Actueel
alle pijlers
Elmervrouw"s kinderen bij haar terug: we gaan ervoor!
dinsdag 25 juli 2006 om 02:10
(Elmervrouw, wil je de naam van je man hier wel noemen of is dat geen probleem? Zo wel, vraag dan even om een aanpassing bij de angels!)
Ik heb geen goede tips voor je, ook omdat je zo te horen alles wat ik kan bedenken al gedaan hebt. Wel lees ik met aandacht mee en als er iets is wat gedaan kan worden doe ik mee hoor!
Wat me erg raakt is dat je zo weinig hebt aan je familie. Zijn ze huiverig voor de confrontatie, denken ze met zwijgen jou te sparen? Heb je daar wel eens een gesprek met hen over gehad, dat je hun steun zo mist en wat ze dan voor je zouden kunnen betekenen? Ik weet dat veel mensen 'dichtklappen' bij andermans problemen puur omdat ze uit machteloosheid niet weten wat ze moeten doen of kunnen doen. Vaak moet degene die zo behoefte heeft aan steun de mensen om zich heen uitleggen hoe ze kunnen steunen. Zeker als het om aanhoudende pijn en verdriet gaat. Rare vergelijking maar gaat hier wel op denk ik; mensen die chronisch ziek zijn ervaren hetzelfde; de omgeving haakt af. Niet omdat ze er niet willen zijn, maar vaak omdat ze niet weten wat ze kunnen betekenen voor de zieke. Ze voelen zich machteloos en onhandig.
Ik weet niet of dit ook in jou situatie zo is. Maar als je zegt dat je niet meer bij familie/gezinsdingen betrokken wordt omdat jou gezin kwijt is, doet het me denken aan die reactie.
Denk je dat het voor jou fijn zou zijn om het contact met je naasten weer wat beter te maken?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 25 juli 2006 om 16:55
quote:Heeft hij het ooit over andere landen gehad?Hij heeft het nooit over ontvoeren gehad, of begrijp ik nu je vraag verkeerd? Hij is destijds als asielzoeker naar Nederland gekomen, en is wel in andere landen geweest voordat hij naar Nederland kwam. Eigenlijk wilde hij naar Zweden, omdat daar zijn broer woonde, maar daar waren de regels strenger dan hier in Nederland. Of hoe bedoel je je vraag precies?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 juli 2006 om 16:59
quote:Wat me erg raakt is dat je zo weinig hebt aan je familie. Denk je dat het voor jou fijn zou zijn om het contact met je naasten weer wat beter te maken?
Het mindere kontakt is er al langer, maar het valt nu pas echt op sinds mijn kinderen er niet meer zijn. Daarvóór kon iedereen (incl. ik) zich nog verschuilen achter de (klein)kinderen; later werd pas echt duidelijk hoe 'los zand' onze familie is, en hoe weinig echte betrokkenheid er is. Heeft álles met onze opvoeding te maken en met gebeurtenissen van vroeger... Ik kan er op het moment niet de energie voor opbrengen om het kontakt beter te maken. Heb al zóveel gedaan.. en het is nu op. Ik moet nu voor mezelf kiezen, hoe hard dat misschien ook klinkt.
Wat zijn naam betreft: iedereen die 'Irak' en 'ontvoerde kinderen' intikt, of 'Sennah en Amar' ziet ook zijn echte naam staan op internet, dus het lijkt me geen probleem dat ik hier zijn echte naam noem.
Het mindere kontakt is er al langer, maar het valt nu pas echt op sinds mijn kinderen er niet meer zijn. Daarvóór kon iedereen (incl. ik) zich nog verschuilen achter de (klein)kinderen; later werd pas echt duidelijk hoe 'los zand' onze familie is, en hoe weinig echte betrokkenheid er is. Heeft álles met onze opvoeding te maken en met gebeurtenissen van vroeger... Ik kan er op het moment niet de energie voor opbrengen om het kontakt beter te maken. Heb al zóveel gedaan.. en het is nu op. Ik moet nu voor mezelf kiezen, hoe hard dat misschien ook klinkt.
Wat zijn naam betreft: iedereen die 'Irak' en 'ontvoerde kinderen' intikt, of 'Sennah en Amar' ziet ook zijn echte naam staan op internet, dus het lijkt me geen probleem dat ik hier zijn echte naam noem.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 juli 2006 om 22:27
Pfffff...met tranen in mijn ogen heb ik de reactie's van iedereen gelezen...
Wat een betrokkenheid bij het verhaal van Elmervrouw.
Maar laat ik me even voorstellen ( in het kort)
Jaren geleden (in 2002 al) heb ik een topic geopend. Over de angst dat mijn kinderen ontvoerd zouden worden...
Nu in 2006 is dat óók het geval. Ik ben één van de andere moeders die in 'Wat zou jij doen?" zat.
Mijn kinderen zitten in Syrië. Sinds 2003.
Ik wéét waar Elmervrouw doorheen gaat...het is een nachtmerrie.
Bij "toeval' kwam ik op dit forum terecht. Heb allang niet meer de tijd genomen/gehad om echt te surfen op internet.
Ik zou zovéél willen schrijven...reageren op wat iedereen geschreven heeft, maar mijn hoofd loopt over.
Nogmaals toppie! voor jullie betrokkenheid naar Elmervrouw toe.
Ease4.
Wat een betrokkenheid bij het verhaal van Elmervrouw.
Maar laat ik me even voorstellen ( in het kort)
Jaren geleden (in 2002 al) heb ik een topic geopend. Over de angst dat mijn kinderen ontvoerd zouden worden...
Nu in 2006 is dat óók het geval. Ik ben één van de andere moeders die in 'Wat zou jij doen?" zat.
Mijn kinderen zitten in Syrië. Sinds 2003.
Ik wéét waar Elmervrouw doorheen gaat...het is een nachtmerrie.
Bij "toeval' kwam ik op dit forum terecht. Heb allang niet meer de tijd genomen/gehad om echt te surfen op internet.
Ik zou zovéél willen schrijven...reageren op wat iedereen geschreven heeft, maar mijn hoofd loopt over.
Nogmaals toppie! voor jullie betrokkenheid naar Elmervrouw toe.
Ease4.
dinsdag 25 juli 2006 om 23:12
Beste Ease4,
Wat vreselijk dat het jou ook overkomen is! Ben jij Y.S. uit het programma?
Heb je wel contact met je kinderen, mag je ze zien? Wat vinden je kinderen ervan dat ze in Syrië wonen?
Als je het op kan brengen schrijf dan lekker mee hier. Doe je verhaal, als je er aan toe bent. Elmervrouw heeft er veel steun aan zegt ze, dat is er voor jou ook!
Sterkte meis!
Wat vreselijk dat het jou ook overkomen is! Ben jij Y.S. uit het programma?
Heb je wel contact met je kinderen, mag je ze zien? Wat vinden je kinderen ervan dat ze in Syrië wonen?
Als je het op kan brengen schrijf dan lekker mee hier. Doe je verhaal, als je er aan toe bent. Elmervrouw heeft er veel steun aan zegt ze, dat is er voor jou ook!
Sterkte meis!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 25 juli 2006 om 23:28
Hallo Poezewoes,
Inderdaad, dat ben ik...
Nee, ik mag mijn kinderen niet zien op dit moment. Ik kan er niet teveel op ingaan, aangezien ik niet weet wie dit allemaal leest en op een andere topic zag ik ook al dat iemand gereageerd had uit Syrië.
Ik moet een beetje oppassen...
Ik heb mijn kinderen voor het laatst gezien in 2003. Ze waren toen net 6 weken daar en ik ben er met Vermist geweest. Ik heb ze 4 uurtjes mogen zien, maar dan moest Vermist wel eerst $100 betalen en mijn ex had nog meer eisen. Het moeilijkste was het moment toen we uit Syrië wegvlogen en dat ik het gevoel had dat mijn hart daar achterbleef.
Helaas kan ik ook op dit forum niet in details treden , hoe mijn kinderen het vinden om in Syrië te wonen en wat zij van de ontvoering vinden.
( Internet is leuk, maar oh...je moet zo oppassen)
Ik heb mijn kinderen 3 maanden geleden voor het laatst gesproken...ik mocht ze bellen.
Mijn zoon is afgelopen zaterdag 15 geworden...de dag ben ik goed doorgekomen (gelukkig)
Maar dan realiseer je je wel weer dat het allemaal alweer zo lang gaande is.
Ik duik nu zo mijn bedje in...maar ik kijk morgen zeker weer en zal ik wat meer schrijven.
Bedankt voor je reactie.
Groetjes Ease
Inderdaad, dat ben ik...
Nee, ik mag mijn kinderen niet zien op dit moment. Ik kan er niet teveel op ingaan, aangezien ik niet weet wie dit allemaal leest en op een andere topic zag ik ook al dat iemand gereageerd had uit Syrië.
Ik moet een beetje oppassen...
Ik heb mijn kinderen voor het laatst gezien in 2003. Ze waren toen net 6 weken daar en ik ben er met Vermist geweest. Ik heb ze 4 uurtjes mogen zien, maar dan moest Vermist wel eerst $100 betalen en mijn ex had nog meer eisen. Het moeilijkste was het moment toen we uit Syrië wegvlogen en dat ik het gevoel had dat mijn hart daar achterbleef.
Helaas kan ik ook op dit forum niet in details treden , hoe mijn kinderen het vinden om in Syrië te wonen en wat zij van de ontvoering vinden.
( Internet is leuk, maar oh...je moet zo oppassen)
Ik heb mijn kinderen 3 maanden geleden voor het laatst gesproken...ik mocht ze bellen.
Mijn zoon is afgelopen zaterdag 15 geworden...de dag ben ik goed doorgekomen (gelukkig)
Maar dan realiseer je je wel weer dat het allemaal alweer zo lang gaande is.
Ik duik nu zo mijn bedje in...maar ik kijk morgen zeker weer en zal ik wat meer schrijven.
Bedankt voor je reactie.
Groetjes Ease
woensdag 26 juli 2006 om 01:24
Ease, wees niet ongerust over die vrouw uit Syrie die op het andere topic reageerde. Ik heb al veel van haar gelezen en zij schrijft hier al heel lang, ik durf mijn hand in het vuur te steken dat van haar niets voor jou neagtiefs uit zal gaan. Maar idd met andere meelezers weet je het helaas nooit.
Ik wens jullie beide het allerbeste, probeer ook vooral af en toe tot rust te komen aan overspannen moeders hebben jullie kinderen helemaal niets. Oh, ik zeg waarschijnlijk helemaal de verkeerde dingen, ik heb zelf (nog) geen kinderen en kan mij waarschijnlijk niet half in jullie verdriet inleven;(*;
Ik wens jullie beide het allerbeste, probeer ook vooral af en toe tot rust te komen aan overspannen moeders hebben jullie kinderen helemaal niets. Oh, ik zeg waarschijnlijk helemaal de verkeerde dingen, ik heb zelf (nog) geen kinderen en kan mij waarschijnlijk niet half in jullie verdriet inleven;(*;
woensdag 26 juli 2006 om 11:17
vrijdag 28 juli 2006 om 13:30
ease en elmervrouw: *;
Iedere keer als ik hier weer lees krijg ik een brok in mijn keel. Ik wil zó graag iets doen, maar ik weet echt niet waar. Elmervrouw, ik ga morgen je boek kopen. Op die manier weet ik wat je al gedaan hebt om je kinderen terug te vinden.
Ik heb contact met iemand wiens zoon net terug is uit Irak. Misschien heeft hij daar nog contacten. Ik weet niet of het wat is, want dat zullen alleen militairen zijn. Maar wie weet heeft hij daar contact gehad met Amerikanen. Iemand schreef al eerder dat de Amerikanen overal zitten en dat dat misschien een ingang is.
Ik ken ook nog mensen die hun contacten in Zweden hebben. Ik zal ze eens een mailtje sturen of zij nog meerdere contacten hebben. Hoe meer mensen het weten, hoe groter de kans dat er ergens nieuws te vinden is!
Liefs,
Lidewij
Iedere keer als ik hier weer lees krijg ik een brok in mijn keel. Ik wil zó graag iets doen, maar ik weet echt niet waar. Elmervrouw, ik ga morgen je boek kopen. Op die manier weet ik wat je al gedaan hebt om je kinderen terug te vinden.
Ik heb contact met iemand wiens zoon net terug is uit Irak. Misschien heeft hij daar nog contacten. Ik weet niet of het wat is, want dat zullen alleen militairen zijn. Maar wie weet heeft hij daar contact gehad met Amerikanen. Iemand schreef al eerder dat de Amerikanen overal zitten en dat dat misschien een ingang is.
Ik ken ook nog mensen die hun contacten in Zweden hebben. Ik zal ze eens een mailtje sturen of zij nog meerdere contacten hebben. Hoe meer mensen het weten, hoe groter de kans dat er ergens nieuws te vinden is!
Liefs,
Lidewij
vrijdag 28 juli 2006 om 21:45
zaterdag 29 juli 2006 om 20:14
Hallo allemaal!!
Gisteravond had ik al een reactie proberen toe te voegen...toen ik het wilde plaatsen kreeg ik een error en weg was mijn zeer lange tekst.
Dus we proberen het vandaag nog maar een keer.
Ten eerste gaat het vandaag beter met mij dan gisteren. Ik heb namelijk gisteren van BuZa bericht gehad dat ze op dit moment niks voor me kunnen doen.
Nu geloof ik dat jij het was Es1450; dat je zei dat kinderen niks aan overspannen moeders hebben, zo denk ik er inderdaad ook over. Het eerste jaar na de ontvoering was héél erg moelijk; alles maak je voor de eerste keer mee zonder kinderen.Ik en toen ook echt helemaal ingestort , maar met hulp van anderen ben ik er weer uitgekomen en probeer ik nu een zo "normaal" mogelijk leven te leiden. Maar gemakkelijk is dat zeer zeker niet.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat mijn leven weinig inhoud heeft, weinig voorstelt en ik heb geen doel meer. Geen echt doel meer om voor te leven...
Dit klinkt misschien raar voor jullie.
Verder is het voor mij heel moeilijk om ergens van te genieten, me gelukkig te voelen...
Tja ... hoe moet ik het uitleggen aan jullie?
Ik weet eigenlijk op dit moment niet goed wat ik moet schrijven...dus ik stop er maar mee voor vandaag. In ieder geval een fijn weekend.
Groetjes Ease.
Gisteravond had ik al een reactie proberen toe te voegen...toen ik het wilde plaatsen kreeg ik een error en weg was mijn zeer lange tekst.
Dus we proberen het vandaag nog maar een keer.
Ten eerste gaat het vandaag beter met mij dan gisteren. Ik heb namelijk gisteren van BuZa bericht gehad dat ze op dit moment niks voor me kunnen doen.
Nu geloof ik dat jij het was Es1450; dat je zei dat kinderen niks aan overspannen moeders hebben, zo denk ik er inderdaad ook over. Het eerste jaar na de ontvoering was héél erg moelijk; alles maak je voor de eerste keer mee zonder kinderen.Ik en toen ook echt helemaal ingestort , maar met hulp van anderen ben ik er weer uitgekomen en probeer ik nu een zo "normaal" mogelijk leven te leiden. Maar gemakkelijk is dat zeer zeker niet.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat mijn leven weinig inhoud heeft, weinig voorstelt en ik heb geen doel meer. Geen echt doel meer om voor te leven...
Dit klinkt misschien raar voor jullie.
Verder is het voor mij heel moeilijk om ergens van te genieten, me gelukkig te voelen...
Tja ... hoe moet ik het uitleggen aan jullie?
Ik weet eigenlijk op dit moment niet goed wat ik moet schrijven...dus ik stop er maar mee voor vandaag. In ieder geval een fijn weekend.
Groetjes Ease.
zaterdag 29 juli 2006 om 22:14
Ease, dat klinkt helemaal niet raar. Ik weet dat er meer in de wereld is dan mijn drie kinderen en ik leef ook echt niet alleen maar voor hen, maar als zij er alledrie niet meer zouden zijn, of dat nu is door overlijden of ontvoering, dan zou ik ook niet weten hoe ik weer zou kunnen leren genieten. Of wat ik met mijn leven zou moeten. De angst om mijn kinderen kwijt te raken kan soms allesverlammend zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe het daadwerkelijk moet zijn om jouw schoenen of die van Elmervrouw te staan. De gedachte is te gruwelijk om lang bij stil te staan. Ik wens jullie beide dan ook alle goeds, maar bovenal een weerzien met jullie kinderen.
Elmervrouw, ik probeer in contact te komen met een oud-collega. Zij en haar man zijn Irakees en hebben beiden nog veel familie in Irak. Misschien, zoals je zegt, via via. Al is het een miniscuul kleine kans. Ik houd je op de hoogte.
Elmervrouw, ik probeer in contact te komen met een oud-collega. Zij en haar man zijn Irakees en hebben beiden nog veel familie in Irak. Misschien, zoals je zegt, via via. Al is het een miniscuul kleine kans. Ik houd je op de hoogte.
zaterdag 29 juli 2006 om 23:10
Ease, ik vind het ook niet raar, net al Meave. Wat zij ook beschrijft, als mijn kind er om welke reden dan ook niet meer zou zijn dan denk ik dat ik ook een stuk dood zal gaan. Ook al heb ik naast haar echt wel andere dingen in mijn leven, zij is degene die alles mooier kleurt en waardevoller maakt.
Ik was heel gelukkig zonder mijn dochter, maar sinds zij er is is de wereld veranderd. En als je die ervaring eenmaal hebt, kun je nooit meer terug naar het ervaren van geen kinderen hebben. Ik denk dat bijna alle moeders dit zo voelen maar gelukkig maken we het niet allemaal mee.
Dat sommigen van ons het wel mee maken, je kinderen kwijt raken, raakt alle moeders in hun grootste angst. Misschien is de confrontatie met die angst voor moeders in je nabije omgeving zo groot en zo direct, dat ze er niets mee kunnen. En is het voor ons hier op het forum iets makkelijker om die steun wel te bieden omdat de afstand iets groter is en we na kunnen denken voor we reageren. Dit is geen excuus voor de mensen die jou en Elmervrouw laten vallen, maar misschien wel een verklaring.
(Ik sluit de vaders bewust uit in dit verhaal, niet omdat ze niet hetzelfde zouden kunnen ervaren, maar omdat ik praat en voel vanuit de moederpositie. Ook valt het me op dat hier uitsluitend vrouwen posten (of heb ik iemand over het hoofd gezien?) terwijl er toch genoeg mannen, vaders op dit forum rondwaren. Geen verwijt, wel een constatering.)
Ik was heel gelukkig zonder mijn dochter, maar sinds zij er is is de wereld veranderd. En als je die ervaring eenmaal hebt, kun je nooit meer terug naar het ervaren van geen kinderen hebben. Ik denk dat bijna alle moeders dit zo voelen maar gelukkig maken we het niet allemaal mee.
Dat sommigen van ons het wel mee maken, je kinderen kwijt raken, raakt alle moeders in hun grootste angst. Misschien is de confrontatie met die angst voor moeders in je nabije omgeving zo groot en zo direct, dat ze er niets mee kunnen. En is het voor ons hier op het forum iets makkelijker om die steun wel te bieden omdat de afstand iets groter is en we na kunnen denken voor we reageren. Dit is geen excuus voor de mensen die jou en Elmervrouw laten vallen, maar misschien wel een verklaring.
(Ik sluit de vaders bewust uit in dit verhaal, niet omdat ze niet hetzelfde zouden kunnen ervaren, maar omdat ik praat en voel vanuit de moederpositie. Ook valt het me op dat hier uitsluitend vrouwen posten (of heb ik iemand over het hoofd gezien?) terwijl er toch genoeg mannen, vaders op dit forum rondwaren. Geen verwijt, wel een constatering.)
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 29 juli 2006 om 23:18
Meave en Lidewij: geweldig dat jullie proberen via je eigen netwerk iets te betekenen voor Elmervrouw! Alle beetjes helpen, je weet maar nooit.
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 29 juli 2006 om 23:28
quote: Elmervrouw reageerde
Het mindere kontakt is er al langer, maar het valt nu pas echt op sinds mijn kinderen er niet meer zijn. Daarvóór kon iedereen (incl. ik) zich nog verschuilen achter de (klein)kinderen; later werd pas echt duidelijk hoe 'los zand' onze familie is, en hoe weinig echte betrokkenheid er is. Heeft álles met onze opvoeding te maken en met gebeurtenissen van vroeger... Ik kan er op het moment niet de energie voor opbrengen om het kontakt beter te maken. Heb al zóveel gedaan.. en het is nu op. Ik moet nu voor mezelf kiezen, hoe hard dat misschien ook klinkt.
Het is goed in deze voor jezelf te kiezen. Je hebt vast al je energie nodig om gewoon door te gaan met leven, terwijl dat gemis op de achtergrond en soms heel erg voorgrond er altijd is.
Als je dan geen steun kan krijgen van je familie en het 'los zand' is jouw keuze er in gewoon de juiste als jij het voelt zoals je hier beschrijft.
Van je familie moet je het hebben, is een cliché, alleen gaat het niet voor iedereen op.
Het mindere kontakt is er al langer, maar het valt nu pas echt op sinds mijn kinderen er niet meer zijn. Daarvóór kon iedereen (incl. ik) zich nog verschuilen achter de (klein)kinderen; later werd pas echt duidelijk hoe 'los zand' onze familie is, en hoe weinig echte betrokkenheid er is. Heeft álles met onze opvoeding te maken en met gebeurtenissen van vroeger... Ik kan er op het moment niet de energie voor opbrengen om het kontakt beter te maken. Heb al zóveel gedaan.. en het is nu op. Ik moet nu voor mezelf kiezen, hoe hard dat misschien ook klinkt.
Het is goed in deze voor jezelf te kiezen. Je hebt vast al je energie nodig om gewoon door te gaan met leven, terwijl dat gemis op de achtergrond en soms heel erg voorgrond er altijd is.
Als je dan geen steun kan krijgen van je familie en het 'los zand' is jouw keuze er in gewoon de juiste als jij het voelt zoals je hier beschrijft.
Van je familie moet je het hebben, is een cliché, alleen gaat het niet voor iedereen op.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 29 juli 2006 om 23:35
quote:Hallo allemaal!!
Gisteravond had ik al een reactie proberen toe te voegen...toen ik het wilde plaatsen kreeg ik een error en weg was mijn zeer lange tekst.
Dus we proberen het vandaag nog maar een keer.
Ten eerste gaat het vandaag beter met mij dan gisteren. Ik heb namelijk gisteren van BuZa bericht gehad dat ze op dit moment niks voor me kunnen doen.
Nu geloof ik dat jij het was Es1450; dat je zei dat kinderen niks aan overspannen moeders hebben, zo denk ik er inderdaad ook over. Het eerste jaar na de ontvoering was héél erg moelijk; alles maak je voor de eerste keer mee zonder kinderen.Ik en toen ook echt helemaal ingestort , maar met hulp van anderen ben ik er weer uitgekomen en probeer ik nu een zo "normaal" mogelijk leven te leiden. Maar gemakkelijk is dat zeer zeker niet.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat mijn leven weinig inhoud heeft, weinig voorstelt en ik heb geen doel meer. Geen echt doel meer om voor te leven...
Dit klinkt misschien raar voor jullie.
Nee, dat vind ik niet raar. Van de ene op de andere dag wordt het centrum van je bestaan van je afgenomen. Dan is het toch ook alsof het is zoals je zegt! Of ze komen terug of ze komen niet terug, je moet in beide gevallen echter wel weer opnieuw beginnen. Dat gaat de eerste tijd gewoon niet. Je gaf immers al aan dat je eerste jaar vooral moeilijk was. De 'gewenning' en 'passieve acceptatie' volgt pas later.
Verder is het voor mij heel moeilijk om ergens van te genieten, me gelukkig te voelen...
Tja ... hoe moet ik het uitleggen aan jullie?
Ik snáp wat je bedoelt. Ik herken het gevoel sterk, alleen ervaarde ik het in een andere situatie.
Gisteravond had ik al een reactie proberen toe te voegen...toen ik het wilde plaatsen kreeg ik een error en weg was mijn zeer lange tekst.
Dus we proberen het vandaag nog maar een keer.
Ten eerste gaat het vandaag beter met mij dan gisteren. Ik heb namelijk gisteren van BuZa bericht gehad dat ze op dit moment niks voor me kunnen doen.
Nu geloof ik dat jij het was Es1450; dat je zei dat kinderen niks aan overspannen moeders hebben, zo denk ik er inderdaad ook over. Het eerste jaar na de ontvoering was héél erg moelijk; alles maak je voor de eerste keer mee zonder kinderen.Ik en toen ook echt helemaal ingestort , maar met hulp van anderen ben ik er weer uitgekomen en probeer ik nu een zo "normaal" mogelijk leven te leiden. Maar gemakkelijk is dat zeer zeker niet.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat mijn leven weinig inhoud heeft, weinig voorstelt en ik heb geen doel meer. Geen echt doel meer om voor te leven...
Dit klinkt misschien raar voor jullie.
Nee, dat vind ik niet raar. Van de ene op de andere dag wordt het centrum van je bestaan van je afgenomen. Dan is het toch ook alsof het is zoals je zegt! Of ze komen terug of ze komen niet terug, je moet in beide gevallen echter wel weer opnieuw beginnen. Dat gaat de eerste tijd gewoon niet. Je gaf immers al aan dat je eerste jaar vooral moeilijk was. De 'gewenning' en 'passieve acceptatie' volgt pas later.
Verder is het voor mij heel moeilijk om ergens van te genieten, me gelukkig te voelen...
Tja ... hoe moet ik het uitleggen aan jullie?
Ik snáp wat je bedoelt. Ik herken het gevoel sterk, alleen ervaarde ik het in een andere situatie.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 29 juli 2006 om 23:38
quote:Meave en Lidewij: geweldig dat jullie proberen via je eigen netwerk iets te betekenen voor Elmervrouw! Alle beetjes helpen, je weet maar nooit.
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;lief.
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;lief.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 30 juli 2006 om 11:49
quote:Meave en Lidewij: geweldig dat jullie proberen via je eigen netwerk iets te betekenen voor Elmervrouw! Alle beetjes helpen, je weet maar nooit.
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;Dank jullie wel............................................ :R
Elmervrouw en Ease: Ik heb al een poos elke avond een kaarsje branden voor alle kinderen verloren. Dit is begonnen met een forummer die vertelde over haar overleden kind, ik brandde een kaarsje voor haar en haar zoon. Toen meer forummers aangaven een kind verloren te hebben en het in mijn eigen omgeving voorkwam, heb ik er een permanent kaarsje van gemaakt.
Er staat nu een kaarsje naast. Dat kaarsje brandt voor alle kinderen die zoek zijn. *;Dank jullie wel............................................ :R
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 juli 2006 om 12:06
quote:Dat sommigen van ons het wel mee maken, je kinderen kwijt raken, raakt alle moeders in hun grootste angst. Misschien is de confrontatie met die angst voor moeders in je nabije omgeving zo groot en zo direct, dat ze er niets mee kunnen. En is het voor ons hier op het forum iets makkelijker om die steun wel te bieden omdat de afstand iets groter is en we na kunnen denken voor we reageren. Dit is geen excuus voor de mensen die jou en Elmervrouw laten vallen, maar misschien wel een verklaring.Iemand schreef mij vanmorgen dat er voor de ene persoon die reageert, er misschien wel 50 mensen zijn die er wel mee bezig zijn, maar gewoon niet weten wat te zeggen. Omdat het zo'n heftige situatie is, omdat het zoveel in ze oproept, omdat ze bang zijn je te kwetsen. Terwijl het juist zo goed kan doen als iemand eventjes eraan denkt, omdat het leven om je heen maar doorraast. En zelf steeds weer over je kinderen beginnen doe je ook niet - nou ja, ik praat hier voor mezelf: ik doe het niet. Bang om lastig te zijn, een zeur gevonden te worden, wat al niet meer.
Mijn leven gaat ook door, maar het is een verd**** moeilijk gevoel om je nauwelijks of niet meer moeder te voelen, terwijl je dat toch echt bent. En je dat op de meest ongelegen momenten ook overvalt, door het zien van iets wat het raakt, al is het nog zo zijdelings. En je kunt er niks mee. Niks.
Eerlijk gezegd voel ik me heel vaak doodgewoon in de steek gelaten, niet alleen door de instanties, maar ook door eigen omgeving. Trouwens een gevoel wat ik al heel goed kende, maar dat is een ander verhaal.
Mijn leven gaat ook door, maar het is een verd**** moeilijk gevoel om je nauwelijks of niet meer moeder te voelen, terwijl je dat toch echt bent. En je dat op de meest ongelegen momenten ook overvalt, door het zien van iets wat het raakt, al is het nog zo zijdelings. En je kunt er niks mee. Niks.
Eerlijk gezegd voel ik me heel vaak doodgewoon in de steek gelaten, niet alleen door de instanties, maar ook door eigen omgeving. Trouwens een gevoel wat ik al heel goed kende, maar dat is een ander verhaal.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 juli 2006 om 18:20
Je bént ook in de steek gelaten, Elmervrouw. In de eerste plaats uiteraard door je ex, willens en wetens...
Iets heel anders.
Ik ben het weekend in Scheveningen geweest met mijn man. We hebben wat gekletst met de hotel-eigenaresse en die vertelde dat morgen (of vandaag al, maar ik dacht morgen) een groep van 12 Irakezen in haar hotel aankomt. Ze komen vanuit Engeland en zijn op doorreis naar Irak, waar ze gezien de situatie niet rechtstreeks naartoe kunnen vliegen. Ze blijven een paar dagen in het hotel voor ze door kunnen.
Ik heb de hotel-mevrouw kort even verteld van jouw situatie. Ik zal haar, als je wilt, ook nog een mail sturen zodat ze in elk geval een adres heeft mócht er iets zinvols (zal wel niet maar je weet het nooit) ter sprake komen. Ze gaf wel aan dat ze geen dingen zomaar kan vragen, ze moet voorzichtig zijn. Het zijn geen diplomaten of militairen, aan wie ze misschien wél zou kunnen vragen inlichten te proberen te krijgen of iets dergelijks.
Maar je weet niet. Er zál supertoevallig maar eens iemand tussenzitten die activist is en zich met kinderontvoeringen bezighoudt, of die in Babylon familie heeft, of zelfs je ex IS... super, superkleine kansen, maar who knows...
Dus wil je hier iets mee, kún je er überhaupt iets mee, heb je ideeën, wil je die mensen zelfs spreken of wat dan ook, dan weet je in elk geval dat er in dat hotel maar liefst 12 mensen zitten die komende week naar Irak gaan.
xx lisa.
Iets heel anders.
Ik ben het weekend in Scheveningen geweest met mijn man. We hebben wat gekletst met de hotel-eigenaresse en die vertelde dat morgen (of vandaag al, maar ik dacht morgen) een groep van 12 Irakezen in haar hotel aankomt. Ze komen vanuit Engeland en zijn op doorreis naar Irak, waar ze gezien de situatie niet rechtstreeks naartoe kunnen vliegen. Ze blijven een paar dagen in het hotel voor ze door kunnen.
Ik heb de hotel-mevrouw kort even verteld van jouw situatie. Ik zal haar, als je wilt, ook nog een mail sturen zodat ze in elk geval een adres heeft mócht er iets zinvols (zal wel niet maar je weet het nooit) ter sprake komen. Ze gaf wel aan dat ze geen dingen zomaar kan vragen, ze moet voorzichtig zijn. Het zijn geen diplomaten of militairen, aan wie ze misschien wél zou kunnen vragen inlichten te proberen te krijgen of iets dergelijks.
Maar je weet niet. Er zál supertoevallig maar eens iemand tussenzitten die activist is en zich met kinderontvoeringen bezighoudt, of die in Babylon familie heeft, of zelfs je ex IS... super, superkleine kansen, maar who knows...
Dus wil je hier iets mee, kún je er überhaupt iets mee, heb je ideeën, wil je die mensen zelfs spreken of wat dan ook, dan weet je in elk geval dat er in dat hotel maar liefst 12 mensen zitten die komende week naar Irak gaan.
xx lisa.
