Actueel
alle pijlers
Euthanasie, palliatieve zorg en meer
woensdag 6 september 2017 om 16:02
Gezien de nu lopende discussie op het topic over de beoogde verhoging van het eigen risico een overlap kreeg met dit bericht uit het nieuws van afgelopen week: https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/219085 ... iging.html een algemeen topic.
Wat vindt jij van deze ontwikkeling?
Persoonlijk ben ik pro-euthanasie. In mijn omgeving heb ik al meerdere malen meegemaakt dat mensen de laatste jaren van hun leven te veel en onnodig hebben geleden. Iemand wat het ook kost in leven houden is lang niet altijd gewenst. Het is echter zeer complexe materie, dus ik ben benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken.
Wat vindt jij van deze ontwikkeling?
Persoonlijk ben ik pro-euthanasie. In mijn omgeving heb ik al meerdere malen meegemaakt dat mensen de laatste jaren van hun leven te veel en onnodig hebben geleden. Iemand wat het ook kost in leven houden is lang niet altijd gewenst. Het is echter zeer complexe materie, dus ik ben benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 7 september 2017 om 11:13
Heb je enig idee hoe goedkoop deze post van je is?Christiana schreef: ↑07-09-2017 09:39En prima als mensen als Cateautje zo willen eindigen maar maak het mij mogelijk om er menswaardig een einde aan te maken.
donderdag 7 september 2017 om 11:18
Wil je wel even voor jezelf spreken in deze? Ik heb tien jaar in een verpleeghuis gewerkt, maar ik denk er toch beduidend anders over.Christiana schreef: ↑07-09-2017 09:28
Mensen die dit van nabij hebben meegemaakt weten dat dit zo is.
donderdag 7 september 2017 om 11:36
Vertel daar dan over.lothlorien schreef: ↑07-09-2017 11:18Wil je wel even voor jezelf spreken in deze? Ik heb tien jaar in een verpleeghuis gewerkt, maar ik denk er toch beduidend anders over.
donderdag 7 september 2017 om 11:57
Mijn zus werkt in de verpleegzorg, die zou dat voor zichzelf echt niet willen. Mijn moeder kon gelukkig zelf kiezen voor euthanasie, ik ben de dokter erg dankbaar. Ik heb zelf altijd gezegd dat ik, mocht ik ooit dement worden, hoop dat er een pilletje in mijn nachtkastje ligt.
En dan is het nog maar de vraag of ik dusdanig aan het leven hang dat ik die pil daadwerkelijk durf in te nemen.
En dan is het nog maar de vraag of ik dusdanig aan het leven hang dat ik die pil daadwerkelijk durf in te nemen.
die ik wilde bestaat al...
donderdag 7 september 2017 om 12:04
Dat is eerlijk, realistisch en nuchter.attribuutje schreef: ↑07-09-2017 11:57Mijn zus werkt in de verpleegzorg, die zou dat voor zichzelf echt niet willen. Mijn moeder kon gelukkig zelf kiezen voor euthanasie, ik ben de dokter erg dankbaar. Ik heb zelf altijd gezegd dat ik, mocht ik ooit dement worden, hoop dat er een pilletje in mijn nachtkastje ligt.
En dan is het nog maar de vraag of ik dusdanig aan het leven hang dat ik die pil daadwerkelijk durf in te nemen.
donderdag 7 september 2017 om 12:55
Wat zwaar voor jou en snap wat je bedoelt. Ik hoop dat het voor jou dan ook mogelijk wordt.freya25 schreef: ↑07-09-2017 09:16Ik vind het moeilijk om te reageren, omdat viva het technisch gezien niet toestaat om het over zelfmoordwensen te hebben. Dus een uitleg geven hoe het bij mij werkt is lastig formuleren. Het is alleen geen zelfmoordwens, het is meer een behoefte om hier niet te hoeven zijn.
Maar goed, ik doe een poging (om het uit te leggen he). Ondanks dat ik vanaf mijn elfde al af en aan depressies heb val ik niet in de categorie ondragelijk lijden. Maar ik vind, zelfs in goede periodes, het leven geen drol aan. Lang heb ik gedacht dat het nog wel zou komen, maar helaas. Ondanks mijn depressies heb ik huisje boompje beestje en zinvol werk, en lijkt het van de buitenkant allemaal wel te kloppen.
Alleen raak ik in paniek als ik bedenk dat ik de helft van mijn leven er nog niet op heb zitten. Ik kijk niet in de spiegel omdat ik de aanblik van mezelf niet kan verdragen. Zodra er vragen komen over wat ik wil bereiken of over wat ik leuk vind, of graag zou willen gaan mijn hersenen op slot en is de enige gedachte die er doorkomt: Ik wil niks ik wil alleen maar dood. Ik ben constant met mezelf in gevecht over de simpelste dingen als opstaan.
Er heerst een groot taboe op niet willen leven, de enige met wie ik het kan bespreken is mijn psychiater. En zelfs die denkt dat er meer voor mij uit te halen is. Ik probeer echt nog wel om het op zijn minst dragelijk te houden, ook al valt het niet mee. Wie weet gebeurt er nog een wonder, vinden we wel de juiste medicatie, moet ik toch die stroomstoten maar proberen of ga ik door therapieën nog wel het licht zien.
Ik pleeg nu geen zelfmoord, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Ik haal ook niets in huis, en overgebleven medicatie gaat bijvoorbeeld direct retour naar de apotheek, ik rijd geen auto op mijn donkerste momenten omdat ik weet dat er momenten zijn dat ik impulsief een einde wil maken aan mijn leven.
Maar wat mij wel op de been houd is dat ik van mezelf het maar tot een bepaald moment hoef vol te houden. Dat ik van mezelf, als ik over, zeg een jaar of achttien, het leven nog steeds niet leuk vind er uit mag stappen. En dan zou ik het fijn vinden als dat humaan kan met een poedertje, zonder dat ik daar anderen in hoef te betrekken. Voor mij is het wel een weloverwogen keuze. misschien een egoïstische, maar leven voor een ander hou je ook niet oneindig vol.
Ben benieuwd of viva dit laat staan, zou het wel eerlijk vinden dat deze kant ook belicht mag worden in de discussie.
donderdag 7 september 2017 om 12:59
Waarom zou ik? Om vervolgens verbaal afgemaakt te worden zeker.
Weet je waarom de meeste ouderen vereenzamen? Omdat de kinderen simpelweg geen zin meer hebben om langs te komen. Veel te druk bezig met andere dingen.
Het smoesje wat ik de afgelopen jaren tevaak heb gehoord: " Goh, kunnen jullie dat niet "even" doen? Want wij hebben het te druk/geen zin/wonen verder dan twintig minuten/moeten onze kinderen opvoeden/enzovoort.
En de mooiste opmerking: "Zorgen jullie voor mama? Dan kan ik de stad in, want ik wil graag winkelen" Tja. En dan wel klagen als er iets niet helemaal geregeld is.
Dat wij de laatste jaren met 3 mensen bijna 40 patienten mogen verzorgen interesseert ze niet. Want " jullie zijn toch professionals?"
Ja, dat zijn we. En precies daarom hoef ik nooit meer daar te werken. Omdat ik alleen maar tegengewerkt wordt en niet op professionele wijze zorg kan leveren. Nog niet eens op een menselijke manier.
En dat doet mij ook pijn, de schrijnende situaties die ik dan zie. maar om die mensen dan maar allemaal af te maken onder het mom van " zelfbeschikking" is niet de oplossing. Een mentaliteitsverandering, dat is de oplossing. Dat we weer eens naar elkaar gaan omzien.
Maar dat willen we niet. Want dat is te duur. En daar willen we niet voor betalen. En dus sterven er mensen moederziel alleen want " wij moeten werken anders kunnen we niet op vakantie". Tja. En daar laat je een ander dus voor doodvallen. Letterlijk.
Ik vind het schokkend.
donderdag 7 september 2017 om 13:12
Het is toch in de meeste gevallen niet realistisch dat 'n volwassen kind 24/7 het handje van z'n demente ouder komt vasthouden? De meeste volwassenen moeten werken en vaak hebben ze ook nog kinderen waar ze vanalles mee moeten. En dan woont een groot aantal ook niet meer in de regio van z'n ouders. Voor 'n bejaarden/verzorgingshuis moet door de patient al heel erg veel per maand betaald worden en dan krijgen ze nog slechte zorg ook omdat er simpelweg te weinig personeel ingehuurd wordt.
donderdag 7 september 2017 om 13:17
Fijn dat je toch de moeite wel hebt genomen, want ik zie daar niets staan waardoor je verbaal afgemaakt zou moeten worden.lothlorien schreef: ↑07-09-2017 12:59Waarom zou ik? Om vervolgens verbaal afgemaakt te worden zeker.
Het is ook zeker zo dat genoeg familieleden en vrienden het af laten weten.
Zo zijn er mensen die geen zin hebben om ook maar enige energie te steken in een chagerijnige moeder. Maar die moeder kan er helemaal niets aan doen dat ze zo chagerijnig is. En daar gaan genoeg mensen helaas aan voorbij.
Of ze weten er totaal niet mee om te gaan en doet het ze teveel verdriet om te zien.
Ze daarom afmaken is natuurlijk ook weer het uiterste, en dat is niet wat men hier bedoelde.
donderdag 7 september 2017 om 13:29
Volgens mij komt dat doordat sommige mensen hier een afscheidstopic gingen plaatsen, en dat forummers die daar heel erg met meeleefden ervan in de stress schoten. Maar de post staat nog, dus dit zal wel toegestaan zijn.redbulletje schreef: ↑07-09-2017 09:20Zou het vreemd vinden als zo'n bericht verwijderd zou worden. Waarom dat taboe over zelfmoord? En wel hele forums die volgeschreven mogen worden over kinderen op de wereld zetten. Die kinderen hebben er niet om gevraagd dat hen het leven aangedaan wordt tenslotte. Maar als ze dan als volwassene rationeel kunnen aangeven dat ze niet meer willen, dan mag dat niet gezegd worden?
@bruise, dank je voor je begrip. Ik ben irl niet open over mijn doodsverlangen, maar merk zelf al dat als het onderwerp zelfmoord op tafel komt dat het voor veel mensen niet te bevatten is. De algemene mening is vaak wat ik hier ook wel lees, dat overal wel een oplossing voor is. Daarbij dan nog vaak het verwijt dat ze de nabestaanden zoveel leed aandoen en ik ben wel klaar met de discussie. Mensen kunnen zich niet voorstellen dat je niet aan het leven hangt, en eigenlijk niet eens geboren had willen worden. In goede dagen kan ik wel genieten van bv mijn kinderen, maar moet daar echt voor gaan zitten en dan blijft het nog genieten met een zwart randje.
@christiane, ook bedankt voor jouw reactie. Van mij mogen de regels soepeler, en niet voor mij alleen maar ook inderdaad voor de mensen die bang zijn voor eenzaamheid of aftakeling. Redelijk recent meegemaakt dat een hoogbejaarde man zich voor de trein had gegooid na een diagnose van een ongeneeslijke ziekte. Hem had ik bv ook gewoon een waardig einde gewenst.
donderdag 7 september 2017 om 13:45
Niemand verplicht je om te blijven leven, maar ik vind niet dat de overheid of een andere instantie je moet helpen om zelfmoord te plegen als je niet voldoet aan de criteria voor euthanasie. Je kunt niet alle gevallen beschrijven en opnemen in wetgeving. Soms heb je 'pech'. En dat bedoel ik niet zo cru als het er staat. Er zijn immers ook mensen die na 10 jaar nog genezen van een depressie.freya25 schreef: ↑07-09-2017 09:16Ik vind het moeilijk om te reageren, omdat viva het technisch gezien niet toestaat om het over zelfmoordwensen te hebben. Dus een uitleg geven hoe het bij mij werkt is lastig formuleren. Het is alleen geen zelfmoordwens, het is meer een behoefte om hier niet te hoeven zijn.
Maar goed, ik doe een poging (om het uit te leggen he). Ondanks dat ik vanaf mijn elfde al af en aan depressies heb val ik niet in de categorie ondragelijk lijden. Maar ik vind, zelfs in goede periodes, het leven geen drol aan. Lang heb ik gedacht dat het nog wel zou komen, maar helaas. Ondanks mijn depressies heb ik huisje boompje beestje en zinvol werk, en lijkt het van de buitenkant allemaal wel te kloppen.
Alleen raak ik in paniek als ik bedenk dat ik de helft van mijn leven er nog niet op heb zitten. Ik kijk niet in de spiegel omdat ik de aanblik van mezelf niet kan verdragen. Zodra er vragen komen over wat ik wil bereiken of over wat ik leuk vind, of graag zou willen gaan mijn hersenen op slot en is de enige gedachte die er doorkomt: Ik wil niks ik wil alleen maar dood. Ik ben constant met mezelf in gevecht over de simpelste dingen als opstaan.
Er heerst een groot taboe op niet willen leven, de enige met wie ik het kan bespreken is mijn psychiater. En zelfs die denkt dat er meer voor mij uit te halen is. Ik probeer echt nog wel om het op zijn minst dragelijk te houden, ook al valt het niet mee. Wie weet gebeurt er nog een wonder, vinden we wel de juiste medicatie, moet ik toch die stroomstoten maar proberen of ga ik door therapieën nog wel het licht zien.
Ik pleeg nu geen zelfmoord, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Ik haal ook niets in huis, en overgebleven medicatie gaat bijvoorbeeld direct retour naar de apotheek, ik rijd geen auto op mijn donkerste momenten omdat ik weet dat er momenten zijn dat ik impulsief een einde wil maken aan mijn leven.
Maar wat mij wel op de been houd is dat ik van mezelf het maar tot een bepaald moment hoef vol te houden. Dat ik van mezelf, als ik over, zeg een jaar of achttien, het leven nog steeds niet leuk vind er uit mag stappen. En dan zou ik het fijn vinden als dat humaan kan met een poedertje, zonder dat ik daar anderen in hoef te betrekken. Voor mij is het wel een weloverwogen keuze. misschien een egoïstische, maar leven voor een ander hou je ook niet oneindig vol.
Ben benieuwd of viva dit laat staan, zou het wel eerlijk vinden dat deze kant ook belicht mag worden in de discussie.
donderdag 7 september 2017 om 13:50
Ik zou toch een bepaalde beperking/ screening wel zinvol vinden. Maar als je vind dat de overheid zich hier niet mee hoeft te bemoeien, zouden ze het dan toch ook niet strafbaar mogen stellen?
En voor mij liever een instantie die zich er mee bemoeit dan een trauma voor de machinist of degene die het lijk treft.
En voor mij liever een instantie die zich er mee bemoeit dan een trauma voor de machinist of degene die het lijk treft.
donderdag 7 september 2017 om 13:50
Ik ben chronisch depressief sinds mijn 15e. Heb er soms een dubbele depressie bovenop. Met medicatie en therapie is het meestal enigszins 'te doen' maar het vooruitzicht om zo nog meer dan 50 jaar door te moeten is voor mij echt de hel. Ik wil graag het zelfbeschikkingsrecht houden om te kunnen beslissen wanneer dit voor mij genoeg is geweest. De keuze om geboren te worden heb je niet, maar echt wel dat het recht om te bepalen wanneer het klaar is bij mij ligt, eender op welke manier. Dan toch liever een manier waarop een machinist geen trauma oploopt oid.Procne schreef: ↑06-09-2017 18:47Ik vind dit een bijzonder kwalijke ontwikkeling en hoop dat dit strafbaar gesteld wordt.
In de discussie over Voltooid Leven wordt altijd het beeld geschetst van gezonde mensen die een weloverwogen rationele beslissing maken of zij wel of niet willen blijven leven. Maar zo'n beslissing is vrijwel nooit echt rationeel. Het is niet zo simpel als 'gewoon geen zin meer', maar een complexe combinatie van factoren (angst om ouder te worden, angst voor pijn, angst om controle te verliezen, eenzaamheid). En dan heb ik het nog niet eens over mensen die een depressie hebben, waarbij een van de symptomen van deze ziekte (want het is een ziekte) is dat mensen suïcidale gedachten hebben.
In mijn naaste omgeving heb ik helaas een aantal zware depressies van dichtbij meegemaakt. Een vriendin vertelde me dat de enige reden dat zij geen einde aan haar leven gemaakt had, was dat zij heel bang was voor de pijn. Inmiddels is zij er met veel therapie bovenop gekomen, maar ik weet zeker dat zij er niet meer was geweest als zij simpelweg een 'poedertje' had kunnen nemen. Was dat dan 'een vrije keuze' en 'haar goed recht' geweest? Of moeten we mensen soms tegen zichzelf beschermen?
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 7 september 2017 om 14:18
Ehm, nee hoor, het topic loopt niet door elkaar, niet wat mij betreft dan. Dit zijn discussiepunten die eigenlijk altijd wel naar boven komen zodra het over euthanasie gaat, en past allemaal prima in 1 topicProcne schreef: ↑07-09-2017 07:52Mensen hoeven niet altijd koste wat kost te blijven leven, maar de overheid hoeft levensbeëindiging ook niet altijd te faciliteren. Het lijkt mij goed als er hoge drempels blijven bestaan en voldoende zorg beschikbaar is.
Maar in dit topic lopen nu minstens drie discussies door elkaar:
1) Mag je hulp vragen bij levensbeëindiging als je ondraaglijk en uitzichtloos lijdt (lichamelijk of psychisch) --> dat mag al via de huidige euthanasiewetgeving
2) Mag je geholpen worden je leven te beëindigen (bijv. door de Levenseindekliniek die je precies uitlegt welke pillen je moet slikken, hoeveel en waar je die kunt kopen etc), als je er simpelweg 'geen zin' meer in hebt --> dat is nu verboden (en wat mij betreft blijft dat zo).
3) Mag je iemands leven beëindigen die daar zelf niet meer over kan beslissen, maar volgens zijn omgeving wel zichtbaar lijdt --> dat mag niet en lijkt me ook heel lastig te realiseren (hoe schrijnend de verhalen soms ook zijn, getuige dit topic). Want wie bepaalt dan wanneer het genoeg is geweest en hoe weet je zeker dat de persoon zelf dat ook wil?
Met je punt 2 ben ik het niet eens, punt 3 is discutabel.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 7 september 2017 om 14:38
Misschien houdt je natuurlijke ik je wel voor de gek en wil je helemaal niet onder water blijven tot je stikt.Bruise schreef: ↑07-09-2017 00:52Ik denk dat sommigen de natuur niet moeten verwarren met reflexen van het lichaam. Je adem inhouden of bijvoorbeeld zolang mogelijk onder water blijven hou je maar tot een beperkte mate vol. Kom je boven in die rivier waarin je bent gesprongen dan is dat niet omdat je natuurlijke ik niet onder wil blijven, maar dan is het die reflex die je naar boven duwt.
donderdag 7 september 2017 om 14:54
Zo! Dat is gezegd!!! Duimen op voor jou.lothlorien schreef: ↑07-09-2017 12:59Waarom zou ik? Om vervolgens verbaal afgemaakt te worden zeker.
Weet je waarom de meeste ouderen vereenzamen? Omdat de kinderen simpelweg geen zin meer hebben om langs te komen. Veel te druk bezig met andere dingen.
Het smoesje wat ik de afgelopen jaren tevaak heb gehoord: " Goh, kunnen jullie dat niet "even" doen? Want wij hebben het te druk/geen zin/wonen verder dan twintig minuten/moeten onze kinderen opvoeden/enzovoort.
En de mooiste opmerking: "Zorgen jullie voor mama? Dan kan ik de stad in, want ik wil graag winkelen" Tja. En dan wel klagen als er iets niet helemaal geregeld is.
Dat wij de laatste jaren met 3 mensen bijna 40 patienten mogen verzorgen interesseert ze niet. Want " jullie zijn toch professionals?"
Ja, dat zijn we. En precies daarom hoef ik nooit meer daar te werken. Omdat ik alleen maar tegengewerkt wordt en niet op professionele wijze zorg kan leveren. Nog niet eens op een menselijke manier.
En dat doet mij ook pijn, de schrijnende situaties die ik dan zie. maar om die mensen dan maar allemaal af te maken onder het mom van " zelfbeschikking" is niet de oplossing. Een mentaliteitsverandering, dat is de oplossing. Dat we weer eens naar elkaar gaan omzien.
Maar dat willen we niet. Want dat is te duur. En daar willen we niet voor betalen. En dus sterven er mensen moederziel alleen want " wij moeten werken anders kunnen we niet op vakantie". Tja. En daar laat je een ander dus voor doodvallen. Letterlijk.
Ik vind het schokkend.
donderdag 7 september 2017 om 15:15
lothlorien schreef: ↑07-09-2017 12:59Waarom zou ik? Om vervolgens verbaal afgemaakt te worden zeker.
Weet je waarom de meeste ouderen vereenzamen? Omdat de kinderen simpelweg geen zin meer hebben om langs te komen. Veel te druk bezig met andere dingen.
Het smoesje wat ik de afgelopen jaren tevaak heb gehoord: " Goh, kunnen jullie dat niet "even" doen? Want wij hebben het te druk/geen zin/wonen verder dan twintig minuten/moeten onze kinderen opvoeden/enzovoort.
En de mooiste opmerking: "Zorgen jullie voor mama? Dan kan ik de stad in, want ik wil graag winkelen" Tja. En dan wel klagen als er iets niet helemaal geregeld is.
Dat wij de laatste jaren met 3 mensen bijna 40 patienten mogen verzorgen interesseert ze niet. Want " jullie zijn toch professionals?"
Ja, dat zijn we. En precies daarom hoef ik nooit meer daar te werken. Omdat ik alleen maar tegengewerkt wordt en niet op professionele wijze zorg kan leveren. Nog niet eens op een menselijke manier.
En dat doet mij ook pijn, de schrijnende situaties die ik dan zie. maar om die mensen dan maar allemaal af te maken onder het mom van " zelfbeschikking" is niet de oplossing. Een mentaliteitsverandering, dat is de oplossing. Dat we weer eens naar elkaar gaan omzien.
Maar dat willen we niet. Want dat is te duur. En daar willen we niet voor betalen. En dus sterven er mensen moederziel alleen want " wij moeten werken anders kunnen we niet op vakantie". Tja. En daar laat je een ander dus voor doodvallen. Letterlijk.
Ik vind het schokkend.
Respect voor je baan maar er bestaan, of je het nou leuk vindt of niet, mensen voor wie het leven niet meer hoeft en daar al het mogelijke al voor gedaan hebben om weer een beetje zin en kleur aan het leven te geven. Zoals het verhaal van https://www.vn.nl/ik-heb-verloren-van-het-leven/ van Hans bijvoorbeeld.
Er heeft niemand hier geschreven om maar lastige bejaarden en masse hun leven te beëindigen omdat, behalve de verzorgenden, er niemand meer naar om zou kijken.
Zelf zou ik trouwens ook liever zelf kunnen beslissen over mijn dood wanneer ik de diagnose Alzheimer zou krijgen, want laten we eerlijk zijn, niemand wil dementerend eindigen in een verpleeghuis.
donderdag 7 september 2017 om 15:22
donderdag 7 september 2017 om 15:34
Heb net het verhaal van Hans gelezen, dank voor die link.Bobby-Pin schreef: ↑07-09-2017 15:15Respect voor je baan maar er bestaan, of je het nou leuk vindt of niet, mensen voor wie het leven niet meer hoeft en daar al het mogelijke al voor gedaan hebben om weer een beetje zin en kleur aan het leven te geven. Zoals het verhaal van https://www.vn.nl/ik-heb-verloren-van-het-leven/ van Hans bijvoorbeeld.
donderdag 7 september 2017 om 15:35
Ik heb hetzelfde, al ben ik wel een mensenmens, op één of andere manier voel ik mezelf steeds mee afsluiten als ik in (groot) gezelschap ben, misschien juist ook omdat het of nergens over gaat of dat één persoon alle aandacht naar zich toetrekt en het altijd maar over die persoon moet gaan.redbulletje schreef: ↑07-09-2017 15:30Ik voel me niet eenzaam als ik alleen ben, maar soms juist wel met mensen om me heen omdat ik geen mensenmens ben en dat verschil dan voor mij merkbaar is dat het merendeel van de mensen wél behoefte heeft aan smalltalk en socializen met elkaar.
Vind het met één vriendin lekker kletsen wel heel leuk, maar dat hoeft van mij ook niet dagelijks.
donderdag 7 september 2017 om 15:38
Precies! Vind het leuk om 1 op 1 met iemand af te spreken omdat je het dan ook echt ergens over kunt hebben. Maar zodra het gezelschap uit 4 of meer personen bestaat gaan er gesprekken door elkaar lopen en gaat 't toch vaak nergens meer over omdat je niet iedereen 't achterste van je tong wil laten zien.Cateautje schreef: ↑07-09-2017 15:35Ik heb hetzelfde, al ben ik wel een mensenmens, op één of andere manier voel ik mezelf steeds mee afsluiten als ik in (groot) gezelschap ben, misschien juist ook omdat het of nergens over gaat of dat één persoon alle aandacht naar zich toetrekt en het altijd maar over die persoon moet gaan.
Vind het met één vriendin lekker kletsen wel heel leuk, maar dat hoeft van mij ook niet dagelijks.
