Actueel
alle pijlers
India eist gestolen adoptiekind terug
zaterdag 26 mei 2007 om 11:59
HILVERSUM (ANP) - Een Indiaas jongetje dat zes jaar geleden door een Nederlands echtpaar werd geadopteerd, moet terug naar zijn geboorteland. Indiase autoriteiten eisen dat het kind een DNA-test ondergaat en wordt herenigd met zijn biologische ouders.
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 20:22
Laat vooral duidelijk zijn dat een mens stelen nooit ofte nimmer te vergelijken valt met een fiets stelen! Het ging me er alleen om, te proberen duidelijk te maken dat er op een gegeven moment in een langdurig proces een situatie komt waarin men niet meer weet of kan weten dat er vooraf iets (ernstig) fout is gegaan, en dat het feit dát er vooraf iets mis is gegaan, in zo'n geval dus niet automatisch betekent dat het allemaal met terugwerkende kracht ongedaan wordt gemaakt.
Als je dat niet doet, ben je nooit ergens zeker van. Dan kan je als huurder van het ene op het andere moment uit je huis gezet worden omdat misschien wel blijkt dat de koper vóór de koper vóór de koper vóór degene van wie je nu huurt, het testament van de oorspronkelijke eigenaar heeft vervalst en zichzelf daarmee de eigendom onrechtmatig heeft toebedeeld. Wat dus nooit had mogen worden doorverkocht aan uiteindelijk jouw verhuurder. Die dus ten onrechte het pand aan jou verhuurd heeft.
Om maar een andere dwarsstraat te noemen. Omdat zo'n situatie onwerkbaar is, is bepaald dat op een gegeven moment zaken - hoe onrechtmatig ze in het begin ook misschien waren - ooit rechtmatig kúnnen worden.
Maar dit wordt een wel heel vaag rechtstheoretisch gezeur zo:). Alsof de discussie al niet verwarrend genoeg is met fundamentele vragen over of adoptie in zijn algemeenheid wel 'mag', valse beschuldigingen van white supremacy, zijsprongen naar kinderontvoeringen etc.
maandag 28 mei 2007 om 20:22
ik zou als kind zijnde als de dood zijn dat je mij daar achter zou laten bij die mensen. Omdat ik, als 9 jarig meisje die nu ineens zo vreselijk veel te verwerken krijgt en heus wel voelt dat er twee partijen aan mij gaan trekken, dodelijk onzeker ben, omdat ik uit mijn eigen omgeving ineens naar een vreemd land moet. ondanks dat mijn eigen moeder meegaat. Ik weet namelijk dat de uitkomst onzeker is. Ik ben 9, niet achterlijk.
Tenminste zo zie ik het.
Tenminste zo zie ik het.
maandag 28 mei 2007 om 20:28
Oh? Omdat ik niet tot in detail opschrijf wat, wanneer, hoe etc in een bizarre hypothetische kwestie, is het heel anders? Je denkt daadwerkelijk dat ik zou denken, "oh, goed om te horen dat 'ie het daar zo naar zijn zin heeft, ik laat 'm daar lekker zitten en het zal wel goedkomen?" Fijn type ben jij...
Ik kap ermee. En nu definitief. En nee, niet vanwege jouw hardnekkige neiging om mijn postings (en die van anderen) bewust zo kwaadwillend mogelijk te willen uitleggen, dat is in zekere zin nog wel vermakelijk.
maandag 28 mei 2007 om 20:28
Ik zou mijn kind ook helemaal niet in de waan laten dat ik hem daar níet zou achterlaten. Voor mij zou onherroepelijk vaststaan dat het mijn kind niet is en dat ik het dus zal moeten laten gaan. Uiteraard zou ik ook een advocaat in de arm nemen, om ervoor te zorgen dat de Indiase autoriteiten en de ouders schriftelijk bevestigen dat het kind contact met mij mag en zal blijven houden, maar dat het terug moet staat voor mij gewoon echt buiten kijf. Ik zou er niet eens over hoeven nadenken wat mijn opties zijn, omdat ik tot in het diepst van mijn hart zou weten dat er maar 1 optie is. Alles wat ik zou doen zou dus in het teken staan van ervoor zorgen dat het onvermijdelijke, namelijk kind terug naar zijn rechtmatige ouders, op een zo humaan mogelijke en kindvriendelijke en voor mijzelf pijnloos mogelijke manier gebeurt.
Ik snap sowieso niet dat er mensen zijn die daarover moeten nadenken. Als je het al niet met de MAN van een ander doet, hoe kan je dan met jezelf in het reine zijn als je een kind van een ander houdt terwijl je weet dat die ouders al jaren de grootste hel doormaken die je kan doormaken?
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 20:33
Dhelia,
Je had in de posting waarop ik reageerde met de vraag zelf al gezegd dat je vond dat het kind er het meest bij gebaat was om te blijven waar het nu is.
Goh, gek toch dat ik daaruit begrijp dat retourneren naar India wat jou betreft niet in het belang van het kind is. En heel gek dat ik dat een hele andere mening vind dan retourneren naar India en wellicht, misschien, als er echt geen andere mogelijkheid is om mijn kind gelukkig te maken, hem jaren later weer terug laten gaan naar Nederland.
Je had in de posting waarop ik reageerde met de vraag zelf al gezegd dat je vond dat het kind er het meest bij gebaat was om te blijven waar het nu is.
Goh, gek toch dat ik daaruit begrijp dat retourneren naar India wat jou betreft niet in het belang van het kind is. En heel gek dat ik dat een hele andere mening vind dan retourneren naar India en wellicht, misschien, als er echt geen andere mogelijkheid is om mijn kind gelukkig te maken, hem jaren later weer terug laten gaan naar Nederland.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 20:34
Omdat in mijn beleving, ik niet belangrijk ben, noch de bio ouders. MIjn kind staat voorop, en het is niet in zijn belang om hem, al dan niet begeleid door mij, weg te rukken uit zijn vertrouwde wereld en terug te sturen naar mensen die hij niet kent. Ik zou hem de mensen laten kennen, en hem zelf laten beslissen als hij twaalf is. Dat is in zijn belang, niet dat IK of de bio ouders die keuze voor hem maakt waar hij gelukkig van wordt.
maandag 28 mei 2007 om 20:54
Sunlight,
Ik persoonlijk zou het niet zo doen omdat ik op mijn vingers kan natellen dat wanneer ik hem nog 4 jaar zou houden en hem slechts af en toe een bezoekje van of aan zijn ouders zou gunnen, ik wel kan zeggen dat het zijn eigen keuze is, maar ik dan diep in mijn hart zou weten dat ik ervoor gezorgd heb dat hij die keuze zou maken die mij het beste uitkomt. En dat zou ik niet op mijn geweten willen hebben.
Ik persoonlijk zou het niet zo doen omdat ik op mijn vingers kan natellen dat wanneer ik hem nog 4 jaar zou houden en hem slechts af en toe een bezoekje van of aan zijn ouders zou gunnen, ik wel kan zeggen dat het zijn eigen keuze is, maar ik dan diep in mijn hart zou weten dat ik ervoor gezorgd heb dat hij die keuze zou maken die mij het beste uitkomt. En dat zou ik niet op mijn geweten willen hebben.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 20:54
Veel eerder in deze discussie heb ik gezegd dat ik geen mening heb. Ik vind het te moeilijk. Telkens als ik dieper nadenk over dit onderwerp, pas ik de situatie onwillekeurig toe op die van mij. Ik heb een zoon van bijna 4. Het idee dat ik hem zou moeten af staan, hetzij omdat hij uit zijn bed gestolen wordt of blijkt dat hij illegaal geadopteerd is en terug moet naar zijn biologische ouders. Echt, de brok in mijn keel zit hoog en dat alleen om er over nadenken terwijl mijn lieverd lekker ligt te slapen.
Na het lezen van deze discussie, vind ik toch dat er te weinig bij het welzijn van het kind stil wordt gestaan en teveel bij het recht van de biologisch- en adoptieouders. Ik vind het eigenlijk niet meer belangrijk hoe het kind in Nederland is gekomen, hoe schrijnend ook door diefstal. Het enige wat ik nu belangrijk vind is het belang van het kind en ik ben van mening dat het niet in het belang van het kind is om hem nu zonder meer terug te sturen naar zijn ouders in India. Met terugsturen bedoel ik definitief en niet om een band op te bouwen met zijn ouders aldaar.
Fashionvictim, jij zegt dat wanneer je een kind daar goed op voorbereid, uitlegt waarom en dat zijn echte ouders daar zijn die hem al die jaren zijn blijven zoeken, je het trauma in kan perken (even vrij overgenomen). Hoe zie jij dat dan voor je? Zelf met het hele verhaal erbij, leg je een kind 9+ (een kind met een bijbehorende begrijpend niveau) toch niet uit waarom hij in India moet gaan wonen en alles wat hem lief en bekend is achter moet laten. Op die leeftijd ben je te jong om er zelf wat over te zeggen te hebben, maar oud genoeg om te beseffen wat er gaat gebeuren. Dat vind ik meer klinken als in het belang van de biologische ouders en niet van het kind. Ik vind het effect wat het op het kind heeft ook zwaar onderschat en had toch meer inlevingsvermogen verwacht.
Het doet nu aan als een Salamons oordeel, en zover ik mij een voorstelling zou kunnen maken wanneer ik de situatie zou zitten van de biologisch ouders, zou ik willen dat mijn zoon een goed leven heeft en hem in de situatie laten waarin hij nu leeft. Ik zou dus niet willen dat mijn zoon, die mij niet bewust kent, mijn taal spreek en mijn cultuur kent, uit zijn leven te rukken omwille van mijn gevoel. Uiteraard en absoluut wel omgang e.d. waarbij ik er vanuit gaat dat de 'adoptie' familie de meeste lasten dragen om dit mogelijk te maken voor het kind en biologisch ouders. Dat bekijk ik niet vanuit het punt dat het om Indiaas kind in Nederland gaat, maar vanuit 'mijn' Nederlandse kind aldaar. In eenzelfde situatie zou ik mijn kind niet uit India laten komen als dat zijn vertrouwde omgeving zou zijn, met de ouders en familie die hij kent, de taal en cultuur die hij kent.
Na het lezen van deze discussie, vind ik toch dat er te weinig bij het welzijn van het kind stil wordt gestaan en teveel bij het recht van de biologisch- en adoptieouders. Ik vind het eigenlijk niet meer belangrijk hoe het kind in Nederland is gekomen, hoe schrijnend ook door diefstal. Het enige wat ik nu belangrijk vind is het belang van het kind en ik ben van mening dat het niet in het belang van het kind is om hem nu zonder meer terug te sturen naar zijn ouders in India. Met terugsturen bedoel ik definitief en niet om een band op te bouwen met zijn ouders aldaar.
Fashionvictim, jij zegt dat wanneer je een kind daar goed op voorbereid, uitlegt waarom en dat zijn echte ouders daar zijn die hem al die jaren zijn blijven zoeken, je het trauma in kan perken (even vrij overgenomen). Hoe zie jij dat dan voor je? Zelf met het hele verhaal erbij, leg je een kind 9+ (een kind met een bijbehorende begrijpend niveau) toch niet uit waarom hij in India moet gaan wonen en alles wat hem lief en bekend is achter moet laten. Op die leeftijd ben je te jong om er zelf wat over te zeggen te hebben, maar oud genoeg om te beseffen wat er gaat gebeuren. Dat vind ik meer klinken als in het belang van de biologische ouders en niet van het kind. Ik vind het effect wat het op het kind heeft ook zwaar onderschat en had toch meer inlevingsvermogen verwacht.
Het doet nu aan als een Salamons oordeel, en zover ik mij een voorstelling zou kunnen maken wanneer ik de situatie zou zitten van de biologisch ouders, zou ik willen dat mijn zoon een goed leven heeft en hem in de situatie laten waarin hij nu leeft. Ik zou dus niet willen dat mijn zoon, die mij niet bewust kent, mijn taal spreek en mijn cultuur kent, uit zijn leven te rukken omwille van mijn gevoel. Uiteraard en absoluut wel omgang e.d. waarbij ik er vanuit gaat dat de 'adoptie' familie de meeste lasten dragen om dit mogelijk te maken voor het kind en biologisch ouders. Dat bekijk ik niet vanuit het punt dat het om Indiaas kind in Nederland gaat, maar vanuit 'mijn' Nederlandse kind aldaar. In eenzelfde situatie zou ik mijn kind niet uit India laten komen als dat zijn vertrouwde omgeving zou zijn, met de ouders en familie die hij kent, de taal en cultuur die hij kent.
maandag 28 mei 2007 om 20:57
Die fictieve opofferingsdrang is gelijk aan de fictieve terugstuurdrang. Alle meningen die hier gegeven worden, zowel van diegene die willen dat het kind hier blijft als diegene die vinden dat hij terug moet en alles daar tussen in, zijn hypothetische meningen aangezien ik er vanuit ga dat niemand hier in hetzelfde schuitje zit. Dus die 'nobele opofferingsdrang' is niet minder waard dan alle andere meningen!
maandag 28 mei 2007 om 21:01
Toch geloof ik dat de balans tussen 'fictieve terugstuurdrang' en 'fictieve blijf-bij-adoptioefouders-drang' nogal zou uitslaan naar het eerste, wanneer de zo gemakkelijk redenerende lieden hier zelf van hun kind waren beroofd, lieve Soes. Die komt op mij dus in ieder geval heel wat geloofwaardiger over.
maandag 28 mei 2007 om 21:03
Alsof het daarop gericht is. Niet dus. Het is erop gericht om het kind in zijn eigen veilige omgeving te laten. Om alles zo een plekje te geven., Om het kind te laten kennismaken met zijn bio ouders, die van mijn part hier komen wonen, of om de twee maanden voor drie maanden overkomen. Om wel degelijk een band op te bouwen. Je vult het nu wel heel erg in je eigen straatje in door er vanuit te gaan dat als hij kiest om in nederland te blijven dat ingegeven is door het feit dat ik hem niet genoeg vrijheid heb gegeven om daadwerkelijk tot een weloverwogen keuze te komen door hem als basis in nederland te houden.
Ik denk zelfs, dat als ik hem de keus laat,waar dan ook ter wereld, hij sneller voor nederland zou kiezen omdat het kind alleen maar wil 'dat alles weer normaal wordt'.Want dat is de veilige werteld die hij kent.
maandag 28 mei 2007 om 21:13
Hoe ik daadwerkelijk zou reageren weet ik niet, net zo min als de andere kant weet hoe zij zullen reageren wanneer hun eventuele adoptiekind na 8 jaar terug zou moeten naar land van herkomst. Dus die grote discrepantie tussen theorie en praktijk geldt net zo goed voor de andere partij die van mening zijn dat het kind terug naar India moet, wanneer we het niet over 'het kind' hebben maar over jouw adoptiekind. Hoe het bij andere tijdens scheidingen gaat, heb ik verder geen boodschap aan. Ik reageer puur op mijn gevoel als moeder zijnde.
Ik baseer mijn mening juist vanuit mijn moederinstinct. Het idee, in de omgekeerde situatie, dat ik mijn zoon uit zijn leven moet trekken, vind ik hartverscheurend en aangezien ik door mijn moederinstinkt het beste voor mijn zoon wil, zou ik dat willen voorkomen. In eerste instantie denk ik dat ik een overweldigende opluchting zou voelen wanneer ik zou weten dat hij nog leeft. Ik kan mij zomaar voorstellen dat wanneer je kind zo verdwijnt en niet weet waar hij is, je steeds de ergste dingen in je hoofd zou halen.
maandag 28 mei 2007 om 21:20
De lieden die in dit topic zo glashard durven beweren dat zij - als het hun eigen kind betrof - het lekker aan de andere kant van de wereld zouden laten (want, och, hij is daar toch immers veel beter af), geloof ik domweg niet. Tien tegen een dat als hun kind daadwerkelijk geroofd zou worden en het zou een aantal jaren later gevonden worden, zij werkelijk alles op alles zouden zetten voor een terechte hereniging met het gezin.
Zo duidelijk?
maandag 28 mei 2007 om 21:22
Soesa,
Ik heb nu al twintig paginas uitgelegd waarom ik niet van mening ben dat het in het belang van het kind is om hem zijn ouders en zijn rechtmatige identiteit niet terug te geven, vind je het heel erg als ik dat niet nog eens allemaal ga herhalen?
Sunlight,
Aangezien ik van mening ben dat een kind niet kan overzien wat in zijn belang is, omdat het nog een kind is, zou ik die keuze voor hem maken. En daarbij zou ik me laten leiden door de overtuiging dat een gruwelijke misdaad in stand houden, nóóit in het belang van het kind kan zijn.
Ik heb nu al twintig paginas uitgelegd waarom ik niet van mening ben dat het in het belang van het kind is om hem zijn ouders en zijn rechtmatige identiteit niet terug te geven, vind je het heel erg als ik dat niet nog eens allemaal ga herhalen?
Sunlight,
Aangezien ik van mening ben dat een kind niet kan overzien wat in zijn belang is, omdat het nog een kind is, zou ik die keuze voor hem maken. En daarbij zou ik me laten leiden door de overtuiging dat een gruwelijke misdaad in stand houden, nóóit in het belang van het kind kan zijn.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 21:28
