Actueel
alle pijlers
Langer medische behandeling dan wenselijk?
woensdag 30 mei 2012 om 22:22
Bijna twee op de drie artsen zeggen dat ze ernstig zieke patiënten langer behandelen dan wenselijk. Volgens hen is intensieve medische zorg in de laatste levensfase vaak in strijd met het welzijn van patiënten.
Dat meldt het vaktijdschrift Medisch Contact (.pdf) op basis van een enquête onder leden van de artsenorganisatie KNMG.
Rekken
Artsen behandelen patiënten vaak lang omdat ze daar van nature toe zijn geneigd, denken de meeste respondenten. Verder dringen patiënten en hun familieleden er vaak bij artsen op aan om het leven te rekken
Dit artikel was vandaag in het nieuws.
En ik vroeg me werkelijk af of ik, indien ik terminaal zou zijn, alles uit de kast zou willen halen. Met evt extra lijden, extra pijn maar wel extra tijd...
Ik heb vorig jaar een goede vriendin aan kanker verloren, ze was 39 en heeft geknokt tot het laatst en wilde gewoon niet dood.. Gevolg was dat ze medisch gezien hoewel ze uitbehandeld was, toch extra tijd heeft gekregen door behandelingen, therapie etc.
Maar daardoor ook heel erg veel pijn, angst, verdriet en ellende heeft gehad.
Het was gewoon verschrikkelijk om dit te zien, niet eens voor mijzelf (als vriendin) omdat ik ietsje verder stond. Maar voor haar kinderen en man. Om je dierbare zo'n strijd te zien voeren. Ik vond het mensonterend, maar op het laatst was ze al zo ver heen, zo suf van de medicatie, zo vermagerd en zo verzwakt dat het haar niet meer boeide. Het is bijna een jaar geleden dat ze stierf.
Nog steeds denk ik elke dag aan deze strijd en hoe ik het zou willen....denk dus dat ik allang had opgegeven. Maar dat weet je dus pas als je het meemaakt.
Sorry voor het verdrietige verhaal
Ben wel benieuwd hoe jullie erover denken.
Dat meldt het vaktijdschrift Medisch Contact (.pdf) op basis van een enquête onder leden van de artsenorganisatie KNMG.
Rekken
Artsen behandelen patiënten vaak lang omdat ze daar van nature toe zijn geneigd, denken de meeste respondenten. Verder dringen patiënten en hun familieleden er vaak bij artsen op aan om het leven te rekken
Dit artikel was vandaag in het nieuws.
En ik vroeg me werkelijk af of ik, indien ik terminaal zou zijn, alles uit de kast zou willen halen. Met evt extra lijden, extra pijn maar wel extra tijd...
Ik heb vorig jaar een goede vriendin aan kanker verloren, ze was 39 en heeft geknokt tot het laatst en wilde gewoon niet dood.. Gevolg was dat ze medisch gezien hoewel ze uitbehandeld was, toch extra tijd heeft gekregen door behandelingen, therapie etc.
Maar daardoor ook heel erg veel pijn, angst, verdriet en ellende heeft gehad.
Het was gewoon verschrikkelijk om dit te zien, niet eens voor mijzelf (als vriendin) omdat ik ietsje verder stond. Maar voor haar kinderen en man. Om je dierbare zo'n strijd te zien voeren. Ik vond het mensonterend, maar op het laatst was ze al zo ver heen, zo suf van de medicatie, zo vermagerd en zo verzwakt dat het haar niet meer boeide. Het is bijna een jaar geleden dat ze stierf.
Nog steeds denk ik elke dag aan deze strijd en hoe ik het zou willen....denk dus dat ik allang had opgegeven. Maar dat weet je dus pas als je het meemaakt.
Sorry voor het verdrietige verhaal
Ben wel benieuwd hoe jullie erover denken.
woensdag 30 mei 2012 om 22:26
Op deze vraag kan een ieder die niet terminaal ziek is, natuurlijk nooit een antwoord geven. Ik denk dat je niet kunt inschatten wat je zou gaan doen. Zo'n situatie is zo verschrikkelijk moeilijk, wie weet wat voor ''keuzes'' je dan maakt...
Edit: ik zie dat je de vraag inmiddels hebt aangepast. Mijn antwoord was meer gericht op je oorspronkelijke vraag..
woensdag 30 mei 2012 om 22:27
Als ik echt heel veel pijn , zorgen, en verdriet zou hebben en toch zou weten dat het alleen om het rekken van mijn leven zou zijn en ik niet meer beter zou worden , misschien dat ik dan wel dacht NEE dit wil ik niet. Dan hoeft het van mij niet ,dat rekken elke dag langer leven is dan elke dag langer pijn, verdriet,me heel ziek voelen en niet meer kunnen genieten. En dat zou ik dan denk ik echt niet zien zitten.
woensdag 30 mei 2012 om 22:28
Heftig verhaalIs het verhaal hetzelfde voor iemand van 80 als iemand van 35?
Indien het mij overkomt dan hoop ik een eerlijk en open gesprek te kunnen voeren met de arts over de zin en onzin van behandeling, kwaliteit van leven en pijn bestrijding. Liever de discussie dan een een specialist die voor de patiënt beslist.
Dus afhankelijk van de behoefte en mogelijkheden van de patiënt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 30 mei 2012 om 22:30
Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat iemand maar doorging. Ik vond dat moeilijk om te zien.
Iemand anders zei toen tegen mij; je kunt daar niet over oordelen. Je kunt het niet voor haar bedenken. Je weet niet hoe het is om je leven los te moeten laten, om iedereen achter te moeten laten. Dat kan zo verschrikkelijk moeilijk zijn, dat je die extra tijd (hoe zwaar ook) soms gewoon nodig hebt.
En ik denk dat dat heel erg waar is.
Iemand anders zei toen tegen mij; je kunt daar niet over oordelen. Je kunt het niet voor haar bedenken. Je weet niet hoe het is om je leven los te moeten laten, om iedereen achter te moeten laten. Dat kan zo verschrikkelijk moeilijk zijn, dat je die extra tijd (hoe zwaar ook) soms gewoon nodig hebt.
En ik denk dat dat heel erg waar is.
woensdag 30 mei 2012 om 22:33
Als je onverwacht te horen krijgt dat je nog maar een paar weken of maanden hebt wil je, maar dat is mijn idee, na de eerste klap toch nog dingen afronden, afscheid nemen, misschien nog een keer naar een bepaalde plaats, je testament wijzigen, je wensen kenbaar maken voor je uitvaart, zelf de muziek uitzoeken maar ik vind niet dat artsen een ziekbed zo lang moeten rekken dat iemand een maand of langer uitgemergeld en ijlend door de morfine aan de sondevoeding en catheter hangt, dat vind ik mensonterend.
verba volant, scripta manent.
woensdag 30 mei 2012 om 22:39
Ze zegt het toch alleen over haarzelf, dat zij dat zou willen? Niet over wat een ander moet doen? Ik vind dat je enigszins overdreven reageert eerlijk gezegd.
Ik denk dat je je grenzen oprekt. Dat je nu misschien zegt dat je in een bepaalde situatie niet meer behandeld wilt worden, maar dat je, als je op dat punt beland bent, tóch nog door wil gaan.
Een minder heftig voorbeeld: bij mijn middelste heb ik in mijn borstvoedingsperiode een borstontsteking gehad. En nog een, die uitmondde in een abces waaraan ik geopereerd ben. En waar vervolgens een nieuw abces ontstond. Waar ik na de eerste borstontsteking riep dat ik er niet nog eentje wilde en dat ik dan zou stoppen, kon ik dat na de operatie van het abces absoluut nog niet. Je rekt je eigen grenzen op, je verlegt ze steeds.
woensdag 30 mei 2012 om 22:39
Waarom moet ik mn mond spoelen, omdat jij hierdoor gekwetst wordt ga ff lekker ergens anders janken.. Ik ben je kind niet, Ik sta hier volledig achter er is niets na de dood. HELEMAAL NIETS.. we rotten weg in de vergetelheid, waarom in vredesnaam zou ik dan eerder dood willen gaan wanneer ik nog een dag kan meemaken.
Echt wat ben jij een triest persoon zeg, iedereen mag een mening hebben en als je het daar niet mee eens bent dan zit je hier echt verkeerd.
woensdag 30 mei 2012 om 22:43
Moeilijk, dit is zo persoonlijk. Ik denk dat je het pas weet als je er zelf voor staat. Mijn vader is vorig jaar overleden maar wilde op een gegeven moment bepaalde behandelingen behalve pijnbestrijding niet meer.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 30 mei 2012 om 22:44
Niemand weet wat hij/hij zal doen in zo'n situatie.
Voor artsen is het ook moeilijk. Zij weten wanneer behandeling uitzichtloos is, maar als het een moeder betreft met twee kleine kinderen die zo graag (langer) wil leven.....
Ik hoop zoiets nooit mee te maken, in ieder geval niet zolang mijn kinderen klein zijn.
Voor artsen is het ook moeilijk. Zij weten wanneer behandeling uitzichtloos is, maar als het een moeder betreft met twee kleine kinderen die zo graag (langer) wil leven.....
Ik hoop zoiets nooit mee te maken, in ieder geval niet zolang mijn kinderen klein zijn.
woensdag 30 mei 2012 om 22:46
wat een overtrokken reactie. Dit is een persoonlijke keuze dat kun je niet aanvallen.
Mijn moeder wilde liever langer lijden dan korter leven. En dat heeft ze gedaan. Ze is tot het uiterste gegaan, positief gebleven, maar och wat een eenzaamheid op het laatst. Ik weet niet wat ik zou willen. Ik weet het echt niet. Wat mijn moeder moest ondergaan was mensonterend voor mij, maar niet voor haar. Of eigenlijk misschien ook wel
woensdag 30 mei 2012 om 22:49
Uit een langere versie van het artikel begreep ik dat het vaak niet zozeer is dat de artsen het ziekbed willen rekken. Maar ze vinden het vaak heel moeilijk om tegen de patiënt te zeggen "Sorry meneer, maar nu is het echt afgelopen, ik kan niks meer doen". Dan liever toch nog een keer die medicijnen, misschien dat iemand dan nog drie weken langer heeft.....En als de patient zelf nog niet klaar is om afscheid te nemen en nog iets wil proberen, dan moet je wel lef hebben om daar tegenin te gaan en te zeggen "dit is zinloos, u krijgt geen medicijnen meer".
woensdag 30 mei 2012 om 22:50
Ik mag niet oordelen, maar soms heb ik het er moeilijk mee. Ik niet alleen, haar man ook.
ja, ik mag eigenlijk ook niet oordelen over mijn vriendin, hoewel ik het soms heel egoïstisch vond van haar om haar leven te verlengen. Leven verlengen, ten koste van.....alles.
Terwijl ze zoveel pijn en ellende had, ze wist het en toch wilde ze door.
Voor haar kinderen vond ik dit zo vreselijk!! Dat je moeder gilt van de pijn en toch niet de ogen wil sluiten, dat je niet de dokter wil vragen om te stoppen, terwijl de dr zegt dat het echt beter is te stoppen.
Haar man en ik vragen ons wel eens af of ze dit wel zelf heeft gewild als ze goed bij zinnen was. Ze was natuurlijk flink onder de dope. En tuurlijk wilden we haar niet kwijt!!!
woensdag 30 mei 2012 om 22:51
:
[...]
wat een overtrokken reactie. Dit is een persoonlijke keuze dat kun je niet aanvallen.
Mijn moeder wilde liever langer lijden dan korter leven. En dat heeft ze gedaan. Ze is tot het uiterste gegaan, positief gebleven, maar och wat een eenzaamheid op het laatst. Ik weet niet wat ik zou willen. Ik weet het echt niet. Wat mijn moeder moest ondergaan was mensonterend voor mij, maar niet voor haar. Of eigenlijk misschien ook wel
En wat had je zelf gewild voor je moeder? Eerder sterven op een voor jou menswaardige manier of toch je moeder langer bij je houden, maar met heel veel pijn en moeite voor haar.
Kijk....dit vind ik zo moeilijk. Ik heb 2 kleine kinderen, een jonge man. Als ik ongeneeslijk ziek zou zijn, dan zou ik zelf het niet al te lang willen rekken. Op deze manier wil ik voorkomen dat mijn kinderen zien dat ik steeds slechter wordt en aftakel en een last wordt voor hen. Aan de andere kant wil ik voor mijzelf zo lang mogelijk blijven leven om toch mijn kinderen te zien opgroeien.
woensdag 30 mei 2012 om 22:52
:
[...]
wat een overtrokken reactie. Dit is een persoonlijke keuze dat kun je niet aanvallen.
Mijn moeder wilde liever langer lijden dan korter leven. En dat heeft ze gedaan. Ze is tot het uiterste gegaan, positief gebleven, maar och wat een eenzaamheid op het laatst. Ik weet niet wat ik zou willen. Ik weet het echt niet. Wat mijn moeder moest ondergaan was mensonterend voor mij, maar niet voor haar. Of eigenlijk misschien ook wel
Sterkte .
woensdag 30 mei 2012 om 22:56
In alle ernst moet ik dat nog maar zien als je gewoon nog heel erg jong bent als het noodlot je treft. Volgens mij zit opgeven van nature niet in de mens. Daarbij is vaak bij aanvang van een ziekteproces onduidelijk of het een dodelijke variant van een ziekte betreft of een behandelbare. Niet zo zwart wit dus.
woensdag 30 mei 2012 om 22:58
Ook geen behandeling wanneer het mogelijk is het toch te overleven?
Dat je het jong besloten hebt, zegt toch juist helemaal niks. Je kan toch sowieso niks met de besluiten die je maakt wanneer je nog jong bent, Je hebt toch juist de kennis van ouderworden nodig die je meer kijk geven op de realiteit.
