Langer medische behandeling dan wenselijk?

Op dit moment en de komende jaren zou ik het waarschijnlijk heel moeilijk vinden om het leven los te laten. Ik heb 2 jonge kinderen en mijn leven is nog lang niet 'af'. Maar ja wat doen pijn, niets meer kunnen en afhankelijk worden met mij????



Maar ik hoop er nooit achter te komen welke keus ik zou maken en als stokoud vrij gezond omaatje rustig in mijn slaap te overlijden.



Eigenlijk vind ik het speculeren over dit soort situaties vrij macaber en zinloos en mensen die hier heel stellig in zijn irritant.

helene31 schreef op 30 mei 2012 @ 23:00:

Truffel denkt alleen in zwart-wit geloof ik.



Je kunt overigens heel mooi besluiten om euthanasie te willen, in de praktijk werkt dat niet zo.

Inderdaad, dat wilde ik ook zeggen. Euthanasie is geen recht, al wordt dat wel vaak gedacht in Nederland.

Ik ben het eens met wat Noerie aangeeft.

Ook ik riep altijd heel hard, dat ik niet als een kasplantje wilde leven.

Totdat mijn vader in een coma raakte na een operatie met complicaties.



Wat wilde ik het graag rekken, toch weten hoe hij eruit zou komen, nog even iets tegen hem zeggen, hem knuffelen en een reactie terug krijgen.



De beslissing is voor ons genomen, hij is overleden.



Maar het heeft me heel bewust gemaakt, van het feit dat je als de situatie echt daar is, je heel anders reageert dan wat je van tevoren hebt gezegd of gedacht.



Ik begrijp dat de situatie heel anders is, als degene die ongeneeslijk ziek is zelf het wil verlengen.



Maar ik zal nooit meer zeggen wat ik zóu doen, omdat je echt niet in kunt schatten hoe het voelt als dat moment echt daar is.

Ik begrijp ook de artsen wel, zij hebben een eed afgelegd, om mensen te helpen zover ze kunnen. Ook voor hen zal het heel moeilijk zijn om die beslissing te 'nemen'of te adviseren.

nederlandsevrouw schreef op 30 mei 2012 @ 23:02:

Op dit moment en de komende jaren zou ik het waarschijnlijk heel moeilijk vinden om het leven los te laten. Ik heb 2 jonge kinderen en mijn leven is nog lang niet 'af'. Maar ja wat doen pijn, niets meer kunnen en afhankelijk worden met mij????



Maar ik hoop er nooit achter te komen welke keus ik zou maken en als stokoud vrij gezond omaatje rustig in mijn slaap te overlijden.



Eigenlijk vind ik het speculeren over dit soort situaties vrij macaber en zinloos en mensen die hier heel stellig in zijn irritant.

Ik zou speculeren liever willen veranderen in 'nadenken' in wat je zou doen, mocht je dit overkomen. Een goede collega is jaren geleden al overleden aan leukemie, 3jonge kinderen, waaronder een baby, heeft zij moeten achterlaten. Als je hiermee geconfronteerd wordt, dan ga je echt wel nadenken over wat je zelf zou willen....

christel2312 schreef op 30 mei 2012 @ 22:26:

Ik zou echt tot het einde gaan, tot ik echt niet anders meer kan. Tot het bittere einde. Liever langer lijden dan korter leven.

Ik denk niet dat je weet waar je het over hebt,of zelf hebt meegemaakt.

Ik ben degene die ook lijdzaam toe moest zien hoe mijn man net 38 jaar de diagnose kanker kreeg en daarbij heel wat pijn heeft gehad en je moet eens weten hoe het voelt als iemand voor je neus over de vloer kruipt van de pijn wachtend op een dokter.

Mijn man heeft er bewust voor gekozen om niet langer te lijden,dat wou hij mij,zijn kinderen en familie en vooral zichzelf niet aandoen.

Ik hoop dat jij nooit zo hoeft te lijden ,en af te takelen als je ziek wordt voor die paar weken extra wat heb je eraan als je er toch niks meer van meekrijgt en je platgespoten word met pijnmedicatie.

Je doet je familie hier meer pijn mee,dan dat je iets langer zou leven

die goede momenten zijn dan heel wat waardevoller.

moeilijk hoor. Als patient grijp je natuurlijk elke strohalm aan en soms vinden patienten zelf dat het lijden opweegt tegen de extra tijd. Ik denk dat artsen en patienten altijd in goed overleg moeten blijven en samen moeten afwegen wat de volgende stap is. Ook moeten artsen eerlijk zijn over de gevolgen van een behandeling en de te verwachten resultaten

Net euthanasie meegemaakt in mijn nabije omgeving.

Heel eerbiedig en vredig verlopen, naar wat ik heb gehoord.



Ondraaglijk lijden door kanker, al twee jaar lang. Twee jaar niet kunnen eten of drinken, alleen maar kotsen en aan sondes hangen.

De wens van de patient moet leidend zijn.

Als de patient nog door wil en kan dan vindt ik dat niet in strijd met welzijn.

De aantasting van welzijn komt door de ziekte en niet door te behandelen.

De wens om nog niet dood te gaan gehonoreerd te zien is ook een vorm van welzijn maar dan op een ander vlak.

Hoe het lichamelijk welzijn ook aangetast is.

louisavuitton schreef op 30 mei 2012 @ 23:05:

[...]





Ik zou speculeren liever willen veranderen in 'nadenken' in wat je zou doen, mocht je dit overkomen. Een goede collega is jaren geleden al overleden aan leukemie, 3jonge kinderen, waaronder een baby, heeft zij moeten achterlaten. Als je hiermee geconfronteerd wordt, dan ga je echt wel nadenken over wat je zelf zou willen....

Dat is ook zo en er over nadenken is logisch en ook niet verkeerd. Maar denken dat je dan al op voorhand kunt beslissen wat je gaat doen is, naar mijn mening, euhm... dom.

Als je ermee geconfronteerd wordt ga je er logischerwijs flink over nadenken, vaak met de conclusie dat je blij bent dat jij niet degene bent die de keuze moet maken. Want het is volgens mij een onmogelijke keuze.

Nu mijn kinderen nog jong zijn, ben ik geneigd te zeggen zolang mogelijk doorgaan met behandelen om zo lang mogelijk bij ze te kunnen blijven.



Maar als mijn kinderen zelfstandig zijn en zichzelf kunnen redden, ben ik geneigd te zeggen dan maar wat korter leven maar meer kwaliteit van leven, en een waardig einde.



Hoop deze keuze voorlopig niet te hoeven maken.

nederlandsevrouw schreef op 30 mei 2012 @ 23:11:

[...]





Dat is ook zo en er over nadenken is logisch en ook niet verkeerd. Maar denken dat je dan al op voorhand kunt beslissen wat je gaat doen is, naar mijn mening, euhm... dom.

Als je ermee geconfronteerd wordt ga je er logischerwijs flink over nadenken, vaak met de conclusie dat je blij bent dat jij niet degene bent die de keuze moet maken. Want het is volgens mij een onmogelijke keuze.

Ja, daar heb je helemaal gelijk in.

Op dit moment zou ik kiezen voor levensbeindiging als ik ongeneeselijk ziek zou zijn en verschrikkelijk zou lijden.

Maar iedereen heeft een eigen grens om door te gaan of niet meer te willen leven.

Voor de één is het reden genoeg om door te gaan als het bakje vla in de ochtend nog goed smaakt, of jonge kinderen hebben. Voor de ander is het niet meer naar buiten kunnen reden genoeg reden om niet verder meer te willen.



Het is gewoon heel persoonlijk, en je kunt nu wel plannen hebben, maar soms kunnen die nog wel eens veranderen als het moment daar is.

als het er echt toe doet dan schuiven je grenzen steeds op

MarianneDavids schreef op 30 mei 2012 @ 22:33: maar ik vind niet dat artsen een ziekbed zo lang moeten rekken dat iemand een maand of langer uitgemergeld en ijlend door de morfine aan de sondevoeding en catheter hangt, dat vind ik mensonterend.

Niet persoonlijk in jouw richting Marianne, maar dit is een parel van een voorbeeld imho hoe enorm persoonlijk invulling is wat nog wenselijk is en wat niet en om het nog ingewikkelder te maken; dat een (aantal) feitelijk(e) situatie(s) niet altijd per definitie gelijk staat aan 1 van de twee.



Neem nu deze situatie. Voor sommigen kan het onterend worden, vooral als de persoon zelf daarin eigenlijk al 'weg' is. Juist dat aspect is voor mij meer gelinkt aan het stervensproces dan aan een feitelijk medisch handelen. Nemen we weer die morfine, sondevoeding en catheter, maar dan de andere kant. Er 'huppelen' duizenden mensen door het leven die alle drie -en of meer- combineren, volop in het leven staan, genieten en het woord onterend niet eens als optie zien.



Als ik 1 ding geleerd heb in mijn wonderlijke reis door de medische wereld dan is het wel dat het vaak niet zo zwart-wit is. Dat gedachten die je van te voren ergens heel oprecht over kunt hebben, totaal kunnen veranderen als puntje bij paaltje komen. Dat grenzen kunnen veranderen, beide kanten op. Dat er voor mij ook een absoluut verschil zit tussen deze discussie rondom een 'direct' stervensproces zogezegd of deze discussie rondom afweging levenskwaliteit versus levenskwantiteit waarin er geen sprake is van 'direct' stervensproces.



Zo'n 13 jaar geleden was ik van vele zaken heilig overtuigd. Over hoe het geen levenskwaliteit zou zijn om een rolstoel te moeten gebruiken, dat zou ik niet kunnen of willen. Sondevoeding? Catheteriseren? Allerlei andere medische problemen? Onterend, aldus mijn oprechte visie destijds. Die grenzen bleken ruim variabel, al dan niet stapje voor stapje. Nooit bleek ik een traan te kunnen laten maar ik kon niet wachten tot mijn eerste behoorlijke rolstoel eindelijk een feit was. Hernieuwde vrijheid. Hoppa. Elektrische rolstoel was een grens dacht ik, tot die er eenmaal was en de pluspunten groter zijn dan de minpunten. Tel er inmiddels van alles en nog wat bij, grotendeels bedlegerig, sondevoeding, stoma en wat al niet meer en verdomd zeg; nog altijd veel te leuk en veel te veel levenskwaliteit om die gedachten van destijds nog serieus te kunnen nemen. Tegelijkertijd zijn andere grenzen juist minder flexibel geworden. Ik voer zo veel mogelijk de regie over mijn zorg, incl. opgestelde en uitvoerig besproken behandelafspraken en euthenasieverklaring -hopelijk de komende decennia niet nodig, maar liever mee verlegen dan erom-. Ik heb levenslust genoeg voor vele vele jaren, maar ben wel overtuigd en bijna hardcore aanhanger geworden van "levenskwaliteit boven levenskwantiteit".





De door Muzze geposte tekst verbaast me niets. Dood is nog altijd een van de pijnpunten in de zorg, meer bij artsen dan bijv. verplegend personeel. Tel erbij op de druk die er soms vanuit familie kan komen uit allerlei emoties en protocollen. De laatste zijn bijv. broodnodig als je het hebt over bijv. euthenasie of sedatie. Anderzijds is het dieptreurig dat in een directe stervensfase protocollen meer tijd kunnen vergen dan iemand nog heeft met als resultaat; onnodig rekken. En eerlijk is eerlijk, een van de meest bijblijvende momenten van mijn opa's sterfbed is zijn wanhopig smeken om hulp. Hulp die niet geboden kon worden, want protocollen vergde x-tijd en die had hij duidelijk niet meer.



Voor wat betreft je afvragen wat je zelf zou doen, Muzze? Mijn ervaring en in mijn omgeving is dat je hooguit kunt overdenken maar godzijdank gelukkig geen idee hebt tot het zo ver is. De een blijkt het aardig in te schatten, de volgende gooit alles om, een derde laveert een middenweg etc. Duidelijk communiceren is daarin onmisbaar. Niet pas als je voor het feit staat, maar juist ook als er niets aan de horizon "doemt". Op dat moment heb je vaak niet alle kennis en wetenschap in huis als op het feitelijke moment, maar alleen al de openheid om erover te communiceren is goud waard. Zowel met geliefden als met eventuele arts of artsen. Immers niets zo lullig als wanneer je eenmaal besluit bijv. euthenasie te verkiezen, er voor in aanmerking kunt komen, maar een arts blijkt te hebben die hier niet achter staat en je zo enorm in de kou kunt komen. Tegenwoordig is er gelukkig als noodoptie nog de levenseindekliniek van de NVVE, maar het is verre van ideaal. Ruim van te voren dit soort zaken open bespreken geeft de gelegenheid om ruim van te voren ook afstemming te vinden met de specialist en/of huisarts die je hebt. Niet alleen als euthenasie in bepaalde scenarios wellicht een optie zou kunnen zijn, maar juist ook als je dat niet wilt. Iemand die ver wil gaan met rekken is imho ook veel beter af bij een arts die niet lijnrecht daar tegenover staat qua persoonlijke en professionele opvattingen. In alle gevallen moet het verzoek van de patiënt realistisch en verantwoord blijven binnen het medische, maar daarbinnen een basis overeenkomst met behandelend arts hebben zodat er optimale zorg en ondersteuning geboden kan worden is goud waard imho.

sabbaticalmeds schreef op 30 mei 2012 @ 23:27:

als het er echt toe doet dan schuiven je grenzen steeds op

Ligt ook een beetje aan de ziekte. Mijn oma had een tumor op haar alvleesklier die drukte op de aorta. Het zou een kwestie van tijd zijn tot de aorta zou barsten. Mijn moeder had na 2 jaar uitbehandeld geweest te zijn uitzaaiingen in de kleine hersenen, kon ook niets aan gedaan worden. Beide vrouwen wilde de regie in eigen handen houden voordat het niet meer "mocht".



Een keuze hangt ook vaak af van het effect van de ziekte op een lichaam.

toydinky schreef op 30 mei 2012 @ 23:06:

[...]





Ik denk niet dat je weet waar je het over hebt,of zelf hebt meegemaakt.

Ik ben degene die ook lijdzaam toe moest zien hoe mijn man net 38 jaar de diagnose kanker kreeg en daarbij heel wat pijn heeft gehad en je moet eens weten hoe het voelt als iemand voor je neus over de vloer kruipt van de pijn wachtend op een dokter.

Mijn man heeft er bewust voor gekozen om niet langer te lijden,dat wou hij mij,zijn kinderen en familie en vooral zichzelf niet aandoen.

Ik hoop dat jij nooit zo hoeft te lijden ,en af te takelen als je ziek wordt voor die paar weken extra wat heb je eraan als je er toch niks meer van meekrijgt en je platgespoten word met pijnmedicatie.

Je doet je familie hier meer pijn mee,dan dat je iets langer zou leven

die goede momenten zijn dan heel wat waardevoller.

Sorry dat ik zo direct ben, maar ik vind dit onder de gordel. Je velt een oordeel hiermee over anderen die een andere keuze maken dan jij nu wenselijk acht en hint daarbij ook nog even een schuldgevoel erbij (als je alles aangrijpt dan die je je familie meer pijn aan). Misschien niet jouw bedoeling, wetende hoe gevoelig dit onderwerp is en hoe snel mensen daardoor in de verdediging kunnen springen als ze het gevoel hebben dat hun gevoel aangetast raakt, maar dat geldt natuurlijk net zo goed andersom.



Dat iets voor jouw man de juiste keuze was, wil niet stellen dat het daarmee dús de juiste keuze is. Juist niet, want niets zo persoonlijks als dit soort onderwerpen. Voor een ander kan rekken juist de enige juiste weg geweest zijn. Het mooie hierin vind ik zelf dat wanneer men mag overlijden op een wijze passend bij die persoon, de omgeving eigenlijk altijd zal uiten dat men het passend vond, goed vond. Alleen die "kleine" wetenschap kan een keuze nimmer pijnlijker maken.



Nergens vanaf wetende? Het is imho maar de vraag, wat dat betreft weten we nog altijd meer niet dan wel. Als ik af moet gaan op wat ik heb mogen ervaren, dan ben ik iemand die de overtuiging heeft dat mensen veel meer meekrijgen dan wij nu bedenken. Daarvoor heb ik al te veel dingen zien gebeuren met te bewuste timing, uitspraken en noem het maar op.



In mijn omgeving heb ik beiden mee mogen maken, van enorm rekken tot heel proactief euthenasie verkiezen. De enige overlijdens waarvan ik kan stellen dat er "meer" pijnlijke herinneringen zijn? Die enkeling waarbij het niet op een passende wijze mocht zijn.



Laten we in dit topic s.v.p. elkaars visie met rust laten. Kom op, het zou toch wat zijn als we onze eigen persoonlijke visie of keuze een ander gaan opleggen of andermans keuze visie vanuit de onze gaan be(ver)oordelen. Ik blief dat niet van een ander en volgens mij zijn er maar heel weinig die dat wel blieven.

Wat een goede post Pixie

Dank je, Suze.



Vind sommige dingen toch wat lastig te verwoorden op een algemener volgbare wijze, dus leuk om te lezen dat in ieder geval iemand het kan volgen.

Waarom zo vreselijk hard cristel? Triest persoon? Ergens anders janken? Jij denkt dat er geen leven is na de dood. Ik denk daar anders over maar stel dat niet als feit, zoals jij dat doet. Iedereen zijn eigen waarheid. Ik denk dat carenza veel verdriet heeft gehad over dit onderwerp. Jij wss ook, want je reactie is meer dan fel. Waarom?



Het is een bijzonder fel dagje vandaag waarbij er mi een hoop harde uitspraken zijn gedaan op meerdere topics. Ik vind dat zo jammer. Het nodigt zo weinig uit om ergens op mee te schrijven. Het zou zo fijn zijn als er een vertraging op de verzendknop zou zitten. Dan zou er al een hoop minder verbale agressie voorkomen denk ik.



Ik ga op bed. Beste dames die wellicht weer emotioneel worden nav dit topic

Slaap lekker....

ik zou door willen gaan tot IK zeg, genoeg.



wat is het alternatief?



noway dat ze mij uitbehandeld noemen, dan zoek ik naar alternatieven, het leven is mij te lief.

fiddeldee schreef op 30 mei 2012 @ 23:53:

Waarom zo vreselijk hard cristel? Triest persoon? Ergens anders janken? Jij denkt dat er geen leven is na de dood. Ik denk daar anders over maar stel dat niet als feit, zoals jij dat doet. Iedereen zijn eigen waarheid. Ik denk dat carenza veel verdriet heeft gehad over dit onderwerp. Jij wss ook, want je reactie is meer dan fel. Waarom?



Het is een bijzonder fel dagje vandaag waarbij er mi een hoop harde uitspraken zijn gedaan op meerdere topics. Ik vind dat zo jammer. Het nodigt zo weinig uit om ergens op mee te schrijven. Het zou zo fijn zijn als er een vertraging op de verzendknop zou zitten. Dan zou er al een hoop minder verbale agressie voorkomen denk ik.



Ik ga op bed. Beste dames die wellicht weer emotioneel worden nav dit topic

Slaap lekker....

De vraag was, wat zou jij doen, daar heb ik antwoord op gegeven. Van carenza mocht dat blijkbaar niet en werd dat extreem bot op gereageerd en zo heb ik terug gereageerd logischerwijs.

Pixiedust schreef op 30 mei 2012 @ 23:43:

[...]





Sorry dat ik zo direct ben, maar ik vind dit onder de gordel. Je velt een oordeel hiermee over anderen die een andere keuze maken dan jij nu wenselijk acht en hint daarbij ook nog even een schuldgevoel erbij (als je alles aangrijpt dan die je je familie meer pijn aan). Misschien niet jouw bedoeling, wetende hoe gevoelig dit onderwerp is en hoe snel mensen daardoor in de verdediging kunnen springen als ze het gevoel hebben dat hun gevoel aangetast raakt, maar dat geldt natuurlijk net zo goed andersom.



Dat iets voor jouw man de juiste keuze was, wil niet stellen dat het daarmee dús de juiste keuze is. Juist niet, want niets zo persoonlijks als dit soort onderwerpen. Voor een ander kan rekken juist de enige juiste weg geweest zijn. Het mooie hierin vind ik zelf dat wanneer men mag overlijden op een wijze passend bij die persoon, de omgeving eigenlijk altijd zal uiten dat men het passend vond, goed vond. Alleen die "kleine" wetenschap kan een keuze nimmer pijnlijker maken.



Nergens vanaf wetende? Het is imho maar de vraag, wat dat betreft weten we nog altijd meer niet dan wel. Als ik af moet gaan op wat ik heb mogen ervaren, dan ben ik iemand die de overtuiging heeft dat mensen veel meer meekrijgen dan wij nu bedenken. Daarvoor heb ik al te veel dingen zien gebeuren met te bewuste timing, uitspraken en noem het maar op.



In mijn omgeving heb ik beiden mee mogen maken, van enorm rekken tot heel proactief euthenasie verkiezen. De enige overlijdens waarvan ik kan stellen dat er "meer" pijnlijke herinneringen zijn? Die enkeling waarbij het niet op een passende wijze mocht zijn.



Laten we in dit topic s.v.p. elkaars visie met rust laten. Kom op, het zou toch wat zijn als we onze eigen persoonlijke visie of keuze een ander gaan opleggen of andermans keuze visie vanuit de onze gaan be(ver)oordelen. Ik blief dat niet van een ander en volgens mij zijn er maar heel weinig die dat wel blieven.

.

Suze02 schreef op 30 mei 2012 @ 22:53:

[...]





?? Ik vermoed dat jij degene bent die geen idee heeft....

Vorige maand nog een te lang behandelde ziekte van een naaste meegemaakt, dus geen idee? Zeer zeker wel! Zinloos lang doorbehandelen is zoooooo belastend voor degene die het betreft!

Je ligt daar maar, in leven gehouden door machines . . . . genezing is niet meer mogelijk, dus waarom rekken?

Terwijl degene die mij ontvallen is, iemand was die heel bewust de strijd aanging: we zullen het varkentje wel even wassen! Toch lukte dat niet, de ziekte was te agressief! En op het laatst voel je je overgeleverd aan de artsen . . . . . . . je ziet dat de persoon in het bed het moeilijk heeft, dan wil je alleen nog maar dat je dierbare rust krijgt!