Actueel
alle pijlers
Alimentatiewet moet op de schop
dinsdag 2 februari 2010 om 11:45
'Alimentatiewet moet op de schop'
Uitgegeven: 1 februari 2010 21:59
Laatst gewijzigd: 2 februari 2010 06:35
AMSTERDAM - De alimentatiewet die regelt dat partners na een scheiding een financiële bijdrage krijgen, moet op de schop. De PvdA is geïnteresseerd in een initiatief van een man die het huidige alimentatiestelsel ter discussie stelt en al tienduizend steunbetuigingen heeft.
© NU.nl/Els Bax
Kamerlid Anja Timmer noemde de wet in EénVandaag 'niet meer van deze tijd'.
De PvdA'er is het met de initiatiefnemer Fred Breet eens dat de duur van de betalingen op de schop moet.
"Ik zou willen dat je niet alleen de rechten legt bij de ontvanger. Er moet een prikkel in dat het stopt en dat je dan zelfstandig verder moet. Er staan nu een paar dingen in die niet meer in deze tijd van zelfstandigheid passen", zei Timmer.
Welstand
Breet zet ook zijn vraagtekens bij de hoogte van de alimentatie. Hij is nu 1700 euro van zijn inkomsten van 3200 euro netto kwijt aan alimentatie.
"Mijn ex mag leven in de welstand die ze genoten heeft tijdens ons huwelijk, maar hoe zit het met mijn welstand die ik ook gehad heb."
Werk
De alimentatieregeling is nu twaalf jaar. In het voorstel van Breet zou dat maximaal acht jaar moeten zijn en na verloop van tijd lager moeten worden. Op die manier zouden partners gestimuleerd worden om aan het werk te gaan.
Als Breet veertigduizend handtekeningen verzamelt moet de kamer naar zijn voorstel kijken. Mogelijk gaat de PvdA nu al met het plan aan de slag.
bron: nu.nl
Ik ben het er wel mee eens dat partneralimentatie in veel gevallen niet nodig is. Soms heeft 1 van de partners wel zijn/haar carriere opgeofferd aan de carriere van de ander. Daar mag natuurlijk best iets tegenover staan in geval van scheiding, ook al is dat ook eigen keus natuurlijk. Ik denk dan meer aan een afkoopsom oid, niet aan structureel door je ex onderhouden worden.
Tegenwoordig werken meestal beide partners, en ik zie geen reden dat de 1 na het huwelijk nog steeds zou moeten profiteren van de ander.
En dat zeg ik, als thuisblijfmoeder. Als wij onverhoopt zouden scheiden zou ik toch niet afhankelijk willen zijn van mijn ex! Dan ga ik wel schoonmaken of achter de kassa zitten als ik niks anders kan vinden!
Co-ouderschap zou ook de standaardregeling moeten zijn na een scheiding trouwens, zodat beide ouders evenveel zorg in hun kind investeren.
Uitgegeven: 1 februari 2010 21:59
Laatst gewijzigd: 2 februari 2010 06:35
AMSTERDAM - De alimentatiewet die regelt dat partners na een scheiding een financiële bijdrage krijgen, moet op de schop. De PvdA is geïnteresseerd in een initiatief van een man die het huidige alimentatiestelsel ter discussie stelt en al tienduizend steunbetuigingen heeft.
© NU.nl/Els Bax
Kamerlid Anja Timmer noemde de wet in EénVandaag 'niet meer van deze tijd'.
De PvdA'er is het met de initiatiefnemer Fred Breet eens dat de duur van de betalingen op de schop moet.
"Ik zou willen dat je niet alleen de rechten legt bij de ontvanger. Er moet een prikkel in dat het stopt en dat je dan zelfstandig verder moet. Er staan nu een paar dingen in die niet meer in deze tijd van zelfstandigheid passen", zei Timmer.
Welstand
Breet zet ook zijn vraagtekens bij de hoogte van de alimentatie. Hij is nu 1700 euro van zijn inkomsten van 3200 euro netto kwijt aan alimentatie.
"Mijn ex mag leven in de welstand die ze genoten heeft tijdens ons huwelijk, maar hoe zit het met mijn welstand die ik ook gehad heb."
Werk
De alimentatieregeling is nu twaalf jaar. In het voorstel van Breet zou dat maximaal acht jaar moeten zijn en na verloop van tijd lager moeten worden. Op die manier zouden partners gestimuleerd worden om aan het werk te gaan.
Als Breet veertigduizend handtekeningen verzamelt moet de kamer naar zijn voorstel kijken. Mogelijk gaat de PvdA nu al met het plan aan de slag.
bron: nu.nl
Ik ben het er wel mee eens dat partneralimentatie in veel gevallen niet nodig is. Soms heeft 1 van de partners wel zijn/haar carriere opgeofferd aan de carriere van de ander. Daar mag natuurlijk best iets tegenover staan in geval van scheiding, ook al is dat ook eigen keus natuurlijk. Ik denk dan meer aan een afkoopsom oid, niet aan structureel door je ex onderhouden worden.
Tegenwoordig werken meestal beide partners, en ik zie geen reden dat de 1 na het huwelijk nog steeds zou moeten profiteren van de ander.
En dat zeg ik, als thuisblijfmoeder. Als wij onverhoopt zouden scheiden zou ik toch niet afhankelijk willen zijn van mijn ex! Dan ga ik wel schoonmaken of achter de kassa zitten als ik niks anders kan vinden!
Co-ouderschap zou ook de standaardregeling moeten zijn na een scheiding trouwens, zodat beide ouders evenveel zorg in hun kind investeren.
woensdag 3 februari 2010 om 04:20
[quote]Margaretha2 schreef op 02 februari 2010 @ 18:16:
[...]
Maar Donkey, toen zij dat voorstelde ben jij toch ook akkoord gegaan? Eén van de consequenties is helaas dit.
welke consequenties?
Toen ze gescheiden werd van Donkey kon ze ineens wel 4 dagen werken , maar strijkt toch de alimentatie op.
Goh hee zo kom je ook lekker aan een 2e vakantiehuisje.
belachelijk.
KA moet altijd blijven bestaan.
partneralimentatie kun je niet zomaar afschaffen, er zijn altijd genoeg gevallen waarbij het heel gerechtvaardigd is.
In Donkeys geval vind ik het niet gerechtvaardigd.
[...]
Maar Donkey, toen zij dat voorstelde ben jij toch ook akkoord gegaan? Eén van de consequenties is helaas dit.
welke consequenties?
Toen ze gescheiden werd van Donkey kon ze ineens wel 4 dagen werken , maar strijkt toch de alimentatie op.
Goh hee zo kom je ook lekker aan een 2e vakantiehuisje.
belachelijk.
KA moet altijd blijven bestaan.
partneralimentatie kun je niet zomaar afschaffen, er zijn altijd genoeg gevallen waarbij het heel gerechtvaardigd is.
In Donkeys geval vind ik het niet gerechtvaardigd.
woensdag 3 februari 2010 om 09:18
Man en ik hebben afgesproken wederzijds af te zien van alimentatie mocht het ooit tot een scheiding komen, omdat we beiden werken en beiden een eigen inkomen hebben. Het belachelijke is echter dat die afspraak zo met voeten getreden kan worden en er dan wel iemand recht heeft op alimentatie.
Partneralimentatie vind ik alleen gerechtvaardigd als de ene partner inderdaad bijvoorbeeld de eigen carrière heeft stopgezet en man/vrouw naar het buitenland is gevolgd. Toch vind ik niet dat dat automatisch recht geeft op 12 jaar PA. Daar zijn andere afspraken over te maken, bijvoorbeeld in de vorm van een eenmalige afkoopsom.
KA is een ander verhaal. Daar ben en blijf je als ouders gewoon gezamenlijk verantwoordelijk voor.
Voor oudere vrouwen (leg de grens bijvoorbeeld op vrouwen van voor 1965) moet er een overgangsregeling komen. Jongere vrouwen hebben over de meet genomen een goede opleiding en de mogelijkheid hun eigen geld te verdienen. Ze doen er goed aan te kiezen voor financiële zelfstandigheid i.p.v. een inkomensachteruitgang te accepteren. Maar ik vrees dat het een gevalletje "het komt ze wel goed uit om thuis te gaan zitten met de kinderen" is.
We spreken over emancipatie in Nederland, maar Nederland is pas echt geëmancipeerd als zowel vaders als moeders beiden 4 of 3 dagen werken en de zorg gelijk verdelen. Voordat we echter zo ver zijn moet er tussen de oren van de vaders en moeders in Nederland nog wel het nodige veranderen. De man moet bereid zijn meer zorgtaken te dragen, de vrouw moet af van het idee dat zij de enige is die de kinderen op kan voeden en dus beter thuis kan blijven.
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.
Partneralimentatie vind ik alleen gerechtvaardigd als de ene partner inderdaad bijvoorbeeld de eigen carrière heeft stopgezet en man/vrouw naar het buitenland is gevolgd. Toch vind ik niet dat dat automatisch recht geeft op 12 jaar PA. Daar zijn andere afspraken over te maken, bijvoorbeeld in de vorm van een eenmalige afkoopsom.
KA is een ander verhaal. Daar ben en blijf je als ouders gewoon gezamenlijk verantwoordelijk voor.
Voor oudere vrouwen (leg de grens bijvoorbeeld op vrouwen van voor 1965) moet er een overgangsregeling komen. Jongere vrouwen hebben over de meet genomen een goede opleiding en de mogelijkheid hun eigen geld te verdienen. Ze doen er goed aan te kiezen voor financiële zelfstandigheid i.p.v. een inkomensachteruitgang te accepteren. Maar ik vrees dat het een gevalletje "het komt ze wel goed uit om thuis te gaan zitten met de kinderen" is.
We spreken over emancipatie in Nederland, maar Nederland is pas echt geëmancipeerd als zowel vaders als moeders beiden 4 of 3 dagen werken en de zorg gelijk verdelen. Voordat we echter zo ver zijn moet er tussen de oren van de vaders en moeders in Nederland nog wel het nodige veranderen. De man moet bereid zijn meer zorgtaken te dragen, de vrouw moet af van het idee dat zij de enige is die de kinderen op kan voeden en dus beter thuis kan blijven.
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.
woensdag 3 februari 2010 om 09:41
quote:sharra schreef op 03 februari 2010 @ 03:30:
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Maar dat zouden de partners onderling dus prima kunnen vastleggen in de vorm van huwelijkse voorwaarden. Dat hoeft de staat niet namens hen te beslissen.
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Maar dat zouden de partners onderling dus prima kunnen vastleggen in de vorm van huwelijkse voorwaarden. Dat hoeft de staat niet namens hen te beslissen.
woensdag 3 februari 2010 om 12:54
quote:sharra schreef op 03 februari 2010 @ 03:30:
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Maar ook zo'n situatie kun je anders oplossen dan door middel van partneralimentatie. In mijn omgeving is er bijvoorbeeld een stel waarbij de vrouw haar carrière op heeft gegeven voor haar man en kinderen, het salaris van man wordt na de vaste lasten door tweeën gedeeld en ieder krijgt de helft. Omdat de vrouw door níet te werken mogelijk maakt dat haar man wel kan werken. Zo kan ze toch o.a. haar eigen pensioen opbouwen.
Ik snap zelf niet dat er zoveel vrouwen thuisblijven bij hun kinderen en hun carrière opgeven zonder na te denken over de financiële consequenties. Het huwelijk is niet iets symbolisch, maar een zakelijke overeenkomst tussen twee partijen. Het is misschien niet romantisch om na te denken over je situatie na een eventuele scheiding (of overlijden van je echtgenoot) maar het is wel een beslissing waar je je hele leven lang gevolgen van blijft houden.
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Maar ook zo'n situatie kun je anders oplossen dan door middel van partneralimentatie. In mijn omgeving is er bijvoorbeeld een stel waarbij de vrouw haar carrière op heeft gegeven voor haar man en kinderen, het salaris van man wordt na de vaste lasten door tweeën gedeeld en ieder krijgt de helft. Omdat de vrouw door níet te werken mogelijk maakt dat haar man wel kan werken. Zo kan ze toch o.a. haar eigen pensioen opbouwen.
Ik snap zelf niet dat er zoveel vrouwen thuisblijven bij hun kinderen en hun carrière opgeven zonder na te denken over de financiële consequenties. Het huwelijk is niet iets symbolisch, maar een zakelijke overeenkomst tussen twee partijen. Het is misschien niet romantisch om na te denken over je situatie na een eventuele scheiding (of overlijden van je echtgenoot) maar het is wel een beslissing waar je je hele leven lang gevolgen van blijft houden.
woensdag 3 februari 2010 om 15:22
quote:Ikbenanoniem schreef op 03 februari 2010 @ 09:18:
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.
Verzekeringstechnisch is dit niet mogelijk. Echtscheiding is geen van buitenaf komend onheil maar iets waar tenminste één van de partners een bewust besluit over neemt.
Zo'n verzekering zou mensen aanmoedigen om te gaan scheiden vanwege het financiële voordeel.
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.
Verzekeringstechnisch is dit niet mogelijk. Echtscheiding is geen van buitenaf komend onheil maar iets waar tenminste één van de partners een bewust besluit over neemt.
Zo'n verzekering zou mensen aanmoedigen om te gaan scheiden vanwege het financiële voordeel.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
woensdag 3 februari 2010 om 15:34
quote:Donkeyshot schreef op 02 februari 2010 @ 14:04:
Mijn ex stopte direkt met werken zodra het eerste kind zich aandiende. Nooit meer een baan gehad ook.
Scheiding dus kinder alimentatie (prima) en ook partner alimentatie (hmmm). Bij elkaar zo veel geld dat ik niet anders kan dan full time blijven werken in een functie die een flink salaris oplevert. Inmiddels zou ik wel eens heel wat anders willen maar dat gaat dus niet.
Vrij kort na de scheiding is ze weer aan het werk gegaan (4 dagen p.w.). Herziening zou dus voor de hand liggen.
Maar mijn advocaat raadt het me af. Duurt minimaal 6 maanden en de uitkomst is ongewis. Het kan zelfs zijn dat ik nog meer moet gaan betalen omdat inmiddels de rekenregels zijn veranderd.
Ik betaal dus maar door, ben over 8 jaar er vanaf. Tot die tijd zing ik het wel uit. Maar trouwen doe ik echt nooit meer. Ik betaal nog steeds af op mijn vorige huwelijk.
Zeer terecht dat ze die regels eens gaan veranderen.
Snap dan wel waarom je allergisch voor het huwelijk bent geworden.
Een vriend van mij heeft soortgelijk situatie, is 2 jaar gescheiden.
Verdient bakken met geld waarvan hij het merendeel mag inleveren bij zijn ex die overigens ook werkt.
Hij betaalde ook de hypotheek van het huis waar zij in mocht blijven wonen met de kinderen, betaalde kinder alimentatie ( logisch) betaalde partner alimentatie en daarnaast moest hij ook de clubjes van de kinderen betalen en als er iets in het huis kapot was mocht hij dat ook gaan betalen.
Zodra hij aangaf dat hij het er niet mee eens was stookte ze de oudste tegen hem op.Echt een heel smerig verhaal.
Resultaat: een overspannen man.
Mijn ex stopte direkt met werken zodra het eerste kind zich aandiende. Nooit meer een baan gehad ook.
Scheiding dus kinder alimentatie (prima) en ook partner alimentatie (hmmm). Bij elkaar zo veel geld dat ik niet anders kan dan full time blijven werken in een functie die een flink salaris oplevert. Inmiddels zou ik wel eens heel wat anders willen maar dat gaat dus niet.
Vrij kort na de scheiding is ze weer aan het werk gegaan (4 dagen p.w.). Herziening zou dus voor de hand liggen.
Maar mijn advocaat raadt het me af. Duurt minimaal 6 maanden en de uitkomst is ongewis. Het kan zelfs zijn dat ik nog meer moet gaan betalen omdat inmiddels de rekenregels zijn veranderd.
Ik betaal dus maar door, ben over 8 jaar er vanaf. Tot die tijd zing ik het wel uit. Maar trouwen doe ik echt nooit meer. Ik betaal nog steeds af op mijn vorige huwelijk.
Zeer terecht dat ze die regels eens gaan veranderen.
Snap dan wel waarom je allergisch voor het huwelijk bent geworden.
Een vriend van mij heeft soortgelijk situatie, is 2 jaar gescheiden.
Verdient bakken met geld waarvan hij het merendeel mag inleveren bij zijn ex die overigens ook werkt.
Hij betaalde ook de hypotheek van het huis waar zij in mocht blijven wonen met de kinderen, betaalde kinder alimentatie ( logisch) betaalde partner alimentatie en daarnaast moest hij ook de clubjes van de kinderen betalen en als er iets in het huis kapot was mocht hij dat ook gaan betalen.
Zodra hij aangaf dat hij het er niet mee eens was stookte ze de oudste tegen hem op.Echt een heel smerig verhaal.
Resultaat: een overspannen man.
woensdag 3 februari 2010 om 22:56
quote:Donna schreef op 03 februari 2010 @ 15:34:
[...]
Snap dan wel waarom je allergisch voor het huwelijk bent geworden.
Een vriend van mij heeft soortgelijk situatie, is 2 jaar gescheiden.
Verdient bakken met geld waarvan hij het merendeel mag inleveren bij zijn ex die overigens ook werkt.
Hij betaalde ook de hypotheek van het huis waar zij in mocht blijven wonen met de kinderen, betaalde kinder alimentatie ( logisch) betaalde partner alimentatie en daarnaast moest hij ook de clubjes van de kinderen betalen en als er iets in het huis kapot was mocht hij dat ook gaan betalen.
Zodra hij aangaf dat hij het er niet mee eens was stookte ze de oudste tegen hem op.Echt een heel smerig verhaal.
Resultaat: een overspannen man.Herkenbaar verhaal !!
[...]
Snap dan wel waarom je allergisch voor het huwelijk bent geworden.
Een vriend van mij heeft soortgelijk situatie, is 2 jaar gescheiden.
Verdient bakken met geld waarvan hij het merendeel mag inleveren bij zijn ex die overigens ook werkt.
Hij betaalde ook de hypotheek van het huis waar zij in mocht blijven wonen met de kinderen, betaalde kinder alimentatie ( logisch) betaalde partner alimentatie en daarnaast moest hij ook de clubjes van de kinderen betalen en als er iets in het huis kapot was mocht hij dat ook gaan betalen.
Zodra hij aangaf dat hij het er niet mee eens was stookte ze de oudste tegen hem op.Echt een heel smerig verhaal.
Resultaat: een overspannen man.Herkenbaar verhaal !!
donderdag 4 februari 2010 om 07:08
donderdag 4 februari 2010 om 12:52
quote:sharra schreef op 03 februari 2010 @ 03:30:
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Daar kun je toch prima zelf goede afspraken over maken en die schriftelijk vastleggen? Voor zulke persoonlijke keuzes hebben we toch geen wetgeving nodig? De alimentatiewetgeving is bedoeld voor vrouwen die na hun huwelijk niet meer mochten werken (want dat stond ook in de wet) en dus gedwongen afhankelijk werden van hun man. In de huidige situatie is van dwang geen sprake meer en kunnen/moeten koppels het dus gewoon onderling regelen. Wettelijke bescherming is niet meer nodig.
[...]
Niet helemaal eens: Als de ene partner een wereldkans krijgt om een tijd in het buitenland te werken, maar de andere partner daar niet kan werken geeft hij/zij wel een stuk carriere op. En dan heb je je dus oo zonder kinderen "opgeofferd" voor de carriere van de ander. En aangezien je daar beiden voor gekozen hebt moet de werkende partner daar na een scheiding wel voor compenseren vind ik.
Daar kun je toch prima zelf goede afspraken over maken en die schriftelijk vastleggen? Voor zulke persoonlijke keuzes hebben we toch geen wetgeving nodig? De alimentatiewetgeving is bedoeld voor vrouwen die na hun huwelijk niet meer mochten werken (want dat stond ook in de wet) en dus gedwongen afhankelijk werden van hun man. In de huidige situatie is van dwang geen sprake meer en kunnen/moeten koppels het dus gewoon onderling regelen. Wettelijke bescherming is niet meer nodig.
Ga in therapie!
donderdag 4 februari 2010 om 12:55
quote:Ikbenanoniem schreef op 03 februari 2010 @ 09:18:
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.Op zich een aardig idee, maar ik denk dat de reden dat zo'n verzekering nog niet bestaat is dat deze veel te duur zou zijn met de huidige echtscheidingscijfers. Wat is er mis met zelf afspraken maken en zo nodig geld apart zetten?
Verder ben ik zoals gezegd voorstander van een echtscheidingsverzekering. Die zou tot uitkering kunnen komen op het moment van scheiden en moeten zorgen voor een eenmalig bedrag of een vast bedrag in de maand. Dit geld is dan bedoeld ter vervanging van PA. Hoe man en vrouw de geldsom verdelen is hun onderlinge afspraak.Op zich een aardig idee, maar ik denk dat de reden dat zo'n verzekering nog niet bestaat is dat deze veel te duur zou zijn met de huidige echtscheidingscijfers. Wat is er mis met zelf afspraken maken en zo nodig geld apart zetten?
Ga in therapie!
