Zwanger
alle pijlers
Zwanger worden/zijn na stilgeboorte (IUVD)
woensdag 10 maart 2021 om 22:11
Hopelijk kan dit topic een functie krijgen om ervaringen te delen over opnieuw zwanger worden na een stilgeboorte (IUVD).
Ik weet dat er al wel topics bestaan over zwanger worden na een miskraam maar vind dit te anders voelen, en een topic over 'niet onbezorgd zwanger' wat inmiddels van zo'n leeftijd is dat het vooral over de kinderen ofwel vergevorderde zwangerschappen gaat (ook superfijn en hoopvol natuurlijk, maar daar past mijn verhaal nu minder tussen). Vandaar toch een nieuwe. Hopelijk helpt dit voor meerdere mensen!
Ik zal hieronder zelf aftrappen, maar hoop vooral dat ieder die zich aangesproken voelt, zich welkom voelt om te delen, ook als je niet perse nu opnieuw zwanger wilt worden maar over een tijdje, of als je misschien juist net opnieuw zwanger bent en daarover je ervaringen wilt delen.
Ik weet dat er al wel topics bestaan over zwanger worden na een miskraam maar vind dit te anders voelen, en een topic over 'niet onbezorgd zwanger' wat inmiddels van zo'n leeftijd is dat het vooral over de kinderen ofwel vergevorderde zwangerschappen gaat (ook superfijn en hoopvol natuurlijk, maar daar past mijn verhaal nu minder tussen). Vandaar toch een nieuwe. Hopelijk helpt dit voor meerdere mensen!
Ik zal hieronder zelf aftrappen, maar hoop vooral dat ieder die zich aangesproken voelt, zich welkom voelt om te delen, ook als je niet perse nu opnieuw zwanger wilt worden maar over een tijdje, of als je misschien juist net opnieuw zwanger bent en daarover je ervaringen wilt delen.
Heb lief, houd moed. Komt goed.
dinsdag 23 maart 2021 om 20:35
Ja, controles bij ong. 2 en 5 weken, dus eind volgende week weer.
Is de vorige keer ook wel soort van ter sprake gekomen maar vooral het feit dat het heel variabel is dus.
Dus ik dacht, misschien scheelt het voor me om wat ervaringen (dank voor die van jullie beiden!) te horen, al zeggen die misschien heel weinig over hoe het hier zal gaan
En elk geval zal de covid vaccinatie van volgende week (zorgmedewerker) nog echt wel voor de kans op zwangerschap zijn dan, dat is wel prettig. Zou anders een test moeten doen voor, wat psychologisch waarschijnlijk nog geen pretje zou zijn.
En inderdaad, het gaat vooral om weer naar voren durven kijken met een beetje vertrouwen. Weer kansen op een zwangerschap, hoe vervelend ook de onzekerheid daarbij, is daar denk ik belangrijk deel van.
Is de vorige keer ook wel soort van ter sprake gekomen maar vooral het feit dat het heel variabel is dus.
Dus ik dacht, misschien scheelt het voor me om wat ervaringen (dank voor die van jullie beiden!) te horen, al zeggen die misschien heel weinig over hoe het hier zal gaan
En elk geval zal de covid vaccinatie van volgende week (zorgmedewerker) nog echt wel voor de kans op zwangerschap zijn dan, dat is wel prettig. Zou anders een test moeten doen voor, wat psychologisch waarschijnlijk nog geen pretje zou zijn.
En inderdaad, het gaat vooral om weer naar voren durven kijken met een beetje vertrouwen. Weer kansen op een zwangerschap, hoe vervelend ook de onzekerheid daarbij, is daar denk ik belangrijk deel van.
Heb lief, houd moed. Komt goed.
woensdag 24 maart 2021 om 09:51
Ik herken het zoeken naar houvast en een nieuw lichtpunt. Voor mij was opnieuw zwanger worden dat zeker. Ook omdat je er in zekere zin zelf actief iets in kan doen. Ovulatietesten, je cyclus bijhouden etc gaf mij een gevoel van controle. En bij mij speelde ook zeker de angst mee dat het niet meer zou lukken, ik ben al over de 40 inmiddels. De toekomst is onzeker en wat je hebt meegemaakt maakt het misschien nog onzekerder.
Ik kreeg na een week of 6 weer mijn eerste menstruatie en die was vrijwel meteen weer regelmatig. En ik had na 5, 7 en 9 maanden een positieve test in handen. En achteraf ben ik blij dat het wat langer duurde want het heeft me tijd gegeven het verlies echt goed een plek te geven.
Succes
Ik kreeg na een week of 6 weer mijn eerste menstruatie en die was vrijwel meteen weer regelmatig. En ik had na 5, 7 en 9 maanden een positieve test in handen. En achteraf ben ik blij dat het wat langer duurde want het heeft me tijd gegeven het verlies echt goed een plek te geven.
Succes
woensdag 24 maart 2021 om 13:31
Ik herken het ook zeker! Je wil het zo graag...
Hier duurde het ca. 8 weken voor mijn cyclus terug kwam. Werd ik heel onrustig van, want bloeden na de bevalling was vrij snel weg. Heb tussendoor nog een keer een test gedaan want ik wist het ook niet meer.
Achteraf opgelucht dat het eventjes duurde en dat het niet toen al per ongeluk raak was. Tijd heelt je wonden niet, maar je leert er wel mee om gaan. Ik had het persoonlijk echt nodig en nog steeds vind ik het soms heel erg moeilijk en zo dubbel.
Maar dat je vooruit wil had ik ook heel erg, ik dacht ook wat als het nooit meer lukt, of nu wel heel lang duurt. Je hebt even mogen proeven hoe mooi het is om moeder te worden, hoe verliefd je kan zijn ondanks al het verdriet, en dat wilde ik ondanks alles zo graag weer mee maken.
Hier duurde het ca. 8 weken voor mijn cyclus terug kwam. Werd ik heel onrustig van, want bloeden na de bevalling was vrij snel weg. Heb tussendoor nog een keer een test gedaan want ik wist het ook niet meer.
Achteraf opgelucht dat het eventjes duurde en dat het niet toen al per ongeluk raak was. Tijd heelt je wonden niet, maar je leert er wel mee om gaan. Ik had het persoonlijk echt nodig en nog steeds vind ik het soms heel erg moeilijk en zo dubbel.
Maar dat je vooruit wil had ik ook heel erg, ik dacht ook wat als het nooit meer lukt, of nu wel heel lang duurt. Je hebt even mogen proeven hoe mooi het is om moeder te worden, hoe verliefd je kan zijn ondanks al het verdriet, en dat wilde ik ondanks alles zo graag weer mee maken.
zaterdag 27 maart 2021 om 05:16
Ik hoor hele geruststellende termijnen terug over wanneer het weer op gang is het is zeker niet zo dat het perse nú moet, maar weten dat het binnenkort wel weer zal komen is wel goed merk ik.
Intussen met de gynaecologie tussentijds overleg gehad en die raden aan om voordat ik die vaccinatie haal toch even een test te doen, omdat na langer dan 4 weken (en het is dan 5..) anders niets uit te sluiten is. Begrijpelijk maar ook een beetje balen omdat een negatieve test terwijl je intussen 25wk had moeten zijn vast niet zo leuk voelt. Maargoed nu weet ik tenminste nog zo goed als zeker dat heg negatief zal zijn, dat zou later veel spannender zijn.
Verder is het ongeduld omtrent weer een cyclus hebben vooral ook omdat het eerder onregelmatig was, en ik wil weten of dat nu weer zo is/ daarom extra snel weer kansen wil hebben. Vorige keer viel het me mee dat het bij onregelmatige cyclus 10mnd duurde om zwanger te worden, ik denk dat dat nu juist als lang gaat voelen waarbij het voor het ongeduld natuurlijk niet erg helpt dat een goede vriendin van me zwanger blijkt en dat was na 1 ronde proberen...
Mette, Gember, Ikeakrukje, Susieflower, Miermuis, hoe gaat het nu met de zwangerschappen? Ik duim voor jullie!
het is zeker niet zo dat het perse nú moet, maar weten dat het binnenkort wel weer zal komen is wel goed merk ik.Intussen met de gynaecologie tussentijds overleg gehad en die raden aan om voordat ik die vaccinatie haal toch even een test te doen, omdat na langer dan 4 weken (en het is dan 5..) anders niets uit te sluiten is. Begrijpelijk maar ook een beetje balen omdat een negatieve test terwijl je intussen 25wk had moeten zijn vast niet zo leuk voelt. Maargoed nu weet ik tenminste nog zo goed als zeker dat heg negatief zal zijn, dat zou later veel spannender zijn.
Verder is het ongeduld omtrent weer een cyclus hebben vooral ook omdat het eerder onregelmatig was, en ik wil weten of dat nu weer zo is/ daarom extra snel weer kansen wil hebben. Vorige keer viel het me mee dat het bij onregelmatige cyclus 10mnd duurde om zwanger te worden, ik denk dat dat nu juist als lang gaat voelen
waarbij het voor het ongeduld natuurlijk niet erg helpt dat een goede vriendin van me zwanger blijkt en dat was na 1 ronde proberen... Mette, Gember, Ikeakrukje, Susieflower, Miermuis, hoe gaat het nu met de zwangerschappen? Ik duim voor jullie!
Heb lief, houd moed. Komt goed.
zaterdag 27 maart 2021 om 14:55
Bij mij lijkt het goed te gaan, vandaag 10+2 en gisteren een prachtige echo gehad. Bewegend kindje met armpjes en beentjes helemaal volgens de termijn. Volgens de gyn kan het bijna niet meer misgaan...
Hebben we eerder gehoord, maar de kans dat het misgaat ís ook heel klein.
Over 2 weken de nipt, daarna valt een groot stuk spanning weg.
Ik ben overigens deze zwangerschap ook gevaccineerd tegen corona (met Moderna) vanwege m'n werk toch een hoog risico om besmet te raken dus het advies was wél vaccineren. Geen koorts gehad gelukkig wel spierpijn en malaise.
Voor iedereen weer een eigen afweging, verschilt misschien ook per werkgebied of welk vaccin je krijgt.
Hebben we eerder gehoord, maar de kans dat het misgaat ís ook heel klein.
Over 2 weken de nipt, daarna valt een groot stuk spanning weg.
Ik ben overigens deze zwangerschap ook gevaccineerd tegen corona (met Moderna) vanwege m'n werk toch een hoog risico om besmet te raken dus het advies was wél vaccineren. Geen koorts gehad gelukkig wel spierpijn en malaise.
Voor iedereen weer een eigen afweging, verschilt misschien ook per werkgebied of welk vaccin je krijgt.
donderdag 8 april 2021 om 09:41
Fietsertje, ik snap je ongeduld hoor! Hoe is het nu met je? Hoe is het testen gegaan voor de vaccinatie? Was het moeilijk?
Lief dat je vraagt naar de zwangerschappen. Hier gaat het goed, soort van dan. We hadden gisteren een goede termijnecho. Enorme opluchting natuurlijk. Tegelijkertijd vind ik het echt heel erg spannend. Want nu wordt het echt. De kans op een miskraam is nu nog maar heel klein. Toch weet ik dat het nog steeds mis kan gaan. En hoe groot het verdriet dan is. Ik weet dat ik vertrouwen moet krijgen in mijn lijf en zwangerschap, maar het blijft lastig. Ik ben gewoon heel blij als het straks eind oktober is en er ligt een verse, gezonde baby op mijn borst.
Lief dat je vraagt naar de zwangerschappen. Hier gaat het goed, soort van dan. We hadden gisteren een goede termijnecho. Enorme opluchting natuurlijk. Tegelijkertijd vind ik het echt heel erg spannend. Want nu wordt het echt. De kans op een miskraam is nu nog maar heel klein. Toch weet ik dat het nog steeds mis kan gaan. En hoe groot het verdriet dan is. Ik weet dat ik vertrouwen moet krijgen in mijn lijf en zwangerschap, maar het blijft lastig. Ik ben gewoon heel blij als het straks eind oktober is en er ligt een verse, gezonde baby op mijn borst.
vrijdag 9 april 2021 om 05:34
Susie, wat fijn van de goede nipt en echo! Stelt het een klein beetje gerust?
En mieremuis hoop dat je snel de nipt uitslag hebt inderdaad! Fijn van de echo iig.
Mette, wat fijn dat de termijnecho goed was. Kan me helemaal indenken dat het naast de oplichting ook een beetje voelt als 'nog meer te verliezen' nu het allemaal echter wordt en de kansen beter. Ik hoop dat het af en toe los te laten is om te kunnen genieten. En zo niet dan niet; genieten van de zwangerschap is niet verplicht, dat komt anders wel in oktober als alles verder is goed gegaan.
Hier gaat het wisselend. Het testen voor die vaccinatie viel me wel mee (behalve dat het 2x moest ivm geen controlestreep op de eerste). En blij met de vaccinatie.
Lastiger vind ik het om nu ongesteld te zijn, al is de termijn van 6,5 week na de geboorte supernetjes daarvoor en kan ik vanaf hier tenminste weer zich op mn cyclus gaan krijgen.
Het doet me gewoon meer beseffen dat ik het mis om mijn dochter te dragen.
Wat daarnaast wel meespeelt; intussen is bij onderzoek op ons kindje een trisomie 18 gevonden. We kunnen komende week naar de klinische genetica, waar ze hopelijk een gebalanceerde translocatie bij ons als ouders kunnen uitsluiten... Is zeldzaam maar áls het er is zou de herhalingskans enorm veel hoger zijn dan bij 'willekeurige pech'. Dus dat vind ik heel moeilijk loslaten in de tussentijd. En dan is die afspraak alleen nog het gesprek, het onderzoek bij ons volgt vervolgens (na bloedafname). Ik hoop dat dat niet al te lang duurt.
Wel is het zo dat doordat deze specifieke achterliggende oorzaak gevonden is, de kans bestaat dat we in een volgende zwangerschap indien dan de nipt goed is, ook daadwerkelijk redelijk gerustgesteld zijn.. hoop ik dan
En mieremuis hoop dat je snel de nipt uitslag hebt inderdaad! Fijn van de echo iig.
Mette, wat fijn dat de termijnecho goed was. Kan me helemaal indenken dat het naast de oplichting ook een beetje voelt als 'nog meer te verliezen' nu het allemaal echter wordt en de kansen beter. Ik hoop dat het af en toe los te laten is om te kunnen genieten. En zo niet dan niet; genieten van de zwangerschap is niet verplicht, dat komt anders wel in oktober als alles verder is goed gegaan.
Hier gaat het wisselend. Het testen voor die vaccinatie viel me wel mee (behalve dat het 2x moest ivm geen controlestreep op de eerste). En blij met de vaccinatie.
Lastiger vind ik het om nu ongesteld te zijn, al is de termijn van 6,5 week na de geboorte supernetjes daarvoor en kan ik vanaf hier tenminste weer zich op mn cyclus gaan krijgen.
Het doet me gewoon meer beseffen dat ik het mis om mijn dochter te dragen.
Wat daarnaast wel meespeelt; intussen is bij onderzoek op ons kindje een trisomie 18 gevonden. We kunnen komende week naar de klinische genetica, waar ze hopelijk een gebalanceerde translocatie bij ons als ouders kunnen uitsluiten... Is zeldzaam maar áls het er is zou de herhalingskans enorm veel hoger zijn dan bij 'willekeurige pech'. Dus dat vind ik heel moeilijk loslaten in de tussentijd. En dan is die afspraak alleen nog het gesprek, het onderzoek bij ons volgt vervolgens (na bloedafname). Ik hoop dat dat niet al te lang duurt.
Wel is het zo dat doordat deze specifieke achterliggende oorzaak gevonden is, de kans bestaat dat we in een volgende zwangerschap indien dan de nipt goed is, ook daadwerkelijk redelijk gerustgesteld zijn.. hoop ik dan
Heb lief, houd moed. Komt goed.
vrijdag 9 april 2021 om 08:49
Herkenbaar wat je schrijft.Mette07 schreef: ↑08-04-2021 09:41Fietsertje, ik snap je ongeduld hoor! Hoe is het nu met je? Hoe is het testen gegaan voor de vaccinatie? Was het moeilijk?
Lief dat je vraagt naar de zwangerschappen. Hier gaat het goed, soort van dan. We hadden gisteren een goede termijnecho. Enorme opluchting natuurlijk. Tegelijkertijd vind ik het echt heel erg spannend. Want nu wordt het echt. De kans op een miskraam is nu nog maar heel klein. Toch weet ik dat het nog steeds mis kan gaan. En hoe groot het verdriet dan is. Ik weet dat ik vertrouwen moet krijgen in mijn lijf en zwangerschap, maar het blijft lastig. Ik ben gewoon heel blij als het straks eind oktober is en er ligt een verse, gezonde baby op mijn borst.
Jij schrijft in het andere okt. topic mee zag ik, je bent net een weekje na mij uitgerekend geloof ik. Hopelijk liggen we in okt. gewoon allebei met een blakend gezonde baby.
C'est la vie
vrijdag 9 april 2021 om 08:53
Het stelt tot op zekere hoogte gerust, we hadden al 2x een Nipt waar niets uit kwam en toch verloren we onze kindjes. Dus ja, weet niet zo goed wat de testen me nog zeggen.Fietsertje89 schreef: ↑09-04-2021 05:34Susie, wat fijn van de goede nipt en echo! Stelt het een klein beetje gerust?
Hier gaat het wisselend. Het testen voor die vaccinatie viel me wel mee (behalve dat het 2x moest ivm geen controlestreep op de eerste). En blij met de vaccinatie.
Lastiger vind ik het om nu ongesteld te zijn, al is de termijn van 6,5 week na de geboorte supernetjes daarvoor en kan ik vanaf hier tenminste weer zich op mn cyclus gaan krijgen.
Het doet me gewoon meer beseffen dat ik het mis om mijn dochter te dragen.
Wat daarnaast wel meespeelt; intussen is bij onderzoek op ons kindje een trisomie 18 gevonden. We kunnen komende week naar de klinische genetica, waar ze hopelijk een gebalanceerde translocatie bij ons als ouders kunnen uitsluiten... Is zeldzaam maar áls het er is zou de herhalingskans enorm veel hoger zijn dan bij 'willekeurige pech'. Dus dat vind ik heel moeilijk loslaten in de tussentijd. En dan is die afspraak alleen nog het gesprek, het onderzoek bij ons volgt vervolgens (na bloedafname). Ik hoop dat dat niet al te lang duurt.
Wel is het zo dat doordat deze specifieke achterliggende oorzaak gevonden is, de kans bestaat dat we in een volgende zwangerschap indien dan de nipt goed is, ook daadwerkelijk redelijk gerustgesteld zijn.. hoop ik dan
Die eerste menstruatie is pijnlijk, je had gewoon nog zwanger willen (moeten) zijn. Maar ergens "fijn" om de check te hebben dat je lichaam dus functioneert hierin.
Oh wat spannend voor jullie zeg, hopelijk kunnen ze bij de klinisch geneticus snel uitsluiten of het een gebalanceerde translocatie is of niet, vaak duurt het best eventjes voordat de uitslagen van uitgebreide genetische onderzoeken er zijn. Ik ga voor je duimen.
Vind jij het trouwens niet lastig om te lezen over zwangerschappen in dit topic?
C'est la vie
vrijdag 9 april 2021 om 09:52
Hoi fietsertje,
jouw verhaal lezen is voor mij een sprong terug in de tijd. Ik herinner me nog heel goed hoe spannend ik die gesprekken vond in het ziekenhuis over de onderzoeken die waren gedaan. Voor mij speelde daarbij ook nog mee dat ik net voor mijn zwangerschap behandeld was voor pap3 en ik nog een opvolgingsonderzoek daarvoor moest doen.
Bij mij was er in eerste instantie geen directe oorzaak gevonden voor het overlijden van mijn dochter. Mijn zwangerschap liep tot 34 weken ook probleemloos. Tot er ineens geen leven meer was. Uiteindelijk is er toch een bloedpropje gevonden. Wat volgens de artsen een opzich zelf staande gebeurtenis was. En tot nu toe zit ik er ook zo in.
Ik was blij toen ik voor het eerst weer ongesteld was. Dat betekende dat er nog kansen waren op nog een nieuwe zwangerschap. Voor mij tikte de klok ook wel echt, ik was al in de 40. Het helpt mij heel goed om elke keer mijn blik op de toekomst te houden, ipv het verleden. In dit geval dus de kans op zwangerschap ipv ik had zwanger moeten zijn.
Inmiddels ben ik nu 20 weken zwanger. Ik was vooraf heel bang dat ik het heeeeel spannend zou vinden maar tot nu toe valt het eigenlijk heel erg mee. Ik weet nu als geen ander dat je er geen invloed op hebt. Ik kan alleen maar goed voor mezelf zorgen en dat doe ik. De testen zijn elke keer goed dus dat is mijn vertrekpunt. Het heeft heel weinig zin om me druk te maken dat het mis gaat, want ik weet het gewoon niet. De kansen zijn vrij snel al veel groter dat het gewoon goed gaat.
Ik besef meteen ook dat dit allemaal zo eenvoudig klinkt, maar dat dat in de praktijk natuurlijk niet zo is en bovendien voor iedereen anders. Het heeft mij heel erg geholpen mijn verdriet echt aan te gaan. Ik ben nergens voor weggelopen. Er open over te zijn, het mocht er echt zijn. En we hebben echt gezorgd dat ons meisje op haar een manier een plek heeft gekregen in ons gezin. Dus ze is er gewoon voor mij, alleen anders dan we van te voren hadden gehoopt.
Alle clichés in dit proces zijn waar. Tijd doet een hoop. De fases van rouw ga je allemaal door. Rouw is in die zin een heel universeel proces. Dat snappen maakte ook dat ik soms beter begreep hoe ik me voelde.
Voor nu heb ik gewoon heel veel zin in alles wat er gaat komen. Dat was overigens in de beginfase echt anders. Toen was ik vooral afgestompt en gespannen. Naast een heel verdrietig jaar heb ik ook een heel leerzaam jaar achter de rug waarin ik heb geleerd wat voor enorme kracht en veerkracht ik heb. En juist dat geeft me ook veel vertrouwen in nu en in de toekomst.
Fijn dat alles het weer 'doet'. Dat is weer een eerste stapje naar een nieuw begin. En in mijn ervaring kan dat dus helemaal parallel lopen aan afscheid nemen, rouwen en verdriet.
Liefs!
jouw verhaal lezen is voor mij een sprong terug in de tijd. Ik herinner me nog heel goed hoe spannend ik die gesprekken vond in het ziekenhuis over de onderzoeken die waren gedaan. Voor mij speelde daarbij ook nog mee dat ik net voor mijn zwangerschap behandeld was voor pap3 en ik nog een opvolgingsonderzoek daarvoor moest doen.
Bij mij was er in eerste instantie geen directe oorzaak gevonden voor het overlijden van mijn dochter. Mijn zwangerschap liep tot 34 weken ook probleemloos. Tot er ineens geen leven meer was. Uiteindelijk is er toch een bloedpropje gevonden. Wat volgens de artsen een opzich zelf staande gebeurtenis was. En tot nu toe zit ik er ook zo in.
Ik was blij toen ik voor het eerst weer ongesteld was. Dat betekende dat er nog kansen waren op nog een nieuwe zwangerschap. Voor mij tikte de klok ook wel echt, ik was al in de 40. Het helpt mij heel goed om elke keer mijn blik op de toekomst te houden, ipv het verleden. In dit geval dus de kans op zwangerschap ipv ik had zwanger moeten zijn.
Inmiddels ben ik nu 20 weken zwanger. Ik was vooraf heel bang dat ik het heeeeel spannend zou vinden maar tot nu toe valt het eigenlijk heel erg mee. Ik weet nu als geen ander dat je er geen invloed op hebt. Ik kan alleen maar goed voor mezelf zorgen en dat doe ik. De testen zijn elke keer goed dus dat is mijn vertrekpunt. Het heeft heel weinig zin om me druk te maken dat het mis gaat, want ik weet het gewoon niet. De kansen zijn vrij snel al veel groter dat het gewoon goed gaat.
Ik besef meteen ook dat dit allemaal zo eenvoudig klinkt, maar dat dat in de praktijk natuurlijk niet zo is en bovendien voor iedereen anders. Het heeft mij heel erg geholpen mijn verdriet echt aan te gaan. Ik ben nergens voor weggelopen. Er open over te zijn, het mocht er echt zijn. En we hebben echt gezorgd dat ons meisje op haar een manier een plek heeft gekregen in ons gezin. Dus ze is er gewoon voor mij, alleen anders dan we van te voren hadden gehoopt.
Alle clichés in dit proces zijn waar. Tijd doet een hoop. De fases van rouw ga je allemaal door. Rouw is in die zin een heel universeel proces. Dat snappen maakte ook dat ik soms beter begreep hoe ik me voelde.
Voor nu heb ik gewoon heel veel zin in alles wat er gaat komen. Dat was overigens in de beginfase echt anders. Toen was ik vooral afgestompt en gespannen. Naast een heel verdrietig jaar heb ik ook een heel leerzaam jaar achter de rug waarin ik heb geleerd wat voor enorme kracht en veerkracht ik heb. En juist dat geeft me ook veel vertrouwen in nu en in de toekomst.
Fijn dat alles het weer 'doet'. Dat is weer een eerste stapje naar een nieuw begin. En in mijn ervaring kan dat dus helemaal parallel lopen aan afscheid nemen, rouwen en verdriet.
Liefs!
vrijdag 9 april 2021 om 21:42
Susie; ik kan me voorstellen dat de nipt je dan wat minder zegt inderdaad... hopelijk doet de tijd (en veel goede controles?) wat meer.
Het is inderdaad heel dubbel; ik ben heel blij dat alles nog werkt en die bevestiging kwam iets sneller dan ik dacht (terwijl mijn cyclus eerder juist nog wel eens traaaag wilde zijn.. stiekem hoop ik dus dat het nu regelmatiger gaat zijn). En ik was best toe aan die 'herstart', en hopelijk snel een duidelijke cyclus.
Maar gezien die zwangerschapstest voorafgaand aan de vaccinatie mentaal heel erg meeviel, had ik nu vooral opluchting verwacht en schrok ik toch een beetje van het confronterende gevoel dat er daarnaast ook was.
Ik heb niet zo'n moeite om hier over zwangerschappen te lezen hoor. Om me heen ook voldoende zwangerschappen, en ik wil dat zeker niet uit de weg gaan. Liever zie ik al die verhalen als een bevestiging dat het inderdaad echt nog wel kan Naast dat ik het elk van jullie natuurlijk ontzettend gun, en het belangrijk vind dat in dit topic meerder mensen kunnen delen, niet alleen ikzelf.
En wie weet schuiven er zelfs nog wel dames aan die, net als ik, nog wat meer in de 'ik hoop dat er een nieuwe zwangerschap inzit'-fase zitten
Ikeakrukje; je zegt echt veel heel erg herkenbare dingen - nu al! Ik praat heel graag (en dus veel, want er blijkt ruimte voor) over ons meisje. En ik ga geen enkele mogelijke confrontatie uit de weg want ik moet er hoe dan ook doorheen en heb intussen ook wel geleerd dat ik daar veerkrachtig genoeg voor ben.
Zelf heb ik de mazzel nog het gevoel van een beetje tijd te hebben (ben 31), al wil ik zeker niet te lang wachten, ook aangezien toch de kans op een trisomie dan alsnog toe zou nemen..
Er zijn in de afgelopen tijd nog een aantal andere dingen gebeurd (niet van het leuke soort) waarop de kans echt superklein was, dat maakt vooruit kijken ook een klein beetje lastig voor nu. De tijd gaat sowieso helpen dat wel). En het vertrouwen dat iets waarop de kans echt heeel klein is 'vast niet gebeurt' is ook een beetje weg voor nu.
Vermoedelijk zal/zou een hopelijk goede uitslag van de geneticus ons wel echt veel brengen aan voorlopige rust. Gelukkig dat we snel terecht konden want inderdaad zal het onderzoek zelf nog wel even tijd kosten (geen idee hoeveel precies), en ik ken mijn eigen ongeduld ook erg goed intussen.
Voor nu maar eens eerst kijken of ovulatietesten naast temperatuur kunnen helpen om mijn cyclus beter in beeld te krijgen.
En daaromheen; haalbare kleine doelen stellen om op te focussen. Heb gemerkt dat ook dat erg helpt
Het is inderdaad heel dubbel; ik ben heel blij dat alles nog werkt en die bevestiging kwam iets sneller dan ik dacht (terwijl mijn cyclus eerder juist nog wel eens traaaag wilde zijn.. stiekem hoop ik dus dat het nu regelmatiger gaat zijn). En ik was best toe aan die 'herstart', en hopelijk snel een duidelijke cyclus.
Maar gezien die zwangerschapstest voorafgaand aan de vaccinatie mentaal heel erg meeviel, had ik nu vooral opluchting verwacht en schrok ik toch een beetje van het confronterende gevoel dat er daarnaast ook was.
Ik heb niet zo'n moeite om hier over zwangerschappen te lezen hoor. Om me heen ook voldoende zwangerschappen, en ik wil dat zeker niet uit de weg gaan. Liever zie ik al die verhalen als een bevestiging dat het inderdaad echt nog wel kan
Naast dat ik het elk van jullie natuurlijk ontzettend gun, en het belangrijk vind dat in dit topic meerder mensen kunnen delen, niet alleen ikzelf.En wie weet schuiven er zelfs nog wel dames aan die, net als ik, nog wat meer in de 'ik hoop dat er een nieuwe zwangerschap inzit'-fase zitten
Ikeakrukje; je zegt echt veel heel erg herkenbare dingen - nu al! Ik praat heel graag (en dus veel, want er blijkt ruimte voor) over ons meisje. En ik ga geen enkele mogelijke confrontatie uit de weg want ik moet er hoe dan ook doorheen en heb intussen ook wel geleerd dat ik daar veerkrachtig genoeg voor ben.
Zelf heb ik de mazzel nog het gevoel van een beetje tijd te hebben (ben 31), al wil ik zeker niet te lang wachten, ook aangezien toch de kans op een trisomie dan alsnog toe zou nemen..
Er zijn in de afgelopen tijd nog een aantal andere dingen gebeurd (niet van het leuke soort) waarop de kans echt superklein was, dat maakt vooruit kijken ook een klein beetje lastig voor nu. De tijd gaat sowieso helpen dat wel). En het vertrouwen dat iets waarop de kans echt heeel klein is 'vast niet gebeurt' is ook een beetje weg voor nu.
Vermoedelijk zal/zou een hopelijk goede uitslag van de geneticus ons wel echt veel brengen aan voorlopige rust. Gelukkig dat we snel terecht konden want inderdaad zal het onderzoek zelf nog wel even tijd kosten (geen idee hoeveel precies), en ik ken mijn eigen ongeduld ook erg goed intussen.
Voor nu maar eens eerst kijken of ovulatietesten naast temperatuur kunnen helpen om mijn cyclus beter in beeld te krijgen.
En daaromheen; haalbare kleine doelen stellen om op te focussen. Heb gemerkt dat ook dat erg helpt
Heb lief, houd moed. Komt goed.
zaterdag 10 april 2021 om 08:33
@ Fietsertje, ik wilde het toch even vragen/benoemen omdat ik weet dat ik het zelf in het begin enorm confronterend vond.
Wbt de klinisch geneticus geloof dat we 3/4 maanden op een uitslag gewacht hebben. Er kwam toen niets uit en ergens was dat een opluchting, maar ook een beetje een teleurstelling omdat we hoopten op een oorzaak waar iets aan te doen valt voor de toekomst.
Voor de zwangeren hier; willen jullie het geslacht weten van de baby?
Ik sta er heel dubbel in, de andere keren wilde ik het weten en nu denk ik dat het vooral spanning oproept. (we verloren 3x een jongetje).
Ik vind het allebei even spannend. Dus ik neig ernaar het niet te willen weten.
Maar dat houdt de zwangerschap ook nog wel een beetje "abstract".
Hoe staan jullie daarin?
Wbt de klinisch geneticus geloof dat we 3/4 maanden op een uitslag gewacht hebben. Er kwam toen niets uit en ergens was dat een opluchting, maar ook een beetje een teleurstelling omdat we hoopten op een oorzaak waar iets aan te doen valt voor de toekomst.
Voor de zwangeren hier; willen jullie het geslacht weten van de baby?
Ik sta er heel dubbel in, de andere keren wilde ik het weten en nu denk ik dat het vooral spanning oproept. (we verloren 3x een jongetje).
Ik vind het allebei even spannend. Dus ik neig ernaar het niet te willen weten.
Maar dat houdt de zwangerschap ook nog wel een beetje "abstract".
Hoe staan jullie daarin?
C'est la vie
zaterdag 10 april 2021 om 08:38
Ha susie, bij mij zag de echoscopiste met de termijnecho al het geslacht. En dat is met de 20 weken echo bevestigd. In mijn geval een jongetje. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat fijn vind na het verlies van mijn dochter. Het maakt toch dat het een andere zwangerschap is en dat ik het anders beleef. Maar omdat ik het zo vroeg al wist heb ik niet kunnen piekeren of ik het wel wilde weten en of ik een voorkeur had. Dus ik vermoed dat ik bij een meisje er wel een andere draai aan had gegeven waarom ik dat leuk zou vinden.
Maar bij het verlies van drie jongetjes kan ik me heel goed voorstellen dat het geslacht een heel andere betekenis krijgt. Hoe ver ben je nu?
Maar bij het verlies van drie jongetjes kan ik me heel goed voorstellen dat het geslacht een heel andere betekenis krijgt. Hoe ver ben je nu?
zaterdag 10 april 2021 om 09:15
@ Susie: is lief van je. Als het me te heftig werd zou ik niet expliciet vragen hoe het intussen met de zwangerschappen was denk ik
Ik vond in eigen omgeving de eerste zwangerschapsaankondigingen wel wat confronterend, en eigenlijk vooral de uitbundige reacties van anderen daarop. Dat voelde ongemakkelijk, omdat ik wetende wat er mis kan gaan die uitbundigheid minder aandurf, en ook omdat ik weet dat ik dat soort reacties bij een nieuwe zwangerschap ook zou kunnen krijgen, en dan niet weet wat daarmee zou moeten. Maargoed, dat zijn zorgen voor later en ik was blij om blij te kunnen zijn voor de aanstaande ouders.
Die 3/4 maanden wachten op jullie uitslagen, daar schrik ik wel een beetje van! Weet je nog wat er allemaal is uitgezocht? Bij het kindje en/of bij jullie? Ik hoop heeel erg dat het onderzoek dat bij ons nog moet volgen sneller gaat; ik ga uit van een aantal weken en vind dat al lang (kan maandag preciezer vragen), over maanden wil ik nog niet nadenken.
Logisch dat het geslacht een issue voor je is als je het verlies met een van beide geslachten associeert. Ik denk dat het misschien kan helpen voor jezelf na te gaan hoe gevoelig je bent voor de beredenering dat de kans op verliezen van een jongetje niet anders is dan van een meisje (vooral ook wetende dat er niks uit het genetisch onderzoek kwam), en ook proberen in te voelen of het een geruststelling zou zijn als het nu een meisje blijkt. Verwacht je het dan juist beter te kunnen loslaten?
En tja, opnieuw 50/50 kans...
Ik vond in eigen omgeving de eerste zwangerschapsaankondigingen wel wat confronterend, en eigenlijk vooral de uitbundige reacties van anderen daarop. Dat voelde ongemakkelijk, omdat ik wetende wat er mis kan gaan die uitbundigheid minder aandurf, en ook omdat ik weet dat ik dat soort reacties bij een nieuwe zwangerschap ook zou kunnen krijgen, en dan niet weet wat daarmee zou moeten. Maargoed, dat zijn zorgen voor later en ik was blij om blij te kunnen zijn voor de aanstaande ouders.
Die 3/4 maanden wachten op jullie uitslagen, daar schrik ik wel een beetje van! Weet je nog wat er allemaal is uitgezocht? Bij het kindje en/of bij jullie? Ik hoop heeel erg dat het onderzoek dat bij ons nog moet volgen sneller gaat; ik ga uit van een aantal weken en vind dat al lang (kan maandag preciezer vragen), over maanden wil ik nog niet nadenken.
Logisch dat het geslacht een issue voor je is als je het verlies met een van beide geslachten associeert. Ik denk dat het misschien kan helpen voor jezelf na te gaan hoe gevoelig je bent voor de beredenering dat de kans op verliezen van een jongetje niet anders is dan van een meisje (vooral ook wetende dat er niks uit het genetisch onderzoek kwam), en ook proberen in te voelen of het een geruststelling zou zijn als het nu een meisje blijkt. Verwacht je het dan juist beter te kunnen loslaten?
En tja, opnieuw 50/50 kans...
Heb lief, houd moed. Komt goed.
zaterdag 10 april 2021 om 10:10
Ik ben nu 14 weken, en met de andere zwangerschappen had ik al lang een pretecho geboekt om het geslacht te weten te komen. Nu voel ik iets minder die behoefte, vooral ook vanwege de sfeer die rond zo'n "Pretecho" hangt. Met 15 wk. hebben we een GUO in het ziekenhuis, en misschien dat ik dan het zie, of dat ze het vragen.Ikeakrukje schreef: ↑10-04-2021 08:38Ha susie, bij mij zag de echoscopiste met de termijnecho al het geslacht. En dat is met de 20 weken echo bevestigd. In mijn geval een jongetje. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat fijn vind na het verlies van mijn dochter. Het maakt toch dat het een andere zwangerschap is en dat ik het anders beleef. Maar omdat ik het zo vroeg al wist heb ik niet kunnen piekeren of ik het wel wilde weten en of ik een voorkeur had. Dus ik vermoed dat ik bij een meisje er wel een andere draai aan had gegeven waarom ik dat leuk zou vinden.
Maar bij het verlies van drie jongetjes kan ik me heel goed voorstellen dat het geslacht een heel andere betekenis krijgt. Hoe ver ben je nu?
C'est la vie
zaterdag 10 april 2021 om 13:51
Toen ik bijna 6 jaar geleden mijn kleine man verloor heb ik iets meer dan twee maanden moeten wachten op de uitslag van de patholoog. Daar is toen ook niks uitgekomen waardoor hij is overleden.
Ik heb nog altijd dat ik eraan denk wat het heeft kunnen zijn.
Ik wilde het geslacht wel weten. Ik kreeg weer een jongetje. En het gekke is dat ik tijdens mijn zwangerschap er totaal niet druk om maakte. Bij mij was het echt op het eind dat ik zenuwen had. Tijdens de bevalling was ik rustig maar zo bang om mijn kleine man te verliezen. Nu is deze alweer 7.5 maand. Mijn zonnetje
Lieve dames die nu zwanger zijn: ik gun jullie allemaal een wolk van een baby en dat alles maar helemaal goed mag gaan. Ik leef met jullie mee
Voor degenen die nog meer hebben moeten doorstaan dan ik:
ook met jullie leef ik mee.
Sterker nog ik huil met jullie mee.
Ik heb nog altijd dat ik eraan denk wat het heeft kunnen zijn.
Ik wilde het geslacht wel weten. Ik kreeg weer een jongetje. En het gekke is dat ik tijdens mijn zwangerschap er totaal niet druk om maakte. Bij mij was het echt op het eind dat ik zenuwen had. Tijdens de bevalling was ik rustig maar zo bang om mijn kleine man te verliezen. Nu is deze alweer 7.5 maand. Mijn zonnetje
Lieve dames die nu zwanger zijn: ik gun jullie allemaal een wolk van een baby en dat alles maar helemaal goed mag gaan. Ik leef met jullie mee
Voor degenen die nog meer hebben moeten doorstaan dan ik:
ook met jullie leef ik mee. Sterker nog ik huil met jullie mee.
Op elk potje past dekseltje, maar als dat niet past dan heb je altijd nog afdekfolie.
zaterdag 17 april 2021 om 10:28
Wat een lieve reactie Zonneoog.
Deze week staat onze eerste GUO op de planning, de spanning is om te snijden, omdat dit het termijn is dat bij ons laatste zoontje de boel kantelde.
Vandaag en morgen maar veel afleiding zoeken.
Ik voel het kindje soms al, van die kriebeltjes onderin mijn buik. Ik weet gewoon dat dit de baby is. Bijzonder is het. Wel nog heel onregelmatig maar dat is logisch op dit termijn.
Hoe gaat het met de anderen nu?
Deze week staat onze eerste GUO op de planning, de spanning is om te snijden, omdat dit het termijn is dat bij ons laatste zoontje de boel kantelde.
Vandaag en morgen maar veel afleiding zoeken.
Ik voel het kindje soms al, van die kriebeltjes onderin mijn buik. Ik weet gewoon dat dit de baby is. Bijzonder is het. Wel nog heel onregelmatig maar dat is logisch op dit termijn.
Hoe gaat het met de anderen nu?
C'est la vie
zaterdag 17 april 2021 om 16:24
Afleiding klinkt idd als de manier om de tijd door te komen Susie! Ik duim voor je in de tussentijd.
Hier zou het verdere onderzoek ongeveer 4-5 weken duren, valt me mee ten opzichte van de eerdere verhalen... Ook maar afleiding zoeken, en wanneer dat even niet lukt me proberen vast te houden aan de uitleg van de klinisch genetica over waarom zij inschat dat bij ons de kans op achterliggende afwijking met verhoogde kans op nogmaals trisomie éxtra klein is.
Hier zou het verdere onderzoek ongeveer 4-5 weken duren, valt me mee ten opzichte van de eerdere verhalen... Ook maar afleiding zoeken, en wanneer dat even niet lukt me proberen vast te houden aan de uitleg van de klinisch genetica over waarom zij inschat dat bij ons de kans op achterliggende afwijking met verhoogde kans op nogmaals trisomie éxtra klein is.
Heb lief, houd moed. Komt goed.
dinsdag 27 april 2021 om 09:26
hoi Fietser en anderen,
ik kom hier even 'inbreken' als dat mag. Ken Fietser uit een ander topic over zwanger worden en had dit topic een keer voorbij zien komen. Helaas lijkt onze zwangerschap ook mis te lopen dus ik hoop hier even mijn verhaal te doen en ervaringen te delen.
Bij de termijnecho werd een enorm dikke nekplooi gezien. Doorverwezen voor vlokkentest. Paar dagen daarna bleek dat er in ieder geval geen trisonomie 13, 18 of 21 was, dus werd verder onderzoek ingezet. Daaruit bleek vorige week dat er bij twee andere chromosomen wel een vrij grote afwijking is. Die afwijkingen kunnen individueel al voor enorme mentale beperkingen en lichamelijke afwijkingen zorgen. Bij gesprek met klinisch genetica sprak de arts ook uit dat ze de overlevingskansen van het kindje somber inschatten. Later deze week nog een GUO (ben nu 16 weken), stond al gepland. Maar eigenlijk denken we al heel serieus aan afbreken.
Kortom ik zit nog niet in de fase van weer zwanger proberen te worden, en dit valt misschien ook niet onder iuvd, maar wou toch ergens even ons verhaal kwijt.
Net als bij Fietser wordt er nu bij ons ook gekeken naar erfelijkheid, kans is dat een van ons drager is (ook iets met gebalanceerde translocatie als ik het goed herinner). Dat onderzoek zou zo'n 4 weken duren.
In ieder geval een dikke knuffel voor jullie allemaal, ik duim voor goede zwangerschappen.
ik kom hier even 'inbreken' als dat mag. Ken Fietser uit een ander topic over zwanger worden en had dit topic een keer voorbij zien komen. Helaas lijkt onze zwangerschap ook mis te lopen dus ik hoop hier even mijn verhaal te doen en ervaringen te delen.
Bij de termijnecho werd een enorm dikke nekplooi gezien. Doorverwezen voor vlokkentest. Paar dagen daarna bleek dat er in ieder geval geen trisonomie 13, 18 of 21 was, dus werd verder onderzoek ingezet. Daaruit bleek vorige week dat er bij twee andere chromosomen wel een vrij grote afwijking is. Die afwijkingen kunnen individueel al voor enorme mentale beperkingen en lichamelijke afwijkingen zorgen. Bij gesprek met klinisch genetica sprak de arts ook uit dat ze de overlevingskansen van het kindje somber inschatten. Later deze week nog een GUO (ben nu 16 weken), stond al gepland. Maar eigenlijk denken we al heel serieus aan afbreken.
Kortom ik zit nog niet in de fase van weer zwanger proberen te worden, en dit valt misschien ook niet onder iuvd, maar wou toch ergens even ons verhaal kwijt.
Net als bij Fietser wordt er nu bij ons ook gekeken naar erfelijkheid, kans is dat een van ons drager is (ook iets met gebalanceerde translocatie als ik het goed herinner). Dat onderzoek zou zo'n 4 weken duren.
In ieder geval een dikke knuffel voor jullie allemaal, ik duim voor goede zwangerschappen
.
happiness = reality - expectations
dinsdag 27 april 2021 om 12:19
Oh nee Whoopsa, wat erg voor jullie.
En dan ook nog moeten afwegen om het af te breken of niet, lijkt me extra vreselijk.
Blijf gerust gewoon meeschrijven uiteraard! Voldoende mensen die een deel van wat je doormaakt herkennen, of de termen nou overeenkomen met de topic titel of niet.
En wellicht komt op termijn ook de wens om zwanger te worden terug, al zl dat nu niet het eerste in je gedachten zijn.
Als je graag ook 1 op 1 wat wil delen, stuur me dan zeker een berichtje.
Voor nu hoop ik dat jullie de ruimte vinden om het voor jullie meest passende besluit te kunnen nemen. En dat een gesprek met de klinisch genetica zo'n relatieve rust oplevert als dat het bij mij gedaan heeft.. dat maakt het wachten op uitslagen wat lichter.
En dan ook nog moeten afwegen om het af te breken of niet, lijkt me extra vreselijk.
Blijf gerust gewoon meeschrijven uiteraard! Voldoende mensen die een deel van wat je doormaakt herkennen, of de termen nou overeenkomen met de topic titel of niet.
En wellicht komt op termijn ook de wens om zwanger te worden terug, al zl dat nu niet het eerste in je gedachten zijn.
Als je graag ook 1 op 1 wat wil delen, stuur me dan zeker een berichtje.
Voor nu hoop ik dat jullie de ruimte vinden om het voor jullie meest passende besluit te kunnen nemen. En dat een gesprek met de klinisch genetica zo'n relatieve rust oplevert als dat het bij mij gedaan heeft.. dat maakt het wachten op uitslagen wat lichter.
Heb lief, houd moed. Komt goed.
donderdag 29 april 2021 om 08:55
Dank je, Fietser.
De wens voor een tweede kindje is er nog steeds, dus in ons achterhoofd zijn we daar stiekem wel mee bezig. Maar nu eerst dit meemaken en het erfelijkheidsonderzoek afwachten. Deze week een goed gesprek gehad met klinisch genetica, waarbij echt duidelijk werd hoe ernstig de chromosoom-afwijkingen zijn. De echo liet in ieder geval al 1 ernstige lichamelijke afwijking zien. Dus al met al hebben we nu besloten om af te breken... We geloven niet dat dit kindje een goed en mooi leven kan leiden, als het al levend geboren zou worden.
Hoe staan jullie erin, Fietser? Neem aan dat je nu ook het erfelijkheidsonderzoek afwacht, en wellicht je eerste menstruatie, zouden jullie daarna meteen weer willen proberen zwanger te worden, of liever even wachten?
De wens voor een tweede kindje is er nog steeds, dus in ons achterhoofd zijn we daar stiekem wel mee bezig. Maar nu eerst dit meemaken en het erfelijkheidsonderzoek afwachten. Deze week een goed gesprek gehad met klinisch genetica, waarbij echt duidelijk werd hoe ernstig de chromosoom-afwijkingen zijn. De echo liet in ieder geval al 1 ernstige lichamelijke afwijking zien. Dus al met al hebben we nu besloten om af te breken... We geloven niet dat dit kindje een goed en mooi leven kan leiden, als het al levend geboren zou worden.
Hoe staan jullie erin, Fietser? Neem aan dat je nu ook het erfelijkheidsonderzoek afwacht, en wellicht je eerste menstruatie, zouden jullie daarna meteen weer willen proberen zwanger te worden, of liever even wachten?
happiness = reality - expectations
donderdag 29 april 2021 om 09:45
Ik ben meermalen bij de klinische genetica geweest voor verschillende zaken. Het onderzoek naar een mutatie dat borst- en eierstokkanker veroorzaakt duurde hier lang omdat er hier geen bekende plek was waar de mutatie zou moeten zitten. Ze bekijken ook niet je gehele genenpakket maar alleen die genen waarop mutaties kunnen zitten. Al met al duurde het de eerste keer 4 maanden en toen niets gevonden. De tweede keer 3 maanden en wel wat gevonden. Nu ben ik weer voor een andere mutatie in onderzoek en daarvan is de verwachting vier weken. In het eerste geval was ik de eerste die you onderzocht werd, in het tweede geval is de mutatie al bekend en wordt gekeken of ik het ook heb. Dat moet dan op dat specifieke stukje stukje zitten, dus veel korter zoeken.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
