Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen

quote:jaap schreef op 22 oktober 2009 @ 16:33:

[...]





Een héél beperkte visie op de kwaliteit van het leven. En op de mogelijkheden van een goede leerkracht om een groep te laten zien dat iemand die anders is dan anderen óók respect verdient, en kwaliteiten heeft.



Ik zat op de HBS in een klas met een leerling die tegenwoordig met ADHD gediagnosticeerd zou worden. Leerkrachten en leerlingen, maar ook de betrokken jongen, spanden zich in om te zorgen dat hij niet buiten de boot viel, maar af en toe maakte hij dingen 'stuk', om het zo maar uit te drukken. Ondertussen was hij wel bijna geniaal op het gebied van wis- en natuurkunde, maar taal was een enorme opgave. De school heeft hij niet afgemaakt, maar hij stapte in de IT, en werd een extreem succesvol programmeur die in de VS naam maakte.

Had 'm dat ook gelukt als hij al vroegtijdig was 'geblust' met amfetamine? Jij mag het zeggen, maar er zijn duidelijke aanwijzingen dat dit niet het geval zou zijn. Daarnaast was het een goede ervaring voor andere leerlingen om iemand in de klas te hebben die afwijkend was (een 'stoornis' had), en hoe je daar mee om moest gaan.





Je doet de LK enorm te kort met je schampere opmerking en weet duidelijk niet hoe het ertoe gaat op een speciaal onderwijs.



Maar dat ben ik inmiddels gewend van je.





als ik 20 kinderen in de klas zou hebben gehad waarvan er maar eentje zo is, maar in het speciaal onderwijs heb je standaard 18 leerlingen die problemen hebben, divers.





en ook dat word met extra begeleiding gestuurt,er staat heel veel extra gespecialiseerd personeel op !



en ook wordt er elke dag een kringgesprek gehouden over wat ging er goed en wat was niet zo leuk en waarom was dat niet zo leuk, elke dag start je zo op , sluit je af, elke pauze lijdt je zo in en sluit je af, het is zo gestructureerd als wat, wat nodig is!!!, het is niet een kwestie van ritalin erin proppen en klaar.



tijdens de lessen is er ook speciaal opgeleid personeel buiten de klassen om LL op te vangen als het niet gaat, zijn er time out plekken die niet perse als straf gezien worden,



jij denk zo zwart/wit

@ Lonbonton



Het afwijkende gedrag accepteren is ook zeker níet de oplossing, als dat gedrag bovenmatig schadelijk is. Een subjectief element zit daar altijd in, maar dat is hoe dan ook niet te vermijden bij het beoordelen van gedrag. En dat is wel eens iets wat vergeten wordt. 'Normaal' is niet objectief, en ook niet meetbaar.



De door mij eerder aangehaalde psychiater en hoogleraar Verhaeghe, die het boek 'Het Einde van de Psychotherapie' schreef, wijst op ons veranderde verwachtingspatroon. En dat zie ik hier ook iedere keer terugkomen in de reacties. Het kind heeft recht op geluk. (En niet alleen het kind).

Dit verwachtingspatroon is niet alleen onrealistisch, maar zoals Verhaeghe ook aantoont, buitengewoon schadelijk voor de ontwikkeling van het kind. Steeds meer wetenschappers herontdekken dat de bevrediging van de behoefte aan een gelukzalig gevoel niet besloten ligt in de chemische euforie die geboden wordt, maar aan een het bereiken van harmonie met je 'ware ik', en respect en erkenning voor wat je bereikt door je in te spannen.



Het omgaan met teleurstellingen is hier een essentieel onderdeel van, en het belang van correctie van onacceptable gedrag door interactie, waarvan afwijzing net zo goed deel uitmaakt als het uitspreken van waardering, overstijgt het gemeenschapsbelang. Anders gezegd: Straf en beloning zijn, naast een manier om onze samenleving vorm te geven, van fundamenteel belang voor het individu.



'Geluk uit een potje' was in de zestiger jaren het 'Ei-van-Columbus'. Blowen, slikken of spuiten, en je voelde je in de Zevende Hemel. Zonder enige inspanning.

Over de klinische, maatschappelijke en individuele misere die dat veroorzaakte kan ik ook uit persoonlijke ervaring aardig meepraten. Het bleek niet alleen een illusie, maar zelfs een regelrechte catastrofe in héél veel gevallen. En inmiddels wordt ook vanuit medische disciplines meer bekend waaróm.



We staan aan de vooravond van een omslagpunt, zo is mijn overtuiging. En ik denk dat er harde woorden zullen vallen als toekomstige generaties zich gewaar worden dat wij ons hebben laten verleiden tot een mechanisch mensbeeld. Maar dat is misschien 'wishful thinking' van mij. Feitelijk is het zo dat de medicalisering van gedrag het idee omarmd dat geluk niet meer is dat een resultante van een chemisch proces, en dat het 'maakbaar' is, net als de ideale samenleving.

quote:jaap schreef op 23 oktober 2009 @ 15:37:

. Steeds meer wetenschappers herontdekken dat de bevrediging van de behoefte aan een gelukzalig gevoel niet besloten ligt in de chemische euforie die geboden wordt, maar aan een het bereiken van harmonie met je 'ware ik', en respect en erkenning voor wat je bereikt door je in te spannen.



Ik weet niet of dat mogelijk is. Volgens mij loop je dan echt tegen veel muren op, als je als ouder de inspanning levert om je kind zo op te voeden. Want dat kan niet alleen maar met woorden maar moet dan ook blijken uit je eigen manier van leven, en dat is vaak erg hectisch (meer naar de snelle bevrediging) zodat woorden en daden niet overeenstemmen.





We staan aan de vooravond van een omslagpunt, zo is mijn overtuiging. En ik denk dat er harde woorden zullen vallen als toekomstige generaties zich gewaar worden dat wij ons hebben laten verleiden tot een mechanisch mensbeeld. Maar dat is misschien 'wishful thinking' van mij. Feitelijk is het zo dat de medicalisering van gedrag het idee omarmd dat geluk niet meer is dat een resultante van een chemisch proces, en dat het 'maakbaar' is, net als de ideale samenleving



Het zou mooi zijn als er een omslagpunt komt, maar dat mechanische mensbeeld is volgens mij gevolg van welvaart en ik zie het niet snel gebeuren dat dat omkeert. Misschien in heel kleine stapjes.

Ik hoop (en ga er ook vanuit dat de meeste ouders dat ook doen) dat ouders goed naar hun kind kijken en als uitgangspunt nemen wat er het beste bij ze past, hoe ze het beste in hun vel komen te zitten en hoe dat in kleine stapjes te bereiken. Mar het leven gaat snel, iedereen heeft het druk, er is soms gewoon te weinig tijd om lang te wachten op resultaat. Ouders zijn volgens mij vaak bang dat het zonder een snelle oplossing helemáál verkeerd gaat. Juist nu in deze maatschappij.



.

Lonbonton,



In de hele discussie heb ik steeds nadrukkelijk gesteld dat mijn insteek niet gericht is op het individuele geval. Al die mensen die menen op afstand te kunnen oordelen over situaties die hen beschreven worden door slechts één van de betrokken partijen, hebben eigenlijk dringend zelf hulp nodig. Waarbij het accent dient te liggen op het versterken van hun gevoel voor verantwoordelijkheid.



Het is overigens mijn overtuiging dat de weg terug, naar een meer menselijke benadering, eerder 'revolutionair' zal zijn, dan een geleidelijk proces. Maar dat is gebaseerd op 'signalen', en te bewijzen valt dat niet.

In theorie ben ik het een heel eind met je eens Jaap.

Maar het probleem met allerlei theoretische benaderingen is dat het in de praktijk vaak zo tegen valt of nauwelijks uitvoerbaar blijkt.

Dat gevoel krijg ik ook als ik jou postings lees.

Ik denk niet dat jij ook daadwerkelijk met echte ADHD kinderen te maken hebt.

Klopt dat?

Anders zou je veel genuanceerder praten over dit probleem en weten dat DE waarheid niet bestaat, als die al bestaat is hij in ieder geval niet zo zwart-wit als jij hem beschrijft.



Toch ben ik het met een aantal dingen erg eens.

Kinderen kunnen inderdaad veel moeilijker met teleurstellingen omgaan dan vroeger het geval was.

Dat komt naar mening, omdat veel ouders al die teleurstellingen voor hun kinderen oplossen.

Dat is een kwalijke ontwikkeling.



Een ander groot probleem maak ik dagelijks mee.

Ik hoor van mijn leerlingen veel te vaak het woord "leuk".

Ja maar juf, dat is toch niet leuk om te doen.

Alles op school moet vooral leuk zijn.

Het probleem is dat het leven niet altijd leuk is.

Debet is volgens mij voor een groot deel het onderwijs zelf.

Methodes en lessen werden steeds meer opgeleukt.



Dit alles is alleen erg off-topic en heeft niks met Ritalin te maken.

quote:jaap schreef op 24 oktober 2009 @ 12:00:

Lonbonton,



In de hele discussie heb ik steeds nadrukkelijk gesteld dat mijn insteek niet gericht is op het individuele geval. Al die mensen die menen op afstand te kunnen oordelen over situaties die hen beschreven worden door slechts één van de betrokken partijen, hebben eigenlijk dringend zelf hulp nodig. Waarbij het accent dient te liggen op het versterken van hun gevoel voor verantwoordelijkheid.



Het is overigens mijn overtuiging dat de weg terug, naar een meer menselijke benadering, eerder 'revolutionair' zal zijn, dan een geleidelijk proces. Maar dat is gebaseerd op 'signalen', en te bewijzen valt dat niet.Ik kan me daar gewoon weinig bij voorstellen. 'Revolutionair' als het om een menselijke benadering gaat. Bij een menselijke benadering kun je toch veel moeilijker bewijzen dat het werkt? Juist omdat het om individuele (want menselijk) gevallen gaat.

Koko67, 'off topic' zijn je opmerkingen geenszins. Ik zou juist zeggen dat ze ons terugvoeren naar het eigenlijke onderwerp, dat gaat over radeloze ouders die niet meer weten wat ze met hun kind aan moeten.



Mijn opmerkingen zijn niet minder 'zwart/wit' dan de jouwe. Het hangt er maar net vanaf hoe je ze wilt lezen. Als ik generaliseer (wat jij ook doet), moet dat niet begrepen worden als een finaal oordeel. Ook bij Big Pharma werken integere mensen die het beste voor hebben met hun potentiële klanten. Ook onder menswetenschappers wemelt het van de integere onderzoekers die zich met hand en tand verzetten tegen het dictaat van het consensus-denken. En als ouders het misschien niet goed doen, dan is dat niet omdat ze hun kinderen niet lief hebben.



ADHD bestaat niet als ziekte. Het is niets meer, of minder, dan een label. Dat label is arbitrair op een verzameling gedragingen geplakt waar mensen hinder van ondervonden. En meer is het niet.

Dat geldt ook voor al die andere 'stoornissen' die inmiddels een plaatsje in de DSM hebben gekregen. Dat 'homofilie' er niet meer in staat, komt omdat een meerderheid in de betreffende commissie tegen stemde. Anders hadden we daar nu ook een pil en therapie voor gehad.



Een deel van de 'stoornissen' die in de DSM terecht zijn gekomen hebben hun identificatie te danken aan de ontdekking van een pil. Zo leidde de ontdekking van het libido-verhogende effect van Viagra tot de 'ontdekking' van een 'sexual disorder'. En ook ADHD, hoewel al zo'n honderd jaar geleden voor het eerst beschreven, heeft pas een grote vlucht genomen na de 'uitvinding' dat 'speed' (amfetamine) een kalmerend en concentratie-verhogend bij-effect had dat commercieel kon worden geëxploiteerd. Nadat het eerder als vermageringspil uit de gratie raakte, vanwege het verslavende karakter (!).

quote:lonbonton schreef op 24 oktober 2009 @ 12:08:

Ik kan me daar gewoon weinig bij voorstellen. 'Revolutionair' als het om een menselijke benadering gaat. Bij een menselijke benadering kun je toch veel moeilijker bewijzen dat het werkt? Juist omdat het om individuele (want menselijk) gevallen gaat.



Ik denk dat er op enig moment, in de niet al te verre toekomst, een tegenbeweging ontstaat die het chemisch 'tunen' van de mens, en meer in het bijzonder kinderen, als onethisch en immoreel verwerpt.

In theorie zijn er dan twee alternatieven, voorzover ik nu kan zien:



- Totale anarchie.



- Een terugkeer naar 'oprechte' opvoedingsmethoden.



Ik gok op dat laatste.

Oke laten we eens aannemen dat je gelijk hebt.

ADHD zou dan op te lossen zijn met oprechte opvoedmethodes.

Wat zijn dat dan?

Hoe moet ik met kinderen omgaan die de hele dag door de klas heen stuiteren, die echt nog geen 2 minuten op een stoel kunnen zitten

Kinderen die intelligent genoeg zijn , maar de lesstof niet in zich opgenomen krijgen.

Ik kan zelf ook wel wat bedenken.

Voledige 1 op 1 aandacht.

Dat is niet realistisch, uiteraard niet te betalen.



Toen er nog geen Ritalin bestond en deze kinderen gewoon meedraaiden in het reguliere onderwijs, waren dat denk ik de kinderen die de plantjes mochten water geven en boodschapjes mochten doen.

Kinderen die naar de huishoudschool gingen, terwijl ze het verstand voor een HBS hadden.

quote:koko67 schreef op 24 oktober 2009 @ 13:01:

Oke laten we eens aannemen dat je gelijk hebt.

ADHD zou dan op te lossen zijn met oprechte opvoedmethodes.

Wat zijn dat dan?

Hoe moet ik met kinderen omgaan die de hele dag door de klas heen stuiteren, die echt nog geen 2 minuten op een stoel kunnen zitten

Kinderen die intelligent genoeg zijn , maar de lesstof niet in zich opgenomen krijgen.

Ik kan zelf ook wel wat bedenken.

Voledige 1 op 1 aandacht.

Dat is niet realistisch, uiteraard niet te betalen.



Toen er nog geen Ritalin bestond en deze kinderen gewoon meedraaiden in het reguliere onderwijs, waren dat denk ik de kinderen die de plantjes mochten water geven en boodschapjes mochten doen.

Kinderen die naar de huishoudschool gingen, terwijl ze het verstand voor een HBS hadden.



Historisch gezien is het zo dat het overgrote deel van de mensen die wij nu herkennen als geniaal problematische leerlingen waren. Als zij hun opleiding al afmaakten, dan was dat met horten en stoten.

Ook de meest succesvolle ondernemers die ons land heeft voortgebracht hadden als regel een zéér bescheiden opleiding.

In de kunst en de sport wemelt het van de 'drop-outs'.



Het idee dat je slechts een nuttig mens kunt zijn voor de samenleving indien je hoge cijfers haalt op school, en rustig naar de juf kunt luisteren, wordt door de praktijk gelogenstraft. Het is zelfs zeer aannemelijk dat het tegenovergestelde waar is: Lukt het leraren en ouders om een kind met chemische middelen in het keurslijf van de school te dwingen, terwijl het kind zich daar expliciet tegen verzet, dan is de kans op 'brokken' groot.



Probleem is dat het praktisch niet te bewijzen is hoe een mensenleven zou zijn gelopen als gekozen zou zijn voor andere opties.



Voor de grote meerderheid van de kinderen, zonder buitengewone kwaliteiten, is de schoolse leermethode uitstekend geschikt, en efficiënt.



Vanuit het catastrofaal foute idee van de 'maakbare samenleving' en de 'maakbare mens', die het gevolg was van de aanname in de menswetenschappen dat de mens als 'schone lei' ter wereld kwam, en vervolgens 'beschreven' werd door zijn/haar omgeving, werd het ideaal geboren van de school als 'filter' en 'trechter'. Het overheidsbeleid anno 2009 is er ook expliciet op gericht leraren, naast hun algemeen educatieve taak, te gebruiken als onbezoldigd 'opsporingsambtenaar' om leerlingen en ouders die het universele beeld verstoren uit te leveren aan de autoriteiten, opdat die zich over hun welbevinden kunnen ontfermen, en de geneugten van het leven als 'grijze muis' door de strot kunnen wringen.



Dat 'grijze muis' klinkt oneerbiedig, maar dat is niet zo bedoeld. Het is bedoeld om nog eens dat hele maffe idee van die 'blank slate' ('schone lei') te onderstrepen, en de waan dat je mensen zou kunnen programmeren tot gelukkige burgers. En het is bizar dat daar niet eerder, en veel méér verzet tegen is. Toch is dat de praktijk. Je hoeft hier maar op het forum topics te openen waarin mensen wordt gevraagd of het terecht is dat de overheid ingrijpt in situaties die 'niet normaal' zijn, en het wemelt van de steunbetuigingen aan de autoriteiten.



Dat het praktisch gesproken problematisch is voor een leerkracht om iets anders te doen met lastige kinderen dan hen verwijzen naar 'professionele hulp', dat begrijp ik ook wel. Zoals ik eveneens begrijp dat het voor een leerkracht prettig is om de mogelijkheid te krijgen lastige kinderen mee te geven wat wordt verwacht. Een leerkracht is ook niet de eerst aangewezen persoon om zich hier zorgen over te maken. Dat zijn de ouders, en (wat later) het kind zelf. Maar op het bestuurlijke niveau natuurlijk de politici, en de wetenschappers.

Dat er veel geleerden vroeger drop-outs waren op school, klopt voor een deel wel.

Het klopt niet dat dat vooral ernstige ADHD-gevallen waren, dat waren vooral kinderen met een zeer hoog I.Q.

Deze kinderen werden niet uitgedaagd en gingen hierdoor juist onderpresteren. Dat hoge I.Q. werd niet herkend en deze kinderen werden dus vooral als lastig of als bijdehandjes beschouwd.

Ik vind het interessant om hierover met je te discussieren, maar je gooit wel veel met feiten die je vervolgens voor eigen gebruik interpreteert.

Koko67,



Het onderwerp van de discussie is niet ADHD.



ADHD is niet de enige 'stoornis' die op bedenkelijke wijze wordt gemedicaliseerd.



ADHD is geen ziekte. De diagnose 'ADHD' (en al die andere 'stoornissen') zijn feitelijk niet meer, of minder, dan een beschrijving van gedrag, waarvan men nog niet het flauwste benul heeft waardoor dat gedrag wordt veroorzaakt.



Het veranderen van ongewenst gedrag kan op uiteenlopende manieren. Middels bewustwording, belonen, bestraffen of chemische interventie.

De discussie over de wenselijkheid van chemische interventie is nooit gevoerd. Ethische en morele aspecten zijn amper aan bod gekomen. En wat al helemaal onder de mat is geschoven, dat is wat men eufemistisch 'bijwerkingen' noemt. (Daarover een zeer lezenswaardig stuk in het boek 'Ontwaken in Verbijstering' van de neuroloog Oliver Sacks, die mensen behandelde met L-Dopa, wat zowel een zegen, als een ramp was voor de patiënten).

Daarbij blijkt nu dat chemische interventie de betrokkene de sensatie van 'achievement' ontneemt, en dit blijkt de ontwikkeling van de persoonlijkheid juist te schaden, maar dat geldt ook voor andere pedagogische initiatieven die gericht zijn op het ontlopen van een conflict.



De goede bedoelingen van ouders, leerkrachten en degenen die de dope voorschrijven, zijn niet van doorslaggevend belang voor de acceptatie van deze ontwikkeling. Zeker als er straks een groeiende groep klinisch gedeprimeerden en anderszins gedeformeerden tot de slotsom komen dat zij zijn gebruikt als 'guinea pigs', met onherstelbare schade aan hun werkelijke persoonlijkheid tot gevolg, dan breekt de pleuris uit!

De Volkskrant meldt dat 'omgevingsfactoren' een bijdrage kunnen leveren of zelfs een oorzaak kunnen zijn van gedrag dat tegenwoordig als ADHD wordt aangeduid.

Hun omgeving, van leraren tot ouders,





ze vergeten even de huppelkutjes in een creche waar ze hun kinderen met 3 maanden al lozen.



wat dacht je dat dat voor een kind betekent?



maar dat moet je eens zeggen op een forum vol werkende moeders!

een gelukkige moeder is immers al genoeg tegenwoordig volgens de werkende vrouw.



Het EQ is veranderd in egocentrisch hoogstandje.



Al denk ik dat er verschil is in drukke kinderen en adhd.



Het gevaar ligt nu op de loer dat alle drukke kinderen nu geen adhd hebben , maar gewoon druk en dat is pertinent een heel groot verschil.

Adhd kan ontstaan door bv zuurstofgebrek bij de geboorte en is dus een beschadiging aan de hersenen, je doet een kind te kort als je het dan maar "een druk " kind vind.

quote:sarah2ndlife schreef op 09 november 2009 @ 03:31:



maar dat moet je eens zeggen op een forum vol werkende moeders!

een gelukkige moeder is immers al genoeg tegenwoordig volgens de werkende vrouw.



Het EQ is veranderd in egocentrisch hoogstandje.

Dan wordt het dus tijd dat de werkende vaders hun EQ gaan aanspreken, en hun verantwoording gaan nemen.