Actueel
alle pijlers
Maria Mosterd klaagt school aan
woensdag 6 mei 2009 om 14:21
Via de blog van Elvan kwam ik erachter dat Maria Mosterd, schrijfster van het boek 'Echte mannen eten geen kaas' haar middelbare school aanklaagt, omdat die (mede) schuld zouden hebben aan het feit dat zij op jonge leeftijd in de handen van een loverboy is gevallen.
De school zou haar moeder niet ingelicht hebben over het spijbelen en het zou te makkelijk zijn te spijbelen. Er wordt een symbolisch bedrag van 74.000 euro geëist.
Wat vinden jullie hiervan?
Ik ben er nog niet helemaal uit, aan de ene kant worden constant instanties en personen aangeklaagd wanneer zij nalatig zijn geweest, zoals bijvoorbeeld ziekenhuizen of jeugdzorg.
Aan de andere kant krijg ik er ook een nare smaak van in mijn mond. Hoe kan het dat een moeder niet weet dat haar kind maanden achtereen niet op school komt? Komt die moeder zelf weleens op school? Weet zij wel wie de leraren en mentoren van haar dochter zijn?
Bij de blog van Elvan zijn al veel reacties geplaatst, maar dit discussieert toch lekkerder, en ik denk dat er hier ook meer mensen komen.
De school zou haar moeder niet ingelicht hebben over het spijbelen en het zou te makkelijk zijn te spijbelen. Er wordt een symbolisch bedrag van 74.000 euro geëist.
Wat vinden jullie hiervan?
Ik ben er nog niet helemaal uit, aan de ene kant worden constant instanties en personen aangeklaagd wanneer zij nalatig zijn geweest, zoals bijvoorbeeld ziekenhuizen of jeugdzorg.
Aan de andere kant krijg ik er ook een nare smaak van in mijn mond. Hoe kan het dat een moeder niet weet dat haar kind maanden achtereen niet op school komt? Komt die moeder zelf weleens op school? Weet zij wel wie de leraren en mentoren van haar dochter zijn?
Bij de blog van Elvan zijn al veel reacties geplaatst, maar dit discussieert toch lekkerder, en ik denk dat er hier ook meer mensen komen.
woensdag 6 mei 2009 om 22:06
quote:hiltje schreef op 06 mei 2009 @ 21:37:
Ik heb de indruk dat als iets ergs heel dicht bij komt, mensen de neiging hebben de slachtoffers te veroordelen om het zo buiten hun eigen straatje te houden. Want als er niet al iets heel erg mis was met het meisje en als de moeder ook niet al een beetje eng was, dan zou het ons ook zomaar kunnen overkomen. En dan komt het wel heel dichtbij.
Ja klopt dat hoor je ook soms van de reactie van vrouwen op verkrachtingsslachtoffers. Een soort verdedigingsmechanisme.
Maar ik wíl dat ook geloven, ik wíl niet geloven dat het random is, dat het iedereen zou kunnen overkomen, enzovoort. Ik geloof ook dat het een bepaald soort meisje (eerder) overkomt.
Ik weet trouwens niet waar ik mezelf gekker mee maak, met het idee dat het iedereen kan overkomen, of met het idee dat ik mezelf wat wijsmaak omdat ik het niet trek dat het iedereen kan overkomen.
Maar, jij denkt niet dat er iets al behoorlijk mis zit met een twaalfjarige die in de eerste week middelbare school al spijbelt, met een vreemde, oudere man of jongen meegaat naar zijn huis, wiet rookt en zich laat ontmaagden?
Ik heb de indruk dat als iets ergs heel dicht bij komt, mensen de neiging hebben de slachtoffers te veroordelen om het zo buiten hun eigen straatje te houden. Want als er niet al iets heel erg mis was met het meisje en als de moeder ook niet al een beetje eng was, dan zou het ons ook zomaar kunnen overkomen. En dan komt het wel heel dichtbij.
Ja klopt dat hoor je ook soms van de reactie van vrouwen op verkrachtingsslachtoffers. Een soort verdedigingsmechanisme.
Maar ik wíl dat ook geloven, ik wíl niet geloven dat het random is, dat het iedereen zou kunnen overkomen, enzovoort. Ik geloof ook dat het een bepaald soort meisje (eerder) overkomt.
Ik weet trouwens niet waar ik mezelf gekker mee maak, met het idee dat het iedereen kan overkomen, of met het idee dat ik mezelf wat wijsmaak omdat ik het niet trek dat het iedereen kan overkomen.
Maar, jij denkt niet dat er iets al behoorlijk mis zit met een twaalfjarige die in de eerste week middelbare school al spijbelt, met een vreemde, oudere man of jongen meegaat naar zijn huis, wiet rookt en zich laat ontmaagden?
woensdag 6 mei 2009 om 22:07
http://www.ad.nl/groenehart/alphen/article1842810.ece
http://www.nu.nl/algemeen ... roordeeld-na-melding.html
http://www.nrc.nl/binnenl ... hebben,_dan_moet_je_payen
http://www.nu.nl/algemeen ... roordeeld-na-melding.html
http://www.nrc.nl/binnenl ... hebben,_dan_moet_je_payen
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2009 om 22:08
Ik vind wel dat de school zeer nalatig is geweest als de moeder lange tijd niet op de hoogte was van het verzuim.
Je laat je kind toch naar school gaan en moet er op kunnen vertrouwen dat ze in die tijd in goede handen zijn en er een mate van controle gevoerd wordt
Zou lekker zijn als ik alsnog ieder keer de school moet bellen,hoe is het? komt mijn kind nog op school? gaat alles wel goed,kunnen jullie het een beetje aan?
Zeker heb je als ouder de uiteindelijke verantwoordelijkheid,maar deze gebruik je in de keuze van d school en verder ligt daar dan dat stukje vertrouwen dat ze zorgvuldig omspringen met het wel en wee van je kind.
Net als ik verantwoordelijkheid heb naar de school toe ze op de hoogte te stellen als er thuis problemen zijn of mijn kind niet aanwezig is door omstandigheden.
Zolang je kind schoolgaand is,deel je een stukje verantwoordelijkheid mèt de school.
Als je kids eenmaal op voortgezet onderwijs zitten gaat het zeer snel bergafwaarts met de betrokkenheid die je hebt bij de school als ouder.
Ze gaan alleen,er zijn geen gesprekken meer 3 keer per jaar,geen hulpouder,geen wcrolletjes sparen,niet mee op kamp,er zijn ineens tig leerkrachten i.p.v 1 of 2,geen leesmoeder,niet meer de school versieren met kerst..
Kortom,je komt gewoon veel verder van de school te staan.
Des te meer moet je kunnen vertrouwen op de school.
Ik ken het verhaal alleen maar uit de media en heb geen boeken gelezen..ik kan dus niet echt goed mijn mening geven
Je laat je kind toch naar school gaan en moet er op kunnen vertrouwen dat ze in die tijd in goede handen zijn en er een mate van controle gevoerd wordt
Zou lekker zijn als ik alsnog ieder keer de school moet bellen,hoe is het? komt mijn kind nog op school? gaat alles wel goed,kunnen jullie het een beetje aan?
Zeker heb je als ouder de uiteindelijke verantwoordelijkheid,maar deze gebruik je in de keuze van d school en verder ligt daar dan dat stukje vertrouwen dat ze zorgvuldig omspringen met het wel en wee van je kind.
Net als ik verantwoordelijkheid heb naar de school toe ze op de hoogte te stellen als er thuis problemen zijn of mijn kind niet aanwezig is door omstandigheden.
Zolang je kind schoolgaand is,deel je een stukje verantwoordelijkheid mèt de school.
Als je kids eenmaal op voortgezet onderwijs zitten gaat het zeer snel bergafwaarts met de betrokkenheid die je hebt bij de school als ouder.
Ze gaan alleen,er zijn geen gesprekken meer 3 keer per jaar,geen hulpouder,geen wcrolletjes sparen,niet mee op kamp,er zijn ineens tig leerkrachten i.p.v 1 of 2,geen leesmoeder,niet meer de school versieren met kerst..
Kortom,je komt gewoon veel verder van de school te staan.
Des te meer moet je kunnen vertrouwen op de school.
Ik ken het verhaal alleen maar uit de media en heb geen boeken gelezen..ik kan dus niet echt goed mijn mening geven
woensdag 6 mei 2009 om 22:11
Een omstreden begrip
Het begrip loverboy is omstreden. In opdracht van de gemeente Amsterdam deed het Willem Pompe Instituut in 2004 onder leiding van criminoloog Frank Bovenkerk onderzoek naar het loverboyfenomeen in Amsterdam. Volgens deze onderzoekers geeft de empirische werkelijkheid er geen aanleiding toe het probleem van de loverboys apart te benoemen. Binnen de wereld van prostitutie en souteneurs komt sinds jaar en dag en overal ter wereld de figuur voor van de pooier die jonge vrouwen verleidt om ze in de prostitutie te brengen.
Het zijn goeddeels vreselijke tronies: harde koppen met rafelige matjes in de nek en gouden kettingen om de hals die niet voldoen aan het stereotiepe beeld van de knappe jongen. De onderzoekers verbazen zich erover dat deze mannen door sommige meisjes ooit 'loverboys' zijn genoemd. Zij concluderen dat het begrip 'loverboy' is ontsproten aan de romantische fantasie van meisjes die zich van hun souteneurs los willen maken en die bij de hulpverlening een willig oor vinden. Vanuit overwegingen van behandeling is goed te begrijpen dat hulpverleners de interpretatie van de meisjes volledig accepteren.
De publiciteit en het publieke vertoog rond het probleem van de loverboys wordt echter gedomineerd door het slachtofferperspectief. Dit staat een goed begrip in de weg. Het gaat hier om perverse relaties tussen mannen en vrouwen die ieder hun eigen aandeel hebben in het ontstaan en bestendigen van prostitutieactiviteiten.[5]
[bewerken] Dader-profiel
89% van de daders is allochtoon
37% van de daders is Marokkaan
leeftijd tussen de 20 en 30 jaar
opleiding is alleen middelbare school
sociaal vaardig (vlotte babbel)
op jonge leeftijd al begonnen met criminele carrière
(uit 'Loverboys: feiten en cijfers, een quick scan' door Anke van Dijke en Linda Terpstra)
[bewerken] Slachtoffer-profiel
64% van de slachtoffers is 18 tot 24 jaar met vaak voorafgaande slechte sociale ervaringen met familie en anderen.
[bewerken] Kenmerken van slachtoffers
Kenmerken van de slachtoffers van loverboys en -girls zijn de volgende:
Het gaat veelal om meisjes die:
in de puberteit zitten;
niet voor zichzelf op (durven te) komen;
uit gebroken gezinnen komen, waarin geen of een 'verkeerde' vader of moeder aanwezig was;
een ontwrichte jeugd hebben gehad, bijvoorbeeld door mishandeling of seksueel misbruik;
meestal lager opgeleid zijn.
emotioneel zwak staan door een bepaalde gebeurtenis
Waar de slachtoffers vandaan komen of hoe ze eruit zien maakt meestal niet uit. Het kan bij wijze van spreken iedereen overkomen. Soms ronselen loverboys ook meisjes die licht verstandelijk gehandicapt zijn.
Veel verhalen over loverboys zijn overdreven, schrijft een criminoloog van naam. Toch trekt hij zeer sombere conclusies over seks, afkomst en gettocultuur.
Door Jannetje Koelewijn
Overzicht - Thema van de dag
Rotterdam, 13 juni. Ze stonden bij school te wachten tot ze een geschikt meisje zagen. Wat ben je mooi, ik verdrink in je ogen, zullen we wat gaan drinken? Dan kwamen de beloften van voorspoed en geluk. Daarna de geldzorgen. Ik kan in mijn eentje niet genoeg verdienen, je moet me helpen. Zo werd het meisje de prostitutie in gedreven. Als ze protesteerde, kreeg ze klappen.
Begin 2000 werden loverboys een hype in Nederland, met angstaanjagende televisieuitzendingen en paniekerige verhalen in de krant. Help, onze vrouwen worden bedreigd! De criminoloog Frank Bovenkerk schreef er een boek over, Loverboys, dat gisteren verscheen. Hij laat daarin zien hoe overdreven die verhalen waren. Ook zaten ze vol clichés.
Hulpverleners konden hem precies vertellen hoe loverboys te werk gingen en wat voor soort meisjes hun slachtoffer werden. Maar aantallen of concrete gevallen noemden ze bijna nooit. Die jongens in hun mooie auto’s bij school waren familieleden. Of drugshandelaren, met heel andere bedoelingen.
Niets aan de hand dus?
Dat zou te gemakkelijk zijn. Frank Bovenkerk ging met de Belgische socioloog en criminoloog Marion van San en vijftig studenten op zoek naar meisjes die zich prostitueerden. En naar jongens die hen daartoe dwongen, nadat ze eerder hadden gedaan alsof ze verliefd waren. Het verslag van die zoektocht en de moeilijkheden die ze daarbij ondervonden vult het grootste deel van Loverboys. Ze vonden er dertien die met hen wilden praten.
Het boek eindigt ermee dat loverboys niet bestaan. Loverboys zijn gewoon pooiers – en die bestaan al zolang de prostitutie bestaat. Het nieuwe aan loverboys is volgens Frank Bovenkerk dat ze meer door het land reizen, bijna altijd van Marokkaanse en Antilliaanse afkomst zijn en meisjes uit alle milieus werven.
Waarom dan de paniek?
Volgens Frank Bovenkerk symboliseert die de angst voor ontwikkelingen waar niemand in Nederland zich raad mee weet: de veranderende sekscultuur bij jongeren, de invloed daarop van internet en televisie en de vorming van een kosmopolitische, multiculturele samenleving.
Loverboys is een wetenschappelijk boek, maar Frank Bovenkerk verbergt niet hoe verbaasd hij is over het aantal meisjes dat in enquêtes zegt dat ze wel eens onder dwang seks hebben gehad of seks hadden voor geld. Anale seks, seks via webcams, porno op websites – het is voor jongens en meisjes vanaf dertien, veertien jaar allemaal normaal geworden.
En dan de Amerikaanse hiphop, met clips waarin alle meisjes ho’s (hoeren) en bitches zijn, smachtend naar pimps met dure auto’s en veel blingbling. Gettocultuur, zegt Frank Bovenkerk, die in Nederland in alle tienerkamers is doorgedrongen en overal wordt nagedaan: dansen als Beyoncé, met draaiende heupen en trillende billen.
De somberste conclusie is dat zwarte mannen in Amerika – en Marokkanen en Antillianen in Nederland – zo wraak nemen op een samenleving die hen vernedert en buitensluit. De klanten van de door hen te werk gestelde blanke hoeren zijn blanke mannen. En pimps of loverboys, of hoe de moderne pooiers ook heten, worden rijk van hen.
Het begrip loverboy is omstreden. In opdracht van de gemeente Amsterdam deed het Willem Pompe Instituut in 2004 onder leiding van criminoloog Frank Bovenkerk onderzoek naar het loverboyfenomeen in Amsterdam. Volgens deze onderzoekers geeft de empirische werkelijkheid er geen aanleiding toe het probleem van de loverboys apart te benoemen. Binnen de wereld van prostitutie en souteneurs komt sinds jaar en dag en overal ter wereld de figuur voor van de pooier die jonge vrouwen verleidt om ze in de prostitutie te brengen.
Het zijn goeddeels vreselijke tronies: harde koppen met rafelige matjes in de nek en gouden kettingen om de hals die niet voldoen aan het stereotiepe beeld van de knappe jongen. De onderzoekers verbazen zich erover dat deze mannen door sommige meisjes ooit 'loverboys' zijn genoemd. Zij concluderen dat het begrip 'loverboy' is ontsproten aan de romantische fantasie van meisjes die zich van hun souteneurs los willen maken en die bij de hulpverlening een willig oor vinden. Vanuit overwegingen van behandeling is goed te begrijpen dat hulpverleners de interpretatie van de meisjes volledig accepteren.
De publiciteit en het publieke vertoog rond het probleem van de loverboys wordt echter gedomineerd door het slachtofferperspectief. Dit staat een goed begrip in de weg. Het gaat hier om perverse relaties tussen mannen en vrouwen die ieder hun eigen aandeel hebben in het ontstaan en bestendigen van prostitutieactiviteiten.[5]
[bewerken] Dader-profiel
89% van de daders is allochtoon
37% van de daders is Marokkaan
leeftijd tussen de 20 en 30 jaar
opleiding is alleen middelbare school
sociaal vaardig (vlotte babbel)
op jonge leeftijd al begonnen met criminele carrière
(uit 'Loverboys: feiten en cijfers, een quick scan' door Anke van Dijke en Linda Terpstra)
[bewerken] Slachtoffer-profiel
64% van de slachtoffers is 18 tot 24 jaar met vaak voorafgaande slechte sociale ervaringen met familie en anderen.
[bewerken] Kenmerken van slachtoffers
Kenmerken van de slachtoffers van loverboys en -girls zijn de volgende:
Het gaat veelal om meisjes die:
in de puberteit zitten;
niet voor zichzelf op (durven te) komen;
uit gebroken gezinnen komen, waarin geen of een 'verkeerde' vader of moeder aanwezig was;
een ontwrichte jeugd hebben gehad, bijvoorbeeld door mishandeling of seksueel misbruik;
meestal lager opgeleid zijn.
emotioneel zwak staan door een bepaalde gebeurtenis
Waar de slachtoffers vandaan komen of hoe ze eruit zien maakt meestal niet uit. Het kan bij wijze van spreken iedereen overkomen. Soms ronselen loverboys ook meisjes die licht verstandelijk gehandicapt zijn.
Veel verhalen over loverboys zijn overdreven, schrijft een criminoloog van naam. Toch trekt hij zeer sombere conclusies over seks, afkomst en gettocultuur.
Door Jannetje Koelewijn
Overzicht - Thema van de dag
Rotterdam, 13 juni. Ze stonden bij school te wachten tot ze een geschikt meisje zagen. Wat ben je mooi, ik verdrink in je ogen, zullen we wat gaan drinken? Dan kwamen de beloften van voorspoed en geluk. Daarna de geldzorgen. Ik kan in mijn eentje niet genoeg verdienen, je moet me helpen. Zo werd het meisje de prostitutie in gedreven. Als ze protesteerde, kreeg ze klappen.
Begin 2000 werden loverboys een hype in Nederland, met angstaanjagende televisieuitzendingen en paniekerige verhalen in de krant. Help, onze vrouwen worden bedreigd! De criminoloog Frank Bovenkerk schreef er een boek over, Loverboys, dat gisteren verscheen. Hij laat daarin zien hoe overdreven die verhalen waren. Ook zaten ze vol clichés.
Hulpverleners konden hem precies vertellen hoe loverboys te werk gingen en wat voor soort meisjes hun slachtoffer werden. Maar aantallen of concrete gevallen noemden ze bijna nooit. Die jongens in hun mooie auto’s bij school waren familieleden. Of drugshandelaren, met heel andere bedoelingen.
Niets aan de hand dus?
Dat zou te gemakkelijk zijn. Frank Bovenkerk ging met de Belgische socioloog en criminoloog Marion van San en vijftig studenten op zoek naar meisjes die zich prostitueerden. En naar jongens die hen daartoe dwongen, nadat ze eerder hadden gedaan alsof ze verliefd waren. Het verslag van die zoektocht en de moeilijkheden die ze daarbij ondervonden vult het grootste deel van Loverboys. Ze vonden er dertien die met hen wilden praten.
Het boek eindigt ermee dat loverboys niet bestaan. Loverboys zijn gewoon pooiers – en die bestaan al zolang de prostitutie bestaat. Het nieuwe aan loverboys is volgens Frank Bovenkerk dat ze meer door het land reizen, bijna altijd van Marokkaanse en Antilliaanse afkomst zijn en meisjes uit alle milieus werven.
Waarom dan de paniek?
Volgens Frank Bovenkerk symboliseert die de angst voor ontwikkelingen waar niemand in Nederland zich raad mee weet: de veranderende sekscultuur bij jongeren, de invloed daarop van internet en televisie en de vorming van een kosmopolitische, multiculturele samenleving.
Loverboys is een wetenschappelijk boek, maar Frank Bovenkerk verbergt niet hoe verbaasd hij is over het aantal meisjes dat in enquêtes zegt dat ze wel eens onder dwang seks hebben gehad of seks hadden voor geld. Anale seks, seks via webcams, porno op websites – het is voor jongens en meisjes vanaf dertien, veertien jaar allemaal normaal geworden.
En dan de Amerikaanse hiphop, met clips waarin alle meisjes ho’s (hoeren) en bitches zijn, smachtend naar pimps met dure auto’s en veel blingbling. Gettocultuur, zegt Frank Bovenkerk, die in Nederland in alle tienerkamers is doorgedrongen en overal wordt nagedaan: dansen als Beyoncé, met draaiende heupen en trillende billen.
De somberste conclusie is dat zwarte mannen in Amerika – en Marokkanen en Antillianen in Nederland – zo wraak nemen op een samenleving die hen vernedert en buitensluit. De klanten van de door hen te werk gestelde blanke hoeren zijn blanke mannen. En pimps of loverboys, of hoe de moderne pooiers ook heten, worden rijk van hen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2009 om 22:27
Dus volgens die Bovenkerk is het al zo oud als de wereld , al gebeurt het nu vaker dan vroeger en wordt het als een probleem ervaren omdat de pooiers van buitenlandse afkomst zouden zijn ?
Mannen die hun partner de prostitutie in dwingen is inderdaad niet iets nieuws .... maar zo jong ? Dat is toch wel van de laatste tijd ?
Zouden de verhalen over de loverboys geromantiseerd worden ? Als je de voorlichtingssite mag geloven ( http://www.lover-boy.nl/index.htm ) gaat het om jonge , goedogende knullen en piepjonge meiden .... heel anders dan de profielen die ik van Wikipedia heb .
Mannen die hun partner de prostitutie in dwingen is inderdaad niet iets nieuws .... maar zo jong ? Dat is toch wel van de laatste tijd ?
Zouden de verhalen over de loverboys geromantiseerd worden ? Als je de voorlichtingssite mag geloven ( http://www.lover-boy.nl/index.htm ) gaat het om jonge , goedogende knullen en piepjonge meiden .... heel anders dan de profielen die ik van Wikipedia heb .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2009 om 22:30
Hmmm, ik vind het moeilijk...
Ook omdat ik de moeder van Maria ken.
Toen was ik een jaar of 15, en Maria een heel mooi onschuldig meisje van een jaar of 3.
Daardoor kan ik er ook niet objectief naar kijken vind ik.
Wel vind ik het heel goed dat ze een statement willen maken, ik ben het dan ook helemaal eens met de post van Iry.
En ze hebben de school al eerder aangeklaagd, maar daar moet ik even de artikelen bij zoeken.
Ook omdat ik de moeder van Maria ken.
Toen was ik een jaar of 15, en Maria een heel mooi onschuldig meisje van een jaar of 3.
Daardoor kan ik er ook niet objectief naar kijken vind ik.
Wel vind ik het heel goed dat ze een statement willen maken, ik ben het dan ook helemaal eens met de post van Iry.
En ze hebben de school al eerder aangeklaagd, maar daar moet ik even de artikelen bij zoeken.
woensdag 6 mei 2009 om 22:32
woensdag 6 mei 2009 om 22:39
Wat is het verschil tussen de ouderwetsche pooiers toen en de loverboys van nu ? Dat ze vroeger niet bij school stonden , of niet ronselden onder schooluren , of de meiden niet lieten prostitueren als ze een proefwerk hadden , dat ze blank waren , dat het er niet zo veel waren ?
Waarom vonden we het vroeger geen punt ( denk ik , ik heb er nooit wat over gehoord ) terwijl het net zo goed bestond ?
Gaat het inderdaad niet over , maar ik vraag het me wel af .
Waarom vonden we het vroeger geen punt ( denk ik , ik heb er nooit wat over gehoord ) terwijl het net zo goed bestond ?
Gaat het inderdaad niet over , maar ik vraag het me wel af .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2009 om 22:49
Waar gaat het dan wel om?
want deze jongen heeft bv. Maria gewoon gedwongen, niet met een bullshitverhaal van we gaan een gouden toekomst tegemoet alleen buiten mijn schuld om heb ik schulden gemaakt en jij zou het snel kunnen oplossen door één keertje met een kennis te neuken. Dus in dat opzicht past hij niet bij het type loverboy. En ook was het een dikke lelijkerd, dus in dat opzicht ook niet.
want deze jongen heeft bv. Maria gewoon gedwongen, niet met een bullshitverhaal van we gaan een gouden toekomst tegemoet alleen buiten mijn schuld om heb ik schulden gemaakt en jij zou het snel kunnen oplossen door één keertje met een kennis te neuken. Dus in dat opzicht past hij niet bij het type loverboy. En ook was het een dikke lelijkerd, dus in dat opzicht ook niet.
woensdag 6 mei 2009 om 23:00
http://www.youtube.com/wa ... 5&feature=player_embedded
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2009 om 23:04
http://www.youtube.com/watch?v=Lu6OjrENroE&NR=1
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 7 mei 2009 om 00:13
Zo weer terug van de borrel, maar hier is het al een uurtje stil zie ik.
Hoe dat nu zit met de hype van de loverboys weet ik niet. Maar het maakt niet uit voor de vraag of de school aansprakelijk is.
Ik moest erg denken aan Floortje Bloem en Christiane F, de afschrikkende voorbeelden in mijn tienerjaren. Dus in zoverre is dit soort ellende van alle tijden.
Kan me dan ook voorstellen dat als ik de moeder van Christiane F was geweest ik ook de school aansprakelijk had kunnen stellen.
Als mijn dochter zou spijbelen om drugs te spuiten en uiteindelijk in een openbaar toilet een od heeft terwijl ze in de klas hoort te zitten en de school mij nooit heeft gewaarschuwd dat ze er niet was, zou ik ook een claim neerleggen.
Als mijn dochter daarentegen ging spijbelen om op de kinderboerderij vlechtjes in de manen van een pony te breien, en ik wist dat niet, zou ik evengoed zwaar giftig zijn. Maar een schadevergoeding zou dan aanzienlijk lager uitpakken dan bij meer heftige gevolgen.
Hoe dat nu zit met de hype van de loverboys weet ik niet. Maar het maakt niet uit voor de vraag of de school aansprakelijk is.
Ik moest erg denken aan Floortje Bloem en Christiane F, de afschrikkende voorbeelden in mijn tienerjaren. Dus in zoverre is dit soort ellende van alle tijden.
Kan me dan ook voorstellen dat als ik de moeder van Christiane F was geweest ik ook de school aansprakelijk had kunnen stellen.
Als mijn dochter zou spijbelen om drugs te spuiten en uiteindelijk in een openbaar toilet een od heeft terwijl ze in de klas hoort te zitten en de school mij nooit heeft gewaarschuwd dat ze er niet was, zou ik ook een claim neerleggen.
Als mijn dochter daarentegen ging spijbelen om op de kinderboerderij vlechtjes in de manen van een pony te breien, en ik wist dat niet, zou ik evengoed zwaar giftig zijn. Maar een schadevergoeding zou dan aanzienlijk lager uitpakken dan bij meer heftige gevolgen.
donderdag 7 mei 2009 om 00:27
quote:Margaretha2 schreef op 06 mei 2009 @ 22:06:
[...]
Ja klopt dat hoor je ook soms van de reactie van vrouwen op verkrachtingsslachtoffers. Een soort verdedigingsmechanisme.
Maar ik wíl dat ook geloven, ik wíl niet geloven dat het random is, dat het iedereen zou kunnen overkomen, enzovoort. Ik geloof ook dat het een bepaald soort meisje (eerder) overkomt.
Ik weet trouwens niet waar ik mezelf gekker mee maak, met het idee dat het iedereen kan overkomen, of met het idee dat ik mezelf wat wijsmaak omdat ik het niet trek dat het iedereen kan overkomen.
Maar, jij denkt niet dat er iets al behoorlijk mis zit met een twaalfjarige die in de eerste week middelbare school al spijbelt, met een vreemde, oudere man of jongen meegaat naar zijn huis, wiet rookt en zich laat ontmaagden?
Nee, het is niet helemaal random. Zelfverzekerde vrouwen die met een opgeheven hoofd over straat lopen hebben minder kans om het slachtoffer van verkrachting te worden.
Maar het is wellicht wel een beetje random om zo'n zelfverzekerde vrouw te zijn..... Als iemand dat niet is, is dat niets diens schuld en kun je ook niet zeggen dat het dus voorkomen had kunnen worden.
En ja, met dat meisje die op haar 12 e voor die loverboy valt, is misschien al wat mis. Dat is geen blozende gymnasiaste die net hockeykampioen is geworden.
Maar daar kun je ook niet zomaar de ouders de schuld van geven. Ik geloof dat bij kinderen die aan de drugs raken het stigma van dat het de schuld is van de moeder er al wat af is. Maar hier lees ik nog wel het stigma van de moeder van een loverboy slachtoffer.
Het leven van die vrouw en haar gezin zal wellicht wel niet helemaal perfect zijn. Scheiding, verbroken relaties, drukke baan etc etc.
Maar bij hoeveel gezinnen speelt dit niet....
Wat mij betreft lijkt het me een vreselijke samenloop van omstandigheden, van karakter van een kind, van zaken in een gezin die niet zo zijn gegaan als ouders hadden gewild, van een gore gozer die haar op het verkeerde moment spot en daar misbruik van maakt en van een school die het ook maar laat gebeuren dat het kind niet in de klas komt.
[...]
Ja klopt dat hoor je ook soms van de reactie van vrouwen op verkrachtingsslachtoffers. Een soort verdedigingsmechanisme.
Maar ik wíl dat ook geloven, ik wíl niet geloven dat het random is, dat het iedereen zou kunnen overkomen, enzovoort. Ik geloof ook dat het een bepaald soort meisje (eerder) overkomt.
Ik weet trouwens niet waar ik mezelf gekker mee maak, met het idee dat het iedereen kan overkomen, of met het idee dat ik mezelf wat wijsmaak omdat ik het niet trek dat het iedereen kan overkomen.
Maar, jij denkt niet dat er iets al behoorlijk mis zit met een twaalfjarige die in de eerste week middelbare school al spijbelt, met een vreemde, oudere man of jongen meegaat naar zijn huis, wiet rookt en zich laat ontmaagden?
Nee, het is niet helemaal random. Zelfverzekerde vrouwen die met een opgeheven hoofd over straat lopen hebben minder kans om het slachtoffer van verkrachting te worden.
Maar het is wellicht wel een beetje random om zo'n zelfverzekerde vrouw te zijn..... Als iemand dat niet is, is dat niets diens schuld en kun je ook niet zeggen dat het dus voorkomen had kunnen worden.
En ja, met dat meisje die op haar 12 e voor die loverboy valt, is misschien al wat mis. Dat is geen blozende gymnasiaste die net hockeykampioen is geworden.
Maar daar kun je ook niet zomaar de ouders de schuld van geven. Ik geloof dat bij kinderen die aan de drugs raken het stigma van dat het de schuld is van de moeder er al wat af is. Maar hier lees ik nog wel het stigma van de moeder van een loverboy slachtoffer.
Het leven van die vrouw en haar gezin zal wellicht wel niet helemaal perfect zijn. Scheiding, verbroken relaties, drukke baan etc etc.
Maar bij hoeveel gezinnen speelt dit niet....
Wat mij betreft lijkt het me een vreselijke samenloop van omstandigheden, van karakter van een kind, van zaken in een gezin die niet zo zijn gegaan als ouders hadden gewild, van een gore gozer die haar op het verkeerde moment spot en daar misbruik van maakt en van een school die het ook maar laat gebeuren dat het kind niet in de klas komt.
donderdag 7 mei 2009 om 00:31
quote:meds schreef op 07 mei 2009 @ 00:24:
Zijn die boeken wel zo goed? Mijn vriendinnen en ik wilden vroegah altijd Christiane F. zijn. Het boek van M.M. vind ik ook enigzins geromantiseerd. De laatste bladzij is nota bene een liefdesverklaring aan die loverboy
Echt?
Voor mij was het wel een heel afschrikwekkend voorbeeld hoor.
Drugs, dat was maar niets....dat had ik wel door.
Maar buiten dat romantische beeld dat je had Meds? Ook echt gaan experimenteren op die leeftijd?
Zijn die boeken wel zo goed? Mijn vriendinnen en ik wilden vroegah altijd Christiane F. zijn. Het boek van M.M. vind ik ook enigzins geromantiseerd. De laatste bladzij is nota bene een liefdesverklaring aan die loverboy
Echt?
Voor mij was het wel een heel afschrikwekkend voorbeeld hoor.
Drugs, dat was maar niets....dat had ik wel door.
Maar buiten dat romantische beeld dat je had Meds? Ook echt gaan experimenteren op die leeftijd?
donderdag 7 mei 2009 om 00:43
quote:RosieRo schreef op 06 mei 2009 @ 16:58:
[...]
wij hebben een school juist niet gekozen vanwege dit systeem. Wil absoluut niet alles checken, vinger aan de pols okee maar ik vind dat een kind een eerlijke kans moet krijgen om es een keer te liegen over een cijfer
Bij absentie krijgen we een brief of mail, maar de cijferlijsten, nee, dat is hun pakkie an en als mijn kind op vrijdagavond een feest heeft en besluit om de drie voor wiskunde strategisch te verzwijgen, prima.
Zo kweek je dus geen verantwoordelijkheid imho.
Ben net thuis en lees nu pas je reactie. Waar lees jij dat ik dagelijks dit systeem check? Wij hebben deze scholen hier niet op uitgekozen, hadden trouwens weinig keus, er zijn hier weinig TVWO's in de omgeving.
Mijn kinderen kunnen gerust liegen over een laag cijfer, dat komt toch wel uit als we hun rapport onder ogen krijgen.
Gelukkig hebben we met onze kinderen een goede vertrouwensband en hebben ze genoeg verantwoordelijkheidsgevoel om slechte cijfers thuis te melden, daar staan nl. geen sancties o.i.d. op. Tenzij we het idee hebben dat ze er met de pet naar gooien, maar een slecht cijfer kan altijd voorkomen.
Maar voor ouders van kinderen die hevig puberen en waarvan je van de school geen berichten krijgt of ze spijbelen ja of nee kan dit een erg handig systeem zijn.
En iedereen heeft andere redenen om een bepaalde school wel of niet te kiezen maar zoals ik al zei zijn er zijn hier in de omgeving maar 2 of 3 van deze scholen en die maken toevallig gebruik van dit systeem.
Voordat ze op de school van zoon dit systeem in gebruik namen had hij een keer een 1 voor een scheikunde toets gehaald, thuis niet verteld (op die leeftijd (toen 13) doe je nl. net alsof het niet gebeurd is) maar het cijfer kwam natuurlijk wel ter sprake op de rapport bespreking. Ik heb toen aan de leraar gevraagd waarom wij deze 1 niet gezien hadden. Toen ik op de middelbare school zat en je haalde een 1 voor een toets dan kreeg je die toets mee naar huis en dan moest je hem de volgende dag getekend door 1 van je ouders weer inleveren. Zijn antwoord: ach, wij vertrouwen erop dat de kinderen de cijfers thuis vertellen.
Pubers vertellen thuis niet wat voor cijfer ze hebben gehad voor een toets, althans niet geheel vrijwillig. Zo rond hun 13e krijgen ze een periode dat ze het maar lastig vinden als je ze met hun zaken bemoeit. Je moet dan dingen echt uit ze trekken en dan nog krijg je maar de helft te horen. Gelukkig gaat dat zo rond hun 16e weer over. Met deze wetenschap in ons achterhoofd beleven we de puberteit van dochter met een grote redelijk alwetende glimlach, we weten wat ons nog te wachten staat.
Maar goed, lang verhaal midden in de nacht. Ga m'n bedje in.
[...]
wij hebben een school juist niet gekozen vanwege dit systeem. Wil absoluut niet alles checken, vinger aan de pols okee maar ik vind dat een kind een eerlijke kans moet krijgen om es een keer te liegen over een cijfer
Bij absentie krijgen we een brief of mail, maar de cijferlijsten, nee, dat is hun pakkie an en als mijn kind op vrijdagavond een feest heeft en besluit om de drie voor wiskunde strategisch te verzwijgen, prima.
Zo kweek je dus geen verantwoordelijkheid imho.
Ben net thuis en lees nu pas je reactie. Waar lees jij dat ik dagelijks dit systeem check? Wij hebben deze scholen hier niet op uitgekozen, hadden trouwens weinig keus, er zijn hier weinig TVWO's in de omgeving.
Mijn kinderen kunnen gerust liegen over een laag cijfer, dat komt toch wel uit als we hun rapport onder ogen krijgen.
Gelukkig hebben we met onze kinderen een goede vertrouwensband en hebben ze genoeg verantwoordelijkheidsgevoel om slechte cijfers thuis te melden, daar staan nl. geen sancties o.i.d. op. Tenzij we het idee hebben dat ze er met de pet naar gooien, maar een slecht cijfer kan altijd voorkomen.
Maar voor ouders van kinderen die hevig puberen en waarvan je van de school geen berichten krijgt of ze spijbelen ja of nee kan dit een erg handig systeem zijn.
En iedereen heeft andere redenen om een bepaalde school wel of niet te kiezen maar zoals ik al zei zijn er zijn hier in de omgeving maar 2 of 3 van deze scholen en die maken toevallig gebruik van dit systeem.
Voordat ze op de school van zoon dit systeem in gebruik namen had hij een keer een 1 voor een scheikunde toets gehaald, thuis niet verteld (op die leeftijd (toen 13) doe je nl. net alsof het niet gebeurd is) maar het cijfer kwam natuurlijk wel ter sprake op de rapport bespreking. Ik heb toen aan de leraar gevraagd waarom wij deze 1 niet gezien hadden. Toen ik op de middelbare school zat en je haalde een 1 voor een toets dan kreeg je die toets mee naar huis en dan moest je hem de volgende dag getekend door 1 van je ouders weer inleveren. Zijn antwoord: ach, wij vertrouwen erop dat de kinderen de cijfers thuis vertellen.
Pubers vertellen thuis niet wat voor cijfer ze hebben gehad voor een toets, althans niet geheel vrijwillig. Zo rond hun 13e krijgen ze een periode dat ze het maar lastig vinden als je ze met hun zaken bemoeit. Je moet dan dingen echt uit ze trekken en dan nog krijg je maar de helft te horen. Gelukkig gaat dat zo rond hun 16e weer over. Met deze wetenschap in ons achterhoofd beleven we de puberteit van dochter met een grote redelijk alwetende glimlach, we weten wat ons nog te wachten staat.
Maar goed, lang verhaal midden in de nacht. Ga m'n bedje in.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
donderdag 7 mei 2009 om 01:49
quote:hiltje schreef op 07 mei 2009 @ 00:31:
[...]
Echt?
Voor mij was het wel een heel afschrikwekkend voorbeeld hoor.
Drugs, dat was maar niets....dat had ik wel door.
Maar buiten dat romantische beeld dat je had Meds? Ook echt gaan experimenteren op die leeftijd?eh ja, maar het heeft niet lang geduurd. In tegenstelling tot anderen in mijn scene, die liggen nog steeds voor pampus met hun pijpjes.
[...]
Echt?
Voor mij was het wel een heel afschrikwekkend voorbeeld hoor.
Drugs, dat was maar niets....dat had ik wel door.
Maar buiten dat romantische beeld dat je had Meds? Ook echt gaan experimenteren op die leeftijd?eh ja, maar het heeft niet lang geduurd. In tegenstelling tot anderen in mijn scene, die liggen nog steeds voor pampus met hun pijpjes.
