Actueel
alle pijlers
Niet werkende moeders, zoek toch een baan!
dinsdag 3 juli 2007 om 10:07
Hi daar, het kan zijn dat deze discussie al ergens staat, of iets wat er op lijkt, maar ik kon t niet vinden.
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
woensdag 4 juli 2007 om 21:21
quote: fashionvictim reageerde
Wederom kan ik alleen vanuit mijn eigen ervaring en referentiekader spreken, maar juist de ouders die veel werken hebben in mijn omgeving kinderopvang strak geregeld. Het zijn in mijn omgeving juist de moeders die vinden dat het zielig is voor kinderen dat ze op een kdv gedumpt worden en die van die net-niet baantjes hebben ( oproepkracht enzo) die een potje van opvang maken. sja , da's het rottige van oproepkracht ; soms word je opgeroepen en soms niet ; soms werk je veel en soms verdien je een maand geen drol , dure grap om dan standaard de dinsdag te reserveren ........
Dat vind ik een essentieel verschil, of je kinderopvang ziet als een soort inferieur substituur voor de moeder, of als een aanvulling op je eigen opvoeding. Heel cru gezegd: een buurvrouw of een oma of een gastouder heeft in mijn opinie niet de kwaliteiten die ik van kinderopvang verwacht,ik dus wel ; wie houdt er nou minimaal net zo veel van ons kind als opa/oma ? Ik hb en had mijn kind liever in een liefdevolle omgeving dan iemand die een diploma luieromdoen en verantwoorde kaboutertekeningen kan produceren :Dmijn kind gaat daar namelijk niet alleen heen omdat ik ergens anders moet zijn. zoals jij het stelt moet je dan van jezelf niet vinden dat je zelf ook over hele goede kwaliteiten beschikt ? Of juist voor het geval je die zelf niet bezit ?
Wederom kan ik alleen vanuit mijn eigen ervaring en referentiekader spreken, maar juist de ouders die veel werken hebben in mijn omgeving kinderopvang strak geregeld. Het zijn in mijn omgeving juist de moeders die vinden dat het zielig is voor kinderen dat ze op een kdv gedumpt worden en die van die net-niet baantjes hebben ( oproepkracht enzo) die een potje van opvang maken. sja , da's het rottige van oproepkracht ; soms word je opgeroepen en soms niet ; soms werk je veel en soms verdien je een maand geen drol , dure grap om dan standaard de dinsdag te reserveren ........
Dat vind ik een essentieel verschil, of je kinderopvang ziet als een soort inferieur substituur voor de moeder, of als een aanvulling op je eigen opvoeding. Heel cru gezegd: een buurvrouw of een oma of een gastouder heeft in mijn opinie niet de kwaliteiten die ik van kinderopvang verwacht,ik dus wel ; wie houdt er nou minimaal net zo veel van ons kind als opa/oma ? Ik hb en had mijn kind liever in een liefdevolle omgeving dan iemand die een diploma luieromdoen en verantwoorde kaboutertekeningen kan produceren :Dmijn kind gaat daar namelijk niet alleen heen omdat ik ergens anders moet zijn. zoals jij het stelt moet je dan van jezelf niet vinden dat je zelf ook over hele goede kwaliteiten beschikt ? Of juist voor het geval je die zelf niet bezit ?
woensdag 4 juli 2007 om 21:24
Bianca,
Ik denk dat het heel veel uitmaakt wat voor voorbeeld je van je eigen moeder hebt gehad. Mijn moeder heeft altijd gewerkt, en pas nu ik volwassen ben en zelf kinderen heb denk ik dat ze waarschijnlijk een tijd part time heeft gewerkt en pas wat later weer full time is gaan werken. De reden dat ik dat denk is omdat mijn moeder ook vrijwilligster op de peuterspeelzaal van mijn broertje was, balletjuf van mijzelf was, voorleesmoeder op school was, mee ging op schoolreisje enzo. Pas nu ik zelf kind en werk moet combineren bedacht ik "hmm, dan kan ze nooit 40 uur gewerkt hebben toen wij nog klein waren". Ik weet dat ze full time werkte toen ze 1 kind had ( ik), toen ik op de kleuterschool zat en dat ze ook full time werkte vanaf ik een jaar of 11 was. Maar zij heeft er dus blijkbaar voor gekozen om pas te gaan minderen met werken toen ik naar school ging en ook ik heb altijd gezegd dat ik minder werken pas een optie vind als mijn zoon naar school gaat. Omdat ik het dan veel belangrijker vind om lijfelijk aanwezig te zijn dan wanneer je een baby hebt. Voor een baby maakt het echt niet zo veel uit wie die strontluier verschoont hoor, dat kan je best een paar uur aan anderen overlaten.
Maar goed, dat is het voorbeeld wat ik heb meegekregen, toen ik op de middelbare school zat was mijn vader ( die o.a. docent is) weer vaker thuis, die was weer meer gefocust op hoe het op school ging.
Ik persoonlijk vind het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat thuisblijfmoeders vaak weer gaan werken als hun kinderen pubers zijn, omdat ik dat veel meer als een periode zie waarin je kind begeleiding en sturing nodig heeft. Zo legt iedereen de focus dus ergens anders.
Ik denk dat het heel veel uitmaakt wat voor voorbeeld je van je eigen moeder hebt gehad. Mijn moeder heeft altijd gewerkt, en pas nu ik volwassen ben en zelf kinderen heb denk ik dat ze waarschijnlijk een tijd part time heeft gewerkt en pas wat later weer full time is gaan werken. De reden dat ik dat denk is omdat mijn moeder ook vrijwilligster op de peuterspeelzaal van mijn broertje was, balletjuf van mijzelf was, voorleesmoeder op school was, mee ging op schoolreisje enzo. Pas nu ik zelf kind en werk moet combineren bedacht ik "hmm, dan kan ze nooit 40 uur gewerkt hebben toen wij nog klein waren". Ik weet dat ze full time werkte toen ze 1 kind had ( ik), toen ik op de kleuterschool zat en dat ze ook full time werkte vanaf ik een jaar of 11 was. Maar zij heeft er dus blijkbaar voor gekozen om pas te gaan minderen met werken toen ik naar school ging en ook ik heb altijd gezegd dat ik minder werken pas een optie vind als mijn zoon naar school gaat. Omdat ik het dan veel belangrijker vind om lijfelijk aanwezig te zijn dan wanneer je een baby hebt. Voor een baby maakt het echt niet zo veel uit wie die strontluier verschoont hoor, dat kan je best een paar uur aan anderen overlaten.
Maar goed, dat is het voorbeeld wat ik heb meegekregen, toen ik op de middelbare school zat was mijn vader ( die o.a. docent is) weer vaker thuis, die was weer meer gefocust op hoe het op school ging.
Ik persoonlijk vind het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat thuisblijfmoeders vaak weer gaan werken als hun kinderen pubers zijn, omdat ik dat veel meer als een periode zie waarin je kind begeleiding en sturing nodig heeft. Zo legt iedereen de focus dus ergens anders.
woensdag 4 juli 2007 om 21:24
Bah wat reageer je toch weer naar zeg. Wie zegt dat ik daar de kwaliteit aan af meet?? Het was gewoon een voorbeeld om maar te zeggen dat mijn moeder er altijd voor ons was, dat was het moment waarop je je hart kon luchten. Ik zeg toch niet dat als je dat op een ander tijdstip doet je een minder goeie moeder bent! Bovendien kan ik me goed in je verplaatsen. Want ik ben nu leidster aan huis voor 3 dagen in de week en af en toe klim ik haast tegen de muren op van verveling, ik kan niet wachten tot ik weer mag studeren. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op die kinderen en heb veel lol in m'n werk maar als het meisje 4 uur op een dag slaapt en er niks te doen is dan verveel ik me echt. Zoals ik al zei, als ik kids krijg wil ik er wel zijn. Ik zeg niet dat ik dan niet ga werken want werk is voor mij een heel belangrijk iets, het is een stukje van wie ik ben. Als ik kinderen krijg wil ik het samen met mijn vriend eerlijk verdelen en zorgen dat we (dus allebei) zoveel mogelijk tijd besteden aan ze. Hij gaat dan waarschijnlijk minder werken en wil graag "huisman" worden naast een parttime baan. Ik hoop dat ik tegen die tijd mijn baan zo kan indelen dat ik iig wel samen met mijn gezin kan eten s avonds en mijn kinderen zelf in bed kan leggen. Maar ik vind vooral dat iedereen totaal vrij moet zijn in zijn of haar keuze om thuis te blijven of om te gaan werken. Je hebt wel gelijk dat als je thuis zit (vrijwillig), je niet een uitkering moet gaan aanvragen. Ik vind het goed dat er kinderopvang is, het is alles behalve schadelijk voor een kind om wat tijd door te brengen, mits het niet 4/5 hele dagen in de week zijn. Nou ja, ik hoop dat je nu iets minder fel bent. Ik val je niet aan en ik heb respect voor je dat je werk en gezin zo goed combineert.
woensdag 4 juli 2007 om 21:25
Er werd negatief gesproken over ouders die werken en of ze het wel door hadden dat ze met levende wezens te maken hadden. Ik ken zat fulltime werkende moeders, waarvan enkele vriendinnen van mij die ontzettend leuke kinderen hebben. Ze zijn inmiddels volwassen en hebben een goede opleiding afgemaakt, zijn sociale mensen met een goede toekomst, o.a. dankzij moeder die dat mogelijk heeft gemaakt. Ik heb ook vriendinnen die bewust zijn gestopt met werken om helemaal voor de kinderen en echtgenoot te zorgen en ook deze mensen doen het allemaal goed. Zulke succesverhalen zullen er nog wel veel meer zijn. Wat mij echter opvalt is de mensen uit mijn buurt (je zult begrijpen dat het niet de beste buurt is waar ik woon) veelal thuis zijn vanwege afkeuring of in de bijstand, vaak van allochtone afkomst en er gewoon niet zijn voor hun kinderen, klein en groot. De jongens die vroeger op straat spullen van buren vernielden staan nu te dealen op het station. Ik bedoel maar, het is maar hoe je de boel regelt. Een jongen van 8 woonde schuin aan de overkant, en liep de hele dag met een sleutel. Zijn moeder was een bijstandmoeder maar ging graag uit met vriendinnen en was de hele avond op stap. Hij viel bijna een keer uit het raam van 3 hoog, ik schrok me rot. Er was gewoon geen mens thuis.
Ik heb zelf ook een tijd vrij gehad toen ik kleine kinderen had, ik vond het gewoon heel zwaar met een baan erbij. Nu werk ik weer parttime, en dat bevalt goed. Je hebt nog fut om te koken enz. en de kinderen kunnen gewoon naar huis komen, er is altijd iemand thuis.
woensdag 4 juli 2007 om 21:29
Waarom maakt iedereen zich zo druk om moeders van kleine kinderen die thuis zitten terwijl er zoveel gezonde jonge mensen, zonder kinderen, op hun kont zitten en parasiteren?
Begrijp me niet verkeerd, ik werk full time en voel me goed met de gedachte dat mijn kinderen en ik het ruim kunnen redden op mijn salaris alleen. Sterker nog, ook dan hebben we het best leuk. Maar dat moet ieder voor zich weten.
Alhoewel...als alleenstaande moeder is het op een gegeven moment (als je kinderen naar school gaan) toch wel tijd dat je iets gaat doen idd... Want dan leef je niet meer op salaris van je man/vrouw maar op de maatschappij. Zolang alleen je man/vrouw betaald moet je het lekker samen uitzoeken lijkt me.
Begrijp me niet verkeerd, ik werk full time en voel me goed met de gedachte dat mijn kinderen en ik het ruim kunnen redden op mijn salaris alleen. Sterker nog, ook dan hebben we het best leuk. Maar dat moet ieder voor zich weten.
Alhoewel...als alleenstaande moeder is het op een gegeven moment (als je kinderen naar school gaan) toch wel tijd dat je iets gaat doen idd... Want dan leef je niet meer op salaris van je man/vrouw maar op de maatschappij. Zolang alleen je man/vrouw betaald moet je het lekker samen uitzoeken lijkt me.
woensdag 4 juli 2007 om 21:30
Ik vind ook dat ik over hele goede kwaliteiten beschik, daarom wilde ik een kind. :) Maar ik zie kinderopvang niet als vervanging van ouderliefde, net zoals ik school niet zie als vervanging van ouderliefde. Ik zie kinderopvang en school op ongeveer hetzelfde niveau, zeg maar. Mijn kind gaat daar heen omdat ik wil dat ie bepaalde dingen leert die hij niet van mij kan leren. Geborgenheid en genegenheid is voor mij een bijkomstigheid, daar stuur ik hem niet voor naar het kdv, net zoals ik hem over een jaar niet daarvoor naar school stuur. Leuk als ie een lieve juf heeft die dol op hem is, maar dat is niet haar primaire taak. Daar heeft ie namelijk mij voor, voor die liefde en geborgenheid.
Ik denk dat dat eigenlijk wel de kern van het meningsverschil in dit soort discussies is. Een thuisblijfmoeder vindt dus kennelijk "geborgenheid en lekker thuis onder moeders rokken" het belangrijkst voor een kind, en vindt dus - denk ik- dat kinderopvang daar een vervanging voor moet zijn. Zo zie ik dat totaaaaaaaaaal niet.
woensdag 4 juli 2007 om 21:36
quote: fashionvictim reageerde
Ik persoonlijk vind het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat thuisblijfmoeders vaak weer gaan werken als hun kinderen pubers zijn, omdat ik dat veel meer als een periode zie waarin je kind begeleiding en sturing nodig heeft. Zo legt iedereen de focus dus ergens anders. dat is een nobel streven , maar als ik een dag/ avond niet werk en ik zie mijn oudste alleen met eten en om de vastgestelde avondkloktijd , of ik kom hem tegen in de keuken wanneer hij eten pakt voor alle zes boven chillende mede-pubers ....... je neemt je voor er bovenop te zitten , maar in de praktijk niet altijd even haalbaar. Niet als je niet op je damesfiets in de buurt rond gaat toeren om te kijken op welk pleintje ze nu weer staan te chillen... Ik blijf bijvoorbeeld altijd wakker tot hij thuis is , ook erg vervelend als dat 2 uur 's nachts is en mijn wekker gaat om 6 uur , maar oké , je doet wat je kan :D ik ben 98 vn de 100 keer thuis als iedereen uit school ( of vakantiebaantje ) thuis komt....om twee uur later een sms te krijgen ; hi, ma , zit bij X , we eten om 6 uur ( oh ja joh ? leuk dat ik dat weet ) , laterzzz .......... Normaal gesproken ontbijten we ( ik en kinderen , of man en kinderen , soms allemaal ) samen , lezen we met zijn allen de krant , bespreken we die ook , nu heeft oudste vakantie en ontbijt hij als ik mijn middagbammetje smeer.....
Ik geloof ook oprecht dat wanneer een puber wil dat een ouder van niets weet deze ook niets te weten komt , ze zijn zooooo uitgenast op deze leeftijd ; die truukjes hoor ik ( voor zover ik ze niet wist uit mijn eigen tijd ) van meegekomen vrienden en vriendinnen . Dus hoe alert ik ook ben , ..... soms moet je gewoon hard duimen dat ze maar in 3 sloten teglijk lopen ipv alle 7.
Ik persoonlijk vind het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat thuisblijfmoeders vaak weer gaan werken als hun kinderen pubers zijn, omdat ik dat veel meer als een periode zie waarin je kind begeleiding en sturing nodig heeft. Zo legt iedereen de focus dus ergens anders. dat is een nobel streven , maar als ik een dag/ avond niet werk en ik zie mijn oudste alleen met eten en om de vastgestelde avondkloktijd , of ik kom hem tegen in de keuken wanneer hij eten pakt voor alle zes boven chillende mede-pubers ....... je neemt je voor er bovenop te zitten , maar in de praktijk niet altijd even haalbaar. Niet als je niet op je damesfiets in de buurt rond gaat toeren om te kijken op welk pleintje ze nu weer staan te chillen... Ik blijf bijvoorbeeld altijd wakker tot hij thuis is , ook erg vervelend als dat 2 uur 's nachts is en mijn wekker gaat om 6 uur , maar oké , je doet wat je kan :D ik ben 98 vn de 100 keer thuis als iedereen uit school ( of vakantiebaantje ) thuis komt....om twee uur later een sms te krijgen ; hi, ma , zit bij X , we eten om 6 uur ( oh ja joh ? leuk dat ik dat weet ) , laterzzz .......... Normaal gesproken ontbijten we ( ik en kinderen , of man en kinderen , soms allemaal ) samen , lezen we met zijn allen de krant , bespreken we die ook , nu heeft oudste vakantie en ontbijt hij als ik mijn middagbammetje smeer.....
Ik geloof ook oprecht dat wanneer een puber wil dat een ouder van niets weet deze ook niets te weten komt , ze zijn zooooo uitgenast op deze leeftijd ; die truukjes hoor ik ( voor zover ik ze niet wist uit mijn eigen tijd ) van meegekomen vrienden en vriendinnen . Dus hoe alert ik ook ben , ..... soms moet je gewoon hard duimen dat ze maar in 3 sloten teglijk lopen ipv alle 7.
woensdag 4 juli 2007 om 21:37
Persoonlijk vind ik het KDV erg goed voor kinderen, qua sociale omgang leren. Ze leren delen, ze leren dat ze niet altijd de aandacht kunnen krijgen, vriendjes maken en de meest verwende kinderen die ik ken zijn altijd thuis gebleven.... Best oke als een kind leert dat de hele wereld niet om hun zinnetje draait.
woensdag 4 juli 2007 om 21:45
Mmmm, zal ik even lekker kort door de bocht?
Ga een poging doen deze hele discussie om zeep te helpen:D
Wat nou keuzes?
Mijn prachtige dochter kwam gewoon.
Niks plannen
niks sparen
niks ishuiswelgeschikt
niks hoedoeikdatmetwerk
niks enhoedanmetopvang
niks benikwelgeschikt
niks hebikweleengoederelatieenhebikdieover20jaarnog
niks enisdevaderweleentoffepeerenzorgthijmee
Ik was zwanger en zij was welkom.
Niks gepland maar ik had 9 maanden de tijd om te plannen. Dat was voor mij genoeg.
Niks gespaard, maar spullen kwamen er toch wel van deez en gene. En hoeveel spul heeft een kind nu echt nodig?
Gelukkig was mijn huis geschikt. Klein, maar ja. Ik heb mijn geplande hobbykamer opgeofferd.
Werk: uiteindelijk niet gelukt, met veel drama. Gelukkig snel een baan gevonden waar het wel lukte.
Opvang heb ik met kunst en vliegwerk en dank voor de toeslag goed kunnen regelen.
Relatie heeft het niet gehaald, niet eens de 24 maanden.
Vader is zeer zeker een toffe en zorgt ook actief mee.
Al deze dingen wist ik niet van te voren. Maar zo zijn ze uitgepakt. Het kind kwam, was geen keus, wel welkom.
Moeders moeten werken? Ja, soms wel. of een kind daar minder van wordt: nee. Ik denk dat in beide uitwrsten en alles er tussen in, er voor en nadelen zijn.
Laat ieder dat lekker zelf uitmaken. Het hangt van je omstandigheden af. Wat ik wel belangrijk vind is dat als je kinderen krijgt, je niet alleen over de taakverdeling nu, maar ook over de verdeling als het mis zou gaan nadenkt.
Kinderen zijn kadootjes. En, voor een ieder die dat inziet, en gelukkig doet bijna iedereen dat, we doen ons stinkende best om dat prachtkadootje wat we hebben gekregen het beste mee te geven wat we kunnen bieden, en er een leuk, sociaal en geslaagd mensje van te kneden. Hoe dat eruit ziet, daar verschillen de meningen al over.
De een kan kiezen in welke omgeving je je kind opvoedt en onder welke omstandigheden en maakt weloverwogen keuzes. Wie wanneer werkt, of je beiden werkt, of dat mamma niet werkt of dat pappa niet werkt, huisje buiten, huisje in de stad.
De ander kan niet vrij kiezen. Door inkomen, door gezondheid, door relationele status, door sociale status.
Feit is, dat we allemaal proberen er voor ons kinderen uit te slepen wat er uit te slepen valt. Situatiegebonden en door persoonlijke opvatting gekleurd.
We zijn er allemaal mee bezig om onze kinderen het beste mee te geven, en dat is het beste wat wij te bieden hebben.
En in dat opzicht....
...zijn we het dus allemaal met elkaar eens!
Ga een poging doen deze hele discussie om zeep te helpen:D
Wat nou keuzes?
Mijn prachtige dochter kwam gewoon.
Niks plannen
niks sparen
niks ishuiswelgeschikt
niks hoedoeikdatmetwerk
niks enhoedanmetopvang
niks benikwelgeschikt
niks hebikweleengoederelatieenhebikdieover20jaarnog
niks enisdevaderweleentoffepeerenzorgthijmee
Ik was zwanger en zij was welkom.
Niks gepland maar ik had 9 maanden de tijd om te plannen. Dat was voor mij genoeg.
Niks gespaard, maar spullen kwamen er toch wel van deez en gene. En hoeveel spul heeft een kind nu echt nodig?
Gelukkig was mijn huis geschikt. Klein, maar ja. Ik heb mijn geplande hobbykamer opgeofferd.
Werk: uiteindelijk niet gelukt, met veel drama. Gelukkig snel een baan gevonden waar het wel lukte.
Opvang heb ik met kunst en vliegwerk en dank voor de toeslag goed kunnen regelen.
Relatie heeft het niet gehaald, niet eens de 24 maanden.
Vader is zeer zeker een toffe en zorgt ook actief mee.
Al deze dingen wist ik niet van te voren. Maar zo zijn ze uitgepakt. Het kind kwam, was geen keus, wel welkom.
Moeders moeten werken? Ja, soms wel. of een kind daar minder van wordt: nee. Ik denk dat in beide uitwrsten en alles er tussen in, er voor en nadelen zijn.
Laat ieder dat lekker zelf uitmaken. Het hangt van je omstandigheden af. Wat ik wel belangrijk vind is dat als je kinderen krijgt, je niet alleen over de taakverdeling nu, maar ook over de verdeling als het mis zou gaan nadenkt.
Kinderen zijn kadootjes. En, voor een ieder die dat inziet, en gelukkig doet bijna iedereen dat, we doen ons stinkende best om dat prachtkadootje wat we hebben gekregen het beste mee te geven wat we kunnen bieden, en er een leuk, sociaal en geslaagd mensje van te kneden. Hoe dat eruit ziet, daar verschillen de meningen al over.
De een kan kiezen in welke omgeving je je kind opvoedt en onder welke omstandigheden en maakt weloverwogen keuzes. Wie wanneer werkt, of je beiden werkt, of dat mamma niet werkt of dat pappa niet werkt, huisje buiten, huisje in de stad.
De ander kan niet vrij kiezen. Door inkomen, door gezondheid, door relationele status, door sociale status.
Feit is, dat we allemaal proberen er voor ons kinderen uit te slepen wat er uit te slepen valt. Situatiegebonden en door persoonlijke opvatting gekleurd.
We zijn er allemaal mee bezig om onze kinderen het beste mee te geven, en dat is het beste wat wij te bieden hebben.
En in dat opzicht....
...zijn we het dus allemaal met elkaar eens!
woensdag 4 juli 2007 om 21:46
quote: fashionvictim reageerde
Ik denk dat dat eigenlijk wel de kern van het meningsverschil in dit soort discussies is. Een thuisblijfmoeder vindt dus kennelijk "geborgenheid en lekker thuis onder moeders rokken"ja , of onder de boxershort van pa, de directoire van oma , maakt niet uit het belangrijkst voor een kind, en vindt dus - denk ik- dat kinderopvang daar een vervanging voor moet zijn. Zo zie ik dat totaaaaaaaaaal niet.joh, was me nou nooit opgevallen ! :D ik vind , dat je kinderen de eerste jaren door ze zoveel liefde te geven , er altijd voor ze te zijn , noem alle tranentrekkers maar op , een BASIS meegeeft , een rotsvast vertrouwen . Ze zijn in mijn ogen nog zo klein om de hele dag te moeten ; moeten delen , moeten samen spelen., moeten kleuren ,moeten omgaan met een niet-zo-erg-aardig juffie , ......
Ik denk dat dat eigenlijk wel de kern van het meningsverschil in dit soort discussies is. Een thuisblijfmoeder vindt dus kennelijk "geborgenheid en lekker thuis onder moeders rokken"ja , of onder de boxershort van pa, de directoire van oma , maakt niet uit het belangrijkst voor een kind, en vindt dus - denk ik- dat kinderopvang daar een vervanging voor moet zijn. Zo zie ik dat totaaaaaaaaaal niet.joh, was me nou nooit opgevallen ! :D ik vind , dat je kinderen de eerste jaren door ze zoveel liefde te geven , er altijd voor ze te zijn , noem alle tranentrekkers maar op , een BASIS meegeeft , een rotsvast vertrouwen . Ze zijn in mijn ogen nog zo klein om de hele dag te moeten ; moeten delen , moeten samen spelen., moeten kleuren ,moeten omgaan met een niet-zo-erg-aardig juffie , ......
woensdag 4 juli 2007 om 22:06
Maar Bianca, die BASIS die geef ik ook. Ik ben er ook altijd voor mijn kind, al ben ik niet altijd lijfelijk bij hem aanwezig. En dat ik niet altijd lijfelijk aanwezig ben, is in de allereerste plaats, nog voor alle voordelen die dat voor mezelf heeft, een keuze die ik maak in ZIJN belang. Heel fijn dat het bijkomend voordeel van die keuze is dat ik zelf de tijd heb om te werken, maar zoals ik al zei, al werkte ik niet, dan nog zou ik die keuze maken. Sterker nog, in de tijd dat niets mij meer op d ebeen hield dan de fysieke aanwezigheid van mijn kind, dat ik niets anders wilde dan zijn lijfje tegen het mijne, omdat IK dat nodig had, koos ik ervoor om hem weg te brengen, omdat ik vind dat het niet zijn taak is om mij overeind te houden, mijn leven invulling te geven, mij gezelschap te houden, of iets anders te zijn wat voor MIJ zo fijn is. Zijn taak op de wereld is om zichzelf te zijn, zo goed als hij kan, en dat is de belangrijkste reden dat ik ervoor kies om niet altijd in zijn buurt te zijn. En ook al ben ik niet in zijn buurt, hij is de spil waarom mijn leven draait. Mijn alpha en mijn omega, mijn prins van zon en zee en warmte.
Maar juist omdat hij dat is, kies ik er heel bewust voor, in zijn belang, om hem af en toe los te laten.
woensdag 4 juli 2007 om 22:23
Fash, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Zo aangevallen als jij je voelt, zo aangevallen kan ik me soms ook voelen. (Maar niet door BGB)
Meestal vallen mensen je niet aan, het is je eigen onzekerheid waardoor je wordt geraakt.
Refererend aan mijn eerdere posting:
Jou prins van zon en zee en warmte, krijgt alles van jou, wat mijn prinses van vlinders, kleur en bloemen van mij krijgt; het beste. Het beste wat je hem te bieden hebt. En daar kan niemand iets tegen in brengen!
Meestal vallen mensen je niet aan, het is je eigen onzekerheid waardoor je wordt geraakt.
Refererend aan mijn eerdere posting:
Jou prins van zon en zee en warmte, krijgt alles van jou, wat mijn prinses van vlinders, kleur en bloemen van mij krijgt; het beste. Het beste wat je hem te bieden hebt. En daar kan niemand iets tegen in brengen!
woensdag 4 juli 2007 om 22:33
Lief dat je dat zegt, maar ik voel me helemaal niet aangevallen. Geirriteerd, dat wel, omdat er van alles aangenomen wordt over ten eerste werkende moeders en ten tweede alleenstaande moeders wat in ieder geval voor mij totaal niet opgaat. Opmerkingen als "heb je wel over kinderen nagedacht?" impliceren dat je zomaar wat zou doen, alsof je er niet over nadenkt. Bekrompen en kortzichtig vind ik dat. Jij zal neem ik aan ook wel herkennen dat júist als je niet klakkeloos het patroon volgt dat mensen in dit soort discussies presenteren als het enige juiste, je juist veel vaker en veel weloverwogener je beslissingen maakt. Iemand die net als haar moeder en haar oma en haar overgrootoma kinderen krijgt omdat dat nu eenmaal op een huwelijk volgt, heeft veel minder uit te zoeken dan iemand die bijvoorbeeld in een homoseksuele relatie, of zonder relatie, of in een lat relatie, of in een co-ouderschap maar zonder liefdesrelatie of weet ik veel wat voor varianten er allemaal bestaan een kind krijgt. Je móet wel nadenken, want er is geen geëffend en uitgesleten pad wat je gewoon kunt volgen zonder je keuzes te overwegen.
Dát stoort me het meest in dit soort discussies eigenlijk, en ik voel me er niet zozeer door aangevallen als wel door geïrriteerd.
woensdag 4 juli 2007 om 22:35
Ik denk dan, zolang ik zelf maar weet hoe het zit, waarom ik bepaalde keuzes maak. Als een ander daar anders tegenaan kijkt, moeten ze zelf weten. Het levert namelijk totaal niks op om telkens weer hetzelfde verhaal te vertellen, dat is zo vaak gebleken. Iedereen heeft zijn eigen kijk op de dingen en dan kun je wel honderd keer uitleggen dat het anders is, dat werkt niet. En dat je uitleg dan niet aan komt, is irritant. Maar dat weet je van te voren.
woensdag 4 juli 2007 om 22:40
En daarnaast, en dat is al eerder door Eowynn en zzbarba gezegd: dat je ergens een uitgesproken mening over hebt wil niet zeggen dat je je door een tegenovergestelde mening voelt aangevallen. Dat heet gewoon discussiëren. Ik ben ervan overtuigd dat ik precies dezelfde mening zou hebben als ik wél een partner had bijvoorbeeld. Want de mening die ik over kinderen krijgen en opvoeden had is eigenlijk al sinds ik weet dat ik "later als ik groot ben" kinderen wil, hetzelfde.
Ik bedoel: als je vindt dat drugs gelegaliseerd zouden moeten worden, wil dat toch ook niet automatisch zeggen dat je een drugsgebruiker bent of dat je je aangevallen voelt door mensen die vinden dat juist alle drugs verboden moet worden? Of hebben jullie alleen meningen over dingen die je zelf meemaakt?
Ik zie dit onderwerp als een maatschappelijke discussie die ik persoonlijk echt vooral op ratio en op basis van argumenten voer en eigenlijk helemaal niet als een persoonlijke discussie. Mij boeit het inderdaad op microniveau niet zo of iemand ervoor kiest om thuis te blijven, want van een huisvrouw in Kuttekrabbenveen heb ik persoonlijk geen last. Maar op macroniveau is mijn mening zoals ik die tot nu toe altijd in de discussies over dit onderwerp verkondigd heb: vrouwen die niet werken houden de achterstandspositie van vrouwen in stand en maken de maatschappij in mijn ogen zwakker dan wanneer ze wel zouden werken.
Ik bedoel: als je vindt dat drugs gelegaliseerd zouden moeten worden, wil dat toch ook niet automatisch zeggen dat je een drugsgebruiker bent of dat je je aangevallen voelt door mensen die vinden dat juist alle drugs verboden moet worden? Of hebben jullie alleen meningen over dingen die je zelf meemaakt?
Ik zie dit onderwerp als een maatschappelijke discussie die ik persoonlijk echt vooral op ratio en op basis van argumenten voer en eigenlijk helemaal niet als een persoonlijke discussie. Mij boeit het inderdaad op microniveau niet zo of iemand ervoor kiest om thuis te blijven, want van een huisvrouw in Kuttekrabbenveen heb ik persoonlijk geen last. Maar op macroniveau is mijn mening zoals ik die tot nu toe altijd in de discussies over dit onderwerp verkondigd heb: vrouwen die niet werken houden de achterstandspositie van vrouwen in stand en maken de maatschappij in mijn ogen zwakker dan wanneer ze wel zouden werken.
woensdag 4 juli 2007 om 22:47
Daarover verschillen we dan van mening. Net zoals ik met alle liefde 100 keer dezelfde discussie voer over waarom iedereen zou moeten stemmen, of over waarom alle babies borstvoeding zouden moeten krijgen, of over weet ik veel welk onderwerp dat in mijn ogen heel belangrijk is voor de maatschappij waarin ik leef, doe ik dat met deze discussie ook. Al gaat er maar 1 meelezer wél even nadenken over alternatieven voor het kopje thee om 1500 uur, dan is dat al winst. Voor de maatschappij waarin ik leef, maar vooral voor de maatschappij waarin mijn zoon opgroeit, vind ik dit onderwerp echt erg belangrijk. Een ander heeft dat met milieu of de bio industrie, ik ben nu eenmaal erg feministisch.
