Actueel
alle pijlers
Niet werkende moeders, zoek toch een baan!
dinsdag 3 juli 2007 om 10:07
Hi daar, het kan zijn dat deze discussie al ergens staat, of iets wat er op lijkt, maar ik kon t niet vinden.
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
woensdag 4 juli 2007 om 20:20
Doordat er nog altijd - en gelukkig maar - ouders zijn die niet , of parttime werken , draait een basisschool ; met alleen de onderwijzeressen kunnen er geen schoolreisjes, sportdagen , feestdagen doorgaan , is er geen genoeg toezicht tijdens het overblijven , excursies, het halen van het verkeersexamen , het extra hulp geven met het leren lezen......of willen jullie fulltime werkende moeders beweren dat jullie allemaal één dagdeel per week vrij nemen om jullie in te zetten voor hulp op de school van jullie kinderen ?
In de onderbouw is er nog genoeg hulp van ouders, in de middenbouw neemt die fors af en in de bovenbouw , ...............treurig gesteld eigenlijk ; dan waren er grootouders die van armoe maar mee hielpen met sportdagen omdat ouders daar hun vrije dagen niet aan wilden spenderen.
In de onderbouw is er nog genoeg hulp van ouders, in de middenbouw neemt die fors af en in de bovenbouw , ...............treurig gesteld eigenlijk ; dan waren er grootouders die van armoe maar mee hielpen met sportdagen omdat ouders daar hun vrije dagen niet aan wilden spenderen.
woensdag 4 juli 2007 om 20:22
BGB, ik weet er alles van.
Het zijn "altijd" dezelfde ouders die helpen, en het zijn altijd dezelfde ouders waarbij JIJ je moet aanpassen en aparte afspraken moet maken voor oudersgesprekken e.d. omdat ze nooit kunnen (en dan gaat het om taken die de leerkracht allemaal buiten zijn werkuren om doet!)
Het zijn "altijd" dezelfde ouders die helpen, en het zijn altijd dezelfde ouders waarbij JIJ je moet aanpassen en aparte afspraken moet maken voor oudersgesprekken e.d. omdat ze nooit kunnen (en dan gaat het om taken die de leerkracht allemaal buiten zijn werkuren om doet!)
woensdag 4 juli 2007 om 20:22
Het begint m eecht een beetje te storen dat alleenstaande moeders steeds als zielige slachtoffers afgeschilderd worden. Ik denk ook niet dat dat reëel is. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan en kan deze bewering dus helaas niet onderbouwen met cijfers, maar als ik om me heen kijk en bijv. op fora als deze lees, is mijn indruk dat vrouwen die zo ouderwetsch in het leven staan dat ze werken als een taak voor mannen zien, na een scheiding niet lang alleen blijven en al zeker niet alleenstaand aan kinderen beginnen. Dat is het type vrouw dat abortus pleegt omdat haar vriend vindt dat een kind niet uitkomt, of dat binnen no time met kroost en al naar de andere kant van het land verhuist om maar weer onder de pannen bij een vent te zijn.
Langdurig alleenstaande moeders, althans die die ik ken en daar schaar ik mijzelf ook onder, zijn over het algemeen lang alleenstaand omdat ze zelfstandig KUNNEN zijn en niet afhankelijk zijn van een man om aan hun levensbehoeften te voldoen. Dat zijn over het algemeen de vrouwen die ook mét partner werkten of zouden werken. Voor mij geldt dat sowieso, ik werk slechts 4 dagen omdat ik alleenstaand ben, zou ik een partner hebben dan was ik eerder meer gaan werken dan minder.
woensdag 4 juli 2007 om 20:23
woensdag 4 juli 2007 om 20:26
@FV
Was totaal niet mijn bedoeling om alleenstaande moeders als zielig ofzoiets af te schilderen. Mijn moeder was/is alleenstaand en die doet t maar wel mooi allemaal. Ze werkt zich suf, heeft een huishouden, 3 kinderen een hond en is er altijd als m'n broertje en zusje uit school komen, die zitten nu beide in de pubertijd! Ik heb ontzettend veel respect voor haar.
Was totaal niet mijn bedoeling om alleenstaande moeders als zielig ofzoiets af te schilderen. Mijn moeder was/is alleenstaand en die doet t maar wel mooi allemaal. Ze werkt zich suf, heeft een huishouden, 3 kinderen een hond en is er altijd als m'n broertje en zusje uit school komen, die zitten nu beide in de pubertijd! Ik heb ontzettend veel respect voor haar.
woensdag 4 juli 2007 om 20:27
Dat klopt helemaal!
Heb zelf de keuze gemaakt om niet te werken toen de kinderen klein waren
Was heel hun lagere schoolperiode aktief op school met dit soort activiteiten ,toen al geen of weinig animo van werkende ouders Was een probleem
Vind dit wel logisch,je moet als werkende ouder al atv dagen en vakanties opvangen,of vrije dag nemen als je kind ziek is
Heb zelf de keuze gemaakt om niet te werken toen de kinderen klein waren
Was heel hun lagere schoolperiode aktief op school met dit soort activiteiten ,toen al geen of weinig animo van werkende ouders Was een probleem
Vind dit wel logisch,je moet als werkende ouder al atv dagen en vakanties opvangen,of vrije dag nemen als je kind ziek is
woensdag 4 juli 2007 om 20:27
Nou nee, jaloers ben ik zeker niet. Ben de 1e 4 maanden van mijn dochters leven full-time thuisgeweest en ik heb me nog nooit zo labiel gevoeld als toen. Tuurlijk ook door alle hormonen, maar het gevoel dat mijn dag bestond uit voeden, verschonen, opruimen, schoonmaken en een beetje knuffelen met als hoogtepunt een uitstapje naar de supermarkt vond ik echt slopend. Ik was zó blij dat ik eindelijk een baan vond.
Niet dat ik het niet even lastig vond om dochter naar de opvang te brengen en tuurlijk wil ik 's ochtends ook weleens in mijn bed blijven liggen en lekker met dochter tutten, maar na maximaal een week ben ik daar weer zó zat van. Niet van dochter, maar wel van het feit dat ik niets doe, alleen het huishouden heb dat nooit afkomt, dat ik niets meer te vertellen heb aan mijn man over mijn dag op de hoeveelheid luiers, stapjes en andere dingen over mijn dochter na.
Het was ook gewoon slecht voor mijn relatie, ik gebruikte mijn hersens niet meer, alles ging op de automatische piloot en ik werd daar heel erg chagerijnig van.
Nu dochter iets ouder is is dat natuurlijk wel iets anders, maar ik haal nou eenmaal geen voldoening uit het hele dagen achter een dreumes aanrennen en 'mag niet' roepen en ondertussen proberen te voorkomen dat het huis een chaos wordt. Nu kan ik ook leuke spelletjes met haar doen en lekker naar de kinderboerderij gaan, en dat vind ik heerlijk, maar om dat elke dag te doen, nee dank je, niets voor mij.
En ik geniet enorm van mijn dochter, elk stapje dat ze zet vind ik geweldig en fantastisch en ze is het meest geweldig wezen op deze aardbol. Maar ik voel gewoon niet de behoefte om 24/7 bij haar te zijn, ik ben niet alléén haar moeder, ook nog mezelf.
woensdag 4 juli 2007 om 20:30
Ambrosia, ouders die werken zorgen óók voor hun kinderen gek genoeg. Je hoeft niet 24/7 lijfelijk aanwezig te zijn om voor je kinderen te zorgen en ze een prima opvoeding te geven.
Wat me opvalt in de discussie is dat de thuisblijfmoeders de werkende moeders wél aanvallen op hun moederschap (ik heb al een paar keer gelezen dat je geen kinderen krijgt om ze te dumpen, kinderen ontsporen door werkende ouders, je niet zelf voor je kinderen zorgt als je werkt) en dat de werkende moeders niets te zeggen hebben over de manier van opvoeden van de thuisblijfmoeders maar dat die meer een maatschappelijke discussie voeren over het nut van al dan niet werken of thuisblijven. Waarom is het nodig om het moederschap van werkende moeders te bekritiseren?
Wat me opvalt in de discussie is dat de thuisblijfmoeders de werkende moeders wél aanvallen op hun moederschap (ik heb al een paar keer gelezen dat je geen kinderen krijgt om ze te dumpen, kinderen ontsporen door werkende ouders, je niet zelf voor je kinderen zorgt als je werkt) en dat de werkende moeders niets te zeggen hebben over de manier van opvoeden van de thuisblijfmoeders maar dat die meer een maatschappelijke discussie voeren over het nut van al dan niet werken of thuisblijven. Waarom is het nodig om het moederschap van werkende moeders te bekritiseren?
woensdag 4 juli 2007 om 20:40
BGB, je moet wel een héél riant inkomen hebben wil de kinderopvang te duur worden. Wij werken beiden 4 dagen, hebben niet echt een enorm hoog inkomen, maar durf wel te stellen dat we meer verdienen dan een cassiere en een loodgieter bijvoorbeeld, maar we betalen netto maar 150,- per maand voor 3 dagen kinderopvang per week. Bij de 2e wordt maar een heel klein beetje meer straks. Toen we minder inkomen hadden was dat zelf maar 100.- per maand.
woensdag 4 juli 2007 om 20:41
Naast het feit dat ik het enorm storend vind dat dit soort dingen inderdaad alleen tegen vrouwen gezegd worden en nooit tegen mannen, waarmee geimpliceerd wordt dat kinderen hebben een verantwoordelijkheid is die alleen vrouwen aangaat, vind ik ook nog iets anders heel storend.
In dit soort discussies lijkt kinderen hebben en opvoeden altijd gereduceerd te worden tot in de zandbak zitten met een peuter. Als je dat niet doet, groeit je kind op voor galg en rad. Nou, het spijt me wel, maar hartstikke leuk voor jullie dat jullie kinderen hebben op een dergelijk simplistisch niveau benaderen, maar in mijn wereld duurt kinderen hebben langer dan alleen de baby-, peuter- en kleuter tijd en houdt kinderen opvoeden wel even wat meer in dan kleien en zandkastelen bouwen. En een van de redenen dat ik werk is omdat ik bepaalde niet-materiële zaken essentieel vind in een goede opvoeding.