Actueel
alle pijlers
Anouscha Nzume, Sylvana etc.
woensdag 26 april 2017 om 16:51
Waarom krijgen deze vrouwen een podium om hun racistische uitlatingen tentoon te spreiden? Wat als ik , een blanke vrouw, een boek zou schrijven met als titel "Hallo zwarte mensen". Wat als ik als blanke vrouw keer op keer op tv zou klagen dat alle zwarten racistisch zijn en dat het echt vreselijk leven hier is, ondanks dat er genoeg mensen zijn die naar deze twee dames luisteren, een sprookjesfiguur aanpassen in de hoop dat het nu minder kwetsend is, ieder jaar Keti Koti en andere festivals toestaan, op scholen de slavernij onderwijzen etc. etc.
Iemand als Rosa Parks, Nelson Mandela, dat waren pas helden, die streden voor gelijkheid in een zeer ongelijk land. Dat is Nederland gewoon niet.
Iemand als Rosa Parks, Nelson Mandela, dat waren pas helden, die streden voor gelijkheid in een zeer ongelijk land. Dat is Nederland gewoon niet.
zondag 7 mei 2017 om 11:44
quote:Henk-en-Roelie schreef op 07 mei 2017 @ 11:32:
[...]
Dat is toch niet zo gek, je vruchtbaarheid neemt af en zo ook je aantrekkelijkheid. De natuur heeft dat zo geregeld alleen de mens wil er niet aan en houdt zich tot in den treure voor het lapje met behulp van cremepjes en plastische chirurgie. Echter, de veroudering valt niet tegen te houden, laat je je gezicht strak trekken dan gaat je hals rimpels vertonen of je handen en krijg je geen rimpels dan gaat de boel wel verzakken en krijg je hamsterzakjes aan je kaaklijn. Je kunt je nog zo jeugdig kleden als 40 plusser maar aantrekkelijker of zelfs sexier als in je jongere jaren zul je er niet op worden. Ik las houdbaarheid, niet vruchtbaarheid. Maar heeeee ik haal alles door elkaar met mijn 'a'
[...]
Dat is toch niet zo gek, je vruchtbaarheid neemt af en zo ook je aantrekkelijkheid. De natuur heeft dat zo geregeld alleen de mens wil er niet aan en houdt zich tot in den treure voor het lapje met behulp van cremepjes en plastische chirurgie. Echter, de veroudering valt niet tegen te houden, laat je je gezicht strak trekken dan gaat je hals rimpels vertonen of je handen en krijg je geen rimpels dan gaat de boel wel verzakken en krijg je hamsterzakjes aan je kaaklijn. Je kunt je nog zo jeugdig kleden als 40 plusser maar aantrekkelijker of zelfs sexier als in je jongere jaren zul je er niet op worden. Ik las houdbaarheid, niet vruchtbaarheid. Maar heeeee ik haal alles door elkaar met mijn 'a'
LOEP ME MAAR aub.
zondag 7 mei 2017 om 11:49
quote:missie_m schreef op 07 mei 2017 @ 11:44:
[...]
Ik las houdbaarheid, niet vruchtbaarheid. Maar heeeee ik haal alles door elkaar met mijn 'a' Je hebt me niet goed begrepen, dat geeft niet maar ik ga er ook verder niet op voortborduren want dat trekt de discussie naar een ander niveau wat ik zonde vind omdat de schrijfsters hier op een zorgvuldige manier hun standpunten proberen neer te zetten.
[...]
Ik las houdbaarheid, niet vruchtbaarheid. Maar heeeee ik haal alles door elkaar met mijn 'a' Je hebt me niet goed begrepen, dat geeft niet maar ik ga er ook verder niet op voortborduren want dat trekt de discussie naar een ander niveau wat ik zonde vind omdat de schrijfsters hier op een zorgvuldige manier hun standpunten proberen neer te zetten.
zondag 7 mei 2017 om 11:53
quote:fashionvictim schreef op 07 mei 2017 @ 11:42:
[...]
Maar dit is toch juist precies mijn punt: jij haalt nu juist een voorbeeld aan van iemand die NIET uit een "hockeymilieu" komt en zegt "ja, dan word je ook anders behandeld." Maar mijn punt is juist dat je WEL uit een hockeymilieu komt, maar toch niet welkom bent op de club.
Edit: je bent bij wijze van spreken geboren in Laren, je zwarte ouders wonen nota bene in het huis naast de voorzitter van de hockeyclub, je ouders verdienen evenveel geld als de voorzitter van de hockeyclub en gaan op vrijdagavond naar hetzelfde Concertgebouwconcert als de voorzitter van de hockeyclub en je zit bij de kinderen van de voorzitter van de hockeyclub in de klas. Zo'n soort situatie bedoel ik.
Ok, dan snap ik je voorbeeld nu. Maar wordt die persoon dan ook echt anders behandeld om zijn of haar huidskleur?
Ik snap je wel als je zegt dat je je anders voelt in een meerderheid blanke omgeving hoor. Want je bent ook anders dan de meerderheid dan. Maar voor mij, om echt vast te stellen he, zoek ik altijd naar wat toe geschreven kan worden aan perceptie, aan een ander feit of aan het feit dat men probeert te bewijzen.
En in dat licht vond ik Obama niet zo'n goed voorbeeld. Ik vond hem zelf geen goede president en absoluut geen fan van hem als persoon. Niet om zijn huidskleur maar om wie hij is. Om de zelfde reden exat om gekeerd vind ik Ben Carson dus weer wel fantastisch. Niet om zijn huidskleur, maar om zijn prestaties (zeer succesvolle hersenchirurg). Naast wat rare religieuze fanatisme maar ok.
[...]
Maar dit is toch juist precies mijn punt: jij haalt nu juist een voorbeeld aan van iemand die NIET uit een "hockeymilieu" komt en zegt "ja, dan word je ook anders behandeld." Maar mijn punt is juist dat je WEL uit een hockeymilieu komt, maar toch niet welkom bent op de club.
Edit: je bent bij wijze van spreken geboren in Laren, je zwarte ouders wonen nota bene in het huis naast de voorzitter van de hockeyclub, je ouders verdienen evenveel geld als de voorzitter van de hockeyclub en gaan op vrijdagavond naar hetzelfde Concertgebouwconcert als de voorzitter van de hockeyclub en je zit bij de kinderen van de voorzitter van de hockeyclub in de klas. Zo'n soort situatie bedoel ik.
Ok, dan snap ik je voorbeeld nu. Maar wordt die persoon dan ook echt anders behandeld om zijn of haar huidskleur?
Ik snap je wel als je zegt dat je je anders voelt in een meerderheid blanke omgeving hoor. Want je bent ook anders dan de meerderheid dan. Maar voor mij, om echt vast te stellen he, zoek ik altijd naar wat toe geschreven kan worden aan perceptie, aan een ander feit of aan het feit dat men probeert te bewijzen.
En in dat licht vond ik Obama niet zo'n goed voorbeeld. Ik vond hem zelf geen goede president en absoluut geen fan van hem als persoon. Niet om zijn huidskleur maar om wie hij is. Om de zelfde reden exat om gekeerd vind ik Ben Carson dus weer wel fantastisch. Niet om zijn huidskleur, maar om zijn prestaties (zeer succesvolle hersenchirurg). Naast wat rare religieuze fanatisme maar ok.
zondag 7 mei 2017 om 12:30
quote:fashionvictim schreef op 07 mei 2017 @ 11:23:
[...]
Ik denk dat het heel verschillend is hoe mensen erin staan. Als ik Ardni lees, die komt kennelijk ook uit een gemengde cultuur maar voor haar lijkt wit/blank/Nederlands dominant te zijn en ik vind dat je dat ook terug ziet in de manier waarop zij denkt. Ik vind haar manier van denken over dit onderwerp ook heel "wit".
Ik kom ook uit een gemengd gezin, maar mijn manier van denken is denk ik veel meer "zwart", maar mijn zwarte moeder was ook veel bepalender voor hoe het er in ons gezin aan toe ging dan mijn witte vader. Bovendien heeft mijn vader mijn moeder ook in Suriname leren kennen, heeft mijn vader zonder mijn moeder ook erg lang in Suriname gewoond, hebben wij als gezin ook in Suriname gewoond en wil mijn vader nu mijn moeder dood is ook het liefst zijn ouwe dag in Suriname doorbrengen. Dus ook mijn witte vader zelf heeft meer met de Surinaamse cultuur dan met de Nederlandse.
Dan ik: ik kan in sommige dingen echt een echte Hollander zijn. Mijn volbloed Surinaamse familie vindt mij vaak een echte Hollander, haha. Ik voel mij ook een Nederlander, en geen Surinamer. Ik voel mij een zwarte Nederlander met een Surinaamse achtergrond (hele mond vol). Ik leef echter al mijn hele leven in Nederland in echt volledig witte omgevingen. Dat heeft weer te maken met milieu. In de tijd dat ik geboren ben waren er simpelweg nog weinig Surinamers in Nederland, en van de grote hausse aan Surinamers die in de jaren 80 naar Nederland kwam komt een groot deel gewoon uit een ander milieu dan dat mijn moeder komt. Ik heb nog 1 vriendin die zelfs wat ouder is dan ik en ook hier geboren is, en voor haar geldt dat precies zo, ook zij is niet echt opgegroeid met andere Surinaamse gezinnen of kinderen om zich heen en ook haar ouders komen uit het type milieu dat in de regel in Nederland voorbehouden is aan witte mensen.
Voor wat betreft "omringen met je eigen huidskleur of cultuur": ik denk dat juist dat milieu er bij mij voor zorgt dat ik daar behoefte aan kan hebben. Het is niet zo dat ik elke dag jankend in een hoekje lig te bidden of er alsjeblieft meer mensen met dezelfde huidskleur op mijn pad gestuurd kunnen worden, maar ik mis het gewoon best wel, om met mensen die een zelfde soort achtergrond als ik hebben te kunnen omgaan.
Misschien komt het door mijn leeftijd en is dat hopelijk voor jongere mensen anders, maar mijn ervaring is dat de Nederlandse gemeenschap vaak een soort stereotiep beeld heeft van Surinamers en dat stereotiepe beeld staat echt haaks op hoe de cultuur en het milieu van mijn moeder (en dus ook van mij als kind) eruit ziet en ik heb het altijd heel vervelend gevonden om tegen die vooroordelen te moeten opboksen. Daarnaast heb ik het ook altijd best moeilijk gevonden om geen rolmodellen te hebben, dat er toen ik opgroeide niemand was aan wie ik me kon spiegelen of optrekken anders dan mijn eigen moeder en heb ik het daar bovenop ook altijd heel naar voor mijn moeder gevonden dat zij tegen nog veel meer vooroordelen en gezeik moest opboksen. Nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb, kan ik me niet anders voorstellen dan dat haar leven hier heel vaak gewoon echt niet leuk was en dat ze ongetwijfeld best vaak verdrietig moet zijn geweest.
Voor wat betreft de opvoeding van mijn eigen kinderen worstel ik zelf ook wel met hoe ik mijn kinderen hierin moet begeleiden. Mijn kinderen groeien eigenlijk net als ik op in een omgeving die zacht gezegd niet echt bekend is met andere culturen en ook mijn kinderen lopen er tegenaan dat er over mensen met een kleur of allochtone achtergrond behoorlijk wat vooroordelen bestaan waar zij helemaal niet aan voldoen. Mijn oudste kind heeft me dus recent zelf verteld dat ook hij, net als ik op zijn leeftijd, daar best mee worstelt.
Dat stemt me enerzijds enorm verdrietig omdat hij dertig jaar later dan ik opgroeit en ik op zijn leeftijd mezelf altijd vasthield aan de gedachte dat "over zoveel jaar" zaken vast veranderd zouden zijn. Ik vind het treurig dat ik vaak zelfs het gevoel heb dat het niet alleen niet veranderd is, maar zelfs slechter is geworden. Anderzijds hoop ik dat het feit dat er gelukkig nu méér mensen zijn waaraan mijn zoon zich wel kan spiegelen en dat het feit dat de wereld dankzij internet kleiner is geworden en dat we nu veel globaler leven er voor zal zorgen dat hij, meer dan ik dat kon, er voor kan kiezen om zelf de mensen met wie hij zich omringt zal kunnen uitzoeken.
Ik denk dat het een rol speelt dat je vader de cultuur van je moeder erg goed kent en ook in het land heeft gewoond.
Ook denk ik dat de betrokkenheid van familie wel een rol speelt. Al jij aangeeft dat je in Suriname geboren bent zal voornamelijk de familie van je moeder veel om jullie heen zijn geweest.
Voor mij is wit/blank/Nederlands niet perse dominant.
Ik zie mezelf zeker niet als wit,integendeel, maar ik zie mezelf ook niet alleen als zwart.
Wel denk ik dat mijn moeder zich heeft geconformeerd aan de omgeving waar ze zich in bevond, voor zover dat mogelijk was.
Ze heeft veel heftige dingen meegemaakt, er waren in die tijd weinig mensen met een kleurtje, hier en daar molukkers en Indische mensen zagen zichzelf als Wit (wat ik ervan begreep en het waren geen open gemeenschappen) en conformeren/assimileren was denk ik vooral in de ogen van mijn vader de beste oplossing.
Echt veel praten over racisme deed mijn moeder niet. Ze kreeg immers die reactie geef die mensen een kans, of ze bedoelen het niet zo, of ze moeten wennen.
Veel ervaring met racisme is beschadigend, het zorgt voor een permanent wantrouwen.
Als er een conflictsituatie is, wordt het door het verleden te snel gewijd aan racisme.
Maar je zet mij wel aan het denken,zeker nu ik een kind krijg.
Wat geef ik mijn kind mee, wat heb ik te vertellen?
Wat is mijn verhaal?
Zelf zie ik mezelf tevens ook als afstammeling van slaven en we hebben wat overleveringen in mijn moeders familie waar ik heel veel waarde aan hecht. Hoe onze familie op diverse plekken terecht is gekomen, welke plantages sommige voorouders hebben gewerkt.
Vervolgens komen we bij het culturele aspect, ik heb in mijn volwassen leven steeds meer dingen over mijn moeders cultuur geleerd.
Zelf zou ik er over willen vertellen, maar het toepassen in mijn leven zie ik dan weer niet zitten.
Ik ben wel geïnteresseerd, naar de herkomst van bepaalde culturele aspecten en ik was er de laatste tijd al meer mee bezig dan normaal.
Ik wil wel het verhaal over mijn gehele afkomst kunnen vertellen, wie zijn we,waar komen we vandaan.Hoe zien de culturen eruit.
[...]
Ik denk dat het heel verschillend is hoe mensen erin staan. Als ik Ardni lees, die komt kennelijk ook uit een gemengde cultuur maar voor haar lijkt wit/blank/Nederlands dominant te zijn en ik vind dat je dat ook terug ziet in de manier waarop zij denkt. Ik vind haar manier van denken over dit onderwerp ook heel "wit".
Ik kom ook uit een gemengd gezin, maar mijn manier van denken is denk ik veel meer "zwart", maar mijn zwarte moeder was ook veel bepalender voor hoe het er in ons gezin aan toe ging dan mijn witte vader. Bovendien heeft mijn vader mijn moeder ook in Suriname leren kennen, heeft mijn vader zonder mijn moeder ook erg lang in Suriname gewoond, hebben wij als gezin ook in Suriname gewoond en wil mijn vader nu mijn moeder dood is ook het liefst zijn ouwe dag in Suriname doorbrengen. Dus ook mijn witte vader zelf heeft meer met de Surinaamse cultuur dan met de Nederlandse.
Dan ik: ik kan in sommige dingen echt een echte Hollander zijn. Mijn volbloed Surinaamse familie vindt mij vaak een echte Hollander, haha. Ik voel mij ook een Nederlander, en geen Surinamer. Ik voel mij een zwarte Nederlander met een Surinaamse achtergrond (hele mond vol). Ik leef echter al mijn hele leven in Nederland in echt volledig witte omgevingen. Dat heeft weer te maken met milieu. In de tijd dat ik geboren ben waren er simpelweg nog weinig Surinamers in Nederland, en van de grote hausse aan Surinamers die in de jaren 80 naar Nederland kwam komt een groot deel gewoon uit een ander milieu dan dat mijn moeder komt. Ik heb nog 1 vriendin die zelfs wat ouder is dan ik en ook hier geboren is, en voor haar geldt dat precies zo, ook zij is niet echt opgegroeid met andere Surinaamse gezinnen of kinderen om zich heen en ook haar ouders komen uit het type milieu dat in de regel in Nederland voorbehouden is aan witte mensen.
Voor wat betreft "omringen met je eigen huidskleur of cultuur": ik denk dat juist dat milieu er bij mij voor zorgt dat ik daar behoefte aan kan hebben. Het is niet zo dat ik elke dag jankend in een hoekje lig te bidden of er alsjeblieft meer mensen met dezelfde huidskleur op mijn pad gestuurd kunnen worden, maar ik mis het gewoon best wel, om met mensen die een zelfde soort achtergrond als ik hebben te kunnen omgaan.
Misschien komt het door mijn leeftijd en is dat hopelijk voor jongere mensen anders, maar mijn ervaring is dat de Nederlandse gemeenschap vaak een soort stereotiep beeld heeft van Surinamers en dat stereotiepe beeld staat echt haaks op hoe de cultuur en het milieu van mijn moeder (en dus ook van mij als kind) eruit ziet en ik heb het altijd heel vervelend gevonden om tegen die vooroordelen te moeten opboksen. Daarnaast heb ik het ook altijd best moeilijk gevonden om geen rolmodellen te hebben, dat er toen ik opgroeide niemand was aan wie ik me kon spiegelen of optrekken anders dan mijn eigen moeder en heb ik het daar bovenop ook altijd heel naar voor mijn moeder gevonden dat zij tegen nog veel meer vooroordelen en gezeik moest opboksen. Nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb, kan ik me niet anders voorstellen dan dat haar leven hier heel vaak gewoon echt niet leuk was en dat ze ongetwijfeld best vaak verdrietig moet zijn geweest.
Voor wat betreft de opvoeding van mijn eigen kinderen worstel ik zelf ook wel met hoe ik mijn kinderen hierin moet begeleiden. Mijn kinderen groeien eigenlijk net als ik op in een omgeving die zacht gezegd niet echt bekend is met andere culturen en ook mijn kinderen lopen er tegenaan dat er over mensen met een kleur of allochtone achtergrond behoorlijk wat vooroordelen bestaan waar zij helemaal niet aan voldoen. Mijn oudste kind heeft me dus recent zelf verteld dat ook hij, net als ik op zijn leeftijd, daar best mee worstelt.
Dat stemt me enerzijds enorm verdrietig omdat hij dertig jaar later dan ik opgroeit en ik op zijn leeftijd mezelf altijd vasthield aan de gedachte dat "over zoveel jaar" zaken vast veranderd zouden zijn. Ik vind het treurig dat ik vaak zelfs het gevoel heb dat het niet alleen niet veranderd is, maar zelfs slechter is geworden. Anderzijds hoop ik dat het feit dat er gelukkig nu méér mensen zijn waaraan mijn zoon zich wel kan spiegelen en dat het feit dat de wereld dankzij internet kleiner is geworden en dat we nu veel globaler leven er voor zal zorgen dat hij, meer dan ik dat kon, er voor kan kiezen om zelf de mensen met wie hij zich omringt zal kunnen uitzoeken.
Ik denk dat het een rol speelt dat je vader de cultuur van je moeder erg goed kent en ook in het land heeft gewoond.
Ook denk ik dat de betrokkenheid van familie wel een rol speelt. Al jij aangeeft dat je in Suriname geboren bent zal voornamelijk de familie van je moeder veel om jullie heen zijn geweest.
Voor mij is wit/blank/Nederlands niet perse dominant.
Ik zie mezelf zeker niet als wit,integendeel, maar ik zie mezelf ook niet alleen als zwart.
Wel denk ik dat mijn moeder zich heeft geconformeerd aan de omgeving waar ze zich in bevond, voor zover dat mogelijk was.
Ze heeft veel heftige dingen meegemaakt, er waren in die tijd weinig mensen met een kleurtje, hier en daar molukkers en Indische mensen zagen zichzelf als Wit (wat ik ervan begreep en het waren geen open gemeenschappen) en conformeren/assimileren was denk ik vooral in de ogen van mijn vader de beste oplossing.
Echt veel praten over racisme deed mijn moeder niet. Ze kreeg immers die reactie geef die mensen een kans, of ze bedoelen het niet zo, of ze moeten wennen.
Veel ervaring met racisme is beschadigend, het zorgt voor een permanent wantrouwen.
Als er een conflictsituatie is, wordt het door het verleden te snel gewijd aan racisme.
Maar je zet mij wel aan het denken,zeker nu ik een kind krijg.
Wat geef ik mijn kind mee, wat heb ik te vertellen?
Wat is mijn verhaal?
Zelf zie ik mezelf tevens ook als afstammeling van slaven en we hebben wat overleveringen in mijn moeders familie waar ik heel veel waarde aan hecht. Hoe onze familie op diverse plekken terecht is gekomen, welke plantages sommige voorouders hebben gewerkt.
Vervolgens komen we bij het culturele aspect, ik heb in mijn volwassen leven steeds meer dingen over mijn moeders cultuur geleerd.
Zelf zou ik er over willen vertellen, maar het toepassen in mijn leven zie ik dan weer niet zitten.
Ik ben wel geïnteresseerd, naar de herkomst van bepaalde culturele aspecten en ik was er de laatste tijd al meer mee bezig dan normaal.
Ik wil wel het verhaal over mijn gehele afkomst kunnen vertellen, wie zijn we,waar komen we vandaan.Hoe zien de culturen eruit.
zondag 7 mei 2017 om 12:32
quote:strikjemetstippels schreef op 07 mei 2017 @ 11:53:
[...]
Ok, dan snap ik je voorbeeld nu. Maar wordt die persoon dan ook echt anders behandeld om zijn of haar huidskleur?
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.
[...]
Ok, dan snap ik je voorbeeld nu. Maar wordt die persoon dan ook echt anders behandeld om zijn of haar huidskleur?
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 mei 2017 om 12:41
quote:ardni schreef op 07 mei 2017 @ 12:30:
[...]
Ik denk dat het een rol Speelt dat je vader de cultuur van je moeder erg goed kent en ook in het land heeft gewoond.
Ook denk ik dat de betrokkenheid van familie wel een rol speelt. Al jij aangeeft dat je in Suriname geboren bent zal voornamelijk de familie van je moeder veel om jullie heen zijn geweest.
Nee, ik ben in Nederland geboren maar op latere leeftijd vanwege het werk van mijn vader naar Suriname verhuisd. En in Nederland hadden we geen familie van mijn moeder om ons heen, mijn moeder is voor de onafhankelijkheid al naar Nederland verhuisd om met mijn vader te trouwen, de rest van haar familie is deels pas na de onafhankelijkheid hierheen gekomen. Een groot deel woont trouwens gewoon daar en heeft nul behoefte aan in Nederland wonen.
quote:
Voor mij is wit/blank/Nederlands niet perse dominant.
Ik zie mezelf zeker niet als wit,integendeel, maar ik zie mezelf ook niet alleen als zwart.
Maar je zet mij wel aan het denken,zeker nu ik een kind krijg.
Wat geef ik mijn kind mee, wat heb ik te vertellen?
Wat is mijn verhaal?
Zelf zie ik mezelf tevens ook als afstammeling van slaven en we hebben wat overleveringen in mijn moeders familie waar ik heel veel waarde aan hecht. Hoe onze familie op diverse plekken terecht is gekomen, welke plantages sommige voorouders hebben gewerkt.
Vervolgens komen we bij het culturele aspect, ik heb in mijn volwassen leven steeds meer dingen over mijn moeders cultuur geleerd.
Zelf zou ik er over willen vertellen, maar het toepassen in mijn leven zie ik dan weer niet zitten.
Ik ben wel geïnteresseerd, naar de herkomst van bepaalde culturele aspecten en ik was er de laatste tijd al meer mee bezig dan normaal.
Ik wil wel het verhaal over mijn gehele afkomst kunnen vertellen, wie zijn we,waar komen we vandaan.Hoe ziet de cultuur eruit.
Gefeliciteerd met je zwangerschap, trouwens!
Dat zijn dingen die ik ook moeilijk vind. Mijn moeder leeft niet meer en mijn omgeving is zo wit, en ik ben zelf ook zo Nederlands, dat ik het heel moeilijk vind om in het dagelijks leven van mijn kinderen hun geschiedenis organisch te integreren. Terwijl ik het wel belangrijk vind. En zelfs nu nog belangrijker vind worden, want mijn oudste komt op een leeftijd dat hij zelf dingen begint af te vragen, en op te zoeken, maar ook in de buitenwereld meer ervaringen opdoet en uit de paar gesprekjes die ik daar weleens met hem over heb gehad merk ik dat ik dat tot op heden eigenlijk niet heel erg goed gedaan heb.
Ik was me er niet zo van bewust dat ook hij tegen bepaalde zaken aan loopt dus het is in mijn gezin nooit echt een enorm issue geweest, maar dat blijkt wel zo te zijn, dus daar ligt een wat uitgebreidere taak voor me.
Het is in ieder geval lastig, vind ik.
[...]
Ik denk dat het een rol Speelt dat je vader de cultuur van je moeder erg goed kent en ook in het land heeft gewoond.
Ook denk ik dat de betrokkenheid van familie wel een rol speelt. Al jij aangeeft dat je in Suriname geboren bent zal voornamelijk de familie van je moeder veel om jullie heen zijn geweest.
Nee, ik ben in Nederland geboren maar op latere leeftijd vanwege het werk van mijn vader naar Suriname verhuisd. En in Nederland hadden we geen familie van mijn moeder om ons heen, mijn moeder is voor de onafhankelijkheid al naar Nederland verhuisd om met mijn vader te trouwen, de rest van haar familie is deels pas na de onafhankelijkheid hierheen gekomen. Een groot deel woont trouwens gewoon daar en heeft nul behoefte aan in Nederland wonen.
quote:
Voor mij is wit/blank/Nederlands niet perse dominant.
Ik zie mezelf zeker niet als wit,integendeel, maar ik zie mezelf ook niet alleen als zwart.
Maar je zet mij wel aan het denken,zeker nu ik een kind krijg.
Wat geef ik mijn kind mee, wat heb ik te vertellen?
Wat is mijn verhaal?
Zelf zie ik mezelf tevens ook als afstammeling van slaven en we hebben wat overleveringen in mijn moeders familie waar ik heel veel waarde aan hecht. Hoe onze familie op diverse plekken terecht is gekomen, welke plantages sommige voorouders hebben gewerkt.
Vervolgens komen we bij het culturele aspect, ik heb in mijn volwassen leven steeds meer dingen over mijn moeders cultuur geleerd.
Zelf zou ik er over willen vertellen, maar het toepassen in mijn leven zie ik dan weer niet zitten.
Ik ben wel geïnteresseerd, naar de herkomst van bepaalde culturele aspecten en ik was er de laatste tijd al meer mee bezig dan normaal.
Ik wil wel het verhaal over mijn gehele afkomst kunnen vertellen, wie zijn we,waar komen we vandaan.Hoe ziet de cultuur eruit.
Gefeliciteerd met je zwangerschap, trouwens!
Dat zijn dingen die ik ook moeilijk vind. Mijn moeder leeft niet meer en mijn omgeving is zo wit, en ik ben zelf ook zo Nederlands, dat ik het heel moeilijk vind om in het dagelijks leven van mijn kinderen hun geschiedenis organisch te integreren. Terwijl ik het wel belangrijk vind. En zelfs nu nog belangrijker vind worden, want mijn oudste komt op een leeftijd dat hij zelf dingen begint af te vragen, en op te zoeken, maar ook in de buitenwereld meer ervaringen opdoet en uit de paar gesprekjes die ik daar weleens met hem over heb gehad merk ik dat ik dat tot op heden eigenlijk niet heel erg goed gedaan heb.
Ik was me er niet zo van bewust dat ook hij tegen bepaalde zaken aan loopt dus het is in mijn gezin nooit echt een enorm issue geweest, maar dat blijkt wel zo te zijn, dus daar ligt een wat uitgebreidere taak voor me.
Het is in ieder geval lastig, vind ik.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 mei 2017 om 12:43
quote:strikjemetstippels schreef op 07 mei 2017 @ 11:33:
[...]
Maar dat komt ook om dat nationalisme en zeker onder Germaanse volkeren al snel wordt gezien als verkeerd, en je al snel iets van 'spruitjes lucht' hoort als je niet zo veel met een bepaalde andere cultuur hebt. Oikofobie heet dat geloof ik, 'angst' voor het eigene.
Terwijl ik als 1e gen. allochtoon juist de NL cultuur als heel leuk zie, ook het eten, bloemkool aardappelen stuk vlees+vla na, schaatsen, weilanden met slootjes er tussen, bruggetjes in Delft en Amsterdam, met je rok en hakken op de fiets, met je sleurhut naar Frankrijk, pindakaas, kaas (ik neem altijd als ik naar familie in buitenland ga Old Amsterdam mee), Delta werken, molens, de koekjes trommel vind ik heel leuk, jenevertje in een klein glas, de nuchterheid, soberheid in westen en oosten en meer uitbundiger in katholiek zuiden, directheid, literatuur, kunst, voetbal, oranje leeuwen...Jij hebt het over gewoontes, ik heb het specifiek over rituelen. Spruitjes eten en jenever drinken vind ik heel lekker, maar ik ervaar het niet als ritueel. Ik denk dat dat meer met religie te maken heeft dan met oikofobie, dat we daar zo weinig van over hebben. Eerst hebben de protestanten het grootste deel eruit gegooid, en een paar eeuwen later doet de ontkerkelijking de rest. Wat hebben we over? Slappe koffie met kleffe cake bij de begrafenis.
[...]
Maar dat komt ook om dat nationalisme en zeker onder Germaanse volkeren al snel wordt gezien als verkeerd, en je al snel iets van 'spruitjes lucht' hoort als je niet zo veel met een bepaalde andere cultuur hebt. Oikofobie heet dat geloof ik, 'angst' voor het eigene.
Terwijl ik als 1e gen. allochtoon juist de NL cultuur als heel leuk zie, ook het eten, bloemkool aardappelen stuk vlees+vla na, schaatsen, weilanden met slootjes er tussen, bruggetjes in Delft en Amsterdam, met je rok en hakken op de fiets, met je sleurhut naar Frankrijk, pindakaas, kaas (ik neem altijd als ik naar familie in buitenland ga Old Amsterdam mee), Delta werken, molens, de koekjes trommel vind ik heel leuk, jenevertje in een klein glas, de nuchterheid, soberheid in westen en oosten en meer uitbundiger in katholiek zuiden, directheid, literatuur, kunst, voetbal, oranje leeuwen...Jij hebt het over gewoontes, ik heb het specifiek over rituelen. Spruitjes eten en jenever drinken vind ik heel lekker, maar ik ervaar het niet als ritueel. Ik denk dat dat meer met religie te maken heeft dan met oikofobie, dat we daar zo weinig van over hebben. Eerst hebben de protestanten het grootste deel eruit gegooid, en een paar eeuwen later doet de ontkerkelijking de rest. Wat hebben we over? Slappe koffie met kleffe cake bij de begrafenis.
zondag 7 mei 2017 om 12:53
quote:fashionvictim schreef op 07 mei 2017 @ 12:32:
[...]
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.
Oh ik vind het echt heel heftig allemaal.
Ik weet echt even niet wat ik moet zeggen, gewoon echt niet.
Ik heb mijn vorige reactie wel aangevuld.
Mijn moeder heeft heel veel meegemaakt, maar ik dacht dat dit soort dingen anno 2017 een stuk minder gebeurden.
Blijkbaar is het ook een kwestie van geluk/pech en niet een kwestie van het milieu waarin iemand zit.
Als het in een slechte buurt was, had ik het excuus tokkie gebruikt,angry white men, maar in bepaalde wijken verwacht ik dit soort rariteiten gewoon niet.
Ook ik heb gewoon vooroordelen, ik ben maar een mens.
[...]
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.
Oh ik vind het echt heel heftig allemaal.
Ik weet echt even niet wat ik moet zeggen, gewoon echt niet.
Ik heb mijn vorige reactie wel aangevuld.
Mijn moeder heeft heel veel meegemaakt, maar ik dacht dat dit soort dingen anno 2017 een stuk minder gebeurden.
Blijkbaar is het ook een kwestie van geluk/pech en niet een kwestie van het milieu waarin iemand zit.
Als het in een slechte buurt was, had ik het excuus tokkie gebruikt,angry white men, maar in bepaalde wijken verwacht ik dit soort rariteiten gewoon niet.
Ook ik heb gewoon vooroordelen, ik ben maar een mens.
zondag 7 mei 2017 om 13:00
quote:fashionvictim schreef op 07 mei 2017 @ 12:32:
[...]
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.Ik kan niet anders zeggen dan bizar. Het zou gewoon niet in me op komen zo te doen, niet om dat ik nu per se 'tolerant' ben of zo, maar gewoon, je mag iemand of je mag iemand niet en buiten sluiten met een groepje is al niet aan mij besteed. Ik heb sowieso niet de 'luxe' om mensen te selecteren op uiterlijkheden, ik ben zelf nog al raar van karakter dus kijk ik ook enkel naar karakter.
[...]
Mijn ervaring is dus van wel. En mijn ervaring is ook dat dat erger wordt naarmate je hoger op de maatschappelijke ladder terecht komt. Waar men je op de voetbalclub of in de volkswijk nog wel gezellig vindt (ze geven zulke gezellige feestjes en kunnen zo lekker koken, he?) wordt dat heel anders zodra je de hockeyclub of de villawijk betreedt.
En dat begint dan met hele directe dingen als dat je ouders je willen inschrijven op de hockeyclub maar dat die helaas nét een ledenstop hebben afgekondigd, maar dat je beste vriendinnetje zich een week later wel gewoon kan inschrijven. En als je ouders dan stampij gaan maken (ach, ik zie het al, mijn collega heeft zich vergist, dat gold alleen voor het ándere team, wat stom toch! nee, natuurlijk is ook uw dochter van harte welkom!) en je alsnog wordt ingeschreven, dan krijg je van die dingen dat er net als jij de kantine inloopt er iemand nét te hard verzucht dat ze tegenwoordig ook maar iedereen toelaten. Nou, inderdaad, haha, hihi, zometeen kom ik hier ook mijn schoonmaakster nog tegen! Of dat er hahaha-hihihihi gevraagd wordt of je tegenwoordig ook met de Stadspas hier lid mag worden. Of dat er iemand zijn shirt kwijt is en dat jij de kleedkamer inloopt en de dochter van de voorzitter dan opmerkt dat er tegenwoordig (veelbetekenende blik jouw kant op, giechel-giechel) toch zoveel gestolen wordt hier op de club!
Kortom: van actief buitensluiten of juist geniepig wegpesten, het komt allemaal voorbij.Ik kan niet anders zeggen dan bizar. Het zou gewoon niet in me op komen zo te doen, niet om dat ik nu per se 'tolerant' ben of zo, maar gewoon, je mag iemand of je mag iemand niet en buiten sluiten met een groepje is al niet aan mij besteed. Ik heb sowieso niet de 'luxe' om mensen te selecteren op uiterlijkheden, ik ben zelf nog al raar van karakter dus kijk ik ook enkel naar karakter.
zondag 7 mei 2017 om 13:01
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.
zondag 7 mei 2017 om 13:04
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:01:
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Misschien bedoelen ze het niet negatief, maar hopen ze dat je je door omstandigheden (racisme) toch geen vreemde in eigen land bent gaan voelen. Als mensen met elkaar praatten zou je weten met welke intentie het gezegd/gevraagd wordt. Wat je nu doet heet speculeren en daarmee zet jij anderen in kwaad daglicht. En die mensen vormen een speciale groep in jouw beleving, ook apart. Net als de betekenis die jij aan iemands verbazing geeft.
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Misschien bedoelen ze het niet negatief, maar hopen ze dat je je door omstandigheden (racisme) toch geen vreemde in eigen land bent gaan voelen. Als mensen met elkaar praatten zou je weten met welke intentie het gezegd/gevraagd wordt. Wat je nu doet heet speculeren en daarmee zet jij anderen in kwaad daglicht. En die mensen vormen een speciale groep in jouw beleving, ook apart. Net als de betekenis die jij aan iemands verbazing geeft.
zondag 7 mei 2017 om 13:05
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:01:
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Tja maar je hoort aan de ene kant dat bepaalde allochtonen onderdrukt worden en arm zijn, en aan de andere kant is iedereen Nederlander, etc. Ik vind het vaak ook lastig wat nu precies de boodschap is van de media en politiek. Eerlijk gezegd vraag ik nooit naar tradities of zo want het boeit me niet, mensen hun denk wijzen boeien mij, niet welke jurken iemand op een bruiloft draagt op een Marokkaans huwelijk om maar iets te zeggen. Maar ook dat is soms weer verkeerd en niet geinteresseerd genoeg. Trek ik me verder niets van aan, maar om maar te zeggen dat je soms door conflicterend boodschappen uit diverse kanalen qua opinie makers je echt geen idee hebt wat je wel of niet 'kunt' zeggen.
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Tja maar je hoort aan de ene kant dat bepaalde allochtonen onderdrukt worden en arm zijn, en aan de andere kant is iedereen Nederlander, etc. Ik vind het vaak ook lastig wat nu precies de boodschap is van de media en politiek. Eerlijk gezegd vraag ik nooit naar tradities of zo want het boeit me niet, mensen hun denk wijzen boeien mij, niet welke jurken iemand op een bruiloft draagt op een Marokkaans huwelijk om maar iets te zeggen. Maar ook dat is soms weer verkeerd en niet geinteresseerd genoeg. Trek ik me verder niets van aan, maar om maar te zeggen dat je soms door conflicterend boodschappen uit diverse kanalen qua opinie makers je echt geen idee hebt wat je wel of niet 'kunt' zeggen.
zondag 7 mei 2017 om 13:08
quote:Bossanova schreef op 07 mei 2017 @ 13:04:
[...]
Misschien bedoelen ze het niet negatief, maar hopen ze dat je je door omstandigheden (racisme) toch geen vreemde in eigen land bent gaan voelen. Als mensen met elkaar praatten zou je weten met welke intentie het gezegd/gevraagd wordt.
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.
[...]
Misschien bedoelen ze het niet negatief, maar hopen ze dat je je door omstandigheden (racisme) toch geen vreemde in eigen land bent gaan voelen. Als mensen met elkaar praatten zou je weten met welke intentie het gezegd/gevraagd wordt.
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.
zondag 7 mei 2017 om 13:12
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:08:
[...]
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.Oke, ik blijf de negatieve betekenis die jij aan de verbazing van mensen geeft, ondanks dat je ervan overtuigd bent dat ze het niet negatief bedoelen, ook heel erg apart vinden.
[...]
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.Oke, ik blijf de negatieve betekenis die jij aan de verbazing van mensen geeft, ondanks dat je ervan overtuigd bent dat ze het niet negatief bedoelen, ook heel erg apart vinden.
zondag 7 mei 2017 om 13:14
quote:ardni schreef op 07 mei 2017 @ 12:30:
[...]
Wel denk ik dat mijn moeder zich heeft geconformeerd aan de omgeving waar ze zich in bevond, voor zover dat mogelijk was.
Ze heeft veel heftige dingen meegemaakt, er waren in die tijd weinig mensen met een kleurtje, hier en daar molukkers en Indische mensen zagen zichzelf als Wit (wat ik ervan begreep en het waren geen open gemeenschappen) en conformeren/assimileren was denk ik vooral in de ogen van mijn vader de beste oplossing.
Echt veel praten over racisme deed mijn moeder niet. Ze kreeg immers die reactie geef die mensen een kans, of ze bedoelen het niet zo, of ze moeten wennen.
Veel ervaring met racisme is beschadigend, het zorgt voor een permanent wantrouwen.
Als er een conflictsituatie is, wordt het door het verleden te snel gewijd aan racisme.
Kan het kloppen dat je dit later hebt toegevoegd? Of ik heb er overheen gelezen, kan ook.
Dit herken ik wel enigszins. Ook mijn moeder sprak niet veel over racisme, dat kwam eigenlijk pas toen ik al een adolescent was en ik zelf steeds vaker mijn mond begon open te trekken. Eigenlijk is het in ons gezin altijd mijn vader geweest die zich uitsprak over racisme (en daar ook heel boos om kon zijn, ik lijk in dat opzicht veel meer op hem dan op mijn moeder). Mijn vader zette zich ook actief in om racisme te bestrijden, voornamelijk via de juridische weg. Mijn broertje lijkt weer veel meer op mijn moeder, die zal niet snel iets over racisme zeggen. Soms ben ik jaloers op hem, want eigenlijk heeft hij, vind ik soms op wat meer pessimistische momenten, een veel slimmere manier om ermee om te gaan gekozen dan ik: hij heeft gewoon zijn biezen gepakt, is in een ander land gaan wonen, heeft een leuke gekleurde vrouw die ook uit een "goed milieu" (ik vind dat zo'n jeukterm, maar ik weet effe niks beters) gekozen en omringt zichzelf alleen nog maar met leuke, voornamelijk gekleurde, maatschappelijk zeer succesvolle mensen. Hij zal echt nooit terug naar Nederland komen, het is dat wij er nog wonen dat ie weleens op bezoek komt, maar als dat niet zo was zou hij hier niet meer komen, denk ik.
Ik denk dat mijn moeder ook wel wantrouwig was. Ik denk dat mijn moeder ook heel verdrietig is gestorven, want rondom haar dood speelden ook wat zaken die met racisme te maken hadden. Daar worstel ik wel mee, dat had ze niet verdiend.
Ik vind het echter wel te makkelijk om te zeggen dat conflictsituaties door dat wantrouwen te snel aan racisme worden gewijd. Ik heb namelijk wel degelijk bij mijn moeder gezien dat zij, nog vele malen meer dan ik of anderen van mijn generatie, ook écht heel erg veel met racisme te maken had. Dingen die men nu op Facebook over Sylvana schrijft: ik kijk er niet van op, want ik heb uit eerste hand gezien en gehoord dat mijn moeder dergelijke dingen, en nog veel erger, met grote regelmaat naar haar hoofd geslingerd kreeg. En daarnaast heb ik ook uit eerste hand gezien en gehoord dat mijn moeder ook echt achter werd gesteld. Niet in haar hoofd, en geen kwestie van perceptie, maar gewoon, feitelijke situaties waarin ook gewoon expliciet gezegd werd dat dat was omdat ze "een zwartje" was. En dat zijn dan alleen de situaties die ik zélf heb gezien, situaties dus waarin mijn witte vader en haar gemengde kinderen ook gewoon aanwezig waren. Het zou mij niet verbazen als mijn moeder zonder de aanwezigheid van mijn witte vader nog veel vaker en misschien ook nog wel erger daar tegenaan liep.
Ook mijn moeder heeft zich denk ik mede daardoor enorm geconformeerd aan de Nederlandse cultuur. Mijn moeder was veeeeeeeeeel Nederlandser dan mijn vader, grappig genoeg. Om 5 uur de piepers op tafel, maandag wasdag, woensdag gehaktdag, vrijdag een gebakken visje want visdag, de koektrommel op tafel en snel de deksel erop, mijn moeder deed het in mijn vroegste jeugd allemaal. Mijn moeder sprak ook nog keuriger ABN dan de koningin, bij wijze van spreken. En mijn moeder wilde geen enkele associatie met, wat later in mijn leven, de Bijlmer. Ik had er een familielid wonen, nou, daar gingen we nooit heen want mijn moeder weigerde er een voet in de wijk te zetten. Ik mocht er ook niet komen, later als puber/ jong volwassene. Nu mocht ik sowieso wel meer niet, voornamelijk dingen die eventueel vooroordeelbevestigend zouden zijn waren geen optie. Toen ik mijn moeder vertelde dat ik alleenstaand moeder zou worden moest ze ook huilen, de schat. Vond ze heel, heel, heel, erg, want straks zouden de mensen denken dat ik er "ook zo 1" was.
Ik denk dat die houding deels vanuit haar eigen opvoeding kwam (ook mijn opa en oma waren al zo, als kind mocht mijn moeder niet met zwarte kinderen spelen) en deels vanuit haar eigen ervaringen in Nederland.
Een van de redenen dat ik me echt loeikwaad kan maken als mensen zeggen dat "de slavernij al heel lang geleden is" is omdat ik juist aan mijn opa en oma, en juist aan mijn moeder heb gezien hoe ontwrichtend en hoe destructief voor je eigen zelfbeeld dat hele slavernij gedoe en de nasleep daarvan is geweest. Want hoe erg is het eigenlijk dat je als zwart gezin in een overwegend zwart land er alles aan doet om maar vooral niet tot " de zwarte bevolking" te worden gerekend? Daar zit een enorme schizofrenie die ik zelf ongetwijfeld ook heb.
[...]
Wel denk ik dat mijn moeder zich heeft geconformeerd aan de omgeving waar ze zich in bevond, voor zover dat mogelijk was.
Ze heeft veel heftige dingen meegemaakt, er waren in die tijd weinig mensen met een kleurtje, hier en daar molukkers en Indische mensen zagen zichzelf als Wit (wat ik ervan begreep en het waren geen open gemeenschappen) en conformeren/assimileren was denk ik vooral in de ogen van mijn vader de beste oplossing.
Echt veel praten over racisme deed mijn moeder niet. Ze kreeg immers die reactie geef die mensen een kans, of ze bedoelen het niet zo, of ze moeten wennen.
Veel ervaring met racisme is beschadigend, het zorgt voor een permanent wantrouwen.
Als er een conflictsituatie is, wordt het door het verleden te snel gewijd aan racisme.
Kan het kloppen dat je dit later hebt toegevoegd? Of ik heb er overheen gelezen, kan ook.
Dit herken ik wel enigszins. Ook mijn moeder sprak niet veel over racisme, dat kwam eigenlijk pas toen ik al een adolescent was en ik zelf steeds vaker mijn mond begon open te trekken. Eigenlijk is het in ons gezin altijd mijn vader geweest die zich uitsprak over racisme (en daar ook heel boos om kon zijn, ik lijk in dat opzicht veel meer op hem dan op mijn moeder). Mijn vader zette zich ook actief in om racisme te bestrijden, voornamelijk via de juridische weg. Mijn broertje lijkt weer veel meer op mijn moeder, die zal niet snel iets over racisme zeggen. Soms ben ik jaloers op hem, want eigenlijk heeft hij, vind ik soms op wat meer pessimistische momenten, een veel slimmere manier om ermee om te gaan gekozen dan ik: hij heeft gewoon zijn biezen gepakt, is in een ander land gaan wonen, heeft een leuke gekleurde vrouw die ook uit een "goed milieu" (ik vind dat zo'n jeukterm, maar ik weet effe niks beters) gekozen en omringt zichzelf alleen nog maar met leuke, voornamelijk gekleurde, maatschappelijk zeer succesvolle mensen. Hij zal echt nooit terug naar Nederland komen, het is dat wij er nog wonen dat ie weleens op bezoek komt, maar als dat niet zo was zou hij hier niet meer komen, denk ik.
Ik denk dat mijn moeder ook wel wantrouwig was. Ik denk dat mijn moeder ook heel verdrietig is gestorven, want rondom haar dood speelden ook wat zaken die met racisme te maken hadden. Daar worstel ik wel mee, dat had ze niet verdiend.
Ik vind het echter wel te makkelijk om te zeggen dat conflictsituaties door dat wantrouwen te snel aan racisme worden gewijd. Ik heb namelijk wel degelijk bij mijn moeder gezien dat zij, nog vele malen meer dan ik of anderen van mijn generatie, ook écht heel erg veel met racisme te maken had. Dingen die men nu op Facebook over Sylvana schrijft: ik kijk er niet van op, want ik heb uit eerste hand gezien en gehoord dat mijn moeder dergelijke dingen, en nog veel erger, met grote regelmaat naar haar hoofd geslingerd kreeg. En daarnaast heb ik ook uit eerste hand gezien en gehoord dat mijn moeder ook echt achter werd gesteld. Niet in haar hoofd, en geen kwestie van perceptie, maar gewoon, feitelijke situaties waarin ook gewoon expliciet gezegd werd dat dat was omdat ze "een zwartje" was. En dat zijn dan alleen de situaties die ik zélf heb gezien, situaties dus waarin mijn witte vader en haar gemengde kinderen ook gewoon aanwezig waren. Het zou mij niet verbazen als mijn moeder zonder de aanwezigheid van mijn witte vader nog veel vaker en misschien ook nog wel erger daar tegenaan liep.
Ook mijn moeder heeft zich denk ik mede daardoor enorm geconformeerd aan de Nederlandse cultuur. Mijn moeder was veeeeeeeeeel Nederlandser dan mijn vader, grappig genoeg. Om 5 uur de piepers op tafel, maandag wasdag, woensdag gehaktdag, vrijdag een gebakken visje want visdag, de koektrommel op tafel en snel de deksel erop, mijn moeder deed het in mijn vroegste jeugd allemaal. Mijn moeder sprak ook nog keuriger ABN dan de koningin, bij wijze van spreken. En mijn moeder wilde geen enkele associatie met, wat later in mijn leven, de Bijlmer. Ik had er een familielid wonen, nou, daar gingen we nooit heen want mijn moeder weigerde er een voet in de wijk te zetten. Ik mocht er ook niet komen, later als puber/ jong volwassene. Nu mocht ik sowieso wel meer niet, voornamelijk dingen die eventueel vooroordeelbevestigend zouden zijn waren geen optie. Toen ik mijn moeder vertelde dat ik alleenstaand moeder zou worden moest ze ook huilen, de schat. Vond ze heel, heel, heel, erg, want straks zouden de mensen denken dat ik er "ook zo 1" was.
Ik denk dat die houding deels vanuit haar eigen opvoeding kwam (ook mijn opa en oma waren al zo, als kind mocht mijn moeder niet met zwarte kinderen spelen) en deels vanuit haar eigen ervaringen in Nederland.
Een van de redenen dat ik me echt loeikwaad kan maken als mensen zeggen dat "de slavernij al heel lang geleden is" is omdat ik juist aan mijn opa en oma, en juist aan mijn moeder heb gezien hoe ontwrichtend en hoe destructief voor je eigen zelfbeeld dat hele slavernij gedoe en de nasleep daarvan is geweest. Want hoe erg is het eigenlijk dat je als zwart gezin in een overwegend zwart land er alles aan doet om maar vooral niet tot " de zwarte bevolking" te worden gerekend? Daar zit een enorme schizofrenie die ik zelf ongetwijfeld ook heb.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 mei 2017 om 13:15
quote:strikjemetstippels schreef op 07 mei 2017 @ 13:05:
[...]
Tja maar je hoort aan de ene kant dat bepaalde allochtonen onderdrukt worden en arm zijn, en aan de andere kant is iedereen Nederlander, etc. Ik vind het vaak ook lastig wat nu precies de boodschap is van de media en politiek. Eerlijk gezegd vraag ik nooit naar tradities of zo want het boeit me niet, mensen hun denk wijzen boeien mij, niet welke jurken iemand op een bruiloft draagt op een Marokkaans huwelijk om maar iets te zeggen. Maar ook dat is soms weer verkeerd en niet geinteresseerd genoeg. Trek ik me verder niets van aan, maar om maar te zeggen dat je soms door conflicterend boodschappen uit diverse kanalen qua opinie makers je echt geen idee hebt wat je wel of niet 'kunt' zeggen.
Begrijp ik. Bij het begrip Allochtoon denk ik nou ook niet bepaald aan het hebben van een rijk (niet zo zeer materialistisch) leven terwijl ikzelf een 'allochtoon' en heus niet kansarm ben. Net zo min geldt dat voor mijn omgeving en andere mensen van kleur die ik tegenkom.
Net zoals je families hebt a la Tokkie, die niets zeggen over hoe witte Nederlanders zijn, bestaat DE allochtoon ook niet.
[...]
Tja maar je hoort aan de ene kant dat bepaalde allochtonen onderdrukt worden en arm zijn, en aan de andere kant is iedereen Nederlander, etc. Ik vind het vaak ook lastig wat nu precies de boodschap is van de media en politiek. Eerlijk gezegd vraag ik nooit naar tradities of zo want het boeit me niet, mensen hun denk wijzen boeien mij, niet welke jurken iemand op een bruiloft draagt op een Marokkaans huwelijk om maar iets te zeggen. Maar ook dat is soms weer verkeerd en niet geinteresseerd genoeg. Trek ik me verder niets van aan, maar om maar te zeggen dat je soms door conflicterend boodschappen uit diverse kanalen qua opinie makers je echt geen idee hebt wat je wel of niet 'kunt' zeggen.
Begrijp ik. Bij het begrip Allochtoon denk ik nou ook niet bepaald aan het hebben van een rijk (niet zo zeer materialistisch) leven terwijl ikzelf een 'allochtoon' en heus niet kansarm ben. Net zo min geldt dat voor mijn omgeving en andere mensen van kleur die ik tegenkom.
Net zoals je families hebt a la Tokkie, die niets zeggen over hoe witte Nederlanders zijn, bestaat DE allochtoon ook niet.
zondag 7 mei 2017 om 13:17
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:08:
[...]
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.Het is ook een bijzondere opmerking maar ik denk dat wat Bossonova schrijft ermee te maken heeft. Nederlanders hebben zich altijd laten voorstaan op hun tolerantie en gastvrijheid en dat moet jij met die vraag bevestigen. In die 'bedachte' tolerantie zit denk ik ook de angel waar de boosheid vandaan komt wat Nederlanders blijken helemaal niet zo tolerant, integendeel. Daar worden ze tegenwoordig heel vaak mee geconfronteerd. En die realisatie doet veel mensen pijn denk ik want dat was wel een stukje cultuur en identiteit van Nederland. Ik vind het gelukkig dat er mensen zijn als Anousha en Sylvana die het durven aankaarten zodat we er bewust van kunnen worden en met elkaar werken aan tolerantie 2.0.
[...]
Ik ben er van overtuigd dat ze het niet negatief bedoelen. Wel heb ik het een paar keer gevraagd, maar een echt duidelijk antwoord hen ik nooit gekregen. In ieder geval was het voor mij niet duidelijk genoeg en had ik ook niet zo veel zin om erover door te blijven gaan.
Kwam erop neer dat omdat ik in NL ben geboren, dat het logisch is dat ik me dan ook alleen Nederlands zou voelen. Maargoed, in dat soort discussies heb (en vooral toen ik nog wat jonger was) ik niet altijd zin. Ik blijf het een frappante opmerking vinden.Het is ook een bijzondere opmerking maar ik denk dat wat Bossonova schrijft ermee te maken heeft. Nederlanders hebben zich altijd laten voorstaan op hun tolerantie en gastvrijheid en dat moet jij met die vraag bevestigen. In die 'bedachte' tolerantie zit denk ik ook de angel waar de boosheid vandaan komt wat Nederlanders blijken helemaal niet zo tolerant, integendeel. Daar worden ze tegenwoordig heel vaak mee geconfronteerd. En die realisatie doet veel mensen pijn denk ik want dat was wel een stukje cultuur en identiteit van Nederland. Ik vind het gelukkig dat er mensen zijn als Anousha en Sylvana die het durven aankaarten zodat we er bewust van kunnen worden en met elkaar werken aan tolerantie 2.0.
zondag 7 mei 2017 om 13:18
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:01:
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Ja, dit dus! Hier ook paardrijden, muziekles, ballet, hockey, tennis, zelfs kunstschaatsen (Ork, ik kan schaatsen!). Vooral op dat laatste altijd hele bizarre reacties. Mijn moeder kon ook schaatsen, trouwens, ik heb samen met haar op kunstschaatsen gezeten een tijdje. Ze kon dan weer niet zwemmen, want negers zwemmen niet .
Wat mij trouwens opvalt, is dat ik vaak dingen te horen krijg als "maar jij voelt je toch gewoon Nederlands?" of "maar jij bent toch niet helemaal Surinaams". De leukste was "eet jij dan ook gewoon normale dingen?!".
Ik vraag me altijd af waarom dat gevraagd wordt. Ik krijg dan vaak het gevoel dat mijn 'Surinaams-zijn' afgezwakt moet worden.
Aan de andere kant is er ook een groep mensen die bijna altijd heel erg verbaasd reageert als ik aangeef bijvoorbeeld op paardrijden te hebben gezeten, dat ik nooit in een achterstandswijk heb gewoond en geen armoede heb gekend. Alsof die mensen in een soort witte bubbel leven en teren op dat stereotype beeld van Surinamers die alleen Hele Erge Surinaamse Dingen doen.Ja, dit dus! Hier ook paardrijden, muziekles, ballet, hockey, tennis, zelfs kunstschaatsen (Ork, ik kan schaatsen!). Vooral op dat laatste altijd hele bizarre reacties. Mijn moeder kon ook schaatsen, trouwens, ik heb samen met haar op kunstschaatsen gezeten een tijdje. Ze kon dan weer niet zwemmen, want negers zwemmen niet .
Am Yisrael Chai!
zondag 7 mei 2017 om 13:18
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:15:
[...]
Begrijp ik. Bij het begrip Allochtoon denk ik nou ook niet bepaald aan het hebben van een rijk (niet zo zeer materialistisch) leven terwijl ikzelf een 'allochtoon' en heus niet kansarm ben. Net zo min geldt dat voor mijn omgeving en andere mensen van kleur die ik tegenkom.
Net zoals je families hebt a la Tokkie, die niets zeggen over hoe witte Nederlanders zijn, bestaat DE allochtoon ook niet.DE witte Nederlander bestaat ook niet.
[...]
Begrijp ik. Bij het begrip Allochtoon denk ik nou ook niet bepaald aan het hebben van een rijk (niet zo zeer materialistisch) leven terwijl ikzelf een 'allochtoon' en heus niet kansarm ben. Net zo min geldt dat voor mijn omgeving en andere mensen van kleur die ik tegenkom.
Net zoals je families hebt a la Tokkie, die niets zeggen over hoe witte Nederlanders zijn, bestaat DE allochtoon ook niet.DE witte Nederlander bestaat ook niet.
zondag 7 mei 2017 om 13:22
quote:Bossanova schreef op 07 mei 2017 @ 13:12:
[...]
Oke, ik blijf de negatieve betekenis die jij aan de verbazing van mensen geeft, ondanks dat je ervan overtuigd bent dat ze het niet negatief bedoelen, ook heel erg apart vinden.
Omdat ik het niet leuk vind, daarom. En ik hoef het ook niet leuk te vinden, wat je bedoeling dan ook mag zijn. In de eerste 5 minuten dat ik je leer kennen, kunnen we het over andere dingen hebben. Wil je praten over mijn identiteit of achtergrond, dan heb ik daar geen moeite mee. Sterker nog: ik vind het tegenwoordig zelfs wel interessant om mensen bij oprechte interesse iets bij te brengen. Maar laat het dan ook gewoon een gesprek zijn en geen monoloog van aannames. En dus ook niet binnen 5 minuten na kennismaking terwijl je mijn naam niet eens weet.
Als ik op je teen trap, geheel per ongeluk en niet expres, dan vind jij dat ook niet zo leuk. Dan heb ik geen foute bedoeling, maar jij wel een vieze schoen en een pijnlijke teen. Mag ik het dan nog een keer doen of heb je dat liever niet? En zo nee, waarom niet, met al mijn goede bedoelingen?
[...]
Oke, ik blijf de negatieve betekenis die jij aan de verbazing van mensen geeft, ondanks dat je ervan overtuigd bent dat ze het niet negatief bedoelen, ook heel erg apart vinden.
Omdat ik het niet leuk vind, daarom. En ik hoef het ook niet leuk te vinden, wat je bedoeling dan ook mag zijn. In de eerste 5 minuten dat ik je leer kennen, kunnen we het over andere dingen hebben. Wil je praten over mijn identiteit of achtergrond, dan heb ik daar geen moeite mee. Sterker nog: ik vind het tegenwoordig zelfs wel interessant om mensen bij oprechte interesse iets bij te brengen. Maar laat het dan ook gewoon een gesprek zijn en geen monoloog van aannames. En dus ook niet binnen 5 minuten na kennismaking terwijl je mijn naam niet eens weet.
Als ik op je teen trap, geheel per ongeluk en niet expres, dan vind jij dat ook niet zo leuk. Dan heb ik geen foute bedoeling, maar jij wel een vieze schoen en een pijnlijke teen. Mag ik het dan nog een keer doen of heb je dat liever niet? En zo nee, waarom niet, met al mijn goede bedoelingen?
zondag 7 mei 2017 om 13:23
Nog zoiets: ik zal echt nooit van zijn lang zal ze leven een schoonmaakbaan nemen. Ik ga echt nog liever hoereren. Ik zou veel te bang zijn dat mijn moeder zou opstaan uit de dood om me alsnog een pak slaag te komen geven als ik het in mijn hoofd haal om ooit andermans plee te schrobben.
Nee, gekheid, maar ik zou daarmee echt de nagedachtenis van mijn moeder bezoedelen. Ik vermoed dat het haar eigen vorm van trots, zelfbehoud, rebellie wellicht, was maar mijn moeder ging nog liever dood dan dat ze ooit als andermans schoonmaakster fungeerde. En ik mocht het al helemaal niet. Ze zei altijd: "ik mag dan een zwartje zijn, maar ik ga nooit voor andermans vuiligheid op mijn knieën."
En ik zal dat dus ook nooit doen. Ik vreet nog liever niet.
Nee, gekheid, maar ik zou daarmee echt de nagedachtenis van mijn moeder bezoedelen. Ik vermoed dat het haar eigen vorm van trots, zelfbehoud, rebellie wellicht, was maar mijn moeder ging nog liever dood dan dat ze ooit als andermans schoonmaakster fungeerde. En ik mocht het al helemaal niet. Ze zei altijd: "ik mag dan een zwartje zijn, maar ik ga nooit voor andermans vuiligheid op mijn knieën."
En ik zal dat dus ook nooit doen. Ik vreet nog liever niet.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 mei 2017 om 13:24
quote:curlycurla schreef op 07 mei 2017 @ 13:22:
[...]
Omdat ik het niet leuk vind, daarom. En ik hoef het ook niet leuk te vinden, wat je bedoeling dan ook mag zijn. In de eerste 5 minuten dat ik je leer kennen, kunnen we het over andere dingen hebben. Wil je praten over mijn identiteit of achtergrond, dan heb ik daar geen moeite mee. Sterker nog: ik vind het tegenwoordig zelfs wel interessant om mensen bij oprechte interesse iets bij te brengen. Maar laat het dan ook gewoon een gesprek zijn en geen monoloog van aannames. En dus ook niet binnen 5 minuten na kennismaking terwijl je mijn naam niet eens weet.
Als ik op je teen trap, geheel per ongeluk en niet expres, dan vind jij dat ook niet zo leuk. Dan heb ik geen foute bedoeling, maar jij wel een vieze schoen en een pijnlijke teen. Mag ik het dan nog een keer doen of heb je dat liever niet? En zo nee, waarom niet, met al mijn goede bedoelingen?Als je per ongeluk op mijn teen trapt dan ben je gewoon een beetje onhandig en ik moet wel een tokkie zijn als ik me dat persoonlijk aantrek. Waarom zou je het een tweede keer doen? Blijft de witte Nederlander in jouw omgeving dan stug dezelfde vraag stellen wanneer jij aangeeft en uitlegt dat je het geen prettige vraag vindt?
[...]
Omdat ik het niet leuk vind, daarom. En ik hoef het ook niet leuk te vinden, wat je bedoeling dan ook mag zijn. In de eerste 5 minuten dat ik je leer kennen, kunnen we het over andere dingen hebben. Wil je praten over mijn identiteit of achtergrond, dan heb ik daar geen moeite mee. Sterker nog: ik vind het tegenwoordig zelfs wel interessant om mensen bij oprechte interesse iets bij te brengen. Maar laat het dan ook gewoon een gesprek zijn en geen monoloog van aannames. En dus ook niet binnen 5 minuten na kennismaking terwijl je mijn naam niet eens weet.
Als ik op je teen trap, geheel per ongeluk en niet expres, dan vind jij dat ook niet zo leuk. Dan heb ik geen foute bedoeling, maar jij wel een vieze schoen en een pijnlijke teen. Mag ik het dan nog een keer doen of heb je dat liever niet? En zo nee, waarom niet, met al mijn goede bedoelingen?Als je per ongeluk op mijn teen trapt dan ben je gewoon een beetje onhandig en ik moet wel een tokkie zijn als ik me dat persoonlijk aantrek. Waarom zou je het een tweede keer doen? Blijft de witte Nederlander in jouw omgeving dan stug dezelfde vraag stellen wanneer jij aangeeft en uitlegt dat je het geen prettige vraag vindt?
