Actueel
alle pijlers
geen donor = asociaal?
zaterdag 14 juni 2008 om 18:16
Onderhand krijg ik het gevoel een vreselijk asociaal iemand te zijn, haast crimineel misschien zelfs, want ik heb er zeer bewust en weloverwogen voor gekozen om geen donor te zijn.
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
tonkje wijzigde dit bericht op 14-06-2008 18:18
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 4 augustus 2008 om 15:27
maandag 4 augustus 2008 om 15:30
Oh, dus als jij zegt dat het "je laten behandelen voor een ziekte" of het doorstaan van een orgaantransplatatie "een egoistische daad" is dan bedoel je dat postief? Nou zeg dat dan meteen? Dan verbaast het me wel des te meer dat je geen donor bent. Na al die positieve geluiden? Of probeer je nu wat krom is nog recht te breien?
maandag 4 augustus 2008 om 15:44
Je nichtje denkt er "wel eens" anders over. Daar leid ik dan maar uit af dat ze meestal blij is met haar donorhuid.
Je trekt dingen uit hun verband, je maakt werkelijk onmogelijke en verschrikkelijk kwetsende vergelijkingen, je oordeelt voor andere mensen en óver andere mensen. Als je om je oren wordt geslagen met feiten, kun je die niet met andere feiten weerleggen, maar kom je met de aloude mafia-beschuldiging en algemene opmerkingen haal je niet alleen naar je eigen situatie, maar je verandert ze ook nog naar believen.
Vind je het heel erg als ik jouw postings over dit onderwerp niet langer serieus neem?
maandag 4 augustus 2008 om 18:29
maandag 4 augustus 2008 om 18:33
maandag 4 augustus 2008 om 18:53
Dit kun je van beide kanten bekijken. Het is duidelijk dat sommige mensen hier van mening verschillen. Maar ik vind dat hier zo snel wordt geoordeeld. Ik zal nóóit zeggen dat anderen "mijn" bloed niet mogen krijgen als ze zelf niet doneren (maar daar wel gezond genoeg voor zijn). Ik zal nóóit anderen veroordelen omdat ze geen bloeddonor zijn. Ze zullen daar ongetwijfeld hun redenen voor hebben. Ik zal proberen ze over te halen en uit te leggen hoe het allemaal in zijn werk gaat, maar verder niets. Vinden ze het eng? Dan vinden ze het eng. Zelfs als het bloedgeven ze niets interesseert, wie ben ik om die mensen te veroordelen. Ik vind het jammer dat er andersom af en toe zo fel wordt gereageerd. Asociaal word je genoemd, zelfs harteloos. Ongelofelijk.
maandag 4 augustus 2008 om 21:31
Even ter info hoor Mariska, ik ben géén donor.
Maar k vind het naar dat Pippi op dit moment, of tenminste wat ik heb gezien in haar eentje het topic verdedigd, terwijl er mensen tegenin gaan die gewoon zo ontzettend fout reageren. Ik zie helemaal nergens begrip. En gelukkig Mariska ben jij dan net niet zo iemand die zo snel oordeelt over niet-donoren
Maar k vind het naar dat Pippi op dit moment, of tenminste wat ik heb gezien in haar eentje het topic verdedigd, terwijl er mensen tegenin gaan die gewoon zo ontzettend fout reageren. Ik zie helemaal nergens begrip. En gelukkig Mariska ben jij dan net niet zo iemand die zo snel oordeelt over niet-donoren
anoniem_68718 wijzigde dit bericht op 04-08-2008 21:32
Reden: hoofdletters;)
Reden: hoofdletters;)
% gewijzigd
maandag 4 augustus 2008 om 21:58
Ik heb op deze opmerking de vorige keer niet gereageerd omdat die me zo tegen de borst stuitte dat ik niet wist hoe ik dat respectvol moest doen. Maar nu jij mensen die oproepen om mensenlevens te redden verwijt dat ze geen begrip hebben voor andere meningen, en 'zo ontzettend fout reageren' schiet dat me toch in het verkeerde keelgat. Jij hebt niks met mensen die doodziek zijn, schrijf je, je hoeft ze niet te kennen, laat maar lekker doodgaan dan. Echt een fijne, begripvolle reactie!
Ik hoop van harte dat je je empatische kant nog wat meer zal ontwikkelen de komende jaren.
maandag 4 augustus 2008 om 23:52
Ik hoopte dat ik met het stukje over begrip hebben duidelijk had gemaakt dat ik het over bepaalde mensen had, en niet over iedereen die wel donor is. Want er zijn ook reacties geweest van wel donoren waar wel begrip uit bleek, en gewoon redenen om het wel te zijn. Maar er zijn mensen op dit topic die zo verschrikkelijk hardnekkig anti niet-donoren zijn, dat dat me een beetje sjagerijnig maakt.
Ik snap goed dat voorgaand stukje je tegen de borst stuitte. Dat heeft natuurlijk te maken met ieders karakter, ik ben harder ingesteld dan andere mensen. Maar het is wel zo dat als ik het leed van andere mensen niet ken, ik er ook niet om kan geven
maandag 4 augustus 2008 om 23:56
dinsdag 5 augustus 2008 om 00:00
Hier het vervolg op een verhaal dat ik eerder heb gepost.
“Er is een lever voor Tiba”, klonkt het door de telefoon...
Categorie: Nieuw leven | Datum: 09-05-08
Tiba, een peuter die wacht op een gezonde lever
Er zijn van die momenten in je leven die je nooit vergeet. Meestal hebben die te maken met geboorte n dood. Bij ons stond het moment van 2007 in het teken van nieuw leven en dood.
"Er is een lever voor Tiba", klonkt het door de telefoon. Het was vrijdagavond, net na half negen en de kalender zei dat het 26 oktober 2007 was. De wereld stond even helemaal stil. Een bizar moment: fantastisch, geweldig, hoopvol, spannend, verlammend eng, cru, ontroerend, ... en dat allemaal tegelijk.
Precies acht maanden hadden we op dit telefoontje gewacht, dit telefoontje dat de boodschap van nieuw leven bracht voor onze toen vierjarige dochter Tiba. Nieuw leven, een toekomst voor ons lief, vrolijk en levenslustig kind. Eindelijk!
"Het is een lever van een jongen van 18 jaar," kreeg ik ook te horen van Magda, de transplantatie coördinatrice van het Brusselse hospitaal St Luc. Onmiddellijk schoten allerlei beelden door mijn hoofd. Een jongen van 18, een jongen in de bloei van zijn leven. Een jongen die misschien vorige week nog intens van het leven genoot en niet had kunnen bevroeden dat zijn leven abrupt zou eindigen. Hoe zou hij zijn overleden? Een ongeluk, een hartstilstand? Was hij donorgeregistreerd, of niet? Hebben zijn ouders de beslissing op dat vreselijke moment moeten nemen? We zullen het nooit weten.
Als we ons zelf weer enigszins in de hand hebben, slaan we snel aan het organiseren. Al maanden klaarliggende actielijstjes worden afgevinkt, koffers gepakt, telefoontjes gepleegd en opvang voor onze oudste en jongste dochter geregeld. Pas als we rustig genoeg zijn om te vertrekken naar Brussel, waar de transplantatie gaat plaatsvinden, maken we Tiba wakker en vertellen we haar, waar we haar zo goed en zo kwaad als dat kon op hebben voorbereid: dat ze vannacht een nieuwe lever zal krijgen en dat ze dan weer zal kunnen rennen, net als de andere kindjes van de klas, net als haar grote zus Noa. Dat ze geen jeuk meer zal hebben. Dat haar buik, die er uitziet als die van een hoogzwangere, zal slinken en dat haar gele huidskleur zal wegtrekken.
Tiba is er vrij rustig onder en zal de gehele reis van 160 lange kilometers nadenken over de vraag wie zij zal meenemen in de operatiekamer: papa of mama.
Het afscheid van dochter Noa van zeven jaar is moeilijk. Zij heeft het telefoontje nog net voor het slapengaan meegekregen en realiseert zich erg goed dat het moment van de waarheid is aangebroken. De ziekte van haar zusje heeft al die jaren heel veel impact op haar gehad en dan moeten we haar ook nog eens vragen om goed op haar kleine zusje Layla te passen. De grote-mensen-zorgen op haar schouders; ik wilde dat we haar dat hadden kunnen besparen.
Tijdens de autorit naar Brussel denken François en ik allebei aan wat straks komen gaat. Het is het moment waar we in feite al bijna vijf heftige jaren naar toe hebben geleefd, het moment dat als een bijna onneembare berg voor ons uit torende. Ook denken we aan de onbekende donor. In stilte, ieder in onze eigen gedachten verzonken. Natuurlijk hebben wij maanden lang gedacht over de onbekende mens die op een dag donor zou gaan worden voor onze dochter. Nu weten we dat het een jongeman was, die ervoor gezorgd heeft dat Tiba een nieuwe kans in het leven gegeven zou worden. Hij is voor altijd een held voor ons en waarschijnlijk ook voor andere mensen, die misschien andere organen van hem hebben mogen ontvangen.
De transplantatie duurt bijna acht uren en al op de IC is ons duidelijk dat het goed komt met Tiba. Ze is al bij bewustzijn en vraagt om water te mogen drinken. Haar buik is nu al zichtbaar geslonken.
In de dagen die volgen verloopt het herstel heel voorspoedig. Het onbeschrijfelijke gevoel om eindelijk in Tiba's ogen te kunnen kijken, zonder dat het oogwit van een zieke, vertroebelde kleur geel is vanwege het hoge bilirubinegehalte. Eindelijk haar echte mooie kleur ogen te kunnen zien; ik verdrink er bijna in, zo lang en vaak wil ik in die ogen blijven kijken!
Precies twee weken na dato mag Tiba naar huis. Het welkomstcomité van vrienden en buren is verbijsterd wanneer ze Tiba zo kwiek zien uitstappen. Ze ziet er fantastisch fris uit, als herboren.
Herboren is Tiba inderdaad. Zo voelen wij dat althans. Het gaat heel goed met haar en ze gaat alweer een paar maanden naar school. Haar te zien huppelen op het schoolplein, te zien lachen met vriendinnetjes, haar te zien dansen en genieten, haar met haar overgrootmoeder lekker van de koekjes te zien smullen, ... elke dag beseffen we hoe bijzonder het is dat we haar terug hebben gekregen.
Zo klein als Tiba is, ze weet dat haar nieuwe lever van een jongen van 18 afkomstig is en dat ze heel zuinig op haar lichaam moet zijn. We voelen de behoefte om binnen afzienbare tijd in een brief aan de familie van Tiba's donor kenbaar te maken hoe dankbaar we zijn voor het ultieme gebaar van medemenselijkheid en naastenliefde, voor het geschenk van nieuw leven.
Olga Majeau-Henny, moeder van Tiba
1 mei 2008
“Er is een lever voor Tiba”, klonkt het door de telefoon...
Categorie: Nieuw leven | Datum: 09-05-08
Tiba, een peuter die wacht op een gezonde lever
Er zijn van die momenten in je leven die je nooit vergeet. Meestal hebben die te maken met geboorte n dood. Bij ons stond het moment van 2007 in het teken van nieuw leven en dood.
"Er is een lever voor Tiba", klonkt het door de telefoon. Het was vrijdagavond, net na half negen en de kalender zei dat het 26 oktober 2007 was. De wereld stond even helemaal stil. Een bizar moment: fantastisch, geweldig, hoopvol, spannend, verlammend eng, cru, ontroerend, ... en dat allemaal tegelijk.
Precies acht maanden hadden we op dit telefoontje gewacht, dit telefoontje dat de boodschap van nieuw leven bracht voor onze toen vierjarige dochter Tiba. Nieuw leven, een toekomst voor ons lief, vrolijk en levenslustig kind. Eindelijk!
"Het is een lever van een jongen van 18 jaar," kreeg ik ook te horen van Magda, de transplantatie coördinatrice van het Brusselse hospitaal St Luc. Onmiddellijk schoten allerlei beelden door mijn hoofd. Een jongen van 18, een jongen in de bloei van zijn leven. Een jongen die misschien vorige week nog intens van het leven genoot en niet had kunnen bevroeden dat zijn leven abrupt zou eindigen. Hoe zou hij zijn overleden? Een ongeluk, een hartstilstand? Was hij donorgeregistreerd, of niet? Hebben zijn ouders de beslissing op dat vreselijke moment moeten nemen? We zullen het nooit weten.
Als we ons zelf weer enigszins in de hand hebben, slaan we snel aan het organiseren. Al maanden klaarliggende actielijstjes worden afgevinkt, koffers gepakt, telefoontjes gepleegd en opvang voor onze oudste en jongste dochter geregeld. Pas als we rustig genoeg zijn om te vertrekken naar Brussel, waar de transplantatie gaat plaatsvinden, maken we Tiba wakker en vertellen we haar, waar we haar zo goed en zo kwaad als dat kon op hebben voorbereid: dat ze vannacht een nieuwe lever zal krijgen en dat ze dan weer zal kunnen rennen, net als de andere kindjes van de klas, net als haar grote zus Noa. Dat ze geen jeuk meer zal hebben. Dat haar buik, die er uitziet als die van een hoogzwangere, zal slinken en dat haar gele huidskleur zal wegtrekken.
Tiba is er vrij rustig onder en zal de gehele reis van 160 lange kilometers nadenken over de vraag wie zij zal meenemen in de operatiekamer: papa of mama.
Het afscheid van dochter Noa van zeven jaar is moeilijk. Zij heeft het telefoontje nog net voor het slapengaan meegekregen en realiseert zich erg goed dat het moment van de waarheid is aangebroken. De ziekte van haar zusje heeft al die jaren heel veel impact op haar gehad en dan moeten we haar ook nog eens vragen om goed op haar kleine zusje Layla te passen. De grote-mensen-zorgen op haar schouders; ik wilde dat we haar dat hadden kunnen besparen.
Tijdens de autorit naar Brussel denken François en ik allebei aan wat straks komen gaat. Het is het moment waar we in feite al bijna vijf heftige jaren naar toe hebben geleefd, het moment dat als een bijna onneembare berg voor ons uit torende. Ook denken we aan de onbekende donor. In stilte, ieder in onze eigen gedachten verzonken. Natuurlijk hebben wij maanden lang gedacht over de onbekende mens die op een dag donor zou gaan worden voor onze dochter. Nu weten we dat het een jongeman was, die ervoor gezorgd heeft dat Tiba een nieuwe kans in het leven gegeven zou worden. Hij is voor altijd een held voor ons en waarschijnlijk ook voor andere mensen, die misschien andere organen van hem hebben mogen ontvangen.
De transplantatie duurt bijna acht uren en al op de IC is ons duidelijk dat het goed komt met Tiba. Ze is al bij bewustzijn en vraagt om water te mogen drinken. Haar buik is nu al zichtbaar geslonken.
In de dagen die volgen verloopt het herstel heel voorspoedig. Het onbeschrijfelijke gevoel om eindelijk in Tiba's ogen te kunnen kijken, zonder dat het oogwit van een zieke, vertroebelde kleur geel is vanwege het hoge bilirubinegehalte. Eindelijk haar echte mooie kleur ogen te kunnen zien; ik verdrink er bijna in, zo lang en vaak wil ik in die ogen blijven kijken!
Precies twee weken na dato mag Tiba naar huis. Het welkomstcomité van vrienden en buren is verbijsterd wanneer ze Tiba zo kwiek zien uitstappen. Ze ziet er fantastisch fris uit, als herboren.
Herboren is Tiba inderdaad. Zo voelen wij dat althans. Het gaat heel goed met haar en ze gaat alweer een paar maanden naar school. Haar te zien huppelen op het schoolplein, te zien lachen met vriendinnetjes, haar te zien dansen en genieten, haar met haar overgrootmoeder lekker van de koekjes te zien smullen, ... elke dag beseffen we hoe bijzonder het is dat we haar terug hebben gekregen.
Zo klein als Tiba is, ze weet dat haar nieuwe lever van een jongen van 18 afkomstig is en dat ze heel zuinig op haar lichaam moet zijn. We voelen de behoefte om binnen afzienbare tijd in een brief aan de familie van Tiba's donor kenbaar te maken hoe dankbaar we zijn voor het ultieme gebaar van medemenselijkheid en naastenliefde, voor het geschenk van nieuw leven.
Olga Majeau-Henny, moeder van Tiba
1 mei 2008
dinsdag 5 augustus 2008 om 00:09
En weer gaat t om n lieflijk klein meisje... Vertel nu eens n verhaaltje over die smerige kleine meisjes verkrachter, die een nieuwe long krijgt omdat hij zn hele leven heeft gerookt en er bijna dood aan gaat. En zodra hij weer beter is en zijn uithoudingsvermogen zienbaar is gestegen, gaat hij weer keihard los op een nieuw klein meisje, en dolgelukkig als hij is wil hij ook graag een brief schrijven naar de nabestaanden van de donor...
dinsdag 5 augustus 2008 om 07:45
dinsdag 5 augustus 2008 om 07:52
Ik ben niet perse tegen donor zijn, maar ik heb wel mijn twijfels. En dan vooral richting de nabestaanden. Op dit moment leven mijn ouders nog, als ik onverhoopt verongeluk mogen zij kiezen wat er met mijn lichaam gebeurt. Als zij het namelijk niet zouden kunnen verdragen dat ik opengesneden wordt en mijn organen eruit worden geplukt (geloof me, dat gebeurt niet met 't respect wat wij er van zouden verwachten, je wordt gewoon geoogst) dan vind ik het veel belangrijker dat zij datgene doen waarbij zij de meeste gemoedsrust vinden. Hun verliesverwerking vind ik namelijk vele malen belangrijker dan de anonieme zieken te redden.
dinsdag 5 augustus 2008 om 09:05
Ik ben helemaal niet anti geen-donor. Ik heb respect voor ieders keuze. Het is en blijft jouw lichaam. Maar zoals de meesten hier zeggen; MAAK die keuze. Er zijn bij mij in de omgeving mensen die zeggen''och ja, dat moet ik ook nog es doen' grrr......
Maar goede voorlichting is wel heel belangrijk, mensen hebben toch vaak een verkeerd beeld van hoe het daadwerkelijk gaat. Als mensen juist geinformeerd zijn en dan de keuze maken om geen donor te zijn heb ik daar begrip voor maar vind het wel heel jammer.
Tja en
ambrozusje.....ach, laat ook maar..
Maar goede voorlichting is wel heel belangrijk, mensen hebben toch vaak een verkeerd beeld van hoe het daadwerkelijk gaat. Als mensen juist geinformeerd zijn en dan de keuze maken om geen donor te zijn heb ik daar begrip voor maar vind het wel heel jammer.
Tja en
ambrozusje.....ach, laat ook maar..
dinsdag 5 augustus 2008 om 09:43
En hoe kom je aan deze wijsheid?
Geloof me, de operatie van de donor gebeurt met minstens zoveel respect als alle andere operaties in het ziekenhuis.
Toen ik deze discussie begon te lezen, vond ik het jammer als mensen de keuze maken om niet te doneren, maar daar zouden ze dan vast heel erg goede redenen voor hebben.
Inmiddels schijn ik 'ontzettend fout te reageren' 'niet voor rede vatbaar te zijn' en 'het niet te willen snappen'.
Nou ja, dat heb je met 'verschrikkelijk hardnekkige anti niet-donoren'.
Of heeft het er toch mee te maken dat mijn mond openvalt bij zoveel onwetendheid en aannames, dat ik argumenten als: 'de enige reden om donor te zijn is dat je dan mensenlevens redt', maar 'ik ken die mensen niet' of 'ik heb niets met die mensen' zum kotzen vind? En dan zie ik dat een aantal mensen de posts die ingaan op bestaande misverstanden, die feitelijke informatie geven maar gewoon skippen - daar hebben ze misschien niets mee?
En wéér komt de bloeddiscussie langsfietsen. Die is niet aan de orde - ook niet als 'spiegel'. Ja, er is een tekort aan bloeddonoren, maar bloed is nog niet schaars; er overlijden geen mensen omdat zij geen bloed(product) toegediend kunnen krijgen.
Er is wél een groot tekort aan orgaandonoren. De meeste donoren zijn helemaal niet geschikt als (heart beating) donoren, simpelweg omdat ze op een ongeschikte manier zijn doodgegaan. De kans dat je (eenmaal dood) wordt 'geoogst' -zoals elninjo zo smakelijk verwoordt- is daarom ook nog eens bijzonder klein (dus waar hébben we het helemaal over).
Toch herken ik me helemaal niet in de kwalificatie van "niet voor rede vatbare anti niet-donoren". Ik vind het jammer als mensen zich niet als donor registreren, maar het is helemaal je eigen keuze, je eigen besluit.
Maar het valt me wel op dat vrijwel iedereen die in deze discussie roept zo weloverwogen te hebben besloten geen donor te willen zijn, (nu) ook zeer overtuigd en vastberaden stelt dat ze ook geen orgaan wil ontvangen als dat nodig mocht zijn. Het enige waar ik voor pleit, is dat dát dan even geformaliseerd wordt.
Zo bijzonder is het toch niet om vast te leggen dat mensen die niet willen bijdragen aan een systeem, er ook geen gebruik van zullen maken?
Vergelijk het maar met de postcodeloterij. De mevrouw die vorig jaar een rechtszaak startte omdat zij geen prijs gekregen had, heeft deze bij mijn weten ook niet gewonnen: ze was geen 'lid'.
dinsdag 5 augustus 2008 om 10:11
Het zou voor mij een reden zijn om moeite te hebben dat dit met mijn dierbaren zou gebeuren, ik kan het beeld niet verdragen dat dit met een van mijn ouders gedaan zou worden, vandaar dat ik wat mij betreft de optie open laat en de keus bij mijn ouders leg. Als zij er moeite mee hebben moeten zij kiezen waar zij zich onder die verdrietige omstandigheden het prettigst bij voelen. Dát is namelijk het belangrijkste voor mij.
