Zwanger
alle pijlers
zwanger willen worden maar onzeker
donderdag 29 november 2012 om 23:23
Beste mede viva-forumers,
Ik zit met een dingetje die ik graag even zou willen delen. Het is niet dat anderen dit voor mij zouden kunnen oplossen, maar het helpt wel als ik er over praat.
Mijn man (34) en ik (29) hebben vrijwel alles voor elkaar: we hebben een fantastische relatie. Wonen nu 6 jaar samen in een geweldige buurt met onze 2 hondjes, en zijn nu 3 jaar getrouwd. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen om een stap verder te gaan in ons leven: wij zouden dolgraag een kindje willen! Als ik voor mijzelf spreek, ik wil mijn hele leven al moeder worden. Dat is eigenlijk het enige wat ik écht ooit gewild heb. Toch houdt iets mij tegen om eraan te beginnen, en ik vind dat BEHOORLIJK frustrerend!!
Het is alsof ik continu smoesjes aan het bedenken ben om toch maar nog niet te beginnen, omdat ik telkens iets vind wat ik 'wil verbeteren voor ik aan kinderen begin', 'omdat dat verantwoordelijk is'. In het begin was dat bijv. eerst werken aan onze relatie omdat we elkaar nog niet goed genoeg kennen. Toen was het van eerst een wat stabielere financiële basis creeëren omdat ik vind dat je een kind wel wat te bieden moet hebben. Daarna was het dat ik van mezelf moest werken aan de relatie naar mijn eigen ouders toe, aangezien deze niet al te best was, en ik niet wilde dat 'ons kind' daar onder zou moeten lijden. Toen was het dat ik vond dat ik aan mezelf moest werken, omdat ik veel te bang ben dat ik op mijn eigen moeder lijk, en haar fouten ook ga maken, en vond ik van mezelf dat ik niet zo onzeker moest doen. Toen kreeg ik ineens zomaar out of the blue een enorme psychische terugslag die veroorzaakt werd door mijn verleden met seksueel misbruik. Daarvoor ben ik in therapie geweest, samen met mijn man, en daar ben ik nu gelukkig helemaal uit, en is nu helemaal geen probleem meer.
In feite zijn al dit soort problemen opgelost: mijn relatie heeft diepgang en is stabiel, onze financiele situatie is stabiel (voor zover dat kan in deze crisistijd), de relatie met mijn ouders is hersteld en verbeterd, en mijn onzekerheden die daaruit voortkwamen zijn ook zo goed als verdwenen.
En je raad het al, ik heb nu weer een nieuwe 'reden' waardoor ik onzeker raak. Het feit is namelijk dat ik een wa-jong uitkering heb omdat ik jong-gehandicapt ben en moeite heb om zo op de arbeidsmarkt te komen. Ik vind dat met vlagen heel erg moeilijk om dat te accepteren, en voel mij op dit moment weer ontzettend onzeker. Sinds februari zit ik weer in een soort van 'depressie/dipje' die wordt gekenmerkt door continue gedachtens en gevoelens die mij onzeker maken. Ik haal mijzelf continu omlaag, heb continu het gevoel dat wat ik ook doe, ik niet goed genoeg als moeder zou zijn. Het is alsof ik nooit tevreden kan zijn met mezelf. Gewoon bang ben om fouten te maken. Ik trek mij continu aan wat mensen zeggen, of wat ik her en der lees. Ik vind altijd van mezelf dat ik hard aan mezelf moet werken, me moet ontwikkelen als mens, en altijd zie ik wel weer iets waarvan ik vind waar aan gewerkt dient te worden. Nooit kan ik eens achterover leunen, en eens een keertje genieten. Niet nadenken, spontaan doen, me ergens niet van bewust zijn. Alle kennis die ik heb los kan laten, en gewoon eens een keer kan gaan leven. Ik zit mezelf continu te overanalyseren, te zoeken naar fouten die ik moet 'fixen'. Ik weet niet of iemand dit herkent? Maar ik ben dat echt zó beu!! Ik denk wel eens van: waarom kan ik niet gewoon d'r aan beginnen. Gewoon hup, zonder na te denken. Het klinkt misschien stom, maar ik kan soms wel eens jaloers worden als ik van die tienermoeders zie o.i.d, die gewoon maar doen, die gewoon niet nadenken over verantwoordelijkheden, die zich daarin ook niet interesseren, maar gewoon doen! Soms denk ik wel eens: had ik maar niet zoveel geleerd, had ik maar niet zoveel kennis, had ik maar niet een goede intelligentie. Soms denk ik echt wel eens: was ik maar dom, naïef en onwetend! Dat zou voor mij misschien een stuk makkelijker zijn!
Toen wij net getrouwd waren maakten mensen vaak het bekende grapje van, 'nou samenwonen, getrouwd, next step: kinderen he'. In het begin is dat nog wel leuk, maar soms begin ik het nu soms vervelend te vinden, omdat ik niets liever zou willen dan dat, maar deze dingen waar ik nu weer mee zit, daar heeft mijn omgeving totaal geen weet van. Waardoor ik het ook moeilijk vind om onder de mensen te komen. Ik voel mij soms beetje onder druk gezet, maar besef aan de andere kant dat ik die druk gewoon zelf op mezelf leg. Waarom doe ik dat in godsnaam???
Ik wil heel heel heel heel heel erg graag een gezinnetje stichten. Dat is gewoon mijn ultieme droom! Maar hoe kom ik van dit (rot) gevoel af? Is er hier iemand die zich hierin misschien herkent? Wat heb jij hiermee gedaan?
Ik zit met een dingetje die ik graag even zou willen delen. Het is niet dat anderen dit voor mij zouden kunnen oplossen, maar het helpt wel als ik er over praat.
Mijn man (34) en ik (29) hebben vrijwel alles voor elkaar: we hebben een fantastische relatie. Wonen nu 6 jaar samen in een geweldige buurt met onze 2 hondjes, en zijn nu 3 jaar getrouwd. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen om een stap verder te gaan in ons leven: wij zouden dolgraag een kindje willen! Als ik voor mijzelf spreek, ik wil mijn hele leven al moeder worden. Dat is eigenlijk het enige wat ik écht ooit gewild heb. Toch houdt iets mij tegen om eraan te beginnen, en ik vind dat BEHOORLIJK frustrerend!!
Het is alsof ik continu smoesjes aan het bedenken ben om toch maar nog niet te beginnen, omdat ik telkens iets vind wat ik 'wil verbeteren voor ik aan kinderen begin', 'omdat dat verantwoordelijk is'. In het begin was dat bijv. eerst werken aan onze relatie omdat we elkaar nog niet goed genoeg kennen. Toen was het van eerst een wat stabielere financiële basis creeëren omdat ik vind dat je een kind wel wat te bieden moet hebben. Daarna was het dat ik van mezelf moest werken aan de relatie naar mijn eigen ouders toe, aangezien deze niet al te best was, en ik niet wilde dat 'ons kind' daar onder zou moeten lijden. Toen was het dat ik vond dat ik aan mezelf moest werken, omdat ik veel te bang ben dat ik op mijn eigen moeder lijk, en haar fouten ook ga maken, en vond ik van mezelf dat ik niet zo onzeker moest doen. Toen kreeg ik ineens zomaar out of the blue een enorme psychische terugslag die veroorzaakt werd door mijn verleden met seksueel misbruik. Daarvoor ben ik in therapie geweest, samen met mijn man, en daar ben ik nu gelukkig helemaal uit, en is nu helemaal geen probleem meer.
In feite zijn al dit soort problemen opgelost: mijn relatie heeft diepgang en is stabiel, onze financiele situatie is stabiel (voor zover dat kan in deze crisistijd), de relatie met mijn ouders is hersteld en verbeterd, en mijn onzekerheden die daaruit voortkwamen zijn ook zo goed als verdwenen.
En je raad het al, ik heb nu weer een nieuwe 'reden' waardoor ik onzeker raak. Het feit is namelijk dat ik een wa-jong uitkering heb omdat ik jong-gehandicapt ben en moeite heb om zo op de arbeidsmarkt te komen. Ik vind dat met vlagen heel erg moeilijk om dat te accepteren, en voel mij op dit moment weer ontzettend onzeker. Sinds februari zit ik weer in een soort van 'depressie/dipje' die wordt gekenmerkt door continue gedachtens en gevoelens die mij onzeker maken. Ik haal mijzelf continu omlaag, heb continu het gevoel dat wat ik ook doe, ik niet goed genoeg als moeder zou zijn. Het is alsof ik nooit tevreden kan zijn met mezelf. Gewoon bang ben om fouten te maken. Ik trek mij continu aan wat mensen zeggen, of wat ik her en der lees. Ik vind altijd van mezelf dat ik hard aan mezelf moet werken, me moet ontwikkelen als mens, en altijd zie ik wel weer iets waarvan ik vind waar aan gewerkt dient te worden. Nooit kan ik eens achterover leunen, en eens een keertje genieten. Niet nadenken, spontaan doen, me ergens niet van bewust zijn. Alle kennis die ik heb los kan laten, en gewoon eens een keer kan gaan leven. Ik zit mezelf continu te overanalyseren, te zoeken naar fouten die ik moet 'fixen'. Ik weet niet of iemand dit herkent? Maar ik ben dat echt zó beu!! Ik denk wel eens van: waarom kan ik niet gewoon d'r aan beginnen. Gewoon hup, zonder na te denken. Het klinkt misschien stom, maar ik kan soms wel eens jaloers worden als ik van die tienermoeders zie o.i.d, die gewoon maar doen, die gewoon niet nadenken over verantwoordelijkheden, die zich daarin ook niet interesseren, maar gewoon doen! Soms denk ik wel eens: had ik maar niet zoveel geleerd, had ik maar niet zoveel kennis, had ik maar niet een goede intelligentie. Soms denk ik echt wel eens: was ik maar dom, naïef en onwetend! Dat zou voor mij misschien een stuk makkelijker zijn!
Toen wij net getrouwd waren maakten mensen vaak het bekende grapje van, 'nou samenwonen, getrouwd, next step: kinderen he'. In het begin is dat nog wel leuk, maar soms begin ik het nu soms vervelend te vinden, omdat ik niets liever zou willen dan dat, maar deze dingen waar ik nu weer mee zit, daar heeft mijn omgeving totaal geen weet van. Waardoor ik het ook moeilijk vind om onder de mensen te komen. Ik voel mij soms beetje onder druk gezet, maar besef aan de andere kant dat ik die druk gewoon zelf op mezelf leg. Waarom doe ik dat in godsnaam???
Ik wil heel heel heel heel heel erg graag een gezinnetje stichten. Dat is gewoon mijn ultieme droom! Maar hoe kom ik van dit (rot) gevoel af? Is er hier iemand die zich hierin misschien herkent? Wat heb jij hiermee gedaan?
vrijdag 30 november 2012 om 22:36
Na het lezen van je verhaal vraag ik me af in hoeverre je dip vanaf februari komt van het Wajong of van het feit dat je volgens jezelf niet komt waar je wil zijn, namelijk: bij het hebben van een gezin. Je klinkt mij heel stabiel en weloverwogen toe, bij het beeld wat ik van je krijg zou ik zeggen: joh, gewoon doen want eng blijft het toch en je hebt alle belangrijke dingen wel opgelost zo te lezen. Maar ik ken je natuurlijk niet. Als je al zo lang een therapeut hebt, kan je haar/hem misschien ook wel vragen of hij/zij denkt dat je stabiel genoeg bent voor kinderen? En wat vind je man er van eigenlijk?
anoniem_122552 wijzigde dit bericht op 30-11-2012 22:37
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
vrijdag 30 november 2012 om 22:47
quote:sylvia83 schreef op 30 november 2012 @ 15:41:
Ik wilde alleen maar aangeven dat ik soms jaloers kan zijn op mensen die te makkelijk door het leven gaan, of die er te makkelijk over denken, en het leven gewoon maar nemen, zonder inzichten te hebben in hun eigen problemen. Niet dat dat beter is voor hun situatie, maar ik vraag mij gewoon wel eens af hoe die dat kunnen. Hoe het zou zijn om nooit na te denken over je verantwoordelijkheden. Leef je dan niet een stuk makkelijker? Misschien ook niet, daar zullen we nooit achter komen, aangezien ik totaal niet zo ben. En gelukkig maar! Maar soms denk ik wel eens, waarom doe ik toch zo moeilijk? Het leven is zo kort! Waarom geniet ik er niet gewoon meer van? Waarom moet toch alles zo perfect zijn? Soms denk ik ook wel eens: misschien ben ik wel te bang gemaakt? Dat kinderen krijgen een impact heeft, dat begrijp ik maar al te goed. Maar het feit of ik dat aan zou kunnen, daarin ben ik misschien te bang gemaakt. In feite weet je dat toch pas echt als je eraan begint?
Ik heb wel inzicht in mijn eigen problemen, en mijn jeugd was ook niet altijd even leuk. Ik heb dezelfde twijfels als jij wat betreft het ouderschap. Alleen ben ik nu 28 weken zwanger (ongepland, ja ja!)
Ik ben alleen iemand die redelijk impulsief in het leven staat: ik laat het leven mij overkomen. Eerst doen, dan denken. Zo iemand van wie jij dus denkt: was ik maar wat meer zo...
Ik kan je vertellen: soms helpt het, want ik heb geen last van eindeloos twijfelen en perfectionisme wat me tegenhoud. En soms is het verdomd lastig, omdat ik mezelf dan achteraf tegenkom en denk: verdomme Kenau, denk nou eens na.
Als je al jaren in therapie zit zijn de issues die je nu nog hebt misschien de dingen waar je altijd wel last van blijft houden. Als je zeker weet dat je kinderen wilt, zou ik ervoor gaan. Waarschijnlijk twijfel je over een jaar nog steeds en heb je dan weer nieuwe issues. Vroeger 'kwamen' kinderen ook gewoon, tegenwoordig willen we alles tot in de puntjes perfect hebben en maken sommige vrouwen elkaar zelf een beetje bang, zo lijkt het.
Succes met je keuze!
Ik wilde alleen maar aangeven dat ik soms jaloers kan zijn op mensen die te makkelijk door het leven gaan, of die er te makkelijk over denken, en het leven gewoon maar nemen, zonder inzichten te hebben in hun eigen problemen. Niet dat dat beter is voor hun situatie, maar ik vraag mij gewoon wel eens af hoe die dat kunnen. Hoe het zou zijn om nooit na te denken over je verantwoordelijkheden. Leef je dan niet een stuk makkelijker? Misschien ook niet, daar zullen we nooit achter komen, aangezien ik totaal niet zo ben. En gelukkig maar! Maar soms denk ik wel eens, waarom doe ik toch zo moeilijk? Het leven is zo kort! Waarom geniet ik er niet gewoon meer van? Waarom moet toch alles zo perfect zijn? Soms denk ik ook wel eens: misschien ben ik wel te bang gemaakt? Dat kinderen krijgen een impact heeft, dat begrijp ik maar al te goed. Maar het feit of ik dat aan zou kunnen, daarin ben ik misschien te bang gemaakt. In feite weet je dat toch pas echt als je eraan begint?
Ik heb wel inzicht in mijn eigen problemen, en mijn jeugd was ook niet altijd even leuk. Ik heb dezelfde twijfels als jij wat betreft het ouderschap. Alleen ben ik nu 28 weken zwanger (ongepland, ja ja!)
Ik ben alleen iemand die redelijk impulsief in het leven staat: ik laat het leven mij overkomen. Eerst doen, dan denken. Zo iemand van wie jij dus denkt: was ik maar wat meer zo...
Ik kan je vertellen: soms helpt het, want ik heb geen last van eindeloos twijfelen en perfectionisme wat me tegenhoud. En soms is het verdomd lastig, omdat ik mezelf dan achteraf tegenkom en denk: verdomme Kenau, denk nou eens na.
Als je al jaren in therapie zit zijn de issues die je nu nog hebt misschien de dingen waar je altijd wel last van blijft houden. Als je zeker weet dat je kinderen wilt, zou ik ervoor gaan. Waarschijnlijk twijfel je over een jaar nog steeds en heb je dan weer nieuwe issues. Vroeger 'kwamen' kinderen ook gewoon, tegenwoordig willen we alles tot in de puntjes perfect hebben en maken sommige vrouwen elkaar zelf een beetje bang, zo lijkt het.
Succes met je keuze!
vrijdag 30 november 2012 om 23:50
@ hamerhaai: mijn man zit niet op dit forum, dus ik spreek uiteraard voor mijzelf. Maar als ik over mijn man mag praten, dan graag!! Want mijn man is de allerbeste man van de hele wereld, die dit stukje van mij liefdevoller bekijkt dan welke man dan ook. Hij is ook niet voor niets 'mijn lot uit de loterij' voor mij.
Hij heeft inderdaad voor mij gekozen, en dat heeft hij niet voor niets. Blijkbaar beteken ik net zoveel voor hem als hij voor mij, en dat weet hij mij elke dag maar weer te bewijzen. Wat dat betreft ben ik de gelukkigste vrouw van de hele wereld! Er is ook echt maar één op de hele wereld zoals hem. En dat ik zijn meisje mag zijn voor de rest van ons leven, blijft voor mij nog steeds een droom, die gelukkig elke dag nog realiteit wordt!
Mijn man steunt mij door dik en dun in alle situaties in mijn leven, en zo ook deze. En zo hoort het eigenlijk ook he, als je getrouwd bent: in goede en in slechte tijden. Maar ik kan mij geen ander iemand op de hele wereld bedenken die mij zo goed tot steun kan zijn dan mijn man. Mijn vent. Mijn rots in de branding.
Misschien komt het omdat hij, zoals ik het wel eens zegt, een beetje wat 'vrouwelijke energie' in zich heeft. Dat wil niet zeggen dat hij geen echte man is (want dat issie echt wel haha), maar daarnaast bezit hij eigenschappen waarvan ik denk dat elke vrouw daarvan droomt: hij kan heel erg goed luisteren, en zich ontzettend goed inleven in anderen. Hij kan onwijs goed met anderen communiceren, en vooral anderen een goed gevoel geven, zonder daar eigenlijk echt zijn best voor te doen. Hij is onwijs sociaal (ik heb nog nooit een man meegemaakt die zó sociaal en meelevend is dan hij). Het is ook niet voor niets dat hij een baan heeft in het maatschappelijke/sociale. Het is een beetje alsof hij gewoon talent heeft om met mensen om te gaan. Hij is degene die engelen geduld heeft. Hij is ook heel gevoelig, en voelt haarfijn aan wat er aan de hand is en heeft onwijs veel mensenkennis. Dit is uiteraard waarom ik op hem gevallen ben!
Wat dat betreft vullen wij elkaar perfect aan, aangezien ik gewoon anders ben dan hij. Ik ben bijv. de techneut bij ons in huis. Ik ben direct en recht voor m'n raap. Ik zeg wat ik denk en ik denk wat ik zeg, en hou daar soms niet altijd rekening mee met anderen of hoe het overkomt. Ik ben een ongeduldig iemand, en ik ben degene van de structuur en routine, terwijl hij meer van de spontaniteit is en chaotisiteit. Hij kan heel goed schakelen en anticiperen, terwijl ik vaak wat meer tijd nodig heb om dingen te verwerken.
Waarin wij onze overeenkomsten in hebben is dat wij allebei heel erg verbaal zijn (er valt altijd wel wat te kwebbelen bij ons in huis) en allebei goed in woorden zijn. Wij kunnen uuuuren met elkaar praten en nog niet uitgesproken zijn. En verder hebben we ook dezelfde interesses en staan wij in alle dingen op 1 lijn met elkaar. Af en toe echt bizar gewoon.
Soms voel ik mij wel eens schuldig, aangezien ik degene ben met allerlei 'problemen'. Ik ben degene die niet uit het meest geweldige nest komt, en ik ben degene die daardoor zoveel verschillende 'issues' heeft. Hij komt juist uit een ontzettend warm en gehecht gezin, iets wat ik eigenlijk niet echt ken. Ik ben soms, na 8 jaar dat ik hem ken en bij hem thuis kom soms nog steeds verbaasd over hoe liefdevol het bij hem thuis aan toe gaat!! Vanaf het moment dat ik hem heb ontmoet (8 jaar geleden dus) heb ik eigenlijk het gevoel dat ik eindelijk ben kunnen beginnen aan mijn leven. Door hem (en door zijn ouders) ben ik helemaal op kunnen bloeien, en heb ik de dingen kunnen bereiken die ik tot nu toe heb bereikt.
Misschien lijkt het alsof ik wat veel op hem leun, of dat ik afhankelijk van hem ben, maar in feite is dat niet zo, aangezien hij ook wel heus zijn dingetjes heeft waarin ik hem echt wel in kan ondersteunen (wat ik ook met alle liefde doe!). En ik ben ook heus wel een eigen onafhankelijk persoon, we doen allebei helemaal verschillende dingen in het leven, hebben ook dingen die we apart doen. Maar mijn man in relatie tot mij kan ik alleen maar zeggen dat ik de beste man van de wereld heb. Het zit hem ook niet zozeer in zijn karakter of zijn persoonlijkheid of in wat hij geleerd heeft of is opgegroeid, ondanks dat deze voor mij wel perfect is. Het beste hoe ik hem kan beschrijven is dat hij gewoon een engel op aarde is. En engelen, die leven gewoon vanuit een onvoorwaardelijke liefde die alles overstijgt. En dat is mijn man gewoon.
De dingen waar ik nu mee zit, daar reageert hij op zoals een engel dat zou doen. Met geduld, en met begip. Met alle vriendelijkheid en positiviteit van de wereld. Kortom: met onvoorwaardelijke liefde die alles overstijgt. Ik kan het haast eigenlijk niet omschrijven, het is bijna iets wat onze menselijkheid te boven gaat. Het is gewoon zo fijn, zo heerlijk om met iemand te zijn die je volledig accepteert zoals je bent. Woorden als dat ik egoïstisch zou zijn, of in therapie zou moeten, of vragen of ik wel zeker weet of ik wel kinderen wil, dat zijn dingen die hij nooit zou zeggen, tegen ook maar iemand. Omdat hij begrijpt dat iedereen puur is in zijn of haar kern. Iedereen heeft een pad dat hij of zij zal moeten bewandelen. Mijn man is iemand die je ware kern ziet. Die niet bevooroordeeld is, maar juist daar ver boven staat. En alleen al zijn aanwezigheid is voldoende om dat te voelen.
Het zal je misschien wel duidelijk zijn dat, zonder dit forum ik er ook wel zal komen, sowieso vanwege mijn geweldige man. Maar voor mij is het gewoon fijn om ook eens met anderen te delen, met name met andere vrouwen, aangezien dit toch wel een best wel vrouwelijk iets is, lijkt mij zo.
Hij heeft inderdaad voor mij gekozen, en dat heeft hij niet voor niets. Blijkbaar beteken ik net zoveel voor hem als hij voor mij, en dat weet hij mij elke dag maar weer te bewijzen. Wat dat betreft ben ik de gelukkigste vrouw van de hele wereld! Er is ook echt maar één op de hele wereld zoals hem. En dat ik zijn meisje mag zijn voor de rest van ons leven, blijft voor mij nog steeds een droom, die gelukkig elke dag nog realiteit wordt!
Mijn man steunt mij door dik en dun in alle situaties in mijn leven, en zo ook deze. En zo hoort het eigenlijk ook he, als je getrouwd bent: in goede en in slechte tijden. Maar ik kan mij geen ander iemand op de hele wereld bedenken die mij zo goed tot steun kan zijn dan mijn man. Mijn vent. Mijn rots in de branding.
Misschien komt het omdat hij, zoals ik het wel eens zegt, een beetje wat 'vrouwelijke energie' in zich heeft. Dat wil niet zeggen dat hij geen echte man is (want dat issie echt wel haha), maar daarnaast bezit hij eigenschappen waarvan ik denk dat elke vrouw daarvan droomt: hij kan heel erg goed luisteren, en zich ontzettend goed inleven in anderen. Hij kan onwijs goed met anderen communiceren, en vooral anderen een goed gevoel geven, zonder daar eigenlijk echt zijn best voor te doen. Hij is onwijs sociaal (ik heb nog nooit een man meegemaakt die zó sociaal en meelevend is dan hij). Het is ook niet voor niets dat hij een baan heeft in het maatschappelijke/sociale. Het is een beetje alsof hij gewoon talent heeft om met mensen om te gaan. Hij is degene die engelen geduld heeft. Hij is ook heel gevoelig, en voelt haarfijn aan wat er aan de hand is en heeft onwijs veel mensenkennis. Dit is uiteraard waarom ik op hem gevallen ben!
Wat dat betreft vullen wij elkaar perfect aan, aangezien ik gewoon anders ben dan hij. Ik ben bijv. de techneut bij ons in huis. Ik ben direct en recht voor m'n raap. Ik zeg wat ik denk en ik denk wat ik zeg, en hou daar soms niet altijd rekening mee met anderen of hoe het overkomt. Ik ben een ongeduldig iemand, en ik ben degene van de structuur en routine, terwijl hij meer van de spontaniteit is en chaotisiteit. Hij kan heel goed schakelen en anticiperen, terwijl ik vaak wat meer tijd nodig heb om dingen te verwerken.
Waarin wij onze overeenkomsten in hebben is dat wij allebei heel erg verbaal zijn (er valt altijd wel wat te kwebbelen bij ons in huis) en allebei goed in woorden zijn. Wij kunnen uuuuren met elkaar praten en nog niet uitgesproken zijn. En verder hebben we ook dezelfde interesses en staan wij in alle dingen op 1 lijn met elkaar. Af en toe echt bizar gewoon.
Soms voel ik mij wel eens schuldig, aangezien ik degene ben met allerlei 'problemen'. Ik ben degene die niet uit het meest geweldige nest komt, en ik ben degene die daardoor zoveel verschillende 'issues' heeft. Hij komt juist uit een ontzettend warm en gehecht gezin, iets wat ik eigenlijk niet echt ken. Ik ben soms, na 8 jaar dat ik hem ken en bij hem thuis kom soms nog steeds verbaasd over hoe liefdevol het bij hem thuis aan toe gaat!! Vanaf het moment dat ik hem heb ontmoet (8 jaar geleden dus) heb ik eigenlijk het gevoel dat ik eindelijk ben kunnen beginnen aan mijn leven. Door hem (en door zijn ouders) ben ik helemaal op kunnen bloeien, en heb ik de dingen kunnen bereiken die ik tot nu toe heb bereikt.
Misschien lijkt het alsof ik wat veel op hem leun, of dat ik afhankelijk van hem ben, maar in feite is dat niet zo, aangezien hij ook wel heus zijn dingetjes heeft waarin ik hem echt wel in kan ondersteunen (wat ik ook met alle liefde doe!). En ik ben ook heus wel een eigen onafhankelijk persoon, we doen allebei helemaal verschillende dingen in het leven, hebben ook dingen die we apart doen. Maar mijn man in relatie tot mij kan ik alleen maar zeggen dat ik de beste man van de wereld heb. Het zit hem ook niet zozeer in zijn karakter of zijn persoonlijkheid of in wat hij geleerd heeft of is opgegroeid, ondanks dat deze voor mij wel perfect is. Het beste hoe ik hem kan beschrijven is dat hij gewoon een engel op aarde is. En engelen, die leven gewoon vanuit een onvoorwaardelijke liefde die alles overstijgt. En dat is mijn man gewoon.
De dingen waar ik nu mee zit, daar reageert hij op zoals een engel dat zou doen. Met geduld, en met begip. Met alle vriendelijkheid en positiviteit van de wereld. Kortom: met onvoorwaardelijke liefde die alles overstijgt. Ik kan het haast eigenlijk niet omschrijven, het is bijna iets wat onze menselijkheid te boven gaat. Het is gewoon zo fijn, zo heerlijk om met iemand te zijn die je volledig accepteert zoals je bent. Woorden als dat ik egoïstisch zou zijn, of in therapie zou moeten, of vragen of ik wel zeker weet of ik wel kinderen wil, dat zijn dingen die hij nooit zou zeggen, tegen ook maar iemand. Omdat hij begrijpt dat iedereen puur is in zijn of haar kern. Iedereen heeft een pad dat hij of zij zal moeten bewandelen. Mijn man is iemand die je ware kern ziet. Die niet bevooroordeeld is, maar juist daar ver boven staat. En alleen al zijn aanwezigheid is voldoende om dat te voelen.
Het zal je misschien wel duidelijk zijn dat, zonder dit forum ik er ook wel zal komen, sowieso vanwege mijn geweldige man. Maar voor mij is het gewoon fijn om ook eens met anderen te delen, met name met andere vrouwen, aangezien dit toch wel een best wel vrouwelijk iets is, lijkt mij zo.
vrijdag 30 november 2012 om 23:52
quote:DeKenau schreef op 30 november 2012 @ 22:47:
[...]
Ik heb wel inzicht in mijn eigen problemen, en mijn jeugd was ook niet altijd even leuk. Ik heb dezelfde twijfels als jij wat betreft het ouderschap. Alleen ben ik nu 28 weken zwanger (ongepland, ja ja!)
Ik ben alleen iemand die redelijk impulsief in het leven staat: ik laat het leven mij overkomen. Eerst doen, dan denken. Zo iemand van wie jij dus denkt: was ik maar wat meer zo...
Ik kan je vertellen: soms helpt het, want ik heb geen last van eindeloos twijfelen en perfectionisme wat me tegenhoud. En soms is het verdomd lastig, omdat ik mezelf dan achteraf tegenkom en denk: verdomme Kenau, denk nou eens na.
Als je al jaren in therapie zit zijn de issues die je nu nog hebt misschien de dingen waar je altijd wel last van blijft houden. Als je zeker weet dat je kinderen wilt, zou ik ervoor gaan. Waarschijnlijk twijfel je over een jaar nog steeds en heb je dan weer nieuwe issues. Vroeger 'kwamen' kinderen ook gewoon, tegenwoordig willen we alles tot in de puntjes perfect hebben en maken sommige vrouwen elkaar zelf een beetje bang, zo lijkt het.
Succes met je keuze!DeKeanu, kunnen wij geen vriendinnen worden?? Hahaha ik denk dat ik nog héél wat van je zou kunnen leren
[...]
Ik heb wel inzicht in mijn eigen problemen, en mijn jeugd was ook niet altijd even leuk. Ik heb dezelfde twijfels als jij wat betreft het ouderschap. Alleen ben ik nu 28 weken zwanger (ongepland, ja ja!)
Ik ben alleen iemand die redelijk impulsief in het leven staat: ik laat het leven mij overkomen. Eerst doen, dan denken. Zo iemand van wie jij dus denkt: was ik maar wat meer zo...
Ik kan je vertellen: soms helpt het, want ik heb geen last van eindeloos twijfelen en perfectionisme wat me tegenhoud. En soms is het verdomd lastig, omdat ik mezelf dan achteraf tegenkom en denk: verdomme Kenau, denk nou eens na.
Als je al jaren in therapie zit zijn de issues die je nu nog hebt misschien de dingen waar je altijd wel last van blijft houden. Als je zeker weet dat je kinderen wilt, zou ik ervoor gaan. Waarschijnlijk twijfel je over een jaar nog steeds en heb je dan weer nieuwe issues. Vroeger 'kwamen' kinderen ook gewoon, tegenwoordig willen we alles tot in de puntjes perfect hebben en maken sommige vrouwen elkaar zelf een beetje bang, zo lijkt het.
Succes met je keuze!DeKeanu, kunnen wij geen vriendinnen worden?? Hahaha ik denk dat ik nog héél wat van je zou kunnen leren
zaterdag 1 december 2012 om 14:11
Sylvia, ik begrijp je twijfel wel heel goed hoor. Ik heb zelf ook geen makkelijke jeugd gehad en de relatie met mijn eigen familie is op z'n zachtst gezegd ingewikkeld. Juist omdat ik me zo bewust was van hoe je je kinderen kunt opzadelen met je problemen heb ik heel lang gedacht dat ik er nooit aan zou beginnen. Ookal was ik wel bezig met het "opruimen" van mijn eigen issues, je weet tenslotte maar nooit hoe het leven loopt en wat er nog voor problemen op je pad kunnen komen. Totdat ik mijn huidige vriend ontmoette op mijn 32e en ik af en toe begon te denken dat ik het misschien toch ooit wel zou willen. Ik begon de dingen ook anders te zien, in die zin dat je nooit in je leven klaar zult zijn met dat "opruimen". Zoals je huis eigenlijk, je ruimt op en maakt schoon maar het wordt ook weer rommelig en vies en dan begin je weer opnieuw. Maar als je het een beetje bijhoudt dan is het niet meer zoveel werk. Ik was bijna 35 toen ik onverwacht zwanger raakte en heb het eigenlijk meteen wel heel prettig gevonden dat ik er daardoor nooit over na heb hoeven denken of ik er wel klaar voor was. Kennelijk was ik dat, het was alsof het universum het al voor mij besloten had. En bang ben ik niet meer geweest, want ik hou zoveel van dat meisje en ik weet dat ik, wat er ook gebeurt, altijd vanuit die liefde voor haar zal handelen. En als er problemen zijn of komen, dan zal ik mijn uiterste best doen die op te lossen op een manier waar zij van kan leren en trots op zal zijn.
zaterdag 1 december 2012 om 14:52
Wat een mooi verhaal van je, Incredible! Wat een geluk!
Weet je, het zit hem denk ik ook gewoon in het accepteren van dingen. Ik moet accepteren dat mijn familie gewoon anders is dan die van mijn man. Maar dat vind ik soms wel heel moeilijk. Ik begrijp soms niet waarom ik zo anders ben dan mijn familie. Ik krijg soms al haast het gevoel alsof ik geadopteerd ben ofzo (maar de bewijzen liggen er toch wel dik bovenop dat dit echt niet zo is). En dan denk ik ook wel eens, waarom moet mij dit nou overkomen? Waarom heb ik nou niet zo'n familie zoals die van mijn man? Welke les moet ik hier nou weer in godsnaam uithalen? Waarom moet ik de zooi opruimen die hun hebben veroorzaakt? Maar ja daar zal ik nooit antwoord op krijgen. Ik baal er soms gewoon van dat ik vaak zo bewust van dingen ben. Aan de ene kant misschien ook wel goed, maar aan de andere kant zorgt het er wel voor dat het spontane een beetje verdwijnt. Het stomme is ook dat ik goed weet wat mij 'mankeert'. En ik weet eigenlijk ook wel goed wat er zou moeten gebeuren. Maar ik weet af en toe gewoon niet hoe ik het moet doen. Het is alsof je naar een routeplanner kijkt, en je weet waar je staat, en je weet waar je naar toe moet. Maar zodra je naar de straat kijkt weet je niet welke kant je uit moet lopen. Als ik van een afstandje naar mezelf kijk, of mezelf zou toespreken, dan zeg ik ook: mens, maak je nou eens niet zo druk, en denk eens niet zo overal diep over na!! Ik wou soms dat ik gewoon even een knopje om kon draaien! Maar dat gaat helaas niet. Maar het helpt mij wel heel erg om te lezen als anderen zich een beetje kunnen herkennen in mijn verhaal. Het is echt heel raar, maar ik ga mij daar echt beter door voelen. Alle goedbedoelde adviezen en meningen zijn heel erg lief!! Maar ik vind het ook erg fijn dat er hier dames zijn die het een beetje kunnen begrijpen. Die zeggen: yep, ik herken het wat je zegt, het is dit of dat of het voelt zus of zo. Waarop ik dan kan zeggen: Ja! Precies! Dat bedoel ik! Meer heb ik op dit moment even niet nodig denk ik.
Maar wat heerlijk voor je, incredible dat je leven via een rare wending misschien, toch nog zo goed voor je heeft uitgepakt!
Jouw verhaal doet mij heel erg goed. Ik hoop dat het voor ons ook zo goed gaat uitpakken, en dat ik straks er misschien wel om kan lachen dat ik mij nu zo druk heb gemaakt om niks eigenlijk
Weet je, het zit hem denk ik ook gewoon in het accepteren van dingen. Ik moet accepteren dat mijn familie gewoon anders is dan die van mijn man. Maar dat vind ik soms wel heel moeilijk. Ik begrijp soms niet waarom ik zo anders ben dan mijn familie. Ik krijg soms al haast het gevoel alsof ik geadopteerd ben ofzo (maar de bewijzen liggen er toch wel dik bovenop dat dit echt niet zo is). En dan denk ik ook wel eens, waarom moet mij dit nou overkomen? Waarom heb ik nou niet zo'n familie zoals die van mijn man? Welke les moet ik hier nou weer in godsnaam uithalen? Waarom moet ik de zooi opruimen die hun hebben veroorzaakt? Maar ja daar zal ik nooit antwoord op krijgen. Ik baal er soms gewoon van dat ik vaak zo bewust van dingen ben. Aan de ene kant misschien ook wel goed, maar aan de andere kant zorgt het er wel voor dat het spontane een beetje verdwijnt. Het stomme is ook dat ik goed weet wat mij 'mankeert'. En ik weet eigenlijk ook wel goed wat er zou moeten gebeuren. Maar ik weet af en toe gewoon niet hoe ik het moet doen. Het is alsof je naar een routeplanner kijkt, en je weet waar je staat, en je weet waar je naar toe moet. Maar zodra je naar de straat kijkt weet je niet welke kant je uit moet lopen. Als ik van een afstandje naar mezelf kijk, of mezelf zou toespreken, dan zeg ik ook: mens, maak je nou eens niet zo druk, en denk eens niet zo overal diep over na!! Ik wou soms dat ik gewoon even een knopje om kon draaien! Maar dat gaat helaas niet. Maar het helpt mij wel heel erg om te lezen als anderen zich een beetje kunnen herkennen in mijn verhaal. Het is echt heel raar, maar ik ga mij daar echt beter door voelen. Alle goedbedoelde adviezen en meningen zijn heel erg lief!! Maar ik vind het ook erg fijn dat er hier dames zijn die het een beetje kunnen begrijpen. Die zeggen: yep, ik herken het wat je zegt, het is dit of dat of het voelt zus of zo. Waarop ik dan kan zeggen: Ja! Precies! Dat bedoel ik! Meer heb ik op dit moment even niet nodig denk ik.
Maar wat heerlijk voor je, incredible dat je leven via een rare wending misschien, toch nog zo goed voor je heeft uitgepakt!
Jouw verhaal doet mij heel erg goed. Ik hoop dat het voor ons ook zo goed gaat uitpakken, en dat ik straks er misschien wel om kan lachen dat ik mij nu zo druk heb gemaakt om niks eigenlijk
zaterdag 1 december 2012 om 18:11
Zoals jij je familie omschrijft Sylvia, dat had mijn verhaal ook kunnen zijn! Ik ben zelfs jarenlang aan het spitten geweest omdat ik er van overtuigd was dat mijn moeder was vreemd gegaan en ik eigenlijk een andere vader had. Dat was voor mij de enige plausibele verklaring geweest waarom ik me nooit thuis heb gevoeld in ons gezin. Ik ben er pas mee opgehouden toen ik me realiseerde dat het eigenlijk geen verschil zou maken als het waar zou zijn. Acceptatie inderdaad, zoals jij ook al zegt. Het klinkt alleen een stuk makkelijker dan het is. Ik heb zelf die acceptatie en verklaringen kunnen vinden op een spirituele manier, in meditatie bijvoorbeeld. Maar voor iedereen kan dat op een andere manier komen. Misschien ook wel heel gewoon met de jaren. Het is ook goed om je bewust te zijn van het feit dat hoe jij je voelt en wat er in jouw leven gebeurt, invloed heeft op je kinderen. Dat moet je niet uitschakelen, maar het moet je ook niet verlammen om verder te gaan in je leven. Hoewel ik voorheen dus ook bang was om kinderen te krijgen, zie ik nu dat ik eigenlijk een kans heb gekregen om dat nest te bouwen dat ik zelf heb moeten missen.
zondag 2 december 2012 om 19:16
Ow echt waar, Incredible? Ach jeetje, dan heb jij ook heel wat moeten doorstaan! Maar wel apart dat we zoveel gelijkenissen in ons verhaal hebben dan. Ik heb mijn heil ook gevonden in spirituele manieren om ermee om te gaan (iets wat mijn familie nooit zou kunnen begrijpen). Het is ook wel een beetje van hoe minder contact ik met ze heb, hoe beter het met mij gaat. Helaas maar waar. Toch heb ik er niet voor gekozen om het contact maar helemaal te verbreken. Ik heb op een dag besloten helemaal klaar te zijn met negatief gedoe, dus vanaf dat moment probeer ik hen ook te accepteren hoe ze zijn, maar daarbij voor mezelf dus wel een onzekere weg om uit te zoeken hoe ik het wel wil hebben. Je wordt toch voor een groot deel gevormd door je ouders/familie. Voor mijn gevoel heb ik alles wat ik van hen geleerd heb moeten 'resetten', afstand van moeten doen, en mezelf weer proberen te 'herprogrammeren'. En dat valt niet mee! Ik denk dat ik mezelf nu binnen 6 jaar zo'n 75% heb kunnen 'herprogrammeren', maar natuurlijk blijft er misschien altijd een deel wat misschien niet te herstellen is. En daar heb ik soms wel eens moeite mee. Vooral nu onze kinderwens steeds dichterbij komt, komen er voor mij daarom ook weer allerlei onzekerheden. Misschien gaat het er ook wel een beetje om dat ik nooit echt op mijn familie kan terugvallen. Elke vrouw zal ongetwijfeld wel zo haar onzekerheden natuurlijk wel hebben, maar daar gaat ze dan misschien bijvoorbeeld mee naar haar moeder. Dat kan ik niet! omdat ik die band met mijn moeder heb. Bij ons zijn die rollen juist omgekeerd, ik ben eigenlijk meer een soort 'moeder' voor m'n eigen moeder, en zij is een beetje het 'hulpbehoevende kind'. Zo is dat altijd al geweest, en zo zal dat altijd blijven. Inmiddels heb ik die rol nu wel geaccepteerd, en kan ik er ook wel keuzes in maken hoe ik die rol invul (welke grenzen ik eraan stel). Maar het feit dat ik voor mijn gevoel nooit echt een moeder heb gehad daardoor, dat frustreert mij soms nog wel eens, vooral nu ik zelf graag kinderen wil! Het klinkt misschien heel raar, maar ondanks dat ik dus eigenlijk al jaren 'moeder' speel voor mijn eigen ouders, heb ik toch moeite om mij een beeld te vormen van hoe dat straks zal zijn als ik zelf kinderen heb. Ik wil mijn kinderen niet 'aandoen' wat mijn ouders mij als kind hebben 'aangedaan', maar vooral ook niet daar weer te ver de andere kant in doorslaan. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik baal er gewoon van dat ik nooit echt een goed voorbeeld heb gehad, ik heb het gevoel dat ik het echt allemaal zelf uit moet zoeken daardoor. En natuurlijk moet iedereen het zelf ervaren, maar ik denk wel dat als je een goed voorbeeld hebt aan je ouders, dat je je dan wel makkelijker een beeld kan vormen van hoe je het wil doen. Lijkt mij in elk geval. Maar ja, misschien moet ik er gewoon ook niet te veel over nadenken allemaal. Ik hoop gewoon dat mijn sterke, zekere 'ik' weer gauw terug komt! Want voor die tijd zou ik het echt nog niet aandurven! Maar ja, natuurlijk is het ook zo dat levensprocessen gewoon je hele leven door blijven gaan. Die houden nooit op, en die houden ook geen rekening met 'rammelende eierstokken'. Ik moet gewoon even genoeg kracht en moed verzamelen om mezelf helemaal klaar te stomen, en dan de sprong wagen. En daarbij volgens 'de wet van Murphy' genoeg positiviteit oproepen want dan trek ik het ook aan, en dan gaat het helemaal goed komen hier zo
zondag 2 december 2012 om 21:55
Ik sla echt stijl achterover hoor Sylvia! Wat je nu weer schrijft over je moeder.....hier hetzelfde verhaal! Ik heb al van jongs af aan de moederrol gehad, zij leunt altijd op mij en ik heb nooit op haar kunnen rekenen. Ze kampt al sinds voordat ik geboren was met ingewikkelde depressies. Als ze daar weer in zit legt een een enorm beslag op mij, waar ik zelf ook al meerdere keren bijna aan onderdoor ben gegaan. Het zure is dat ze de enkele keren in mijn leven dat ik haar om hulp heb gevraagd niet thuis gaf. Dat heeft onze relatie enorm beschadigd. Toch houd ik wel van haar, hoe ingewikkeld onze relatie ook is. Ik doe ook erg mijn best onze relatie te verbeteren want ik wil haar wel in mijn leven en in dat van mijn dochter houden. Maar ik merk gelukkig wel dat ik beter grenzen richting haar kan stellen nu ik zelf moeder ben. Ik heb nu mijn dochter om voor te zorgen en zij komt altijd op de eerste plaats. Ik zou alles doen om te voorkomen dat mijn dochter ook maar een glimp mee zou moeten maken van wat ik zelf meegemaakt heb. Overigens is mijn moeder op haar manier wel dol op haar kleindochter, maar het blijft ook hier weer het geval dat ze weinig supportive is. Ze is gewoon heel egocentrisch, dat wilde ik vroeger niet zien maar zie ik nu wel. Ik had het natuurlijk ook graag anders gewild, maar ik denk niet dat dat ooit nog zal komen. Helaas ook hier dus geen goed voorbeeld of rolmodel, maar ik durf wel erg op mezelf en mijn eigen intuitie te vertrouwen wat betreft mijn eigen moederrol. Ik ben tijdens mijn zwangerschap een vrij onconventionele koers gaan varen (maar dat is weer een heel ander verhaal), en dat heeft me enorm sterk gemaakt. Ik hoef alleen maar naar mijn dochter te kijken om de bevestiging te krijgen dat ik het goed doe. Ik hoop dat jij ook die positieve energie kunt vinden, want je hebt helemaal gelijk dat je het dan ook aan zult trekken!
maandag 3 december 2012 om 05:19
Ahw Incredible, dat meen je niet?! Ow jeetje, wat een herkenning wederom weer zeg. Mijn moeder heeft het dan niet met depressies gehad (volgens mij kent zij dat gevoel niet echt zo), maar meer met andere dingen. Hoe ouder (en wijzer) ik word, hoe meer ik steeds meer het vermoeden begin te krijgen nu dat mijn moeder wel eens Autistisch zou kunnen zijn (of een vorm daarvan?). Ik weet daar vrij veel van, aangezien ik zelf 7 jaar geleden ook zo'n diagnose heb gekregen (ik heb het dus niet van een vreemde??), maar ik heb het op een totaal andere manier dan mijn moeder!! Het lijkt wel alsof ik een stuk 'intelligenter' ben. Ik heb het meer op een soort 'Einstein-achtige' manier: het razendsnel zien van patronen, het continue nadenken op hoog niveau en filosoferen, het zien van details die anderen misschien missen, het leggen van verbanden die anderen misschien niet zien, maar ook wel een beetje een sociale 'akwardness' maar nog net geaccepteerd omdat het toch vaak meer naar de 'nerdy-kant' op neigt en de ik-red-me-nog-wel-op-mijn-eigen-manier dan dat het nou echt zo irritant opvalt ofzo.
Mijn moeder heeft dit totaal niet! Mijn moeder is meer een soort van 'Sheldon Cooper' uit de komedieserie 'The Big Bang Theory' maar dan zonder de intelligentie en er valt vaak niet echt iets te lachen. Hoe meer ik naar mijn moeder kijk hoe meer ik begin te zien: het zeer veel moeite hebben met veranderingen en zich niet aan kunnen passen. Alles moet naar haar hand gezet worden, en iedereen moet altijd met haar rekening houden (ook dat egocentrische zoals jij je moeder ook beschrijft). Het hardnekkig vasthouden aan bekende en terugkerende dingen, die bijna precies op dezelfde manier moeten gebeuren. De vele paniek en angstmomenten, terwijl er eigenlijk vaak niet zoveel aan de hand is, maar omdat de duidelijkheid ontbreekt het niet goed kunnen overzien en verwerken waardoor dus een soort van kortsluiting ontstaat wat zich uit in nerveuziteit, stress en paniek. De vaak dwingende en manipulatieve manier waarop ze graag dingen van anderen gedaan wil krijgen, omlieve van haar eigen tekortkomingen. Er is altijd maar 1 manier, en dat is de hare. Het altijd maar over haarzelf of haar eigen leven praten, maar nooit echt ruimte voor mij hebben, ook totaal niet kunnen luisteren, waardoor het eigenlijk ook altijd éénrichtings verkeer is. Het moeite hebben met contact (niet wetend waarover te kunnen praten) en het vaak in herhaling treden (blij om iets gevonden te hebben waarover ze kan praten), wat vaak heel erg oppervlakkig is. Er wordt veel gepraat maar weinig gezegd. Er zit in elk geval nooit diepgang in. Een klein wereldje, niet echte vrienden hebben, en ook niet goed kunnen anticiperen op dingen. Het óntzettend druk zijn, vooral bij 'spannende dingen', en dan met name verbaal heel erg druk (ik ging vroeger vaak totaal oververmoeid en met migraine naar huis als ik 1 uur bij mijn moeder was). Het totaal geen inlevingsvermogen hebben, en het inlevingsvermogen die ze heeft is eigenlijk maar schijn, meer gebaseerd op haar eigen gevoelens, dan echt door de ogen van iemand anders kunnen kijken. Dingen moeten zeer ruim van tevoren gepland worden (in augustus begint ze bijv. al over kerst ofzo), en het moet dan ook wel precies in haar plannetje passen allemaal, en ook erg veel herhaald (gepraat) worden. En daarna wordt er dan ook weer herhaaldelijk veel over gepraat om het allemaal te verwerken. Mijn moeder wil altijd totale controle hebben om dingen en mensen. Ik woon al 6 jaar uit huis, en ze leert het nu wel een heel klein beetje om mij los te laten, maar ik moet haar daarvoor in de plaats wel héél erg veel uitleggen, en heel erg veel rekening met haar houden.
Ze kan wel liefde tonen, maar wel alleen op haar manier. Ze is gewoon zo slopend. Ze zuigt je helemaal leeg! Ik begrijp af en toe niet hoe mijn vader het met haar uithoudt, maar mijn vader is dan eigenlijk ook een soort 'superman' in dat soort dingen ofzo. Die ziet ook heel veel van dit soort dingen niet, maar hij maakt zich eigenlijk ook nergens druk om. Hij is heel makkelijk in dingen, en heeft echt ontzettend veel geduld! Wat dat betreft passen mijn ouders wel bij elkaar omdat mijn moeder de regie voert, en mijn vader totaal onder de plak zit! Maar goed, ze hebben in elk geval nooit echt ruzie, omdat mijn moeder dus altijd haar zin krijgt, en mijn vader zich dan terugtrekt in zijn garage om dingen te 'fixen'.
Het vervelende van dit alles is dat je aan de buitenkant aan mijn moeder niets kunt zien. Anderen zullen dit waarschijnlijk allemaal niet opvallen, omdat ze het goed kan verbergen. Ze 'lijkt' heel sociaal, maar eigenlijk is ze vaak juist heel asociaal, maar dat valt haast niet op omdat ze zo mooi kan praten. Mijn moeder heeft heus wel kwaliteiten en talenten, en die zijn prima in haar werk bijv. (ze werkt als voedingsassistente in een ziekenhuis met patiënten), maar thuis in haar gezin, wanneer de dingen toch vaak wat meer diepgang vereisen, schiet ze eigenlijk tekort.
Het is eigenlijk ook pas sinds een jaar ofzo dat ik dit soort dingen nu begin te zien. Vroeger had ik erg veel verwijten naar haar toe. Ik dacht namelijk altijd dat ze heel veel dingen gewoon bewust deed. Dat ze het expres deed. Dat ze echt wel kon veranderen in dingen. Maar hoe meer ik deze dingen begon te zien, hoe meer ik mij begon te beseffen dat het geen onwil is, maar echt onmacht. Ze kan gewoon echt niet meer of beter. Ze doet juist ontzettend hard haar best. Maar feit is wel dat dat eigenlijk niet echt goed genoeg is geweest voor mij, en dat ik daardoor wel veel tekort ben gekomen.
En dat is natuurlijk ook wel een beetje waar mijn onzekerheden van nu soms misschien ook vandaan komen. Ik ben gewoon zo ontzettend bang dat ik tekortschiet! Maar eigenlijk heb ik die angst alleen als ik gewoon niet zo lekker in mijn vel zit (zoals nu een beetje). Normaal gesproken ben ik wel wat sterker, en zie ik heus wel in dat ik niet hetzelfde als mijn moeder ben, ook al lijk ik qua uiterlijk en karakter dan wel heel erg op haar. Ik ben een totaal ander persoon. Een persoon die zij helaas nooit zo zal leren kennen, omdat zij dat vermogen gewoon niet heeft!
Ik herken trouwens ook erg veel in verhalen van mensen die zijn opgegroeid met ouders met een verstandelijke of psychiatrische beperking, of kinderen van ouders die op andere manieren soms hun kinderen niet dat kunnen bieden wat nodig is (verslaafden of moeilijke relaties enz). Het gevoel dat het zo'n enorm beslag op je heeft gelegd is héél herkenbaar. Maar buiten dat is het gewoon ook wel zo dat ik gewoon niet zo'n open, gezellige, spontane familie heb. Overal rommelt het wel een beetje. Maar de geslotenheid, en het niet echt communiceren met elkaar heerst wel als een rode draad door onze familie. Het is allemaal zo oppervlakkig, en zo negatief. Alsof iedereen op zijn eigen eilandje zit, er is geen verbinding. Niemand kan echt 'buiten de box' denken, en je moet echt flink doorduwen voor ze überhaupt iets 'nieuws' accepteren. Maar het ergste heb ik toch altijd wel gevonden wanneer mijn ouders negatief spraken over iemand van de familie.
Omdat ik dus zelf weet hoe het als kind is als je ouders negatief zijn over bijv. je grootouders, had ik ook zoiets van, dat zou ik mijn kinderen dus nóóit aan willen doen. Mijn ouders, en m.n mijn moeder zijn altijd ontzettend negatief geweest over de moeder van mijn vader. Toegegeven, ze is inderdaad niet een van de makkelijkste. Maar dat mens is nou al bijna 90 en de negativiteit rondom haar (de hele familie doet dus mee) houdt nooit op. Het is echt schrijnend om te zien, maar ze zitten eigenlijk gewoon te wachten 'tot ze gaat'. Het is echt zo negatief allemaal. Terwijl je als kind daar totaal niks van meekrijgt (je hebt niet die geschiedenis) en ook niks van begrijpt, want oma is altijd goed en leuk voor de kleinkinderen.
Ik besefte mij daarom ook zo ontzettend goed wat voor impact dit op een kind heeft, als je ouders negatief zijn over iemand die je eigenlijk heel erg lief hebt. Als kind heb je er totaal niets aan wanneer mensen al die negativiteit op je projecteren, vooral ook omdat je als kind zelf die verstandhouding met die persoon helemaal niet hebt! Dit besef heeft er toen voor gezorgd dat mijn ogen geopend werden. Ik had zoiets van: ik MOET ervoor zorgen dat mijn gevoel over mijn ouders (m.n. mijn moeder) beter wordt, want deze negativiteit gaat ons kind hoe dan ook voelen, en dat kan gewoon niet! Dat was voor mij dus het moment om actie te ondernemen en het roer volledig om te slaan. Mijn gevoel over mijn moeder moest gewoon veranderen, hoe dan ook.
Ik ben daarom heel erg gaan letten op mijn eigen negativiteit, en heb mezelf eens flink streng toegesproken. Hele innerlijke dialogen en gesprekken heb ik met mezelf gehad, en het heeft heel wat voeten in aarde gekost om mezelf te richten naar al wat positief was. Maar het is me gelukt! Met de steun van mijn man en mijn schoonouders is het mij gelukt om mijn gevoel om te keren. Ik heb daarbij ook nog veel boeken gelezen, en een boek waar ik ontzettend veel aan gehad heb is het boek 'Chakra Psychologie' van Anodea Judith. Daarin heb ik mijn moeder eigenlijk écht leren kennen. Dat boek beschrijft het patroon waar mijn moeder in zit eigenlijk haarfijn, en daardoor ben ik tot veel meer inzichten gekomen. Ik heb nu juist veel meer begrip en bewondering voor mijn moeder gekregen. Dat boek heeft mij enorm geholpen om in te zien dat elk mens eigenlijk juist heel mooi en uniek is. Elk mens mag er gewoon zijn zoals hij/zij is. Je mag nooit van mensen verwachten dat zij zullen veranderen, en je mag ook niet oordelen over mensen. Je moet juist alles vanuit een onvoorwaardelijke liefde zien, en daarnaar handelen. Natuurlijk, beter gezegd dan gedaan! Maar ik ben mezelf een soort van in gaan 'dwingen' om het te gaan voelen. Gewoon weg met die negativiteit, want je schiet er niks mee op! Het gemis wat ik voel, zal er altijd misschien wel zijn, maar dat is iets waar ik mee moet dealen in dit leven, dus ik probeer nu zo goed en zo kwaad als het kan mee te leren leven.
De tekorten die ik door mijn opvoeding heb opgelopen ben ik proberen te gaan accepteren. En vanaf die acceptatie kon ik eindelijk gaan opbouwen. Ik moest de gaten zelf gaan invullen, en eigenlijk ben ik daar dus af en toe nog steeds wel mee bezig. Sommige dingen zijn voor mij gewoon zo nieuw! Ik verbaas mij soms heel erg om dingen. Bijv. als ik eens niet op een uitnodiging in ga van mijn schoonouders, dan doen zij daar nooit moeilijk over. Nou dat was bij mij thuis wel anders! Echt hele kleine dingen gewoon, waarvan ik zoiets heb van he? kan dat gewoon? Af en toe echt heel bizar haha.
Natuurlijk blijft het soms wel eens lastig. Mijn moeder beschrijft het vaak als dat wij van 2 verschillende planeten komen. En in feite voelt dat ook gewoon zo. Nu ik ouder en volwassener ben, kan ik nu ook wel beter mijn grenzen aangeven wat betreft mijn moeder. Nog steeds vul ik die moederrol in zoals ik eigenlijk als kind ook vaak al deed. Alleen nu gewoon met iets meer plezier, omdat ik het geaccepteerd heb. Ondanks alles hou ik heel erg van mijn ouders, en mijn familie. Wat jij ook beschrijft, je wil je ouders toch blijven betrekken in je leven, en al helemaal wanneer je zelf kinderen heb. Dit was in elk geval ook mijn plan!
In elk geval is het voor mij wel allemaal heel erg logisch wat je allemaal vertelt! En ja, we moeten het er ook maar mee doen he. Je wiegje kun je niet uitkiezen! En we moeten er ook maar het beste van proberen te maken! Maar wel fijn hoor, die herkenning allemaal!
Mijn moeder heeft dit totaal niet! Mijn moeder is meer een soort van 'Sheldon Cooper' uit de komedieserie 'The Big Bang Theory' maar dan zonder de intelligentie en er valt vaak niet echt iets te lachen. Hoe meer ik naar mijn moeder kijk hoe meer ik begin te zien: het zeer veel moeite hebben met veranderingen en zich niet aan kunnen passen. Alles moet naar haar hand gezet worden, en iedereen moet altijd met haar rekening houden (ook dat egocentrische zoals jij je moeder ook beschrijft). Het hardnekkig vasthouden aan bekende en terugkerende dingen, die bijna precies op dezelfde manier moeten gebeuren. De vele paniek en angstmomenten, terwijl er eigenlijk vaak niet zoveel aan de hand is, maar omdat de duidelijkheid ontbreekt het niet goed kunnen overzien en verwerken waardoor dus een soort van kortsluiting ontstaat wat zich uit in nerveuziteit, stress en paniek. De vaak dwingende en manipulatieve manier waarop ze graag dingen van anderen gedaan wil krijgen, omlieve van haar eigen tekortkomingen. Er is altijd maar 1 manier, en dat is de hare. Het altijd maar over haarzelf of haar eigen leven praten, maar nooit echt ruimte voor mij hebben, ook totaal niet kunnen luisteren, waardoor het eigenlijk ook altijd éénrichtings verkeer is. Het moeite hebben met contact (niet wetend waarover te kunnen praten) en het vaak in herhaling treden (blij om iets gevonden te hebben waarover ze kan praten), wat vaak heel erg oppervlakkig is. Er wordt veel gepraat maar weinig gezegd. Er zit in elk geval nooit diepgang in. Een klein wereldje, niet echte vrienden hebben, en ook niet goed kunnen anticiperen op dingen. Het óntzettend druk zijn, vooral bij 'spannende dingen', en dan met name verbaal heel erg druk (ik ging vroeger vaak totaal oververmoeid en met migraine naar huis als ik 1 uur bij mijn moeder was). Het totaal geen inlevingsvermogen hebben, en het inlevingsvermogen die ze heeft is eigenlijk maar schijn, meer gebaseerd op haar eigen gevoelens, dan echt door de ogen van iemand anders kunnen kijken. Dingen moeten zeer ruim van tevoren gepland worden (in augustus begint ze bijv. al over kerst ofzo), en het moet dan ook wel precies in haar plannetje passen allemaal, en ook erg veel herhaald (gepraat) worden. En daarna wordt er dan ook weer herhaaldelijk veel over gepraat om het allemaal te verwerken. Mijn moeder wil altijd totale controle hebben om dingen en mensen. Ik woon al 6 jaar uit huis, en ze leert het nu wel een heel klein beetje om mij los te laten, maar ik moet haar daarvoor in de plaats wel héél erg veel uitleggen, en heel erg veel rekening met haar houden.
Ze kan wel liefde tonen, maar wel alleen op haar manier. Ze is gewoon zo slopend. Ze zuigt je helemaal leeg! Ik begrijp af en toe niet hoe mijn vader het met haar uithoudt, maar mijn vader is dan eigenlijk ook een soort 'superman' in dat soort dingen ofzo. Die ziet ook heel veel van dit soort dingen niet, maar hij maakt zich eigenlijk ook nergens druk om. Hij is heel makkelijk in dingen, en heeft echt ontzettend veel geduld! Wat dat betreft passen mijn ouders wel bij elkaar omdat mijn moeder de regie voert, en mijn vader totaal onder de plak zit! Maar goed, ze hebben in elk geval nooit echt ruzie, omdat mijn moeder dus altijd haar zin krijgt, en mijn vader zich dan terugtrekt in zijn garage om dingen te 'fixen'.
Het vervelende van dit alles is dat je aan de buitenkant aan mijn moeder niets kunt zien. Anderen zullen dit waarschijnlijk allemaal niet opvallen, omdat ze het goed kan verbergen. Ze 'lijkt' heel sociaal, maar eigenlijk is ze vaak juist heel asociaal, maar dat valt haast niet op omdat ze zo mooi kan praten. Mijn moeder heeft heus wel kwaliteiten en talenten, en die zijn prima in haar werk bijv. (ze werkt als voedingsassistente in een ziekenhuis met patiënten), maar thuis in haar gezin, wanneer de dingen toch vaak wat meer diepgang vereisen, schiet ze eigenlijk tekort.
Het is eigenlijk ook pas sinds een jaar ofzo dat ik dit soort dingen nu begin te zien. Vroeger had ik erg veel verwijten naar haar toe. Ik dacht namelijk altijd dat ze heel veel dingen gewoon bewust deed. Dat ze het expres deed. Dat ze echt wel kon veranderen in dingen. Maar hoe meer ik deze dingen begon te zien, hoe meer ik mij begon te beseffen dat het geen onwil is, maar echt onmacht. Ze kan gewoon echt niet meer of beter. Ze doet juist ontzettend hard haar best. Maar feit is wel dat dat eigenlijk niet echt goed genoeg is geweest voor mij, en dat ik daardoor wel veel tekort ben gekomen.
En dat is natuurlijk ook wel een beetje waar mijn onzekerheden van nu soms misschien ook vandaan komen. Ik ben gewoon zo ontzettend bang dat ik tekortschiet! Maar eigenlijk heb ik die angst alleen als ik gewoon niet zo lekker in mijn vel zit (zoals nu een beetje). Normaal gesproken ben ik wel wat sterker, en zie ik heus wel in dat ik niet hetzelfde als mijn moeder ben, ook al lijk ik qua uiterlijk en karakter dan wel heel erg op haar. Ik ben een totaal ander persoon. Een persoon die zij helaas nooit zo zal leren kennen, omdat zij dat vermogen gewoon niet heeft!
Ik herken trouwens ook erg veel in verhalen van mensen die zijn opgegroeid met ouders met een verstandelijke of psychiatrische beperking, of kinderen van ouders die op andere manieren soms hun kinderen niet dat kunnen bieden wat nodig is (verslaafden of moeilijke relaties enz). Het gevoel dat het zo'n enorm beslag op je heeft gelegd is héél herkenbaar. Maar buiten dat is het gewoon ook wel zo dat ik gewoon niet zo'n open, gezellige, spontane familie heb. Overal rommelt het wel een beetje. Maar de geslotenheid, en het niet echt communiceren met elkaar heerst wel als een rode draad door onze familie. Het is allemaal zo oppervlakkig, en zo negatief. Alsof iedereen op zijn eigen eilandje zit, er is geen verbinding. Niemand kan echt 'buiten de box' denken, en je moet echt flink doorduwen voor ze überhaupt iets 'nieuws' accepteren. Maar het ergste heb ik toch altijd wel gevonden wanneer mijn ouders negatief spraken over iemand van de familie.
Omdat ik dus zelf weet hoe het als kind is als je ouders negatief zijn over bijv. je grootouders, had ik ook zoiets van, dat zou ik mijn kinderen dus nóóit aan willen doen. Mijn ouders, en m.n mijn moeder zijn altijd ontzettend negatief geweest over de moeder van mijn vader. Toegegeven, ze is inderdaad niet een van de makkelijkste. Maar dat mens is nou al bijna 90 en de negativiteit rondom haar (de hele familie doet dus mee) houdt nooit op. Het is echt schrijnend om te zien, maar ze zitten eigenlijk gewoon te wachten 'tot ze gaat'. Het is echt zo negatief allemaal. Terwijl je als kind daar totaal niks van meekrijgt (je hebt niet die geschiedenis) en ook niks van begrijpt, want oma is altijd goed en leuk voor de kleinkinderen.
Ik besefte mij daarom ook zo ontzettend goed wat voor impact dit op een kind heeft, als je ouders negatief zijn over iemand die je eigenlijk heel erg lief hebt. Als kind heb je er totaal niets aan wanneer mensen al die negativiteit op je projecteren, vooral ook omdat je als kind zelf die verstandhouding met die persoon helemaal niet hebt! Dit besef heeft er toen voor gezorgd dat mijn ogen geopend werden. Ik had zoiets van: ik MOET ervoor zorgen dat mijn gevoel over mijn ouders (m.n. mijn moeder) beter wordt, want deze negativiteit gaat ons kind hoe dan ook voelen, en dat kan gewoon niet! Dat was voor mij dus het moment om actie te ondernemen en het roer volledig om te slaan. Mijn gevoel over mijn moeder moest gewoon veranderen, hoe dan ook.
Ik ben daarom heel erg gaan letten op mijn eigen negativiteit, en heb mezelf eens flink streng toegesproken. Hele innerlijke dialogen en gesprekken heb ik met mezelf gehad, en het heeft heel wat voeten in aarde gekost om mezelf te richten naar al wat positief was. Maar het is me gelukt! Met de steun van mijn man en mijn schoonouders is het mij gelukt om mijn gevoel om te keren. Ik heb daarbij ook nog veel boeken gelezen, en een boek waar ik ontzettend veel aan gehad heb is het boek 'Chakra Psychologie' van Anodea Judith. Daarin heb ik mijn moeder eigenlijk écht leren kennen. Dat boek beschrijft het patroon waar mijn moeder in zit eigenlijk haarfijn, en daardoor ben ik tot veel meer inzichten gekomen. Ik heb nu juist veel meer begrip en bewondering voor mijn moeder gekregen. Dat boek heeft mij enorm geholpen om in te zien dat elk mens eigenlijk juist heel mooi en uniek is. Elk mens mag er gewoon zijn zoals hij/zij is. Je mag nooit van mensen verwachten dat zij zullen veranderen, en je mag ook niet oordelen over mensen. Je moet juist alles vanuit een onvoorwaardelijke liefde zien, en daarnaar handelen. Natuurlijk, beter gezegd dan gedaan! Maar ik ben mezelf een soort van in gaan 'dwingen' om het te gaan voelen. Gewoon weg met die negativiteit, want je schiet er niks mee op! Het gemis wat ik voel, zal er altijd misschien wel zijn, maar dat is iets waar ik mee moet dealen in dit leven, dus ik probeer nu zo goed en zo kwaad als het kan mee te leren leven.
De tekorten die ik door mijn opvoeding heb opgelopen ben ik proberen te gaan accepteren. En vanaf die acceptatie kon ik eindelijk gaan opbouwen. Ik moest de gaten zelf gaan invullen, en eigenlijk ben ik daar dus af en toe nog steeds wel mee bezig. Sommige dingen zijn voor mij gewoon zo nieuw! Ik verbaas mij soms heel erg om dingen. Bijv. als ik eens niet op een uitnodiging in ga van mijn schoonouders, dan doen zij daar nooit moeilijk over. Nou dat was bij mij thuis wel anders! Echt hele kleine dingen gewoon, waarvan ik zoiets heb van he? kan dat gewoon? Af en toe echt heel bizar haha.
Natuurlijk blijft het soms wel eens lastig. Mijn moeder beschrijft het vaak als dat wij van 2 verschillende planeten komen. En in feite voelt dat ook gewoon zo. Nu ik ouder en volwassener ben, kan ik nu ook wel beter mijn grenzen aangeven wat betreft mijn moeder. Nog steeds vul ik die moederrol in zoals ik eigenlijk als kind ook vaak al deed. Alleen nu gewoon met iets meer plezier, omdat ik het geaccepteerd heb. Ondanks alles hou ik heel erg van mijn ouders, en mijn familie. Wat jij ook beschrijft, je wil je ouders toch blijven betrekken in je leven, en al helemaal wanneer je zelf kinderen heb. Dit was in elk geval ook mijn plan!
In elk geval is het voor mij wel allemaal heel erg logisch wat je allemaal vertelt! En ja, we moeten het er ook maar mee doen he. Je wiegje kun je niet uitkiezen! En we moeten er ook maar het beste van proberen te maken! Maar wel fijn hoor, die herkenning allemaal!
maandag 3 december 2012 om 07:46
Sylvia, ik heb niet alles gelezen wat je hebt geschreven maar ik wil je nog wel even meegeven dat je niet vanaf dag 1 met een kindje aan het opvoeden bent. Je rolt er heel langzaam in. Een baby hoeft kort door de bocht alleen maar melk, slaap, een schone luier en veel liefde. Langzamerhand worden ze ouder en zul je steeds meer met ze communiceren en grenzen moeten gaan stellen. Maar dit gaat heel geleidelijk en je instinct helpt je hierbij. Vaak voel je wel wat goed voor je kindje is. En als je het even niet zeker weet heb je zo te lezen een hele lieve man die met jou kan meedenken of je kan steunen. Of je kan geruststellen dat je het gewoon hartstikke goed doet. Tuurlijk is het heel goed om van tevoren na te denken over hoe je erin wilt staan en welke normen en waarden je over wilt brengen. Maar juist doordat je weet hoe het niet moet zul je denk ik heel bewust in de opvoeding staan. Veel bewuster dan sommige andere ouders en dit zal alleen maar in het voordeel zijn van je kindje.
maandag 3 december 2012 om 22:20
@kaatje...ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ben het toch niet 100% met je eens. Ik geloof zelf dat je al vanaf het moment dat je zwanger bent en je kindje in je groeit, je samen kunt communiceren en daar ook in moet investeren. Ook een baby in je buik, en later een klein baby'tje in je armen voelt haarfijn aan wat voor energie er om jou heen hangt. Dat betekent niet dat je nooit verdrietig zou moeten zijn of met problemen bezig kunt gaan, dat moet je juist wel doen, maar de manier waarop je dat doet vind ik wel heel essentieel. Ik waak er altijd voor mij dochter nooit het gevoel te geven dat het haar schuld is, of dat zij verdrietig moet zijn omdat ik dat ook ben. Ookal is ze nog te klein het letterlijk te begrijpen, ik geloof wel dat je de essentie hiervan over brengt. Daarnaast kunnen er ook onverwachte dingen gebeuren, ook als ze nog maar heel klein zijn waarbij je toch al beslissingen moet nemen hoe je hiermee omgaat in relatie tot je baby. Zoals bij mij, toen bleek dat mijn vriend vlak na de bevalling een depressie had. Misschien gaat het dan niet direct op opvoeden in de zin van "welke normen en waarden" leer ik mijn kind, maar wel bijv hoe je haar kunt beschermen en toch de veiligheid kan bieden die zij nodig heeft.
