenwonen, zoiets?
En ondanks dat ik nooit rammelende eierstokken heb gehad, zijn we er toch voor gegaan.
Het is natuurlijk een spannende stap om ervoor te gaan. Misschien hou jij jezelf daarom tegen? Herken je dat bij eerdere spannende dingen? Een lange reis, samenwonen, zoiets?
donderdag 29 november 2012 om 23:52
Je noemt het smoesjes maarik noem dit hele wezenlijke dingen waarvan het maar goed is dat je er iets aan doet voordat je aan kinderen begint. Psychische problemen, sexueel misbruik, minderwaardigheidscomplex, arbeidsongeschikt en nu een depressie sinds februari. Ik denk dat je nog helemaal niet aan kinderen moet beginnen maar nog neer aan jezelf werken zoda je steviger in je schienen staat.
donderdag 29 november 2012 om 23:54
Je doet het omdat jij en je man zelf kinderen willen, je doet het niet voor jou of zijn ouders of andere mensen. Je doet het ook niet omdat het zo 'hoort'
Je wil het of je wil het niet, misschien eens naar een bijeenkomst voor a.s moeders , daar zitten ook meiden bij die nog erg twijfelen, misschien haalt dat je twijfels weg?
Je wil het of je wil het niet, misschien eens naar een bijeenkomst voor a.s moeders , daar zitten ook meiden bij die nog erg twijfelen, misschien haalt dat je twijfels weg?
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
vrijdag 30 november 2012 om 01:47
Ik heb nog geen kinderen, wil ze wel graag en herken je angst wel goed. Ga ik wel een goede moeder zijn? Kan ik ze wel geven wat ze nodig hebben? Vind ik het wel leuk om moeder te zijn? Ik kan ze natuurlijk niet terugstoppen als ik het toch niks vind. Het is ook een afsluiting van een periode waarin ik - hoewel ik heel serieus ben en goed over alles nadenk - toch onverantwoordelijk zou kunnen zijn als ik dat had willen zijn.
Maar als je ziet wie er allemaal kinderen krijgen en hoe zij hun kinderen opvoeden, dan ben ik opeens een stuk minder bang. Ik denk niet dat andere moeders een idee hebben van wat ze moeten doen. Het gaat vanzelf.
Ik denk dat ik voor eeuwig zou kunnen wachten tot ik er 100% klaar voor ben. Ergens tussen 75-99% vind ik nu wel voldoende eigenlijk.
Maar als je ziet wie er allemaal kinderen krijgen en hoe zij hun kinderen opvoeden, dan ben ik opeens een stuk minder bang. Ik denk niet dat andere moeders een idee hebben van wat ze moeten doen. Het gaat vanzelf.
Ik denk dat ik voor eeuwig zou kunnen wachten tot ik er 100% klaar voor ben. Ergens tussen 75-99% vind ik nu wel voldoende eigenlijk.
vrijdag 30 november 2012 om 08:20
quote:summer73 schreef op 30 november 2012 @ 07:49:
Ik denk niet dat je een tienermoeder moet willen zijn.
Verder eens met Tia.
TO is 29 toch?
TO, ik vind eigenlijk ook dat dit geen smoesjes zijn. Misschien is het wel verstandig, dat je nog even uitstelt. Ik denk dat zwangerschap en de eerste jaren een periode zijn dat je heel kwetsbaar bent en als je dan emotioneel zelf niet stabiel bent, is het moeilijk om heel responsief naar je kind te zijn, denk ik. Volg Tia's advies op.
Ik denk niet dat je een tienermoeder moet willen zijn.
Verder eens met Tia.
TO is 29 toch?
TO, ik vind eigenlijk ook dat dit geen smoesjes zijn. Misschien is het wel verstandig, dat je nog even uitstelt. Ik denk dat zwangerschap en de eerste jaren een periode zijn dat je heel kwetsbaar bent en als je dan emotioneel zelf niet stabiel bent, is het moeilijk om heel responsief naar je kind te zijn, denk ik. Volg Tia's advies op.
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
vrijdag 30 november 2012 om 08:20
Ook eens met Tia. Jij hebt nogal wat wezenlijke problemen weten op te lossen en noemt die nu 'geen probleem' meer, maar ondertussen worstel je wel met andere dingen. In mijn ogen zijn dat niet de 'normale' twijfels van iemand die graag kinderen wil maar zijn ze nog best wel terecht ook.
Je klinkt erg verstandig en ik ben ervan overtuigd dat je heus liefdevol een kind op zult kunnen voeden. Het lijkt me echter wel goed om hulp te zoeken bij het aanpakken van jezelf.
Je klinkt erg verstandig en ik ben ervan overtuigd dat je heus liefdevol een kind op zult kunnen voeden. Het lijkt me echter wel goed om hulp te zoeken bij het aanpakken van jezelf.
vrijdag 30 november 2012 om 08:50
En ook ik ben het eens met Tia. Een kind krijgen heeft zoveel impact. Dat moet je kunnen handelen. En jij worstelt nog met zoveel dingen! Daarom zou ik ook eerst aan mezelf gaan werken als ik in jouw situatie zat. Nu is de tijd, straks heb je mogelijk een kind wat afhankelijk is van jou en waardoor het een stuk lastiger zal gaan.
Sterkte.
Sterkte.
vrijdag 30 november 2012 om 13:42
TO je bent goed bezig! Maar wat Tia zegt, voor (laatste) stukje therapie vind ik goed advies. Kinderen vreten energie, dag en nacht. Mijn jongste is nu een maand, bevalling gaf wat bloedverlies, dus combi slechte conditie/ slaapgebrek/ achter feiten aanhollen. Het maakt je humeur makkelijker beïnvloedbaar, in negatieve zin.
Toch hebben we het hier gezellig hoor! Maar ik kom tot niks lijkt wel. Dat frustreert soms. Meestal bedenk ik me dat ik niet voor niks verlof heb, dat helpt! Zoon van twee slaapt meestal door. Vannacht droomde hij blijkbaar eng, lag weer even bij ons bij te komen. Ik ben met borstvoeding en zoon elke twee uur wakker geweest. Kinderen kunnen natuurlijk meteen doorslapen. Maar hier is het een aanslag op je gestel- en ook op sociale leven. (Gebrek aan energie - keuzes maken)
Toch hebben we het hier gezellig hoor! Maar ik kom tot niks lijkt wel. Dat frustreert soms. Meestal bedenk ik me dat ik niet voor niks verlof heb, dat helpt! Zoon van twee slaapt meestal door. Vannacht droomde hij blijkbaar eng, lag weer even bij ons bij te komen. Ik ben met borstvoeding en zoon elke twee uur wakker geweest. Kinderen kunnen natuurlijk meteen doorslapen. Maar hier is het een aanslag op je gestel- en ook op sociale leven. (Gebrek aan energie - keuzes maken)
vrijdag 30 november 2012 om 15:41
Bedankt dames, voor de vele verschillende reacties en adviezen. Alles wat jullie vertellen is niets nieuws voor mij.
Er wordt gevraagd of ik wel überhaupt kinderen echt wil. Deze vraag heb ik mijzelf ook vaak gesteld, maar ik kom telkens weer op hetzelfde antwoord uit: Ja! heel graag zelfs! Liever dan wat dan ook! Het is voor mijn gevoel de reden dat ik leef! Het is voor mij geen optie om hier nee op te antwoorden, omdat het dat gewoon niet is! Elke cel in mijn lichaam zegt dat ik moeder wil worden. En het schreeuwt zo hard dat ik het ook niet kan negeren. Dat is misschien ook wel wat men bedoelt met die rammelende eierstokken. Het is een soort instinct die heel sterk is. Nou ja, bij de een sterker dan bij de ander misschien, maar bij mij dus heel sterk.
Ik heb zelf ook vaker nagedacht over of het wel goed zou zijn om een nieuw kind in deze wereld toe te laten. Maar ook daarin zegt mijn gevoel van hoe fucked up deze wereld ook kan zijn, er zijn ook zoveel mooie en heerlijke dingen die deze wereld het waard maken om hierin te leven! Plus het feit dat ik juist zoveel te bieden heb! Nooit zou ik kinderen willen nemen omdat de omgeving dat zou willen, of omdat het ‘hoort’, of omdat ik er ‘recht op heb’ of omdat ik denk mijn eigen problemen daardoor te kunnen ontlopen. Natuurlijk neem je kinderen omdat je moederhart dat influistert, en omdat het ook een beslissing is die je samen met je partner maakt. Het is iets van ons samen. Een ding waar ik dan niet onzeker over ben is over mijn motivatie om kinderen te willen. Ik wil het juist allemaal te goed doen denk ik.
Ik moet ook wel zeggen dat ik zo natuurlijk niet altijd en mijn hele leven al zo ben. Nou ja van dat vele en diepe nadenken misschien wel, dat hoort misschien gewoon wel bij mijn persoonlijkheid (of bij het vrouw zijn??) en is meteen ook wel beetje mijn valkuil misschien. Maar normaal gesproken ben ik juist heel erg sterk en heb ik juist heel veel zelfvertrouwen, en trek ik me juist helemaal niet zoveel aan wat anderen vinden, denken of zeggen. Dit beeld past eigenlijk totaal niet bij mij, en het is daarom ook dat het mij zo frustreert. Ik zie het ook meer als een disbalans, maar ik baal er zo van omdat het mij niet op een goed tijdstip uitkomt (natuurlijk is het dat nooit, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel). Ik wil gewoon van dat gevoel af, liever gisteren dan vandaag!
In principe ben ik al jaren in therapie. Ik heb een soort van standaardtherapeut. Ik kom uit een vrij complex gezin en ben zelf als kind best wel emotioneel verwaarloosd, en heb daardoor het idee dat ik geen goed voorbeeld heb gehad, en dat maakt mij dus soms zo onzeker. Ondanks dat ik ook wel weet dat er voor niemand een gebruiksaanwijzing is, en iedereen het wiel zelf moet uitvinden. Maar ik vind het toch lastig. Misschien omdat ik eigenlijk nooit echt kind heb kunnen zijn, en in de war ben wat voor rol ik in het leven moet spelen. Maar natuurlijk moet je soms gewoon in het diepe springen. Ik heb mijn hele leven al diepe sprongen gemaakt, en er is ook niets wat ik niet aankan, maar deze is voor mijn gevoel toch anders. Omdat je dan namelijk niet meer alleen bent en verantwoordelijk bent. Tenminste, ik voel mij heel erg verantwoordelijk, omdat ik niet graag zie gebeuren dat ik in hetzelfde patroon terecht kom zoals mijn ouders.
Ik geef toe dat ik soms vergeet dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Ik heb een man die fantastisch is, en een hele sterke band met mijn schoonouders en onwijs goede vrienden. Ik ben het denk ik gewend om alleen te staan, aangezien dat mijn kindertijd zo'n beetje omschrijft. Buiten dat zit mijn eigen karakter mij gewoon soms in de weg. Ik ben vaak veel te serieus, til soms veel te zwaar aan dingen, en ik denk vaak veel te diep na over dingen. Dat is door de jaren heen al een heel stuk verbeterd, maar het liefste wil ik dat het nog een tikkeltje verder verbetert. Of in elk geval beter mee leren omgaan.
Dat van die tienerzwangerschap was natuurlijk ook maar een voorbeeld. Natuurlijk zou ik absoluut niet zo willen zijn! Ik moest er niet aan denken zeg! Ik wilde alleen maar aangeven dat ik soms jaloers kan zijn op mensen die te makkelijk door het leven gaan, of die er te makkelijk over denken, en het leven gewoon maar nemen, zonder inzichten te hebben in hun eigen problemen. Niet dat dat beter is voor hun situatie, maar ik vraag mij gewoon wel eens af hoe die dat kunnen. Hoe het zou zijn om nooit na te denken over je verantwoordelijkheden. Leef je dan niet een stuk makkelijker? Misschien ook niet, daar zullen we nooit achter komen, aangezien ik totaal niet zo ben. En gelukkig maar! Maar soms denk ik wel eens, waarom doe ik toch zo moeilijk? Het leven is zo kort! Waarom geniet ik er niet gewoon meer van? Waarom moet toch alles zo perfect zijn? Soms denk ik ook wel eens: misschien ben ik wel te bang gemaakt? Dat kinderen krijgen een impact heeft, dat begrijp ik maar al te goed. Maar het feit of ik dat aan zou kunnen, daarin ben ik misschien te bang gemaakt. In feite weet je dat toch pas echt als je eraan begint?
Kijk, ik weet ook gewoon dat ik heus niet de enige ben die van alles heeft meegemaakt in het leven. Iedereen maakt wel wat mee, en iedereen heeft wel wat. Dat is ook niet erg, daar krijg je natuurlijk ook levenservaring door. Ik vroeg mij alleen gewoon af hoe anderen hiermee omgaan, met betrekking tot de keuze maken om aan kinderen te beginnen. Ik wilde peilen of mijn onzekerheden de 'algemene of normale' onzekerheden zijn die bij dit thema in je leven horen. En anders of dat iemand zich in mijn onzekerheden kan herkennen. Kijken of iemand zich kan herkennen in dat gevoel van hoe dichter je bij je droom komt hoe enger het soms kan zijn.
Het is natuurlijk hartstikke fijn, die therapeut die ik heb. En ik ben ook heel erg dankbaar! En ook wel trots op mezelf dat ik al zoveel voor mezelf heb bereikt. Het komt ook zeker wel goed, daar ben ik helemaal niet bang voor! Maar toch had ik gewoon even de behoefte om het met mensen te delen die juist geen therapeutische kennis hebben. Gewoon mensen zoals jullie bijvoorbeeld, die er wat verder vanaf staan. Die mij verder helemaal niet kennen, en die gewoon even kunnen luisteren. Het werkt heel erg bevrijdend vind ik, om gewoon eens even je verhaal te kunnen doen. Heel erg dank daarvoor dames!
Er wordt gevraagd of ik wel überhaupt kinderen echt wil. Deze vraag heb ik mijzelf ook vaak gesteld, maar ik kom telkens weer op hetzelfde antwoord uit: Ja! heel graag zelfs! Liever dan wat dan ook! Het is voor mijn gevoel de reden dat ik leef! Het is voor mij geen optie om hier nee op te antwoorden, omdat het dat gewoon niet is! Elke cel in mijn lichaam zegt dat ik moeder wil worden. En het schreeuwt zo hard dat ik het ook niet kan negeren. Dat is misschien ook wel wat men bedoelt met die rammelende eierstokken. Het is een soort instinct die heel sterk is. Nou ja, bij de een sterker dan bij de ander misschien, maar bij mij dus heel sterk.
Ik heb zelf ook vaker nagedacht over of het wel goed zou zijn om een nieuw kind in deze wereld toe te laten. Maar ook daarin zegt mijn gevoel van hoe fucked up deze wereld ook kan zijn, er zijn ook zoveel mooie en heerlijke dingen die deze wereld het waard maken om hierin te leven! Plus het feit dat ik juist zoveel te bieden heb! Nooit zou ik kinderen willen nemen omdat de omgeving dat zou willen, of omdat het ‘hoort’, of omdat ik er ‘recht op heb’ of omdat ik denk mijn eigen problemen daardoor te kunnen ontlopen. Natuurlijk neem je kinderen omdat je moederhart dat influistert, en omdat het ook een beslissing is die je samen met je partner maakt. Het is iets van ons samen. Een ding waar ik dan niet onzeker over ben is over mijn motivatie om kinderen te willen. Ik wil het juist allemaal te goed doen denk ik.
Ik moet ook wel zeggen dat ik zo natuurlijk niet altijd en mijn hele leven al zo ben. Nou ja van dat vele en diepe nadenken misschien wel, dat hoort misschien gewoon wel bij mijn persoonlijkheid (of bij het vrouw zijn??) en is meteen ook wel beetje mijn valkuil misschien. Maar normaal gesproken ben ik juist heel erg sterk en heb ik juist heel veel zelfvertrouwen, en trek ik me juist helemaal niet zoveel aan wat anderen vinden, denken of zeggen. Dit beeld past eigenlijk totaal niet bij mij, en het is daarom ook dat het mij zo frustreert. Ik zie het ook meer als een disbalans, maar ik baal er zo van omdat het mij niet op een goed tijdstip uitkomt (natuurlijk is het dat nooit, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel). Ik wil gewoon van dat gevoel af, liever gisteren dan vandaag!
In principe ben ik al jaren in therapie. Ik heb een soort van standaardtherapeut. Ik kom uit een vrij complex gezin en ben zelf als kind best wel emotioneel verwaarloosd, en heb daardoor het idee dat ik geen goed voorbeeld heb gehad, en dat maakt mij dus soms zo onzeker. Ondanks dat ik ook wel weet dat er voor niemand een gebruiksaanwijzing is, en iedereen het wiel zelf moet uitvinden. Maar ik vind het toch lastig. Misschien omdat ik eigenlijk nooit echt kind heb kunnen zijn, en in de war ben wat voor rol ik in het leven moet spelen. Maar natuurlijk moet je soms gewoon in het diepe springen. Ik heb mijn hele leven al diepe sprongen gemaakt, en er is ook niets wat ik niet aankan, maar deze is voor mijn gevoel toch anders. Omdat je dan namelijk niet meer alleen bent en verantwoordelijk bent. Tenminste, ik voel mij heel erg verantwoordelijk, omdat ik niet graag zie gebeuren dat ik in hetzelfde patroon terecht kom zoals mijn ouders.
Ik geef toe dat ik soms vergeet dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Ik heb een man die fantastisch is, en een hele sterke band met mijn schoonouders en onwijs goede vrienden. Ik ben het denk ik gewend om alleen te staan, aangezien dat mijn kindertijd zo'n beetje omschrijft. Buiten dat zit mijn eigen karakter mij gewoon soms in de weg. Ik ben vaak veel te serieus, til soms veel te zwaar aan dingen, en ik denk vaak veel te diep na over dingen. Dat is door de jaren heen al een heel stuk verbeterd, maar het liefste wil ik dat het nog een tikkeltje verder verbetert. Of in elk geval beter mee leren omgaan.
Dat van die tienerzwangerschap was natuurlijk ook maar een voorbeeld. Natuurlijk zou ik absoluut niet zo willen zijn! Ik moest er niet aan denken zeg! Ik wilde alleen maar aangeven dat ik soms jaloers kan zijn op mensen die te makkelijk door het leven gaan, of die er te makkelijk over denken, en het leven gewoon maar nemen, zonder inzichten te hebben in hun eigen problemen. Niet dat dat beter is voor hun situatie, maar ik vraag mij gewoon wel eens af hoe die dat kunnen. Hoe het zou zijn om nooit na te denken over je verantwoordelijkheden. Leef je dan niet een stuk makkelijker? Misschien ook niet, daar zullen we nooit achter komen, aangezien ik totaal niet zo ben. En gelukkig maar! Maar soms denk ik wel eens, waarom doe ik toch zo moeilijk? Het leven is zo kort! Waarom geniet ik er niet gewoon meer van? Waarom moet toch alles zo perfect zijn? Soms denk ik ook wel eens: misschien ben ik wel te bang gemaakt? Dat kinderen krijgen een impact heeft, dat begrijp ik maar al te goed. Maar het feit of ik dat aan zou kunnen, daarin ben ik misschien te bang gemaakt. In feite weet je dat toch pas echt als je eraan begint?
Kijk, ik weet ook gewoon dat ik heus niet de enige ben die van alles heeft meegemaakt in het leven. Iedereen maakt wel wat mee, en iedereen heeft wel wat. Dat is ook niet erg, daar krijg je natuurlijk ook levenservaring door. Ik vroeg mij alleen gewoon af hoe anderen hiermee omgaan, met betrekking tot de keuze maken om aan kinderen te beginnen. Ik wilde peilen of mijn onzekerheden de 'algemene of normale' onzekerheden zijn die bij dit thema in je leven horen. En anders of dat iemand zich in mijn onzekerheden kan herkennen. Kijken of iemand zich kan herkennen in dat gevoel van hoe dichter je bij je droom komt hoe enger het soms kan zijn.
Het is natuurlijk hartstikke fijn, die therapeut die ik heb. En ik ben ook heel erg dankbaar! En ook wel trots op mezelf dat ik al zoveel voor mezelf heb bereikt. Het komt ook zeker wel goed, daar ben ik helemaal niet bang voor! Maar toch had ik gewoon even de behoefte om het met mensen te delen die juist geen therapeutische kennis hebben. Gewoon mensen zoals jullie bijvoorbeeld, die er wat verder vanaf staan. Die mij verder helemaal niet kennen, en die gewoon even kunnen luisteren. Het werkt heel erg bevrijdend vind ik, om gewoon eens even je verhaal te kunnen doen. Heel erg dank daarvoor dames!
vrijdag 30 november 2012 om 19:31
Sylvia, op mij kom je over als een verstandig en, ondanks je twijfels en issues, zelfs ook best stabiel mens. Dat je werkt aan je problemen en aan je relatie, voordat je aan kinderen begint, dat vind ik enorm verstandig. Zouden meer mensen moeten doen....Toch denk ik oprecht dat niet alles opgeruimd hoeft te zijn voordat je aan kinderen begint. Het is namelijk niet haalbaar om een kindje geboren te laten worden in een situatie die perfect is en altijd perfect zal blijven. Dat er, ook als je kinderen er eenmaal zijn, situaties en problemen zijn die opgelost moeten worden, daar ontkom je niet aan. Dat hoort bij het leven en is denk ik ook iets dat je je kinderen mee kunt geven. Om maar een voorbeeld te noemen, nadat mijn kindje vorig jaar is geboren is mijn man in een behoorlijke depressie beland. Daar had ik toen ik zwanger raakte natuurlijk nooit rekening mee gehouden en het is een heel zware tijd geweest. Maar we zijn er wel doorheen gekomen. En als ik naar mijn dochtertje kijk, die zo vrolijk en gezond is, dan geloof ik niet dat zij hier iets aan over heeft gehouden en wel heeft gevoeld hoeveel liefde er ondanks de situatie voor haar was. Ik denk dat je ergens dat vertrouwen gewoon moet hebben, dat je in staat zult zijn je problemen te overwinnen en dat je kindje daar niet perse onder zal hoeven lijden.
vrijdag 30 november 2012 om 20:28
vrijdag 30 november 2012 om 22:22
Graag gedaan Sylvia. Ik hoop dat je er voor jezelf uitkomt. Jij bent de enige die kan beoordelen of je redenen gegrond zijn om nog even te wachten. Maar ik hoor uit je berichten hoe graag je moeder wilt worden en hoeveel je van je man houdt, hoe goed jullie relatie is. Dat vind ik een hele stevige basis. Ontzeg jezelf niet zoiets moois niet door te streven naar iets dat onhaalbaar is. Maar nogmaals dat laatste kan ik niet beoordelen.
