Langer medische behandeling dan wenselijk?

Ja ze bedoelen wel dat er onnodig nog behandelingen worden gestart, die eigenlijk geen zin meer hebben. Dan hebben we het niet over pijnbestrijding, dat moet altijd gebeuren, daar is iedereen wel over eens.



In deze tijd kunnen we heel moeilijk accepteren dat niet alles geheeld kan worden. Patienten eisen van alles.



De andere discussie betreft wanneer je wilt stoppen met lijden is zo persoonlijk. Ieder heeft zijn weg in het rouwproces. Ik werk met terminale mensen en heb een alleenstaande vrouw van 38 jaar met een kind van 10 zien wachten op de dood, ze was er zo aan toe na al het ziek zijn. Daarentegen een vrouw van in de 80 met zo ontzettend veel pijn, tot de laatste dag zien vechten, ze wilde gewoon niet dood en hield zo vast aan het leven.



Ik vind het wel geweldig dat ieder het op zijn manier kan doen in Nederland.

smulrol schreef op 01 juni 2012 @ 20:40:

Interessant topic. Ik denk dat het klopt dat wanneer je zelf ernstig ziek wordt dat je je grenzen steeds gaat verleggen.

Daarom ben ik van plan om een grens bij een slechte diagnose gelijk af te bakenen: met grote letters 'niet reanimeren' op mijn borstkas als tattoo

Hoef je niet te doen hoor, schaf een niet reanimeren penning aan, en draag deze altijd! Bij voorkeur met een speld op je bh/hemd.

Ik zag een poos geleden in een medisch programma dat ze een teminale vrouw met een hartstilstand een half uur aan het reanimeren waren. Dat gaat me echt te ver. Een niet-reanimeren verklaring op papier wordt regelmatig niet opgevolgd.

smulrol schreef op 02 juni 2012 @ 08:42:

[...]





Oh shit.



maar een papieren verklaring wordt vaak ook genegeerd!

Gister las ik dit nog:

http://www.dailymail.co.u ... ering-cardiac-arrest.html



Echt als ik terminale kanker heb en plotseling mijn hart besluit er mee op te houden is dat toch een geschenk uit de hemel

Over andere landen kan ik niet lullen, maar in NL is vaak het pijnpunt dat mensen wel iets op papier zetten maar dit niet (ruim genoeg) van te voren met behandelende medici bespreken. Dan is het voor een arts vaak enorm lastig of zelfs onmogelijk om nog te bepalen of de persoon in kwestie "bij machte" was ten tijde van het opstellen. Zoals gezegd wordt dat verergerd door het gebruik van voorgekauwde niet gepersonaliseerde versies. Op papier zetten alleen is niet genoeg, je zult het toch echt ruim van te voren moeten bespreken. Mocht er dan sprake zijn van een arts die vanuit levensovertuiging bijv. andere visies hierover heeft dan de persoon in kwestie dan kan er rustig verder gekeken worden naar een passend "team" van behandelaar(s). Dit op het laatst pas doen is vragen om problemen, veelal is het dan ongelooflijk moeilijk om nog een bereide arts te vinden (krijg ook maar eens patiënten aangegeven die je niet kent, nooit behandeld hebt, maar komen met de vraag "dokter beëindig svp mijn leven". Het is ook niet niets).



Idem dito met alle mogelijke opties die de NVVE biedt om e.e.a te registreren. Men communiceert dit gelukkig zelf ook heel duidelijk en biedt waar mogelijk alle begeleiding, maar zolang als je als individu zelf dit niet genoeg en op tijd communiceert met medici blijft er die horde bestaan waarin het moeilijk of onmogelijk kan worden om aan alle criteria te voldoen. Vroegtijdige, duidelijke en eerlijke communicatie is essentieel. Overigens biedt de NVVE ook goede informatie over hoe je "tussen de regels door" heen kunt lezen wat een arts eigenlijk wellicht zegt over dit onderwerp, zodat je heel gericht en eerlijk kunt uitvogelen of bijv. een huisarts jouw wens zal ondersteunen mocht het ooit zover komen en je voldoet aan wettelijke criteria.



Dit is geen materie om wat te bedenken, eventueel ergens te registreren en dan niets meer mee te doen. Nee, zet het op papier en zodra je voor jezelf dingen duidelijk hebt; bespreek het op zijn minst met de huisarts in een consult waarvoor de tijd hiervoor is. Hopelijk heb je het decennialang niet nodig, maar als dat onverhoopt wel zo is en dán pas nog dingen in werking zetten is inderdaad een realistische kans lopen op meer hordes.



Overigens is er in NL geen noodzaak meer tot ongewenste maatregelen, ongeacht de persoonlijke keuze. Voor wat betreft een euthenasiewens bijv; eerder dit jaar heeft de NVVE de zogenaamde levenseindekliniek geopend. Simpel gezegd een 'voorziening' waarop je terug kunt vallen bij een euthenasiewens waarbij je voldoet aan de wettelijke criteria, maar behandeld arts(en) de wens niet kunnen of willen uitvoeren. Als alles binnen de wettelijke kaders valt, dan kan zowel straks in de kliniek zelf als thuis de euthenasiewens uitgevoerd worden d.m.v. speciale gespecialiseerde teams. Maar ook daar geldt; het kost tijd en is niet altijd meer een optie als Magere Hein te dichtbij is.



Echt, als je hierin duidelijke wensen hebt -welke dan ook- investeer er dan nu de tijd in om goed te registreren én communiceren. Hopelijk nooit nodig, maar als het gaat om zoiets essentieels als zorg en sterven dan is het die tijd meer dan waard.

Pixiedust, het gaat me niet om euthenasie. Ik snap dat je dat niet even kan roepen, ik wil morgen dood- regel dat effe dokter.

Maar als ik niet gereanimeerd wil worden dan snap ik niet wat de levensovertuiging van mijn arts er mee te maken heeft. Het is immers God/moeder natuur die op dat moment mij hart laat stoppen.

quote:smulrol schreef op 02 juni 2012 @ 22:23:

Maar als ik niet gereanimeerd wil worden dan snap ik niet wat de levensovertuiging van mijn arts er mee te maken heeft. Het is immers God/moeder natuur die op dat moment mij hart laat stoppen.Omdat een arts een zorgplicht heeft misschien?

quote:helene31 schreef op 02 juni 2012 @ 22:37:

[...]





Omdat een arts een zorgplicht heeft misschien?Mijn vader is in een verpleeghuis opgenomen, de kinderen, ook ik dus hebben een verklaring moeten ondertekenen dat we er voor kiezen dat hij NIET gereanimeerd wordt bij een hernieuwde hartaanval, wensen van patiënt en familie gaan altijd boven zorgplicht.

quote:hollebollegijs schreef op 02 juni 2012 @ 23:02:

[...]





Mijn vader is in een verpleeghuis opgenomen, de kinderen, ook ik dus hebben een verklaring moeten ondertekenen dat we er voor kiezen dat hij NIET gereanimeerd wordt bij een hernieuwde hartaanval, wensen van patiënt en familie gaan altijd boven zorgplicht.



Het ging om de tatoeage toch?



Want bovenstaande is me bekend. Ik heb het juist over gevallen waarin het niet formeel is vastgelegd.

quote:helene31 schreef op 02 juni 2012 @ 23:06:

[...]





Het ging om de tatoeage toch?



Want bovenstaande is me bekend. Ik heb het juist over gevallen waarin het niet formeel is vastgelegd.Oke, ik snap het, dat is inderdaad iets anders.

Ik weet niet tot hoever ik wil gaan. Ik ben er heel dubbel in, ik ben er niet vaak mee bezig.,al zou dat wel goed zijn om wel te doen.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik nu precies wil

Ik ben er zelf niet zo bang voor, maar vind het erg voor mijn familie.

Ik wil liever meer morfine toegediend krijgen en dan zelf rustig inslapen.

Ik heb het al vaker met mijn huisarts over euthanasie gehad. Ik vind dat gewoon niet prettig dat de huisarts om bijvoorbeeld15:00 voor een spuitje komt.

Ik wil ook niet tot het einde gaan, op een duur houdt het gewoon op. Vooral omdat ik ongeneeslijk ziek ben denk ik daar niet aan. Dat is voor later.

quote:helene31 schreef op 02 juni 2012 @ 22:37:

[...]





Omdat een arts een zorgplicht heeft misschien?



Artseneed van de KNMG en de VSNU van 2003

"Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. Zo waarlijk helpe mij God almachtig / Dat beloof ik."

Mijn ervaring is een geheel andere dan in de OP. En ik vraag me ook af welke kant we opgaan, als we 'specialisten' laten beschikken over wat goed voor ons is. Wat ze moeten doen, is mij als patiënt een eerlijk verhaal, en opties bieden. En niet eens voor mij willen denken.

Het slaat mij koud om het hart, als ik zie hoe het denken over 'termineren' stukje bij beetje opschuift. In dit tempo komen we over een jaar of tien uit bij de opvatting dat eenieder die niet voor een afdoende pensioen heeft gespaard, en te krakkemikkig is om te werken, een 'spuitje' dient te krijgen. Sorry, maar wat de 'achterblijvers', de 'specialisten', de 'zorgverzekeraars' en de 'overheid' ook allemaal ophoesten, maar doe mij maar Hypocrates. Aangevuld met de opvatting dat mensen niet onnodig hoeven te lijden. En daarmee Basta!

quote:jaap schreef op 03 juni 2012 @ 11:46:

Mijn ervaring is een geheel andere dan in de OP. En ik vraag me ook af welke kant we opgaan, als we 'specialisten' laten beschikken over wat goed voor ons is. Wat ze moeten doen, is mij als patiënt een eerlijk verhaal, en opties bieden. En niet eens voor mij willen denken.

Het slaat mij koud om het hart, als ik zie hoe het denken over 'termineren' stukje bij beetje opschuift. In dit tempo komen we over een jaar of tien uit bij de opvatting dat eenieder die niet voor een afdoende pensioen heeft gespaard, en te krakkemikkig is om te werken, een 'spuitje' dient te krijgen. Sorry, maar wat de 'achterblijvers', de 'specialisten', de 'zorgverzekeraars' en de 'overheid' ook allemaal ophoesten, maar doe mij maar Hypocrates. Aangevuld met de opvatting dat mensen niet onnodig hoeven te lijden. En daarmee Basta!Ik ben het met je eens, alleen is het vaak zo dat je bij het kiezen van een bepaalde behandelmethode af moet kunnen gaan op het advies van een deskundige. En dat is als "leek" zo ontzettend moeilijk, want je kunt er echt niet vanuit gaan dat de aangeboden hulp/behandeling ook automatisch de beste is. En een andere deskundige betekent vaak ook een hoop gedoe,een ander ziekenhuis en een hoop stress voor de patient.

Artsen zijn mensen van vlees en bloed. De empathie is zo verschillend per arts, zo ook kennis, inzicht, het zich houden aan regeltjes.



De mens met een terminale ziekte is ook niet in een grafiekje onder te brengen. De een wil stoppen, de ander vechten.

Demente oudere mensen hebben vaak geen eigen keuze meer en soms ontaard dat in weerzinwekkende ziektebeelden die de persoon zelf en de familie en omgeving hard treffen.



Uit ervaring dit:

Ik ben zelf kankerpatient, heb een schoonzus verloren aan borstkanker op 40-jarige leeftijd met 4 kleintjes waarvan de jongste dochter van twee, 3 maanden na haar overlijden ook kanker kreeg. Een demente moeder met een mensonterend ziektebeeld, een zus met een nier en een slechte prognose van 42 jaar.



In elk van de gevallen was en is er een ander beleid gevoerd.

De mondigheid van de patient zelf is cruciaal, het aangeven, overzien en regelen. Het duidelijk aangeven van grenzen waar het medicatie of behandeling betreft ook als familie. Niet bang zijn om te vragen waarvoor een behandeling is, verdiep je zo nodig en zover dat kan in het ziektebeeld. Klingel de bel als je het er niet mee eens bent. Vertrek naar een ander ziekenhuis voor een second opinion. Haal een b.v. doodzieke moeder naar huis en regel het zoals de familie dat wil en ook de patient.



Doodgaan en uitbehandeld zijn is soms een vaststaand feit maar het is jouw lichaam en ziekte en de arts is de helpende hand niet andersom.



Bij mijn schoonzus was de ziekte sneller dan haar handtekening onder het contract met de dood. Zes weken heeft zij zonder voedsel en vocht haar strijd gestreden. Een mens kan heel veel om uiteindelijk te sterven zoals men dat wenst. Weten en luisteren is hier het recept.



Wij hebben mijn schoonzus en ook mijn moeder uiteindelijk met morfinepomp naar huis gehaald wat niet mocht, niet kon, maar wel gebeurde. Een dag na thuiskomst vlogen zij weg met de kinderen om hen heen, muziek en liefde. Wat de arts niet voor elkaar kreeg met een dosis morfine waar nog een olifant van om zou vallen, kreeg het weten en luisteren naar weten en wensen van patienten wel voor elkaar.



We hebben de arts na het overlijden opgezocht en bedankt voor zijn intensive zorg en begeleiding in beide gevallen en hebben hem een vulpen geschonken met de tekst:



"My heart voor you en for simular patients too"

en het weten dat hij dit bij een volgende patient in dezelfde situatie zou meenemen. Zo doe je dat!

quote:jaap schreef op 03 juni 2012 @ 11:46:doe mij maar Hypocrates. Aangevuld met de opvatting dat mensen niet onnodig hoeven te lijden. En daarmee Basta!



Alsof je daarmee voor alle situaties een duidelijke oplossing hebt.



Voorbeeld gisteren uit de VK: een dementerende oudere mevrouw met nierfalen. Moet die aan de dialyse of niet?

Je kunt het ziektebeeld behandelen. Medisch gezien is het zinnig handelen. Maar die mevrouw raakt ervan in de war en wordt angstig. Ze moet om de dag urenlang aan een apparaat liggen terwijl ze niet snapt waarom dat moet.



Wat zegt Hippocrates en "niet onnodig lijden" en daarmee Basta! dan volgens jou?

quote:Snormel schreef op 03 juni 2012 @ 13:57:

Alsof je daarmee voor alle situaties een duidelijke oplossing hebt.



Voorbeeld gisteren uit de VK: een dementerende oudere mevrouw met nierfalen. Moet die aan de dialyse of niet?

Je kunt het ziektebeeld behandelen. Medisch gezien is het zinnig handelen. Maar die mevrouw raakt ervan in de war en wordt angstig. Ze moet om de dag urenlang aan een apparaat liggen terwijl ze niet snapt waarom dat moet.



Wat zegt Hippocrates en "niet onnodig lijden" en daarmee Basta! dan volgens jou?Niet op de stoel van enige 'Almacht' gaan zitten. Zij beslist. En als ze dat niet meer kan, moet je er domweg vanuit gaan dat het gegeven dat ze geen besluit neemt jou, als behandelaar, dwingt haar leven niet te beëindigen door jouw toedoen. Terwijl je onnodig lijden tracht te voorkomen, voorzover dat binnen je macht ligt.

quote:jaap schreef op 03 juni 2012 @ 14:14:

[...]





Niet op de stoel van enige 'Almacht' gaan zitten. Zij beslist. En als ze dat niet meer kan, moet je er domweg vanuit gaan dat het gegeven dat ze geen besluit neemt jou, als behandelaar, dwingt haar leven niet te beëindigen door jouw toedoen. Terwijl je onnodig lijden tracht te voorkomen, voorzover dat binnen je macht ligt.Was het maar zo simpel!

quote:racheltje321 schreef op 03 juni 2012 @ 14:40:



Was het maar zo simpel!Zo simpel is het, wat mij betreft.

quote:jaap schreef op 03 juni 2012 @ 14:47:

[...]





Zo simpel is het, wat mij betreft.



Dat is duidelijk! Ieder zijn afweging en zorgen als het zover is.

Dat we allemaal dood gaan is een vaststaand feit en enige zekerheid, de manier waarop niet en daar gaat het over.



Je hebt lijden en leiden, artsen en artsen, geloof en ongeloof, gevoel en weten en regeltjes die daarbij verwateren.



Je kunt pas weten als kanker je heeft aangesproken door bij je dierbaren huis te houden of bij jezelf. Recht is dan golvend, scheef vetgedrukt. Simpel is niet het juiste woord maar meer afweging en jezelf kennen en de mensen die je lief zijn.



Voor doodgaan bestaat geen wet of regel maar meer het weten dat het zo is en dement of niet, een mens kan zoveel duidelijk maken in die fase als je maar verstaat, voelt en luistert. Dat heeft weer met investeren te maken in die betreffende mens en de mate waarin jij de moeite wilt nemen voor zoiets belangrijks. Dat geldt voor een arts ondanks de regeltjes en de ruimte die hij bezit daarvoor, familie enz.



Ik hoop dat het je nooit overkomt J.



Het enige wat je dan behoeft te doen is proberen te voelen alsof jij de patient was.

quote:smulrol schreef op 02 juni 2012 @ 22:23:

Pixiedust, het gaat me niet om euthenasie. Ik snap dat je dat niet even kan roepen, ik wil morgen dood- regel dat effe dokter.

Maar als ik niet gereanimeerd wil worden dan snap ik niet wat de levensovertuiging van mijn arts er mee te maken heeft. Het is immers God/moeder natuur die op dat moment mij hart laat stoppen.



Ook voor wat betreft niet reanimeerverklaring is het zo dat men bij ook maar een greintje twijfel gaat voor reanimatie. Als het dus niet klip en klaar is dat jij niet gereanimeerd wilt worden en dat besluit hebt genomen bij volle verstand etc. dan zal men veelal overgaan tot reanimeren. Net zo belangrijk dus om niet af te wachten of het ooit zover mocht komen, maar nu al e.e.a. te regelen en vooral te communiceren.



Levensovertuiging heeft hierin alles mee van doen. Niet alleen eventuele religie maar veel meer dan dat. Net zoals bij euthenasie is ook bij wel of niet reanimeren de persoonlijke insteek van medici van invloed. Al was het alleen al omdat het geen zwart-wit is, maar een persoonlijk interpreteren van o.a. hoe een niet reanimeren-verklaring tot stand is gekomen. Iemand die erg pro-zelfbeschikking is, zal daarin toch wat makkelijker in meegaan dan iemand die pro alles-uit-de-kast-halen is.



Dat gaat veel verder dan alleen religie, alhoewel dat voor sommigen een belangrijke beweegreden zijn. En dan is het ook alweer niet zo zwart-wit als "moeder natuur/god laat mijn hart ermee stoppen, laat maar lekker gaan". Immers; persoonlijke interpretatie en die kan net zo goed zijn "moeder natuur/god heeft ervoor gezorgd dat we deze opties hebben, dus moeten we ze gebruiken ook".





quote:hollebollegijs schreef op 02 juni 2012 @ 23:02:

[...]





Mijn vader is in een verpleeghuis opgenomen, de kinderen, ook ik dus hebben een verklaring moeten ondertekenen dat we er voor kiezen dat hij NIET gereanimeerd wordt bij een hernieuwde hartaanval, wensen van patiënt en familie gaan altijd boven zorgplicht.



Dit is een goed voorbeeld van een heel andere situatie. In de verpleeghuiszorg is er de laatste tijd gelukkig steeds meer aandacht voor dit onderwerp. Er is binnen die "sport" veel meer ruimte voor eigen wens, het is veel meer een normonderwerp i.p.v. de zorg buiten verpleeghuiszorg waarbij het nog vaak een lastig onderwerp is en artsen ook veel meer in hun werk staan met de insteek te "redden en genezen". Bij verpleeghuiszorg is die insteek al heel anders. Gelukkig, want een enorm belangrijk punt, imho.



Ander belangrijk verschil is dat dit soort verklaringen in de verpleeghuiszorg zo open besproken wordt. Als het onverhoopt nodig is, dan is het van te voren al open en duidelijk besproken. Men weet dus dat de persoon in kwestie bij machte was om dat besluit te nemen -of in overleg met gemachtigde(n) mocht dat niet zo zijn-. Daarnaast is de grootste "jackpot" dat men meestal in de vertrouwde omgeving van het verpleeghuis bijv. een hartstilstand of levensbedreigend hartritmestoornis krijgt. Verpleeghuisarts(en) en verpleging kennen de persoon, weten hoe hij/zij denkt/dacht over dit onderwerp en kan dus meteen goed ingelicht handelen of juist niet handelen.



Vergelijk dat met bijv. een hartstilstand krijgen op het voetbalveld. Toevallig zit een niet reanimeren-verklaring in het voetbalbroekje, maar je wordt binnen gebracht op de SEH van het ziekenhuis waar geen van de dienstdoenden je ooit eerder heeft gezien. De verklaring wordt gevonden maar met dus enorm veel potentieel aan opties waardoor men het niet haalbaar acht om te bepalen dat aan alle criteria is voldaan en dus bij twijfel; reanimeren.



Op dit gebied is wat dat betreft verpleeghuiszorg vaak een groot pluspunt (hoe wrang ook, afgezet tegen de rest van de zorg er soms), zeker in de steeds meer huizen waar dit onderwerp de norm is geworden tijdens een intake en met enige regelmaat weer op tafel komt. Binnen komen op een SEH met dit soort acute situaties is sowieso al een crime qua beoordelen of men bij machte was etc. etc. Volledig naar eigen hand kan niemand het dan zetten, maar vroegtijdige goede communicatie hierover is de enige optie om ongewenst handelen te beperken.

Mijn ervaring (door werk) is dat als jij als patient en familie duidelijk aangeeft wat je wensen zijn op gebied van stoppen behandeling, niet reanimeren, abstineren etc, de specialist hier vaak wel in meegaat. Het valt me op dat vaak er veel ruimte gegeven wordt aan de arts.

Als het mij of mijn naasten aangaat zou ik daar heel duidelijk stelling innemen en de arts met heel goede argumenten moeten komen waarom hij of zij het anders wil.

quote:jaap schreef op 03 juni 2012 @ 14:14:

[...]





Niet op de stoel van enige 'Almacht' gaan zitten. Zij beslist. En als ze dat niet meer kan, moet je er domweg vanuit gaan dat het gegeven dat ze geen besluit neemt jou, als behandelaar, dwingt haar leven niet te beëindigen door jouw toedoen. Terwijl je onnodig lijden tracht te voorkomen, voorzover dat binnen je macht ligt.



Mmmmmmmmm een behandeling van ¤10.000,- die totaal zinloos is en het leven misschien een maand rekt?

Is dat nu de bedoeling?



Soms mag je ergens best een prijskaartje aan hangen.

Let wel, dat is mijn mening, het staat een ander vrij er anders over te denken..

quote:hollebollegijs schreef op 04 juni 2012 @ 19:32:

[...]





Mmmmmmmmm een behandeling van ¤10.000,- die totaal zinloos is en het leven misschien een maand rekt?

Is dat nu de bedoeling?

Natuurlijk is het veel geld, maar die ene maand kan voor de "lijder" net genoeg tijd zijn om er vrede mee te krijgen dat hij/zij gaat sterven.

Soms mag je ergens best een prijskaartje aan hangen.

Let wel, dat is mijn mening, het staat een ander vrij er anders over te denken..

quote:Tickel schreef op 04 juni 2012 @ 19:48:

[...]





Natuurlijk is het veel geld, maar die ene maand kan voor de "lijder" net genoeg tijd zijn om er vrede mee te krijgen dat hij/zij gaat sterven.



Je zal het inderdaad van geval tot geval moeten bekijken.

quote:hollebollegijs schreef op 04 juni 2012 @ 23:08:

[...]





Je zal het inderdaad van geval tot geval moeten bekijken.



Hahahaha, nou die holebolle zou een flinke dokter zijn. In plaats van een stethoscoop hangt er een rekenmachine. Is ff kijken mevrouwtje, 83 jaar, weinig perspectief, behandeling kost 12.000 euro - liggeld -

eigen bijdrage= te duur Helaas!

quote:racheltje321 schreef op 04 juni 2012 @ 23:39:

[...]





Hahahaha, nou die holebolle zou een flinke dokter zijn. In plaats van een stethoscoop hangt er een rekenmachine. Is ff kijken mevrouwtje, 83 jaar, weinig perspectief, behandeling kost 12.000 euro - liggeld -

eigen bijdrage= te duur Helaas!





Ik denk dat zulke berekeningen wel gemaakt worden met donor organen, pacemakers enz.



En wat moet je? Een behandeling van, we maken het even extreem ¤50.000 om een 85 jarige nog 2 maanden in leven te houden.