Actueel
alle pijlers
India eist gestolen adoptiekind terug
zaterdag 26 mei 2007 om 11:59
HILVERSUM (ANP) - Een Indiaas jongetje dat zes jaar geleden door een Nederlands echtpaar werd geadopteerd, moet terug naar zijn geboorteland. Indiase autoriteiten eisen dat het kind een DNA-test ondergaat en wordt herenigd met zijn biologische ouders.
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 18:57
En wat nou als jij in de reguliere fietsenwinkel een tweedehands fiets koopt?. Voor een reële prijs? En je fietst lekker door de stad, komt er ineens iemand aan rennen die roept "Hee, mijn fiets! Vorig jaar gejat! Geef terug!" Dan doe je dat??? Zeg maar dag tegen het geld dat je ervoor betaald hebt, want hee, die ander was destijds onrecht aangedaan, dus fijn dat je eraan mee kunt werken om dat onrecht ongedaan te maken? Dat je zelf geen flauw idee had, soit?? (En dan heb ik het dus niet over de mensen die voor 15 euro een fiets van een junk kopen, of op marktplaats, maar gewoon in een doodnormale fietsenhandel waar dagelijks ladingen tweedehands fietsen worden verhandeld)
maandag 28 mei 2007 om 19:01
:? Sjeesis, begin jij nou ook?? Nee, ik vergelijk geen kind met een fiets. Ik probeer alleen te verduidelijk hoe het kan dat als ergens in het begin van een keten (of dat nu een adoptie is waarbij het kind van de een naar de ander naar weer een ander naar nog weer een ander gaat, of een fiets die van de een naar de ander etc gaat) iets fout zit, dit niet noodzakelijkerwijs betekent dat het verderop in de keten ook fout blíjft. Ergens wordt de fout "witgewassen" en als degenen die na dat witwassen "in beeld komen" geen weet hebben van dat witwassen en in de veronderstelling verkeren dat het allemaal goed zit, dan mogen ze daar ook vanuit gaan en kan je ze niet zonder meer voor de voeten werpen dat het daarvoor (buiten hun medeweten) ergens fout zat.
maandag 28 mei 2007 om 19:05
maandag 28 mei 2007 om 19:06
O, maar dat zegt ook niemand, hoor, Yas.
Wel valt het mij telkens als jij hier weer loopt te krijsen op dat je:
1 - de hele zaak hardnekkig vanuit adoptiefouders en kind bekijkt;
2 - weigert om in andere termen te denken dan 'wegrukken' bij de adoptiefouders, terwijl een beetje open geest wel degelijk mogelijkheden tot een wederzijdse oplossing kan bedenken.
En ik kan je verklappen dat lezen niet eens mijn sterkste punt hoeft te zijn om dit te zien, mijn beste.
maandag 28 mei 2007 om 19:08
Dhelia,
Ik heb gisteren op dat voorbeeld zitten googlen, en ik kom alleen maar links tegen van krantenartikelen en van die lokale politiesufferdjes waarin de eigenaar inderdaad gewoon zijn fiets terug krijgt en de te goeder trouwe koper schadeloosgesteld wordt. Ik ben gaan googlen omdat ik me vaag meen te herinneren dat ik ooit in een andere discussie op een heel ander forum datzelfde voorbeeld tegenkwam waaruit toen bleek dat iets wat gestolen is maar wat jij te goeder trouw koopt niet automatisch van jou is enkel en alleen omdat je het te goeder trouw koopt. Ik kan helaas die bron niet meer vinden, maar ik zou het op prijs stellen als je deze bewering met feiten zou kunnen staven. Want van wat ik vind, krijg ik de indruk dat wat jij zegt niet waar is. Heb jij een bron voor wat jij nu zegt?
Ik heb gisteren op dat voorbeeld zitten googlen, en ik kom alleen maar links tegen van krantenartikelen en van die lokale politiesufferdjes waarin de eigenaar inderdaad gewoon zijn fiets terug krijgt en de te goeder trouwe koper schadeloosgesteld wordt. Ik ben gaan googlen omdat ik me vaag meen te herinneren dat ik ooit in een andere discussie op een heel ander forum datzelfde voorbeeld tegenkwam waaruit toen bleek dat iets wat gestolen is maar wat jij te goeder trouw koopt niet automatisch van jou is enkel en alleen omdat je het te goeder trouw koopt. Ik kan helaas die bron niet meer vinden, maar ik zou het op prijs stellen als je deze bewering met feiten zou kunnen staven. Want van wat ik vind, krijg ik de indruk dat wat jij zegt niet waar is. Heb jij een bron voor wat jij nu zegt?
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 19:24
mbt de fiets,<br />als het langer dan 3 jaar geleden is dat de fiets gestolen is, dan blijft ie eigendom van de nieuwe eigenaar.<br /> Voor kinderen ligt het iets anders.<br /><br />@ FV. <br />Jij schrijft dat jij eventueel ruimte zou laten voor de adoptie-ouders, als het jouw kind betrof. Ik denk dat je daarmnee een van de weinigen bent. Ik denk dat de meeste ouders van gestolen kinderen alleen maar hun kind terugwillen. Dank aioptie-ouders vooe de goede zorg, nu nemen wij ons kind terug naar India en julie zien elkaar nooit weer. Ik hoop van harte dat er een oplossing is waarbij het kind met allevier de ouders een band kan houden. Want in tegenstelling tot jouw mening denk ik dat het kind en de adoptieouders wel degelijk een ouder-kind band ervaren en dat het kind op dit moment adoptie-ouders meer als zijn ouders ervaart dan biologische ouders.Ik vind zeker dat het contact met de bio-ouders hersteld zou moeten worden, maar ik acht het niet in het belang van het kind als bio-ouders zouden besluiten dat zij iks te schaften hebben met die mensen in nederland nu ze eenmaal hun kindje weer terughebben. Dus laat adoptieouders voor een jaar naar India gaan, zodat zooon kan kennismaken, of laat bio-ouders een jaar naar Nederland komen, maar zet het kind niet met een knuffel in het vliegtuig omdat het bij zijn bio-ouders zou horen. Kind vind namelijk zelf waarschijnlijk dat ie nu hier hoort.
maandag 28 mei 2007 om 19:31
Kreng,
Dat is precies dezelfde oplossing die ik ook opper, hoewel ik vind dat die hereniging en die band opbouwen in India zou moeten gebeuren en niet hier.
Verder is het in mijn ogen natuurlijk ook eigenlijk gewoon zo dat die ouders niks met Nederland te schaften hebben, in hun ogen zal het wel zo zijn dat Nederland (mede-)verantwoordelijk is voor de misdaad to begin with en daar hebben ze dan nog gewoon gelijk in ook. Ook om die reden vind ik dat de hereniging in India zou moeten plaatsvinden, die mensen hierheen halen voelt voor mij alsof je een verkrachte vrouw psychologische hulp aanbiedt, maar dan wel in het huis van haar verkrachter. Niet okee dus.
Dat is precies dezelfde oplossing die ik ook opper, hoewel ik vind dat die hereniging en die band opbouwen in India zou moeten gebeuren en niet hier.
Verder is het in mijn ogen natuurlijk ook eigenlijk gewoon zo dat die ouders niks met Nederland te schaften hebben, in hun ogen zal het wel zo zijn dat Nederland (mede-)verantwoordelijk is voor de misdaad to begin with en daar hebben ze dan nog gewoon gelijk in ook. Ook om die reden vind ik dat de hereniging in India zou moeten plaatsvinden, die mensen hierheen halen voelt voor mij alsof je een verkrachte vrouw psychologische hulp aanbiedt, maar dan wel in het huis van haar verkrachter. Niet okee dus.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 19:32
Over die fiets, ik snapte de analogie ook wel, uiteraard. En ik begrijp ook dat Dhelia geen kind met een fiets vergelijkt. We kennen elkaar toch hier? Blijkbaar niet, Yasmijn denkt (of zegt dat om haar punt te maken....?) dat ik een kind en een fiets wel wil vergelijken. Jammer. Ik geloof ook niet dat ze dat serieus denkt van mij. Ik denk eerder dat ze dat gewoon aangrijpt om maar wat te zeggen. Daarom reageerde ik ook met dat Dhelia die vergelijking begon, maar dat begrijpt ze uiteraard wel, als ik er op doorga is de vergelijking opeens schandalig. Waarschijnlijk omdat ze het met Dhelia eens is en met mij niet (dat moge toch duidelijk zijn?). Eerlijk gezegd vind ik Yasmijn een grote mond hebben over anderen, maar zelf ook niet al te prettig discussieren in deze.
Wat ik verrassend vind is dat wanneer een mens wordt gestolen, je blijkbaar een juridische vergelijking kan maken met een fiets. Gewoon omdat ik dacht dat een mens zo erg buiten dat staat, dat je het daar niet mee kan vergelijken. Ook juridisch niet.
Om terug te komen op jouw reactie op mij Dhelia, natuurlijk zou ik 't niet leuk vinden als iemand mij op straat van mijn fiets wil trekken. Als diegene echter kan bewijzen dat die fiets van hem is, vind ik dat ik weinig meer kan doen dan teruggeven. Of samen naar de fietsenhandelaar gaan waar ik 'm gekocht heb. Ik zou sowieso teruggaan naar die fietsenhandelaar. Dat er fietsendieven en handelaren zijn is erg (maar helaas een gegeven?), dat de overheid tekort schiet in het voorkomen van situaties als dat je in de stad van je fiets gerukt wordt, vind ik heel stom.
In 't geval van 't kindje, ik snap dat 't voor de adoptieouders heel erg is, ik beweer ook nergens dat zij geen verdriet hebben. Of dat ze zomaar terug moeten geven. Natuurlijk moeten ze eerst verifieren of de biologische ouders wel gelijk hebben wanneer ze zeggen dat het hun kind is (middels DNA, waarom gebeurt dat niet). Als de adoptie ouders inderdaad te goeder trouw gehandeld hebben is hen inderdaad niets te verwijten. Maar dat wil niet zeggen dat ze dan dus daarom 't kind maar mogen houden, dat vind ik geen reden genoeg. De biologische ouders is immers ook niets te verwijten. De biologische ouders is verder een grotere misdaad aangedaan dan de adoptie ouders. Dan kom je bij 't argument wat 't beste is voor 't kind, en daar verschilt iedereen van mening, maar denk ik net zoals Fashionvictim dat het voor elk kind het beste is zijn familie en cultuur en taal te leren kennen. Het beste zou natuurlijk zijn dat adoptieouders en biologische ouders samenwerken hierin, met dit als uitgangspunt.
Wat ik verrassend vind is dat wanneer een mens wordt gestolen, je blijkbaar een juridische vergelijking kan maken met een fiets. Gewoon omdat ik dacht dat een mens zo erg buiten dat staat, dat je het daar niet mee kan vergelijken. Ook juridisch niet.
Om terug te komen op jouw reactie op mij Dhelia, natuurlijk zou ik 't niet leuk vinden als iemand mij op straat van mijn fiets wil trekken. Als diegene echter kan bewijzen dat die fiets van hem is, vind ik dat ik weinig meer kan doen dan teruggeven. Of samen naar de fietsenhandelaar gaan waar ik 'm gekocht heb. Ik zou sowieso teruggaan naar die fietsenhandelaar. Dat er fietsendieven en handelaren zijn is erg (maar helaas een gegeven?), dat de overheid tekort schiet in het voorkomen van situaties als dat je in de stad van je fiets gerukt wordt, vind ik heel stom.
In 't geval van 't kindje, ik snap dat 't voor de adoptieouders heel erg is, ik beweer ook nergens dat zij geen verdriet hebben. Of dat ze zomaar terug moeten geven. Natuurlijk moeten ze eerst verifieren of de biologische ouders wel gelijk hebben wanneer ze zeggen dat het hun kind is (middels DNA, waarom gebeurt dat niet). Als de adoptie ouders inderdaad te goeder trouw gehandeld hebben is hen inderdaad niets te verwijten. Maar dat wil niet zeggen dat ze dan dus daarom 't kind maar mogen houden, dat vind ik geen reden genoeg. De biologische ouders is immers ook niets te verwijten. De biologische ouders is verder een grotere misdaad aangedaan dan de adoptie ouders. Dan kom je bij 't argument wat 't beste is voor 't kind, en daar verschilt iedereen van mening, maar denk ik net zoals Fashionvictim dat het voor elk kind het beste is zijn familie en cultuur en taal te leren kennen. Het beste zou natuurlijk zijn dat adoptieouders en biologische ouders samenwerken hierin, met dit als uitgangspunt.
maandag 28 mei 2007 om 19:39
Ik denk trouwens helemaal niet dat ik daar zo uniek in ben, Krengetje. Iedere moeder houdt toch van haar kind? Of in ieder geval: déze moeder houdt van haar kind, anders was ze hem niet al zes jaar wanhopig aan het zoeken, als ze blij was dat ze ervan af was.
Als na een jaar of langer blijkt dat het kind nog steeds doodongelukkig is, ga je echt als moeder wel nadenken over of het wellicht beter is hem dan maar terug te laten gaan, dat was in die film ook zo. ( Okee, het is maar een film, en zelfs een draak van een film ook, maar dát specifieke gegeven vond ik juist heel erg aangrijpend omdat ik me dat zo goed voor kon stellen, dat je als moeder uiteindelijk zelf je kind maar weer laat gaan, omdat het beter voor hem is).
Ik vind het zo stuitend dat die ouders zo weing credits krijgen, niet van jou hoor, maar in de algehele teneur van de discussie.
Als na een jaar of langer blijkt dat het kind nog steeds doodongelukkig is, ga je echt als moeder wel nadenken over of het wellicht beter is hem dan maar terug te laten gaan, dat was in die film ook zo. ( Okee, het is maar een film, en zelfs een draak van een film ook, maar dát specifieke gegeven vond ik juist heel erg aangrijpend omdat ik me dat zo goed voor kon stellen, dat je als moeder uiteindelijk zelf je kind maar weer laat gaan, omdat het beter voor hem is).
Ik vind het zo stuitend dat die ouders zo weing credits krijgen, niet van jou hoor, maar in de algehele teneur van de discussie.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 19:42
<div class="forumquote">quote: fashionvictim reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('28-05-2007 19:31:49'));</script>
<hr class="forumhr" />
Kreng,<br /><br />Dat is precies dezelfde oplossing die ik ook opper, hoewel ik vind dat die hereniging en die band opbouwen in India zou moeten gebeuren en niet hier. <br /><br />Verder is het in mijn ogen natuurlijk ook eigenlijk gewoon zo dat die ouders niks met Nederland te schaften hebben, in hun ogen zal het wel zo zijn dat Nederland (mede-)verantwoordelijk is voor de misdaad to begin with en daar hebben ze dan nog gewoon gelijk in ook. <br /><font color="#ff00ff">Hoewel ik het niet met je eens ben over dat gelijk hebben kan ik me wel goed voorstellen dat het voor die ouders zo voelt. Voor het kind zal dat echter nogmaals een trauma van losgerukt worden uit zijn omgeving en terechtkomen bij wildvreemden die hij niet meer herkent, die hij niet verstaat en weg van zijn "pappa en mamma". f de hereniginmg in nederland of India plaatsvind zou mij niet uitmaken, mist de veiligheid van alle betrokken personen goed gewaarborgd is.<br /></font>Ook om die reden vind ik dat de hereniging in India zou moeten plaatsvinden, die mensen hierheen halen voelt voor mij alsof je een verkrachte vrouw psychologische hulp aanbiedt, maar dan wel in het huis van haar verkrachter. Niet okee dus. T.o.v. de bio-ouders zal een hereniging in nederland misschien meer voelen alsof de adoptie-ouders meer rechten hebben. het lijkt mij echter voor het kind beter om niet meteen geconfronteerd te worden met zowel andere familie als een ander land als een andere taal. Voor het kind zou ik zegen eerst een poosje bio-ouders in nederland, en dan adoptieouders mee naar india, en dan terug-overdracht.</div>
<br />
<br />
<hr class="forumhr" />
Kreng,<br /><br />Dat is precies dezelfde oplossing die ik ook opper, hoewel ik vind dat die hereniging en die band opbouwen in India zou moeten gebeuren en niet hier. <br /><br />Verder is het in mijn ogen natuurlijk ook eigenlijk gewoon zo dat die ouders niks met Nederland te schaften hebben, in hun ogen zal het wel zo zijn dat Nederland (mede-)verantwoordelijk is voor de misdaad to begin with en daar hebben ze dan nog gewoon gelijk in ook. <br /><font color="#ff00ff">Hoewel ik het niet met je eens ben over dat gelijk hebben kan ik me wel goed voorstellen dat het voor die ouders zo voelt. Voor het kind zal dat echter nogmaals een trauma van losgerukt worden uit zijn omgeving en terechtkomen bij wildvreemden die hij niet meer herkent, die hij niet verstaat en weg van zijn "pappa en mamma". f de hereniginmg in nederland of India plaatsvind zou mij niet uitmaken, mist de veiligheid van alle betrokken personen goed gewaarborgd is.<br /></font>Ook om die reden vind ik dat de hereniging in India zou moeten plaatsvinden, die mensen hierheen halen voelt voor mij alsof je een verkrachte vrouw psychologische hulp aanbiedt, maar dan wel in het huis van haar verkrachter. Niet okee dus. T.o.v. de bio-ouders zal een hereniging in nederland misschien meer voelen alsof de adoptie-ouders meer rechten hebben. het lijkt mij echter voor het kind beter om niet meteen geconfronteerd te worden met zowel andere familie als een ander land als een andere taal. Voor het kind zou ik zegen eerst een poosje bio-ouders in nederland, en dan adoptieouders mee naar india, en dan terug-overdracht.</div>
<br />
<br />
maandag 28 mei 2007 om 19:51
Krengetje,
Ik zit nog eens na te denken over dat trauma dat hier steeds zo onmenselijk genoemd wordt. En weet je, ik vraag me af of het niet schromelijk overdreven wordt allemaal. Een kind van negen is geen peuter of kleuter meer, die kan je echt al uitleggen wáárom hij naar die mensen zou moeten. Ik denk dat het trauma zo groot wordt als je het zelf wil maken, als je hem mete en tasje en een playstation op het vliegtuis schopt zonder verder iets uit te leggen, ja, dan lijkt de schade me nogal groot ja. Maar als je zo'n kind gewoon voorbereid, met hem meegaat, uitlegt dat zijn echte papa en mama al jaren naar hem op zoek zijn, dan kan het volgens mij reuze meevallen. Ik weet niet hoe het met de andere deelnemers in deze discussie zit, maar ik en mijn vriendinnen hebben wel eens gierend van het lachen aan elkaar verteld dat we toen we ook die leeftijd ongeveer hadden we fantaseerden dat we eigenlijk stiekem prinsessen waren ofzo, en dat onze echte vader en moeder ons dan met een grote koets ofzo kwamen halen.
Het lijkt me stug dat een dergelijke kinderfantasie, die volgens mij vrij common is ( ik heb er ook al vaker over gelezen en ken echt veel mensen die als kind zulke fantasieën hadden, meestal als je moeder boos was ofzo of gewoon omdat het zo leuk leek om een prinses te zijn), niet ook bij adoptie kinderen voorkomen. Met mijn boerenfluitjesverstand zou ik denken dat júist adoptiekinderen heel vaak kunnen fantaseren dat het helemaal niet zo is dat hun ouders ze niet wilden, maar dat die hen juist al heel lang aan het zoeken zijn.
Misschien is het voor het jongetje, mits goed begeleid, dus juist wel heel erg fijn om eindelijk die fantasie waarheid te zien worden.
Ik zit nog eens na te denken over dat trauma dat hier steeds zo onmenselijk genoemd wordt. En weet je, ik vraag me af of het niet schromelijk overdreven wordt allemaal. Een kind van negen is geen peuter of kleuter meer, die kan je echt al uitleggen wáárom hij naar die mensen zou moeten. Ik denk dat het trauma zo groot wordt als je het zelf wil maken, als je hem mete en tasje en een playstation op het vliegtuis schopt zonder verder iets uit te leggen, ja, dan lijkt de schade me nogal groot ja. Maar als je zo'n kind gewoon voorbereid, met hem meegaat, uitlegt dat zijn echte papa en mama al jaren naar hem op zoek zijn, dan kan het volgens mij reuze meevallen. Ik weet niet hoe het met de andere deelnemers in deze discussie zit, maar ik en mijn vriendinnen hebben wel eens gierend van het lachen aan elkaar verteld dat we toen we ook die leeftijd ongeveer hadden we fantaseerden dat we eigenlijk stiekem prinsessen waren ofzo, en dat onze echte vader en moeder ons dan met een grote koets ofzo kwamen halen.
Het lijkt me stug dat een dergelijke kinderfantasie, die volgens mij vrij common is ( ik heb er ook al vaker over gelezen en ken echt veel mensen die als kind zulke fantasieën hadden, meestal als je moeder boos was ofzo of gewoon omdat het zo leuk leek om een prinses te zijn), niet ook bij adoptie kinderen voorkomen. Met mijn boerenfluitjesverstand zou ik denken dat júist adoptiekinderen heel vaak kunnen fantaseren dat het helemaal niet zo is dat hun ouders ze niet wilden, maar dat die hen juist al heel lang aan het zoeken zijn.
Misschien is het voor het jongetje, mits goed begeleid, dus juist wel heel erg fijn om eindelijk die fantasie waarheid te zien worden.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 19:59
Het was in mijn tijd een standaardvraag bij de eerstejaars tentamens civiel recht. Nou heb ik die nog onder het oude BW gedaan, dus de vindplaatsen in het nieuw BW ken ik niet. Wat ik zo gauw nog terugvind in een oud studieboek (Pitlo, Het Nederlands Burgerlijk Wetboek, Het Zakenrecht) "dat C, die in de mening verkeerde dat B eigenaar was van een roerende niet-registerzaak of een toonder- of orderrecht, welke zaak B aan C heeft geleverd, aan de oorspronkelijke eigenaar A kan tegenwerpen: gij hebt geen vordering tot teruggave tegen mij, want ik ben afgegaan op de schijn dat B eigenaar was en ben dus veilig. B is door zijn 'bezit' tegenover C gelegitimeerd als eigenaar en C is mitsdien eigenaar geworden van de zaak doordat de daartoe niet-bevoegde B haar aan hem leverde. De goede trouw van C moet aanwezig zijn op het ogenblik van zijn verkrijging"
maandag 28 mei 2007 om 20:03
<div class="forumquote">quote: Margaretha2 reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('28-05-2007 19:54:59'));</script>
<hr class="forumhr" />
<div class="forumquote">quote: Krengiserweer reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('28-05-2007 19:42:59'));</script>
<hr class="forumhr" />
<font color="#ff00ff">f de hereniginmg in nederland of India plaatsvind zou mij niet uitmaken, mist de veiligheid van alle betrokken personen goed gewaarborgd is.<br /></font><br /></div><br /><br />Als 't uitgangspunt is dat het kind de Indiase cultuur leert kennen en daar deel van wordt, dan is het natuurlijk wel makkelijker dat in in India te doen dan in Nederland. <br /></div>
<br />Uiteindelijk wel, maar eerst jkennismaken met bio-ouders in nederland en dan met zijn allen naar India? Dan is vor het kind de overgang misschien iets minder groot.<br /><br />@ FV. In onze fantasie waren we prinsesjes ja. Maar fantasie is heel iets anders dan werkelijk wegmoeten bij je ouders. Als die gouden koets echt voorgestaan had, dan had je ws niet eens meegewild. <br /> over fantasie; heel veel vrouwen vinden de fantasie van een verkrachting of groepssex heel aantrekkelijk en toch zoudden ze gen van allen daadwerkelijk slachtoffer van een groepsverkrachting willen zijn. dus of dit jongetje zo blij zal zijn als die fantasie werkelijkheid blijkt, ik vraag het me af.<br />Dit is een drama voor alle betrokken personen.<br /><br />
<hr class="forumhr" />
<div class="forumquote">quote: Krengiserweer reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('28-05-2007 19:42:59'));</script>
<hr class="forumhr" />
<font color="#ff00ff">f de hereniginmg in nederland of India plaatsvind zou mij niet uitmaken, mist de veiligheid van alle betrokken personen goed gewaarborgd is.<br /></font><br /></div><br /><br />Als 't uitgangspunt is dat het kind de Indiase cultuur leert kennen en daar deel van wordt, dan is het natuurlijk wel makkelijker dat in in India te doen dan in Nederland. <br /></div>
<br />Uiteindelijk wel, maar eerst jkennismaken met bio-ouders in nederland en dan met zijn allen naar India? Dan is vor het kind de overgang misschien iets minder groot.<br /><br />@ FV. In onze fantasie waren we prinsesjes ja. Maar fantasie is heel iets anders dan werkelijk wegmoeten bij je ouders. Als die gouden koets echt voorgestaan had, dan had je ws niet eens meegewild. <br /> over fantasie; heel veel vrouwen vinden de fantasie van een verkrachting of groepssex heel aantrekkelijk en toch zoudden ze gen van allen daadwerkelijk slachtoffer van een groepsverkrachting willen zijn. dus of dit jongetje zo blij zal zijn als die fantasie werkelijkheid blijkt, ik vraag het me af.<br />Dit is een drama voor alle betrokken personen.<br /><br />
maandag 28 mei 2007 om 20:07
Fv,
Ik denk dat je het fantasiegebeuren nu wel wat erg romantiseert. Als ik daadwerkelijk door de koning van Lombardije was weggehaald bij mijn ouders, dan had dat niet het uitkomen van mijn fantasie geheten maar terechtkomen in mijn ergste nachtmerrie. Niet voor niets fantaseerde ik erover als mn meoder een draak was geweest tegen me of als ik geen snoepje mocht. Dat soort kinderlijek fantasieen zijn er volgens mij om vooral fantasie te blijven.
Misschien heb je gelijk dat kinderen soms fantaseren over bio ouders, dat ze eigenlijk gewoon heel veel van hun kind houden en er geen afstand van hadden gedaan, zoals gezegd is tegen hen.
Maar ik denk dat dat meer te maken heeft met het niet kunnen verkroppen dat ze liefdeloos afgestaan zijn,( als ze gestolen waren of kwijtgeraakt dan is dat beter voor het ego dan afgestaan te zijn natuurlijk) dan dat ze daadwerkelijk terugwillen naar de bio oudersen gescheiden worden van de ad,ouders.
Ik denk dat je het fantasiegebeuren nu wel wat erg romantiseert. Als ik daadwerkelijk door de koning van Lombardije was weggehaald bij mijn ouders, dan had dat niet het uitkomen van mijn fantasie geheten maar terechtkomen in mijn ergste nachtmerrie. Niet voor niets fantaseerde ik erover als mn meoder een draak was geweest tegen me of als ik geen snoepje mocht. Dat soort kinderlijek fantasieen zijn er volgens mij om vooral fantasie te blijven.
Misschien heb je gelijk dat kinderen soms fantaseren over bio ouders, dat ze eigenlijk gewoon heel veel van hun kind houden en er geen afstand van hadden gedaan, zoals gezegd is tegen hen.
Maar ik denk dat dat meer te maken heeft met het niet kunnen verkroppen dat ze liefdeloos afgestaan zijn,( als ze gestolen waren of kwijtgeraakt dan is dat beter voor het ego dan afgestaan te zijn natuurlijk) dan dat ze daadwerkelijk terugwillen naar de bio oudersen gescheiden worden van de ad,ouders.
maandag 28 mei 2007 om 20:10
Omdat jij ook iets anders opperde dan ik, Dhelia. Jij zei dit:
Ja. En natuurlijk zou ik er godvergeten veel moeite mee hebben en zou iedere vezel in mijn lijf schreeuwen dat hij bij mij, mij, mij, moet zijn, maar als hij daar een prima leven heeft bij adoptiefouders die dol op hem zijn en hij zou naar school gaan en gelukkig zijn, als hij daar geworteld is dan is hij er niet bij gebaat dat ik hem wederom uit zijn vertrouwde omgeving ruk.
op mijn vraag of jij je kind als je het na zes jaar in Singapore vond daar zou laten.
Ik zeg:
Als NADAT mijn kind aan mij geretourneerd is, nadat erkend is, zowel juridisch als menselijk, dat het hier om mijn kind gaat en dat mij en hem een groot onrecht is aangedaan, dán zou het van de gesteldheid van mijn kind afhangen hoe nu verder te gaan. Wellicht zou het dan aan mij kunnen blijken dat de adoptie ouders als verzorgers aanstellen beter voor hem is, maar dan is dat wel MIJN keuze.
En in de posting daarvoor zeg ik dat voor mij sowieso onomstotelijk door alle betrokkenen erkend moet zijn dat mijn kind niet Lucas Jansen is, maar dat het mijn kind is dat van mij gestolen is. En in een posting daarna zeg ik dat ik sowieso de verder te ondernemen stappen waarschijnlijk pas zou overwegen als ik minimaal een jaar de kans had gehad om mijn kind opnieuw te leren kennen en hij mij kan leren kennen, zonder dat er mensen die zijn ouders niet zijn maar het wel zo voelen aan hem trekken en die daardoor de kans op herstel van wat ooit was onmogelijk maken.
Hele andere mening dan de jouwe dus.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 20:17
Laat ik het zo zeggen, Sunlight: mij lijkt een dergelijke fantasie een prima aanknopingspunt om te beginnen dit kind uit te leggen wat hem overkomen is om van daaruit stapje voor stapje verder te gaan. Zo zou ik het aanpakken als ik de adoptieouders in kwestie was. En dan zou ik, zelfs zonder dat ik daartoe gedwongen zou hoeven worden, vanuit die voorbereiding toewerken naar samen met mijn kind naar India gaan. Omdat ik niet met mezelf zou kunnen leven en mezelf nooit meer recht in de spiegel zou kunnen aankijken als ik een kind wat van een ander gestolen is, wat in mijn ogen bijna de allerergste misdaad is die bestaat, die voor mij erger is dan moord, niet zou teruggeven. Ik snap niet dat je met jezelf kan leven als je een ander en het kind waarvan je beweert te houden dát aandoet.
Am Yisrael Chai!
