Actueel
alle pijlers
geen donor = asociaal?
zaterdag 14 juni 2008 om 18:16
Onderhand krijg ik het gevoel een vreselijk asociaal iemand te zijn, haast crimineel misschien zelfs, want ik heb er zeer bewust en weloverwogen voor gekozen om geen donor te zijn.
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
tonkje wijzigde dit bericht op 14-06-2008 18:18
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 5 augustus 2008 om 13:48
Hoe denk je dat dat gaat in een mortuarium? Dat ze daar stil en gebeden prevelend om het lijk heenlopen? Er zijn genoeg hilarische verhalen over lichamen die niet zo goed in kisten pasten, of monden die niet dichtwillen, ga maar eens een middagje bomen bij een begrafenisondernemer. En de patholoog is ook geen vormelijk mens, er wordt gewoon koffie gedronken en muziek geluisterd. Die mensen doen gewoon hun werk. En het lijk heeft er geen last van. Voor zover ik weet is er altijd een groot respect bij een donoroperatie. Bekijk het ook eens van de andere kant, er zijn heel veel positieve verhalen van familieleden die de dood van hun geliefde minder zinloos vinden omdat ze er levens van anderen mee hebben kunnen redden. Als je dood gaat dat is dat voor de nabestaanden altijd verdrietig, een donatie maakt het niet nog verdrietiger. En jij kan je ouders niet beschermen voor dat verdriet. Heb je het wel eens met je ouders hierover gehad? En realiseer je je dat je door je keuze aan hen over te laten ze misschien wel extra belast in een toch al heel moeilijke tijd? Ik vind dat je dit soort zaken zelf moet regelen, desnoods in samenspraak met je familie, dat geldt ook voor testament en begrafeniswensen. Ik weet dat heel veel mensen daar niet mee bezig willen zijn, maar dood ga je toch, en je maakt het op deze manier een klein stukje makkelijker voor je dierbaren
dinsdag 5 augustus 2008 om 13:53
[quote]:
Als je zo nodig bronnen wilt zien dan moet je lekker gaan surfen Meds, dat ga ik niet voor je doen.
Jij kan daarbij niet oordelen wat voor mijn nichtje wél of geen wondermiddel is, dank je wel. Ik ben blij dat ze nog leeft, zijzelf denkt daar weleens anders over. Maar dat mag zeker niet van de donormaffia waar jij toe behoort?
Egoisme is niet altijd ten koste van de ander. Egoisme is niet altijd slecht. Jij hebt er een negatief oordeel over, ik niet.
rest my case
Als je zo nodig bronnen wilt zien dan moet je lekker gaan surfen Meds, dat ga ik niet voor je doen.
Jij kan daarbij niet oordelen wat voor mijn nichtje wél of geen wondermiddel is, dank je wel. Ik ben blij dat ze nog leeft, zijzelf denkt daar weleens anders over. Maar dat mag zeker niet van de donormaffia waar jij toe behoort?
Egoisme is niet altijd ten koste van de ander. Egoisme is niet altijd slecht. Jij hebt er een negatief oordeel over, ik niet.
rest my case
dinsdag 5 augustus 2008 om 14:33
Die post was meer bedoeld als reactie op meds' verhaal. Tis jammer dat het bij donorzijn altijd over lieve zielige kindertjes gaat.
En het is niet perse zo dat ik het opneem voor je, maar dat k t met je eens ben in bepaalde opzichten. En dat het jammer is dat BEPAALDE mensen (dus niet iedereen meteen losgaan please) dat niet kunnen proberen.
dinsdag 5 augustus 2008 om 15:13
De kans dat het donororgaan in een lief zielig kindje wordt getransplanteerd, of in de moeder van een paar lieve zielige kindjes, is nu eenmaal groter dan dat het een (ik citeer) "smerige kleine meisjesverkrachter" betreft, die een nieuwe long krijgt 'omdat hij zijn leven lang heeft gerookt' en zodra hij hersteld is 'weer keihard losgaat op een nieuw klein meisje'
Sorry hoor, ik probeer echt begrip op te brengen voor niet-donoren, maar ik KAN niet alleen niet proberen hierin mee te gaan, ik WIL dat ook helemaal niet als je zo uit je nek lult.
Sorry hoor, ik probeer echt begrip op te brengen voor niet-donoren, maar ik KAN niet alleen niet proberen hierin mee te gaan, ik WIL dat ook helemaal niet als je zo uit je nek lult.
dinsdag 5 augustus 2008 om 16:38
ja het is heel jammer dat het vaak over lieve zielige kindertjes gaat. Heel jammer, Heel onterecht ook, als je op internet naar donorverhalen zoekt dan gaat het altijd over verkrachters en moordenaars. Die zijn namelijk om de haverklap ziek en worden getransplanteerd, zelfs als ze roken, terwijl het beleid dat juist tegengaat. Het is zo onterecht dat ik dan een enorm ongeloofwaardig verhaal eruit licht. Het is ook zo oneerlijk dat die kinderverkrachters profiteren van de zielige verhalen van kinderen. Eerst misbruiken ze ze, en dan krijgen ze ook nog een donornier omdat de zielige kinderverhalen ervoor zorgen dat iedereen donor wordt, terwijl het juist de kinderverkrachters zijn die er met de organen vandoor gaan.
De wereld is zo ziek.....
Ik lijk wel een telegraafjournalist!
dinsdag 5 augustus 2008 om 16:43
Hier een verhaal van een nabestaande, helaas voor de sensatiezoekers onder ons... het is geen horrorverhaal, maar lees het toch evengoed, wie weet steek je er wat van op.
Hun verhaal
Geconfronteerd met het begrip orgaandonatie
Categorie: Nabestaanden | Datum: 09-09-05
Bijna acht jaar geleden werden mijn twee zonen en ik onaangenaam geconfronteerd met het begrip orgaandonatie: mijn man Louis overleed op 49-jarige leeftijd plotseling aan een hersenbloeding.
’s Nachts om half een gaf Louis aan dat hij vreselijke hoofdpijn had. De pijn werd ondraaglijk en omdat paracetamol niet hielp, heb ik de dienstdoende arts gebeld. Ik dacht dat Louis een hersenbloeding had: zijn mond stond scheef en hij klaagde over gevoelloosheid aan één zijde. Ik kende Louis door en door - we waren 23 jaar getrouwd - dus zelfs de kleinste veranderingen merkte ik op. De dienstdoende arts deed enkele testjes en constateerde dat er wel reflexen waren aan de rechterzijde. Ik had zo mijn twijfels, maar wie ben ik om een diagnose te stellen. De arts overlegde telefonisch met het dichtstbijzijnde ziekenhuis en hij kwam met een neuroloog overeen dat er vermoedelijk sprake was van een zware migraineaanval. Ik vond het vreselijk om hem zo te zien lijden.
Mijn jongste zoon werd ondertussen wakker en ik kreeg de opdracht Immigran, een middel dat verlichting geeft bij migraine, bij de apotheek te halen. Dit werd met veel gedoe toegediend. Het was voor het eerst dat deze arts een ‘shot’ zette van 60 gulden. Volgens de gebruiksaanwijzing zou het middel na een uur verlichting geven. Maar er veranderde nauwelijks iets en ik had wel in de gaten dat Louis opgenomen zou worden. Ik heb mijn oudste zoon, die op een feestje was, gebeld om te vertellen wat er aan de hand was. Ik wilde graag dat hij thuiskwam. Toen ik de verbinding wilde verbreken, schreeuwde mijn andere zoon dat papa niet meer ademde. Ik gooide de hoorn op de haak, wist van mezelf dat de boodschap bij mijn oudste goed was overgekomen, en rende naar de slaapkamer. De arts probeerde Louis bij bewustzijn te krijgen, maar dat lukte niet. Bij mij kwam de automatische piloot in werking en ik stelde voor te reanimeren. Samen met de arts ging ik aan de slag, hij de beademing en ik de hartmassage. Mijn jongste kreeg opdracht 112 te bellen en een ziekenauto met reanimatieapparatuur te vragen. Ondertussen kwam mijn oudste zeer geschrokken binnen. Voor mijn gevoel heb ik zeker wel een halfuur gereanimeerd, maar eigenlijk was ik mijn gevoel voor tijd kwijt. Ik was er bijna van overtuigd dat Louis dood onder mijn handen lag… zo wit. De arts bevestigde mijn vermoeden niet maar zei alleen dat ik het goed deed en moest doorgaan. Een ware nachtmerrie, vreselijk!
De ambulanceverpleegkundigen kwamen binnen en sloten de apparatuur aan. Tot die tijd moest ik blijven reanimeren. Opeens zag ik beweging op de monitor. ‘Hij leeft’, riep ik. Louis is naar het ziekenhuis gebracht en wij brachten de nacht door met heen en weer rijden. Als we thuis waren, wilden we naar hem toe, maar in het ziekenhuis voelden we ons zo machteloos en wilden we weer naar huis. De neuroloog had ons verteld dat we niets anders konden doen dan de komende 24 uur afwachten. Toen we ’s middags na het bezoekuur weer thuis waren, werden we opgepiept. Louis had een tweede bloeding gekregen en die was hem fataal geworden. Hij was klinisch dood. We gingen naar hem toe maar konden het niet geloven: hij voelde warm aan, had nog wat kleur en hij leek te ademen. Met behulp van de beademing, dat wel. Mijn zoons en ik werden meegenomen naar een aparte ruimte. Daar kwamen ook mijn broer en de enige nog in leven zijnde broer van mijn man. Ik wilde graag dat ze bij me bleven. Verder waren er de neuroloog, iemand van de verpleging en een pastor.
Om beurten werd ons toen de vraag gesteld over orgaandonatie. Geloof me, dit is de moeilijkste vraag in mijn leven geweest. Iedereen zei vrijwel direct ‘ja’, behalve ik. Honger, dorst, warmte, koude, alle gevoel was bij mij uitgeschakeld. Kortom, er trad een volledige blokkade op. Ik moest antwoord geven op die vraag, maar men had me net zo goed een andere vraag kunnen stellen. Ik wist niet eens waar ze het over hadden. Het leek allemaal zo onwezenlijk. Achteraf bleek ik in een volledige shocktoestand te verkeren. Mijn broer heeft me vastgepakt. Hij stelde me de vraag nogmaals en gaf er uitleg bij. Op dat moment werd er wel bij mij iets in werking gezet maar ik kon nog steeds geen antwoord geven. Ik moest ruimte krijgen, liep de gang op en neer. Ik moest denken maar de enige die me kon helpen een beslissing te nemen was Louis en die was er niet meer, nooit meer! Ineens gebeurde er iets. In mijn onderbewustzijn ging ik terug naar het moment dat we over orgaandonatie spraken in ons gezin. Dat was in de huiskamer en Louis stond bij het raam met zijn handen in zijn zakken, terwijl hij zei: ‘Ze mogen alles van mij hebben.’ Het was nog voor 1998, dus nog voor de Wet op de Orgaandonatie en dus nog voor de donorregistratie. Dat moment was weer helemaal terug en ik hoorde het hem zelfs in mijn oor fluisteren. Ongelooflijk, maar waar. Toen was het voor mij niet moeilijk meer om volmondig JA te zeggen en kon de procedure in werking worden gesteld. We hebben voor de uitname van de organen afscheid van hem kunnen nemen. De volgende dag lag hij opgebaard, in en in wit. Van de man die nog kleur had en warm aanvoelde toen we afscheid van hem namen, was niets meer over. Het duurde even voordat we die schok konden verwerken.
Het deed ons goed toen we na enkele maanden een brief kregen waarin stond dat er vijf mensen waren geholpen, waarvan enkelen al jarenlang op de wachtlijst stonden. Een 49-jarige man met een aangeboren afwijking aan de kransslagader heeft het hart van Louis gekregen. Dat deed me goed en het trotse gevoel dat ik daaraan heb meegewerkt, is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. Door toestemming te verlenen heb ik ook mijn aandeel kunnen leveren. Hierdoor heeft zijn dood ook een positieve kant gekregen. Toch bleven we met vele vragen zitten.
Ruim een jaar na zijn dood kregen we een uitnodiging om naar een nabestaandendag te komen bij het Aviodome op Schiphol. Mijn oudste zoon wilde mee, mijn jongste niet. Daar kwamen we te weten dat er een transplantatiecoördinator bestaat die je begeleidt in het hele proces. Dat was ons totaal onbekend. We voelden ons toen wel tekort gedaan, maar als je niet weet dat iets bestaat is er ook geen concreet gemis, alleen die vele vragen. De behoefte om er over te praten was er nog steeds. We hebben contact opgenomen met Eurotransplant en is er een coördinator uit Nijmegen bij ons thuis geweest. Hij vertelde dat wij de “pech” hadden dat er een uitnameteam kwam van een academisch ziekenhuis waar destijds nog geen transplantatiecoördinatoren aangesteld waren. In de nazorg voor ons, nabestaanden, is men behoorlijk tekort geschoten.
Als ervaringsdeskundige wil ik vertellen hoe belangrijk goede begeleiding is, voor de patiënt, maar in dit geval zeker voor de nabestaanden. Verstandelijk is het allemaal te beredeneren, maar het gevoel gaat niet gelijk op. Dan merk je pas hoe ver gevoel en verstand van elkaar verwijderd zijn. Ik had zoveel behoefte te praten met artsen, verpleegkundigen en andere betrokkenen. Maar er was toen niemand met wie ik mijn gevoelens kon delen en de vragen bleven onbeantwoord. Je komt als nabestaanden in een afschuwelijk proces terecht, eigenlijk bijna niet te doen en je hebt zoveel behoefte aan wat warmte, een schouder, een persoonlijk woordje. Kortom iemand die een klein stukje met je meegaat in dat intense rouwverwerkingsproces. En orgaandonatie is er, achteraf gezien, nog maar een klein onderdeel van. Ik kan zeggen dat ik er nu doorheen ben, ik heb mijn leven weer op orde en kijk niet te veel meer achterom.
Orgaandonatie. Het is en blijft een moeilijk onderwerp voor iedereen, maar ik zou iedereen willen zeggen: maak het bespreekbaar! Laat uw keuze – ja of nee donor, met alle respect – registreren. Het schept duidelijkheid en bespaart nabestaanden die moeilijke beslissing. Zij hebben het op dat moment al moeilijk genoeg. Mochten er toch twijfels bestaan bij iemand van de nabestaanden, dan helpt het als je weet wat de ander gewild zou hebben.’
Gerda Vinck-Thijssen.
Hun verhaal
Geconfronteerd met het begrip orgaandonatie
Categorie: Nabestaanden | Datum: 09-09-05
Bijna acht jaar geleden werden mijn twee zonen en ik onaangenaam geconfronteerd met het begrip orgaandonatie: mijn man Louis overleed op 49-jarige leeftijd plotseling aan een hersenbloeding.
’s Nachts om half een gaf Louis aan dat hij vreselijke hoofdpijn had. De pijn werd ondraaglijk en omdat paracetamol niet hielp, heb ik de dienstdoende arts gebeld. Ik dacht dat Louis een hersenbloeding had: zijn mond stond scheef en hij klaagde over gevoelloosheid aan één zijde. Ik kende Louis door en door - we waren 23 jaar getrouwd - dus zelfs de kleinste veranderingen merkte ik op. De dienstdoende arts deed enkele testjes en constateerde dat er wel reflexen waren aan de rechterzijde. Ik had zo mijn twijfels, maar wie ben ik om een diagnose te stellen. De arts overlegde telefonisch met het dichtstbijzijnde ziekenhuis en hij kwam met een neuroloog overeen dat er vermoedelijk sprake was van een zware migraineaanval. Ik vond het vreselijk om hem zo te zien lijden.
Mijn jongste zoon werd ondertussen wakker en ik kreeg de opdracht Immigran, een middel dat verlichting geeft bij migraine, bij de apotheek te halen. Dit werd met veel gedoe toegediend. Het was voor het eerst dat deze arts een ‘shot’ zette van 60 gulden. Volgens de gebruiksaanwijzing zou het middel na een uur verlichting geven. Maar er veranderde nauwelijks iets en ik had wel in de gaten dat Louis opgenomen zou worden. Ik heb mijn oudste zoon, die op een feestje was, gebeld om te vertellen wat er aan de hand was. Ik wilde graag dat hij thuiskwam. Toen ik de verbinding wilde verbreken, schreeuwde mijn andere zoon dat papa niet meer ademde. Ik gooide de hoorn op de haak, wist van mezelf dat de boodschap bij mijn oudste goed was overgekomen, en rende naar de slaapkamer. De arts probeerde Louis bij bewustzijn te krijgen, maar dat lukte niet. Bij mij kwam de automatische piloot in werking en ik stelde voor te reanimeren. Samen met de arts ging ik aan de slag, hij de beademing en ik de hartmassage. Mijn jongste kreeg opdracht 112 te bellen en een ziekenauto met reanimatieapparatuur te vragen. Ondertussen kwam mijn oudste zeer geschrokken binnen. Voor mijn gevoel heb ik zeker wel een halfuur gereanimeerd, maar eigenlijk was ik mijn gevoel voor tijd kwijt. Ik was er bijna van overtuigd dat Louis dood onder mijn handen lag… zo wit. De arts bevestigde mijn vermoeden niet maar zei alleen dat ik het goed deed en moest doorgaan. Een ware nachtmerrie, vreselijk!
De ambulanceverpleegkundigen kwamen binnen en sloten de apparatuur aan. Tot die tijd moest ik blijven reanimeren. Opeens zag ik beweging op de monitor. ‘Hij leeft’, riep ik. Louis is naar het ziekenhuis gebracht en wij brachten de nacht door met heen en weer rijden. Als we thuis waren, wilden we naar hem toe, maar in het ziekenhuis voelden we ons zo machteloos en wilden we weer naar huis. De neuroloog had ons verteld dat we niets anders konden doen dan de komende 24 uur afwachten. Toen we ’s middags na het bezoekuur weer thuis waren, werden we opgepiept. Louis had een tweede bloeding gekregen en die was hem fataal geworden. Hij was klinisch dood. We gingen naar hem toe maar konden het niet geloven: hij voelde warm aan, had nog wat kleur en hij leek te ademen. Met behulp van de beademing, dat wel. Mijn zoons en ik werden meegenomen naar een aparte ruimte. Daar kwamen ook mijn broer en de enige nog in leven zijnde broer van mijn man. Ik wilde graag dat ze bij me bleven. Verder waren er de neuroloog, iemand van de verpleging en een pastor.
Om beurten werd ons toen de vraag gesteld over orgaandonatie. Geloof me, dit is de moeilijkste vraag in mijn leven geweest. Iedereen zei vrijwel direct ‘ja’, behalve ik. Honger, dorst, warmte, koude, alle gevoel was bij mij uitgeschakeld. Kortom, er trad een volledige blokkade op. Ik moest antwoord geven op die vraag, maar men had me net zo goed een andere vraag kunnen stellen. Ik wist niet eens waar ze het over hadden. Het leek allemaal zo onwezenlijk. Achteraf bleek ik in een volledige shocktoestand te verkeren. Mijn broer heeft me vastgepakt. Hij stelde me de vraag nogmaals en gaf er uitleg bij. Op dat moment werd er wel bij mij iets in werking gezet maar ik kon nog steeds geen antwoord geven. Ik moest ruimte krijgen, liep de gang op en neer. Ik moest denken maar de enige die me kon helpen een beslissing te nemen was Louis en die was er niet meer, nooit meer! Ineens gebeurde er iets. In mijn onderbewustzijn ging ik terug naar het moment dat we over orgaandonatie spraken in ons gezin. Dat was in de huiskamer en Louis stond bij het raam met zijn handen in zijn zakken, terwijl hij zei: ‘Ze mogen alles van mij hebben.’ Het was nog voor 1998, dus nog voor de Wet op de Orgaandonatie en dus nog voor de donorregistratie. Dat moment was weer helemaal terug en ik hoorde het hem zelfs in mijn oor fluisteren. Ongelooflijk, maar waar. Toen was het voor mij niet moeilijk meer om volmondig JA te zeggen en kon de procedure in werking worden gesteld. We hebben voor de uitname van de organen afscheid van hem kunnen nemen. De volgende dag lag hij opgebaard, in en in wit. Van de man die nog kleur had en warm aanvoelde toen we afscheid van hem namen, was niets meer over. Het duurde even voordat we die schok konden verwerken.
Het deed ons goed toen we na enkele maanden een brief kregen waarin stond dat er vijf mensen waren geholpen, waarvan enkelen al jarenlang op de wachtlijst stonden. Een 49-jarige man met een aangeboren afwijking aan de kransslagader heeft het hart van Louis gekregen. Dat deed me goed en het trotse gevoel dat ik daaraan heb meegewerkt, is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. Door toestemming te verlenen heb ik ook mijn aandeel kunnen leveren. Hierdoor heeft zijn dood ook een positieve kant gekregen. Toch bleven we met vele vragen zitten.
Ruim een jaar na zijn dood kregen we een uitnodiging om naar een nabestaandendag te komen bij het Aviodome op Schiphol. Mijn oudste zoon wilde mee, mijn jongste niet. Daar kwamen we te weten dat er een transplantatiecoördinator bestaat die je begeleidt in het hele proces. Dat was ons totaal onbekend. We voelden ons toen wel tekort gedaan, maar als je niet weet dat iets bestaat is er ook geen concreet gemis, alleen die vele vragen. De behoefte om er over te praten was er nog steeds. We hebben contact opgenomen met Eurotransplant en is er een coördinator uit Nijmegen bij ons thuis geweest. Hij vertelde dat wij de “pech” hadden dat er een uitnameteam kwam van een academisch ziekenhuis waar destijds nog geen transplantatiecoördinatoren aangesteld waren. In de nazorg voor ons, nabestaanden, is men behoorlijk tekort geschoten.
Als ervaringsdeskundige wil ik vertellen hoe belangrijk goede begeleiding is, voor de patiënt, maar in dit geval zeker voor de nabestaanden. Verstandelijk is het allemaal te beredeneren, maar het gevoel gaat niet gelijk op. Dan merk je pas hoe ver gevoel en verstand van elkaar verwijderd zijn. Ik had zoveel behoefte te praten met artsen, verpleegkundigen en andere betrokkenen. Maar er was toen niemand met wie ik mijn gevoelens kon delen en de vragen bleven onbeantwoord. Je komt als nabestaanden in een afschuwelijk proces terecht, eigenlijk bijna niet te doen en je hebt zoveel behoefte aan wat warmte, een schouder, een persoonlijk woordje. Kortom iemand die een klein stukje met je meegaat in dat intense rouwverwerkingsproces. En orgaandonatie is er, achteraf gezien, nog maar een klein onderdeel van. Ik kan zeggen dat ik er nu doorheen ben, ik heb mijn leven weer op orde en kijk niet te veel meer achterom.
Orgaandonatie. Het is en blijft een moeilijk onderwerp voor iedereen, maar ik zou iedereen willen zeggen: maak het bespreekbaar! Laat uw keuze – ja of nee donor, met alle respect – registreren. Het schept duidelijkheid en bespaart nabestaanden die moeilijke beslissing. Zij hebben het op dat moment al moeilijk genoeg. Mochten er toch twijfels bestaan bij iemand van de nabestaanden, dan helpt het als je weet wat de ander gewild zou hebben.’
Gerda Vinck-Thijssen.
woensdag 6 augustus 2008 om 07:05
Ze weten van mij dat ze me ook mogen doneren, dat ik daar zelf geen problemen mee heb, en als zij er juist steun in vinden dat er iemand anders mee geholpen wordt kunnen ze daar dus zeker voor kiezen. Ik wil ze alleen niet voor het blok zetten door donor te zijn terwijl zij misschien op dat moment juist niet willen dat ik word opengesneden.
Waar ik 't verder wel moeilijk mee heb is dat ze een orgaan ook aan 'n persoon kunnen geven aan wie je bij leven niets zou gunnen (iemand met 'n crimineel verleden bijv.) Eigenlijk zou je veel meer moeten kunnen uitsluiten. Ook lijkt 't me wrang als niet-roker die altijd overlast van rokers heeft gehad een onderdeel af te staan aan zo'n roker.
woensdag 6 augustus 2008 om 07:46
Meds, in dat bericht staan dus precies die dingen die mij tegenhouden.
Terwijl je nog helemaal verdoofd bent van verdriet moet je een beslissing nemen.
Er is amper begeleiding voor de nabestaanden, men hoorde pas een jaar later van die mogelijkheid
De dode ziet er echt niet dood uit.
En er is er 1 bijgekomen; De vraag werd aan alle aanwezigen gesteld. Huh? Da's iets tussen mij en mijn partner, broers, zussen, ouders zouden daar in mijn ogen geen invloed op mogen uitoefenen.
Elninjoo, wat jij zegt is één van de dingen die ik onder 'mafia' versta. Belachelijk toch dat je een crimineel je organen liever niet gunt???
Terwijl je nog helemaal verdoofd bent van verdriet moet je een beslissing nemen.
Er is amper begeleiding voor de nabestaanden, men hoorde pas een jaar later van die mogelijkheid
De dode ziet er echt niet dood uit.
En er is er 1 bijgekomen; De vraag werd aan alle aanwezigen gesteld. Huh? Da's iets tussen mij en mijn partner, broers, zussen, ouders zouden daar in mijn ogen geen invloed op mogen uitoefenen.
Elninjoo, wat jij zegt is één van de dingen die ik onder 'mafia' versta. Belachelijk toch dat je een crimineel je organen liever niet gunt???
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 6 augustus 2008 om 11:22
Als je goed hebt gelezen zie je dat dit een oud bericht is en dat bij deze mensen een fout is gemaakt dat de transplantatiecoordinator niet aanwezig is. Dat is anno 2008 ondenkbaar. De reden dat de nabestaanden verdoofd door verdriet een beslissing moesten nemen is omdat de overledene zelf niet de keuze heeft gemaakt. Neem dus zelf een beslissing en praat daar met je familie over.
woensdag 6 augustus 2008 om 11:30
Mijn familie weet dat ik het okee vind wat ze ook besluiten. Zo hoeven ze tenminste niet te vechten om het tegen te kunnen houden, mocht blijken dat zij het idee niet kunnen verdragen in die situatie. En ze weten ook dat als zij het geruststellend vinden dat er nog onderdelen van mij doorleven, dit gerust mogen besluiten.
woensdag 6 augustus 2008 om 12:00
Wat een onaangename discussie is dit (geworden) zeg. Wat je ook beslist hierover het gaat niemand aan om daar een oordeel over te hebben.
Wel gek dat als je besluit om geen geld te geven aan een goed doel (ik noem een KWF, een Hartstichting) niemand roept dat je er dan ook geen gebruik van mag maken mocht je ziek worden, maar als het over organen gaat (zo veel persoonlijker dan geld) is dat kennelijk opeens wel een issue.
Wel gek dat als je besluit om geen geld te geven aan een goed doel (ik noem een KWF, een Hartstichting) niemand roept dat je er dan ook geen gebruik van mag maken mocht je ziek worden, maar als het over organen gaat (zo veel persoonlijker dan geld) is dat kennelijk opeens wel een issue.
Wees blij!
woensdag 6 augustus 2008 om 12:42
woensdag 6 augustus 2008 om 13:21
woensdag 6 augustus 2008 om 14:33
Aha, anno 2008 worden er geen fouten meer gemaakt. Right.
Wb dat mafia verhaal; je moet wel onder een steen wonen om niet te snappen wat daarmee bedoelt word; namelijk het gedrag van een bepaalde groep mensen die iets 'promoot'. Zo heb je de borstvoedingsmafia, de anti-rookmafia .
Ik vind jou met je gedram en niet willen snappen van andermans argumenten / gevoelens en het continu verdraaien en verkeerd lezen van andermans posts behoren tot de orgaandonatiemafia.
Ik ging vanuit dat je heus wel zou begrijpen dat ik daarmee niet bedoel dat ontvangers en donoren tot een criminele organisatie zouden horen. Maar goed, mijn aanname, mijn fout.
Hekate, ik snap je vergelijking. Er is ook schrijnend tekort aan geld voor bepaald onderzoek naar kanker, aids etc. Niet betalen = geen behandeling is hetzelfde principe als Geen donor= niet ontvangen. Maar da's net als met dat bloed doneren, mensen willen de vergelijking niet snappen en blijven daarom maar het donortekort erbij halen.
Overigens bedacht ik me laatst (en nu krijg ik ws weer Meds en d'r mafia over me heen) dat orgaan donatie wel heel makkelijk 'goed doen' is.
Je merkt er zelf niks meer van (dus je hoeft niet bang te zijn voor naalden) , je hoeft er geen moeite voor te doen, (tewrijl de bloedbank in de stad verderop al te ver reizen is) het kost je geen geld maar het levert je wél een goed gevoel op. 'Kijk mij eens altruïstisch zijn'. Ook een vorm van egoisme :-)
Maar goed, de mens is egoistisch, dat is inherent aan de soort.
Mensen doen niets als het niets oplevert, hetzij materieel hetzij immaterieel.
Wb dat mafia verhaal; je moet wel onder een steen wonen om niet te snappen wat daarmee bedoelt word; namelijk het gedrag van een bepaalde groep mensen die iets 'promoot'. Zo heb je de borstvoedingsmafia, de anti-rookmafia .
Ik vind jou met je gedram en niet willen snappen van andermans argumenten / gevoelens en het continu verdraaien en verkeerd lezen van andermans posts behoren tot de orgaandonatiemafia.
Ik ging vanuit dat je heus wel zou begrijpen dat ik daarmee niet bedoel dat ontvangers en donoren tot een criminele organisatie zouden horen. Maar goed, mijn aanname, mijn fout.
Hekate, ik snap je vergelijking. Er is ook schrijnend tekort aan geld voor bepaald onderzoek naar kanker, aids etc. Niet betalen = geen behandeling is hetzelfde principe als Geen donor= niet ontvangen. Maar da's net als met dat bloed doneren, mensen willen de vergelijking niet snappen en blijven daarom maar het donortekort erbij halen.
Overigens bedacht ik me laatst (en nu krijg ik ws weer Meds en d'r mafia over me heen) dat orgaan donatie wel heel makkelijk 'goed doen' is.
Je merkt er zelf niks meer van (dus je hoeft niet bang te zijn voor naalden) , je hoeft er geen moeite voor te doen, (tewrijl de bloedbank in de stad verderop al te ver reizen is) het kost je geen geld maar het levert je wél een goed gevoel op. 'Kijk mij eens altruïstisch zijn'. Ook een vorm van egoisme :-)
Maar goed, de mens is egoistisch, dat is inherent aan de soort.
Mensen doen niets als het niets oplevert, hetzij materieel hetzij immaterieel.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
