Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
maandag 12 oktober 2009 om 13:01
quote:jaap schreef op 12 oktober 2009 @ 12:37:
[...]
Inderdaad. Maar dat heb je nou al zó vaak belooft, en iedere keer weer niet nagekomen, dat ook dit mij het gevoel geeft dat het ook al zou helpen als je wat consequenter werd. Dat is ook iets waar veel ouders tekort schieten, waardoor ze zelf problemen scheppen of versterken.nu ga je ervan uit dat hoe men zich manifisteert op een forum dat dat de werkelijke weergave van een karakter is, nou Jaap dan ben jij met name door je laatste bericht een verschrikkelijk naar mannetje.Hoe jij nu suggereert hoe zij als moeder haar rol vervuld vind ik echt heel geniepig, onsmakelijk en zo intens gemeen.
[...]
Inderdaad. Maar dat heb je nou al zó vaak belooft, en iedere keer weer niet nagekomen, dat ook dit mij het gevoel geeft dat het ook al zou helpen als je wat consequenter werd. Dat is ook iets waar veel ouders tekort schieten, waardoor ze zelf problemen scheppen of versterken.nu ga je ervan uit dat hoe men zich manifisteert op een forum dat dat de werkelijke weergave van een karakter is, nou Jaap dan ben jij met name door je laatste bericht een verschrikkelijk naar mannetje.Hoe jij nu suggereert hoe zij als moeder haar rol vervuld vind ik echt heel geniepig, onsmakelijk en zo intens gemeen.
maandag 12 oktober 2009 om 13:37
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.
maandag 12 oktober 2009 om 13:48
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 13:37:
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.:)Ik schreef al dat ik een aantal zaken die hij zegt wel begrijp, maar dat enige nuance vereist is in deze discussie. En die nuance mis ik nog steeds. Ik weet uit eigen ervaring dat een en ander anders in elkaar zit als Jaap hier schetst. En dat doet hij omdat hij de discussie algemeen wil voeren, maar dat gaat hier niet. Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.:)Ik schreef al dat ik een aantal zaken die hij zegt wel begrijp, maar dat enige nuance vereist is in deze discussie. En die nuance mis ik nog steeds. Ik weet uit eigen ervaring dat een en ander anders in elkaar zit als Jaap hier schetst. En dat doet hij omdat hij de discussie algemeen wil voeren, maar dat gaat hier niet. Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.
maandag 12 oktober 2009 om 13:50
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 13:37:
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.:)DNM: ik lees (of las dus) die lappen van Jaap wel degelijk. En als hij het heel anders zou brengen, zou ik er ook een end in mee kunnen gaan. Ook durf ik wel van mezelf te zeggen dat ik zeker wel "buiten mijn eigen belevingswereld" durf te stappen. Maar aangezien Jaap niet open staat voor wat voor vorm van communicatie dan ook, is het voor mij heel snel einde verhaal. Dat plus het constant (op een hele subtiele, stiekeme manier) belachelijk maken van medeforummers maakt hem niet bepaald geliefd (want ik ben bij lange na niet de enige die zoveel moeite met hem heeft).
Ik denk dat Jaap goede punten heeft. Maar wat ik ook denk dat er twee complete lijnen van communicatie lopen waar men het op zich niet met elkaar oneens is (als de boodschap echt aan zou komen) maar elkaar compleet missen door wederzijdse oogkleppen. Stel dat je een stap maakt buiten je eigen belevingswereld kan je veel herkennen van Jaap. Als Jaap even verdiept in persoonlijke omstandigheden, zal hij de tegenstanders ook meer begrijpen. Het grappige is dat eigenlijk niemand iets zegt wat niet klopt of heel aannemelijk is.:)DNM: ik lees (of las dus) die lappen van Jaap wel degelijk. En als hij het heel anders zou brengen, zou ik er ook een end in mee kunnen gaan. Ook durf ik wel van mezelf te zeggen dat ik zeker wel "buiten mijn eigen belevingswereld" durf te stappen. Maar aangezien Jaap niet open staat voor wat voor vorm van communicatie dan ook, is het voor mij heel snel einde verhaal. Dat plus het constant (op een hele subtiele, stiekeme manier) belachelijk maken van medeforummers maakt hem niet bepaald geliefd (want ik ben bij lange na niet de enige die zoveel moeite met hem heeft).
maandag 12 oktober 2009 om 13:52
quote:HotCherryPoptart schreef op 12 oktober 2009 @ 13:48:
[...]
Ik schreef al dat ik een aantal zaken die hij zegt wel begrijp, maar dat enige nuance vereist is in deze discussie. En die nuance mis ik nog steeds. Ik weet uit eigen ervaring dat een en ander anders in elkaar zit als Jaap hier schetst. En dat doet hij omdat hij de discussie algemeen wil voeren, maar dat gaat hier niet. Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.Dat bedoel ik. Maar eigen ervaring is volgens Jaap geen goed argument. Dan ben je uitgeluld toch?
[...]
Ik schreef al dat ik een aantal zaken die hij zegt wel begrijp, maar dat enige nuance vereist is in deze discussie. En die nuance mis ik nog steeds. Ik weet uit eigen ervaring dat een en ander anders in elkaar zit als Jaap hier schetst. En dat doet hij omdat hij de discussie algemeen wil voeren, maar dat gaat hier niet. Er is geen algemeen kind met PODDNOS of een algemene autist.Dat bedoel ik. Maar eigen ervaring is volgens Jaap geen goed argument. Dan ben je uitgeluld toch?
maandag 12 oktober 2009 om 14:02
quote:Liv schreef op 12 oktober 2009 @ 13:50:
[...]
DNM: ik lees (of las dus) die lappen van Jaap wel degelijk. En als hij het heel anders zou brengen, zou ik er ook een end in mee kunnen gaan. Maar aangezien Jaap niet open staat voor wat voor vorm van communicatie dan ook, is het voor mij heel snel einde verhaal. Dat plus het constant (op een hele subtiele, stiekeme manier) belachelijk maken van medeforummers maakt hem niet bepaald geliefd (want ik ben bij lange na niet de enige die zoveel moeite met hem heeft).
Als je er nou eens boven staat
Want wat hij schrijft is an sich heel interessant.
De grootste struikelblok van dit ontarmen bij veel mensen is denk ik de moeite om een situatie los te zien van zichzelf. Het gevoel persoonlijk aangesproken te worden op iets is minder zwaar als de persoon in kwestie dit kan scheiden van wie hij/zij is.
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Een situatie los zien van je eigen ik (dus persoonlijk falen) kan helpen een open kijk te hebben op kritiek en deze als wel of niet van toepassing te zien.
Als je dit toepast dan raken Jaap zijn opmerkingen ook niet meer zo
[...]
DNM: ik lees (of las dus) die lappen van Jaap wel degelijk. En als hij het heel anders zou brengen, zou ik er ook een end in mee kunnen gaan. Maar aangezien Jaap niet open staat voor wat voor vorm van communicatie dan ook, is het voor mij heel snel einde verhaal. Dat plus het constant (op een hele subtiele, stiekeme manier) belachelijk maken van medeforummers maakt hem niet bepaald geliefd (want ik ben bij lange na niet de enige die zoveel moeite met hem heeft).
Als je er nou eens boven staat
Want wat hij schrijft is an sich heel interessant.
De grootste struikelblok van dit ontarmen bij veel mensen is denk ik de moeite om een situatie los te zien van zichzelf. Het gevoel persoonlijk aangesproken te worden op iets is minder zwaar als de persoon in kwestie dit kan scheiden van wie hij/zij is.
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Een situatie los zien van je eigen ik (dus persoonlijk falen) kan helpen een open kijk te hebben op kritiek en deze als wel of niet van toepassing te zien.
Als je dit toepast dan raken Jaap zijn opmerkingen ook niet meer zo
maandag 12 oktober 2009 om 14:10
maandag 12 oktober 2009 om 14:16
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 14:02:
[...]
Als je er nou eens boven staat
Want wat hij schrijft is an sich heel interessant.
Laten we het nou even niet meer over hem hebben okee? Ik vind dat nu verder niet zo boeiend namelijk.
De grootste struikelblok van dit ontarmen bij veel mensen is denk ik de moeite om een situatie los te zien van zichzelf. Het gevoel persoonlijk aangesproken te worden op iets is minder zwaar als de persoon in kwestie dit kan scheiden van wie hij/zij is.
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
Tja, en dat is dus niet op mij van toepassing. Ik vat een opvoedadvies niet op als persoonlijke falen, waarom zou ik? Ik ben juist van mening dat mijn kind gebaat is bij een goede opvoeding (welk kind niet), dat heeft an sich niet zoveel met zijn stoornis te maken. Hij moet zich óók aan de regels houden, net als zijn broertjes. Alleen de manier waarop je dat bij hem probeert te bereiken werkt soms een tikje anders. En dan maakt het mij geen drol uit waardoor dat komt: door zijn karakter of door de PDDNOS: het is zoals het is.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Een situatie los zien van je eigen ik (dus persoonlijk falen) kan helpen een open kijk te hebben op kritiek en deze als wel of niet van toepassing te zien.
Nou, als er iemand veel kritiek te verduren heeft gekregen en geleerd heeft daar op een opbouwende manier mee om te gaan ben ik het wel. Dat zeg ik niet om op te scheppen, maar omdat het daadwerkelijk zo is. Daar zijn dus wel de nodige ruzies met de betrokken personen aan vooraf gegaan. Maar daar heb ik veel van geleerd. Dus een open kijk op kritiek had ik al.
Kijk, en op deze manier is het dus leuk om te discussieren.
[...]
Als je er nou eens boven staat
Want wat hij schrijft is an sich heel interessant.
Laten we het nou even niet meer over hem hebben okee? Ik vind dat nu verder niet zo boeiend namelijk.
De grootste struikelblok van dit ontarmen bij veel mensen is denk ik de moeite om een situatie los te zien van zichzelf. Het gevoel persoonlijk aangesproken te worden op iets is minder zwaar als de persoon in kwestie dit kan scheiden van wie hij/zij is.
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
Tja, en dat is dus niet op mij van toepassing. Ik vat een opvoedadvies niet op als persoonlijke falen, waarom zou ik? Ik ben juist van mening dat mijn kind gebaat is bij een goede opvoeding (welk kind niet), dat heeft an sich niet zoveel met zijn stoornis te maken. Hij moet zich óók aan de regels houden, net als zijn broertjes. Alleen de manier waarop je dat bij hem probeert te bereiken werkt soms een tikje anders. En dan maakt het mij geen drol uit waardoor dat komt: door zijn karakter of door de PDDNOS: het is zoals het is.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Een situatie los zien van je eigen ik (dus persoonlijk falen) kan helpen een open kijk te hebben op kritiek en deze als wel of niet van toepassing te zien.
Nou, als er iemand veel kritiek te verduren heeft gekregen en geleerd heeft daar op een opbouwende manier mee om te gaan ben ik het wel. Dat zeg ik niet om op te scheppen, maar omdat het daadwerkelijk zo is. Daar zijn dus wel de nodige ruzies met de betrokken personen aan vooraf gegaan. Maar daar heb ik veel van geleerd. Dus een open kijk op kritiek had ik al.
Kijk, en op deze manier is het dus leuk om te discussieren.
maandag 12 oktober 2009 om 14:31
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 14:02:
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Ik denk dat dit voor een deel komt omdat je als ouder het nooit goed doet. Tegenwoordig schijnt het normaal te zijn om niet gehinderd door enige kennis van zake je mening te ventileren over het al dan niet opgevoed zijn van een kind. Heel irritant. Als iemand mij, terwijl ik weet wat er al gedaan is en hoe gestructureerd we leven, vertelt dat diagnose en medicatie onzin is en dat ik maar gewoon structuur moet aanbrengen, is het heel moeilijk om dat niet als persoonlijke aanval te zien en het los te koppelen. Ik denk dat mensen die zo denken en dat soort dingen zeggen, gezegend zijn. Gezegend omdat ze geen kind met een extra hebben. Kom een week in mijn schoenen lopen en vertel me dan nog eens wat ik zou moeten doen.
Dat maakt ook dat men ageert tegen Jaap. Die weigering om naar een individu te kijken en daarmee de nuance in dit hele verhaal te missen, maakt mensen geirriteerd. Hij prentendeert namelijk te weten van de hoed en de rand en dat doet hij overduidelijk niet. DSM is geen middel om ouders te ontslaan van hun taken en medicatie wordt niet ingezet om gedrag dat maatschappelijk gezien onwenselijk zou zijn te reguleren. in dit geval praat ook Jaap niet gehinderd door enige kennis van zake. En dat is jammer, want zo is de discussie niet te voeren.
Daarentegen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld, mijn kind heeft ADHD. Een moeder wil niet horen dat dit haar schuld is. (dit is het ook niet) Als een moeder dan hoort dat veel kinderen (wellicht niet eens die van haar) niet zozeer ADHD hebben maar gebaat zouden kunnen zijn bij bijv regelmaat en aandacht, dan kan iemand dat opvatten alszijnde persoonlijke kritiek, dus persoonlijk falen. Terwijl als je die link van falen niet legt, maar eens gaat kijken naar wat er gezegd wordt en kijkt of dit van toepassing kan zijn op jezelf dan is dat veel minder pijnlijk. Je kunt dan simpelweg concluderen dat dit niet het geval is, of dat je eens wat meer gaat verdiepen omdat er wel een punt in zit.
De grootste persoonlijke aanval doen mensen op zichzelf. Schuld ipv verantwoordelijkheid. Dat vaart niemand wel bij.
Ik denk dat dit voor een deel komt omdat je als ouder het nooit goed doet. Tegenwoordig schijnt het normaal te zijn om niet gehinderd door enige kennis van zake je mening te ventileren over het al dan niet opgevoed zijn van een kind. Heel irritant. Als iemand mij, terwijl ik weet wat er al gedaan is en hoe gestructureerd we leven, vertelt dat diagnose en medicatie onzin is en dat ik maar gewoon structuur moet aanbrengen, is het heel moeilijk om dat niet als persoonlijke aanval te zien en het los te koppelen. Ik denk dat mensen die zo denken en dat soort dingen zeggen, gezegend zijn. Gezegend omdat ze geen kind met een extra hebben. Kom een week in mijn schoenen lopen en vertel me dan nog eens wat ik zou moeten doen.
Dat maakt ook dat men ageert tegen Jaap. Die weigering om naar een individu te kijken en daarmee de nuance in dit hele verhaal te missen, maakt mensen geirriteerd. Hij prentendeert namelijk te weten van de hoed en de rand en dat doet hij overduidelijk niet. DSM is geen middel om ouders te ontslaan van hun taken en medicatie wordt niet ingezet om gedrag dat maatschappelijk gezien onwenselijk zou zijn te reguleren. in dit geval praat ook Jaap niet gehinderd door enige kennis van zake. En dat is jammer, want zo is de discussie niet te voeren.
maandag 12 oktober 2009 om 14:42
Het nooit goed kunnen doen komt volgens mij veelal van vrouwen. En dan natuurlijk de types zoals Jaap, die het geheel zien. De visie van Jaap is OOK nodig, om alles in balans te houden. Alleen de kloof tussen de twee uitersten ontbreekt nog veelal.
Helaas lopen er veel kinderen rond met een stempel ADHD waarbij RRR het heel goed zou doen, maar waar de ouders geen tijd/geen zin hebben. Kind druk? ADHD. Moeder ziet het ff niet zitten? Depressie. Kind verkouden? Astma. Instant oplossingen omdat heel veel mensen instant oplossingen verwachten tegenwoordig waarvoor ze niet veel hoeven te doen. Dat is een instelling die veelvuldig in de maatschappij te zien is. Vandaar dat ik Jaap wel gelijk geef op een groot deel van zijn visie. Ware het niet dat jullie onder de 'bad moms' lijden.
Liv, kom maar op
Helaas lopen er veel kinderen rond met een stempel ADHD waarbij RRR het heel goed zou doen, maar waar de ouders geen tijd/geen zin hebben. Kind druk? ADHD. Moeder ziet het ff niet zitten? Depressie. Kind verkouden? Astma. Instant oplossingen omdat heel veel mensen instant oplossingen verwachten tegenwoordig waarvoor ze niet veel hoeven te doen. Dat is een instelling die veelvuldig in de maatschappij te zien is. Vandaar dat ik Jaap wel gelijk geef op een groot deel van zijn visie. Ware het niet dat jullie onder de 'bad moms' lijden.
Liv, kom maar op
maandag 12 oktober 2009 om 15:05
quote:Liv schreef op 07 oktober 2009 @ 09:16:
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Als zo nu en dan met de handen in het haar zitten bij ene normale opvoeding hoort én 90% van de ouders vindt dat ze het goed doen, waarom is er dan überhaupt een opvoedestafette nodig?
Ik krijg de indruk dat minister Rouvoet minder positief is over de opvoedkwaliteiten van de ouders, dan zijzelf. Dat ouders en overheid e.e.a. zo verschillend beoordelen vind ik op zijn zachtst gezegd opmerkelijk.
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Als zo nu en dan met de handen in het haar zitten bij ene normale opvoeding hoort én 90% van de ouders vindt dat ze het goed doen, waarom is er dan überhaupt een opvoedestafette nodig?
Ik krijg de indruk dat minister Rouvoet minder positief is over de opvoedkwaliteiten van de ouders, dan zijzelf. Dat ouders en overheid e.e.a. zo verschillend beoordelen vind ik op zijn zachtst gezegd opmerkelijk.
maandag 12 oktober 2009 om 15:12
maandag 12 oktober 2009 om 15:15
quote:domnaiefmutsje schreef op 12 oktober 2009 @ 14:42:
Het nooit goed kunnen doen komt volgens mij veelal van vrouwen. En dan natuurlijk de types zoals Jaap, die het geheel zien. De visie van Jaap is OOK nodig, om alles in balans te houden. Alleen de kloof tussen de twee uitersten ontbreekt nog veelal.
Helaas lopen er veel kinderen rond met een stempel ADHD waarbij RRR het heel goed zou doen, maar waar de ouders geen tijd/geen zin hebben. Kind druk? ADHD. Moeder ziet het ff niet zitten? Depressie. Kind verkouden? Astma. Instant oplossingen omdat heel veel mensen instant oplossingen verwachten tegenwoordig waarvoor ze niet veel hoeven te doen. Dat is een instelling die veelvuldig in de maatschappij te zien is. Vandaar dat ik Jaap wel gelijk geef op een groot deel van zijn visie. Ware het niet dat jullie onder de 'bad moms' lijden.Al denk ik dat de instant oplossing of zelfdiagnose instelling van de huidige maatschappij/ouders, niet is overgenomen door de hulpverlening. Als je als ouder binnenstapt bij BJZ of GGZ en je zegt: Mijn kind heeft ADHD, doet u mij een receptje Ritalin, dan krijg je echt geen receptje hoor. Daar gaat echt veel meer aan vooraf. Wat heet voor een diagnose hebt, ben je veelal maanden zo niet jaren verder. Dus om op basis van een instelling die heerst in de in de maatschappij de volledige DSM en de bijbehorende medicatie af te schrijven gaat een tikkie te ver denk ik. Jaap signaleert meer een probleem in de samenleving. maar daarin gaf ik hem al eerder gelijk. Men gebruikt een zelfdiagnose als excuus om niet op te voeden. Maar dat staat los van de kinderen en ouders die wel echt tegen zaken aanlopen waar hulp bij nodig is.
Het nooit goed kunnen doen komt volgens mij veelal van vrouwen. En dan natuurlijk de types zoals Jaap, die het geheel zien. De visie van Jaap is OOK nodig, om alles in balans te houden. Alleen de kloof tussen de twee uitersten ontbreekt nog veelal.
Helaas lopen er veel kinderen rond met een stempel ADHD waarbij RRR het heel goed zou doen, maar waar de ouders geen tijd/geen zin hebben. Kind druk? ADHD. Moeder ziet het ff niet zitten? Depressie. Kind verkouden? Astma. Instant oplossingen omdat heel veel mensen instant oplossingen verwachten tegenwoordig waarvoor ze niet veel hoeven te doen. Dat is een instelling die veelvuldig in de maatschappij te zien is. Vandaar dat ik Jaap wel gelijk geef op een groot deel van zijn visie. Ware het niet dat jullie onder de 'bad moms' lijden.Al denk ik dat de instant oplossing of zelfdiagnose instelling van de huidige maatschappij/ouders, niet is overgenomen door de hulpverlening. Als je als ouder binnenstapt bij BJZ of GGZ en je zegt: Mijn kind heeft ADHD, doet u mij een receptje Ritalin, dan krijg je echt geen receptje hoor. Daar gaat echt veel meer aan vooraf. Wat heet voor een diagnose hebt, ben je veelal maanden zo niet jaren verder. Dus om op basis van een instelling die heerst in de in de maatschappij de volledige DSM en de bijbehorende medicatie af te schrijven gaat een tikkie te ver denk ik. Jaap signaleert meer een probleem in de samenleving. maar daarin gaf ik hem al eerder gelijk. Men gebruikt een zelfdiagnose als excuus om niet op te voeden. Maar dat staat los van de kinderen en ouders die wel echt tegen zaken aanlopen waar hulp bij nodig is.
