Actueel
alle pijlers
India eist gestolen adoptiekind terug
zaterdag 26 mei 2007 om 11:59
HILVERSUM (ANP) - Een Indiaas jongetje dat zes jaar geleden door een Nederlands echtpaar werd geadopteerd, moet terug naar zijn geboorteland. Indiase autoriteiten eisen dat het kind een DNA-test ondergaat en wordt herenigd met zijn biologische ouders.
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Am Yisrael Chai!
zondag 27 mei 2007 om 21:33
zondag 27 mei 2007 om 21:33
Dat er geen ongewenste kinderen meer zullen bestaan is een utopie denk ik. Maar ik denk wel dat het aantal kinderen dat ter adoptie wordt aangeboden omlaag kan. En niet persé door abortus (dat heb je eigenlijk zelf geopperd, waar ik 't overigens wel mee eens was maar niet mijn eerste gedachte). Ik was in Guatemala eens bij een bijeenkomst voor vrouwen uit de buitenwijken van de stad, waarbij verschillende anticonceptie aan de orde kwam (wat dus aangeeft dat mensen daar er ook mee bezig zijn, dan wel omdat er geen geld is, danwel omdat men niet getrouwd is ofzo, danwel omdat veel vrouwen nog een stuk of tien kinderen krijgen en daar ook geen zin meer in hebben, nog afgezien van de aanslag op je lichaam). Men besprak voor 't zingen de kerk uit, tijdelijke onthouding, borstvoeding blijven geven, meteen van binnen wassen na de ejaculatie, etc. Pil werd niet besproken, dat kon namelijk niemand betalen.
Als moeders besluiten hun kind te laten komen en af te staan en ze staan daar helemaal achter, bijvoorbeeld omdat ze tegen abortus zijn, prima. Ik zeg niet dat 't nooit een optie zou moeten zijn.
Wat ik trouwens ook vind is dat het wenselijk(er) is dat 't kind opgroeit in eigen land, of dan in elk geval bij mensen uit het eigen land (als Colombiaanse migranten in de VS een Colombiaans kindje adopteren, vind ik dat nog steeds beter dan wanneer een bv. Arabisch stel in de VS dat zou doen).
zondag 27 mei 2007 om 21:36
Mooncatcher, ik wil niemand kwetsen en doe eigenlijk al de hele tijd mijn best de boel zo genuanceerd mogelijk te houden.
Alleen ik heb al zulke lange posts! Een beetje welwillend lezen alsjeblieft, ik neem aan dat je de strekking wel begrijpt. Dat hokjes-stoppen zie ik namelijk niet zo. Niet over één dingetje vallen, gewoon de hele post lezen en dan voel je zelf wel aan wat ik bedoel, toch?
zondag 27 mei 2007 om 21:51
Ik denk ook dat een kind beter af is als het geadopteerd kan worden door mensen met dezelfde culturele achtergrond of in eigen land. En ik denk ook dat iedere vrouw liever niet zwanger wordt dan dat ze haar kind afstaat. <br /><br />Helaas gebeurt dat af en toe wel, en als de keuze is tussen een weeshuis en een gezin, zou mijn voorkeu uitgaan naar een gezin, ook las dat in een compleet andere omgeving is. Is de keuze opgroeien in een gezin in de regio of een gezin in een totaal andere cultuur, dan zou de voorkeur uit moeten gaan naar het eerste. Ik weet van die kennissen dat de adoptie-organisatie ouders zoekt bij het kind en niet omgekeerd, dus ik hoop dat als er een adoptiegezin in het land van herkomst was geweest het kind daar geplaatst zou zijn.
zondag 27 mei 2007 om 21:59
Zelide,
Ik zit er nog eens over na te denken en volgens mij praat je hier dus echt poep :P. Volgens mij worden deze beweringen tegengesproken door artikel 5, 7, 8, 9, 10, 11, 18, 20 en 21 uit de UVRK. Als het een universeel recht van een kind is dat het door de eigen ouders verzorgd wordt, is het volgens mij omgekeerd dus ook een recht van de ouders om hun kind te verzorgen. Deze verklaring zegt duidelijk dat pas in de uiterste gevallen als misbruik of verwaarlozing aan die rechten getornd mogen worden en geeft ook aan dat adoptie pas een optie wordt nadat onomstotelijk vaststaat dat de eigen ouders afstand hebben gedaan van hun rechten of uit dat recht ontzet zijn. En zegt bovendien dat áls adoptie een optie wordt, de cultuur, taal, godsdienst en etniciteit zoveel mogelijk in tact moet blijven.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 11:06
Ja lieve Branwen, maar mijn standpunt is nu eenmaal dat ik vind dat een kind het onaantastbare recht heeft op zijn ouders, zijn cultuur, zijn taal en zijn identiteit en dat er dus alles aan gedaan moet worden om die vervreemding ongedaan te maken. Die dingen zijn hem namelijk door een misdaad ontnomen en dat druist volgens mij in tegen de mensenrechten. Daarnaast is vanuit meerdere ontvoeringszaken bekend dat de schade die is opgelopen door die vervreemding ook voor een groot deel hersteld kan worden.
En of dat ook voor de schade die ontstaat door het missen van de identiteit en de cultuur enzo geldt, dat betwijfel ik. Als je bijvoorbeeld dit artikel leest, dan weet ik zo net nog niet of je daar aan voorbij moet gaan.
Zelfmoord driemaal hoger bij adoptiekinderen
BRUSSEL -- Geadopteerde kinderen uit Azië en Zuid-Amerika hebben als jonge volwassene meer kans op onaangepast gedrag en psychiatrische problemen dan hun niet-geadopteerde generatiegenoten. Ze plegen drie keer zo vaak zelfmoord en hebben vijf keer meer kans op een drugsverslaving. Dat staat te lezen in het medische tijdschrift The Lancet. De gegevens komen uit het Zweedse Karolinska Instituut van Stockholm.
Bron
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 12:25
Ik wilde hier helemaal niet meer reageren, maar het moet mij van het hart dat ik FV wéér zeer beledigend en neerbuigend, vind doen met haar "white supremacy".
Dat moet je nooit maar dan ook nooit tegen mij zeggen.
Evenals haar opmerkingen betreffende liefde van/voor adoptieouders en adoptiekinderen. Dat steekt me nog. Ben zelfs bang dat meerdere mensen zo denken, zo narrowminded.
True colors komen naar boven, FV.
Dat moet je nooit maar dan ook nooit tegen mij zeggen.
Evenals haar opmerkingen betreffende liefde van/voor adoptieouders en adoptiekinderen. Dat steekt me nog. Ben zelfs bang dat meerdere mensen zo denken, zo narrowminded.
True colors komen naar boven, FV.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 28 mei 2007 om 12:40
Ik heb van de advocaat van mijn vriendje begrepen dat het zich niets herinneren van de taal, de ouder(s), het land van herkomst, de cultuur en dergelijke normaal is bij kinderen die ontvoerd worden. Ik weet niet of dat ook bij adoptie geldt, maar ik neem aan van wel. Maar wat hij aangaf, is dat het verlies van die herinneringen een reactie op het trauma is en daarna, in de tijd die volgt, versterkt wordt door angst. In ontvoeringszaken is het zo dat de kinderen een dusdanig trauma hebben opgelopen van het plotselinge verlies van hun andere ouder, dat ze als de dood zijn om de overgebleven ouder ook te verliezen. Om die ouder te plezieren, verdringen ze dus in feite hun eigen geschiedenis, omdat ze onbewust aanvoelen dat de ouder die hen in bezit heeft, daar niet mee geconfronteerd wil worden. Vaak is die ouder ook niet positief over de achtergebleven ouder, of vertelt die het kind dat de ouder hem verlaten heeft en hem niet meer wil. Er ontstaat dan dus ook een bepaalde wrok en boosheid bij het kind naar de achtergebleven ouder, waardoor het verdringen van de herinneringen nóg meer versterkt wordt.
Ik neem eigenlijk aan dat een dergelijk mechanisme ook in adopties optreedt, immers, die kinderen raken vaak ook op traumatische wijze de ouders kwijt - ongeacht of die ouders hen vrijwillig afstaan, overlijden of zoals in dit geval het kind gestolen wordt - en die kinderen groeien ook op met het idee dat de ouders hen niet wilden.
Wat nu in de ontvoeringszaken waar deze advocaat bij betrokken is door hem geconstateerd is ( en hij is een van de autoriteiten op het gebied van kindontvoeringen en heeft er ook boeken over geschreven ) is dat de herinneringen aan het leven dat de kinderen hadden voordat zij ontvoerd werden vrij snel weer terug komen. Kinderen die jaaaaaaaaaren geen Nederlands meer gesproken hadden en het ook niet leken te verstaan, spreken in sommige gevallen zelfs binnen een paar dagen (!!!) de taal weer. Volgens hem is het zeker in de gevallen waarbij de achtergebleven ouder het kind blijft toestaan contact te houden met de ontvoerende ouder en bijvoorbeeld goede begeleiding in de vorm van gespecialiseerde kindpsychologen verzorgt, zo dat de kinderen binnen relatief korte tijd weer normaal functioneren.
Zijn ervaringen zijn overigens gebaseerd op kinderen van allerlei leeftijden, de kinderen van mijn vriendje zijn ook nog erg jong ( het waren peuters toen ze ontvoerd werden) en hij heeft goede hoop en eigenlijk de verwachting dat als ze terugkeren voordat de tienerleeftijd bereikt wordt, de schade minimaal zal zijn. Die verwachting baseert hij dus op zijn eigen ervaringen met dit soort zaken.
Ik neem eigenlijk aan dat een dergelijk mechanisme ook in adopties optreedt, immers, die kinderen raken vaak ook op traumatische wijze de ouders kwijt - ongeacht of die ouders hen vrijwillig afstaan, overlijden of zoals in dit geval het kind gestolen wordt - en die kinderen groeien ook op met het idee dat de ouders hen niet wilden.
Wat nu in de ontvoeringszaken waar deze advocaat bij betrokken is door hem geconstateerd is ( en hij is een van de autoriteiten op het gebied van kindontvoeringen en heeft er ook boeken over geschreven ) is dat de herinneringen aan het leven dat de kinderen hadden voordat zij ontvoerd werden vrij snel weer terug komen. Kinderen die jaaaaaaaaaren geen Nederlands meer gesproken hadden en het ook niet leken te verstaan, spreken in sommige gevallen zelfs binnen een paar dagen (!!!) de taal weer. Volgens hem is het zeker in de gevallen waarbij de achtergebleven ouder het kind blijft toestaan contact te houden met de ontvoerende ouder en bijvoorbeeld goede begeleiding in de vorm van gespecialiseerde kindpsychologen verzorgt, zo dat de kinderen binnen relatief korte tijd weer normaal functioneren.
Zijn ervaringen zijn overigens gebaseerd op kinderen van allerlei leeftijden, de kinderen van mijn vriendje zijn ook nog erg jong ( het waren peuters toen ze ontvoerd werden) en hij heeft goede hoop en eigenlijk de verwachting dat als ze terugkeren voordat de tienerleeftijd bereikt wordt, de schade minimaal zal zijn. Die verwachting baseert hij dus op zijn eigen ervaringen met dit soort zaken.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 12:53
Wat hebben dit voor postings voor nut? Ga liever op de inhoud in. Omgekeerd heb ik jou al meermaals gezegd dat ik jóu ontzettend beledigend en inderdaad met een grote mate van westerse superioriteit vind reageren, met je tranentrekkende postings over derdewereldlanden ( wat India, voor de tien miljoenste keer, helemaal niet is). Net zo goed als jij mij beledigend vind tav adoptieouders, vind ik jóu beledigend tav biologische ouders. Biologische ouders die nota bene slachtoffer zijn geworden van de ergste misdaad die een ouder kan overkomen, namelijk dat hun kind van hen weggenomen wordt. Dat waren volgens jou geldbeluste oplichters die het hun bloedeigen kind niet aan zouden mogen doen hem terug te willen.
Dus we kunnen elkaar over en weer dingen blijven verwijten, feit is dat we het gewoon niet eens zijn, en ook niet zullen worden ben ik bang.
In zijn algemeen:
Wat ik in de praktijk van mijn vriendje merk is dat het heel veel voorkomt dat mensen de achtergebleven ouder(s) zelfs lijken te verwijten dat hun kinderen ontvoerd zijn. In zijn geval is het eigenlijk standaard dat men ervan uitgaat dat hij zijn kinderen wel misbruikt of mishandeld zal hebben, want anders worden je kinderen niet gestolen, dat zal je wel zelf verdiend hebben. Van lotgenoten waar hij mij over vertelt hoort hij eigenlijk dezelfde verhalen. Moeders zullen wel niet goed opgelet hebben, slechte moeders geweest zijn, vaders hebben natuurlijk de kinderen misbruikt, ze zullen ongetwijfeld slechte partners geweest zijn, slechte ouders voor wie het eigenlijk hun verdiende loon is dat hun kinderen hen zijn afgepakt.
Datzelfde zie je hier in deze discussie, er is ontzettend vaak geinsinueerd dat de ouders wel slechte ouders geweest zouden zijn en nog zijn en dat ze dus eigenlijk gewoon geen hereniging verdienen.
Bovenop het trauma van je kind verliezen, dat volgens mijn vriend erger is dan je kind begraven, komt dus ook nog het trauma van weten dat niemand het zelfs maar erg voor je lijkt te vinden.
Voor mij als toeschouwer is dat eigenlijk het vreselijkst om te zien, die karaktermoord.
Am Yisrael Chai!
maandag 28 mei 2007 om 12:54
Yasmijn, hoewel jij niet bewust denkt dat west-Europa, de rijke landen, of witte mensen beter zijn, of misschien zelfs bewust dat niet denkt, kan je toch moeilijk ontkennen dat we in een cultuur leven waarin dat wel naar voren komt? En dat daarom misschien bepaalde algemene meningen cultureel bepaald zijn?
(ik heb nog een aardig voorbeeld, een jongen die ik ken studeert fysiotherapie en wil nu in Latijns Amerika een project opzetten om daar mensen dingen te leren over fysiotherapie. Toen hij tips vroeg aan mij stelde ik voor dat het misschien slim was eerst uit te zoeken of daar wel behoefte aan was, en zo ja waar dan, aangezien Latijns Amerika best groot is. Daar had hij nog helemaal niet bij stilgestaan, Latijns Amerika is onderontwikkeld gebied en dús zullen ze daar wel geen flauw idee hebben wat fysiotherapie is, oid. Ik stelde ook voor contact op te nemen met universiteiten waar bv. fysiotherapie als studie aangeboden werd, of met een bond voor fysiotherapeuten, zodat je samen kan werken ipv allebei 't wiel uit vinden, had hij ook nooit bij stilgestaan. Terwijl er een heel aantal landen is dat hele goede gezondheidszorg heeft, waarvan zelfs een paar landen waar dat voor vrijwel de gehele bevolking toegankelijk is.)
Ik heb al eerder gezegd dat de manier van denken over adoptie misschien ook wel cultureel bepaald is, en de manier van denken over dit onderwerp ook. Herinnerde mij laatst nog dat mijn vriendje over 't thema eens zei 'ik ga toch geen kind van 'n ander(e familie) opvoeden?!??!?!'. Ik zeg niet dat het persé zo is hoor, dat dat cultureel bepaald is, maar ik zeg alleen dat het misschien wel zo is. En dat we misschien ook na kunnen denken waarom wij iets vinden / een eerste ingeving hebben. Waarom wij het beter vinden dat 't kind in Nederland blijft. Waarom wij het okee vinden kinderen uit 't buitenland te halen.
Waarop je vervolgens niet je mening hoeft te herzien, als je weet waarom en je vindt nog steeds hetzelfde, kan dat natuurlijk ook.
White supremacy ligt natuurlijk bij iedereen ontzettend gevoelig dus ik vind 't misschien niet zo slim dat FV het in de discussie bracht (nou, laat ik zeggen, in die termen, dat zorgt meestal voor veel gesteiger), maar het is ook te makkelijk om het meteen af te doen. Is dan mijn bescheiden mening.
(ik heb nog een aardig voorbeeld, een jongen die ik ken studeert fysiotherapie en wil nu in Latijns Amerika een project opzetten om daar mensen dingen te leren over fysiotherapie. Toen hij tips vroeg aan mij stelde ik voor dat het misschien slim was eerst uit te zoeken of daar wel behoefte aan was, en zo ja waar dan, aangezien Latijns Amerika best groot is. Daar had hij nog helemaal niet bij stilgestaan, Latijns Amerika is onderontwikkeld gebied en dús zullen ze daar wel geen flauw idee hebben wat fysiotherapie is, oid. Ik stelde ook voor contact op te nemen met universiteiten waar bv. fysiotherapie als studie aangeboden werd, of met een bond voor fysiotherapeuten, zodat je samen kan werken ipv allebei 't wiel uit vinden, had hij ook nooit bij stilgestaan. Terwijl er een heel aantal landen is dat hele goede gezondheidszorg heeft, waarvan zelfs een paar landen waar dat voor vrijwel de gehele bevolking toegankelijk is.)
Ik heb al eerder gezegd dat de manier van denken over adoptie misschien ook wel cultureel bepaald is, en de manier van denken over dit onderwerp ook. Herinnerde mij laatst nog dat mijn vriendje over 't thema eens zei 'ik ga toch geen kind van 'n ander(e familie) opvoeden?!??!?!'. Ik zeg niet dat het persé zo is hoor, dat dat cultureel bepaald is, maar ik zeg alleen dat het misschien wel zo is. En dat we misschien ook na kunnen denken waarom wij iets vinden / een eerste ingeving hebben. Waarom wij het beter vinden dat 't kind in Nederland blijft. Waarom wij het okee vinden kinderen uit 't buitenland te halen.
Waarop je vervolgens niet je mening hoeft te herzien, als je weet waarom en je vindt nog steeds hetzelfde, kan dat natuurlijk ook.
White supremacy ligt natuurlijk bij iedereen ontzettend gevoelig dus ik vind 't misschien niet zo slim dat FV het in de discussie bracht (nou, laat ik zeggen, in die termen, dat zorgt meestal voor veel gesteiger), maar het is ook te makkelijk om het meteen af te doen. Is dan mijn bescheiden mening.
maandag 28 mei 2007 om 13:25
Mijn gevoel zegt me dat die jongen niet terug zal gaan naar India.
Het is nu drie maanden bekend dat deze jongen waarschijnlijk gestolen is van die ouders in India maar er is nog geen reet gebeurd behalve berichtgeving. Er wordt wel gezegd dat het onderzocht moet worden maar wanneer dan. Er is nog geen DNA onderzoek gedaan hier terwijl in de reportage bij de moeder wel al wangslijm werd afgenomen.
En als dat al niet eens gebeurt, zal er nog minder snel aanstalten worden gemaakt die ouders te herenigen met hun kind, aangenomen dat het ook echt hun kind is. Ik krijg hier een beetje een wrange smaak van in de mond.
Wanneer ondernemen ze nu eens actie!
Het is nu drie maanden bekend dat deze jongen waarschijnlijk gestolen is van die ouders in India maar er is nog geen reet gebeurd behalve berichtgeving. Er wordt wel gezegd dat het onderzocht moet worden maar wanneer dan. Er is nog geen DNA onderzoek gedaan hier terwijl in de reportage bij de moeder wel al wangslijm werd afgenomen.
En als dat al niet eens gebeurt, zal er nog minder snel aanstalten worden gemaakt die ouders te herenigen met hun kind, aangenomen dat het ook echt hun kind is. Ik krijg hier een beetje een wrange smaak van in de mond.
Wanneer ondernemen ze nu eens actie!
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 28 mei 2007 om 13:43
<div class="forumquote">quote: fashionvictim reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('28-05-2007 12:40:39'));</script>
<hr class="forumhr" />
.<br /><br />Ik neem eigenlijk aan dat een dergelijk mechanisme ook in adopties optreedt, immers, die kinderen raken vaak ook op traumatische wijze de ouders kwijt - ongeacht of die ouders hen vrijwillig afstaan, overlijden of zoals in dit geval het kind gestolen wordt - en die kinderen groeien ook op met het idee dat de ouders hen niet wilden. <br /><font color="#ff00ff">Het verschil tussen ontvoerd en geadopteerd kind is dat in de meeste gevallen het ook echt waar is dat de biologische ouders het kind niet wilden, of idd overleden zijn. Dit geval is een uitzondering, de meeste geadopteerde kinderen of kinderen in een weeshuis, worden nooit meer geclaimd door hun familie. <br /></font><br /><br /><font color="#ff00ff">En het is heel waarschijnlijk dat geadopteerde kinderen het daar moeilijk mee hebben en ook de cijfers mbt zelfmoord en gedragsproblemen verbzen me niet. De vraag is alleen of die kinderen die geadopteerd zijn nu echt zo veel slechter af zijn. Wat was er van hun geworden als ze niet geadopteerd waren? Dit jongetje in India had toevallig liefhebbende ouders. Maar genoeg chinese meisjes zijn voor dood op straat achter gelaten. Was een Colombiaantje beter afgeweest als straatkind in Colombia? <br />De meeste kinderen die geadopteerd zijn waren imerts als wees opgegroeid in hun eigen land, zonder familie, zonder onderdak en zonder liefde. Ik denk vragen over culturele identiteit pas naar boven komen op het moment dat aan die eerste levensbehoefte is voldaan. Adoptie-ouders ontvoeren geen kinderen, zij willen huis een liefdevol thuis bieden aan een kind dat door zijn eigen ouders ongewenst is. En ja, zij willen ook graarg een kindje voor zichzelf. Net als mensen die wel zelf een kind op de wereld zetten. Als iemand net een babietje heeft gebaard zeg je toch ook niet "Voor het geld dat dat kind jullie gaat kosten had je 100 kindjes in de 3e wereld kunnen helpen.</font></div>
<hr class="forumhr" />
.<br /><br />Ik neem eigenlijk aan dat een dergelijk mechanisme ook in adopties optreedt, immers, die kinderen raken vaak ook op traumatische wijze de ouders kwijt - ongeacht of die ouders hen vrijwillig afstaan, overlijden of zoals in dit geval het kind gestolen wordt - en die kinderen groeien ook op met het idee dat de ouders hen niet wilden. <br /><font color="#ff00ff">Het verschil tussen ontvoerd en geadopteerd kind is dat in de meeste gevallen het ook echt waar is dat de biologische ouders het kind niet wilden, of idd overleden zijn. Dit geval is een uitzondering, de meeste geadopteerde kinderen of kinderen in een weeshuis, worden nooit meer geclaimd door hun familie. <br /></font><br /><br /><font color="#ff00ff">En het is heel waarschijnlijk dat geadopteerde kinderen het daar moeilijk mee hebben en ook de cijfers mbt zelfmoord en gedragsproblemen verbzen me niet. De vraag is alleen of die kinderen die geadopteerd zijn nu echt zo veel slechter af zijn. Wat was er van hun geworden als ze niet geadopteerd waren? Dit jongetje in India had toevallig liefhebbende ouders. Maar genoeg chinese meisjes zijn voor dood op straat achter gelaten. Was een Colombiaantje beter afgeweest als straatkind in Colombia? <br />De meeste kinderen die geadopteerd zijn waren imerts als wees opgegroeid in hun eigen land, zonder familie, zonder onderdak en zonder liefde. Ik denk vragen over culturele identiteit pas naar boven komen op het moment dat aan die eerste levensbehoefte is voldaan. Adoptie-ouders ontvoeren geen kinderen, zij willen huis een liefdevol thuis bieden aan een kind dat door zijn eigen ouders ongewenst is. En ja, zij willen ook graarg een kindje voor zichzelf. Net als mensen die wel zelf een kind op de wereld zetten. Als iemand net een babietje heeft gebaard zeg je toch ook niet "Voor het geld dat dat kind jullie gaat kosten had je 100 kindjes in de 3e wereld kunnen helpen.</font></div>
maandag 28 mei 2007 om 14:52
Tuurlijk. Ieder kind heeft recht op zijn ouders en het recht door hen te worden verzorgd. Maar ja, wat als het kind in kwestie vier ouders heeft? Die in twee verschillende landen wonen? Dan ben je er nog niet met één zo'n zinnetje. Want je leest nu voor het gemak ouders als biologische ouders, maar door de adoptie heeft het kind nog twee extra ouders gekregen. De wet maakt het onderscheid niet dat jij wel maakt. Sterker nog: formeel eindigt door adoptie de familierechtelijke band tussen adoptiekind en biologische ouders en heeft het kind dus alleen adoptieouders.
Bovendien: het kind heeft recht op zijn ouders. Dus niet: de ouders hebben recht op hun kind. Dat strookt ook niet met art 3: bij alle maatregelen betreffende kinderen vormen de belangen van het kind de eerste overweging.
(Waarmee overigens jouw eerdere standpunt dat de belangen van de biologische ouders voorop dienen te staan door je eigen bron wordt ondergraven.)
maandag 28 mei 2007 om 14:59
maandag 28 mei 2007 om 15:02
Het voert een beetje ver om 20 pagina's opnieuw door te spitten omdat jij er overheen hebt gelezen. Ik heb het her en der ook gelezen.
Onder andere dat de ouders misschien wel op geld uitzijn en daarom hun kind terug willen. Dat ze waarschijnlijk niet in staat zijn voor het kind te zorgen want ze sliepen buiten toen het kind werd ontvoerd, wat alleen maar zo was omdat het binnen te warm was en dat buiten slapen is in India vrij gangbaar. In andere landen in het Midden Oosten overigens ook.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 28 mei 2007 om 15:05
Hoi hoi, ik wil als geadopteerde ook even een duit in het zakje doen. Ben zelf geadopteerd uit Indonesie (28 jaar geleden).
Als geadopteerde krijg je vaak die feitjes/ statistieken om de oren, zoveel meer kans op een of andere verslaving bladiebla. En oh gut wat zielig dat je geadopteerd ben, of je krijgt de meest krankzinnigste vragen naar je hoofd geslingerd. Ik ben eraan gewend geraakt maar mijn (adoptie)ouders hebben het het zwaarst te verduren gehad. Iedereen, alle omstanders weten het allemaal namelijk beter, iedereen denkt zich er altijd maar mee te bemoeien wat beter is/ of zou zijn. Hier lees ik het ook weer. Maar elke situatie is anders.
Deze is natuurlijk extreem, weet de achtergrond niet precies maar ik weet wel dat het heel beangstigend zal zijn voor dat jongetje om weer te moeten verkassen.
Mijn moeder legde me van baby af aan uit dat ik niet uit haar buik kwam. Biologisch moeder werd dan ook buik-mamma genoemd. Ik was dus afgestaan want buikmama kon niet voor mij zorgen.
Ik heb zelf jaren met de angst geleefd dat mijn adoptieouders me zat zouden zijn en me ergens achter zouden laten, ik was bang om boos te worden of bang om angstig te zijn. Ik probeerde altijd maar het gezellige en lieve meisje te zijn in angst dat ze me zouden verlaten ... zoals mijn biologische moeder ooit deed.
Over die angst ben ik heen gegroeid. Ik zie mijn adoptieouders als mijn ouders. Ik ben in het hart geboren zoals zij het zeggen. Een aantal jaren geleden ben ik op rootsreis geweest samen met mijn adoptieouders. Hebben nog geprobeerd te zoeken naar mijn biologisch moeder. Niet gevonden. Zal altijd wel pijnlijk blijven maar ik ben gelukkig hier. Ik probeer me voor te stellen hoe het is als blijkt dat ik ook gestolen ben. Moeilijk om me daar in te verplaatsen maar dan nog ... ben blij met mijn leven zoals die nu is. Moet er niet aan denken om terug te gaan naar Indonesie, behalve dan voor vakantie.
Baal er ook van dat je adoptie alleen maar negatief in het nieuws komt. Vandaar hier maar even een positief geluid van een blije-geadopteerde. En ik ben vast niet het enige voorbeeld.
Als geadopteerde krijg je vaak die feitjes/ statistieken om de oren, zoveel meer kans op een of andere verslaving bladiebla. En oh gut wat zielig dat je geadopteerd ben, of je krijgt de meest krankzinnigste vragen naar je hoofd geslingerd. Ik ben eraan gewend geraakt maar mijn (adoptie)ouders hebben het het zwaarst te verduren gehad. Iedereen, alle omstanders weten het allemaal namelijk beter, iedereen denkt zich er altijd maar mee te bemoeien wat beter is/ of zou zijn. Hier lees ik het ook weer. Maar elke situatie is anders.
Deze is natuurlijk extreem, weet de achtergrond niet precies maar ik weet wel dat het heel beangstigend zal zijn voor dat jongetje om weer te moeten verkassen.
Mijn moeder legde me van baby af aan uit dat ik niet uit haar buik kwam. Biologisch moeder werd dan ook buik-mamma genoemd. Ik was dus afgestaan want buikmama kon niet voor mij zorgen.
Ik heb zelf jaren met de angst geleefd dat mijn adoptieouders me zat zouden zijn en me ergens achter zouden laten, ik was bang om boos te worden of bang om angstig te zijn. Ik probeerde altijd maar het gezellige en lieve meisje te zijn in angst dat ze me zouden verlaten ... zoals mijn biologische moeder ooit deed.
Over die angst ben ik heen gegroeid. Ik zie mijn adoptieouders als mijn ouders. Ik ben in het hart geboren zoals zij het zeggen. Een aantal jaren geleden ben ik op rootsreis geweest samen met mijn adoptieouders. Hebben nog geprobeerd te zoeken naar mijn biologisch moeder. Niet gevonden. Zal altijd wel pijnlijk blijven maar ik ben gelukkig hier. Ik probeer me voor te stellen hoe het is als blijkt dat ik ook gestolen ben. Moeilijk om me daar in te verplaatsen maar dan nog ... ben blij met mijn leven zoals die nu is. Moet er niet aan denken om terug te gaan naar Indonesie, behalve dan voor vakantie.
Baal er ook van dat je adoptie alleen maar negatief in het nieuws komt. Vandaar hier maar even een positief geluid van een blije-geadopteerde. En ik ben vast niet het enige voorbeeld.
