Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
maandag 12 oktober 2009 om 15:28
quote:loomii schreef op 12 oktober 2009 @ 15:12:
Er wordt gesignaleerd dat 90% vindt dat ie het goed doet, en dat 70% er ook wel eens ff geen gat meer in ziet. Iets wat vervolgens als heel normaal wordt bestempeld. So, why bother?Nou hoeft er voor mij ook geen opvoed estafette gehouden te worden (braak) maar nadenken kan geen kwaad. Wat niet moet leiden tot 'Niemand doet het goed dus voor mij maakt het ook niet uit'
Er wordt gesignaleerd dat 90% vindt dat ie het goed doet, en dat 70% er ook wel eens ff geen gat meer in ziet. Iets wat vervolgens als heel normaal wordt bestempeld. So, why bother?Nou hoeft er voor mij ook geen opvoed estafette gehouden te worden (braak) maar nadenken kan geen kwaad. Wat niet moet leiden tot 'Niemand doet het goed dus voor mij maakt het ook niet uit'
maandag 12 oktober 2009 om 15:31
quote:HotCherryPoptart schreef op 12 oktober 2009 @ 15:15:
[...]
Al denk ik dat de instant oplossing of zelfdiagnose instelling van de huidige maatschappij/ouders, niet is overgenomen door de hulpverlening. Als je als ouder binnenstapt bij BJZ of GGZ en je zegt: Mijn kind heeft ADHD, doet u mij een receptje Ritalin, dan krijg je echt geen receptje hoor. Daar gaat echt veel meer aan vooraf. Wat heet voor een diagnose hebt, ben je veelal maanden zo niet jaren verder. Dus om op basis van een instelling die heerst in de in de maatschappij de volledige DSM en de bijbehorende medicatie af te schrijven gaat een tikkie te ver denk ik. Jaap signaleert meer een probleem in de samenleving. maar daarin gaf ik hem al eerder gelijk. Men gebruikt een zelfdiagnose als excuus om niet op te voeden. Maar dat staat los van de kinderen en ouders die wel echt tegen zaken aanlopen waar hulp bij nodig is.
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )
[...]
Al denk ik dat de instant oplossing of zelfdiagnose instelling van de huidige maatschappij/ouders, niet is overgenomen door de hulpverlening. Als je als ouder binnenstapt bij BJZ of GGZ en je zegt: Mijn kind heeft ADHD, doet u mij een receptje Ritalin, dan krijg je echt geen receptje hoor. Daar gaat echt veel meer aan vooraf. Wat heet voor een diagnose hebt, ben je veelal maanden zo niet jaren verder. Dus om op basis van een instelling die heerst in de in de maatschappij de volledige DSM en de bijbehorende medicatie af te schrijven gaat een tikkie te ver denk ik. Jaap signaleert meer een probleem in de samenleving. maar daarin gaf ik hem al eerder gelijk. Men gebruikt een zelfdiagnose als excuus om niet op te voeden. Maar dat staat los van de kinderen en ouders die wel echt tegen zaken aanlopen waar hulp bij nodig is.
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )
maandag 12 oktober 2009 om 15:39
En bij mij was juist het omgekeerde het geval: ik wilde er niet aan dat mijn zoon misschien een autistische stoornis had, juist vanwege het argument wat Jaap hier aandroeg. Ik deed het goed als moeder en we ondervonden met onze zoon geen problemen. Werd ik eventjes met mijn neus op de feiten gedrukt toen de orthopedagoog het vermoeden van Asperger uitsprak.
maandag 12 oktober 2009 om 16:01
quote:traincha2 schreef op 12 oktober 2009 @ 15:39:
En bij mij was juist het omgekeerde het geval: ik wilde er niet aan dat mijn zoon misschien een autistische stoornis had, juist vanwege het argument wat Jaap hier aandroeg. Ik deed het goed als moeder en we ondervonden met onze zoon geen problemen. Werd ik eventjes met mijn neus op de feiten gedrukt toen de orthopedagoog het vermoeden van Asperger uitsprak.Hoe kwam de orthopedagoog er achter eigenlijk? Hoe kwam het dat er eerst geen problemen waren en daarna wel? Of was er wel een puzzelstukje wat op zijn plek viel? (interesse uit ervaring, als in puzzelstukjes op zijn plek) als je het er niet over wilt hebben prima natuurlijk )
En bij mij was juist het omgekeerde het geval: ik wilde er niet aan dat mijn zoon misschien een autistische stoornis had, juist vanwege het argument wat Jaap hier aandroeg. Ik deed het goed als moeder en we ondervonden met onze zoon geen problemen. Werd ik eventjes met mijn neus op de feiten gedrukt toen de orthopedagoog het vermoeden van Asperger uitsprak.Hoe kwam de orthopedagoog er achter eigenlijk? Hoe kwam het dat er eerst geen problemen waren en daarna wel? Of was er wel een puzzelstukje wat op zijn plek viel? (interesse uit ervaring, als in puzzelstukjes op zijn plek) als je het er niet over wilt hebben prima natuurlijk )
maandag 12 oktober 2009 om 16:10
Door vragenlijsten die wij als ouders moesten invullen. De school moest ook vragenlijsten invullen. Wat wij hadden ingevuld en wat de school had ingevuld stond haaks op elkaar. Toen ik het psychologische rapport las, schrok ik me te pletter. Het ging namelijk helemaal niet over mijn kind, vond ik. De orthopedagoog had hier wel een verklaring voor: thuis en school zijn twee werelden en kennelijk bieden wij al een zodanige structuur en regelmaat dat wij daardoor geen problemen ondervinden en op school wordt er sowieso al meer van kinderen verwacht dan thuis.
maandag 12 oktober 2009 om 16:24
Dat leven in 2 werelden herken ik wel. Ik schrijf (nog) niet over mijn situatie aangezien dan kan leiden tot ongewenste herkenbaarheid.
Dat is inderdaad wel een shock. Veel ouders zien het wel enigzins aankomen denk ik. Niet zozeer de diagnose, maar meer een bevestiging dat ze niet gek zijn en er wel degelijk wat mis is.
Dat is inderdaad wel een shock. Veel ouders zien het wel enigzins aankomen denk ik. Niet zozeer de diagnose, maar meer een bevestiging dat ze niet gek zijn en er wel degelijk wat mis is.
maandag 12 oktober 2009 om 16:36
Ja. Ik had echt een enkele reden om aan te nemen dat er wat aan de hand zou zijn. Nooit enige signalen van bijv. het consultatieburo of het kdv gehad en hij zit nog niet koud op de basisschool en gelijk bij het eerste tien minutengesprek wordt er gemeld dat onze zoon gedrag vertoonde wat niet bij zijn leeftijd zou passen. Ik ben er toen echt bovenop gaan zitten, maar meer met het idee dat ik wel even zou laten zien dat er met mijn zoon niks mis was. En daar was ik ook heilig van overtuigd.
maandag 12 oktober 2009 om 16:59
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 15:31:
[...]
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )
Dat is dus niet mijn ervaring. En dat mijn zoon nu wel Ritalin krijgt, daar zijn heel wat jaren aan vooraf gegaan.
Hij zit nu op een hele goede school en ik heb hulp (opvoedhulp dus) gehad van een stichting hier (via bureau jeugdzorg). Dat laatste heb ik even stopgezet, maar kan ik zo weer mee beginnen als ik zou willen.
Erg vervelend dat het bij jou dus niet zo gaat.
[...]
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )
Dat is dus niet mijn ervaring. En dat mijn zoon nu wel Ritalin krijgt, daar zijn heel wat jaren aan vooraf gegaan.
Hij zit nu op een hele goede school en ik heb hulp (opvoedhulp dus) gehad van een stichting hier (via bureau jeugdzorg). Dat laatste heb ik even stopgezet, maar kan ik zo weer mee beginnen als ik zou willen.
Erg vervelend dat het bij jou dus niet zo gaat.
maandag 12 oktober 2009 om 17:02
quote:traincha2 schreef op 12 oktober 2009 @ 16:36:
Ja. Ik had echt een enkele reden om aan te nemen dat er wat aan de hand zou zijn. Nooit enige signalen van bijv. het consultatieburo of het kdv gehad en hij zit nog niet koud op de basisschool en gelijk bij het eerste tien minutengesprek wordt er gemeld dat onze zoon gedrag vertoonde wat niet bij zijn leeftijd zou passen. Ik ben er toen echt bovenop gaan zitten, maar meer met het idee dat ik wel even zou laten zien dat er met mijn zoon niks mis was. En daar was ik ook heilig van overtuigd.
Nou, het lijkt mijn verhaal wel!
De problemen zijn eigenlijk min of meer begonnen op de basisschool (werd ook gemeld tijdens het eerste 10 minuten gesprek). En wij waren er ook heilig van overtuigd dat hij slechts een lastig karakter had. Het heeft dus ook nog tot zijn 7e geduurd voordat er een diagnose was. (wij waren niet zo voor onderzoeken, eigenwijs he? )
Ja. Ik had echt een enkele reden om aan te nemen dat er wat aan de hand zou zijn. Nooit enige signalen van bijv. het consultatieburo of het kdv gehad en hij zit nog niet koud op de basisschool en gelijk bij het eerste tien minutengesprek wordt er gemeld dat onze zoon gedrag vertoonde wat niet bij zijn leeftijd zou passen. Ik ben er toen echt bovenop gaan zitten, maar meer met het idee dat ik wel even zou laten zien dat er met mijn zoon niks mis was. En daar was ik ook heilig van overtuigd.
Nou, het lijkt mijn verhaal wel!
De problemen zijn eigenlijk min of meer begonnen op de basisschool (werd ook gemeld tijdens het eerste 10 minuten gesprek). En wij waren er ook heilig van overtuigd dat hij slechts een lastig karakter had. Het heeft dus ook nog tot zijn 7e geduurd voordat er een diagnose was. (wij waren niet zo voor onderzoeken, eigenwijs he? )
maandag 12 oktober 2009 om 17:06
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 17:00:
Ik kan me ook zo indenken dat het even duurt voordat zoiets indaalt. 'Iedereen kan zoveel vertellen maar ik ken als beste mijn kind', gevoel... das heftig.Ja, het duurde inderdaad even voordat de boodschap aankwam. En dan realiseer je je dat je kind 'iets' heeft en ga je er vervolgens naar handelen.
Ik kan me ook zo indenken dat het even duurt voordat zoiets indaalt. 'Iedereen kan zoveel vertellen maar ik ken als beste mijn kind', gevoel... das heftig.Ja, het duurde inderdaad even voordat de boodschap aankwam. En dan realiseer je je dat je kind 'iets' heeft en ga je er vervolgens naar handelen.
maandag 12 oktober 2009 om 17:22
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 13:37:
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.
Met betrekking tot dat laatste dan met uitsluiting van de persoonlijke aanvallen, mag ik hopen.
In lijn met je idee heb ik al talloze malen geschreven dat ik niet beweer een mening te hebben over individuele gevallen. Alleen nu Liv totaal door het lint gaat, en maar blijft herhalen dat ik dom en autistisch ben, en ze bovendien om de andere posting zegt dat ze mij vanaf nu gaat negeren, maar dan toch als Heintje Davids weer opduikt, heb ik het mij veroorloofd iets over haar eigen persoonlijkheid te zeggen, en hoe dit mogelijk door zou werken in haar ouderschap. En ik meen het! Maar nog steeds staat er niks over haar kinderen.
In reactie op HotCherryPopTart schrijf ik een heel persoonlijke reactie (vandaag 10:34), waarin ik onder andere het volgende schrijf:
'Ik weet niet wat 'diagnoses' zijn. Ik schrijf al dat het gedrag feitelijk is. Ook is het zeker zo dat bepaalde aanleg erfelijk bepaald is, en dat het geen gegeven is dat die erfelijke aanleg zich persé moet manifesteren in gedrag dat niet acceptabel is. Dus dat opvoeden geen overbodige luxe is. Waarbij soms hulp van 'derden' het verschil kan maken.(..)
Als ik jouw bijdrage lees, springen mij de tranen in de ogen. Misschien is het niet zo bedoeld, maar ik lees daarin dat je die diagnoses nodig hebt om de hulp te krijgen waar je behoefte aan hebt. En daarmee raak je precies de kern van het probleem.'
Als iemand dan reageert met:
'Ik kende Jaap nog niet (Willem trouwens ook niet). Maar ik begrijp inmiddels dat ik beter Wilders kan proberen te overtuigen om tot een generaal pardon over te gaan. X-D'
Om vervolgens een hele tijd over mij te gaan discussiëren, ach ja, dan beneemt mij dat de lust enigszins om mensen en hun persoonlijke ervaringen serieus te nemen.
Het wordt overigens interessant als ze schrijft:
'Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.'
Zeg ik iets anders dan?
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.
Met betrekking tot dat laatste dan met uitsluiting van de persoonlijke aanvallen, mag ik hopen.
In lijn met je idee heb ik al talloze malen geschreven dat ik niet beweer een mening te hebben over individuele gevallen. Alleen nu Liv totaal door het lint gaat, en maar blijft herhalen dat ik dom en autistisch ben, en ze bovendien om de andere posting zegt dat ze mij vanaf nu gaat negeren, maar dan toch als Heintje Davids weer opduikt, heb ik het mij veroorloofd iets over haar eigen persoonlijkheid te zeggen, en hoe dit mogelijk door zou werken in haar ouderschap. En ik meen het! Maar nog steeds staat er niks over haar kinderen.
In reactie op HotCherryPopTart schrijf ik een heel persoonlijke reactie (vandaag 10:34), waarin ik onder andere het volgende schrijf:
'Ik weet niet wat 'diagnoses' zijn. Ik schrijf al dat het gedrag feitelijk is. Ook is het zeker zo dat bepaalde aanleg erfelijk bepaald is, en dat het geen gegeven is dat die erfelijke aanleg zich persé moet manifesteren in gedrag dat niet acceptabel is. Dus dat opvoeden geen overbodige luxe is. Waarbij soms hulp van 'derden' het verschil kan maken.(..)
Als ik jouw bijdrage lees, springen mij de tranen in de ogen. Misschien is het niet zo bedoeld, maar ik lees daarin dat je die diagnoses nodig hebt om de hulp te krijgen waar je behoefte aan hebt. En daarmee raak je precies de kern van het probleem.'
Als iemand dan reageert met:
'Ik kende Jaap nog niet (Willem trouwens ook niet). Maar ik begrijp inmiddels dat ik beter Wilders kan proberen te overtuigen om tot een generaal pardon over te gaan. X-D'
Om vervolgens een hele tijd over mij te gaan discussiëren, ach ja, dan beneemt mij dat de lust enigszins om mensen en hun persoonlijke ervaringen serieus te nemen.
Het wordt overigens interessant als ze schrijft:
'Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.'
Zeg ik iets anders dan?
maandag 12 oktober 2009 om 18:33
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 15:31:
[...]
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )Ik heb wisselende ervaring met de hulpverlening, maar deze ervaring heb ik niet. Eerder andersom. Juist niet willen kijken of er iets anders aan de hand zou kunnen zijn.
[...]
Je hebt ouders die zelf de diagnose geven uit gebrek aan eigen opvoeding, maar er schort ook heel erg veel aan de hulpverlening. De huidige hulpverlening heeft geen tijd. Ook zij kiezen in veel gevallen voor instant oplossingen. Ritalin, regelmatig gesprekje over wat je het beste kunt doen en daar sta je dan. Niet alleen op dit vlak, maar ook volwassenen therapie.
Om die reden staan ook een hele boel ouders met de handen in het haar uit radeloosheid vanwege hele hoge muren waar je tegenop kunt botsen (ervaring hier )Ik heb wisselende ervaring met de hulpverlening, maar deze ervaring heb ik niet. Eerder andersom. Juist niet willen kijken of er iets anders aan de hand zou kunnen zijn.
maandag 12 oktober 2009 om 21:30
Voor individuele opvoedkundige problemen is er de 'kinderen' pijler. En voor psychische nood de 'gezondheids' pijler.
Dit is de 'actueel' pijler. Dat zeventig procent van de ouders met de handen in het haar zit over de opvoeding van hun kind, is nieuws. Overduidelijk is dat niet te herleiden tot kinderen die allemaal kampen met één en dezelfde 'stoornis'. Er is duidelijk méér aan de hand.
Maatschappelijk relevant is (onder andere) de trend om gedrag (van kinderen) te medicaliseren. Om 'stout', 'brutaal', 'agressief', 'liegen', 'stelen', 'druk' te vangen in een 'diagnose' gebaseerd op wat sinds de jaren zestig in de 'DSM' beschreven staat als 'stoornissen'.
Mijn inhoudelijke kritiek richt zich (onder andere) op die DSM, en de vertroebelende functie van dat boekwerk. Omdat de 'stoornissen' die erin beschreven staan geen bewezen medische oorzaak hebben, maar in dat boek verzeild zijn geraakt omdat een commissie van de APA, die hun brood verdienen met het 'behandelen' van 'stoornissen', en via hun broodheren bij de farmaceutische industrie ook via het pillen circuit, erover hebben gestemd.
Hoewel mijn kritiek breder is dan dat gedoe rond die DSM, is dit aspect wel erg belangrijk, en wordt het bijna met de dag belangrijker. Niet alleen omdat het behandeltraject met pillen, volgens zorgvuldig bronnenonderzoek, even succesvol is als de toediening van een placebo, maar ook omdat de 'bijwerkingen' (tot verslaving en grote kans op klinische depressiviteit aan toe) eerder een bedreiging dan een zegen zijn voor het kind.
Dit is de 'actueel' pijler. Dat zeventig procent van de ouders met de handen in het haar zit over de opvoeding van hun kind, is nieuws. Overduidelijk is dat niet te herleiden tot kinderen die allemaal kampen met één en dezelfde 'stoornis'. Er is duidelijk méér aan de hand.
Maatschappelijk relevant is (onder andere) de trend om gedrag (van kinderen) te medicaliseren. Om 'stout', 'brutaal', 'agressief', 'liegen', 'stelen', 'druk' te vangen in een 'diagnose' gebaseerd op wat sinds de jaren zestig in de 'DSM' beschreven staat als 'stoornissen'.
Mijn inhoudelijke kritiek richt zich (onder andere) op die DSM, en de vertroebelende functie van dat boekwerk. Omdat de 'stoornissen' die erin beschreven staan geen bewezen medische oorzaak hebben, maar in dat boek verzeild zijn geraakt omdat een commissie van de APA, die hun brood verdienen met het 'behandelen' van 'stoornissen', en via hun broodheren bij de farmaceutische industrie ook via het pillen circuit, erover hebben gestemd.
Hoewel mijn kritiek breder is dan dat gedoe rond die DSM, is dit aspect wel erg belangrijk, en wordt het bijna met de dag belangrijker. Niet alleen omdat het behandeltraject met pillen, volgens zorgvuldig bronnenonderzoek, even succesvol is als de toediening van een placebo, maar ook omdat de 'bijwerkingen' (tot verslaving en grote kans op klinische depressiviteit aan toe) eerder een bedreiging dan een zegen zijn voor het kind.
dinsdag 13 oktober 2009 om 08:48
quote:jaap schreef op 12 oktober 2009 @ 21:30:
Dat zeventig procent van de ouders met de handen in het haar zit over de opvoeding van hun kind, is nieuws.70% van de ouders zit wel eens met de handen in het haar over de opvoeding van hun kind. Volgens de schrijvers van de voordracht van Rouvoet, ambtenaren van deze minister voor Jeugd en Gezin, is dat normaal.
Mij ontgaat de nieuwswaarde.
Dat zeventig procent van de ouders met de handen in het haar zit over de opvoeding van hun kind, is nieuws.70% van de ouders zit wel eens met de handen in het haar over de opvoeding van hun kind. Volgens de schrijvers van de voordracht van Rouvoet, ambtenaren van deze minister voor Jeugd en Gezin, is dat normaal.
Mij ontgaat de nieuwswaarde.
dinsdag 13 oktober 2009 om 09:10
quote:loomii schreef op 13 oktober 2009 @ 08:48:
70% van de ouders zit wel eens met de handen in het haar over de opvoeding van hun kind. Volgens de schrijvers van de voordracht van Rouvoet, ambtenaren van deze minister voor Jeugd en Gezin, is dat normaal.
Mij ontgaat de nieuwswaarde.
Nou ja, laat ik het zo zeggen: Het was in het nieuws.
In de context van maatschappelijke ontwikkelingen, waarbij je ziet dat de overheid steeds meer greep op de opvoeding krijgt door uiteenlopende wetten en bestuurlijke maatregelen, en de indruk wekt het beter te kunnen dan de ouders, terwijl de praktijk uitwijst dat dit zeker niet het geval is, is het voor mij een interessant onderwerp.
'Normaal' in deze context brengt mij terug bij wat ik eerder schreef over de steeds verder doorschietende preoccupatie met cijfers, die ook dit soort statistieken produceert. En vanuit dat perspectief is het voor mij de moeite van een discussie waard.
70% van de ouders zit wel eens met de handen in het haar over de opvoeding van hun kind. Volgens de schrijvers van de voordracht van Rouvoet, ambtenaren van deze minister voor Jeugd en Gezin, is dat normaal.
Mij ontgaat de nieuwswaarde.
Nou ja, laat ik het zo zeggen: Het was in het nieuws.
In de context van maatschappelijke ontwikkelingen, waarbij je ziet dat de overheid steeds meer greep op de opvoeding krijgt door uiteenlopende wetten en bestuurlijke maatregelen, en de indruk wekt het beter te kunnen dan de ouders, terwijl de praktijk uitwijst dat dit zeker niet het geval is, is het voor mij een interessant onderwerp.
'Normaal' in deze context brengt mij terug bij wat ik eerder schreef over de steeds verder doorschietende preoccupatie met cijfers, die ook dit soort statistieken produceert. En vanuit dat perspectief is het voor mij de moeite van een discussie waard.
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:23
quote:traincha2 schreef op 12 oktober 2009 @ 16:11:
Achteraf gezien hadden we natuurlijk wel wat signalen, maar nooit als zodanig herkend. Hij is ook niet extreem druk ofzo eerder wat dromerig.
Mijn zoon ook niet. Die is eerder langzaam en wat je zegt: dromerig.
(nou ja, snel afgeleid eigenlijk). Daarom hadden wij ook nooit gedacht aan iets als ADHD (dat er ook iets als ADD bestond, daar had ik wel eens van gehoord, maar me nooit echt in verdiept).
Maar goed, daar zijn we pas sinds begin dit jaar achter. (na alle problemen van de afgelopen jaren)
Achteraf gezien hadden we natuurlijk wel wat signalen, maar nooit als zodanig herkend. Hij is ook niet extreem druk ofzo eerder wat dromerig.
Mijn zoon ook niet. Die is eerder langzaam en wat je zegt: dromerig.
(nou ja, snel afgeleid eigenlijk). Daarom hadden wij ook nooit gedacht aan iets als ADHD (dat er ook iets als ADD bestond, daar had ik wel eens van gehoord, maar me nooit echt in verdiept).
Maar goed, daar zijn we pas sinds begin dit jaar achter. (na alle problemen van de afgelopen jaren)
