Actueel
alle pijlers
Bejaarde doodt gehandicapte dochter
woensdag 17 februari 2010 om 15:31
Ik las dit net op de site van Het Parool. En was er wel stil van. Wat een wanhoop moet die moeder hebben gevoeld. En tegelijkertijd: wat ongelooflijk dat ze dit haar dochter aan kon doen.
Dochter gedood omdat ze weg moest
AMSTERDAM - De moeder die ervan verdacht wordt haar gehandicapte dochter Dominique te hebben gedood, is vorige week woensdag tot haar actie gekomen door een brief waarin staat dat de dochter het huis uit moest.
De 83-jarige moeder werd, gezien haar leeftijd, niet meer in staat geacht haar 47-jarige dochter te verzorgen in hun woning aan de Korte Marnixkade. Haar nachtmerrie was dat Dominique naar een tehuis moest.
In het verleden werd Dominique in een instelling mishandeld, zegt Jack Blank, zoon van de moeder.
''Het respect voor mijn moeder is alleen maar toegenomen, kortzichtigheid door buitenstaanders zal wel toenemen,'' aldus Blank die momenteel in het buitenland verblijft.
Gisteravond werd een stille tocht gehouden ter nagedachtenis aan de dochter en ter ondersteuning van de moeder die in de cel zit. Buurtbewoners verzamelden bij café De Clown op het Haarlemmerplein en liepen naar de Korte Marnixkade om bloemen te leggen bij de voordeur van de woning. Het stel was bekend in de buurt. Omwonenden willen kaarten naar de moeder sturen ter ondersteuning.
Zij is opgenomen in het hospitaal van huis van bewaring in Scheveningen. Het openbaar ministerie wil niets over het onderzoek en haar toestand zeggen. (HET PAROOL)
Dochter gedood omdat ze weg moest
AMSTERDAM - De moeder die ervan verdacht wordt haar gehandicapte dochter Dominique te hebben gedood, is vorige week woensdag tot haar actie gekomen door een brief waarin staat dat de dochter het huis uit moest.
De 83-jarige moeder werd, gezien haar leeftijd, niet meer in staat geacht haar 47-jarige dochter te verzorgen in hun woning aan de Korte Marnixkade. Haar nachtmerrie was dat Dominique naar een tehuis moest.
In het verleden werd Dominique in een instelling mishandeld, zegt Jack Blank, zoon van de moeder.
''Het respect voor mijn moeder is alleen maar toegenomen, kortzichtigheid door buitenstaanders zal wel toenemen,'' aldus Blank die momenteel in het buitenland verblijft.
Gisteravond werd een stille tocht gehouden ter nagedachtenis aan de dochter en ter ondersteuning van de moeder die in de cel zit. Buurtbewoners verzamelden bij café De Clown op het Haarlemmerplein en liepen naar de Korte Marnixkade om bloemen te leggen bij de voordeur van de woning. Het stel was bekend in de buurt. Omwonenden willen kaarten naar de moeder sturen ter ondersteuning.
Zij is opgenomen in het hospitaal van huis van bewaring in Scheveningen. Het openbaar ministerie wil niets over het onderzoek en haar toestand zeggen. (HET PAROOL)
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
woensdag 17 februari 2010 om 22:35
En new-woman en malecifent, ik heb groot respect voor jullie. Het lijkt me zo ontzettend moeilijk om mee te maken, beide situaties.
Mijn jongste kind is ook niet helemaal gezond, maar dit is maar lichamelijk en hij loopt wel wat achter hierdoor, maar ik weet wel dat hij gewoon alles gaat doen alleen ietsje later.
En deze 'ziekte' van hem kost me al bergen energie. Hij is altijd verkouden en ziek, eten en drinken is behoorlijk problematisch, hij heeft regelmatig een sonde en moet misschien in de toekomst in eettherapie (al heb ik sinds deze week voor het eerst weer een beetje hoop dat het niet hoeft misschien), maar ik weet dat het goed komt. Het lijkt me zo lastig als dat allemaal zo onzeker is of als je zoals New Woman weet dat dat niet zal gebeuren. Het helpt me wel weer enorm relativeren zo'n topic.
Voor jullie dus een enorme steunbetuiging vanaf hier. Zo en nu ga ik te bedje,
truste
Mijn jongste kind is ook niet helemaal gezond, maar dit is maar lichamelijk en hij loopt wel wat achter hierdoor, maar ik weet wel dat hij gewoon alles gaat doen alleen ietsje later.
En deze 'ziekte' van hem kost me al bergen energie. Hij is altijd verkouden en ziek, eten en drinken is behoorlijk problematisch, hij heeft regelmatig een sonde en moet misschien in de toekomst in eettherapie (al heb ik sinds deze week voor het eerst weer een beetje hoop dat het niet hoeft misschien), maar ik weet dat het goed komt. Het lijkt me zo lastig als dat allemaal zo onzeker is of als je zoals New Woman weet dat dat niet zal gebeuren. Het helpt me wel weer enorm relativeren zo'n topic.
Voor jullie dus een enorme steunbetuiging vanaf hier. Zo en nu ga ik te bedje,
truste
Whatever, I do what I want
donderdag 18 februari 2010 om 09:16
quote:Maleficent schreef op 17 februari 2010 @ 22:21:
Weer even on-topic.
Ik heb nu al een aantal reacties gelezen van mensen die zich niet konden voorstellen dat de moeder dit heeft gedaan.
Maar als je nu eens gaat nadenken over wat jij zou voelen als je kind sexueel misbruikt is? En stel dat dat gebeurt is door een ander kind, die er eigenlijk ook niks aan kan doen. Dan komt er geen oplossing, want je kunt dat een ander kind niet aanrekenen?
Zou je dan écht niet in de wanhoop van een ouder kunnen inleven?
Ik weet het niet. Ik denk dat je dat alleen kunt voelen als je zelf in zo'n situatie zit. Het klinkt als een dooddoener, maar in dit geval is het echt zo.
Ik vraag me af of seksueel misbruik bijvoorbeeld echt zo erg is dat je je liever je kind dood hebt dan het dat moet ondergaan. Sommige kinderen blijken heel veerkrachtig, en kunnen overleven en zelfs gelukkig zijn na de meest verschrikkelijke ervaringen (die sommigen misschien ook niet eens als verschrikkelijk zullen ervaren).
Maar ja, wat ik zeg. Ik heb het nu over dingen waarvan ik ze nooit ervaren heb en dus niet weet wat de echte impact kan zijn. Maar soms vraag ik me af of de angst voor dat soort zaken niet te ver doorslaat (ook in het geval van gezonde kinderen). Het risico is in werkelijkheid maar klein dat er iets gebeurt, maar de voorzorgsmaatregelen zijn soms wel heel extreem en buiten proportie.
Weer even on-topic.
Ik heb nu al een aantal reacties gelezen van mensen die zich niet konden voorstellen dat de moeder dit heeft gedaan.
Maar als je nu eens gaat nadenken over wat jij zou voelen als je kind sexueel misbruikt is? En stel dat dat gebeurt is door een ander kind, die er eigenlijk ook niks aan kan doen. Dan komt er geen oplossing, want je kunt dat een ander kind niet aanrekenen?
Zou je dan écht niet in de wanhoop van een ouder kunnen inleven?
Ik weet het niet. Ik denk dat je dat alleen kunt voelen als je zelf in zo'n situatie zit. Het klinkt als een dooddoener, maar in dit geval is het echt zo.
Ik vraag me af of seksueel misbruik bijvoorbeeld echt zo erg is dat je je liever je kind dood hebt dan het dat moet ondergaan. Sommige kinderen blijken heel veerkrachtig, en kunnen overleven en zelfs gelukkig zijn na de meest verschrikkelijke ervaringen (die sommigen misschien ook niet eens als verschrikkelijk zullen ervaren).
Maar ja, wat ik zeg. Ik heb het nu over dingen waarvan ik ze nooit ervaren heb en dus niet weet wat de echte impact kan zijn. Maar soms vraag ik me af of de angst voor dat soort zaken niet te ver doorslaat (ook in het geval van gezonde kinderen). Het risico is in werkelijkheid maar klein dat er iets gebeurt, maar de voorzorgsmaatregelen zijn soms wel heel extreem en buiten proportie.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 18 februari 2010 om 10:48
Als het bij 60% van de gehandicapten gebeurd (zoals eerder genoemd hier, 2 op de 3 dus), dat ze mishandeld en/of misbruikt worden, vind jij dat dan een klein risico? Ik vind het nogal wat.
En probeer je eens te bedenken dat iemand doet bij jouw kind van 2, die het niet kan uitleggen aan jou of zich kan verweren? Ik denk dat je er dan wel heel anders in staat hoor. En juist kinderen die zich niet kunnen uitdrukken of verweren, denk je dat die veerkrachtig zijn??
En probeer je eens te bedenken dat iemand doet bij jouw kind van 2, die het niet kan uitleggen aan jou of zich kan verweren? Ik denk dat je er dan wel heel anders in staat hoor. En juist kinderen die zich niet kunnen uitdrukken of verweren, denk je dat die veerkrachtig zijn??
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 18 februari 2010 om 12:21
Het gaat niet alleen om seksueel misbruik in woonvoorzieningen of dagopvang. Ook structureel slechte of verkeerde zorg. Het gaat ook om mensen die vanuit de beste bedoelingen, maar vanuit verouderde opvattingen/kennis handelen.
Ik ken een situatie van een jongeman, zwaar autistisch, moeilijk handelbaar. Er was vijf man nodig om hem naakt, stijf als een plank over de gang te dragen naar de isoleercel. Kon hij even 'tot rust komen'. Niemand kon hem bereiken. Zijn ogen waren leeg. Geen enkel sprankeltje, geen lichtpuntjes. Vastbinden, naakt opsluiten. Het gebeurde allemaal. Tot er een psycholoog kwam die aan het werk ging met de begeleiders van deze jongen. Die vervolgens samen de jongen leerden dat het fijn is om met elkaar om te gaan. Om voor elkaar te zorgen. Een zwaar autistische jongen, eentje die niet sprak. Nu lacht hij, maakt hij praatjes, gaat hij graag met een begeleider naar het station om treinen te kijken. Toen zijn vaste begeleider zelf een baby met een handicap kreeg, toonde deze zwaar autistische, voorheen gedragsgestoorde jongen, zelfs inlevingsvermogen.
Het gaat niet alleen om grote fouten. Om misbruik. Het gaat er om dat veel mensen met een verstandelijke handicap niet benaderd worden zoals goed voor ze zou zijn. Koesteren, werken aan vertrouwen, vriendschap opbouwen. Ik heb de afgelopen jaren (ik ga af en toe met die psycholoog mee naar instellingen als hij in Nederland is) zoveel mensen zien veranderen. Verstandelijk gehandicapten die gewend waren uit onmacht en angst hun eigen gezicht aan gort te bonken, die nu niet meer vastgebonden hoeven te worden op hun stoel.
Werken in de zorg is zwaar. En ik ga ervan uit dat de meeste begeleiders hun vak hebben gekozen vanuit hun behoefte iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar ik heb ook gezien dat het niet vanzelfsprekend is dat zij op school of in de praktijk de juiste handvatten krijgen aangereikt. Ik heb twee verstandelijk gehandicapte (pleeg)broers. Zij waren eerder bij mijn ouders dan ik. Bij hen op de woongroep woonde een vrouw die langzaam blind is geworden. Zij was hierdoor heel onzeker en vroeg veel bevestiging. Het enige wat de begeleiding deed was boos worden, zeggen dat ze haar mond moest houden en haar naar haar kamer sturen. Het enige wat deze vrouw wilde was een beetje houvast.... Dat probeerde ze te bereiken door continu vragen te stellen om haar omgeving in kaart te kunnen brengen.
Mijn broers wonen nu op een 'goede' plek. Maar ook daar gaat veel mis. Dingen om je schouders over op te halen, maar ook dingen die er wel toe doen.
Ik merk thuis hoe makkelijk het fout kan gaan. Mijn (stief)dochter is ernstig verstandelijk gehandicapt, ook zij praat niet. Gillen en schreeuwen kan ze echter als de beste. Vaak is zij 's avonds onrustig bij het naar bed gaan. Hoe vaak wij niet naar boven gaan om haar op te dragen haar mond te houden en te gaan slapen.... Gister liep ik voor de vierde keer ofzo en ik besloot het anders te doen. Ik ging naast mijn kleine meisje zitten, gaf haar een knuffel, streek keer op keer over haar haar. Legde mijn hand op de hare.Ze stopte meteen met gillen. En binnen twee minuten sliep ze. Ze had dus gewoon warmte en aandacht nodig. En laten dat nou net twee dingen zijn die in de professionele zorg helaas vaak ontbreken. En dat is geen onwil van begeleiders.
Ik ken de zorg best goed. En ik snap wel dat die mevrouw zo bang was. Wat zij gedaan heeft, valt niet goed te praten. Maar ik begrijp haar wel. En ik vind dat het heel jammer is dat zij -ogenschijnlijk- geen steun heeft gehad. Er zijn bijvoorbeeld ouderverenigingen voor ouders van mensen met een verstandelijke handicap. Daar had ze over haar zorgen kunnen praten. Ze kunnen delen met andere ouders. En misschien was ze dan tot een andere conclusie gekomen.
Hoe dan ook, het is in en in triest.
Ik ken een situatie van een jongeman, zwaar autistisch, moeilijk handelbaar. Er was vijf man nodig om hem naakt, stijf als een plank over de gang te dragen naar de isoleercel. Kon hij even 'tot rust komen'. Niemand kon hem bereiken. Zijn ogen waren leeg. Geen enkel sprankeltje, geen lichtpuntjes. Vastbinden, naakt opsluiten. Het gebeurde allemaal. Tot er een psycholoog kwam die aan het werk ging met de begeleiders van deze jongen. Die vervolgens samen de jongen leerden dat het fijn is om met elkaar om te gaan. Om voor elkaar te zorgen. Een zwaar autistische jongen, eentje die niet sprak. Nu lacht hij, maakt hij praatjes, gaat hij graag met een begeleider naar het station om treinen te kijken. Toen zijn vaste begeleider zelf een baby met een handicap kreeg, toonde deze zwaar autistische, voorheen gedragsgestoorde jongen, zelfs inlevingsvermogen.
Het gaat niet alleen om grote fouten. Om misbruik. Het gaat er om dat veel mensen met een verstandelijke handicap niet benaderd worden zoals goed voor ze zou zijn. Koesteren, werken aan vertrouwen, vriendschap opbouwen. Ik heb de afgelopen jaren (ik ga af en toe met die psycholoog mee naar instellingen als hij in Nederland is) zoveel mensen zien veranderen. Verstandelijk gehandicapten die gewend waren uit onmacht en angst hun eigen gezicht aan gort te bonken, die nu niet meer vastgebonden hoeven te worden op hun stoel.
Werken in de zorg is zwaar. En ik ga ervan uit dat de meeste begeleiders hun vak hebben gekozen vanuit hun behoefte iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar ik heb ook gezien dat het niet vanzelfsprekend is dat zij op school of in de praktijk de juiste handvatten krijgen aangereikt. Ik heb twee verstandelijk gehandicapte (pleeg)broers. Zij waren eerder bij mijn ouders dan ik. Bij hen op de woongroep woonde een vrouw die langzaam blind is geworden. Zij was hierdoor heel onzeker en vroeg veel bevestiging. Het enige wat de begeleiding deed was boos worden, zeggen dat ze haar mond moest houden en haar naar haar kamer sturen. Het enige wat deze vrouw wilde was een beetje houvast.... Dat probeerde ze te bereiken door continu vragen te stellen om haar omgeving in kaart te kunnen brengen.
Mijn broers wonen nu op een 'goede' plek. Maar ook daar gaat veel mis. Dingen om je schouders over op te halen, maar ook dingen die er wel toe doen.
Ik merk thuis hoe makkelijk het fout kan gaan. Mijn (stief)dochter is ernstig verstandelijk gehandicapt, ook zij praat niet. Gillen en schreeuwen kan ze echter als de beste. Vaak is zij 's avonds onrustig bij het naar bed gaan. Hoe vaak wij niet naar boven gaan om haar op te dragen haar mond te houden en te gaan slapen.... Gister liep ik voor de vierde keer ofzo en ik besloot het anders te doen. Ik ging naast mijn kleine meisje zitten, gaf haar een knuffel, streek keer op keer over haar haar. Legde mijn hand op de hare.Ze stopte meteen met gillen. En binnen twee minuten sliep ze. Ze had dus gewoon warmte en aandacht nodig. En laten dat nou net twee dingen zijn die in de professionele zorg helaas vaak ontbreken. En dat is geen onwil van begeleiders.
Ik ken de zorg best goed. En ik snap wel dat die mevrouw zo bang was. Wat zij gedaan heeft, valt niet goed te praten. Maar ik begrijp haar wel. En ik vind dat het heel jammer is dat zij -ogenschijnlijk- geen steun heeft gehad. Er zijn bijvoorbeeld ouderverenigingen voor ouders van mensen met een verstandelijke handicap. Daar had ze over haar zorgen kunnen praten. Ze kunnen delen met andere ouders. En misschien was ze dan tot een andere conclusie gekomen.
Hoe dan ook, het is in en in triest.
donderdag 18 februari 2010 om 18:47
quote:Dejavu schreef op 17 februari 2010 @ 17:57:
[...]Waarom dit voorval betrekken op de hele Nederlandse samenleving? Dit lijkt me toch juist een uitzonderlijk geval.
wat ik bedoel is, dat het goed mis is in de gezondheidszorg.
ik werk er zelf ook in en zie hoe het geld aan (miz) verkeerde dingen besteed word.
en dat zou toch echt niet mogen in een beschaafd land als Nederland!!
[...]Waarom dit voorval betrekken op de hele Nederlandse samenleving? Dit lijkt me toch juist een uitzonderlijk geval.
wat ik bedoel is, dat het goed mis is in de gezondheidszorg.
ik werk er zelf ook in en zie hoe het geld aan (miz) verkeerde dingen besteed word.
en dat zou toch echt niet mogen in een beschaafd land als Nederland!!
