Actueel
alle pijlers
Ben jij orgaandonor?
dinsdag 18 oktober 2016 om 14:07
dinsdag 18 oktober 2016 om 16:51
quote:proudmama33 schreef op 18 oktober 2016 @ 15:47:
Ik was het, maar ik heb pas mijn 'ja' in een 'nee' veranderd.
Ik heb verhalen gelezen hoe pijnlijk het voor je nabestaanden is, dat ze snel afscheid van je moeten nemen omdat jouw organen snel geoogst moeten worden.
Ik heb nu een jong kind, ik wil niet dat hij snel afscheid van mij moet nemen. Egoïstisch eigenlijk, maar ik sluit niet uit dat mijn 'nee' ooit weer een 'ja' wordt als hij wat groter is en ik dit met hem kan bespreken.Mijn nabestaanden staan er volledig achter dat ik orgaandonor ben. Net als dat ik volledig achter hun donorschap sta. Als je eenmaal (bijna) overleden bent doen die 10 minuten extra of dat uur extra er niet meer toe voor mij. Terwijl het voor iemand anders een wereld van verschil kan maken. Een verschil tussen nu dood gaan en nog 10-20-30 jaar leven misschien. Met veel liefhebbende mensen om zich heen of misschien zelfs wel kinderen en kleinkinderen die dan langer van hun vader/moeder/oma/opa kunnen genieten. Dan heb ik als nabestaande zonder enige twijfel er geen moeite mee dat het afscheid misschien sneller moet dan wanneer diegene geen orgaandonor zou zijn.
Ik was het, maar ik heb pas mijn 'ja' in een 'nee' veranderd.
Ik heb verhalen gelezen hoe pijnlijk het voor je nabestaanden is, dat ze snel afscheid van je moeten nemen omdat jouw organen snel geoogst moeten worden.
Ik heb nu een jong kind, ik wil niet dat hij snel afscheid van mij moet nemen. Egoïstisch eigenlijk, maar ik sluit niet uit dat mijn 'nee' ooit weer een 'ja' wordt als hij wat groter is en ik dit met hem kan bespreken.Mijn nabestaanden staan er volledig achter dat ik orgaandonor ben. Net als dat ik volledig achter hun donorschap sta. Als je eenmaal (bijna) overleden bent doen die 10 minuten extra of dat uur extra er niet meer toe voor mij. Terwijl het voor iemand anders een wereld van verschil kan maken. Een verschil tussen nu dood gaan en nog 10-20-30 jaar leven misschien. Met veel liefhebbende mensen om zich heen of misschien zelfs wel kinderen en kleinkinderen die dan langer van hun vader/moeder/oma/opa kunnen genieten. Dan heb ik als nabestaande zonder enige twijfel er geen moeite mee dat het afscheid misschien sneller moet dan wanneer diegene geen orgaandonor zou zijn.
dinsdag 18 oktober 2016 om 17:03
dinsdag 18 oktober 2016 om 17:15
TO, waarom geef je je jonge leeftijd als argument om nog geen keuze gemaakt te hebben? De harde waarheid is, dat organen van jonge mensen geschikter zijn voor transplantatie dan die van oude mensen. En de kans dat een jong iemand overlijdt in een situatie waarna er gedoneerd kan worden (vaak een verkeersongeval) is vergelijkbaar met dat van een ouder iemand.
Juist als je jong bent, moet je dit vastleggen, omdat het dan voor nabestaanden heel warrig kan zijn. Ik heb het meegemaakt rond het sterfbed van mijn zus, daar stonden mijn ouders, al jaren gescheiden en op voet van oorlog met elkaar, haar nieuwe vriend, die mijn moeder en ik pas 1x ontmoet hadden, mijn vader zag hem voor het eerst op de IC boven het bed van mijn zus, haar ex-man als vader van mijn neefje en ik, haar zus, en kwam de vraag of er gedoneerd ging worden (ze bleek hersendood). Voor we de beslissing konden nemen, bleek dat door de ziekte die vooraf ging aan het coma en de hersendood de organen onbruikbaar, maar anders was dat een heel gedoe geweest. Ik weet namelijk zeker dat zus wilde doneren, net als ik en moeder. Maar vader is naarmate hij ouder werd steeds geloviger geraakt en wat haar vriend er van vond, was ons al helemaal onduidelijk.
Juist als je jong bent, moet je dit vastleggen, omdat het dan voor nabestaanden heel warrig kan zijn. Ik heb het meegemaakt rond het sterfbed van mijn zus, daar stonden mijn ouders, al jaren gescheiden en op voet van oorlog met elkaar, haar nieuwe vriend, die mijn moeder en ik pas 1x ontmoet hadden, mijn vader zag hem voor het eerst op de IC boven het bed van mijn zus, haar ex-man als vader van mijn neefje en ik, haar zus, en kwam de vraag of er gedoneerd ging worden (ze bleek hersendood). Voor we de beslissing konden nemen, bleek dat door de ziekte die vooraf ging aan het coma en de hersendood de organen onbruikbaar, maar anders was dat een heel gedoe geweest. Ik weet namelijk zeker dat zus wilde doneren, net als ik en moeder. Maar vader is naarmate hij ouder werd steeds geloviger geraakt en wat haar vriend er van vond, was ons al helemaal onduidelijk.
dinsdag 18 oktober 2016 om 17:23
Oh, en over dat afscheid nemen....
Ik héb dus afscheid genomen van mijn zus, hersendood op de IC. De apparatuur werd afgekoppeld, omdat de artsen besloten hadden dat verder behandelen zinloos was (gek genoeg denken mensen vaak dat je als familie besluit om 'de stekker eruit te trekken', maar dat is een beslissing die de behandelende artsen nemen, heb ik gemerkt). Omdat zus niet kon doneren, organen waren onbruikbaar door de ziekte waardoor ze in coma lag, konden wij dus daar afscheid nemen. En echt, ik zou willen dat ik het niet had hoeven doen zo. We hebben een paar uur toegekeken hoe ze steeds verder weg raakte en het was mensonterend. Reutelend, stuiptrekkingen, dan het moment dat de kringspieren niet meer werken dus de hele kamer stonk naar poep, stonden we daar maar. Je kunt niets doen, maar je durft ook niet even naar het toilet te gaan, niemand weet hoe lang het duurt en je staart maar naar die monitor. Van mij had het een kort afscheid, voorafgaand aan een operatie om de organen uit te nemen mogen zijn, daar had ik vast minder lang nachtmerries van gehad dan van dit hele gedoe.
Afscheid nemen is zinvol als er nog communicatie is, bij een hersendode (en om te kunnen dienen als donor ben je dat dus) is afscheid nemen zo gepiept en daar is echt geen enorme haast bij, daar gaan ze in ziekenhuizen echt respectvol mee om, dit is me ook pas weer verteld door de vriendin van een collega, die na een verkeersongeluk als donor zijn organen beschikbaar stelde. Zijn zinloze en droevige dood heeft meerdere mensen aan een nieuwe kans geholpen en zij ervaart dat als een geweldig troostende gedachte in dit immense verdriet.
Ik héb dus afscheid genomen van mijn zus, hersendood op de IC. De apparatuur werd afgekoppeld, omdat de artsen besloten hadden dat verder behandelen zinloos was (gek genoeg denken mensen vaak dat je als familie besluit om 'de stekker eruit te trekken', maar dat is een beslissing die de behandelende artsen nemen, heb ik gemerkt). Omdat zus niet kon doneren, organen waren onbruikbaar door de ziekte waardoor ze in coma lag, konden wij dus daar afscheid nemen. En echt, ik zou willen dat ik het niet had hoeven doen zo. We hebben een paar uur toegekeken hoe ze steeds verder weg raakte en het was mensonterend. Reutelend, stuiptrekkingen, dan het moment dat de kringspieren niet meer werken dus de hele kamer stonk naar poep, stonden we daar maar. Je kunt niets doen, maar je durft ook niet even naar het toilet te gaan, niemand weet hoe lang het duurt en je staart maar naar die monitor. Van mij had het een kort afscheid, voorafgaand aan een operatie om de organen uit te nemen mogen zijn, daar had ik vast minder lang nachtmerries van gehad dan van dit hele gedoe.
Afscheid nemen is zinvol als er nog communicatie is, bij een hersendode (en om te kunnen dienen als donor ben je dat dus) is afscheid nemen zo gepiept en daar is echt geen enorme haast bij, daar gaan ze in ziekenhuizen echt respectvol mee om, dit is me ook pas weer verteld door de vriendin van een collega, die na een verkeersongeluk als donor zijn organen beschikbaar stelde. Zijn zinloze en droevige dood heeft meerdere mensen aan een nieuwe kans geholpen en zij ervaart dat als een geweldig troostende gedachte in dit immense verdriet.
dinsdag 18 oktober 2016 om 18:06
quote:stellar schreef op 18 oktober 2016 @ 14:55:
[...]
Zonder die apparaten was je al een lijk geweest (ik vind lijk wel een beetje een rotwoord) Ze hangen je aan die apparaten om je organen bruikbaar te houden maar in feite is hetgeen wat jou jou maakt al dood.
Ik hoop niet dat je m'n post als drammerig opvat ofzo, ik respecteer je mening van niet willen geven.
Je verwoordt het heel goed: aan apparaten hangen om je organen bruikbaar te houden.
Ik vind dat geen manier van omgaan met een (zo goed als) overleden persoon.
[...]
Zonder die apparaten was je al een lijk geweest (ik vind lijk wel een beetje een rotwoord) Ze hangen je aan die apparaten om je organen bruikbaar te houden maar in feite is hetgeen wat jou jou maakt al dood.
Ik hoop niet dat je m'n post als drammerig opvat ofzo, ik respecteer je mening van niet willen geven.
Je verwoordt het heel goed: aan apparaten hangen om je organen bruikbaar te houden.
Ik vind dat geen manier van omgaan met een (zo goed als) overleden persoon.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 18 oktober 2016 om 18:49
Op nu.nl lees ik net dat dit jaar na de donorweek (10-17 oktober) zich meer mensen als 'nee' hebben laten registreren dan als een 'ja'.
linkje
Dan ga ik me toch afvragen of dat te maken heeft met de vele discussie naar aanleiding het wetsvoorstel van D66. Ik heb namelijk de indruk dat mensen door dat voorstel negatiever zijn gaan denken over orgaandonatie.
linkje
Dan ga ik me toch afvragen of dat te maken heeft met de vele discussie naar aanleiding het wetsvoorstel van D66. Ik heb namelijk de indruk dat mensen door dat voorstel negatiever zijn gaan denken over orgaandonatie.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 18 oktober 2016 om 19:55
http://www.hetdelenwaard. ... terend-en-hartverwarmend/
Ik moest ervan huilen,einde heeft met orgaandonatie te maken
Ik moest ervan huilen,einde heeft met orgaandonatie te maken
dinsdag 18 oktober 2016 om 19:56
quote:tonkje schreef op 18 oktober 2016 @ 18:49:
Op nu.nl lees ik net dat dit jaar na de donorweek (10-17 oktober) zich meer mensen als 'nee' hebben laten registreren dan als een 'ja'.
linkje
Dan ga ik me toch afvragen of dat te maken heeft met de vele discussie naar aanleiding het wetsvoorstel van D66. Ik heb namelijk de indruk dat mensen door dat voorstel negatiever zijn gaan denken over orgaandonatie.Dat denk ik ook zeer zeker.
Op nu.nl lees ik net dat dit jaar na de donorweek (10-17 oktober) zich meer mensen als 'nee' hebben laten registreren dan als een 'ja'.
linkje
Dan ga ik me toch afvragen of dat te maken heeft met de vele discussie naar aanleiding het wetsvoorstel van D66. Ik heb namelijk de indruk dat mensen door dat voorstel negatiever zijn gaan denken over orgaandonatie.Dat denk ik ook zeer zeker.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:03
quote:Genoeggedronken schreef op 18 oktober 2016 @ 17:15:
TO, waarom geef je je jonge leeftijd als argument om nog geen keuze gemaakt te hebben? De harde waarheid is, dat organen van jonge mensen geschikter zijn voor transplantatie dan die van oude mensen. En de kans dat een jong iemand overlijdt in een situatie waarna er gedoneerd kan worden (vaak een verkeersongeval) is vergelijkbaar met dat van een ouder iemand.
Juist als je jong bent, moet je dit vastleggen, omdat het dan voor nabestaanden heel warrig kan zijn. Ik heb het meegemaakt rond het sterfbed van mijn zus, daar stonden mijn ouders, al jaren gescheiden en op voet van oorlog met elkaar, haar nieuwe vriend, die mijn moeder en ik pas 1x ontmoet hadden, mijn vader zag hem voor het eerst op de IC boven het bed van mijn zus, haar ex-man als vader van mijn neefje en ik, haar zus, en kwam de vraag of er gedoneerd ging worden (ze bleek hersendood). Voor we de beslissing konden nemen, bleek dat door de ziekte die vooraf ging aan het coma en de hersendood de organen onbruikbaar, maar anders was dat een heel gedoe geweest. Ik weet namelijk zeker dat zus wilde doneren, net als ik en moeder. Maar vader is naarmate hij ouder werd steeds geloviger geraakt en wat haar vriend er van vond, was ons al helemaal onduidelijk.Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.
TO, waarom geef je je jonge leeftijd als argument om nog geen keuze gemaakt te hebben? De harde waarheid is, dat organen van jonge mensen geschikter zijn voor transplantatie dan die van oude mensen. En de kans dat een jong iemand overlijdt in een situatie waarna er gedoneerd kan worden (vaak een verkeersongeval) is vergelijkbaar met dat van een ouder iemand.
Juist als je jong bent, moet je dit vastleggen, omdat het dan voor nabestaanden heel warrig kan zijn. Ik heb het meegemaakt rond het sterfbed van mijn zus, daar stonden mijn ouders, al jaren gescheiden en op voet van oorlog met elkaar, haar nieuwe vriend, die mijn moeder en ik pas 1x ontmoet hadden, mijn vader zag hem voor het eerst op de IC boven het bed van mijn zus, haar ex-man als vader van mijn neefje en ik, haar zus, en kwam de vraag of er gedoneerd ging worden (ze bleek hersendood). Voor we de beslissing konden nemen, bleek dat door de ziekte die vooraf ging aan het coma en de hersendood de organen onbruikbaar, maar anders was dat een heel gedoe geweest. Ik weet namelijk zeker dat zus wilde doneren, net als ik en moeder. Maar vader is naarmate hij ouder werd steeds geloviger geraakt en wat haar vriend er van vond, was ons al helemaal onduidelijk.Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:05
Als de nieuwe wet status van wet krijgt, dan ga ik naar nee, omdat ik het principieel onjuist vind dat mijn nabestaanden niet het uiteindelijke say hebben. Zij moeten verder met hun leven en als het hen om de een of andere reden op dat moment als een brug (of twee) te ver voorkomt, dan wil ik dat ze nee kunnen zeggen.
Ik heb nu: nabestaanden besluiten. Niet om af te schuiven, met de mensen die tot mijn nabestaande tellen hebben we uitgebreid gesproken over onze wensen. En die hebben we bij het overlijden van een naaste ook allemaal gerespecteerd, waardoor hij kon doneren. Ik sta er zelf positief in en dat weten de mensen die ik tot mijn nabestaanden reken ook.
Bloeddonor en stamceldonor ben ik wel.
Ik heb nu: nabestaanden besluiten. Niet om af te schuiven, met de mensen die tot mijn nabestaande tellen hebben we uitgebreid gesproken over onze wensen. En die hebben we bij het overlijden van een naaste ook allemaal gerespecteerd, waardoor hij kon doneren. Ik sta er zelf positief in en dat weten de mensen die ik tot mijn nabestaanden reken ook.
Bloeddonor en stamceldonor ben ik wel.
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:06
quote:ItsDaphie schreef op 18 oktober 2016 @ 20:03:
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.Je komt voor je 18e in aanmerking hoor, heel hard gezegd, vanaf je geboorte kun je al donor zijn.
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.Je komt voor je 18e in aanmerking hoor, heel hard gezegd, vanaf je geboorte kun je al donor zijn.
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:12
quote:tonkje schreef op 18 oktober 2016 @ 18:06:
[...]
Je verwoordt het heel goed: aan apparaten hangen om je organen bruikbaar te houden.
Ik vind dat geen manier van omgaan met een (zo goed als) overleden persoon.Ik vind het oprecht bijzonder dat je dat als storend ervaart, begrijp me niet verkeerd ik respecteer je mening, ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat mensen daar zulke gevoelens bij hebben.
[...]
Je verwoordt het heel goed: aan apparaten hangen om je organen bruikbaar te houden.
Ik vind dat geen manier van omgaan met een (zo goed als) overleden persoon.Ik vind het oprecht bijzonder dat je dat als storend ervaart, begrijp me niet verkeerd ik respecteer je mening, ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat mensen daar zulke gevoelens bij hebben.
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:41
quote:ItsDaphie schreef op 18 oktober 2016 @ 20:03:
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.
Ik had niet door dat je zó jong was (in mijn ogen is alles onder de 40 jong )
Niet om aan te dringen of door te drammen hoor, maar ook jongeren, zelfs kinderen en baby's, kunnen orgaandonor zijn. Het komt niet veel voor, omdat de voorwaarden, overlijden op een IC aan hersendood, zorgen dat het overgrote deel van de mensen die sterven helemaal geen donor kunnen zijn, maar het komt voor, een kindje dat bij een ongeluk betrokken is kan ook donor zijn, soms voor een ander kind maar ook voor een volwassene, hangt van het orgaan af.
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.
Ik had niet door dat je zó jong was (in mijn ogen is alles onder de 40 jong )
Niet om aan te dringen of door te drammen hoor, maar ook jongeren, zelfs kinderen en baby's, kunnen orgaandonor zijn. Het komt niet veel voor, omdat de voorwaarden, overlijden op een IC aan hersendood, zorgen dat het overgrote deel van de mensen die sterven helemaal geen donor kunnen zijn, maar het komt voor, een kindje dat bij een ongeluk betrokken is kan ook donor zijn, soms voor een ander kind maar ook voor een volwassene, hangt van het orgaan af.
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:45
quote:ItsDaphie schreef op 18 oktober 2016 @ 20:03:
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.Pubers hebben anders behoorlijk wat kans te verongelukken met fiets of brommer. Maar vind het sowieso netter als je de eindbeslissing aan je ouders overlaat. Zij moeten tenslotte leven met die beslissing.
[...]
Ik snap je bedoeling, maar ik wil toch nog graag even wachten met die keuze totdat ik 18 ben omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik denk ook niet dat ik voor die leeftijd in aanraking kom om een orgaan te doneren.Pubers hebben anders behoorlijk wat kans te verongelukken met fiets of brommer. Maar vind het sowieso netter als je de eindbeslissing aan je ouders overlaat. Zij moeten tenslotte leven met die beslissing.
Shoot first, ask questions later!
dinsdag 18 oktober 2016 om 20:46
quote:naoma schreef op 18 oktober 2016 @ 20:05:
Als de nieuwe wet status van wet krijgt, dan ga ik naar nee, omdat ik het principieel onjuist vind dat mijn nabestaanden niet het uiteindelijke say hebben. Zij moeten verder met hun leven en als het hen om de een of andere reden op dat moment als een brug (of twee) te ver voorkomt, dan wil ik dat ze nee kunnen zeggen.
Ik heb nu: nabestaanden besluiten. Niet om af te schuiven, met de mensen die tot mijn nabestaande tellen hebben we uitgebreid gesproken over onze wensen. En die hebben we bij het overlijden van een naaste ook allemaal gerespecteerd, waardoor hij kon doneren. Ik sta er zelf positief in en dat weten de mensen die ik tot mijn nabestaanden reken ook.
Bloeddonor en stamceldonor ben ik wel.Ik probeer het echt te begrijpen, maar als je er zelf positief over bent, waarom leg je dat dan niet vast? Nu loop je het risico dat er tweespalt ontstaat, en in zo'n stressvolle periode zijn mensen niet altijd even tactisch en fijngevoelig. Ik heb, juist omdat ik niet wil dat mijn nabestaanden er over moeten discussiëren, zelf besloten wat ik wil, zowel voor mijn donor zijn als voor mijn testament als voor mijn keuze voor begraven in een natuurbegraafplaats. En of ze dan koffie met goedkope cake of champagne met sushi willen serveren, wie er wat gaat zeggen, welke muziek ze draaien, dát mogen ze zelf uitmaken, maar de essentiële keuzes wilde ik zelf maken, ik heb teveel geruzie gezien rond een sterfbed.
Als de nieuwe wet status van wet krijgt, dan ga ik naar nee, omdat ik het principieel onjuist vind dat mijn nabestaanden niet het uiteindelijke say hebben. Zij moeten verder met hun leven en als het hen om de een of andere reden op dat moment als een brug (of twee) te ver voorkomt, dan wil ik dat ze nee kunnen zeggen.
Ik heb nu: nabestaanden besluiten. Niet om af te schuiven, met de mensen die tot mijn nabestaande tellen hebben we uitgebreid gesproken over onze wensen. En die hebben we bij het overlijden van een naaste ook allemaal gerespecteerd, waardoor hij kon doneren. Ik sta er zelf positief in en dat weten de mensen die ik tot mijn nabestaanden reken ook.
Bloeddonor en stamceldonor ben ik wel.Ik probeer het echt te begrijpen, maar als je er zelf positief over bent, waarom leg je dat dan niet vast? Nu loop je het risico dat er tweespalt ontstaat, en in zo'n stressvolle periode zijn mensen niet altijd even tactisch en fijngevoelig. Ik heb, juist omdat ik niet wil dat mijn nabestaanden er over moeten discussiëren, zelf besloten wat ik wil, zowel voor mijn donor zijn als voor mijn testament als voor mijn keuze voor begraven in een natuurbegraafplaats. En of ze dan koffie met goedkope cake of champagne met sushi willen serveren, wie er wat gaat zeggen, welke muziek ze draaien, dát mogen ze zelf uitmaken, maar de essentiële keuzes wilde ik zelf maken, ik heb teveel geruzie gezien rond een sterfbed.
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:01
quote:stellar schreef op 18 oktober 2016 @ 20:12:
[...]
Ik vind het oprecht bijzonder dat je dat als storend ervaart, begrijp me niet verkeerd ik respecteer je mening, ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat mensen daar zulke gevoelens bij hebben.
Zelfs meer dan storend. Ik vind het onkies en onethisch.
Iemand overlijdt en in plaats van dit sterven zo goed mogelijk te doen verlopen, wordt het lichaam van de stervende* gebruikt om organen uit te nemen. Ik vind dat te ver gaan. Al het medisch handelen zou op zo'n belangrijk en cruciaal moment gericht moeten zijn op de stervende.
* Ik weet dat iemand dan hersendood is. Maar zolang iemand nog ademt en een kloppend hart heeft, ook al is dat met behulp van apparaten, beschouw ik iemand nog niet als dood.
[...]
Ik vind het oprecht bijzonder dat je dat als storend ervaart, begrijp me niet verkeerd ik respecteer je mening, ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat mensen daar zulke gevoelens bij hebben.
Zelfs meer dan storend. Ik vind het onkies en onethisch.
Iemand overlijdt en in plaats van dit sterven zo goed mogelijk te doen verlopen, wordt het lichaam van de stervende* gebruikt om organen uit te nemen. Ik vind dat te ver gaan. Al het medisch handelen zou op zo'n belangrijk en cruciaal moment gericht moeten zijn op de stervende.
* Ik weet dat iemand dan hersendood is. Maar zolang iemand nog ademt en een kloppend hart heeft, ook al is dat met behulp van apparaten, beschouw ik iemand nog niet als dood.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:07
Nee geen donor. Ik ben heel erg angstig voor alles wat een witte jas aan heeft en met naalden in mij wil prikken. Van bloed val ik flauw. Eigenlijk vind ik het enige behapbare van een ziekenhuis de koffiecorner
Dus nee ik word zeer waarschijnlijk nooit donor en ik wil zelf graag op mijn 100 in mijn slaap pijnloos het loodje leggen.
Dus nee ik word zeer waarschijnlijk nooit donor en ik wil zelf graag op mijn 100 in mijn slaap pijnloos het loodje leggen.
Ja en?
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:17
Mensen die tegen verwachting nog uit coma komen kunnen soms vanalles beschrijven wat er om hen heen is gezegd. Dus wie weet wat we nu nog niet kunnen meten maar wat wel door de hersendode gevoeld wordt?
Als kind/jongere die nog geen dierbare verloren is sta je denk ik nog niet stil bij de impact van als zo'n dierbare leeggesneden wordt terwijl je als naaste waarschijnlijk behoefte hebt met rust gelaten te worden terwijl je aan zijn/haar bed zit. Als het enigszins mogelijk is zou ik n dierbare terug naar huis halen voor het laatste eindje als duideljjk is dat t ziekenhuis geen redmiddel meer te bieden heeft. Het zou mij als nabestaande meer vrede te geven, voor zover mogelijk natuurlijk.
Als kind/jongere die nog geen dierbare verloren is sta je denk ik nog niet stil bij de impact van als zo'n dierbare leeggesneden wordt terwijl je als naaste waarschijnlijk behoefte hebt met rust gelaten te worden terwijl je aan zijn/haar bed zit. Als het enigszins mogelijk is zou ik n dierbare terug naar huis halen voor het laatste eindje als duideljjk is dat t ziekenhuis geen redmiddel meer te bieden heeft. Het zou mij als nabestaande meer vrede te geven, voor zover mogelijk natuurlijk.
Shoot first, ask questions later!
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:21
quote:Genoeggedronken schreef op 18 oktober 2016 @ 20:46:
[...]
Ik probeer het echt te begrijpen, maar als je er zelf positief over bent, waarom leg je dat dan niet vast? Nu loop je het risico dat er tweespalt ontstaat, en in zo'n stressvolle periode zijn mensen niet altijd even tactisch en fijngevoelig. Ik heb, juist omdat ik niet wil dat mijn nabestaanden er over moeten discussiëren, zelf besloten wat ik wil, zowel voor mijn donor zijn als voor mijn testament als voor mijn keuze voor begraven in een natuurbegraafplaats. En of ze dan koffie met goedkope cake of champagne met sushi willen serveren, wie er wat gaat zeggen, welke muziek ze draaien, dát mogen ze zelf uitmaken, maar de essentiële keuzes wilde ik zelf maken, ik heb teveel geruzie gezien rond een sterfbed.Geruzie om het sterfbed zal niet ontstaan, daarvoor is dit onderwerp te open en zijn er goede afspraken over wie het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Ik heb het ja = ja wat de nabestaanden ook zeggen meegemaakt en dat was voor onze familie aanleiding om er een avond of wat met elkaar over door te praten. Dat hebben we nu een paar keer meegemaakt en dat is altijd in goede harmonie gegaan. Ruzie ontstaat bij ons juist over begraven/cremeren, cake/broodjes, kerk/geen kerk. Dat heb ik dus vastgelegd.
[...]
Ik probeer het echt te begrijpen, maar als je er zelf positief over bent, waarom leg je dat dan niet vast? Nu loop je het risico dat er tweespalt ontstaat, en in zo'n stressvolle periode zijn mensen niet altijd even tactisch en fijngevoelig. Ik heb, juist omdat ik niet wil dat mijn nabestaanden er over moeten discussiëren, zelf besloten wat ik wil, zowel voor mijn donor zijn als voor mijn testament als voor mijn keuze voor begraven in een natuurbegraafplaats. En of ze dan koffie met goedkope cake of champagne met sushi willen serveren, wie er wat gaat zeggen, welke muziek ze draaien, dát mogen ze zelf uitmaken, maar de essentiële keuzes wilde ik zelf maken, ik heb teveel geruzie gezien rond een sterfbed.Geruzie om het sterfbed zal niet ontstaan, daarvoor is dit onderwerp te open en zijn er goede afspraken over wie het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Ik heb het ja = ja wat de nabestaanden ook zeggen meegemaakt en dat was voor onze familie aanleiding om er een avond of wat met elkaar over door te praten. Dat hebben we nu een paar keer meegemaakt en dat is altijd in goede harmonie gegaan. Ruzie ontstaat bij ons juist over begraven/cremeren, cake/broodjes, kerk/geen kerk. Dat heb ik dus vastgelegd.
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:32
quote:redbuIIetje schreef op 18 oktober 2016 @ 21:17:
Mensen die tegen verwachting nog uit coma komen kunnen soms vanalles beschrijven wat er om hen heen is gezegd. Dus wie weet wat we nu nog niet kunnen meten maar wat wel door de hersendode gevoeld wordt?
Als kind/jongere die nog geen dierbare verloren is sta je denk ik nog niet stil bij de impact van als zo'n dierbare leeggesneden wordt terwijl je als naaste waarschijnlijk behoefte hebt met rust gelaten te worden terwijl je aan zijn/haar bed zit. Als het enigszins mogelijk is zou ik n dierbare terug naar huis halen voor het laatste eindje als duideljjk is dat t ziekenhuis geen redmiddel meer te bieden heeft. Het zou mij als nabestaande meer vrede te geven, voor zover mogelijk natuurlijk.Hersendood is niet hetzelfde als coma. Bij hersendood blijkt er geen enkele hersenactiviteit meer te zijn, en dat is echt een onomkeerbaar proces. Je hebt het dan ook over enorme schade aan de hersenen, door zuurstoftekort, een hersenbloeding, een hoofdtrauma e.d.
Mensen die tegen verwachting nog uit coma komen kunnen soms vanalles beschrijven wat er om hen heen is gezegd. Dus wie weet wat we nu nog niet kunnen meten maar wat wel door de hersendode gevoeld wordt?
Als kind/jongere die nog geen dierbare verloren is sta je denk ik nog niet stil bij de impact van als zo'n dierbare leeggesneden wordt terwijl je als naaste waarschijnlijk behoefte hebt met rust gelaten te worden terwijl je aan zijn/haar bed zit. Als het enigszins mogelijk is zou ik n dierbare terug naar huis halen voor het laatste eindje als duideljjk is dat t ziekenhuis geen redmiddel meer te bieden heeft. Het zou mij als nabestaande meer vrede te geven, voor zover mogelijk natuurlijk.Hersendood is niet hetzelfde als coma. Bij hersendood blijkt er geen enkele hersenactiviteit meer te zijn, en dat is echt een onomkeerbaar proces. Je hebt het dan ook over enorme schade aan de hersenen, door zuurstoftekort, een hersenbloeding, een hoofdtrauma e.d.
