En dan ineens tranen....

Moederdag.....ik heb er nooit zoveel waarde aan gehecht. Ook niet toen mijn dochter thuiswoonde. Ze woont nu in het buitenland en ze heeft me vanmorgen gebeld. Ik was net terug van het sporten. Bij sport was het rustig, ook vanwege moederdag denk ik.



Vanmiddag film gekeken, een beetje internetten, was opgeruimd...

Toen ging ik Carlo en Irene kijken en ag Edsilia zingen....en ineens waren daar de tranen. Mijn moeder leeft al 43 jaar niet meer, dus ik leef al langer zonder haar dan met haar (ik ben nu 59).



Dat nummer: Zeg me dat het niet zo is, riep zoveel herinneringen op. Ik zie mezelf weer als 16 jarige bij haar kist staan en schreeuwen:mama, doe je ogen open.......want het was alsof ze lag te slapen. Ze lag er zo vredig bij, alle pijn en verdriet was weg bij haar. Zij geloofde echt en was ook met gevouwen handen gestorven...



Zit ik daar een potje te snikken, ik kijk naar haar foto en ineens is daar dan weer even dat vreselijke gemis.



Op zo'n dag, als veel mensen naar hun moeder zijn of hun kinderen op bezoek krijgen. Niet om dat kadootje, maar om het samen zijn. En dan voel ik me gewoon even zielig....dochter ver weg, moede rhelemaal weg...



Gaat wel over hoor, meestal ben ik een sterke vrouw. Maar u even niet...